Οι Δυτικοί που έχουν
ενταχθεί στους τζιχαντιστές πρέπει να διωχθούν για τις βιαιοπραγίες που έχουν
διαπράξει, αλλά αυτό δεν τους κάνει προδότες.
Τιερί Μεϊσάν
Οι Ευρωπαίοι πολίτες που ενθαρρύνθηκαν
να συμμετάσχουν στον ένοπλο αγώνα στη Συρία στο πλευρό των φιλο-δυτικών
μισθοφόρων, δεν μπορούν να διωχθούν για συνεργασία με τον εχθρό και προδοσία,
στο βαθμό που μπορούν να διεκδικήσουν την υποστήριξη του ΝΑΤΟ και των κρατών μελών. Τα ευρωπαϊκά κράτη δεν μπορούν να τους δικάσουν χωρίς να εξετάζουν την
πρωταρχική ευθύνη των ηγετών τους στον πόλεμο εναντίον της Συρίας.
Ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ ζήτησε από
τους δυτικούς συμμάχους του να επαναπατριστούν οι κρατούμενοι από τις Συριακές
Δημοκρατικές Δυνάμεις τζιχαντιστές τους και να τους δικάσουν στο έδαφός τους. Το Ηνωμένο Βασίλειο αντιτέθηκε σε αυτό, ενώ η Γαλλία εξετάζει μόνο επιστροφές
κατά περίπτωση.
Αποχωρώντας από το συριακό έδαφος,
οι Ηνωμένες Πολιτείες παραδέχονται ότι οι Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις δεν
είναι στρατός, αλλά απλώς μια συμπληρωματική δύναμη υπό αμερικανικό έλεγχο. Ομοίως, παραδέχονται ότι δεν υπάρχει κουρδικό κράτος στη Συρία, ούτε “Ροτζάβα”,
ότι ήταν μόνο μια φαντασία που δημιουργήθηκε για τους δημοσιογράφους. Ως αποτέλεσμα, η «κουρδική δικαιοσύνη» δεν ήταν παρά μόνο μια σκηνοθεσία και
τα μέσα για την επιβολή αποφάσεων θα εξαφανιστούν μέσα σε λίγες εβδομάδες. Οι ισλαμιστές κρατούμενοι θα πρέπει είτε να απελευθερωθούν είτε να
παραδοθούν στην Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, η οποία θα τους δικάσει σύμφωνα
με τους νόμους της που απορρέουν από το γαλλικό δίκαιο. Αλλά αυτό το
κράτος εφαρμόζει τη θανατική ποινή στην οποία αντιτίθενται σήμερα οι Ευρωπαίοι.
Στο δίκιο, οι πολίτες ευρωπαϊκών
χωρών που πήγαν για τζιχάντ στη Συρία «συνεργάστηκαν με τον εχθρό» και
ενδεχομένως διέπραξαν έγκλημα «υψηλής προδοσίας» καταπολεμώντας ευρωπαϊκά συμφέροντα. Ωστόσο, δεδομένων των ενεργειών των δυτικών κρατών σε αυτόν τον πόλεμο, κανένας
δυτικός τζιχαντιστής θα καταδικαστεί στη ίδια τη χώρα του για τις κατηγορίες
αυτές.
Το τέλος αυτού του πολέμου μας
φέρνει πίσω στην πραγματικότητα. Επί 8 χρόνια, οι
Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι ανακάλυπταν με έκπληξη μια λαϊκή «επανάσταση»
εναντίον μιας «αλαουτικής δικτατορίας». Εντούτοις, οι
ενέργειες των ευρωπαϊκών κρατών είναι σήμερα εύκολο να εκτίθενται και να
αποδειχθούν. Δεν ανταποκρίνονται καθόλου σε αυτή την αφήγηση: προετοίμαζαν από το 2003
τα γεγονότα που ξεκίνησαν το 2011 και τα διοργάνωσαν μέχρι σήμερα [ 1 ]. Αυτός ο πόλεμος διήρκεσε τόσο πολύ και έτσι τα ψέματά τους ανακαλύφθηκαν.
Αν οι Ευρωπαίοι τζιχαντιστές ήταν να
δικαστούν για συνεργία με τον εχθρό ή για εσχάτη προδοσία, το δικαστήριο δεν θα
μπορούσε παρά μόνο να κρατήσει κατ’ εκείνων τις θηριωδίες τους εναντίον των Σύρων,
και, ενδεχομένως, τα εγκλήματά τους εναντίον των συμπολιτών τους στη χώρα τους -ο
φανατισμός δεν είναι έγκλημα-. Θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι μόνο οι δυτικοί
ηγέτες θα έπρεπε να δικαστούν για υψηλή προδοσία.
Πρώτα απ ‘όλα, διευκρινίζουμε ότι η
αντίρρηση σύμφωνα με την οποία τζιχαντιστικές ομάδες όπως η Αλ Κάιντα και το Ντάες
δεν μπορούν να εξομοιώνονται με αναγνωρισμένα κράτη δεν στέκει. Πράγματι, είναι προφανές ότι οργανώσεις με τέτοια στρατιωτικά μέσα δεν μπορούν
να υπάρξουν χωρίς την υποστήριξη κρατών.
Ως παράδειγμα, εδώ είναι πώς θα έκτιζα
στη Γαλλία μια αγόρευση για την υπεράσπιση αυτών των φανατικών:
Οι τζιχαντιστές δεν είναι προδότες,
αλλά στρατιώτες
1.
Οι εναγόμενοι έχουν ενεργήσει μόνο κατόπιν αιτήματος της γαλλικής
κυβέρνησης, πηγαίνοντας να καταπολεμήσουν την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας και
τον προέδρο της Μπασάρ αλ-Άσαντ. Οι γαλλικές αρχές
επανειλημμένα κάλεσαν την Αραβική Δημοκρατία της Συρίας «αλαούτικη δικτατορία»
και ζήτησαν τη δολοφονία του προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Έτσι, ο σημερινός πρόεδρος του
Συνταγματικού Συμβουλίου της Γαλλίας, κ. Laurent Fabius, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών, δήλωσε: «Αφού άκουσα τις οδυνηρές μαρτυρίων
των ανθρώπων εδώ (…), όταν ακούμε αυτά και έχω συνείδηση της δύναμης όσων
λέω: ο κ. Μπασάρ αλ-Άσαντ δεν αξίζει να είναι στη Γη». Μια ιδιαίτερα
ισχυρή θέση για χώρα που έχει καταργήσει τη θανατική ποινή.
Για να μην υπάρχει καμία σύγχυση και
για να γίνει κατανοητό ότι αυτό το κάλεσμα για δολοφονία δεν απευθυνόταν μόνο στους
Σύρους, αλλά σε όλους τους Γάλλους, ο δήμος του Παρισιού, με πρωτοβουλία της
δημάρχου του, κ. Anne Hidalgo, διοργάνωσε στο Πύργο του Άιφελ μια ημέρα αλληλεγγύης με τη συριακή
αντιπολίτευση. Στη συνέχεια, εγκαταστάθηκε ένα γραφείο στρατολόγησης στους πρόποδες του
Πύργου, το οποίο ανέφερε ο Τύπος.
Βέβαια αργότερα, η στήριξη αυτή έγινε
λιγότερο ορατή και από το 2016, δηλαδή πέντε χρόνια μετά την έναρξη των
γεγονότων, οι γαλλικές αρχές έλαβαν μέτρα για να σταματήσουν αποτελεσματικά τις
αναχωρήσεις προς τη Συρία. Αλλά σε καμία
περίπτωση δεν αναίρεσαν τις προηγούμενες δηλώσεις τους, ώστε οι εναγόμενοι να μπορούν
να πιστεύουν ότι η Γαλλία προσπαθούσε να συμμορφωθεί με διεθνείς δεσμεύσεις,
αλλά ότι δεν είχε αλλάξει τη θέση της σχετικά με τη νομιμότητα αυτής της
δράσης.
2. Όλοι οι εναγόμενοι επωφελήθηκαν από την έμμεση βοήθεια της γαλλικής
κυβέρνησης κατά τη διάρκεια της τζιχάντ τους. Όλες οι τζιχάντικες ομάδες χρηματοδοτήθηκαν και οπλίστηκαν από το
εξωτερικό. Οι προσκλήσεις υποβολής προσφορών του Πενταγώνου δείχνουν ότι το Πεντάγωνο
έχει δημιουργήσει μόνιμους διαύλους εισαγωγής όπλων στη Συρία [ 2 ]. Οι έρευνες του μη ευθυγραμμισμένου τύπου έχουν αποδείξει ότι δεκάδες
χιλιάδες τόνοι όπλων εισήχθησαν παράνομα στη Συρία κατά τη διάρκεια της
επιχείρησης Timber Sycamore , πρώτα υπό τον έλεγχο της CIA, στη συνέχεια από το
ιδιωτικό ταμείο επενδύσεων KKR [ 3 ]. Τουλάχιστον 17 κράτη, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και του Ηνωμένου
Βασιλείου, συμμετείχαν σε αυτό το εμπόριο. Κατά τα άλλα, αν δεν αποδειχθεί ότι
η Γαλλία συμμετείχε άμεσα σε αυτήν, εμπλέκεται άμεσα στη προώθηση και διανομή
αυτών των όπλων, μέσω του LandCom (Land Force Command) του ΝΑΤΟ στο οποίο προσχώρησε στην ολοκληρωμένη διοίκηση.
3. Οι εναγόμενοι που ανήκαν σε ομάδες που υποστηρίζονται από την Αλ Κάιντα έλαβαν
άμεση βοήθεια από τη γαλλική κυβέρνηση. Αυτό μαρτυρείται
από επιστολή που παρέδωσε ο πρέσβης Μπασάρ Τζααφάρι στο Συμβούλιο Ασφαλείας
στις 14 Ιουλίου 2014. Με ημερομηνία 17 Ιανουαρίου του ίδιου έτους, και την υπογραφή
του διοικητή-επικεφαλής του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (SFA), περιγράφει την κατανομή των πυρομαχικών που παρέχονται από τη Γαλλία στους
τζιχαντιστές και διευκρινίζει ότι το ένα τρίτο απονέμεται από το Παρίσι στον Ελεύθερο
Συριακό Στρατό και τα άλλα δύο τρίτα θα πρέπει να αποστέλλονται στην αλ-Κάιντα
(γνωστή στη Συρία ως ” Μέτωπο αλ-Νουσρα “). Δεν έλεγε άλλωστε
ο κ. Fabius ότι “η Αλ-Νόσρα κάνει καλή δουλειά” [4];
Οι κατηγορούμενοι που συμμορφώθηκαν με
τις οδηγίες της γαλλικής κυβέρνησης και που έλαβαν έμμεσα όπλα και άμεσα πυρομαχικά
από τη γαλλική κυβέρνηση δεν μπορούν να κατηγορηθούν ότι συνεργάστηκαν με τον
εχθρό και για εσχάτη προδοσία.
Είναι οι ευρωπαίοι ηγέτες που είναι
προδότες κατά της χώρας τους
Αντίθετα, οι Γάλλοι ηγέτες που δήλωναν
δημοσίως το σεβασμό τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα και υποστήριξαν κρυφά τους
τζιχαντιστές θα πρέπει να λογοδοτήσουν ενώπιον των δικαστηρίων. Θα έπρεπε επίσης να εξηγήσουν σε τι η Αραβική Δημοκρατία της Συρίας, την
οποία αναφέρουν ως “εχθρό” της Γαλλίας, έχει βλάψει τα γαλλικά
συμφέροντα.
Στην αρχή της σύγκρουσης, ήταν
συνηθισμένο να υπενθυμίσουν ότι το 1981, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου
του Λιβάνου, η Συρία είχε δολοφονήσει τον γάλλο πρεσβευτή Louis Delamare. Ωστόσο, πέρα από το γεγονός ότι τριάντα χρόνια
διαχωρίζουν αυτό το γεγονός από της αρχής του πολέμου κατά της Συρίας,
είχε ήδη τιμωρηθεί σε ανταπάντηση από μια επίθεση εναντίον του εθνικού γραφείου
στρατιωτικής στρατολόγησης στη Δαμασκό η οποία προκάλεσε 175 νεκρούς. Επίθεση που αργότερα διεκδικήθηκε από τον διευθυντή της DGSE (γαλλικής υπηρεσίας πληροφοριών) την εποχή εκείνη, τον ναύαρχο Pierre Lacoste.
Αναφέρθηκε επίσης ότι η Αραβική
Δημοκρατία της Συρίας είχε υπονομεύσει τα γαλλικά συμφέροντα με τη δολοφονία
του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου Rafic Hariri. Η Γαλλία έχει υποστηρίξει και εξακολουθεί να υποστηρίζει μια υβριδική
οργάνωση γνωστή ως “Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο” για να δικάσει
τους προέδρους του Λιβάνου και της Συρίας Emile Lahoud και Bashar al-Assad. Ωστόσο, αυτή η οργάνωση (η οποία παίζει τόσο ρόλο εισαγγελέα όσο και έδρα
δικαστών) απέσυρε τις κατηγορίες της μετά τις μαρτυρίες κατά τις οποίες βασίζονταν,
αποδείχθηκαν ψευδείς αμειβόμενες από την διωκτική αρχή.
Κανείς σήμερα δεν πιστεύει αυτή την
ψευδή κατηγορία, εκτός από τους υπαλλήλους αυτής της οργάνωσης και τους
χορηγούς τους, ούτε καν τα παιδιά του αποθανόντος. Για παράδειγμα, ο Baha’a Hariri, ο μεγαλύτερος γιος του Rafic Hariri, πραγματοποίησε μια θερμή επίσκεψη στον πρόεδρο Bashar al-Assad τον περασμένο μήνα.
Για να διεξαγάγουν έναν πόλεμο
εναντίον μιας φιλικής χώρας, της Συρίας, οι Γάλλοι ηγέτες υποστήριξαν χωρίς
δισταγμό τους τζιχαντιστές. Με τον τρόπο αυτό,
όχι μόνο έβλαψαν την εικόνα της Γαλλίας στον κόσμο, αλλά και τα γαλλικά
συμφέροντα: έβαλαν τέλος σε μια επιτυχημένη αντιτρομοκρατική συνεργασία και τοποθετήθηκαν
σκόπιμα στο πλευρό των τρομοκρατών. Μερικοί από τους προστατευόμενους
τους επέστρεψαν στη Γαλλία με δική τους πρωτοβουλία και διαπράξαν φονικές επιθέσεις.
Αυτοί οι ηγέτες θα έπρεπε, συνεπώς,
να διωχθούν ενώπιον της γαλλικής δικαιοσύνης για συνέργεια με τρομοκρατικές
οργανώσεις που έχουν διαπράξει εγκλήματα στη Γαλλία, για συνεργασία με τον
εχθρό και για υψηλή προδοσία.
[1] Voir Sous nos
yeux. Du 11-Septembre à Donald Trump, éditions Demi-lune, 2017. Ouvrage
disponible en six langues : anglais, espagnol, français, italien, russe
(épuisé) et turc. Et prochainement en arabe.
Δίκτυο Βολταίρος | Δαμασκός (Συρία) | 26 Φεβρουαρίου
2019
var _wau = _wau || []; _wau.push([“small”, “wvg1ie6mi5ta”, “m3y”]);
(function() {var s=document.createElement(“script”); s.async=true;s.src=”http://widgets.amung.us/small.js”;
document.getElementsByTagName(“head”)[0].appendChild(s);})();
