Απόψεις
Το άτιμο παιχνίδι του προέδρου Μακρόν στο Λίβανο
Παίζοντας από μηχανής θεός (Deus ex machina), ο πρόεδρος Μακρόν ήρθε για να διανείμει τους καλούς και τους κακούς βαθμούς στους Λιβανέζους ηγέτες. πεπεισμένος για την ανωτερότητά του, είπε ότι ντρέπεται για τη συμπεριφορά αυτής της πολιτικής τάξης. Αλλά όλα αυτά δεν είναι παρά ένα κακό έργο θεάτρου. Κάτω από το τραπέζι, προσπαθεί να καταστρέψει την Αντίσταση και να μετατρέψει τη χώρα σε φορολογικό παράδεισο.
.
Αντιδρώντας στην έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού στις 4 Αυγούστου 2020, ο λαός του Λιβάνου και ο διεθνής Τύπος την είδαν ως ατύχημα που οφείλεται στη διαφθορά των λιμενικών αρχών. Από την πλευρά μας, μετά την ανάλυση των πρώτων ενδείξεων, αμφισβητήσαμε αμέσως την υπόθεση του ατυχήματος και ευνοήσαμε αυτήν της επίθεσης. Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ταξίδευε επειγόντως στον Λίβανο για να σώσει τη χώρα. Δύο ημέρες αργότερα, μεταδώσαμε στη συριακή τηλεόραση, Sama , την υπόθεση της συνέχισης της επιχείρησης για την εφαρμογή του ψηφίσματος 1559..
Η υπόθεση του ψηφίσματος 1559
Περί τίνος πρόκειται; Αυτό το γαλλοαμερικανικό ψήφισμα του 2004 συντάχθηκε βάσει των οδηγιών του προέδρου των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους, από ένα κείμενο που συνέταξε ο τότε πρωθυπουργός του Λιβάνου, Ραφίκ Χαρίρι, με τη βοήθεια του Γάλλου προέδρου, Ζακ Σιράκ. Στόχος του ήταν να αναγνωρίσει το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών τους στόχους που διατύπωσε ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ:
Να εκδιωχθεί η συριακή ειρηνευτική δύναμη που προέκυψε από τις Συμφωνίες του Ταϊφ [1].
Να τερματιστεί η λιβανέζική Αντίσταση στον ιμπεριαλισμό.
Να αποτραπεί η επανεκλογή του Λιβανέζου προέδρου Εμίλ Λαούντ.
.
Ωστόσο, στις 14 Φεβρουαρίου 2005, ο Ραφίκ Χαριρί, ο οποίος δεν ήταν πλέον πρωθυπουργός και μόλις είχε συμφιλιωθεί με την Χεζμπολάχ, δολοφονήθηκε σε μια μέγκα-επίθεση για την οποία ο πρόεδρος του Λιβάνου Εμίλ Λαούντ και ο Σύρος ομόλογός του, Μπασάρ αλ Άσαντ, κατηγορήθηκαν ότι ήταν οι εντολοδόχοι. Η συριακή ειρηνευτική δύναμη αποσύρθηκε και ο πρόεδρος Λαούντ παραιτήθηκε από την υποψηφιότητα του.
.
Αναδρομικά, φαίνεται
ότι η επίθεση δεν πραγματοποιήθηκε χρησιμοποιώντας συμβατικά εκρηκτικά που μεταφέρονταν σε ένα λευκό φορτηγό, όπως εξακολουθούμε πάντα να προσποιούμαστε ότι πιστεύουμε, αλλά μέσω ενός όπλου που συνδύαζε νανοτεχνολογία και εμπλουτισμένο πυρηνικό καύσιμο το οποίο ελάχιστες δυνάμεις διέθεταν εκείνη τη εποχή [2].
ότι η διεθνής έρευνα που διεξήγαγαν τα Ηνωμένα Έθνη ήταν στην πραγματικότητα μια μυστική επιχείρηση των CIA-Μοσάντ που στρεφόταν εναντίον των προέδρων Λαούντ και Άσαντ, καθώς και εναντίον της Χεζμπολάχ. Έσπασε κατά τη διάρκεια ενός τεράστιου σκανδάλου που έφερε στο φως της ημέρας ψευδείς μάρτυρες που προσλήφθηκαν και πληρώθηκαν από τους ανακριτές του ΟΗΕ [3].
ότι εγκαταλείφθηκαν όλες οι κατηγορίες εναντίον των υπόπτων και ότι ένα όργανο του ΟΗΕ, που χαρακτηρίστηκε καταχρηστικά ως «Ειδικό Δικαστήριο για τον Λίβανο» χωρίς να διαθέτει τα νομικά προαπαιτούμενα χαρακτηριστικά, αρνήθηκε να εξετάσει τα αποδεικτικά στοιχεία και καταδίκασε ερήμην δύο μέλη της Χεζμπολάχ.
.
Τελικά, κανείς δεν τόλμησε να αναφέρει ξανά το τέλος της λιβανέζικης Αντίστασης που ορίζεται στο ψήφισμα 1559.
.
Η Αντίσταση αυτή δημιουργήθηκε γύρω από σιίτικές οικογένειες κατά τη διάρκεια της ισραηλινής εισβολής (Επιχείρηση «Ειρήνη στη Γαλιλαία») το 1982. Μετά τη νίκη, αυτό το δίκτυο μπήκε σταδιακά στην πολιτική υπό το όνομα Χεζμπολάχ. Όταν δημιουργήθηκε, γοητευόταν από την ιρανική αντιιμπεριαλιστική επανάσταση και υποστηριζόταν από τον συριακό στρατό όπως αποκάλυψε ο γενικός γραμματέας του το 2011, σαγιέντ Χασάν Νασράλα. Ωστόσο, μετά την αποχώρηση της συριακής ειρηνευτικής δύναμης από τον Λίβανο, στράφηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου προς το Ιράν. Επέστρεψε προς τη Συρία όταν συνειδητοποίησε ότι μια ήττα της Δαμασκού από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα όχι μόνο θα κατάστρεφε τη Συρία, αλλά και τον Λίβανο. Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των ετών, έχει αποκτήσει ένα γιγαντιαίο οπλοστασίου και μια εμπειρία της μάχης, έτσι ώστε να είναι σήμερα ο πρώτος μη κρατικός στρατός στον κόσμο. Οι επιτυχίες της και τα μέσα που έχει στη διάθεσή της έχουν προσελκύσει έναν αριθμό ανθρώπων που δεν μοιράζονται απαραίτητα τα ιδανικά της. Η μερική μετατροπή της σε πολιτικό κόμμα την έκανε να αποκτήσει τα ίδια ελαττώματα με τα άλλα πολιτικά κόμματα του Λιβάνου, συμπεριλαμβανομένης της διαφθοράς.
.
Σήμερα, η Χεζμπολάχ δεν είναι κράτος έν κράτει στο Λίβανο, αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι το κράτος στη θέση του χάους. Ενώπιο αυτού του υβριδικού φαινόμενου, η Δύση αντέδρασε με διασκορπισμένη σειρά: οι Ηνωμένες Πολιτείες την χαρακτήρισαν ως «τρομοκράτη», ενώ οι Ευρωπαίοι διέκριναν διακριτικά, το 2013, την πολιτική πλευρά της με την οποία συζητούν, από τη στρατιωτική της πλευρά, την οποία καταδικάζουν επίσης ως «τρομοκρατική». Για να δικαιολογήσουν την απόφασή τους στις κοινές γνώμες τους, οι Δυτικοί έχουν αναπτύξει πολυάριθμες μυστικές επιχειρήσεις με στόχο να αποδώσουν στην Χεζμπολάχ είτε επιθέσεις πριν από την ύπαρξή της (κατά των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ και της Γαλλίας κατά την περιφερειακή συνάντηση των συμμαχικών μυστικών υπηρεσιών) ή τρομοκρατικές επιθέσεις στο εξωτερικό (μεταξύ άλλων στην Αργεντινή και τη Βουλγαρία).
.
Ο τερματισμός της εφαρμογής του ψηφίσματος 1559 [4] σημαίνει σήμερα τον αφοπλισμό της Χεζμπολάχ και τη μετατροπή της σε ένα απλό πολιτικό κόμμα, τόσο διεφθαρμένο από τους Δυτικούς όσο είναι τα άλλα.
Η Γαλλική παρέμβαση
Ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν ήταν ο πρώτος αρχηγός κράτους που επισκέφθηκε τον Λίβανο μετά την έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού, όπου πήγε δύο φορές. Υποσχέθηκε να μην εγκαταλείψει την χώρα και να την βοηθήσει να μεταρρυθμιστεί. Παρουσίασε έναν «οδικό χάρτη» που εγκρίθηκε από όλα τα πολιτικά κόμματα. Ο τελευταίος προέβλεπε τον σχηματισμό κυβέρνησης με αποστολή την πραγματοποίηση οικονομικών και χρηματοοικονομικών μεταρρυθμίσεων. Ωστόσο, ο Μουσταφά Αντίμπ, ο ορισθείς πρωθυπουργός, ανακοίνωσε την αδυναμία επίτευξης αυτής της αποστολής και παραιτήθηκε. Ο πρόεδρος Μακρόν κάλεσε τότε μια συνέντευξη Τύπου στις 27 Σεπτεμβρίου. Εκεί σταύρωσε ολόκληρη την πολιτική τάξη και κατηγόρησε ρητά την Χεζμπολάχ και το κίνημα Amal και σιωπηρά τον σύμμαχό τους, τον πρόεδρο Μισέλ Αούν, ότι βγάλθηκαν να αποτύχει η προσπάθειά του να σώσει τον Λίβανο.
.
Τα επιχειρήματα του προέδρου Μακρόν έπεισαν μόνο εκείνους που δεν γνωρίζουν την Ιστορία του Λιβάνου. Αντιθέτως, οι αναγνώστες μας γνωρίζουν [5] ότι αυτή η χώρα δεν ήταν ποτέ έθνος και ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι δημοκρατία. Μοιράζεται από διάφορες θρησκευτικές κοινότητες από της οθωμανικής αποικιοκρατίας οι οποίες συνυπάρχουν εκεί χωρίς να αναμειγνύονται. Αυτή η διαίρεση θεσμοθετήθηκε από το Σύνταγμα (1926) εμπνευσμένο από τη Γαλλία, που ήταν η δύναμη με ένταλμα από τη Κοινωνία των Εθνών. Στη συνέχεια, το εγχειρίδιο λειτουργίας του, σε όλα τα επίπεδα του κράτους, γράφτηκε σε πέτρα από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σαουδική Αραβία, κατά τη διάρκεια των συμφωνιών του Ταΐφ (1989) που έβαλαν τέρμα στον εμφύλιο πόλεμο. Από αυτή την άποψη, είναι τουλάχιστον παράξενο να κατηγορηθεί το πολιτικό προσωπικό ότι κατάστρεψε το κράτος ενώ είναι άμεση και αξεπέραστη συνέπεια των θεσμών που του έχουν επιβληθεί από το εξωτερικό.
.
Πάνω απ ’όλα, είναι απαράδεκτο να ακούγεται ένας ξένος πρόεδρος να εμφανίζεται ως δάσκαλος και να δηλώνει ότι ντρέπεται για τους Λιβανέζους ηγέτες. Όσο περισσότερο που εκείνος ο ξένος αντιπροσωπεύει ένα έθνος το οποίο έχει βαριά ιστορική ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση.
.
Φαίνεται ότι στην πράξη οι νονοί του Λιβάνου σκοπεύουν να ανατρέψουν τη διεφθαρμένη πολιτική τάξη που έχουν εγκαταστήσει οι ίδιοι και να την αντικαταστήσουν με μια κυβέρνηση τεχνοκρατών εκπαιδευμένων στα καλύτερα σχολεία τους. Η τελευταία θα έχει ως αποστολή να μεταρρυθμίσει την οικονομία, να αποκαταστήσει τον φορολογικό παράδεισο της χρυσής εποχής του Λιβάνου, αλλά προπαντός να μη σπάσει το φατριακό θρησκευτικό σύστημα έτσι ώστε η εξάρτηση της χώρας από τους νονούς της να συνεχιστεί. Αυτή η χώρα θα ήταν έτσι καταδικασμένη να παραμείνει αποικιακή χωρίς να το παραδεχτεί και να αποκεφαλίσει μερικούς από τους ηγέτες της κάθε τριάντα ή σαράντα χρόνια.
.
Στο μυαλό των χορηγών του προέδρου Μακρόν, οι αναταραχές στη Σαουδική Αραβία ανέτρεψαν το σχέδιο μιας ελεύθερης ζώνης για δισεκατομμυριούχους, Neom. Επομένως, ο Λίβανος πρέπει να χρησιμοποιηθεί ξανά για να ξεφύγει κανείς από τις ίδιες τις φορολογικές του υποχρεώσεις.
.
Πρέπει επίσης να θυμόμαστε ότι όταν η Γαλλία υιοθέτησε τους κοσμικούς θεσμούς, τους στέρησε αμέσως από όλες τις αποικίες της, θεωρώντας ότι η θρησκεία ήταν ο μόνος τρόπος να κατευνάσει τους λαούς που έλεγχε. Ο Λίβανος είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου ένας σιίτης μουλάς, ένας σουνίτης μουφτής και ένας χριστιανός πατριάρχης μπορούν να επιβάλουν τις απόψεις τους στα πολιτικά κόμματα.
.
Οι επαναλαμβανόμενες επιθέσεις του προέδρου Μακρόν εναντίον της Χεζμπολάχ συνάδουν ακριβώς με την υπόθεσή μου: ο απώτερος στόχος των Δυτικών είναι να καταστρέψει την Αντίσταση και να μετατρέψει τη Χεζμπολάχ σε κόμμα τόσο διεφθαρμένο όσο όλα τα άλλα.
.
Πράγματι, σύμφωνα με τον Εμανουέλ Μακρόν, η σημερινή Χεζμπολάχ είναι ταυτόχρονα μια «πολιτοφυλακή», μια «τρομοκρατική οργάνωση» και ένα πολιτικό κόμμα. Ωστόσο, όπως είδαμε, είναι στην πραγματικότητα τόσο ο πρώτος μη κυβερνητικός στρατός αφιερωμένος στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού όσο και ένα πολιτικό κόμμα που εκπροσωπεί τη σιιτική κοινότητα. Ποτέ δεν ήταν υπεύθυνη για τρομοκρατικές ενέργειες στο εξωτερικό. Πάντα σύμφωνα με τον κ. Μακρόν, δημιούργησε «ένα κλίμα τρόμου», αναστέλλοντας τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Ωστόσο, η Χεζμπολάχ δεν χρησιμοποίησε ποτέ το τεράστιο οπλοστάσιό της εναντίον των αντιπάλων της στο Λιβάνο. Στο σύντομο πόλεμο του 2008 δεν αντιτάχθηκε εναντίον των Σουνιτών και των Δρούζων, αλλά εναντίον εκείνων που στέγαζαν κέντρα κατασκοπείας ξένων δυνάμεων (ιδίως στα κτήρια των αρχείων της FuturTV )
.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, έγινε επίσης αναφορά στην απαίτηση της Χεζμπολάχ και της Αμάλ να επιλέξουν τον υπουργό των Οικονομικών. Αυτό το φαινομενικά παράλογο αίτημα είναι ζωτικής σημασίας για την Αντίσταση. Όχι για τη λεηλασία του κράτους, όπως υπονοούν ορισμένοι, αλλά για παράκαμψη των αμερικανικών κυρώσεων κατά της Αντίστασης. Ο Σαάντ Χαριρί, αφού αντιτάχθηκε, συμφώνησε σε αυτό μόλις καταλάβαινε τι διακυβεύεται. Γι ’αυτό, σε αντίθεση με όσα ισχυρίστηκε ο πρόεδρος Μακρόν, η αποτυχία του σχηματισμού της κυβέρνησης δεν οφείλεται στην Χεζμπολάχ ή σε κάποιο άλλο λιβανέζικο σχηματισμό, αλλά στη γαλλική θέληση να σπάσει την Αντίσταση.
.
Κατά την εκλογή του προέδρου Ζακ Σιράκ, ο Σαουδάραβας εντολοδόχος Ραφίκ Χαρίρι χρηματοδότησε σε μεγάλο βαθμό την εκλογική του εκστρατεία προκαλώντας ένα αξέχαστο συμβάν στο Γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο. Ομοίως κατά την εκλογή του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν, ο Σαάντ Χαριρί (γιος του προηγούμενου) χρηματοδότησε την εκστρατεία του, αν και σε μικρότερη κλίμακα. Έτσι, όταν ο κ. Μακρόν ανακοίνωσε ότι η διεθνής κοινότητα θα σώσει τον Λίβανο οικονομικά εάν εφαρμόσει τον χάρτη πορείας του, ο Σαάντ Χαριρί απαίτησε την απόδοση της επένδυσης του, ήτοι το 20% των ερχομένων ποσών. Μετά από συνεννόηση με τον κύριο δωρητή του, τον Ισραηλοαμερικανό Henri Kravis [6], ο Εμανουέλ Μακρόν αρνήθηκε και απείλησε με κυρώσεις τους τρεις θεσμικούς προέδρους του Λιβάνου (της Δημοκρατίας, της Συνέλευσης και της κυβέρνησης).
.
Η Γαλλία υπολογίζει με βάση τις ιστορικές γνώσεις της για την περιοχή. Ωστόσο, δεν κατάλαβε ορισμένες από τις εξελίξεις της, όπως αποδεικνύεται από τις αποτυχίες της στη Λιβύη, τη Συρία και τις διαπραγματεύσεις Ιράν-ΗΠΑ. Ανησυχεί για την επιρροή της Τουρκίας στον Λίβανο, αλλά υπερεκτιμά την επιρροή της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, υποβαθμίζει την επιρροή της Συρίας και αγνοεί εκείνη της Ρωσίας.
.
Για όσους παρατηρούν ακριβώς τι συμβαίνει, η Γαλλία δεν είναι τίμια όσον αφορά την ανησυχία της για τον Λίβανο. Έτσι, πριν από τα ταξίδια του προέδρου Μακρόν προηγήθηκε η διάδοση μιας αναφοράς που καλούσε τη Γαλλία να αποκαταστήσει την εντολή της επί του Λιβάνου, δηλαδή να τον επαναποικήσει. Αποδείχθηκε γρήγορα ότι αυτή το «αυθόρμητο» αίτημα ήταν μια πρωτοβουλία των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών. Ή ακόμη, ότι το δεύτερο ταξίδι του Γάλλου προέδρου αντιστοιχούσε στην εκατονταετία της ανακήρυξης του Μεγάλου Λιβάνου από τον στρατηγό Henri Gouraud, αρχηγό του γαλλικού αποικιακού κόμματος. Δεν είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουμε τι ελπίζει να λάβει η Γαλλία ως ανταμοιβή για τη δράση της κατά της Αντίστασης.
[2] « Révélations sur l’assassinat de Rafiq Hariri », par Thierry Meyssan, Оdnako (Russie) , Réseau Voltaire, 29 novembre 2010.
[3] « La commission Mehlis discréditée », par Talaat Ramih, Réseau Voltaire, 9 décembre 2005.
[4] « Résolution 1559 du Conseil de sécurité de l’ONU (Texte et débats) », Réseau Voltaire, 2 septembre 2004.
[5] « Les Libanais, prisonniers de leur Constitution », par Thierry Meyssan, Réseau Voltaire, 21 octobre 2019. “Ο Λίβανος ενώπιον των ευθυνών του”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 21 juillet 2020.
[6] “Σε ποιον χρωστάει ο Εμανουέλ Μακρόν;”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 11 décembre 2018.
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν6 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Video12 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.