Απόψεις
Ο Ερντογάν δεν επιθυμεί πλέον να είναι ο νέος Οθωμανός αυτοκράτορας, αλλά να γίνει χαλίφης
Ο πρόεδρος Ερντογάν κατηγορείται λανθασμένα ότι θέλει να αποκαταστήσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Για εκείνον, οι εδαφικές κατακτήσεις δεν είναι στόχος, αλλά ένα μέσο για τη δημιουργία συμμαχιών. Μετά από μακρύ δισταγμό, σκοπεύει να ανακηρυχθεί, όχι σουλτάνος, αλλά χαλίφης, και ως εκ τούτου να γίνει ηγέτης των Σουνιτών σε όλο τον κόσμο.
.
Αυτό το άρθρο είναι συνέχεια των:
« Μήπως το Αρτσάχ (Καραμπάχ)Θα είναι ο τάφος του Ερντογάν; », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 6 Οκτωβρίου 2020.
« Καραμπάχ: Το ΝΑΤΟ στηρίζει την Τουρκία ενώ προσπαθεί να αποβάλει τον πρόεδρο Ερντογάν», του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 13 Οκτωβρίου 2020.
- Ένα μήνα μετά την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν εναντίον των Αρμενίων του Καραμπάχ, οι αζερικός και τουρκικός στρατοί προχωρούν στρατιωτικά στο έδαφος, ενώ το Μπακού και η Άγκυρα συσσωρεύουν τις διπλωματικές αποτυχίες..
Στο σύνολο, όλα πάνε όπως είχαμε προβλέψει: δηλαδή η προετοιμασία μιας συμμαχικής επιχείρησης ενάντια στον επικεφαλής της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος τυχαίνει να είναι πρόεδρος της Τουρκίας. Αυτό θα μπορούσε να προκληθεί με το ξεκίνημα μιας νέας γενοκτονίας των Αρμενίων.
.
Ωστόσο, απρόβλεπτοι παράγοντες παρεμβαίνουν σε αυτό το πόλεμο και καθώς είναι αβέβαιο το αποτέλεσμα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών, το σχέδιο της Ουάσιγκτον μπορεί να διαταραχθεί.
Η Τουρκία συσσωρεύει άλυτες συγκρούσεις
Από της ίδρυσής της, η σύγχρονη Τουρκία αρνείται τη γενοκτονία των μη μουσουλμάνων (1894-95 και 1915-23) και κατέστρεψε πολλά στοιχεία. Ωστόσο, βρέθηκαν το 2018 έγγραφα που επικυρώνουν τις διαταγές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και των Νέων Τούρκων [1].
Από το 1974, η Τουρκία κατέλαβε τη βορειοανατολική Κύπρο. Εξακολουθεί να διατηρείται εκεί, παρόλο που το νησί εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004. Ο τουρκικός στρατός επομένως κατέχει μέρος της επικράτειας της Ένωσης για 16 χρόνια.
Το 2012, η Τουρκία ηγήθηκε, για λογαριασμό του ΝΑΤΟ, μιας επιχείρησης για τον εκτοπισμό του πληθυσμού της Συρίας. Πρότεινε στους κατοίκους του βορρά της χώρας να καταφύγουν προσωρινά στη Τουρκία, μέχρι η στρατιωτική κατάσταση να διευκρινίζεται. Έκτισε πολλές νέες πόλεις για να τους στεγάσει, αλλά ακόμα δεν τους έδωσε πρόσβαση σε αυτές τις κατοικίες.
Το 2012, η Τουρκία εισέβαλε στη βόρεια Συρία, όπου εξακολουθεί να καταλαμβάνει το κυβερνείο της Ιντλίμπ. Στη συνέχεια, λεηλάτησε τη βιομηχανία στο Χαλέπι, κλέβοντας όλες τις εργαλειομηχανές τις οποίες βρήκε στα εργοστάσια.
Το 2013, ο «τραπεζίτης της Αλ Κάιντα», ο Σαουδάραβας Yasin Al-Qadi, ήταν θύμα τροχαίου ατυχήματος στην Κωνσταντινούπολη μαζί με τον αρχηγό της ασφαλείας του προέδρου Ερντογάν. Ένας γιος του Ερντογάν τον επισκέφτηκε αμέσως στο νοσοκομείο.
Το 2014, ο τουρκικός στρατός πλαισίωσε τους τζιχαντιστές στη Συρία, επιτιθεμένος μαζί τους σε διάφορες περιοχές, συμπεριλαμβανομένης της αρμενικής πόλης του Κασάμπ, αναγκάζοντας τον πληθυσμό να διαφύγει.
Το 2015, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες παρείχαν κάθε βοήθεια στο Ντάες, ενώ μια εταιρεία του γαμπρού του προέδρου Ερντογάν, η Powertans, οργάνωνε τη μεταφορά του πετρελαίου που κλέβουν οι τζιχαντιστές στο λιμάνι του Ceyhan. Από εκεί, μια εταιρεία που εξαγόρασε ένας γιος του προέδρου Ερντογάν, ο Όμιλος BMZ Denizcilik ve İnşaat A.Ş., μετέφερνε το πετρέλαιο στο Ισραήλ και τη Δύση. Την ίδια στιγμή, μια κόρη του προέδρου Ερντογάν διοικούσε ένα μυστικό νοσοκομείο στην Şanlıurfa το οποίο θεράπευε τους τζιχαντιστές και τους έστελνε πίσω στη μάχη.
Το 2015, η τουρκική μαφία, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Binali Yıldırım, δημιούργησε εργαστήρια πλαστής μεταποίησης σε περιοχές που ελέγχονται από το Ντάες και μετέφερε αυτά τα πλαστά εμπορεύματα στην Ευρώπη.
Το 2015, η Τουρκία απείλησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι θα της στείλει βίαια ένα εκατομμύριο πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Ιράκ και τη Συρία έως ότου έλαβε μεγάλες επιδοτήσεις που της επέτρεπαν να συνεχίσει τους πολέμους της.
Το 2015-6, η Τουρκία αρνήθηκε να τερματίσει τις μυστικές συμφωνίες με τη Γαλλία και το Βέλγιο για τη δημιουργία ενός Κουρδιστάν στη Συρία. Διοργάνωσε μια σειρά επιθέσεων εναντίον τους (138 νεκροί στη Γαλλία και 35 νεκροί στο Βέλγιο).
Το 2016, ο τουρκικός στρατός αρνήθηκε να εγκαταλείψει το ιρακινό έδαφος, παρά τα κυβερνητικά αιτήματα. Είχε προσωρινές βάσεις εκεί από την περίοδο της κατοχής των ΗΠΑ, αλλά τις χρησιμοποιούσε για να στηρίξει το Ντάες ενάντια στο Ιράκ. Είναι ακόμα εκεί.
Το 2017, ο πρόεδρος Ερντογάν έκανε εκστρατεία στις τουρκικές κοινότητες στο εξωτερικό. Του απαγορεύτηκε να πραγματοποιήσει συγκεντρώσεις στις Κάτω Χώρες και τη Γερμανία. Με την ευκαιρία αυτή, χαρακτήρισε «Ναζί» την καγκελάριο Άνγκελα Μέρκελ.
Το 2019, η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία με τη λιβυκή κυβέρνηση στην Τρίπολη, και άλλη μια με την Τυνησία. Άρχισε να στείλει τζιχαντιστές που στάθμευαν στην περιοχή που καταλαμβάνει στη Συρία. Σήμερα πολεμούν ενάντια στις δυνάμεις των Εμιράτων που υποστηρίζουν την κυβέρνηση της Βεγγάζης.
Το 2020, η Τουρκία διεκδίκησε κοιτάσματα φυσικού αερίου στη Μεσόγειο. Τα θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα δεν είχαν καθοριστεί ακριβώς όταν δημιουργήθηκε η χώρα. Σίγουρα έχει δικαίωμα σε μερικές ζώνες, αλλά όχι σε όλες. Με την ευκαιρία αυτή, το τουρκικό ναυτικό απείλησε το γαλλικό ναυτικό.
.
Ο κατάλογος αυτός προφανώς δεν είναι εξαντλητικός.
Η σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας
Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγόρησαν τη φατρία Ερντογάν μόλις άρχισε να αγοράσει όπλα από τη Ρωσία και να χτίσει έναν αγωγό μαζί της. Από εκείνη τη στιγμή, προσπάθησαν να τον ανατρέψουν δημοκρατικά υποστηρίζοντας το Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP). Αφού το ΑΚΡ νόθευσε τις κοινοβουλευτικές εκλογές του Ιουνίου και του Νοεμβρίου 2015, η CIA προσπάθησε αρκετές φορές να δολοφονήσει τον “Μεγάλο Άνδρα” (ψευδώνυμο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν). Η τέταρτη προσπάθεια, στις 15 Ιουλίου 2016, έχοντας εκφυλιστεί, οι αξιωματικοί που την οδηγούσαν αυτοσχεδίασαν ένα πραξικόπημα που απέτυχε.
.
Έκτοτε, ο πρόεδρος Ερντογάν, ενώ υπογραμμίζει την ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, πολλαπλασιάζει τις προκλήσεις. Έτσι, κατά τη διάρκεια ενός επίσημου ταξιδιού, διέταξε την καταστολή μιας διαδήλωσης οπαδών του Fahtullah Gülen μπροστά από την πρεσβεία του στην Ουάσινγκτον από τη δική του προσωπική φρουρά ασφαλείας. Ή ακόμα φυλάκισε έναν υπήκοο των ΗΠΑ.
.
Το σημερινό σχέδιο των ΗΠΑ είναι να τον ωθήσει στο λάθος για να λάβουν διεθνή υποστήριξη εναντίον του, ακολουθώντας το μοντέλο για τη συμμόρφωση του Σαντάμ Χουσεΐν (Επιχείρηση «Καταιγίδα της ερήμου»). Φυσικά, ένα τέτοιο σενάριο μπορεί να συμβεί κυνικά μόνο αν οι Αρμένιοι σφαγιαστούν μαζικά και διασφαλιστεί η συνέχεια στον Λευκό Οίκο.
Ο Πρόεδρος Ερντογάν βυθίζεται στην παγίδα
Κατά τον τρέχοντα μήνα, η φατρία του Ερντογάν επαναλάμβανε συνεχώς ότι το ΝΑΤΟ χρειάζεται την Τουρκία περισσότερο από το αντίθετο. Δηλαδή, η Ατλαντική Συμμαχία δεν θα αποκλείσει ποτέ την Τουρκία από τη λέσχη της και ως εκ τούτου δεν μπορεί να του επιτεθεί.
.
Το “Great Man” συνεχίζει την επίθεσή του σε όλα τα μέτωπα. Έτσι έστειλε στρατιωτικούς συμβούλους για να εκπαιδεύσουν την ακτοφυλακή της κυβέρνησης της Λιβύης στην Τρίπολη στη θέση των Ιταλών συμβούλων. Με αυτόν τον τρόπο, απειλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση να ανοίξει τις βάνες των πλημμύρων μετανάστευσης, αλλά αυτή τη φορά από την Αφρική. Ή ακόμα, ξεκίνησε τζιχαντιστικές επιθέσεις εναντίον των ρωσικών δυνάμεων στη Συρία.
.
Η Μόσχα ήταν η μόνη που αντέδρασε. Το Κρεμλίνο διέταξε την επανάληψη των βομβαρδισμών στην Ιντλίμπ. Τους επικέντρωσε σε μια φιλοτουρκική ομάδα που είχε προηγουμένως συνδεθεί με την Αλ Κάιντα, αλλά που ισχυρίζεται ότι διέκοψε τη σχέση με αυτό το δίκτυο, μια επίθεση που παραβιάζει το γράμμα των ρωσοτουρκικών συμφωνιών αποκλιμάκωσης, ενώ αποκαλύπτει την υπακοή του τζιχαντιστικού κινήματος στην προσωπική εξουσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
.
Πάνω απ ’όλα, ο πρόεδρος Ερντογάν άνοιξε ένα μέτωπο με τον Γάλλο πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν, τον οποίο προσβάλλει αδιάκοπα, περισσότερο ακόμη από την Καγκελάριο Μέρκελ πριν από τρία χρόνια. Αυτή η διαμάχη είναι πολύ πιο σημαντική από ό, τι φαίνεται: αφορά τη ρίζα του προβλήματος.
Ο πόλεμος των πολιτισμών δεν αντιθέτει το Ισλάμ με το Χριστιανισμό,
αλλά δύο αρχές: τη κρατική θρησκεία ή την ελευθερία της συνείδησης
Μετά από πολλές ταλαντώσεις, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προσπαθεί να απαντήσει στο υπαρξιακό ζήτημα της Τουρκίας, ορίζοντάς την ως πατρίδα των Αδελφών Μουσουλμάνων. Σε αντίθεση με μια κοινώς αποδεκτή ιδέα, εγκατέλειψε τις νεο-οθωμανικές φαντασιώσεις του πρώην πρωθυπουργού του, Αχμέτ Νταβούτογλου (τώρα στην αντιπολίτευση). Με τον ίδιο τρόπο εγκατέλειψε τους φυσικούς χώρους που είναι, γι ’αυτήν, ο τουρκόφωνος κόσμος και η Δύση (Ευρωπαϊκή Ένωση / ΝΑΤΟ). Ελπίζει να επεκτείνει τη εξουσία του σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, προσκολλώντας στην αρχή μιας κρατικής θρησκείας της οποίας σκοπεύει να γίνει χαλίφης.
.
Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο Μωάμεθ δεν ήταν σαν τον Χριστό, ένας μικρός ξυλουργός. Ήταν πολιτικός άνδρας και νικηφόρος στρατηγός καθώς και πνευματικός ηγέτης. Όταν πέθανε, οι μαθητές του χώρισαν και πολέμησαν μεταξύ τους. Ο «χαλίφης» (δηλαδή ο «διάδοχός του») κληρονόμησε τη κοσμική εξουσία του, όχι την πνευματική. Εξάλλου, πολλοί χαλίφηδες δεν πίστευαν προφανώς στον Θεό. Στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο «χαλίφης» ήταν ο Οθωμανός ηγέτης, ο οποίος κατοικούσε στην Κωνσταντινούπολη. Το ιδανικό της Αδελφότητας των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι η αποκατάσταση του χαλιφάτου (της κοσμικής εξουσίας του Προφήτη) χάρη στο δίκαιο της εποχής του, τη Σαρία.
.
Όπως οι Ευρωπαίοι τον 16ο αιώνα, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι πιστεύουν ότι ένας λαός πρέπει να πάρει τη θρησκεία του κυρίαρχου του, ένα όραμα για το κόσμο ριζικά αντίθετο με την αρχή της ελευθερίας της συνείδησης που καθιερώθηκε από τη Γαλλία της αποκήρυξης του Henri IV (1593 [2]) και στον συμβιβασμό για την κοσμικότητα (1905 [3]). Με αυτόν τον τρόπο, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και η Αδελφότητα προσπαθούν να γυρίσουν πίσω το ρολόι καταστρέφοντας την κληρονομιά του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, ιδρυτή της Τουρκίας.
.
Επομένως, πολύ λογικά επέλεξε ο πρόεδρος Ερντογάν τον Γάλλο ομόλογό του ως πρωταθλητή των αντιπάλων του. Το αποτέλεσμα του αγώνα θα καθοριστεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είτε υπερασπίζονται τη βρετανική κληρονομιά των «Πατέρων Προσκυνητών (Pilgrim Fathers)» του Mayflower (Joe Biden, Justin Trudeau), είτε αυτή των μεταναστών από την παλιά ήπειρο (Donald Trump). Στην πρώτη περίπτωση, θα διατηρήσουν πάνω από όλα την Τουρκία εντός του ΝΑΤΟ, στη δεύτερη, θα υπερασπιστούν την αρχή της θρησκευτικής συνύπαρξης μέχρι την αποτυχία του σχεδίου του χαλιφάτου.
[1] Killing Orders : Talat Pasha’s Telegrams and the Armenian Genocide (Εντολές δολοφονίας: Τα τηλεγραφήματα του Talat Pasha και η Γενοκτονία των Αρμενίων ), Taner Akçam, Palgrave Macmillan, 2018 · Ordres de tuer : Arménie 1915 (Διαταγές δολοφονιών), Taner Akçam, CNRS éditions, 2020.
.
[2] Για να γίνει Βασιλιάς της Γαλλίας, ο πρίγκιπας Ενρίκο της Ναβάρης αποκήρυξε τη θρησκεία του στον Βασιλικό Ναό του Αγίου Διονύση και ασπάστηκε το Καθολικισμό. Σε αντάλλαγμα, διακήρυξε τη θρησκευτική ελευθερία για όλους τους υπηκόους του, μια και δεν μπορούσε να την απολαμβάνει ο ίδιος.
.
[3] Μετά από πολλές ανατροπές, οι Ρεπουμπλικανοί διακήρυξαν την ελευθερία της συνείδησης. Σε αυτή τη βάση, νομοθέτησαν για το διαχωρισμό του Κράτους από τις Εκκλησίες (1905). Ωστόσο, αυτός ο διαχωρισμός δεν είναι πλήρης: παραμένει ο κρατικός έλεγχος στο μυστήριο του γάμου σε ορισμένες θρησκείες. Η επιλογή που επιλέχθηκε για τη διασφάλιση της νομικής ισότητας των ομοφυλοφιλικών ζευγαριών, με τη δημιουργία ενός «γάμου ομοφυλοφίλων (mariage gay)», είναι από αυτή την άποψη ιστορικό σφάλμα. Η συνέχεια με το κίνημα για την εκκοσμίκευση της κοινωνίας θα ήθελε αντίθετα, να τοποθετηθεί ο ετεροφυλικός γάμος στην ιδιωτική σφαίρα, μια επιλογή που είχε αποδεχθεί η Εκκλησία της Γαλλίας και την οποία υπερασπίζεται ο Πάπας Φραγκίσκος σήμερα.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν6 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Video12 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.