Απόψεις
Προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ: ανοίξτε τα μάτια σας!
Ο Τζο Μπάιντεν, 46ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
του Τιερί Μεϊσάν.
.
Οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2020 επιβεβαιώνουν τη γενική τάση μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης: ο αμερικανικός πληθυσμός διέρχεται μια κρίση πολιτισμού και κατευθύνεται αναπόφευκτα σε έναν νέο εμφύλιο πόλεμο που θα πρέπει λογικά να οδηγήσει σε διχοτόμηση της χώρας. Αυτή η αστάθεια θα πρέπει να οδηγήσει στο τέλος της Δύσης ως υπερδύναμη.
Για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει, είναι απαραίτητο να ξεπεραστεί ο φόβος των ευρωπαϊκών ελίτ ενώπιον της επικείμενης εξαφάνισης της δύναμης που τους προστάτευε για τα τρία τέταρτα του αιώνα, και να κοιτάξουμε με ειλικρίνεια την παγκόσμια ιστορία των τελευταίων τριάντα ετών. Πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην ιστορία των ΗΠΑ και να ξαναδιαβάσουμε το Σύνταγμά τους.
Η υπόθεση της διάλυσης του ΝΑΤΟ και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής
Όταν, μετά από τρία τέταρτα ενός αιώνα δικτατορίας χωρίς μοιρασιά, η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε, όσοι ήθελαν τον θάνατό έμειναν έκπληκτοι. Για χρόνια, η CIA είχε οργανώσει ένα συστηματικό σαμποτάζ της οικονομίας της και υπονόμευσε όλα τα επιτεύγματά της, αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι οι σοβιετικοί λαοί θα ανάτρεπαν αυτό το καθεστώς στο όνομα των ιδανικών του.
.
Όλα ξεκίνησαν με μια καταστροφή στην οποία το κράτος δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί (Τσερνομπίλ, 1986). Ένας πληθυσμός ενός τετάρτου του εκατομμυρίου ανθρώπων έπρεπε να εγκαταλείψει τη γη τους για πάντα. Αυτή η ανικανότητα σηματοδότησε το τέλος της νομιμότητας της δικτατορίας. Στα πέντε χρόνια που ακολούθησαν, οι σύμμαχοι του Συμφώνου της Βαρσοβίας ανέκτησαν την ανεξαρτησία τους και η ΕΣΣΔ διαλύθηκε. Αυτή η διαδικασία οδήγήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος από την Κομμουνιστική Νεολαία, αλλά την τελευταία στιγμή ανέλαβε ο δήμαρχος της Μόσχας, Μπόρις Έλστιν, και η ομάδα του που είχε εκπαιδευτεί στην Ουάσιγκτον. Η λεηλασία δημόσιων αγαθών που ακολούθησε και η οικονομική κατάρρευση που προκάλεσε έθεσαν τη νέα Ρωσία έναν αιώνα πίσω.
.
Με τον ίδιο τρόπο αναμένεται θα εξαφανιστούν οι Ηνωμένες Πολιτείες με τη σειρά τους. Θα χάσουν την κεντρομόλο δύναμή τους και θα εγκαταλειφθούν από τους υποτελείς τους, πριν καταρρεύσουν. Όσοι θα έχουν φύγει από το σκάφος πριν βυθιστεί θα έχουν περισσότερες πιθανότητες να σωθούν. Το ΝΑΤΟ αναμένεται να πεθάνει πριν από τις ΗΠΑ, όπως το Σύμφωνο της Βαρσοβίας πέθανε πριν από την ΕΣΣΔ.
Η φυγοκεντρική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών
Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια πολύ νέα χώρα, έχει μόνο διακόσια χρόνια ιστορίας που τους ανήκουν. Ο πληθυσμός τους δεν σταμάτησε ποτέ να σχηματίζεται με διαδοχικές αφίξεις μεταναστών από τις πιο διαφορετικές περιοχές του κόσμου. Σύμφωνα με το βρετανικό μοντέλο, ο καθένας διατηρεί τη δική του κουλτούρα και δεν αναμιγνύεται με τους άλλους. Η έννοια του «χωνευτηρίου» ( melting pot ) δεν υπήρχε παρά μόνο με την επιστροφή των μαύρων στρατιωτών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και την κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού που δημιούργησε υπό τους Eisenhower και Kennedy, για εξαφανίζεται στη συνέχεια.
.
Ο αμερικανικός πληθυσμός μετακινείται πολύ από τη μια πολιτεία στην άλλη. Από του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου μέχρι το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ, προσπαθούσε να συμβιώσει σε ορισμένες γειτονιές. Για είκοσι χρόνια, πάγωσε. Και μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ μέχρι σήμερα, γκετοποιείται ξανά, όχι πλέον «φυλετικά» αλλά πολιτιστικά. Στην πραγματικότητα, η χώρα είναι ήδη διαιρεμένη.
.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποτελούν πλέον ένα έθνος, αλλά ήδη έντεκα ξεχωριστά.
- Οι 11 αντίπαλες πολιτιστικές κοινότητες που μοιράζονται τις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα Πηγή: Colin Woodard
Η εσωτερική σύγκρουση του αγγλοσαξονικού πολιτισμού
Η αμερικανική μυθολογία συνδέει την ύπαρξη της χώρας με 67 « Πατέρες Προσκυνητές (Pilgrim Fathers) », τους μετανάστες του Mayflower . Πρόκειται για μια ομάδα φανατικών Άγγλων Χριστιανών που ζούσαν σε «κοινότητα» στις Κάτω Χώρες. Έλαβαν από το Στέμμα την αποστολή να εγκατασταθούν στον « Νέο Κόσμο » για να πολεμήσουν την Ισπανική Αυτοκρατορία. Μία από τις ομάδες τους αποβιβάστηκε στη Μασαχουσέτη και ίδρυσε μια σεχταριστική κοινωνία εκεί, την Αποικία του Πλύμουθ (1620). Κάλυπταν τις συζύγους τους με πλέπο και τιμωρούσαν με σκληρή σωματική τιμωρία όσους είχαν αμαρτήσει και απομακρύνονταν από τον « Ορθό Δρόμο » (Pure Way), εξ ου και το όνομά τους “Πουριτάνοι”.
.
Οι Αμερικανοί αγνοούν τόσο την πολιτική αποστολή των Πατέρων Προσκυνητών όσο και τον σεχταρισμό τους. Τους γιορτάζουν όμως την Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving). Αυτοί οι 67 φανατικοί είχαν σημαντική επιρροή σε μια χώρα σήμερα 328 εκατομμυρίων κατοίκων. 8 από τους 46 προέδρους είναι άμεσοι απόγονοί τους, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου Franklin Roosevelt ή των 2 προέδρων George Bush.
.
Οι Πουριτάνοι οργάνωσαν μια επανάσταση στην Αγγλία γύρω από τον Λόρδο Όλιβερ Κρόμγουελ. Αποκεφάλισαν τον βασιλιά, ίδρυσαν μια μισαλλόδοξη Δημοκρατία, την Κοινοπολιτεία, και σκότωσαν τους Ιρλανδούς «αιρετικούς» (παπικούς). Αυτά τα γεγονότα αναφέρονται από τους Βρετανούς ιστορικούς ως «Πρώτος Εμφύλιος Πόλεμος» (1642-51).
.
Περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, οι έποικοι του Νέου Κόσμου εξεγέρθηκαν ενάντια στο συντριπτικό βάρος των φόρων της βρετανικής μοναρχίας (1775-83). Αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά στους Αμερικανούς ιστορικούς ως “Πόλεμος της Ανεξαρτησίας”, αλλά οι Βρετανοί ιστορικοί το βλέπουν αντίθετα ως “Δεύτερος εμφύλιος πόλεμος”. Πράγματι, εάν οι άποικοι που πολέμησαν σε αυτόν τον πόλεμο ήταν φτωχοί άνθρωποι που δούλευαν σκληρά, εκείνοι που τους οργάνωσαν ήταν απόγονοι των Πατέρων Προσκυνητών οι οποίοι ήθελαν να διεκδικήσουν την αποκατάσταση του θρησκευτικού σεχταριστικού τους ιδανικού απέναντι στη βρετανική μοναρχία.
.
Ογδόντα χρόνια αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες χωρίζονταν με τον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο (1861-65), τον οποίο ορισμένοι Αμερικανοί ιστορικοί αναφέρουν ως αγγλοσαξονικό «Τρίτο εμφύλιο πόλεμο». Αντίπαλοι ήταν οι πολιτείες, οι οποίες, πιστές στο αρχικό Σύνταγμα, είχαν την πρόθεση να διατηρήσουν τους τελωνιακούς δασμούς μεταξύ τους, με άλλες πολιτείες οι οποίες, αντίθετα, ήθελαν να μεταφέρουν τους δασμούς σε ομοσπονδιακό επίπεδο και έτσι να δημιουργήσουν μια μεγάλη εσωτερική αγορά. Ωστόσο, αντίπαλοι ήταν επίσης οι πουριτανικές ελίτ του Βορρά με τις καθολικές ελίτ του Νότου, έτσι ώστε να ξαναβρούμε τις ρωγμές των δύο προηγούμενων πολέμων.
.
Ο αγγλοσαξονικός «Τέταρτος Εμφύλιος Πόλεμος», που αναδύεται σήμερα, εξακολουθεί να σχεδιάζεται από τις πουριτανικές ελίτ. Αυτό που κρύβει αυτή τη συνέχεια είναι ο μετασχηματισμός αυτών των ελίτ που δεν πιστεύουν πλέον στον Θεό, αλλά διατηρούν τον ίδιο φανατισμό. Είναι αυτές που αφοσιώνονται πλέον στο να ξαναγράψουν την ιστορία της χώρας τους. Σύμφωνα με αυτές τις ελίτ, οι ΗΠΑ είναι ένα ρατσιστικό σχέδιο των Ευρωπαίων που οι «Pilgrim Fathers» απέτυχαν να διορθώσουν. Είναι πεπεισμένες ότι είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί ο “Ορθός Δρόμος” καταστρέφοντας όλα τα σύμβολα του Κακού, όπως είναι τα αγάλματα των Μοναρχών, των Άγγλων και των Συνομοσπονδιών. Μιλούν για “πολιτική ορθότητα”, διαβεβαιώνουν ότι υπάρχουν αρκετές ανθρώπινες “φυλές”, γράφουν “Μαύρο” με κεφαλαίο γράμμα και “λευκό” με πεζά γράμματα, και σπεύδουν για τις δυσνόητες προσθήκες των New York Times .
- Είσοδος στα κεντρικά γραφεία της «Pilgrim’s Society » (ένωση των Πατέρων Προσκυνητών, Pilgrim Fathers). Η Αγγλία και οι Ηνωμένες Πολιτείες κρατούν μαζί τον πυρσό που φωτίζει τον κόσμο.
Η πρόσφατη ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών
Κάθε χώρα έχει τους δαίμονες της. Ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον ήταν πεπεισμένος ότι ο πρώτος κίνδυνος για τον οποίο έπρεπε να προστατευτούν οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν ένας πυρηνικός πόλεμος με την ΕΣΣΔ, αλλά αυτός ο πιθανός αγγλοσαξονικός «Τέταρτος Εμφύλιος Πόλεμος». Είχε περιτριγυριστεί με τον ειδικό του θέματος, τον ιστορικό Kevin Phillips, ο οποίος ήταν ο εκλογικός του σύμβουλος και του επέτρεψε να προσχωρήσει στην προεδρία των ΗΠΑ δύο φορές. Ωστόσο, οι κληρονόμοι των Πατέρων Προσκυνητών δεν δέχτηκαν τον αγώνα του και τον έκαναν να βυθιστεί στο σκάνδαλο Watergate (1972), το οποίο εκτοξεύτηκε από τον αναπληρωτή και διάδοχο του J. Edgar Hoover την επόμενη ημέρα από την επανεκλογή του.
.
Όταν η αμερικανική ισχύ άρχισε να εξασθενίζει, το ιμπεριαλιστικό λόμπι το οποίο κυριαρχούσαν οι πουριτανοί, τποθέτησε στην εξουσία έναν από τους άμεσους απογόνους των 67 Πατέρων προσκυνητών, τον Ρεπουμπλικάνο George Bush γιος. Οργάνωσε ένα συναισθηματικό σοκ (οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001) και προσάρμοσε τους στρατούς στον νέο οικονομικό καπιταλισμό, υπό το παραλυμένο βλέμμα των συμπολιτών του. Ο διάδοχός του, ο Δημοκρατικός Μπαράκ Ομπάμα, συνέχισε το έργο του προσαρμόζοντας την οικονομία. Γι ’αυτό, επέλεξε το μεγαλύτερο μέρος της ομάδας της πρώτης θητείας του μεταξύ των μελών της Pilgrim’s Society (της ένωσης των Προσκυνητών).
.
Συνέβη ένα ανατρεπτικό γεγονός το 2016. Ένας τηλεοπτικός παρουσιαστής που είχε αμφισβητήσει τον μετασχηματισμό του καπιταλισμού και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ο Ντόναλντ Τραμπ, έβαλε υποψηφιότητα για τη προεδρία των ΗΠΑ. Κατέκτησε πρώτα το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, μετά τον Λευκό Οίκο. Όλοι όσοι έριξαν τον Ρίτσαρντ Νίξον του επιτέθηκαν πριν καν αναλάβει τα καθήκοντά του. Κατάφεραν να αποτρέψουν την επανεκλογή του γεμίζοντας αδέξια τις κάλπες. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, κατά τη διάρκεια της θητείας του, αιώνια ανέγγιχτα πράγματα επανεμφανίστηκαν. Ο πληθυσμός των Η.Π.Α. ρηγμάτωσε πάλι γύρω από τους Πουριτάνους
.
Επομένως, ενώ είναι προφανές ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών δεν ψήφισαν με ενθουσιασμό για έναν γέρο γερουσιαστή με άνια, μου φαίνεται λάθος να πω ότι οι εκλογές του 2020 ήταν δημοψήφισμα υπέρ ή κατά του Τραμπ. Ήταν στην πραγματικότητα ένα δημοψήφισμα υπέρ ή κατά των Πουριτανών.
Ένα αποτέλεσμα σύμφωνα με το σχέδιο των Πατέρων Προσκυνητών
Όταν τελείωσε ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας ή Δεύτερος αγγλοσαξονικός Εμφύλιος Πόλεμος, οι διάδοχοι των Πατέρων προσκυνητών συνέταξαν το Σύνταγμα. Δεν έκρυβαν ούτε την επιθυμία τους να δημιουργήσουν ένα αριστοκρατικό σύστημα στο αγγλικό μοντέλο, ούτε την περιφρόνησή τους για τον λαό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών δεν αναγνωρίζει τη λαϊκή κυριαρχία, αλλά αυτή των κυβερνητών.
.
Ο λαός, ο οποίος είχε πολεμήσει και νικήσει τον πόλεμο, δέχτηκε αυτήν την κατάσταση πραγμάτων, αλλά επέβαλε δέκα τροπολογίες, την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων (Bill of Rights), σύμφωνα με τα οποία η άρχουσα τάξη δεν θα μπορεί με κανέναν τρόπο να παραβιάζει τα δικαιώματα των πολιτών στο όνομα ενός φερόμενου « κρατικού λόγου (raison d’État)». Το τροποποιημένο Σύνταγμα εξακολουθεί να ισχύει σήμερα.
.
Αν δεχτούμε να παρατηρήσουμε ότι, συνταγματικά, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι και δεν υπήρξαν ποτέ δημοκρατία, δεν έχουμε λόγο να εξοργιστούμε για τα αποτελέσματα των εκλογών. Αν και δεν προβλέπεται από το Σύνταγμα, η λαϊκή ψηφοφορία για τις προεδρικές εκλογές έχει σταδιακά επιβληθεί σε δύο αιώνες σε κάθε ομοσπονδιακή πολιτεία. Οι κυβερνήτες πρέπει να ακολουθούν τις οδηγίες για το διορισμό 538 αντιπροσώπων τους στο Προεδρικό Εκλογικό Σώμα. Ορισμένοι κυβερνήτες γέμισαν επομένως τις κάλπες χωρίς πολύ τεχνογνωσία: σε περισσότερες από μία στις δέκα κομητείες, ο αριθμός των ψηφοφόρων είναι υψηλότερος από αυτόν των ενηλίκων κατοίκων. Αν και δεν θα αρέσει σε ορισμένους σχολιαστές, είναι επομένως απολύτως αδύνατο να πούμε πόσους ψηφοφόρους πραγματικά ψήφισαν και ποιον ήθελαν για πρόεδρο.
Σκοτεινό το μέλλον
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο εκλεγμένος πρόεδρος, Τζο Μπάιντεν, δεν θα είναι σε θέση να παρακάμψει την δικαιολογημένη οργή των υποστηρικτών του αμφισβητία του. Δεν θα μπορέσει να ενώσει το λαό του. Έγραψα πριν από τέσσερα χρόνια ότι ο Τραμπ θα ήταν ο Γκορμπατσόφ των Ηνωμένων Πολιτειών. Έκανα λάθος, μπόρεσε και ξαναέδωσε μια νέα αναπνοή στη χώρα του. Τελικά, ο Τζο Μπάιντεν θα είναι εκείνος που θα επιφορτιστεί της αποτυχίας να μη καταφέρει να διατηρήσει την εδαφική ενότητα της χώρας του.
.
Οι σύμμαχοι που δεν βλέπουν την καταστροφή να έρχεται, θα πληρώσουν τις σοβαρές συνέπειες για αυτό.
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν6 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Video12 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Video15 ώρες πριν
Σάββας Καλεντερίδης: Δείτε ποιοι μας κυβέρνησαν και ποιοι μας κυβερνούν!