Απόψεις
Δύο στρατηγικά λάθη ενώπιον της Covid-19
Οι δυτικές χώρες υπέκυψαν στον πανικό ενώπιον της επιδημίας Covid-19. Ξεφεύγοντας σε παραλογισμό, έκαναν δύο στρατηγικά λάθη: να περιορίζουν κατ’ οίκον τον υγιή πληθυσμό τους με τον κίνδυνο να καταστρέψουν την οικονομία τους, και να στοιχηματίζουν τα πάντα σε εμβόλια mRNA εις βάρος της θεραπευτικής φροντίδας, ή ακόμη και με κίνδυνο πρόκλησης ιδιαιτέρων διαταραχών λόγω αυτής της νέας τεχνικής των εμβολίων..
- Ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν είναι η πρώτη πολιτική προσωπικότητα που περιγράφει την επιδημία Covid ως πόλεμο (16 Μαρτίου 2020). Η πολεμική του ομιλία είχε ως στόχο να δραματοποιήσει την κατάσταση και να του δοθεί το καθεστώς του πολέμαρχου. Διατάραξε βαθιά τον πληθυσμό που αμέσως υποχώρησε σε πανικό. Έκτοτε μια μορφή συλλογικής υστερίας αντικατέστησε τη δημοκρατική συζήτηση.
Επικοινωνία: Η Covid και ο πόλεμος
Η Covid-19 είναι μια ιογενής ασθένεια που προκαλεί το θάνατο, στη χειρότερη περίπτωση, του 0,001% του πληθυσμού. Ο μέσος όρος της ηλικίας των θανάτων από τη Covid-19 στις ανεπτυγμένες πολιτείες είναι περίπου τα 80 έτη, με τη διάμεση ηλικία να είναι περίπου τα 83 έτη.
Συγκριτικά, οι χώρες σε πόλεμο βιώνουν μια επιπλέον θνησιμότητα, λόγω του πολέμου, 5 έως 8 φορές υψηλότερη, αλλά επηρεάζοντας κυρίως τους άνδρες ηλικίας 18 έως 30 ετών. Στην οποία πρέπει να προστεθεί μετανάστευση έως και του 50,00% του πληθυσμού.
.
Η επιδημία Covid και ο πόλεμος είναι συνεπώς δύο ασύγκριτες καταστάσεις παρά την αποκαλυπτική ρητορική που τους μπερδεύει [1]. Επιπλέον, η ανταπόκριση που δόθηκε από εκείνους που προσέφυγαν σε αυτήν τη δραματική σύγκριση δεν δανείστηκε τίποτα, σε όρους στρατολόγησης, από εκείνες των καταστάσεων πολέμου. Το πολύ, χρειαζόμασταν ένα κινητό στρατιωτικό νοσοκομείο για να τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες στολών. Το πολύ ζητήθηκε ένα στρατιωτικό κινητό νοσοκομείο για να παρθούν φωτογραφίες ένστολων σε δράση. Το μόνο πρακτικό αποτέλεσμα ήταν να πανικοβληθεί ο πληθυσμός και έτσι να του στερήσει την κριτική του σκέψη.
Προέλευση του λάθους επικοινωνίας
Αυτή η σύγκριση έγινε με βάση εσφαλμένων πληροφοριών. Ένας Βρετανός στατιστικολόγος, του οποίου τα μαθηματικά μοντέλα είχαν χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσουν την ευρωπαϊκή πολιτική μείωσης των νοσοκομείων, ο Neil Ferguson, είχε πράγματι προβλέψει περισσότερους από μισό εκατομμύριο θανάτους στην ίδια τη χώρα του και το ίδιο για τη Γαλλία.
.
Αυτός ο επιστήμονας δεν γνώριζε ότι ένας ιός είναι ένα ζωντανό ον που δεν επιδιώκει να σκοτώσει τους ξενιστές του, αλλά να τους κατοικήσει σαν ένα παράσιτο. Αν σκοτώσει τον άνθρωπο που έχει μολύνει, πεθαίνει μαζί του. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλες οι ιογενείς επιδημίες είναι πολύ θανατηφόρες στην αρχή τους, και μετά όλο και λιγότερο, καθώς ο ιός μεταβάλλεται και προσαρμόζεται στον άνθρωπο. Είναι λοιπόν εντελώς γελοίο να προβληθεί η θνησιμότητα του βάσει της καταστροφής που προκαλεί τις πρώτες εβδομάδες της επιδημίας.
.
Οι πολιτικοί ηγέτες δεν γνωρίζουν τα πάντα. Πρέπει να έχουν μια γενική παιδία που τους επιτρέπει να διακρίνουν την ποιότητα των εμπειρογνωμόνων και συμβούλων τους στους διάφορους τομείς. Ο Neil Ferguson είναι ένας από αυτούς τους επιστήμονες που αποδεικνύουν αυτό που τους ζητείται, εν είναι από εκείνους που επιδιώκουν να κατανοήσουν ανεξήγητα φαινόμενα. Το βιογραφικό του σημείωμα δεν είναι παρά μόνο μια μακρά διαδοχή σφαλμάτων που καθοδηγούνται από τους υπευθύνους πολιτικούς και διαψεύδονται από τα γεγονότα [2]. Τελικά απολύθηκε από το Βρετανικό Συμβούλιο Cobra (Cabinet Office Briefing Rooms), αλλά ένας από τους μαθητές του, Simon Cauchemez από το Institut Pasteur, εξακολουθεί να κάθεται στο Γαλλικό Επιστημονικό Συμβούλιο.
- Άδειοι δρόμοι του Παρισιού κατά το περιορισμό κατ’ οίκον του πληθυσμού του
Πρώτο στρατηγικό λάθος: ο περιορισμός κατ’ οίκον, ως μεταβλητή προσαρμογής των υγειονομικών πολιτικών
Αντιμέτωποι με τη μάστιγα της Covid, τα ανεπτυγμένα κράτη αντέδρασαν με τη λήψη αποφάσεων για το κλείσιμο των συνόρων, απαγορεύσεις κυκλοφορίας, διοικητικό κλείσιμο επιχειρήσεων, ακόμη και με γενικευμένους περιορισμούς κατ’ οίκον.
.
Πρόκειται για πρωτοφανές γεγονός στην Ιστορία: ποτέ πριν δεν έχουν χρησιμοποιηθεί γενικευμένοι περιορισμοί κατ’ οίκον – δηλαδή εγκλεισμοί υγιών πληθυσμών – για την καταπολέμηση μιας επιδημίας. Αυτό το πολιτικό μέτρο αποδεικνύεται πολύ δαπανηρό από εκπαιδευτική, ψυχολογική, ιατρική, κοινωνική και οικονομική άποψη. Η αποτελεσματικότητά του περιορίζεται στη διακοπή της εξάπλωσης της νόσου σε υγιείς οικογένειες κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού με το κόστος της εξάπλωσής της σε οικογένειες όπου ένα άτομο έχει ήδη μολυνθεί. Όταν αρθεί ο περιορισμός, η εξάπλωση του ιού επαναλαμβάνεται αμέσως στις υγιείς οικογένειες.
.
Καθώς όλα τα ανεπτυγμένα κράτη έχουν περιορίσει σταδιακά τις νοσοκομειακές τους ικανότητες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, οι περισσότερες κυβερνήσεις έχουν υιοθετήσει μέτρα περιορισμού κατ’ οίκον, όχι για την καταπολέμηση της νόθου – που δεν μπορούν να καταπολεμήσουν- αλλά για την αποτροπή της συμφόρησης στα νοσοκομεία τους. Δηλαδή, για να συνεχίσουν το σύστημα διαχείρισης τους των υπηρεσιών δημόσιας υγείας, οι κυβερνήσεις θεωρούν τον περιορισμό κατ’ οίκον ως τη μόνη δυνατή μεταβλητή προσαρμογής. Ωστόσο, η τιμή αυτών των περιορισμών κατ’ οίκον είναι πολύ υψηλότερη από την ακριβότερη διαχείριση των νοσοκομείων. Πάνω απ ’όλα, η γήρανση του πληθυσμού στα ανεπτυγμένα κράτη καθιστά προβλέψιμη την ίδια κρίση συμφόρησης των νοσοκομείων κάθε τρία έως τέσσερα χρόνια, ήτοι τον συνήθη κύκλο επιδημιών κάθε είδους. Στην πράξη, η χρήση του περιορισμού κατ’ οίκον καταδικάζει τις εν λόγω χώρες να καταφεύγουν σε αυτό όλο και πιο συχνά, κατά τη διάρκεια επιδημίας Covid, γρίπης ή πολλών άλλων θανατηφόρων ασθενειών.
.
Μια συγκριτική μελέτη του Έλληνα καθηγητή Ιωαννίδη από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, που δημοσιεύτηκε στις 12 Ιανουαρίου 2021, δείχνει ότι οι χώρες που επέβαλλαν το κλείσιμο των επιχειρήσεων, την απαγόρευση κυκλοφορίας και εκτεταμένους περιορισμούς κατ’ οίκον, δεν επηρέασαν τελικά την εξάπλωση της νόσου, την οποία απλά ανέβαλαν, σε σύγκριση με τις χώρες που σεβάστηκαν την ελευθερία των πολιτών τους [3].
.
Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, η επιλογή δεν ήταν μεταξύ του κορεσμού των νοσοκομείων ή του περιορισμού κατ’ οίκον, αλλά μεταξύ της κινητοποίησης, ή ακόμα και της κατάσχεσης, ιδιωτικών κλινικών και του περιορισμού κατ’ οίκον. Όλα τα ανεπτυγμένα κράτη διαθέτουν πράγματι ένα ιδιωτικό σύστημα υγείας, ικανό σε μεγάλο βαθμό να καλύψει την υπερχείλιση των ασθενών.
Προέλευση του στρατηγικού λάθους
Η πηγή πίσω από τον περιορισμό κατ’ οίκον είναι το CEPI (Coalition for Innovations in Epidemic Preparedness). Αυτή η ένωση δημιουργήθηκε στο Νταβός με την ευκαιρία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του 2015. Διευθύνεται από τον Δρ Richard J. Hatchett. Δεν θα βρείτε τη βιογραφία του στη Wikipedia, ούτε καν στον ιστότοπο του CEPI. Την έχει αφαιρέσει.
.
Αυτός ο άντρας ήταν ο σχεδιαστής του περιορισμού κατ’ οίκον των υγιών ανθρώπων για λογαριασμό του Υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, Donald Rumsfeld [4]. Το 2005, αυτό το μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας του προέδρου Τζορτζ Μπους είχε ως αποστολή να προσαρμόζει τις διαδικασίες των στρατών των ΗΠΑ στον άμαχο πληθυσμό στο πλαίσιο ενός σχεδίου στρατιωτικοποίησης της αμερικανικής κοινωνίας. Δεδομένου ότι οι GI που έχουν τοποθετηθεί στο εξωτερικό έχουν οδηγίες να περιοριστούν στις βάσεις τους σε περίπτωση βιολογικής τρομοκρατικής επίθεσης εναντίον τους, πρότεινε τον περιορισμό στο σπίτι ολόκληρου του άμαχου πληθυσμού σε περίπτωση βιολογικής επίθεσης στο έδαφος των ΗΠΑ. Αυτό το στρατιωτικό σχέδιο απορρίφθηκε ομόφωνα από τους γιατρούς των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον καθηγητή Donald Henderson του Πανεπιστημίου John Hoppkins. Οι τελευταίοι τόνισαν ότι οι γιατροί δεν είχαν περιορίσει ποτέ υγιείς πληθυσμούς.
.
Ο καθηγητής Richard J. Hatchett είναι ο πρώτος που έκανε σύγκριση μεταξύ της επιδημίας Covid-19 και ενός πολέμου, κατά τη διάρκεια συνέντευξης στο Channel 4 λίγες μέρες πριν από τον πρόεδρο Μακρόν. Φυσικά, η πρώτη δωρεά που ζήτησε από το CEPI ήταν προς όφελος του Imperial College του Λονδίνου. Η διευθύντρια αυτού του σεβάσμιου ιδρύματος δεν είναι Βρετανίδα, αλλά Αμερικανίδα, η Άλις Γκαστ. Εκτός από το να είναι διευθύντρια της διακρατικής πετρελαϊκής εταιρείας Chevron, συνεργάστηκε με τον Dr. Richard J. Hatchett στις Ηνωμένες Πολιτείες για να κινητοποιήσει τους επιστήμονες κατά της τρομοκρατίας. Έτσι υποστήριξε εκστρατείες προπαγάνδας με στόχο να διασφαλίσει ότι είχα γράψει ό τι να είναι σχετικά με τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Περαιτέρω, ένας από τους πιο διάσημους καθηγητές του Imperial College είναι ο Neil Ferguson, ο συγγραφέας των καμπυλών αφήγησης που προβάλλουν την εξάπλωση της επιδημίας.
- Τα εμβόλια με «messenger RNA» δεν έχουν παρά μόνο την ονομασία «εμβόλιο» κοινή με τα συμβατικά εμβόλια. Δεν είναι πλέον ζήτημα εισαγωγής μικρής ποσότητας του ιού που προκαλεί τη δημιουργία αντισωμάτων, αλλά για παιχνίδια με το γενετικό υλικό των ασθενών, ώστε να μην είναι πλέον δεκτικοί στον ιό.
Δεύτερο στρατηγικό λάθος: ο αποκλειστικός προσανατολισμός της Έρευνας προς τα εμβόλια
Αντιμέτωποι με αυτή τη νέα επιδημία, οι γιατροί βρέθηκαν χωρίς θεραπείες. Οι δυτικές κυβερνήσεις κατεύθυναν εξαρχής την ιατρική έρευνα προς την ανακάλυψη κατάλληλων εμβολίων.
.
Λαμβάνοντας υπόψη τα σχετικά ποσά, κατεύθυναν όλους τους προϋπολογισμούς προς γενετικά εμβόλια και έκλεισαν την έρευνα για την παθολογία και τις θεραπείες.
.
Η χρήση της τεχνικής εμβολίου με βάση το RNA, που επιλέχθηκε από τα Moderna / NIAID, Pfizer / BioNTech / FosunPharma και CureVac, δεν αναμένεται να περιλαμβάνει κλασικές παρενέργειες, ωστόσο δεν είναι χωρίς κίνδυνο. Μέχρι τώρα η τεχνική αυτή είχε μελετηθεί με μεγάλη προσοχή, διότι επηρεάζει τη γενετική κληρονομιά των ασθενών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, ελλείψει επαρκών μελετών, αυτές οι εταιρείες απαίτησαν από τους κρατικούς πελάτες τους να τους απαλλάξουν από κάθε νομική ευθύνη.
.
Οι γιατροί που προσπαθούν να ασκούν την τέχνη τους θεραπεύοντας τους ασθενείς τους σύμφωνα με τον Όρκο του Ιπποκράτη, έχουν διωχθεί από τα πειθαρχικά τους σώματα. Οι θεραπείες που δοκίμασαν γελοιοποιήθηκαν, ακόμη και απαγορεύτηκαν, αντί να αξιολογηθούν.
.
Αυτό είναι το δεύτερο στρατηγικό σφάλμα.
.
Οι δυτικοί γιατροί που, με σπάνιες εξαιρέσεις, δεν αντιμετώπισαν ποτέ τις απαιτήσεις της ιατρικής του πολέμου και της καταστροφής, πανικοβλήθηκαν μερικές φορές. Στην αρχή της επιδημίας, ορισμένοι δεν έκαναν τίποτα κατά τα πρώτα συμπτώματα, περιμένοντας την έλευση μιας καταιγίδας κυτοκίνης, μιας ξαφνικής φλεγμονής, για να βυθίσουν τους ασθενείς τους σε τεχνητό κώμα. Ως αποτέλεσμα, ήταν πιο συχνά η ακατάλληλη φροντίδα παρά η νόθος που σκότωσε τους πρώτους ασθενείς. Τα καταστροφικά αποτελέσματα ορισμένων νοσοκομείων σε σύγκριση με άλλα της ίδιας περιοχής το επιβεβαιώνουν, και ας μην αρέσει η παραβίαση της αδελφικής απαγόρευσης για επικρίσεις ανίκανων γιατρών.
.
Οι φαραονικοί προϋπολογισμοί που διατίθενται για τα εμβόλια καθιστούν απαραίτητο να βρεθεί θεραπεία χωρίς να κινδυνεύσει να προκαλέσει τη πτώχευση πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών.
.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μια σκληρή λογοκρισία έπεσε σε όλες τις έρευνες στο θέμα. Ωστόσο, δοκιμάζεται στην Ασία ένα κοκτέιλ υγροποιητικών, ανοσο-διεγερτικών, αντιιικών και αντιφλεγμονωδών φαρμάκων, το οποίο θεραπεύει σχεδόν όλους τους ασθενείς εάν χορηγηθούν με τα πρώτα συμπτώματα. Ομοίως, στη Βενεζουέλα, η ιατρική και φαρμακολογική αρχή ενέκρινε ένα φάρμακο, το Carvativir, το οποίο θεραπεύει –κατά την ίδια- σχεδόν όλους τους ασθενείς εάν χορηγείται με τα πρώτα συμπτώματα [5].
.
Δεν είμαι αρμόδιος σε αυτή την ύλη, και συνεπώς δεν θα σχολιάσω αυτές τις θεραπείες, αλλά είναι τρομακτικό το ότι οι δυτικοί γιατροί δεν ενημερώνονται για αυτές και δεν είχαν την ευκαιρία να τις αξιολογήσουν.
.
Το Ινστιτούτο Παστερ της Λίλλης (Γαλλία) και η εταιρεία APTEEUS από την πλευρά τους, τον Σεπτέμβριο του 2020, εντόπισαν ένα φάρμακο που είχε πέσει σε αχρηστία, ως μέσο αποτροπής της αναπαραγωγής του ιού. Ήταν προσεκτικοί στο να μην το δημοσιοποιήσουν έτσι ώστε να μην είχαν να αντιμετωπίσουν την αντιπαλότητα της βιομηχανίας εμβολίων. Τα πειράματα τους τελειώνουν τώρα. Η παρασκευή αυτού του φαρμάκου, αρχικά ένα υπόθετο για παιδιά, έχει ξαναρχίσει στη Γαλλία, ώστε να μπορεί να διαφημιστεί προσεχώς [6].
.
Εξάλλου, η απαγόρευση των μη δυτικών φαρμάκων δεν είναι μοναδικά απαράδεκτη επειδή λειτουργεί εις βάρος της ανθρώπινης υγείας, αλλά και επειδή είναι αποτέλεσμα ενεργειών μη εκλεγμένων αρχών (Google, Facebook, Twitter κ.λπ.). Το πρόβλημα εδώ δεν είναι να μάθουμε αν αυτές οι θεραπείες είναι αποτελεσματικές ή όχι, αλλά να ελευθερωθεί η έρευνα έτσι ώστε να μπορεί να μελετήσει αυτά τα μόρια για να τα απορρίψει, να τα εγκρίνει ή να τα βελτιώσει.
Προέλευση του δεύτερου στρατηγικού λάθους
Ας παρατηρήσουμε παρεμπιπτόντως ότι υπάρχει στρατηγική αντίφαση μεταξύ της επιβράδυνσης της μόλυνσης από την πρακτική του περιορισμού κατ’ οίκον των υγιών ανθρώπων και της επιτάχυνσής της με τη γενίκευση ζωντανών ή αδρανοποιημένων εμβολίων. Ωστόσο, αυτή η παρατήρηση δεν ισχύει στην περίπτωση των εμβολίων με RNA, τα οποία πρόκειται να κυριαρχήσουν στη Δύση.
.
Το δεύτερο στρατηγικό σφάλμα βρίσκει τη προέλευση του σε μια ομαδική σκέψη. Οι πολιτικοί υπεύθυνοι φαντάζονται ότι μόνο η τεχνική πρόοδος θα φέρει λύσεις σε προβλήματα που δεν μπορούν να επιλυθούν. Έτσι, εάν καταφέρουμε να ανακαλύψουμε εμβόλια χρησιμοποιώντας μια νέα τεχνική που δεν βασίζεται πλέον στους ιούς, αλλά στο «RNA αγγελιοφόρο», αναμένεται ότι θα καταφέρουμε να νικήσουμε την επιδημία. Δεν περνά πλέον από το μυαλό κανενός ότι μπορούμε να θεραπεύσουμε τη Covid και να αποφύγουμε βαριές επενδύσεις.
.
Αυτή είναι η ιδεολογία του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός και του CEPI. Επομένως, είναι στη κανονική σειρά των πραγμάτων ότι οι κυβερνήσεις δεν αντιδρούν όταν οι διεθνικές λογοκρίνουν τα έργα των γιατρών της Ασίας ή της Βενεζουέλας, εμποδίζοντας την ελευθερία της επιστημονικής έρευνας.
.
[2] “Covid-19: Neil Ferguson, ο φιλελεύθερος Λυσσένκο”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 19 avril 2020.
[3] «Empirical assessment of mandatory stay-at-home and business closure effects on the spread of Covid-19», Eran Bendavid, Christopher Oh, Jay Bhattacharya, John P.A. Ioannidis, University of Stanford, January 12, 2021.
[4] “Η Covid-19 και η Κόκκινη Αυγή”, του Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα) , Δίκτυο Βολταίρος, 28 avril 2020.
[5] « Le Venezuela aurait trouvé un médicament contre la Covid-19 » (Η Βενεζουέλα θα βρήκε ένα ναρκωτικό εναντίον του Covid-19), « Google, Facebook et Twitter censurent toute information sur le Carvativir » (Google, Facebook και Twitter λογοκρίνουν όλες τις πληροφορίες για το Carvativir), Réseau Voltaire, 25 et 27 Ιανουαρίου 2021.
[6] «La recherche sur la COVID-19 : l’Institut Pasteur de Lille mobilisé face à la pandémie», Institut Pasteur de Lille, mise à jour du 26 janvier 2021.
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν6 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video10 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Video12 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Αστυνομία2 ημέρες πριν
Αποκάλυψη! Ειδικό λογικό ισραηλινής κατασκευής για μαζική αναγνώριση προσώπων αποκτά η ΕΛ.ΑΣ.