Απόψεις
Αμερικανικά πολεμικά παιχνίδια προσομοίωσης που συνεχώς προβλέπουν ήττα, θα μπορέσουν κάποτε να διδάξουν;
Zero Hedge, 15-8-21 1640
Authored by Patrick Armstrong via Strategic Culture Foundation,
[Ο Πάτρικ Άρμστρονγκ υπηρέτησε στο Καναδικό Υπουργείο Αμύνης ως στρατηγικός αναλυτής, με ειδικότητα στην Σοβιετική Ένωση από το 1984 και ως Σύμβουλος στην καναδική πρεσβεία της Μόσχας στην περίοδο 1993-1996.Απεσύρθη το 2008 και έκτοτε αρθρογραφεί επί των διεθνών εξελίξεων σε έγκυρα διεθνή μέσα μη κατευθυνόμενης ενημέρωσης.]
Mετάφραση/Εισαγωγή Μ.Στυλιανού
Σύμφωνα με τον David Halberstam, όταν η Ουάσιγκτον σκεφτόταν να κλιμακώσει την παρουσία της στο Βιετνάμ, πραγματοποιήθηκε ένα πολεμικό παιχνίδι για να δοκιμασθούν οι επιλογές. Περισσότερα βομβαρδιστικά αεροσκάφη τοποθετήθηκαν σε αεροδρόμια στο Βιετνάμ. Οι «Κόκκινοι» επιτέθηκαν στα αεροδρόμια. Οι «Γαλάζιοι» έφεραν περισσότερα στρατεύματα για να προστατεύουν τα αεροδρόμια. Οι κόκκινοι άρχισαν να επιτίθενται στις γραμμές ανεφοδιασμού με εκείνα τα στρατεύματα (Σημείωση: κατά παράδοση, επιστρέφοντας στον πρώτο Πρωσικό Kriegsspiel, η πλευρά σας είναι“Μπλε”, η άλλη πλευρά είναι “Κόκκινη”. Οι Σοβιετικοί το έκαναν το ανάποδο.) . Περισσότερα στρατεύματα για τη φύλαξη των γραμμών ανεφοδιασμού. περισσότερες επιθέσεις στα συστήματα υποστήριξής τους. Και ούτω καθεξής: Όλα όσα σκέφτηκε η αμερικανική πλευρά αντιμετώπιζε γρήγορα και εύκολα η παράταξη του Βιετνάμ. Τα αποτελέσματα της προσομοίωσης αγνοήθηκαν: ΄Ηταν μόνο ένα παιχνίδι , όχι πραγματική σύρραξη.
Ο απόστρατος στρατηγός του USMC που έπαιζε κόκκινο – ένας μη-ανόητος έμπειρος στρατιώτης που δεν πίστευε ότι η τεχνολογία ήταν η απάντηση σε όλα (ειδικά τα προβλεπόμενα θαύματα που θα εξασφάλιζε το πολεμικό παιχνίδι στην αμερικανική πλευρά), περιφρόνησε μοντέρνο λεξιλόγιο των σχολών επιχειρήσεων, όπως «δικτυοκεντρικό» – σκέφτηκε έξω από τις έτοιμες συνταγές και χρησιμοποίησε όπλα χαμηλής τεχνολογίας. Όταν η αμερικανική υψηλή τεχνολογία αφαίρεσε τις επικοινωνίες του, όπως ήξερε ότι θα έκαναν, σιώπησε – οι επικοινωνίες του γίνονταν με αποστολές μοτοσικλετιστών, κωδικοποιημένα μηνύματα στις προσευχές της Παρασκευής και παρόμοιες τεχνικές της παλιάς σχολής. Εκτόξευσε περισσότερους πυραύλους από όσους μπορούσε να χειριστεί η μπλε πλευρά, βύθισε το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης εισβολής και τελείωσε το υπόλοιπο με στολίσκους μικρών σκαφών.
«»Το όλο θέμα τελείωσε σε πέντε, ίσως δέκα λεπτά.» Η δύναμη εισβολής επαναφέρθηκε στη ζωή, οι κανόνες τροποποιήθηκαν για να μειωθούν οι ικανότητες των υπερασπιστών – ο διοικητής της Κόκκινης Δύναμης είχε φτάσει στο σημείο να καταστρέψει τις ανασυσταθείσες δυνάμεις προσγείωσης – και η αμερικανική πλευρά «κέρδισε». Ο «Κόκκινος» στρατηγός αποχώρησε όταν αποφάσισε ότι το παιχνίδι ήταν πολύ στημένο για να μπει στον κόπο να κάνει κάτι. Όπως είπε σε μια έκθεση:«όλο αυτό το πράγμα εκπορνεύτηκε. ΄Ηταν μια απάτη που προοριζόταν να αποδείξει αυτό που ήθελαν να αποδείξουν.»
Κάθε ένα από αυτά τα πολεμικά παιχνίδια προσομοίωσης υποτίθεται ότι ήταν μια εμπειρία μάθησης και δοκιμών. Το πρώτο ήταν να δοκιμάσουμε τι να κάνουμε και πώς να το κάνουμε στο Βιετνάμ, το δεύτερο, πιο φιλόδοξο, υποτίθεται ότι θα δοκίμαζε ολόκληρο το πακέτο του νέου αμερικανικού στρατού από κάθε άποψη – λέγεται ότι κόστισε 250.000 δολάρια και συμμετείχαν 13.000 στρατιωτικοί. Τι έμαθαν και από τα δύο; Σίγουρα τίποτα δεν μαθεύτηκε από το πολεμικό παιχνίδι του Βιετνάμ: Η Ουάσιγκτον προχώρησε και έστειλε στρατεύματα – μόνο μερικά στην αρχή, αλλά ανέβηκε στο απίστευτο ύψος των 500.000 και έριξε έναν φανταστικό αριθμό βομβών. Οι γωνίες εκάμθησαν, το φως εθεάθη στο τέλος της σήραγγας, αλλά όλοι ήξεραν ότι ήταν χαμένη υπόθεση αλλά κανείς δεν ήθελε να το πει.
Ο εχθρός αντεπιτέθηκε και υπέμεινε τα πάντα και, στο τέλος, οι ΗΠΑ πήγαν σπίτι νικημένες. Το πολεμικό παιχνίδι αποδείχθηκε μάλλον ακριβής προγνωστικός παράγοντας για το μέλλον. Και δεν φαίνεται ότι ο στρατός των ΗΠΑ έχει μάθει τίποτα ούτε από την εμπειρία του 2002. Σίγουρα τίποτα στη συμπεριφορά της Ουάσιγκτον απέναντι στο Ιράν δεν δίνει την εντύπωση ότι η ηγεσία των ΗΠΑ φαντάζεται ότι θα μπορούσε να ηττηθεί εάν επιτεθεί στο Ιράν.
Ούτε, τώρα που το σκέφτομαι, υπάρχουν αποδείξεις ότι έμαθε κάτι σημαντικό από την πραγματικότητα του Βιετνάμ. Το Αφγανιστάν ήταν, από πολλές απόψεις, μια επανάληψη του Βιετνάμ: μια αποφασιστική δύναμη χαμηλής τεχνολογίας αντέκρουσε όλα όσα μπορούσε να σκεφτεί ο στρατός των ΗΠΑ. Το 2018, ο Les Gelb, ο μεταγλωττιστής των Εγγράφων του Πενταγώνου είπε:
Ξέρεις, εμπλεκόμαστε σε αυτούς τους πολέμους και δεν ξέρουμε τίποτα για αυτές τις χώρες, τον πολιτισμό, την ιστορία, την πολιτική, τους ανθρώπους στην κορυφή και ακόμη και στη βάση. Και, θεέ μου, αυτοί δεν είναι πόλεμοι όπως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπου έχετε τάγματα που πολεμούν τάγματα. Αυτοί είναι πόλεμοι που εξαρτώνται από τη γνώση του ποιοι είναι οι άνθρωποι, με τον πολιτισμό να είναι σαν. Και μας πετάνε επάνω τους χωρίς γνώση. Αυτό είναι το καταραμένο βασικό μήνυμα των Εγγράφων του Πενταγώνου.
Και τώρα προχωράμε δύο δεκαετίες. Τον περασμένο Οκτώβριο ένα άλλο πολεμικό παιχνίδι μιμήθηκε μια αμερικανική άμυνα της Ταϊβάν ενάντια σε μια κινεζική επίθεση. Άλλη μια δοκιμή μιας αιθεροβάμονος αντίληψης διεξαγωγής του πολέμου. (Θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει παρενθετικά πόσες από αυτές τις συλλήψεις είναι στην πραγματικότητα ιδέες σχολής εμπορικών επιχειρήσεων δεδομένης της προτίμησης των στρατηγών των ΗΠΑ για το ανώτερο δίπλωμα αυτών των σχολών Μπίζινες. . Ίσως η χειρότερη δυνατή προετοιμασία για αυτό που ο «Ιρανός» διοικητής της USMC αποκάλεσε «τρομερή, αβέβαιη, χαοτική, αιματηρή επιχείρηση». Ο Στρατηγός John Hyten, Αντιπρόεδρος του Γενικού Επιτελείου Στρατού, αναφέρθηκε στο πολεμικό παιχνίδι:
«Χωρίς να υπερβάλλουμε , η [Μπλε Δύναμη] απέτυχε παταγωδώς. Μια επιθετική Κόκκινη ομάδα που μελετούσε τις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία 20 χρόνια απλά τύλιγε δαχτυλίδια γύρω μας. Ήξεραν ακριβώς τι θα κάνουμε πριν το κάνουμε.»
Το πρώτο πράγμα που πήγε στραβά για τη γαλάζια δύναμη ήταν ότι ξαφνικά έχασε όλες τις επικοινωνίες της – Όπως έχω πει (και οι Κινέζοι και οι Ρώσοι σίγουρα το γνωρίζουν) ένα από τα θεμελιώδη στοιχεία του αμερικανικού στυλ στις πολεμικές επιχειρήσεις είναι η συνεχής, αξιόπιστη, εξασφαλισμένη επικοινωνία. Όλα τα «έξυπνα» όπλα πρέπει να «μιλάνε» στους ελεγκτές τους όλη την ώρα: Σταματήστε τα να «μιλάνε» και αυτοί γίνονται αμέσως «ηλίθιοι». Στη συνέχεια, η αμερικανική δύναμη χτυπήθηκε με κύμα μετά από κύμα πυραύλων. Και οι πίσω περιοχές δέχθηκαν επίσης καταιγισμούς από κύματα πυραύλων. Και αυτό ήταν. Και, σε ένα άλλο πολεμικό παιχνίδι το 2020, η Πολωνία αφανίστηκε από τους Ρώσους: Η Βαρσοβία περικυκλώθηκε σε πέντε ημέρες .
Αυτό που ξεχώρισε για μένα στην αναζωογονητικά ειλικρινή παρουσίαση του Hyten ήταν το εξής: «Μελετώντας τις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία 20 χρόνια». Οι αξιωματούχοι της Ουάσιγκτον δεν είναι γνωστοί για την ικανότητά τους να βλέπουν τα πράγματα από την πλευρά της άλλης πλευράς, αλλά σίγουρα αυτός ο στρατηγός το έκανε σωστά. Η Κίνα (και η Ρωσία και το Ιράν) γνωρίζουν ότι είναι στη λίστα των εκτελεστών της Ουάσιγκτον. Παρακολουθούν την Ουάσιγκτον να πολεμάει για δύο ή τρεις δεκαετίες (χωρίς να κερδίζει κανέναν από αυτούς, τους πολέμους, παρά την διαφημιστική εκστρατεία). ξέρουν πώς πολεμάει η Ουάσιγκτον. ξέρουν τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία της. Το έχουν σκεφτεί πολύ. Θα μπορούσε κανείς επίσης να παρατηρήσει ότι, ενώ η Ουάσιγκτον πολεμά με ασφάλεια στο εξωτερικό, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράν έχουν πολύ σκληρές αναμνήσεις από πολέμους που διεξάγονται στο έδαφός τους. Αυτό τους δίνει, όπως επισημαίνει πάντα ο Andrei Martyanov, μια μάλλον διαφορετική άποψη του πολέμου – δεν είναι κάποια υπόθεση επιλογής πολύ μακριά εκεί, είναι μια φρικτή, θανατηφόρα, αιματηρή, εξαιρετικά καταστροφική διαδικασία στο ίδιο σας το σπίτι.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν καμία ιστορική εμπειρία με την υπεράσπιση των ΗΠΑ ενάντια σε ισχυρούς και βάναυσους εχθρούς. Αυτό είναι μια βαθιά πολιτισμική διαφορά, και εκδηλώνεται σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων, όχι μόνο στα αντίστοιχα στρατιωτικό-βιομηχανικά συγκροτήματα. Με άλλα λόγια, οι Ρώσοι ΠΡΕΠΕΙ να κατασκευάσουν κορυφαία όπλα γραμμής, επειδή η ασφάλεια της Ρωσίας εξαρτάται από αυτό.
Το να χάνεις γι’ αυτούς δεν είναι ο αμερικανικός τρόπος να χάνεις – να μην φεύγεις, να εξηγείς και να ξεχνάς. Είναι ζωή ή θάνατος. Παίρνουν τον πόλεμο στα σοβαρά και προσπαθούν να σκεφτούν πώς να αμυνθούν ενάντια σε μια αμερικανική επίθεση. Γνωρίζουν ότι η αεροπορική υπεροχή και οι εξασφαλισμένες επικοινωνίες είναι οι ανάγκες προϋποθέσεις στον αμερικανικό τρόπο πολέμου. Ξέρουν ότι ο στρατός των ΗΠΑ αναμένει να συσσωρεύσει τεράστιες δυνάμεις ανενόχλητος. Δεν έχουν διανύσει αυτά τα χρόνια άπραγοι. Δεν θα περιμένουν τους Αμερικανούς να συγκεντρώσουν χαλαρά τη δύναμη για να τους βομβαρδίσουν. Γι’ αυτό έχουν επικεντρωθεί στον ηλεκτρονικό πόλεμο και σε πολλούς πυραύλους. Οι ΗΠΑ δεν θα έχουν ασφαλείς επικοινωνίες, δωρεάν αεροπορική ισχύ ή ασφαλείς βάσεις –δηλώνει το Πεκίνο. Η Μόσχα και η Τεχεράνη, αν χρειαστεί να πολεμήσουν, θα παλέψουν για να κερδίσουν. Και κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο, επειδή κανένας διαιτητής δεν θα εμφανιστεί να «σφυρίξει φάουλ» και να ξανακινήσει τον στόλο.
Στον πραγματικό κόσμο, οι μεγαλοστυομίες για «απελευθέρωση» της Ουκρανίας φιμώθηκαν σε δύο εβδομάδες από μια τεράστια ρωσική κινητοποίηση. Σίγουρα κάποιος στο Πεντάγωνο το παρατήρησε αυτό. Η περιπέτεια του βρετανικού καταδρομικού στα ανοικτά της Κριμαίας (τυχαία το μοναδικό από τα έξι πλοία της κατηγορίας του που είναι πραγματικά κατάλληλο για θάλασσα – από μόνο του μια όχι πολύ εντυπωσιακή απόδοση) μπορεί επίσης να έχει διδάξει μερικά μαθήματα σχετικά με τις συνέπειες ανόητων χειρονομιών.
Τίποτα δεν μαθεύτηκε από τα πολεμικά παιχνίδια προσομοίωσης του Βιετνάμ ή του Ιράν.Που να οφείλεται αυτό; Ο Στρατηγός Χάιτεν είπε :
«… Οι ΗΠΑ επανεκτίμησαν την ιδέα των κοινών πολεμικών συγκρούσεων. Είπε ότι η νέα στρατηγική που αναπτύσσεται «δεν είναι αρκετά μια προσέγγιση άγραφου κειμένου, επειδή δεν μπορείτε ποτέ να πάρετε ένα άγραφο φύλλο χαρτιού εάν θέλετε να σχεδιάσετε από τώρα μέχρι το 2030, πρέπει να ξεκινήσετε με αυτό που έχετε».
Αυτό ακούγεται καλό – «λευκό φύλλο» – αλλά γνωρίζετε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει πραγματικά. Το Βιετνάμ υποτίθεται ότι θα δίδασκε ένα μάθημα (και ο στρατός των ΗΠΑ σίγουρα βελτιώθηκε) αλλά, ουσιαστικά, έκανε τα ίδια πράγματα ξανά στο Αφγανιστάν. Και για διπλάσιο χρονικό διάστημα. Αμφιβάλλω αν αυτή η άσκηση θα προκαλέσει την αλλαγή πλήρους κλίμακας για την οποία μιλάει. Ο εφησυχασμός πιθανότατα θα επιστρέψει.
Ακόμα κι έτσι, κάποιος θα ήθελε να είναι μια μύγα στον τοίχο όταν ο ανώτερος στρατός των ΗΠΑ ενημερώνει τον Πρόεδρο: «Τραγική αποτυχία». Ήττα στο Αφγανιστάν (σύντομα στο Ιράκ και στη Συρία), ρωσική και κινεζική στρατιωτική δύναμη, υπερηχητικοί πύραυλοι ελιγμών, ηλεκτρονικός πόλεμος, πολυεπίπεδη αεράμυνα. Οι ενημερώσεις δεν μπορεί να είναι πολύ αισιόδοξες, έτσι δεν είναι; Μήπως αυτός είναι ο λόγος που η μεγάλη άσκηση στη Μαύρη Θάλασσα τελείωσε τόσο ήσυχα; Θα μπορούσε αυτό να είναι στο παρασκήνιο της απόφασης να σταματήσει η προσπάθεια να εμποδιστεί η ολοκλήρωση του Αγωγού Nord Stream; Θα μπορούσε αυτός να είναι ένας λόγος για τον οποίο ο Μπάιντεν ζήτησε να συναντηθεί με τον Πούτιν; Οι πολεμιστές του καναπέ δεν θα το καταλάβουν ποτέ αυτό φυσικά, αλλά ίσως μπορεί κανείς να ελπίζει ότι οι στρατηγοί θα το καταλάβουν – ο Hyten φαίνεται να το έχει αντιληφθεί, αλλά, όπως οι αμερικανικοί πόλεμοι είναι μια ακολουθία μονοετών πολέμων επειδή κάθε διοικητής κλωτσάει την αποτυχία πιο πέρα για να ανησυχήσει ο διάδοχός του, ο αντικαταστάτης του μπορεί να επιστρέψει στον εφησυχασμό του πως είναι στην κορυφή του «μεγαλύτερου στρατού στην ιστορία του κόσμου».
Αλλά, μπορεί κανείς να ελπίζει ότι θα μάθουν λίγη ταπεινοφροσύνη.
.
Αιγαίο
“Συμφωνία – ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ – των Αθηνών”!
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
Απόψεις
Παρακμή της Θεσσαλονίκης και Αθηνοκεντρισμός! Η αλήθεια με αριθμούς
του Γιώργου Μιχαηλίδη*
Aπό τη μία πλευρά: η χώρα της χρονιάς, η πρωταθλήτρια της Ευρώπης, το μεγαλύτερο έργο αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη. Από την άλλη: η Θεσσαλονίκη της παρακμής, η φραπεδούπολη, η φωλιά της αντιδραστικής συντήρησης και η επιτομή της μιζέριας. Παράλληλα, η μόνιμη συμβουλή: όχι εύκολες καταγγελίες, να αναλάβετε πρωτοβουλίες. Τί ισχύει τελικά και γιατί; φταίει η κρίση για την παρακμή της Θεσσαλονίκης; φταίει η Αθήνα; φταίει η ανεπάρκεια των Θεσσαλονικέων; Αν προχωρήσουν δέκα big projects θα αλλάξει η εικόνα της και η δυναμική της πόλης; Γιατί δεν έγινε Μιλάνο, Βαρκελώνη ή έστω Σμύρνη;
Η σίγουρη απάντηση είναι ότι, πέρα από τις αδυναμίες του τοπικού πολιτικού, οικονομικού και πολιτιστικού συστήματος (που και αυτές έχουν κάθε άλλο παρά απλή εξήγηση), έχει διαμορφωθεί τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια ένα συγκεκριμένο οικονομικό υπόστρωμα που σταθερά ορίζει την πόλη ως ένα παρακμάζον, δευτερεύον, σχεδόν μόνο καταναλωτικό αστικό κέντρο. Και πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση για το τί μέλλει γενέσθαι, καλόν είναι να εντοπιστούν, να παρουσιαστούν και ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, τα σημερινά οικονομικά μεγέθη της Θεσσαλονίκης. Και να συγκριθούν και με αυτά της Αττικής, γιατί ο ανταγωνισμός λειτουργεί μεταξύ πόλεων, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται και μάλιστα από πολλούς προβάλλεται ως κινητήρας της αστικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί επί δεκαετίες η ανάπτυξη της χώρας είναι εκ των πραγμάτων αθηνοκεντρική.
Καταρχάς, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη Θεσσαλονίκη όχι μόνο είναι πλέον στο 60% της Αττικής αλλά και μειώνεται συνεχώς. Ακόμη χειρότερα, είναι ακριβώς στις περιόδους ανάπτυξης όπου η μεν Αττική κερδίζει η δε Θεσσαλονίκη χάνει. Τελικό αποτέλεσμα; σήμερα ο νομός Θεσσαλονίκης δεν είναι ο κάποτε δεύτερος αλλά πλέον ο ΕΝΑΤΟΣ στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ στη χώρα.
Σήμερα επίσης (και αυτό είναι καθοριστικό για τη λήψη αποφάσεων είτε των οικονομικών δυνάμεων του τόπου είτε των ελληνικών κυβερνήσεων) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν τζίρο ΟΚΤΩ φορές μεγαλύτερο από αυτές της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, η «οικονομική δύναμη» της Αττικής είναι οκταπλάσια της Θεσσαλονίκης (είναι εξάλλου και το 68% όλης της χώρας). Ακόμα και στη μεταποίηση (όπου άλλοτε η Θεσσαλονίκη ήταν το συγκριτικά ισχυρότερο βιομηχανικό κέντρο της χώρας) οι επιχειρήσεις της Αττικής κάνουν πλέον τζίρο ΕΝΝΙΑ φορές μεγαλύτερο από τις επιχειρήσεις της Θεσσαλονίκης.
Είναι ακριβώς η όξυνση της αποβιομηχάνιση της χώρας το 1990-2000 (με πολλές ενδο- και εξωγενείς αιτίες) που επέδρασε καταλυτικά στην περιθωριοποίηση της Θεσσαλονίκης μέσα σε μια εθνική οικονομία προσανατολισμένη (σε ένα βαθμό αναπόφευκτα λόγω ένταξης στην Ευρωζώνη και σε ένα βαθμό χάρις σε ένα εκούσιο έλλειμμα αναπτυξιακής πολιτικής) στις υπηρεσίες και στις κατασκευές. Είναι πριν από 20-25 χρόνια που η πόλη έχασε τα μισά εργοστάσια της και έμεινε με μια μισο-άδεια Βιομηχανική Περιοχή, άναρχες επαγγελματικές συγκεντρώσεις και εκατοντάδες βιοτεχνικά κτίρια εκπλειστηριαζόμενα σήμερα προς malls, logistic centers, Airbnb, και η παραγωγικότητα έφτασε να είναι 30% έως 60% χαμηλότερη από ό,τι σε οποιαδήποτε περιοχή της Αττικής.
Είναι γεγονός, όχι μίζερη καταγγελία, η απόκλιση μεταξύ Αττικής και υπόλοιπης Ελλάδας που συνεχώς μεγαλώνει εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια και, επιπλέον, διευρύνεται στις φάσεις ανάπτυξης ή ανάκαμψης.
Ως τελικό αποτέλεσμα, σήμερα στην Αττική συγκεντρώνεται το 55% του κινητού και ακίνητου πλούτου της χώρας και οι καταθέσεις εκεί είναι ΕΞΗ φορές αυτές της Θεσσαλονίκης ενώ η (κατά τον ΕΝΦΙΑ) αξία των ακινήτων της, 4 φορές αυτή της Κεντρικής Μακεδονίας.
Καθόλου παράξενα, η ανεργία στην ευρύτερη περιοχή (Κεντρική Μακεδονία) είναι 30% υψηλότερη από ό,τι στην Αττική και μάλιστα η απόκλιση ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ στο μέτρο που υποχωρεί η επίπτωση της οικονομικής κρίσης. Καθόλου παράξενα επίσης, ένας στους 8 Θεσσαλονικείς εργάζεται στον κλάδο της εστίασης και παροχής καταλύματος (ένας στους 11 στην τουριστική Αττική).
Απέναντι σε αυτά τα δεδομένα, η συνήθης προτροπή είναι: big projects. Το πόσο εύκολη, αποδοτική και αποτελεσματική για τη μείωση των ανισοτήτων είναι αυτή η λύση, είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Εξάλλου, πάντα θα ακυρώνεται από τον «ανταγωνισμό»: για το παραλιακό μέτωπο της Αθήνας «δρομολογούνται» έργα 16 φορές μεγαλύτερα από ό,τι γι’ αυτό της Θεσσαλονίκης, για τις υποδομές αερομεταφορών 6 φορές και βέβαια κάθε Αθηναίος έχει ήδη 3 φορές πυκνότερο δίκτυο μετρό από αυτό που ΘΑ έχει κάθε Θεσσαλονικιός (ενώ σε έναν άλλον τομέα, καθόλου αδιάφορο, η Αθήνα έχει 10 φορές τα θέατρα της Θεσσαλονίκης).
Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι ο «αθηνοκεντρισμός» εποφθαλμιά τη «νύφη του Θερμαϊκού»; Όχι. Απλά σημαίνουν ότι η διαδρομή μέχρι να βγει η Θεσσαλονίκη από την παρακμή θα είναι μακρά, ότι οι συνθήκες και οι τάσεις είναι εναντίον της και ότι μόνες τους οι δυνάμεις της πόλης δεν επαρκούν. Αν δεν σχεδιαστεί μια βολονταριστική ΕΘΝΙΚΗ στρατηγική για την πόλη, αν δεν ξεκινήσει μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ για όλη τη χώρα πολιτική αντιμετώπισης των περιφερειακών ανισοτήτων που ξεπηδούν αναπόφευκτα από τη στηριγμένη στο υπάρχον μοντέλο οικονομική ανάκαμψη, η εξέλιξη θα είναι πολύ περισσότερο δυσμενής. Και, φυσικά, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη.
Και τί μας νοιάζει; Θα μας νοιάζει όταν θα μετρούμε τη «γεωγραφία της δυσαρέσκειας», κοινωνικής, ιδεολογικής, πολιτισμικής, πολιτικής, ή όταν θα ψάχνουμε να ερμηνεύσουμε εκλογικά αποτελέσματα με ανασκαφές στην εποχή του Σαμπρή πασά ή του Μαξ Μέρτεν ή του Γκοτζαμάνη …
*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι Σύμβουλος Ανάπτυξης. Δίδαξε στα Πανεπιστήμια Θεσσαλίας και Θεσσαλονίκης. Σπούδασε Πολεοδομία-Χωροταξία στο Universite de Paris IV – Sorbonne. Αρχιτεκτονική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Κοινωνιολογία στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS). Οικονομικά στο École des hautes études en sciences sociales (EHESS).
Απόψεις
Προς μία νέα γεωπολιτική κοσμογονία
Ο πλανήτης βιώνει κοσμογονικές αλλαγές εν μέσω δυο ενεργών μετώπων τα οποία προς ώρας δεν παρουσιάζουν καμία συγκρουσιακή ύφεση και ουδείς βρίσκεται σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα την έκβασή τους. Η μόνη εξασφαλισμένη διαπίστωση είναι ο δομικός μετασχηματισμός της γεωπολιτικής σκακιέρας και η επανακατανομή ισχύος στο διεθνές σύστημα.
Οι ιστορικές δείκτες μας υπενθυμίζουν επανειλημμένα πως τα πιόνια δε μένουν ποτέ στατικά και καμία μορφή παγκόσμιου status quo δε διέπεται από αθανασία ιδίως όταν έχει οικοδομηθεί πάνω σε ηγεμονικά θεμέλια και οι μπετόβεργές του είναι χρωματισμένες με το αίμα χιλιάδων αθώων αμάχων στη μισή υδρόγειο. Η νίκη του φιλελευθερισμού μετά την κατάρρευση της τελευταίας σύγχρονης αυτοκρατορίας, ερυθρής απόχρωσης, όπως φάνηκε εκ των υστέρων ήταν φευγαλέα και ιδίως οι παγκόσμιες εξελίξεις της τελευταίας διετίας πιθανολογείται από μία πληθώρα επιστημονικών αναλύσεων πως σύντομα θα δοθεί η χαριστική βολή στη φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κεντρικό θεμελιωτή τις ΗΠΑ ή υπό μία πιο πραγματολογική προσέγγιση, τουλάχιστον την αισθητή μείωση της παγκόσμιας στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής επιρροής της Αμερικής επί των 2/3 της οικουμένης.
Το αφήγημα της PAX AMERICANA έχει αρχίσει να αιμορραγεί και να ξεφτίζει λόγω της αποκάλυψης του υποκριτικού κελύφους που την προφύλασσε από κάθε κριτική την οποία μάλιστα βάφτιζε τρομοκρατική ή αναθεωρητική. Οι υποσχέσεις του αμερικανοτραφούς φιλελευθερισμού για ειρήνη, ευμάρεια και δημοκρατία στο σύνολο του πλανήτη διαψεύσθηκαν οικτρά και εξέπνευσαν κάτω από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους οι αστεροστόλιστες βόμβες της χώρας της ελευθερίας και της ευαισθησίας για τα περιώνυμα ανθρώπινα δικαιώματα. Με την αποδυνάμωση της δυτικόκτιστης τάξης πραγμάτων διαλύεται και ο αφρός της ουτοπίας που καλλιεργούσε επί μία τριακονταετία για έναν κόσμο δήθεν ισότητας, δημοκρατικής μεταρρύθμισης και αμοιβαίου σεβασμού. Η μετατόπιση όλων των ειδών ισχύος προς ανατολάς και η ένταση του ανταγωνισμού μεταξύ των παγκόσμιων παικτών καλούν πολλούς πρώην ανένδοτους και ελαφρόμυαλους ουτοπιστές να πατήσουν ξανά στη γη, διαψεύδοντας τους πανηγυρικά. Η τραγικότερη φιγούρα της νεότερης φιλελεύθερης σχολής, ο Francis Fukuyama ο οποίος στο έργο του ‘’το τέλος της ιστορίας’’ προβαίνει σε μία επιπόλαιη εκτίμηση για την οριστική επικράτηση του φιλελευθερισμού τη μη επαλήθευση του οποίου παρακολουθούμε να διαδραματίζεται ζωντανά επί του παρόντος.
Οι φιλελεύθερες διόπτρες στέκονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν τη μυωπία με την οποία ο μέσος άνθρωπος ατενίζει τα διεθνή συμβάντα και ενίοτε κρίνει βάσει της δικής του ψυχικής αγνότητας και ηθικής. Προσθετικά ο λιμπεραλιστής διεθνολόγος αδυνατεί ή εθελοτυφλεί εμπρός στην επιθυμία των ‘’μη εχόντων’’ να διατρανώσουν το ανάστημά τους απέναντι στους ‘’έχοντες ‘’ της διεθνούς σκηνής, διεκδικώντας το μερίδιο επιρροής που τους αναλογεί. Δίνοντας τη δέουσα προσοχή στην τακτική συσσώρευσης ισχύος, από πλευράς του κινεζικού δράκου και της ρωσικής αρκούδας, που συνιστά έναν εκ των βασικών πυλώνων της λειτουργίας του άναρχου διεθνούς στον οποίο επικεντρώνεται η επιστήμη των Διεθνών Σχέσεων. Η μόχλευση λοιπόν της ισχύος στην απόπειρα εξισορρόπησης μεταξύ των σύγχρονων Μεγάλων Δυνάμεων δικαιώνει τον Θουκυδίδη, τον Machiavelli,τον Hobbes, τον Morgenthau και πολλούς ακόμα ρεαλιστές μελετητές του φαινομένου των Διεθνών Σχέσεων βγάζοντας από την κατάψυξη την παρεξηγημένη όσο καμία άλλη, θεωρία του ρεαλισμού.
Η αμφισβήτηση της πλανητικής μονοπολικότητας των ΗΠΑ είναι γεγονός και μπορεί να επιβεβαιωθεί από την πρωτοβουλία της σύστασης νέων διεθνών οργανισμών στελεχωμένων από εξωδυτικές δυνάμεις με δημοφιλέστερο όλων τoν συνασπισμό των BRICS ο οποίος αποτελεί την πιο τρανή έκφραση αμφισβήτησης της κυριαρχίας του Βορρά.
Φιλοδοξούν να δώσουν ένα βροντερό παρόν στο διεθνές γεωστρατηγικό και οικονομικό παίγνιο παραθέτοντας τους δικούς τους όρους απέναντι στον παραπαίοντα παγκόσμιο ηγεμόνα. Η μετάβαση στην πολυπολικότητα αποκτά αυξανόμενες υποστηρικτικές ενδείξεις όσο κυλά ο χρόνος.
Αρχικά ας παρουσιάσουμε την ιστορία του αναφερόμενου συνασπισμού. Ουσιαστικά επρόκειτο για έναν πολιτικό σύνδεσμο με διεθνή χαρακτήρα και το ακρωνύμιό του στηρίζεται στα αρχικά της ονομασίας των κρατών που τον συναποτελούν. Ιδρυτές του αποτελούν η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία και, η Βραζιλία με τη νότια Αφρική να προσχωρεί λίγο αργότερα στον οργανισμό. Εισηγητές της πρωτοβουλίας υπήρξαν οι τέσσερεις πρώτες χώρες οι οικονομίες των οποίων στις αρχές του αιώνα μας σημείωσαν πρωτοφανείς ρυθμούς ανάπτυξης και έλαβαν τον τίτλο των ‘’αναπτυσσόμενων οικονομιών’’. Συμβάλλουσες παράμετροι σε αυτή την αναπτυξιακή εκρηκτικότητα συνιστούν οι ογκώδεις πληθυσμιακοί αριθμοί των χωρών αυτών καθώς και οι αχανείς τους εκτάσεις. Η επίσημη συγκρότηση του οικονομικού αυτού συνασπισμού πραγματώθηκε τον Ιούνιο του 2009 στο Αικατερίνεμπουργκ της Ρωσίας. Στην κοινή τους δήλωση οι ηγέτες του παγκόσμιου νότου αιτούνταν τη δημιουργία ενός δίκαιου διεθνούς συστήματος που θα εδράζεται στην πολυπολικότητα.
Επιπλέον διαρκούσης της Συνόδου Κορυφής, οι συμμετέχοντες γνωστοποίησαν την πρόθεσή τους για την κοπή ενός νέου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος το οποίο θα ήταν σταθερό, θα είχε αντίκρισμα και θα βρισκόταν σε θέση να συναγωνιστεί το δολάριο. Παρ’ όλα αυτά, αρχή του οργανισμού αποτελεί η οικονομική ανεξαρτησία εκάστου μέλους και η ελευθερία να συναλλάσσεται χρησιμοποιώντας το εθνικό του νόμισμα. Προσθετικά παρατηρήσαμε τους BRICS να προβαίνουν στην ίδρυση του δικού τους τραπεζικού ιδρύματος γνωστό και ως Αναπτυξιακή Τράπεζα των BRICS. H ίδρυσή της έγινε το 2014 και επί της ουσίας σκοπός της είναι να αποτελέσει το ‘’αντίπαλον δέος’’ του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Εδρεύει στη Σανγκάη για το λόγο του ότι η Κίνα κατέχει τον υψηλότερο αριθμό συναλλαγματικών αποθεμάτων από τους συμμετέχοντες στον οργανισμό.
Η αύξηση της επιρροής του εν λόγω αντιδυτικού οργανισμού είναι δεδομένο πως θα οδηγήσει στη μεταβολή των συσχετισμών στην παγκόσμια οικονομία αλλά και στον τομέα της ενέργειας. Αξιοσημείωτο είναι πως οι BRICS σύντομα θα καλύπτουν το 40% της διεθνούς οικονομίας και η θέση τους αναμένεται να γνωρίσει ακόμα μεγαλύτερη επίρρωση σε βάθος χρόνου με την ένταξη νέων μελών στους κόλπους τους τα οποία μάλιστα συνιστούν βασικούς κατόχους πετρελαϊκών αποθεμάτων και εξαγωγείς αυτού. Τα κράτη αυτά αποτελούν το Ιράν, τα Ηνωμένα Αραβικά και τη Σαουδική Αραβία, σημειωτέον τον μακράν στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμμετοχική διόγκωσή τους θα τους χαρίσει με μαθηματική ακρίβεια ακόμη μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στην παγκόσμια πετρελαϊκή ποσότητα και κατά συνέπεια θα τους βοηθήσει να αντιπαλέψουν από θέση ισχύος πλέον τον άλλο ισχυρό οργανισμό συνεργασίας, τη G7. Βάσει ποσοτικών ερευνών η ομάδα του νότου θα διαχειρίζεται το 65,4% των αποθεμάτων αργού πετρελαίου ενώ η G7 μόνο το 3,9% αυτού.
Επιπρόσθετα η διείσδυση του σχετικά νεαρού αυτού οικονομικού οργανισμού στη μαύρη ήπειρο καθώς και ο προσεταιρισμός των χωρών του κόλπου σηματοδοτεί αφενός την αισθητή ύφεση της οικονομικής αλλά και πολιτικής επιρροής της Δύσης στις περιοχές αυτές ιδίως με την υπογραφή αμοιβαίας στρατιωτικής συνεργασίας μεταξύ της Ρωσίας (ηγέτιδας δύναμης της συνεννόησης) και του Νίγηρα καθώς και τη συνακόλουθη επενδυτική πολιτική της Κίνας στην Αφρική και αφετέρου πως το συνεργατικό πλαίσιο των ΒRICS δε βλέπει μαύρα πρόβατα σε αντίθεση με τη δυτική-αντιρεαλιστική φιλοσοφία εξεύρεσης ‘’δημοκρατικών’’ εταίρων.
Κατά συνέπεια παρατηρούμε την ανάπτυξη συνεργατικών σχέσεων των διευθυντικών στελεχών της συμμαχίας (Ρωσία, Κίνα) χώρες τις οποίες η Συλλογική Δύση θεωρεί παρίες όπως την Περσία και τη Βόρεια Κορέα. Η εξελισσόμενη σύγκρουση στη Γάζα δίνει μία ευκαιρία στις δυτικές δυνάμεις και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ να προσπαθήσουν να επανακτήσουν ξανά το λόγο τους στην ευρύτερη περιοχή όμως η προαναφερθείσα στροφή αρκετών κρατών του κόλπου πλέον προς την αγκαλιά των BRICS καταδεικνύει πως μακροπρόθεσμα ο αμερικανικός παράγοντας θα εξοστρακιστεί ισοβίως από το συγκεκριμένο, στρατηγικής σημασίας, γεωγραφικό διαμέρισμα.
Ειδικότερα η Κίνα φαίνεται να κατέχει τη θέση του μεγάλου κερδισμένου καθώς πρωτοστάτησε στη επαναπροσέγγιση δύο ορκισμένων εχθρών ήτοι της Σαουδικής Αραβίας και του Ιράν, οι οποίες άρχισαν να ατενίζουν με φιλική ματιά τις εμπορικές φιλοδοξίες της χώρας του δράκου για τη διάνοιξη μίας νέας οδού του μεταξιού και την επακόλουθη αύξηση της επιρροής της ως αντιστάθμισμα στην κυριαρχική πολιτική του Λευκού Οίκου.
Ωστόσο παρ’ όλες τις ως τώρα θετικές επιδόσεις της πρωτοβουλιακής οντότητας των BRICS βαρυσήμαντες είναι και οι ισορροπίες που εκδηλώνονται στα σπλάχνα του οργανισμού όπως η παραδοσιακή εδαφική αντιπαράθεση μεταξύ Ινδίας και Κίνας, τέτοιου τύπου εσωτερικές διαταραχές αποτελούν σημαντική αιτία κωλυσιεργίας για την ίδρυση κοινού νομίσματος. Αυτοί όμως οι ανασταλτικοί παράγοντες στην πραγματικότητα επηρεάζουν ελάχιστα το επιτυχές μέλλον που θα σημειώσει η χαλαρή αυτή μορφή συνεργασίας και αυτό χάρις στην απουσία εξαναγκασμών οποιουδήποτε μέλους προς κάποιο συγκεκριμένο τρόπο δράσης αλλά και ισότιμη σχέση ανάμεσα τους και ανυπαρξία ιεραρχικών δομών σε αντιδιαστολή με τις δυτικογενείς συμμαχίες. Επιπρόσθετα η αφόρητη πίεση που βιώνουν οι Αμερικανοί εξαιτίας των διλημμάτων στρατιωτικής φύσης που αφορούν στην ταυτόχρονη χορήγηση αρωγών σε Ουκρανία και Ισραήλ επιτρέπει στους Κινέζους να αποκτήσουν πιο θεμελιώδες βήμα στον Κόλπο και να μετατρέψουν την περιοχή σε μία ζώνη αντιπαράθεσης μεταξύ ηπειρωτικών-ευρασιατικών και ναυτικών δυνάμεων διότι καθόλου άγνωστη δεν είναι και η διείσδυση του στενού πλέον συνεργάτη της Κίνας που δεν αποτελεί άλλον από τη ρωσική αρκούδα.
Το Σινικό έθνος επενδύει σε ποικίλους τομείς από το εμπόριο και τη αμυντική βιομηχανία έως τον πολιτισμό και τη διπλωματία. Η διαφαινόμενη μετάβαση από τη γερασμένη PAX AMERICANA σε μία PAX SINICA θα αποτελούσε μία ουσιαστική γεωπολιτική τομή καθώς θα αναδιαμόρφωνε τους εμπορικούς συσχετισμούς αλλά και το βαθμό ελεύθερης λήψης πρωτοβουλιών από τα μικρότερα ή μεσαία σε ισχύ, κράτη. Ο κάπως αυθαίρετος όρος της ‘’Κινεζικής Τάξης Πραγμάτων ‘’ επιστρατεύεται για να περιγράψει την κίνηση ματ που δέχεται η δυτική θαλασσοκρατία από τον ευρασιατικό ηπειρωτισμό και την οικοδόμηση ενός νέου και διαφορετικού κόσμου εδραζόμενου στην πολυπολικότητα όπου δε θα απαιτείται το άκουσμα της ανάσας του ατλαντιστή ώστε να αναπνεύσουν και οι λοιποί κρατικοί δρώντες τη υδρογείου της.
Γνωστό είναι επίσης πως ένας εκ των υψηλότερων στόχων των BRICS ίσως και ο υψηλότερος είναι η σταδιακή αποδολαριοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η αξιακή υποτίμηση του δολαρίου ως κεντρικού μέσου συναλλαγών. Σε γενικές γραμμές σημειώνεται μία ολοένα και εντεινόμενη απεξάρτηση ορισμένων κρατών από το δολάριο όσον αφορά τις συναλλαγματικές τους ανάγκες με τους ιδρυτές των BRICS φυσικά να ηγούνται σε αυτό τον αποχαιρετισμό του αμερικανικού νομίσματος θερμαίνοντας ταυτοχρόνως τις πιστωτικές μηχανές για την παραγωγή ενός αντινομίσματος το οποίο μπορεί ακόμα να φαίνεται αρκετά μακρινό αλλά και μόνο η εγκατάλειψη του δολαρίου θα αποτελέσει ένα ανεπανόρθωτο λάβωμα στο κορμί της δυτικής ηγεμονίας διότι θα επιφέρει υπερπληθωρισμό στο εσωτερικό της αμερικανικής επικράτειας.
Ταυτόχρονα οι μετοχές των κεντρικών τραπεζών της Κίνας παρουσιάζουν κατακόρυφη αύξηση. Οι αναπτυσσόμενες χώρες με ισχνή τεχνολογικό αποτύπωμα και αποκλεισμένες σε μεγάλο βαθμό από τις δυτικές αγορές θα ωθηθούν να αναζητήσουν εναλλακτικές πηγές βοήθειας και ανταλλαγής τεχνολογικών προϊόντων με αποτέλεσμα να πλησιάσουν περισσότερο την Κίνα και τη Ρωσία και πιθανώς να εκφράσουν επιθυμία για ένταξη στον οργανισμό. Η εξέλιξη αυτή θα είναι καταλυτική για τη γιγάντωση της χρηματοοικονομικής και γεωπολιτικής επιρροής του Παγκόσμιου Νότου.
Μία ακόμα ένδειξη του ότι η πλάστιγγα γέρνει προς τη πλευρά των νέων διεκδικητών, αποτελούν τα χασματικά νούμερα αντιπροσώπευσης ,μεταξύ των BRICS και της G7, του παγκόσμιου ΑΕΠ και του πληθυσμού αντίστοιχα με τους πρώτους να εκπροσωπούν το 37% του διεθνούς ΑΕΠ και το 42% του παγκόσμιου πληθυσμού ενώ οι δεύτεροι μόνο το 30%. To γενικότερο έρεισμα που έχει η συμφωνία των BRICS διεθνώς με ιδιαίτερη εστίαση στα άπορα κράτη αποτελεί την ουσιαστικότερη απειλή για την ηγεμονία της Δύσης. Μέσω της αλληλεπίδρασής τους με τους νέους εκφραστές της ισχύος τα φτωχότερα έθνη βρίσκουν για πρώτη φορά ευκαιρία και δυνατότητα να προωθήσουν τα συμφέροντά τους και να κοινωνικοποιηθούν με ισότιμους όρους. Πρέπει να θεωρείται κάτι παραπάνω από βέβαιο πως ο διεθνής αποκλεισμός τους, που επήλθε μέσω των αντιδυτικών πολιτικών του παρελθόντος θα μοχλευθεί από τον συνασπισμό της εναλλακτικής οδού.
Στον αντίποδα η Δύση στερείται ενός αντίστοιχου εργαλείου προς χρήση ένεκα της αληθούς ενοχής της και αναξιοπιστίας που έχει προκαλέσει στα μάτια των εξωδυτικών πληθυσμών. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως η εμφανώς αποτυχημένη πολιτική των κυρώσεων που εφαρμόζει η Δύση, οπλοποιώντας το δολάριο, εναντίον της Ρωσίας, της Βενεζουέλας και του Ιράν θα πληγεί σοβαρά εάν τελικά προκύψει αντινόμισμα από τους BRICS. H διαπίστωση αυτή μπορεί εύκολα να σπρώξει τα μέλη του οργανισμού να παραμερίσουν τις μικρής κλίμακας έριδες ή διαφωνίες τους και να συσπειρωθούν ακόμα πιο έντονα ώστε να δρομολογήσουν την αποκαθήλωση του δολαρίου από το παγκόσμιο στερέωμα εκμεταλλευόμενοι την δυσαρέσκεια των αναπτυσσόμενων κρατών που έχει προκύψει από τη συνεχή πολεμοκάπηλη πολιτική των αμερικανικών κυβερνήσεων στο υπόλοιπο ημισφαίριο αλλά και από την εμμονή τους για μονομερή αξιοποίηση των παγκόσμιων αποθεμάτων πλούτου. Το αντινόμισμα όποτε και αν αυτό κατορθώσει να έχει ομαλή γέννα είναι βέβαιο ότι θα αγκαλιαστεί από το σύνολο των συμμετεχόντων στα εγχειρήματα των BRICS διότι θα υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Το νέο έτος θα μπορούσαμε να παραδεχτούμε πως έφερε πραγματική ευτυχία στον οργανισμό αφού από τις πρώτες κιόλας ημέρες υποδέχεται στον πυρήνα του πέντε νέα μέλη (Αίγυπτο, Αιθιοπία Ιράν, Σαουδική Αραβία και ΗΑΕ). Η εξέλιξη αυτή ανασχηματίζει πλέον το παγκόσμιο τοπίο καθώς ενισχύει την πολυπολικότητα και αυτονομεί όλο και περισσότερα έθνη από τα κελεύσματα της Ουάσιγκτον της οποίας η κυριαρχία αμφισβητείται με μεγαλύτερη τόλμη. Το μόνο παραπάτημα και ατυχία για τους BRICS το 2024 είναι η απότομη αλλαγή πλεύσης της Αργεντινής λόγω της εκλογής του αμερικανόφιλου Χαβιέρ Μιλέι και την απόφαση του για ολοκληρωτική δολαριοποίηση της οικονομίας της χώρας του! Ωστόσο η Δύση και κυρίως οι ΗΠΑ βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν πολυσχιδή ανταγωνιστή άνευ προηγουμένου καθώς αυτός αμφισβητεί ευθέως την οικονομική, πολιτική και ορισμένα από τα κεντρικά στελέχη του, την στρατιωτική κυριαρχία της.
Συνδυαστικά με τους δύο πολέμους αντιπροσώπων που μαίνονται αυτή τη στιγμή σε Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη τους οποίους οι δυτικές ελίτ φαίνεται πως χάνουν ή τουλάχιστον δέχονται επαχθή πίεση κυρίως στον εμπορικό της τομέα ο οποίος αιμορραγεί ακατάπαυστα εδώ και περίπου ενάμισι χρόνο, τα μοτίβα του γεωπολιτικού ψηφιδωτού αλλάζουν και η ανθρωπότητα μπαίνει ξανά σε μία νέα τροχιά η οποία όπως όλες οι προβλέψεις συγκλίνουν θα επισφραγίσει τη μεταψυχροπολεμική εποχή και θα προλειάνει το έδαφος για την ανατολή μίας νέας τάξης που θα χαράξει νέες γραμμές στους χάρτες, αυτή του πολυκεντρισμού, ο οποίος θα αντικαταστήσει το μονοπολικό αμερικανικό παγκοσμισμό. Ένα τέτοιου τύπου διεθνές σύστημα θα παράσχει μακροπρόθεσμα μεγαλύτερη σταθερότητα στον πλανήτη διότι κανένας πόλος δε θα βρίσκεται θέση να αποκτήσει υπέρμετρη ισχύ ώστε να συμπιέσει τους έτερους δρώντες.
Εν κατακλείδι ο πολυπολισμός καθιστά πιο δεδομένη την ειρηνική συνύπαρξη εφόσον δε θα υπάρχουν ‘’μη έχοντες ‘’ ούτε περιφρονημένοι στη διεθνή ζωή ώστε να αναγκάζονται να επιζητούν διαρκώς περισσότερο μερίδιο. Ο πιο ισχυρός δείκτης των επικείμενων εξελίξεων είναι ο χρόνος, στηριζόμενοι στον οποίο θα γίνουμε θεατές της στάσης που θα τηρήσει η εγκλωβισμένη Δύση. Θα υπακούσει άραγε τη φωνή της σύνεσης όπως ανέφερε και ο σοφός Θουκυδίδης ή θα μιλήσει η αλαζονεία και θα συνεχιστεί η έμπρακτη εφαρμογή της βουλιμίας εμπρός μάλιστα σε μία σχεδόν βέβαιη ήττα των δυτικών δυνάμεων σε ένα δυνητικό θέατρο συγκρούσεων; Τούτο το συμπέρασμα εκπορεύεται από την αδυναμία των δυτικών κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τους αντιπροσώπους του ευρασιατικού στρατοπέδου που έχουν ήδη ζεστάνει τις κάνες των όπλων τους. Η ιστορία μαρτυρεί πως ουδεμία ηγεμονία δύναται να μακροημερεύσει και τώρα βιώνουμε απλώς το πλήρωμα του χρόνου.
Δημήτρης Παπαδογιάννης, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης ΕΚΠΑ
Πηγές:
BANKING NEWS
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ
HUFFPOST
NEWS BREAK
-
Ιράν2 ώρες πριν
Κόκκινος συναγερμός στο κεντρικό Ισραήλ! Εκτοξεύτηκε βαλλιστικός πύραυλος από την Υεμένη – Αναχαιτίστηκε με επιτυχία λέει ο IDF
-
Video8 ώρες πριν
Ασταμάτητο το Ισραήλ! Βομβάρδισε Ρωσική βάση στην Συρία
-
Εξωτερική Πολιτική2 ημέρες πριν
Στο επίκεντρο η ελληνοαμερικανική συνεργασία σε συνάντηση του Μητσοτάκη με Αμερικανούς γερουσιαστές στα Χανιά
-
Video6 ώρες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Ιράν2 ημέρες πριν
Kίνηση υψηλού ρίσκου του Ισραήλ! Δεν αποκλείει χτύπημα στα πυρηνικά του Ιράν ο Νετανιάχου – Πότε θα χτυπήσει;
-
Αναλύσεις2 ημέρες πριν
Quo vadis κύριε Γεραπετρίτη;
-
Γενικά θέματα2 ημέρες πριν
Μία νέα αρχή για το «Γεωπολιτικό»
-
Video22 ώρες πριν
Live: Άλλη μια νύχτα τρόμου στη Βηρυτό! Εν αναμονή ισραηλινής επίθεσης το Ιράν