Γιορτάζουμε τις Εθνικές Εορτές, χωρίς να σκεφτόμαστε την απελευθέρωση της Κύπρου

Λάζαρος Α. Μαύρος

ΜΕ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΑ από τους Τούρκους, επί 49 ήδη χρόνια, τα μισά εδάφη της Κύπρου, στην Κερύνεια, στη Μόρφου, στην Αμμόχωστο και στην Καρπασία, και με σχεδόν απαγορευμένη – αφοριστικά εξοβελισμένη, υποχθονίως νοηματικά μπασταρδεμένη – από την πολιτική καθεστηκυία τάξη την διεκδίκηση της απελευθέρωσής τους, γιορτάζουμε κι εφέτος (όσοι πράγματι εορτάζουμε) τις μεγάλες εθνικές, γαλανόλευκες επετείους της 25^ης Μαρτίου και της 1^ης Απριλίου, για τις ημέρες έναρξης των απελευθερωτικών αγώνων, του 1821 η πρώτη και του 1955 η δεύτερη, τιμώντας τη μνήμη όσων ηρωικά θυσιάστηκαν για την αποτίναξη της τουρκικής σκλαβιάς από τον σύνολο Ελληνισμό και του βρετανικού ζυγού από την αγωνιζόμενη για Ένωση με την Ελλάδα μεγαλόνησο της Κύπρου.

ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ τις ένοπλες επαναστάσεις της απελευθέρωσης των εξαθλιωμένων, υπόδουλων αλλ’ αποφασισμένων και γενναίων προγόνων μας. Τιμούμε τη μνήμη των ηρώων της λευτεριάς μας.

Αλλ’ απαγορεύουμε ακόμη και στο μυαλό μας να διανοηθεί το καθήκον και την απαίτηση σχεδιασμού παλλαϊκού και πανεθνικού αγώνα για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων από τον Αττίλα ελληνικών εδαφών της Κύπρου.

Μοιάζουμε χρονίως εθισμένοι, αθεραπεύτως εξαρτημένοι σκληρών ναρκωτικών εξαρτησιογόνων ουσιών. Οι οποίες πέτυχαν να καλλιεργήσουν διαχρονικά και να επιβάλουν στα Ηττημένα Μυαλά μας, σωρεία διαδοχικών και επάλληλων ψευδαισθήσεων που συναποτελούν, μέσα στις αδιόρθωτες και αμετανόητες αυταπάτες μας, το δολίως ευφημιστικά αποκαλούμενο «κεκτημένο στο Κυπριακό». Όπου συνοψίζεται, στην πραγματικότητα, το σύνολο των μέχρι τούδε καταστροφικών ελληνικών υποχωρήσεων στις απαιτήσεις των Τούρκων κατακτητών. Κεκτημένο, όντως και άνευ εισαγωγικών, της επίμονης τουρκικής μαεστρίας, στο «ταμείο» του ατιμώρητου και ανενόχλητου Αττίλα…

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ότι δεν έχουμε τη δύναμη. Δεν είναι ότι δεν έχουμε τα μέσα, ότι δεν έχουμε τις πρόσφορες διεθνείς περιστάσεις και τις πιό αξιόπιστες συμμαχίες. Είναι ότι δεν τα θελήσαμε. Δεν βουληθήκαμε, δεν επιδείξαμε την προθυμία, δεν σχεδιάσαμε, δεν επινοήσαμε, δεν κοπιάσαμε και δεν αξιωθήκαμε να τ’ αποκτήσουμε όλ’ αυτά, ώστε να φανούμε ικανοί και άξιοι για να διεκδικήσουμε την απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών της Κύπρου.

ΚΑΘΕ 25^η Μαρτίου και 1^η Απριλίου ετησίως γιορτάζουμε και τιμούμε πρωτίστως την έναρξη των δύο απελευθερωτικών αγώνων, 1821 και 1955. Όποια κι αν υπήρξαν τα σπουδαία επιτεύγματα λευτεριάς, ή και οι αποτυχίες που παρήγαγε η διεξαγωγή τους.

– Επειδή προέχει φυσιολογικά η τιμητική καθηκόντως μνημόνευση, ως αειθαλούς υποδείγματος πολιτικής, εκείνης της Απόφασης για έναρξη αγώνα. Και της Αποφασιστικότητας διεξαγωγής, με κάθε ηρωική θυσία, αμφοτέρων των Επαναστάσεων.

Είναι η θεμελιώδης σημασία του αρχαίου ρήματος «κρίναντες», στην διά μέσου των αιώνων ισχύουσα «συνταγογράφηση» προτροπής που έγραψε ο Θουκυδίδης (Β-43) για την ελευθερία: «Τὸ εὔδαιμον τὸ ἐλεύθερον, τὸ δ᾽ ἐλεύθερον τὸ εὔψυχον κρίναντες μὴ περιορᾶσθε τοὺς πολεμικοὺς κινδύνους».

– Αυτή ακριβώς η Απόφαση – Αποφασιστικότητα, είναι η πρωτίστως, μονίμως και κατ’ εξοχήν ελλείπουσα και απούσα από τον Ελληνισμό επί των ημερών μας:

– Επί μισό σχεδόν αιώνα (1974-2023) καταντήσαμε ικετεύοντες τους Τούρκους κατακτητές για «αμοιβαίο συμβιβασμό» στις πιο πολλές από τις διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις τους. «Απ’ εκεί που μείναμε» στην κάθε φορά δική μας προηγούμενη υποχώρηση…

ΤΩΡΑ ο επί 9ετίαν (2013-2022) διατελέσας κυβερνητικός εκπρόσωπος και ύστερα υπουργός Εξωτερικών της αγκομαχούσας να μην καταστεί «εκλειπούσα» Κυπριακής Δημοκρατίας, κ. Νίκος Χριστοδουλίδης, εκλεγείς προ μηνός Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έσπευσε στις Βρυξέλλες και ανέλαβε εκστρατεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση για το Κυπριακό.

– Με ποιό, άραγε, σχέδιο; Και προς ποίαν κατεύθυνση;

– Συνοπτική απάντηση εκ των δικών του δηλώσεων: Να δοθούν δελεαστικά στους Τούρκους κατακτητές «ευρωπαϊκά κίνητρα και οφέλη». Ούτως ώστε η Άγκυρα και το εν Κύπρω κατοχικό της ψευδοκράτος να συγκατανεύσουν, με «πρωταγωνιστική εμπλοκή» μίας «πολιτικής προσωπικότητας» της ΕΕ, στην επανέναρξη συνομιλιών, «εντός του συμφωνημένου πλαισίου» και «απ’ εκεί που έμειναν» (και με όσα δηλαδή οι Τούρκοι είχαν ήδη εισπράξει) στην Πενταμερή του Κραν Μοντανά της Ελβετίας τον Ιούλιο του 2017, υπό την αιγίδα πάντοτε του Γ.Γρ. του ΟΗΕ…

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την επικαιροποίηση της ίδιας περίπου συνταγής επί της οποίας επιμένει φορτικότερα πλειοδοτούσα και η εν Κύπρω αποτυχούσα στις πρόσφατες εκλογές αντιπολίτευση του ΑΚΕΛ. Την είχε άλλωστε εκφωνήσει έξι μήνες προτού αποθάνει ο πρώην ΠτΔ, αείμνηστος Δημήτρης Χριστόφιας και παραμένει αναλλοίωτη στα ηγετικά δώματα των κομματικών γραφείων της οδού Εζεκία Παπαϊωάννου: «Είπα στον κ. Αναστασιάδη ότι οι υδρογονάνθρακες είναι το δικό μας λουκούμι, το οποίο κρατάς στα χέρια σου. Κάνε την Τουρκία να ανοίξει το στόμα της και να το πάρει το λουκούμι»… («Χαραυγή» 3.1.2019).

– Συν τω χρόνω, μετά που η πολύνεκρη τραγωδία των σεισμών στην Τουρκία και την Συρία, ανέστειλε τις καθημερινές πολεμικές απειλές του ο Ερντογάν ότι θα στείλει «ξαφνικά ένα βράδυ» τα στρατεύματά του εναντίον του «Μητσοτάκης γιοκ» και τους «Ταϊφούν» πυραύλους του ως την Αθήνα, οι εν Αθήναις αυτές τις μέρες, σε μία ακόμη επανέκδοση της «διπλωματίας των σεισμών», χαριεντίζονται διά του υπουργού Εξωτερικών κ. Νίκου Δένδια με τον υπ.Εξ. του συνεχιζόμενου Αττίλα κ. Μεβλούτ Τσαβούσογλου, για την… τουρκική ψήφο υπέρ εκλογής της Ελλάδος στα… μη μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ…

ΚΑΘ’ ΟΝ ΧΡΟΝΟΝ όλα σχεδόν τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Δυτικής Συμμαχίας (πλην Τουρκίας ιδίως) πασχίζουν με οικονομικά και διπλωματικά μέτρα αυξανομένων κυρώσεων, με αποστολές οπλισμού και πυρομαχικών προς την ένοπλη ουκρανική αντίσταση, να τιμωρήσουν και ν’ ανακόψουν την Ρωσία εισβολέα και κατακτητή ουκρανικών εδαφών. Ενώ οι κυβερνώντες εν Κύπρω και εν Ελλάδι αποδεικνύονται εισέτι ανάξιοι ν’ αξιοποιήσουν την συγκυρία και ανίκανοι να πείσουν, με έμπρακτες συνέπειες, τους εταίρους και συμμάχους ότι, ίδιοι είναι κι απαράλλαχτοι, ο ρωσικός Αττίλας από 24.2.2022 μέχρι σήμερα στην Ουκρανία, με τον τουρκικό Αττίλα από 20.7.1974 μέχρι τώρα στην Κύπρο.

ΕΠΕΤΕΙΑΚΑ στοχαζόμενοι ανήμερα της 25^ης Μαρτίου λογαριάζουμε ότι: Ο επί τέσσερις αιώνες υπόδουλος στους Οθωμανούς εξαθλιωμένος Ελληνισμός, δεν είχε καμία από τις δυνατότητες που έχουν σήμερα τα δυο μας κράτη Ελλάς και Κύπρος, όταν ο Νικόλαος Σκουφάς από την Άρτα, ο Εμμανουήλ Ξάνθος από την Πάτμο κι ο Αθανάσιος Τσακάλωφ απ’ τα Γιάννενα συγκρότησαν στην Οδησσό της Ουκρανίας την Φιλική Εταιρεία και πέτυχαν την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Εκείνοι τότε, από το 1814 «κρίναντες» ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ και ΕΠΡΑΞΑΝ: Την Εθνεγερσία και την Παλιγγενεσία. Όπως το προανήγγειλε ηρωικός προάγγελος και πρωτομάρτυρας της Επανάστασης, ο θανατωθείς το 1798 από τους Τούρκους στο Βελιγράδι μαζί με επτά συντρόφους του, ανάμεσα στους οποίους και ο Κύπριος Ιωάννης Καρατζάς, Ρήγας Φεραίος Βελεστινλής:

«Οι Έλληνες δεν κάμνουν ποτέ ειρήνην με ένα εχθρό ο οποίος κατακρατεί ελληνικόν τόπον» («Το Σύνταγμα», άρθρο 121).

Λάζαρος Α. Μαύρος