Ὑπαρξιακά τά αἴτια τῆς παρακμῆς
Μιχάλης Βουρλιώτης
Εἶναι πασιφανές ὅτι ἡ Ἑλλάδα ὡς ἔκφραση τοῦ ὑπαρκτοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀλλά καί εὐρύτερα ὁ σύγχρονος κόσμος διέρχονται μιά φάση βαθιᾶς παρακμῆς. Στό παρόν ἄρθρο, θά ψηλαφίσουμε ἀρχικά τά αἴτια αὐτῆς τῆς παρακμῆς σέ ὀντολογικό καί πολιτικό ἐπίπεδο. Περαιτέρῳ, θά ἐπιχειρήσουμε νά προτείνουμε μιά ἀλλαγή παραδείγματος σέ ἀτομικό καί συλλογικό ἐπίπεδο – προσφέροντας μεταξύ ἄλλων ἁπτά σημεῖα δυνατῆς ἀνάληψης πρωτοβουλιῶν ἀπό ἤδη εὐαισθητοποιημένους πολῖτες – ἡ ὁποία εἶναι ἰκανή νά ἐπιφέρει τήν ριζική ἀναμόρφωση τῆς Ἑλλάδας σέ ἕνα ἀκμάζον ἔθνος-κρᾶτος καί τήν μετατροπή της σέ ἐξωστρεφῆ δύναμη-ὑπόδειγμα πολιτισμοῦ στό παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.
Ὑπαρξιακά τά αἴτια τῆς παρακμῆς
Τρία εἶναι τά βασικά πολιτικά πρότυπα θέσμισης τῶν ἀνθρώπινων κοινωνιῶν ἀνά τούς αἰῶνες, ὅπως τά ἀναλύει μεταξύ ἄλλων ὁ σύγχρονος Ἕλληνας φιλόσοφος Θεόδωρος Ζιάκας. Ἡ διάκριση μεταξύ τους βασίζεται στόν βαθμό ἐλευθερίας τόν ὁποῖο δίνουν ἀφενός στό ἄτομο καί ἀφετέρου στήν κοινότητα. Τό πρῶτο πρότυπο, τό ἀπολυταρχικό-δεσποτικό, μηδενίζει ἀπολύτως τό ἄτομο καί τοποθετεῖ ὅλο τό βάρος στήν κοινότητα/σύνολο. Πρόκειται γιά τήν δεσποτεία ἀσιατικοῦ τύπου πού ἐκφράστηκε γιά παράδειγμα ἀπό τήν αὐτοκρατορία τῶν Ἀχαιμενιδῶν στήν ἀρχαιότητα, ἀπό τήν Παπική Ἐκκλησία καί τήν φεουδαρχία στόν Μεσαίωνα, ἀπό κομμουνιστικοῦ τύπου καθεστῶτα ὅπως ἡ Σοβιετική Ἕνωση καί ἡ σύγχρονη Κίνα στήν νεότερη ἐποχή ἀλλά καί ἀπό τό Ἰσλάμ ὡς πολιτικό σύστημα ἀπό τήν ἐμφάνισή του μέχρι καί σήμερα.
Τό δεύτερο πρότυπο, τό ἀτομικιστικό-προτεσταντικό, μηδενίζει ἀπολύτως τήν κοινότητα προκειμένου νά κατοχυρώσει τήν ἀπόλυτη ἀσυδοσία τοῦ ἀτόμου. Εἶναι τό πρότυπο πάνω στό ὁποῖο ἔχει στηριχθεῖ θεμελιακά ὁ σύγχρονος Δυτικός πολιτισμός μέ ἀπαρχή τήν νοησιαρχία, τήν Ἀναγέννηση καί τόν Διαφωτισμό, τό ὁποῖο προοδευτικά ἐπεκτείνει ὁλοένα καί περισσότερο τήν σφαίρα τῶν δικαιωμάτων κάθε ἀτόμου καί περιορίζει ὁλοένα καί περισσότερο τίς δεσμεύσεις του πρός τό περιβάλλον του κοινωνικό σύνολο, ἀποθεώνοντας τήν ὑλιστική καταναλωτική εὐμάρεια τοῦ ἀτόμου καί τήν ναρκισσιστική του ἀναζήτηση τῆς ἠδονῆς. Τό πρότυπο αὐτό προβάλλεται μαζικά ἀπό τόν σύγχρονο κομιστή του, τίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες Ἀμερικῆς, σέ ὅλες τίς κοινωνίες τοῦ Δυτικοῦ κόσμου, τῆς ἑλληνικῆς μή ἐξαιρουμένης, καί τίς ἔχει ἐμποτίσει σέ μεγάλο βαθμό. Συναισθηματικά, ἀνάγει τελικά τόν ἄνθρωπο, ὡς μονάδα, σέ θεό, ἀλλά ταυτόχρονα τόν φέρνει μπροστά σέ μιά μεγάλη ἀντίφαση, διότι δέν μπορεῖ νά ἑρμηνεύσει τόν φυσικά περιορισμένο καί πεπερασμένο χαρακτῆρα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί πρωτίστως τήν θνητότητα αὐτοῦ τοῦ κατά τά ἄλλα «ὑπερανθρώπου».
Αὐτή ἡ ἀντίφαση ὁδηγεῖ τά ἄτομα τῶν κοινωνιῶν τοῦ ἀτομικιστικοῦ προτύπου σέ ἀλλοτρίωση καί κατάθλιψη, σέ μηδενισμό τῶν παντός εἴδους ἠθικῶν ἀξιῶν καί τελικά στήν ἀπώλεια τῆς θέλησης γιά ζωή καί γιά ἀναπαραγωγή αὐτῆς. Λόγῳ αὐτῶν τῶν ἀδιεξόδων τοῦ ἀτομικιστικοῦ κοινωνικοπολιτικοῦ προτύπου τους, οἱ σύγχρονες δυτικές κοινωνίες καθίστανται εὐάλωτες σέ ἐνδογενεῖς (π.χ. χιλιαστικές κινήσεις βάσει δῆθεν ἐπικείμενης κλιματικῆς καταστροφῆς) καί ἐξωγενεῖς (π.χ. Ἰσλάμ) προσπάθειες ἄλωσής τους καί μετατροπῆς τους σέ μισάνθρωπες δεσποτεῖες τοῦ ἀπολυταρχικοῦ προτύπου.
Τό ξεχασμένο τρίτο πρότυπο – ὁ ἑλληνικός τρόπος τοῦ μέτρου
Ἡ ἀνάδυση τοῦ ἀτομικιστικοῦ προτύπου πού περιγράψαμε δέν ἔγινε ἐν κενῷ. Ἀντίθετα, προέκυψε ὡς ὁ τρόπος διαφοροποίησης τῆς, σέ νηπιακή πολιτισμική φάση, μεσαιωνικῆς Δύσης – ὅπως ἀναδεικνύει στό ρηξικέλευθο ἔργο του «Ἡ Εὐρώπη Γεννήθηκε ἀπό τό Σχίσμα» ὁ φιλόσοφος Χρῆστος Γιανναρᾶς – ἀπό τό ἤδη ὑπάρχον καί ἀκμάζον τότε τρίτο πρότυπο, αὐτό πού εἰσήγαγε στόν ἀνθρώπινο πολιτισμό ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα καί ἀναβάθμισε ὁ ἀνατολικός Χριστιανισμός: τό πρότυπο τῆς πολιτείας. Εἶναι θεμελιακά λανθασμένη ἡ θέση ὅτι ὁ σύγχρονος Δυτικός πολιτισμός ἀποτελεῖ ἐξέλιξη τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ. Τουναντίον, ἀποτελεῖ τόν ἀντίλογό του. Στίς ἀρχαῖες ἑλληνικές πόλεις-κράτη, τά ἄτομα εἶναι ὑποχρεωμένα νά συμμετέχουν στά κοινά, ἔχοντας τήν εὐθύνη τῶν πράξεών τους, καί οἱ ἀδιάφοροι λοιδωροῦνται ὡς «ἰδιῶτες». Ἀναπτύσσονται ἔτσι οὐσιαστικές σχέσεις μεταξύ τῶν ἀτόμων καί αὐτά ἀναβαθμίζονται σέ πρόσωπα, τό καθένα μέ τά δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά καί γνωρίσματα, τά ὁποῖα μποροῦν νά συνδυαστοῦν μέ τά ἀντίστοιχα τῶν γύρω του προσώπων προκειμένου νά συμβάλουν στήν πρόοδο τοῦ συνόλου, σέ μιά ἁρμονία μεταξύ μερῶν καί ὅλου. Τό πρόσωπο βρίσκει τήν οὐσία τῆς ζωῆς του στό μοίρασμα τῆς ὕπαρξης, δηλαδή κυριολεκτικά στήν κοιν-ων-ία, καί στήν ἀλληλεγγύη, δημιουργῶντας φιλίες ἀντί γιά χρησιμοθηρικές ἀνταλλακτικές σχέσεις.
Βέβαια, σέ αὐτό τό πλαίσιο ἀλληλεπίδρασης, ἀναπόφευκτα λόγῳ τῆς ἀτελοῦς ἀνθρώπινης φύσης, ὑπεισέρχεται ὁ ἀνταγωνισμός μεταξύ τῶν προσώπων, τό νεῖκος, σχετικά μέ τό ποιός εἶναι ὁ καλύτερος σέ ὅλο τό σύνολο. Ἐκεῖ ἦρθε ὁ Χριστός νά ἀναβαθμίσει στό ὑπέρτατο ἐπίπεδο τό πολιτειακό κοινωνικό πρότυπο, καταργώντας τό νεῖκος καί τόν ἐγωϊσμό μέσα ἀπό τήν αὐταπάρνηση καί τήν αὐτοθυσία πού ὁ ἴδιος δίδαξε μέ τό παράδειγμά Του, χωρίς νά ἀναιρεῖ τήν σημασία τοῦ κάθε προσώπου ὡς μοναδικῆς ὀντότητας μέ διακριτό ρόλο πού ἔχει νά παίξει. Ἡ διδασκαλία καί ἡ Σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ ἔγινε σέ σύντομο διάστημα βιωματικό κτῆμα ὅλου τοῦ ἑλληνιστικοῦ κόσμου στήν λεκάνη τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου, καθώς ἀποτέλεσε ἀπάντηση στούς περιορισμούς τοῦ μέχρι τότε πολιτειακοῦ κοινωνικοπολιτικοῦ προτύπου του. Ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία μετέφερε τήν πρωτεύουσά της στήν καρδιά αὐτοῦ τοῦ κόσμου, τήν Κωνσταντινούπολη, γνωρίζοντας χιλιόχρονη ἀκμή σέ πεῖσμα μυρίων εἰσβολῶν καί ἀπειλῶν καί διατηρώντας τό πρότυπο τῆς πολιτείας παρ’ ὅλο τόν μανδύα τῆς αὐτοκρατορίας, δεδομένης τῆς λογοδοσίας τοῦ αὐτοκράτορα στούς Ρωμαίους πολῖτες καί τῆς ἀνάρρησης στόν θρόνο με βάση ὄχι τόσο κληρονομικά ὅσο ἀξιοκρατικά κριτήρια (π.χ. Ἡράκλειος, Βασίλειος Α’ ὁ Μακεδών κ.ά.). Στόν ἀντίποδα, ὁ δυτικός Ρωμαϊκός κόσμος, μήν ἔχοντας ἀφομοιώσει τό αὐθεντικό χριστιανικό πρότυπο, ἔδωσε γρήγορα τήν θέση του σέ βασίλεια βαρβάρων πού ἐπέβαλαν τόν Χριστιανισμό στούς ὑπηκόους τους μέ τήν βία ὡς θέσφατο, ὁδηγώντας στήν ἀπολυταρχία τοῦ Παπισμοῦ πού προσπάθησε νά σπάσει ἡ νοησιαρχία, ἀντιτιθέμενη ἡ τελευταία ὡστόσο συλλήβδην καί στό πρότυπο τῆς πολιτείας τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ καί μετέπειτα ἑλληνορθόδοξου κόσμου πού μόλις παραθέσαμε καί προτείνοντας τό ἀντιθετικό ἀτομικιστικό πρότυπο.
Τό ξεθώριασμα τοῦ προτύπου τῆς πολιτείας καί οἱ συνέπειες στήν Ἑλλάδα σέ πολιτικό ἐπίπεδο
Μέ τήν παρακμή καί τήν πτώση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τό πρότυπο τῆς πολιτείας ἔπαψε νά ἔχει κρατικό φορέα ἔκφρασης σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὡστόσο, πτυχές του διατηρήθηκαν ζωντανές σέ κοινωνικό καί πολιτισμικό ἐπίπεδο τόσο στίς ἴδιες τίς ὑπόδουλες ἑλληνικές κοινότητες ὅσο καί στό εὐρύτερο φάσμα τοῦ ἄλλοτε ἑλληνιστικοῦ κόσμου καί τῆς Ἀνατολικῆς Χριστιανοσύνης, ἀκόμα καί σέ κοινωνίες πού εἶχαν ἐξισλαμιστεῖ αἰῶνες πρίν. Σχετικά παραδείγματα σέ κοινωνικό ἐπίπεδο ἀποτελοῦν οἱ πολυάριθμες αὐτοδιοικούμενες ἑλληνικές κοινότητες τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας μέ ἔντονο τό στοιχεῖο τῆς ἐνδοκοινοτικῆς ἀλληλεγγύης ὡς πρός τήν φορολογία καί σέ πολιτισμικό καί φιλοσοφικό/θεολογικό ἐπίπεδο δημιουργοί ὅπως ὁ Θεοτοκόπουλος, ὁ Ντοστογιέφσκι καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Τό πρότυπο τῆς πολιτείας, μέ τήν χριστιανική του ἀναβάθμιση τῆς αὐτοθυσίας, εἶναι καί ὁ θεμέλιος λίθος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης τοῦ 1821, καθῶς ἑδράζεται στήν ἐλευθερία τῶν προσώπων καί ταυτόχρονα τά ἑνώνει σέ ἕνα συνεκτικό κοινωνικό σύνολο, προτρέποντάς τα νά ἀναλάβουν – ἔως καί αὐτοθυσιαστικές – πρωτοβουλίες γιά τήν στήριξη καί, στόν ὑπερθετικό βαθμό, τήν ἀπελευθέρωση καί ἀνεξαρτησία αὐτοῦ τοῦ συνόλου. Δέν ὑπάρχει παγκοσμίως προηγούμενο ἔθνους πού νά πολέμησε ἐπί δεκαετία ἐναντίον πανίσχυρης αὐτοκρατορίας μέ ἕδρα της δίπλα στήν ἑστία τῆς ἐπανάστασης, μέ δικές του δυνάμεις, καί νά ἀπελευθερώθηκε. Ἅς κρατήσουμε αὐτό τό γεγονός ὡς παράδειγμα τῶν τρομερῶν σέ σημασία ἀποτελεσμάτων πού δύνανται νά ἐπαχθοῦν ἐπί τῇ βάσει τοῦ προτύπου τῆς πολιτείας, χρήσιμο γιά τήν συνέχεια. Ἡ τρομακτική δυναμική τοῦ 1821 θορύβησε τίς δυτικές Μεγάλες Δυνάμεις τοῦ ἀτομικιστικοῦ προτύπου, μέ συνέπεια, πρίν καλά-καλά ἀνεξαρτητοποηθεῖ ἡ Ἑλλάδα, τήν μετατροπή της σέ προτεκτοράτο μέ βαυαρικό στρατό καί ἀστυνομία, σφαγές ἀμάχων ἀπό γαλλικά στρατεύματα σέ ἑλληνική ἐπικράτεια, ναυτικούς ἀποκλεισμούς, λεηλασία πλέον τοῦ ἡμίσεος τῶν μοναστηριῶν, καί ἐντέλει ἄνωθεν ἐπιβολή τοῦ ξένου πρός τόν Ἑλληνισμό δυτικοῦ ἀτομικιστικοῦ προτύπου.
Τό πρότυπο αὐτό ἀφομοιώθηκε πρῶτα ἀπό τίς πολιτικές καί οἰκονομικές ἐλίτ, οἱ ὁποῖες ἀντιλαμβάνονταν καί ἀντιλαμβάνονται ἔως σήμερα ἑαυτές ὡς ντόπιους τοποτηρητές τῶν ξένων ἐπικυρίαρχων, καί κατόπιν, ἀργά καί μερικῶς, ἀπό τήν πλειονότητα τῆς κοινωνίας. Ἡ διαδικασία αὐτῆς τῆς ἀφομοίωσης βαίνει ἐπιταχυνόμενη ταυτόχρονα μέ τήν ἀποχριστιανοποίηση τῶν Ἑλλήνων καί τήν ἀποσύνδεσή τους ἀπό τήν γή τους καί τήν ἐπακόλουθη ἀλλοτρίωσή τους μέσῳ τῆς ἀστικοποίησης, μέσῳ τῆς μαζικῆς, συστηματικῆς καί σκόπιμης προβολῆς τοῦ ἀκραιφνοῦς ἀτομικιστικοῦ ἀμερικανικοῦ τρόπου ζωῆς ἀπό τά μέσα ἐνημέρωσης καί ψυχαγωγίας καί, τελευταῖα, ἀπό τούς δημόσιους θεσμούς παιδείας καί κοινωνικοποίησης, ὅπως τό σχολεῖο. Τό ἀτομικιστικό πρότυπο πού σταδιακά ἐπικρατεῖ καί στήν Ἑλλάδα περιλαμβάνει θεμελιακά τήν ἰδιώτευση τοῦ ἀτόμου καί τήν ἀπάθειά του γιά τά κοινά καί γενικῶς γιά τούς συνανθρώπους του, μέ προϋπόθεση τήν ἐξασφάλιση ἀπό πλευρᾶς του μέσῳ ἑνός «κοινωνικοῦ συμβολαίου» μέ τήν πολιτική ἐξουσία τῆς ἀπαραίτητης ἀτομικῆς «φούσκας» δικαιωμάτων, περιλαμβανομένων ζωτικῶν ἀλλά καί περιττῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καθώς καί τῆς ἀσύδοτης ἀναζήτησης τῆς ἠδονῆς. Μέ αὐτό τόν τρόπο, παρατηροῦμε τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας νά παραιτεῖται ἀπό τήν ὑπεράσπιση θεμελιωδῶν ἠθικῶν ἀξιῶν καί ἀπό τήν ἐνεργό συμμετοχή στά πολιτικά τεκταινόμενα καί, ὅταν διαπιστώνει τήν παραβίαση τοῦ «κοινωνικοῦ συμβολαίου» καί τήν ἀπώλεια τῶν συναφῶν παροχῶν, ἀπλούστατα νά δραπετεύει στό ἐξωτερικό καί νά ἀφελληνίζεται.
Ὅμως, «τό τίμημα τῆς ἀπάθειας γιά τά κοινά εἶναι ὁ ἐξουσιασμός ἀπό κακούς ἄνδρες», κατά τόν Πλάτωνα. Καί ὁ ἐξουσιασμός ἀπό κακούς ἄνδρες, πειθήνια ὄργανα τῶν ξένων ἐπικυρίαρχων, σκοτώνει: σκοτώνει πρόσωπα καί ἔθνος, ἀτομικά καί συλλογικά. Ἡ ξενοκίνητη δικτατορία καί ἡ ἀκόλουθη κυβέρνηση Κων/νου Καραμανλῆ τοῦ πρεσβύτερου ἄφησαν τήν Κύπρο στό ἔλεος τῶν Τούρκων χωρίς νά τούς κηρύξουν κάν τόν πόλεμο, μέ συνέπεια χιλιᾶδες νεκρούς καί ἀγνοούμενους ἀμάχους καί ἑκατοντᾶδες χιλιᾶδες πρόσφυγες Ἕλληνες. Γιά νά ἐντάξει τό ΝΑΤΟ τά Σκόπια στίς τάξεις του, οἱ ἡγέτες μας σκότωσαν τήν Μακεδονία. Γιά νά ξεφύγουν οἱ γερμανικές καί γαλλικές τράπεζες ἀπό τήν ἔκθεση σέ ἑλληνικά ὁμόλογα, πένεται καί χειμάζεται ὁ ἑλληνικός λαός, τήν στιγμή πού οἱ πολλαπλάσιες γερμανικές ὀφειλές πρός τήν Ἑλλάδα ἀπό τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παραμένουν ἀνεξόφλητες. Γιά νά ἀποφύγουν οἱ Ἀμερικανοί τήν ἐμπορική διείσδυση τῶν – πράγματι ἀπολυταρχικῶν κατά τά ἄλλα – Κινέζων στήν Εὐρώπη μέσῳ τοῦ λιμανιοῦ τοῦ Πειραιᾶ, σχεδίασαν καί ἐκτέλεσαν, ὅπως ἔχει περιγράψει σέ δημόσια συζήτηση στήν Κρήτη TV ὁ πρέσβης ἐ.τ. Γεώργιος Αϋφαντῆς, τήν ὁλοκληρωτική ἀποδόμηση τῶν σιδηροδρόμων τῆς Ἑλλάδας, ἐν γνώσει καί συναινέσει τῆς ἐγχώριας πολιτικῆς ἐξουσίας, μέ ἀναμενόμενο τραγικό ἐπακόλουθο τήν ἄδικη σφαγή 57 ἀθώων ψυχῶν στά Τέμπη. Καί γιά νά ἀποσταθεροποιήσουν οἱ Ἀμερικανοί τήν κυβέρνηση Κων/νου Καραμανλῆ τοῦ νεότερου, ὁ ὁποῖος τόλμησε νά ὑπογράψει τήν κατασκευή τοῦ ἀγωγοῦ South Stream μέ τόν – πράγματι αὐταρχικό – Πούτιν, καί τό ἴδιο τό πολίτευμα, ὅπως ἔχει ἀποφανθεῖ ἡ Ἑλληνική Δικαιοσύνη καί ὅπως περιγράφει ἀναλυτικά στό σχετικό δημοσιευμένο ἔργο του «Οἱ Ἀπόρρητοι Φάκελοι Καραμανλῆ» ὁ δημοσιογράφος Μανώλης Κοττάκης, μεταξύ ἄλλων κάηκε ἡ μισή Ἀττική, ἡ μισή Πελοπόννησος, καί μαζί 84 ἀθῶοι Ἕλληνες.
Συνοψίζοντας, ἀντιμετωπίζουμε τό φάσμα τοῦ ἀφανισμοῦ, ὑλικά καί πνευματικά, ἀπό συνδυασμό ἐνδογενῶν καί ἐξωγενῶν παραγόντων, τόσο ὡς Ἑλλάδα ὅσο καί ὡς σύγχρονος κόσμος. Ἡ ἀλλαγή κοινωνικοπολιτικοῦ παραδείγματος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ἀπό τό ἀπαθές καί ἠττοπαθές ἀτομικιστικό παράδειγμα στό ἐνεργητικό παράδειγμα τῆς πολιτείας μέ ἐνσωματωμένη τήν χριστιανική αὐτοθυσία, εἶναι ἀναγκαία ἀλλά καί ἰκανή συνθήκη ὄχι ἀπλά γιά τήν ἔξοδο ἀπό αὐτή τήν παρακμή ἀλλά καί γιά τήν ὁλική ἀναμόρφωση τῆς Ἑλλάδας καί τήν ἀνάδειξή της σέ θετική παγκόσμια πολιτισμική δύναμη, ἡ ὁποία θά συντελέσει καθοριστικά στήν πνευματική ἀνακαίνιση τῆς ἀνθρωπότητας.
Γνώση τῶν ἑαυτῶν μας, γνώση τῶν ἀντιπάλων, σοφή ἐπιλογή τῶν «μαχῶν» πού θά δώσουμε
Ὡς Ἕλληνες εἴμαστε πολύ τυχεροί, διότι γιά τήν υἱοθέτηση τοῦ προτύπου τῆς πολιτείας δέν ἔχουμε παρά νά ἀκουμπήσουμε στήν ζώσα ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κυρίως μέσῳ τοῦ ἀπλοῦ Κλήρου, ἔχει φυλάξει καί φυλᾶ ἀκόμα σἀν Κέρβερος τήν πνευματική μας παράδοση, ἐνῷ παρ’ ὅλη τήν μεγάλης κλίμακας ἀφομοίωση τοῦ δυτικοῦ ἀτομικιστικοῦ προτύπου ἀπό τήν ἑλληνική κοινωνία, ἕνα κρίσιμο μέρος τῆς τελευταίας κρατᾶ ἀκόμα ζωντανό βιωματικά τό ἑλληνικό κοινωνικοπολιτικό πρότυπο τῆς πολιτείας, μέ ἐνσωματωμένη τήν χριστιανική του ἀναβάθμιση. Ἔχοντας ἡ «μαγιά» αὐτή ἰσχυρή συνείδηση τῶν παραπάνω, ὀφείλει νά ένεργοποιηθεῖ, νά ὀργανωθεῖ, νά δημιουργήσει συνεκτικές συστᾶδες καί νά προβάλει πρός ὅλη τήν ἑλληνική κοινωνία τό πολιτειακό κοινωνικοπολιτικό πρότυπό της. Ὀφείλει νά ἡγηθεῖ ὅλης τῆς κοινωνίας, διά τοῦ παραδείγματος. Ὀφείλει, μέ ἄλλα λόγια, νά πολιτευτεῖ, μέ τήν ἔννοια τῆς ἐνεργοῦ, συντεταγμένης συμμετοχῆς στά κοινά. Ὁ Κλῆρος θά τήν στηρίξει, ἤδη τήν στηρίζει, χωρίς ὅμως νά βγεῖ ὁ ἴδιος στό προσκήνιο. Δέν εἶναι αὐτός ὁ ρόλος του ἄλλωστε. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔλεγαν «σύν Ἀθηνᾷ καί χεῖρα κίνει». Ὁ Χριστός εἶπε «αἰτεῖτε, καί δοθήσεται ὑμῖν». Δέν θά δουλέψει ἡ καρτερική σιωπή. Δέν μποροῦμε νά περιοριστοῦμε «στά τοῦ οἴκου μας». Οὔτε νά κάνουμε ἀπλά προσποιητή ὑπακοή στήν τωρινή, διεφθαρμένη πολιτική ἐξουσία. «Πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἤ ἀνθρώποις» εἶπαν οἱ Ἀπόστολοι Πέτρος καί Ἰωάννης.
Στό ἐγχείρημα αὐτό, θά ὑπάρξει βεβαίως ἀντίδραση. Ἀπό τήν παρούσα πολιτική ἐξουσία, τίς ὁμόκεντρές της οἰκονομικές ἐλίτ καί τούς ξένους ἐπικυρίαρχους, πού θέλουν τήν Ἑλλάδα προτεκτοράτο καί ἀπλό «χῶρο» γιά τίς ἐπιχειρηματικές καί γεωπολιτικές τους δραστηριότητες. Ὑπερεθνικές ἐλίτ πού ἀπεργάζονται τήν παγκοσμιοποίηση, τήν κατάργηση τῶν ἐθνῶν-κρατῶν καί τήν ἀποδόμηση τῶν σύγχρονων κοινωνιῶν μέ στόχο τήν ἐπιβολή μιᾶς παγκόσμιας δεσποτείας θά πολεμήσουν ἐπίσης λυσσαλέα τήν ἀναμόρφωση τῆς Ἑλλάδας. Ἤδη ὅλες αὐτές οἱ δυνάμεις ἔχουν ρίξει πολλή λάσπη σέ ὑπάρχοντες, κοινοβουλευτικούς πολιτικούς φορεῖς πού ἐπιδιώκουν αὐτή τήν ἀναμόρφωση καί τούς φιμώνουν ξεδιάντροπα, ἐκμηδενίζοντας τήν προβολή τους σέ ὅλα τά κυρίαρχα μέσα ἐνημέρωσης. Μποροῦν εὔκολα νά χτυπήσουν τό κάθε πρόσωπο πού θά ἀγωνιστεῖ γιά μιά καλύτερη Ἑλλάδα ξεχωριστά, ἀλλά θά ἀποτύχουν οἰκτρά ἐάν ἀντιμετωπίσουν ὅλους ἐμᾶς σάν μιά γροθιά, ὀργανωμένους, συντονισμένους καί ἀποφασισμένους. Ἑπομένως, χρειάζεται ὅλοι ἐμεῖς πού ἐπιθυμοῦμε νά συνεισφέρουμε ἔμπρακτα στήν προαναφερθείσα ἀναμόρφωση τῆς Ἑλλάδας νά βγοῦμε ἀπό τό στενό πλαίσιο τοῦ μικροῦ μας περίγυρου καί νά ἀναλάβουμε ὁμαδικές πρωτοβουλίες γιά τήν δικτύωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τήν ἀλληλοστήριξη σέ ἐθνικό καί κοινωνικό ἐπίπεδο καί τήν προώθηση τῆς ἄμεσης συμμετοχῆς τῶν πολιτῶν στά κοινά καί στήν λήψη πολιτικῶν ἀποφάσεων.
Πιό συγκεκριμένοι τρόποι καί παραδείγματα πρωτοβουλιῶν πού μποροῦμε νά ἀναλάβουμε ὅσοι Ἕλληνες βιώνουμε τήν ἀληθινή σχέση μέ τόν συνάνθρωπο ὡς φιλία καί τήν ἀλληλεγγύη καί προσφορά στό κοινωνικό σύνολο καί στήν πατρίδα καί τήν χριστιανική αὐτοθυσία ὡς μέρος τῆς ζωῆς μας:
- Ἐνεργός παρουσία μας στό διαδίκτυο, μέ τεκμηριωμένο σχολιασμό καί αἰτήματα διορθώσεων ἀνακριβοῦς περιεχομένου σέ ἑλληνικές καί διεθνεῖς ἱστοσελίδες, εἰδικά σέ ὅσες βρίσκουν εὐρεία χρήση διεθνῶς ὡς πηγές ἀναφοράς, πάνω σέ θέματα πού ἅπτονται τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας (γιά παράδειγμα τό θέμα τῆς Μακεδονίας ἤ τῆς γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων ἀπό τούς Τούρκους), τῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας ἤ κυριαρχικῶν δικαιωμάτων, τῆς οἰκογένειας, τῆς χριστιανικῆς πίστης καί συναφῶν ζητημάτων ἠθικῆς ὅπως τοῦ δικαιώματος τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ στήν ζωή.
- Δημιουργία τοπικῶν κοινωνικῶν δικτύων ἀπό ἐμᾶς σέ Ἑλλάδα καί ἐξωτερικό, μέ ἀναφορά στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μέ σκοπό τήν συστηματική ἀλληλοενημέρωση γιά κοινωνικά καί πολιτικά θέματα, τήν συζήτηση καί ἀνάλυσή τους καί τήν πρόταση πρωτοβουλιῶν ἀπό τά μέλη τῶν δικτύων αὐτῶν γιά τήν ἀνάδειξη ὑπαρχόντων προβλημάτων καθῶς καί πιθανῶν εὐκαιριῶν συνεργασίας τῶν μελῶν σέ πολιτισμικό, πολιτικό, κοινωνικό καί οἰκονομικό-ἐπιχειρηματικό ἐπίπεδο.
- Ὀργάνωσή μας σέ πολιτικούς φορεῖς οἱ ὁποῖοι ὑπηρετοῦν θεμελιακά τό ἑλληνοχριστιανικό κοινωνικοπολιτικό πρότυπο. Προσοχή, οἱ φορεῖς αὐτοί δέν θά ἀποτελέσουν ἄνωθεν σωτῆρες τῆς Ἑλλάδας, ἀλλά ἐναπόκειται στόν καθένα μας ἡ στελέχωση ἤ/καί ἔμπρακτη ὑποστήριξή τους, ὥστε νά ὑπηρετήσουν ὡς ὄχημα γιά τήν ἀναμόρφωση τῆς Ἑλλάδας τό ὁποῖο θά ὁδηγηθεῖ ἐνεργά ἀπό ἐμᾶς τούς ἴδιους.
- Ἐνεργός στήριξη πρωτοβουλιῶν πολιτῶν οἱ ὁποῖες ἀπαιτοῦν λογοδοσία ἀπό τήν ὑπάρχουσα διεφθαρμένη πολιτική ἐξουσία, ὅπως π.χ. ἡ εἰλικρινῆς πρωτοβουλία τῆς χαροκαμμένης μητέρας τῶν Τεμπῶν, Μαρίας Καρυστιανοῦ, γιά συλλογή ὑπογραφῶν μέ αἴτημα τήν κατάργηση τοῦ ἀπαράδεκτου νόμου περί εὐθύνης ὑπουργῶν καί τῆς βουλευτικῆς ἀσυλίας ὅταν πρόκειται γιά ποινικά κολάσιμα ἀδικήματα.
- Ἔμπρακτη ὑλική καί χρηματική στήριξη στίς ἀκμάζουσες γηγενεῖς ἑλληνικές κοινότητες τοῦ Μείζονος Ἑλληνισμοῦ, ὅπως στήν Ἑλληνική Ἐθνική Μειονότητα τῆς Ἀλβανίας, στούς Ἕλληνες τῶν Σκοπίων, στούς Ἕλληνες τῆς Ἀζοφικῆς καί τῆς Μαριούπολης, στούς Ἕλληνες τῆς Κάτω Ἰταλίας, καί στούς χειμαζόμενους Ἕλληνες κρυπτοχριστιανούς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.
- Εἰδικά γιά τίς περιπτώσεις τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί τῶν Σκοπίων, ἀποκατάσταση ἐπαφῶν μέ Ἕλληνες οἱ ὁποῖοι ἔχουν δηλώσει δημόσια τήν ἑλληνική ταυτότητά τους παρά τούς διωγμούς τοῦ τουρκικοῦ καί τοῦ σκοπιανοῦ καθεστῶτος καί δημιουργία συνδέσμων γιά τήν – ἀρχικά κρυφή – ἐκμάθηση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί, στήν περίπτωση τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τήν τέλεση τῶν σημαντικότερων ἐκκλησιαστικῶν μυστηρίων, ὅπως τῆς βάπτισης καί τοῦ γάμου.
- Ὅσοι εἶναι δάσκαλοι: ἄρνηση διδασκαλίας ἀντισυνταγματικῶν βιβλίων, π.χ. Γλώσσας καί Θρησκευτικῶν, τά ὁποῖα ἐξευτελίζουν τήν ἱστορική, ἐκκλησιαστική, οἰκογενειακή καί πολιτική μας παράδοση. Διδασκαλία τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς καί τῆς δημοκρατικῆς παράδοσης καί ἱστορίας μας μέ κοινά συμφωνημένη ὕλη. Εἰδικά αὐτή ἡ πρωτοβουλία χρειάζεται νά εἶναι μαζική καί συντονισμένη ὥστε νά καταστεῖ ἀδόκιμη ἡ ἀναμενόμενη προσπάθεια πειθαρχικῆς δίωξης ὅσων συμμετάσχουν ἀπό τό Ὑπουργεῖο (μή Ἐθνικῆς πλέον δυστυχῶς) Παιδείας.
- Τεκνογονία ἀνεξαρτήτως οἰκονομικῆς ἄνεσης ἤ στενότητας, γιά τήν ἀνανέωση τοῦ ἔθνους μας. Πρώτιστη ἀνάγκη γιά τά παιδιά εἶναι ἡ πατρική καί μητρική ἀγάπη, στοργή καί συναισθηματική προστασία καί τά ἀντίστοιχα πρότυπα χαρακτήρων, ὄχι μιά πλουσιοπάροχη στέγη ἤ πλουσιοπάροχα γεύματα.
- Ὅσοι εἶναι γονεῖς: παρρησία πρός τά παιδιά τους σέ θέματα ἠθικῆς καί ἀξιῶν, εἰδικά ὅταν ἐρωτῶνται ἀπό αὐτά. Παρρησία πρός τούς δασκάλους καί τά σχολεῖα γιά τά θέματα αὐτά, ὀργάνωση μαζί μέ ἄλλους γονεῖς στό κάθε σχολεῖο μέσα ἀπό τούς συλλόγους γονέων γιά διατράνωση τῶν ἀξιῶν τῆς ἑλληνοχριστιανικῆς παράδοσης καί ἀπόρριψη τοῦ ἀτομικιστικοῦ κοσμοειδώλου.
- Συστηματική στηλίτευση τῶν διεφθαρμένων πολιτικῶν ἡγετῶν καί τῶν κρατικοδίαιτων ὀλιγαρχικῶν ἐλίτ μέ κάθε εὐκαιρία στόν κοινωνικό μας περίγυρο. Μελέτη τῆς σύγχρονης πολιτικῆς ἱστορίας μας ὥστε νά ἔχουμε γνώση γιά τό ποιά πρόσωπα ἔχουν ψηφίσει τί στήν Βουλή (π.χ. ποιοί ἀκριβῶς δέν καταψήφισαν τήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ποιοί ἀκριβῶς δέν καταψήφισαν τό νομοσχέδιο γιά τόν γάμο τῶν ὁμοφυλοφίλων, ποιοί δέν καταψήφισαν τά Μνημόνια, ποιός κατάργησε τά ὑπουργεῖα Μακεδονίας-Θράκης καί Αἰγαίου) καί νά τά κατονομάζουμε σέ κάθε εὐκαιρία.
- Συμμετοχή σέ ὅλες τίς ἐκλογές, βουλευτικές, εὐρωπαϊκές καί αὐτοδιοικητικές, εἴτε διαβιοῦμε στήν Ἑλλάδα εἴτε στό ἐξωτερικό.
- Διαρκῆς συζήτηση, ἀνάλυση καί τεκμηρίωση τῶν προαναφερθέντων αἰτίων τῆς παρακμῆς τῆς Ἑλλάδας καί τοῦ σύγχρονου δυτικοῦ κόσμου πρός ὅλους τούς συνανθρώπους μας οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τό ἑλληνορθόδοξο κοινωνικοπολιτικό πρότυπο, ὥστε νά συνειδητοποιήσουν τήν πλάνη τους καί τόν πλοῦτο πού, ἄθελά τους τίς περισσότερες φορές, ἀγνοοῦν καί ἀπορρίπτουν.
- Παρρησία ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ προτύπου καί, ἐν τέλει, «ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος», σέ κάθε περίσταση, προσωπική ἤ ἐπαγγελματική, καί ἀπό κάθε βῆμα, ἰδιαίτερα δημόσιο.
- Σέ ὕστατη φάση, αὐτοθυσιαστική μαρτυρία ὑπέρ Χριστοῦ καί πατρίδας, ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν, φορτωνόμενοι ὁ καθένας μας τόν «Σταυρό» του καί δίνοντας τό παράδειγμα πού θά ἀκολουθήσουν καί θά μιμηθοῦν οἱ συνάνθρωποί μας καί οἱ ἑπόμενες γενιές, θυσιαζόμενοι γιά τήν ἀνθρωπότητα.
Κλείνουμε μέ τούς στίχους τοῦ Γιάννη Ρίτσου ὡς πηγή ἔμπνευσης καί ὁδηγό γιά τόν δρόμο πού μποροῦμε καί πού ἀξίζει νά βαδίσουμε γιά τήν ἀναμόρφωση τῆς Ἑλλάδας:
«Τήν Ρωμιοσύνη μήν τήν κλαῖς!
Ἐκεῖ πού πάει νά σκύψει,
μέ τόν σουγιά στό κόκκαλο,
μέ τό λουρί στό σβέρκο,
νά τή, πετιέται ἀπό ‘ξ ἀρχῆς
κί ἀντριεύει καί θεριεύει
καί καμακώνει τό θεριό
μέ τό καμάκι τοῦ ἥλιου.»