Τι είναι οι διεθνείς συνθήκες; Δεν είμαι σίγουρος ότι ο νομικός κόσμος της Ευρώπης (και της Ελλάδας) ξέρει την απάντηση.

Από τις δημόσιες τοποθετήσεις πολλών τριβωνιανούτσικων και την αρθρογραφία τους, βγάζεις το συμπέρασμα ότι τις θεωρούν κάτι σαν τις Δέκα Εντολές: θέσφατα. Δεν τις αγγίζουμε. Τις εφαρμόζουμε τυφλά. Και, προς Θεού, δεν κρίνουμε το θεωρητικό τους υπόβαθρο. Γιατί;

“Διότι αν αρχίσουμε να αναθεωρούμε τις διεθνείς συνθήκες είναι βούτυρο στο ψωμί του Ερντογάν, που θέλει αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης”.

Το επιχείρημα είναι κωμικό, αλλά μια που έχει διατυπωθεί πολλές φορές από πολλούς, αναγκάζομαι να το ανασκευάσω. Υπάρχουν, λοιπόν, πολλών ειδών διακρατικές συνθήκες, διμερείς, πολυμερείς, παγκόσμιες, θεσμικές, συνθήκες-πλαίσιο. Ο βασικός τους διαχωρισμός είναι το αν έχουν προκύψει ως συνθήκες ειρήνευσης μετά από κάποιον πόλεμο ή ως συνθήκες σε καιρό ειρήνης. Οι πρώτες σχεδόν πάντα περιλαμβάνουν οριοθετήσεις συνόρων. Προφανώς, για να αλλάξουν θα πρέπει να γίνει νέος πόλεμος. Παράδειγμα η Συνθήκη των Σεβρών (1920) που αντικαταστάθηκε από τη Συνθήκη της Λωζάνης (1923), μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτές, ναι, δεν τις αγγίζουμε. Οι δεύτερες διευθετούν θέματα διαχειριστικής ή και θεσμικής φύσεως και δεσμεύουν τα κράτη που τις υπέγραψαν, όσον καιρό συνεχίζουν να συμφωνούν με το περιεχόμενό τους. Αυτές είναι εργαλεία. Τις κάνουμε ό,τι θέλουμε. Τις απλώνουμε, τις μαζεύουμε, τις τροποποιούμε, όπως η ιδρυτική της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας Συνθήκη της Ρώμης (1957) που επεκτάθηκε με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), μέχρι και τις καταργούμε, όταν έχουν ξεπεραστεί από τα γεγονότα, όπως η Συνθήκη της Κοινωνίας των Εθνών (1919). Και φυσικά, όχι μόνο συζητούμε για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα από την εφαρμογή τους, αλλά και σηκώνουμε τον κόσμο στο πόδι για αναθεώρηση, σε περίπτωση που διαπιστώσουμε ότι έχουν μετατραπεί σε βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, όπως η Σύμβαση της Γενεύης, που είναι το σημερινό θέμα μας.

Είναι εντυπωσιακό, το ότι επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή στον ελληνικό νομικό και ακαδημαϊκό κόσμο για ένα διεθνές νομικό πλαίσιο, η παθογένεια του οποίου είναι παραπάνω από εμφανής και οι τοξικές του παρενέργειες σοβαρότατες. Ψάχνοντας στο google “αναθεώρηση”, “τροποποίηση”, “αλλαγή”, “κατάργηση” της “Σύμβασης της Γενεύης”, στις πρώτες 20 σελίδες βρήκα μόνο δύο σχετικά κείμενα. Το ένα ζητάει να προστεθεί στη Σύμβαση και η έννοια του περιβαλλοντικού ή κλιματικού πρόσφυγα, κάποιου που θέλει να φύγει από την πατρίδα του γιατί η κλιματική αλλαγή τού δυσκολεύει τη ζωή. Βεβαίως το θέμα είναι πολύ σοβαρό για τους κατοίκους ορισμένων νησίδων του Ειρηνικού που η άνοδος της στάθμης της θάλασσας απειλεί να τις καλύψει ολοσχερώς, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα, οι προπαγανδιστές του όρου θέλουν να τον επεκτείνουν ακόμα και σε εκείνους που δυσφορούν από έναν καύσωνα του Αυγούστου.

Το άλλο, με τίτλο “Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες – Η κερκόπορτα της παράνομης μετανάστευσης“ (2020)είναι του διδάκτορα Διοικητικού Δικαίου, Ιωάννη Γκιτσάκη. Από τους 45.000 νομικούς της χώρας, μόνο ένας ασχολήθηκε με το θέμα! (Αν υπήρξαν και άλλοι, θα χαρώ πολύ να το μάθω, αλλά το google δεν εμφανίζει κανένα άλλο κείμενο.)

Γιατί το κείμενο της Γενεύης δεν ονομάζεται Συνθήκη (Τreaty) αλλά Σύμβαση (Convention); Μολονότι και οι δύο όροι χρησιμοποιούνται για νομικές συμφωνίες που συνάπτονται μεταξύ κρατών ή διεθνών οργανισμών, οι συμβάσεις είναι πιο εξειδικευμένες και αφορούν συνήθως συγκεκριμένους τομείς, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το περιβάλλον ή η συνεργασία σε τεχνικά θέματα. Δεν έχουν την καθολικότητα των Συνθηκών, αφήνοντας στα κράτη περιθώριο για προσαρμογή των όρων τους σε εθνικό επίπεδο. Επιπλέον, η δέσμευση των κρατών είναι οικειοθελής. 

Η Σύμβαση της Γενεύης αφορούσε αποκλειστικά τα προβλήματα που προέκυψαν από τις μετακινήσεις πληθυσμών λόγω του Β΄ΠΠ και των όσων επακολούθησαν. Γι’ αυτό περιόριζε το δικαίωμα υποβολής αιτήματος ασύλου μόνο σε άτομα που εμπλέκονταν σε “γεγονότα επελθόντα προ της 1ης Ιανουαρίου 1951 εν Ευρώπη ή αλλαχού” (άρθρο 1, §Β1). Μάλιστα, το “αλλαχού” ήταν προαιρετικό. Μπορούσε δηλαδή ένα κράτος να πει “δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται εκτός Ευρώπης, θα δέχομαι μόνο Ευρωπαίους ως πρόσφυγες”.

Στόχος της, καθώς οι περισσότεροι πρόσφυγες πολέμου είχαν ήδη επιστρέψει στις εστίες τους, ήταν να λύσει τα προβλήματα της μεταπολεμικής διαίρεσης της Ευρώπης σε ζώνες επιρροής. Είχαν περάσει πάνω από 6 χρόνια από τις Διασκέψεις της Μόσχας και της Γιάλτας, η Γερμανία είχε ήδη χωριστεί σε Δυτική και Ανατολική, και η Ευρώπη βίωνε τον ψυχρό πόλεμο ξέροντας ότι σημαντικός αριθμός ανθρώπων από χώρες του Σιδηρού Παραπετάσματος θα επέλεγε να μην επιστρέψει στον “σοβιετικό σοσιαλιστικό παράδεισο” ή θα προσπαθούσε να δραπετεύσει από εκεί. Αυτών των περιπτώσεων κυρίως τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις ήθελε να καθορίσει η Σύμβαση.

για τη συνέχεια Capital

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Γκουγκλάροντας “Axel Rudakubana”, το όνομα του σφαγέα του Σάουθπορτ, βρίσκεις τρία γκρουπ ειδήσεων. Το πρώτο είναι μόλις μετά το έγκλημα, μέχρις τις 2 Αυγούστου. Όλες οι αναφορές, με πανομοιότυπο τρόπο, περιγράφουν την επίθεση στη σχολή χορού, τονίζοντας ότι ο εισαγγελέας έδωσε εντολή της αποκάλυψης του ονόματος του δράστη, παρά το νεαρόν της ηλικίας του (ήταν 18 ετών παρά μία εβδομάδα), για να σταματήσει το “όργιο της παραπληροφόρησης” που “εκμεταλλεύτηκε η ακροδεξιά για να δημιουργήσει ταραχές”.

Το τρίτο είναι πρόσφατο και αναφέρεται στην κηδεία της 9χρονης Alice da Silva Aguiar, που έγινε την Κυριακή, του ενός από τα τρία κορίτσια που δολοφονήθηκαν από τον Ρουντακουμπάνα. Και αυτές οι αναφορές έχουν “αντιακροδεξιό” μήνυμα: οι γονείς της, οι εκπρόσωποι των αρχών και οι εκατοντάδες πενθούντες που γέμισαν την καθολική εκκλησία του Αγίου Πατρικίου “ζήτησαν να σταματήσει η αναταραχή που έχει συγκλονίσει τη Βρετανία από την επίθεση πριν από δύο εβδομάδες”. Η αρχιφύλακας Serena Kennedy μετέφερε, υποτίθεται, το μήνυμα των γονιών ότι “κανείς δεν πρέπει να διαπράττει πράξεις βίας στο όνομα της κόρης τους”. Και προσέθεσε, απευθυνόμενη στους τραγικούς γονείς: “Ελπίζω ότι όποιος συμμετείχε στις βίαιες ταραχές στους δρόμους μας, τις τελευταίες 13 ημέρες, θα σκύψει το κεφάλι του από ντροπή για τον πόνο που έχουν προκαλέσει στη θλιμμένη οικογένειά σας”. 

Τι προκάλεσε πόνο στους γονείς της Alice και, προφανώς, και των άλλων θυμάτων της επίθεσης; Οι ταραχές!

Αυτές περιγράφει και αναλύει με τα μελανότερα χρώματα το δεύτερο, ενδιάμεσο γκρουπ ειδήσεων, που καλύπτει το χρονικό κενό από τις 2 Αυγούστου μέχρι χθες: τις δημιούργησε η ακροδεξιά, εκμεταλλευόμενη ή/και διαδίδοντας ψευδή στοιχεία για την ταυτότητα του δράστη, με στόχο (έτσι γράφουν οι αναλυτές) να προκαλέσει αποσταθεροποίηση στη Γηραιά Αλβιόνα. Και για να αποσοβήσει τον κίνδυνο, ο πέλεκυς της δικαιοσύνης ήδη επέπεσε βαρύς επί των “αποσταθεροποιητών”: οι δύο πρώτοι που οδηγήθηκαν στο δικαστήριο για υποκίνηση σε μίσος, επειδή έκαναν αναρτήσεις στα social media, είναι ήδη στη φυλακή. Περιμένουν τη σειρά τους εκατοντάδες άλλοι, κάποιοι γιατί κοινοποίησαν χιουμοριστικά μιμίδια με υποτιμητικά σχόλια για τους μετανάστες, όπως ο Richard Williams, 34 ετών, από το Buckley!

Το πογκρόμ ευλόγησε ο νέος πρωθυπουργός των Εργατικών, Κιρ Στάρμερ: “Είτε εμπλέκεστε άμεσα είτε εξ αποστάσεως, είστε ένοχοι και θα οδηγηθείτε ενώπιον των δικαστηρίων”. Έτσι, ο 28χρονος Jordan Parlour και ο 26χρονος Tyler Kay, καταδικάστηκαν σε 20 και 38 μήνες φυλάκιση αντίστοιχα, μόλις 2 μέρες μετά το… έγκλημά τους, επειδή καλούσαν σε επιθέσεις εναντίον ξενοδοχείων που φιλοξενούσαν αιτούντες άσυλο, μολονότι οι ίδιοι δεν συμμετείχαν σε ταραχές.

Ο δικαστής Guy Kearl αναγνώρισε ότι ο Parlour δεν συμμετείχε στη βία, αλλά δικαιολόγησε την καταδίκη λέγοντας: “Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υποκινούσατε άλλους να το κάνουν, διαφορετικά γιατί να δημοσιεύσετε τα σχόλια;” Ο Tyler Kay είχε κάνει και άλλο “έγκλημα”: σε μια άλλη ανάρτηση, διαμαρτυρόταν για τις δωρεάν παροχές του κράτους στους λαθρομετανάστες που προέρχονται από τους φόρους των σκληρά εργαζόμενων Βρετανών. Η δικαστής Adrienne Lucking τα βρήκε όλα αυτά “εντελώς αποκρουστικά” και τον ενημέρωσε ότι είχε μια “θεμελιωδώς ρατσιστική” νοοτροπία, προσθέτοντας: “Είμαι βέβαιη ότι όταν δημιουργούσες τις αναρτήσεις σκόπευες να προκαλέσεις ρατσιστικό μίσος”.

Για να διεκπεραιωθούν σε χρόνο ρεκόρ αυτές οι δίκες, ο Keir Starmer διέταξε τα δικαστήρια να δουλεύουν όλο το 24ωρο! Περισσότερες από 900 συλλήψεις έχουν γίνει και πάνω από 450 άτομα κατηγορούνται για αδικήματα που σχετίζονται με τις ταραχές, αριθμοί που πρόκειται να αυξηθούν σε εθνικό επίπεδο. Όμως τα φρακαρισμένα δικαστήρια, οι υπερπλήρεις φυλακές και οι καταρρέουσες υποδομές απειλούν το σχέδιο του Στάρμερ να εφαρμόσει την ίδια τακτική που χρησιμοποίησε μετά από ένα άλλο κύμα ταραχών το 2011, όταν ήταν ο ανώτερος εισαγγελέας στη χώρα.

Το σύστημα δικαιοσύνης του Ηνωμένου Βασιλείου παραπαίει. Τα ειρηνοδικεία, όπου διεκπεραιώνονται αυτές οι υποθέσεις, είχαν περισσότερες από 370.000 εκκρεμείς υποθέσεις στα τέλη του 2023. Ενώ ο φόρτος υποθέσεων στα Crown Courts, που αναλαμβάνουν τις πιο “σοβαρές” δίκες, ήταν στον αριθμό ρεκόρ των 67.573. Εβδομάδες πριν ξεκινήσουν οι ταραχές, ο Στάρμερ θρηνούσε για την “σοκαριστική” κατάσταση των φυλακών στο Ηνωμένο Βασίλειο στις οποίες στριμώχνονται περισσότεροι από 87.000 κρατούμενοι. 3

για τη συνέχεια Capital

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Του Θάνου Τζήμερου

“Νομίζω ότι, ενάντια σε εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που θα ήθελαν να παρουσιάσουν σήμερα μια ψεύτικη ταυτότητα της Γαλλίας, η τελετή θα πει ότι η Γαλλία είναι ένα πλήθος πολλών διαφορετικών ανθρώπων με πολλές διαφορετικές κουλτούρες. Θα πει ότι η Γαλλία είναι μια χώρα ανοιχτή στους άλλους, μια χώρα πλούσια από την επαφή της με άλλες κουλτούρες και πολιτισμούς. Έτσι, είναι καλύτερα να γιορτάζουμε τον πλούτο, την ομορφιά και τη δύναμη αυτών των σχέσεων παρά να θέλουμε να επιστρέψουμε σε μια Γαλλία που, άλλωστε, δεν υπάρχει, αφού ακόμα και η ιστορία της μας λέει ότι αναμειγνύεται με τον υπόλοιπο κόσμο και συνδέεται μαζί του εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Αυτό λοιπόν θέλω να εκφράσω με την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Ότι η γαλλική πρωτεύουσα είναι μια πόλη-κόσμος, ότι είναι μια πόλη ανοιχτή, μια πόλη πέρα από τα όρια της Γαλλίας, μιας χώρας τόσο πλούσιας στην ποικιλομορφία και στον πλουραλισμό της.”

Τάδε έφη, πριν την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, ο Τομά Ζολί, ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής που είχε τη γενική ευθύνη αυτού που είδαμε και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, το βράδυ της Παρασκευής. 

Από αυτή και μόνη τη δήλωση, η οποία αποδεικνύει ότι, μολονότι 42 χρονών, δεν έχει κατανοήσει ακόμα βασικές έννοιες της τέχνης και της ζωής, όπως πολιτισμός, ταυτότητα, ποικιλομορφία, πλουραλισμός, ο Ζολί θα έπρεπε να “κοπεί”. Ήταν όμως πια αργά. Είχε ήδη, με την ευλογία της γαλλικής ελίτ, κυβερνητικής και καλλιτεχνικής, διαχειριστεί 122 εκατομμύρια ευρώ, και το κιτς υπερθέαμα που είχε ετοιμάσει θα προβαλλόταν στις οθόνες όλου του κόσμου. 

Ας τα πάρουμε, όμως, με τη σειρά. Τι σημαίνει “ψεύτικη ταυτότητα”; Η Γαλλία της επιστήμης, της Κιουρί, του Λαβουαζιέ, του Πασκάλ, του Λαπλάς, του Μπεκερέλ, του Γκαλουά, του Πουανκαρέ, του Φουριέ, του Φερμά, είναι ψεύτικη; Η Γαλλία της πολιτικής, του Ντε Γκωλ, του Σουμάν του Μονέ, του Ντελόρ, των οραματιστών του ενιαίου ευρωπαϊκού χώρου, που χάρισε στην αιματοβαμμένη ήπειρό μας 70 χρόνια ειρήνης, είναι ψεύτικη; Δεν είναι η σημερινή Γαλλία, θα πει ο Ζολί. Αλλά ούτε οι αδελφοί Μονγκολφιέ ή ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ είναι σημερινοί.

Δεν υπάρχει ψεύτικη ταυτότητα μιας χώρας, όπως δεν υπάρχει και μία αληθινή, αυτή που διατείνεται ότι εκπροσωπεί ο Ζολί. Μια χώρα είναι ένα χαοτικά μεγάλο σύνολο ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων με τις ιδιαιτερότητές τους, μια πολυδιελκυστίνδα ιδεών, τάσεων, αντιλήψεων και συνηθειών, ένα χωνευτήρι πολιτισμών, που βρίσκεται σε αέναη εξέλιξη.

Και μια τελετή έναρξης δεν είναι συρραφή στιγμιοτύπων από τη ζωή της, τη σημερινή και την παρελθοντική. Είναι ένα σύνθετο έργο τέχνης, που καλείται να εκφράσει, με εικόνες και σύμβολα, τον πυρήνα των αξιών ενός έθνους. Εκεί φαίνεται η διαφορά του δημιουργού που διαθέτει πνευματικότητα και του εκτοξευτή πυροτεχνημάτων η διαφορά του Παπαϊωάννου και του Ζολί. 

Οι “Ζολικοί” παρουσίασαν τη δική τους πρόσληψη της γαλλικής ταυτότητας: εικονοκλαστική και βέβηλη, σαν ένα drag queen show με ιντερμέδια και από τον… υπόλοιπο πολιτισμό. Συγκρινόμενη με την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών της Αθήνας, η τελετή του Παρισιού ήταν σαν τους πίνακες με τις βαρκούλες που πουλάν από 150 ευρώ μόνο 40, αν τηλεφωνήσετε τώρα, οι τηλεαντικέρ και τα συνοικιακά κορνιζάδικα, μπροστά στις θαλασσογραφίες του Βολανάκη. Και μάλιστα βαρκούλες πασπαλισμένες με μπόλικο γκλίτερ, το αγαπημένο υλικό των λοάτκιτς. Gay είναι και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο εμπνευσμένος τελετάρχης του 2004, όπως και ο Τομάς Ζολί. Αλλά δεν έφτιαξε μια gay τελετή. Μας εξέφρασε όλους, μας αντιπροσώπευσε όλους, μας συγκίνησε όλους, μας έκανε περήφανους όλους, ακριβώς γιατί μπόρεσε να προσλάβει και να αναδημιουργήσει έναν Ελληνισμό που, παρά τους κλυδωνισμούς και τα ανεβοκατεβάσματά του, κρατάει μέσα του – ή θέλουμε να πιστεύουμε ότι κρατάει – άσβεστη την ολυμπιακή φλόγα, το ευ αγωνίζεσθαι και το ευ ζην, το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο, τη γενεσιουργό δύναμη του ωραίου, του μεγάλου και τ΄ αληθινού. Διέκρινε κανένας κάτι σχετικό στην παρωδία του Παρισιού;

Θύμα της ιεροσυλίας, ο μόνιμος στόχος της προοδευτικουριάς: η ευρωπαϊκή χριστιανική παράδοση. Ό,τι και να πιστεύει κάποιος, ο Μυστικός Δείπνος δεν προσφέρεται για διακωμώδηση. (Παρένθεση: Δεν είναι ο Μυστικός Δείπνος που διακωμωδείται, έσπευσαν να δικαιολογήσουν την αισχρότητα οι εγχώριοι Ζολί, αριστεροί και φιλελέφτ. Είναι ο πίνακας “Συμπόσιο των Θεών” του ελάσσονος Ολλανδού ζωγράφου Jan Hermansz van Bijlert. Μα, αυτός ο ελάχιστα γνωστός πίνακας που φιλοτεχνήθηκε το 1635, 140 χρόνια μετά τον Μυστικό Δείπνο, ήταν μια παραλλαγή του Μυστικού Δείπνου σε αρχαιοελληνικό πλαίσιο. Ποιος σας είπε ότι οι Θεοί της Αρχαίας Ελλάδας προσφέρονται για διακωμώδηση; Και γιατί πρέπει οπωσδήποτε κάτι που οι άλλοι σέβονται να διακωμωδείται; Έτσι πιστοποιούμε την προοδευτικότητά μας; (Δεν έχω δει μέχρι τώρα κάποια αυτοσαρκαστική πρόταση των “προχώ” λοάτκιτς καλλιτεχνών, εγχώριων ή εξ Εσπερίας.)

Τι θα εξευτελίσουμε, λοιπόν; Το εύκολο θύμα: τον Χριστιανισμό!

Όμως, μόνο ιδεοληπτικοί δεν αντιλαμβάνονται πως ο Χριστιανισμός με την εγγενή ανεκτικότητά του (όστις θέλει οπίσω μου ελθείν…) και την επαναστατική, για την εποχή που διατυπώθηκε, αντίληψη της ισότητας των ανθρώπων (ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού) διαμόρφωσε, μετά από πολλές περιπέτειες και ποταμούς θρησκευτικών αιμάτων, τη σημερινή Ευρώπη, στην οποία κανένας δεν διώκεται λόγω των φιλοσοφικών του πεποιθήσεων. Κανένας δεν κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του ως βλάσφημος, αν δηλώνει, όπως ο γράφων, αγνωστικιστής. Να το πω απλά: ο Χριστιανισμός, έτσι όπως διαμορφώθηκε από την ελληνορωμαϊκή παράδοση, τον άλλο πυλώνα του ευρωπαϊκού πολιτισμού, έδωσε στους “Ζολικούς” αυτού του κόσμου τη δυνατότητα να τον χλευάζουν. 

Αν έκαναν το ίδιο και με τον Μουχαμέτη, αν η ευτραφής κυρία με το κωμικό φωτοστέφανο παρωδούσε τον Προφήτη, σε πόσα λεπτά θα είχε καεί το Παρίσι;

Δεν είναι τυχαίο ότι καμία αναφορά δεν υπήρξε στο Ισλάμ της Γαλλίας. Γιατί άραγε; Δεν αποτελεί μια από τις “κουλτούρες της σύγχρονης Γαλλίας”, της “ανοιχτής στην ποικιλομορφία” που θέλησε να εκφράσει ο κακο-ποιητής; Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε την καλλιτεχνική αποτύπωση του τρόπου με τον οποίο το θρησκευτικοκοινωνικό σύστημα της υποταγής “αναμειγνύεται” με τη γαλλική παράδοση της ελευθερίας και του ηδονισμού. Να πω μια ιδέα: το πολύχρωμο τρίο, το οποίο μας έκλεισε την πόρτα στα μούτρα, προφανώς για να μην παρακολουθήσουμε τη συνέχεια των περιπτύξεων τους, να εμπεριείχε μια γυναίκα με χιτζάμπ. Ή ένα 9χρονο κοριτσάκι με χιτζάμπ. Ή ο ένας από τους δύο άνδρες εραστές να φορούσε το παραδοσιακό μουσουλμανικό καφτάνι, και μάλιστα χρυσό ή μεταξωτό που είναι χαράμ. Δεν θα ήταν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, “αγκάλιασμα” και “ένωση” των διαφορετικών πολιτισμών, όπως θέλει να εκφράσει το αγαπημένο “τρομερό παιδί” της γαλλικής ελίτ; Αλλά δεν το τόλμησε. Αντιλήφθηκε μήπως τις επιπτώσεις στη ζωή της Γαλλίας και, αναπόφευκτα, στη δική του; Φοβήθηκε ότι θα ήταν επικηρυγμένος με “φάτουα” και θα έπρεπε να κρύβεται διά βίου όπως ο Σαλμάν Ρουσντί; Ή το απέφυγε επειδή η ιδεολογική κυριαρχία της woke και της LGBTQ+ ατζέντας θεωρεί τους μουσουλμάνους ταξικούς φίλους, αγνοώντας τις εικόνες των απαγχονισμένων gay που κρεμόντουσαν από γερανούς στους δρόμους της Τεχεράνης, όταν οι μουλάδες πήραν την εξουσία και εξόντωσαν, όπως το συνηθίζουν, τους μέχρι τότε “ποικιλόμορφους” συμμάχους τους; 

Πέρα, όμως, από τους συμβολισμούς, θα σχολιάσω και κάτι άλλο, εντελώς πρακτικό:

– Πού θα κάνεις, παλικάρι, την τελετή; 
– Στον Σηκουάνα! 
– Κι αν βρέξει; 
– Θα το ρισκάρω!

Ερασιτεχνισμός ή αλαζονεία; Ρισκάρεις ένα τέτοιο project; Κι αν ένας από τους “παρκουρίστες” γλιστρούσε από τις βρεγμένες στέγες του Παρισιού και γκρεμοτσακιζόταν; Κι αυτοί οι έρμοι θεατές των εξεδρών στο ποτάμι, που έφαγαν τη βροχή με το τουλούμι για να βλέπουν πλοιάρια να περνούν και τους επιβάτες – αθλητές να τους χαιρετούν, κουνώντας τα σημαιάκια, άντε και τον μηχανικό ιππέα, για ποιον λόγο πλήρωσαν εισιτήριο;

Για τη συνέχεια Capital

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.