Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν, Washington Examiner

Αυτόν τον μήνα, ο Μπραντ Σνάιντερ (D-IL) και ο Γκας Μπιλιράκης (R-FL) υπέβαλαν νομοσχέδιο για να ζητήσουν από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ να αφαιρέσει την Τουρκία από το Γραφείο Ευρωπαϊκών Υποθέσεων και αντ’ αυτού να τοποθετήσει την Τουρκία στο Γραφείο Νέων Ανατολικών Υποθέσεων.

Είναι μια καλή, πολύ καθυστερημένη ιδέα . Ο υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο θα πρέπει να το υιοθετήσει αμέσως, ακόμη και πριν από την ψηφοφορία στο Κογκρέσο.

Οι γραφειοκρατικές διαιρέσεις με τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες κατηγοριοποιούν τον κόσμο είναι τεχνητές. Το Υπουργείο Άμυνας, για παράδειγμα, ανέθεσε από καιρό το Ισραήλ στην Ευρωπαϊκή Διοίκηση των ΗΠΑ, επειδή το Πεντάγωνο φοβόταν ότι οι Άραβες ηγέτες θα μποϊκοτάρουν τους Αμερικανούς στρατηγούς που επισκέπτονταν ανοιχτά το Ισραήλ. Ο πραγματισμός είχε συνέπειες, καθώς η προθυμία του Πενταγώνου να μεταχειριστεί το Ισραήλ σαν να ήταν ξένο στη Μέση Ανατολή συναίνεσε στον αντισημιτισμό και σήμανε ότι η Ουάσιγκτον δεν ήταν σοβαρή για την περιφερειακή ολοκλήρωση και ομαλοποίηση. Έδωσε επίσης τη δυνατότητα στους Αραβιστές εντός της Κεντρικής Διοίκησης των ΗΠΑ να ξετρελαθούν με τη συνωμοσία και τον αντισημιτισμό. Θα μπορούσαν να εσωτερικεύσουν, να επαναλάβουν και να ενισχύσουν όσα είπαν οι στρατηγοί της Σαουδικής Αραβίας ή του Κατάρ χωρίς να ανησυχούν για οποιαδήποτε σοβαρή απώθηση. Η μεταφορά του Ισραήλ το 2021 από την EUCOM στην CENTCOM αντανακλούσε τις Συμφωνίες του Αβραάμ και ήταν πολύ καθυστερημένη.

Οι γραφειοκρατικές διαιρέσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ μπορεί να είναι εξίσου αυθαίρετες. Το 1997, έκανα πρακτική άσκηση στην Πρεσβεία των ΗΠΑ στο Τατζικιστάν, η οποία ήταν τότε μέλος του Γραφείου Ευρωπαϊκών Υποθέσεων. Το 2006, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μετέφερε το Τατζικιστάν στο νεοσύστατο Γραφείο Υποθέσεων Νότιας και Κεντρικής Ασίας. Η κίνηση ήταν λογική: Τελικά, το Τατζικιστάν έχει περισσότερα κοινά με το Ουζμπεκιστάν και το Αφγανιστάν παρά με το Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστρία.

Άλλες γραφειοκρατικές διαιρέσεις παραμένουν αυθαίρετες. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ περιλαμβάνει το Σουδάν, για παράδειγμα, στο Γραφείο Αφρικανικών Υποθέσεων, παρόλο που οι ίδιοι οι Σουδανοί πιθανότατα θα ταυτίζονταν πολύ περισσότερο με εκείνους του Γραφείου Υποθέσεων Εγγύς Ανατολής.

Η μετατόπιση της Τουρκίας στο Γραφείο της Εγγύς Ανατολής αντανακλά την πραγματικότητα και ενισχύει την αμερικανική διπλωματία.

Πρώτον, μετά από σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα Ερντογάν, η Τουρκία είναι ένα κράτος της Μέσης Ανατολής. Αυτή είναι απλώς η πραγματικότητα. Ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποκάλεσε κάποτε τον εαυτό του «υπηρέτη της σαρία [του ισλαμικού νόμου]» και περιέγραψε τον στρατό της Τουρκίας ως «στρατό του Μωάμεθ». Ξετυλίγει την τουρκική κοσμικότητα, προωθώντας τη Μουσουλμανική Αδελφότητα με τον ενθουσιασμό του Κατάρ και την οικονομία της Υεμένης. Οι φωτογραφίες δείχνουν τα φορτηγά του να παραδίδουν προμήθειες στην Αλ Κάιντα στη Συρία. Έγγραφα δείχνουν ότι η οικογένειά του επωφελήθηκε από το λαθραίο πετρέλαιο του Ισλαμικού Κράτους και η Τουρκία αποικίζει τώρα τμήματα της Κύπρου, της Συρίας και του Ιράκ. Σύμφωνα με το Freedom House, μετά τη Ρωσία και τη Λευκορωσία, η Τουρκία είναι το λιγότερο ελεύθερο κράτος στην Ευρώπη. Η κατάταξή της είναι πιο αντιπροσωπευτική των κρατών της Μέσης Ανατολής.

Διακυβεύεται κάτι περισσότερο από τον συμβολισμό. Εντάσσοντας την Τουρκία στην Ευρώπη, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλοιώνει την πολιτική μόνο ως προς το μέγεθός της. Η Τουρκία έχει πολύ μεγαλύτερο πληθυσμό από τους ευρωπαίους γείτονές της, αλλά είναι ισοδύναμος σε μέγεθος με το Ιράν. Επειδή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ επιδιώκει τη συναίνεση, οι προσπάθειες κατευνασμού της Άγκυρας συχνά έρχονται σε βάρος της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και της θρησκευτικής ελευθερίας. Το να επιτρέπεται στις τουρκικές ανησυχίες να διαμορφώνουν την πολιτική των ΗΠΑ είναι παρόμοιο με το να επιτρέπουμε στα ιρανικά συμφέροντα να κάθονται στο τραπέζι κατά τη χάραξη πολιτικής κατά της διάδοσης.

Η μετατόπιση της Τουρκίας θα έκλεινε επίσης ένα κενό που εκμεταλλεύτηκαν οι Αμερικανοί διπλωμάτες από τότε που ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ. Για να αποφευχθεί η «πελατίτιδα*», η τάση ορισμένων διπλωματών να μεταβαίνουν στην πατρίδα τους, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ αναγκάζει τους ειδικούς σε κάθε γεωγραφικό γραφείο να εξυπηρετούν τουλάχιστον μία περιοδεία σε διαφορετική περιοχή. Αυτό ωφελεί τη διπλωματία διασφαλίζοντας μια ευρύτερη προοπτική. Για τους ειδικούς της Μέσης Ανατολής είναι απίθανο να σερβίρουν στην εξωτερική τους περιοδεία στην Τουρκία και να προσποιούνται ότι αποκτά μια ευρωπαϊκή προοπτική. Η ταξινόμηση της Τουρκίας ως χώρα της Μέσης Ανατολής θα έκλεινε την πόρτα σε αυτό το σχέδιο.

Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι στην πιο δυνατή της φάση επειδή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ βαθμονομεί τη διπλωματία στην πραγματικότητα και όχι σε ευσεβείς πόθους. Έχει περάσει δύο δεκαετίες η ώρα να μετατοπιστεί η Τουρκία στη γραφειοκρατία του Foggy Bottom**.

*Η Πελατίτιδα είναι μια ασθένεια που εμφανίστηκε στα μέσα του 20ού αιώνα. Πλήττει κυρίως εργαζόμενους και στελέχη της πρώτης γραμμής.

**Το Foggy Bottom είναι η περιοχή της Ουάσινγκτον στην οποία βρίσκεται το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Γράφει ο Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής

Στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, πολλοί αγωνιστές έχασαν τη ζωή τους σε ενέδρες, στο αντάρτικο, σε κρησφύγετα, στην αγχόνη, σε διαδηλώσεις. Για τα βασανιστήρια και την κακοποίηση που ασκούσαν οι Άγγλοι μαζί με όργανά τους, κυρίως Τούρκους επικουρικούς, υπάρχουν αμέτρητες μαρτυρίες από παθόντες.  Όμως, το βιβλίο της δημοσιογράφου Ελίνας Σταματίου “14 Εγκλήματα μιας Αυτοκρατορίας” ξεχωρίζει γιατί οι παθόντες δολοφονήθηκαν λόγω φρικαλέων βασανιστηρίων. Η συγγραφέας, μέσα από διεισδυτική έρευνα, εντοπίζει άγνωστα αρχεία και πηγές της αποικιοκρατίας, διασταυρώνει μαρτυρίες και  αποκαλύπτει με τεκμηριωμένο τρόπο 14 περιπτώσεις αντρών 17-37 χρονών, οι οποίοι συνελήφθησαν και υπέστησαν φριχτά βασανιστήρια μέχρι θανάτου. Τα 14 εγκλήματα έγιναν σε διάφορους τόπους στη διάρκεια του αγώνα, ενόσω η «πολιτισμένη» Βρετανία δεσμευόταν από την Οικουμενική Διακήρυξη για απαγόρευση των βασανιστηρίων!

Συγκεκριμένα, το βιβλίο φέρνει στο φως αδιάσειστα στοιχεία, ιατρικές εκθέσεις, φωτογραφίες, νεκροψίες και άλλες «χαμένες» αναφορές από αποικιοκρατικές πηγές μαζί με μαρτυρίες Άγγλων που υπηρέτησαν τότε στην Κύπρο. Τα στοιχεία καταδεικνύουν πως  δεκατέσσερις άνθρωποι δολοφονήθηκαν με φριχτό τρόπο και σε δύο περιπτώσεις τα πτώματα ουδέποτε βρέθηκαν. Η εθνική υπερηφάνεια που αισθάνεται ο αναγνώστης συνοδεύεται από… γροθιά στο στομάχι για τα ασύλληπτης βαναυσότητας βασανιστήρια και από οργή για την δολιότητα συγκάλυψης των εγκλημάτων.

Η ωμή αλήθεια είναι τόσο τεκμηριωμένη, που οι περιγραφές φρίκης με βασανιστές-κτήνη πάνω σε  ανυπεράσπιστους ανθρώπους, μεταξύ τους έφηβους και πολύτεκνους γονείς, προκαλούν ίλιγγο στον αναγνώστη. Το κακοποιημένο έως θανάτου σώμα του 17χρονου Λουκά Λουκά στο εξώφυλλο προϊδεάζει για τις ατελείωτες ώρες και ενίοτε μέρες βασανιστηρίων. Στις Πλάτρες καταχείμωνα, αγωνιστής δεμένος μέσα σε σιντριβάνι με παγωμένο νερό όλη νύχτα μέχρι που ξεψύχησε… Χτυπήματα με γκλοπ αδιάκοπα, μέχρι που έφυγε κομμάτι από το κρανίο… Χοντροκομμένο αλάτι με πριονίδια για φαγητό κι ούρα με το ζόρι για νερό. Τεχνητοί πνιγμοί. Άγριο μαστίγωμα γεννητικών οργάνων κι ακρωτηριασμοί… Σπάσιμο των κλειδώσεων με ρόπαλα. Σύνθλιψη κρανίων με σιδερένια μέγγενη… Αυτές ήταν μερικές από τις πρακτικές των Βρετανών ανακριτών  σε κρατητήρια, αποθήκες και αχυρώνες, που γίνονταν κολαστήρια βαναυσότητας και μάρτυρες βογγητών πόνου προς τον θάνατο, με ύστατες κραυγές πριν το τέλος: «Τα μωρά μου…Τα μωρά μου»… «Παναγία μου…», «Βγαίνει η ψυχή μου»…. Στην συνέχεια, παραποιημένα πιστοποιητικά θανάτου, ψευδείς νεκροψίες, καταθέσεις για δήθεν απόπειρα  αποδράσεων, όταν ο αγωνιστής είναι αναίσθητος από τα βασανιστήρια, με αφρούς στο στόμα και με «έναν ήχο σαν λιοντάρι που γρυλίζει καθώς πέθαινε αφημένος στο τσιμέντο.» Ένας δεκαοχτάχρονος που συνελήφθη στην Πάφο, τον είδαν συναγωνιστές του στην ανάκριση με «το πρόσωπό του γεμάτο αίμα και δεν μπορούσε να περπατήσει», «με βογγητά και θορύβους» και στο δωμάτιο του αργότερα τον άκουσαν να ουρλιάζει προς το θάνατο.  Στο νεκροτομείο, το πρόσωπό αιματοβαμμένο και παραμορφωμένο, αλλά τα κλινικά έγγραφα ανέφεραν άγνωστη αιτία πτώσης… 

Για όλα αυτά, υποκλινόμαστε με αιώνια ευγνωμοσύνη στο μεγαλείο της ΕΟΚΑ, στο μεγαλείο ενός λαού.

Υ.Γ.  Τυχόν απόταξη από τον Ελληνικό Στρατό των δοκίμων υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού για συνθήματα που εκφώνησαν στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου,  θα αποτελεί βάναυση απόφαση της πολιτικής ηγεσίας στην Αθήνα που με την στάση της θα διχάσει το Έθνος. Εύχομαι αυτό το στίγμα να αποφευχθεί προτού είναι αργά.

Γραφει ο Παντελής Σαββίδης

Το φιάσκο της συνομιλίας ηγετικών στελεχών ασφαλείας των ΗΠΑ με την πρόσκληση και του αρχισυντάκτη του The Atlantic στην ομήγυρη δείχνει, βεβαίως, τον ερασιτεχνισμό της ομάδας του Τράμπ που τώρα μαθαίνει να κολυμπά στα βαθιά. Αποκάλυψε, όμως, και την βαθιά απέχθεια των Αμερικανών προς την Ευρώπη και αυτό το συναίσθημα δεν διακατέχει μόνο τον σημερινό Αμερικανό πρόεδρο και τους ακολούθους του.

Θα θυμάστε την «αθυρόστομη» Βικτώρια Νούλαντ και το τι είπε για τους Ευρωπαίους καθώς έδειχναν επιφυλάξεις σε ό,τι προετοίμαζε στην Ουκρανία στην αρχή της κρίσης: «Να πάει να γ… η Ευρώπη». Και δεν ήταν με τον Τράμπ.

Για όσους δεν παρακολούθησαν το γεγονός, ένας δημοσιογράφος, εν αγνοία του, προστέθηκε σε μια μυστική συνομιλία στο Signal, όπου συμμετείχαν ανώτατοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Τραμπ — όπως ο Pete Hegseth, ο John Ratcliffe, ακόμα και ο αντιπρόεδρος Vance. Το περιεχόμενο; Άκρως εμπιστευτικές πληροφορίες για επικείμενες στρατιωτικές επιθέσεις στην Υεμένη, με στόχους, όπλα και χρονισμό.

Ο δημοσιογράφος αποκάλυψε ό,τι μπορούσε να αποκαλυφθεί χωρίς να τεθούν σε κίνδυνο κρατικά μυστικά των ΗΠΑ αλλά από την παράθεσή του εξάγονται ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Ο Αντιπρόεδρος Βάνς είχε επιφυλάξεις για την επιχείρηση βομβαρδισμού των Χούθι αλλά είπε πως θα συνταχθεί με τις απόψεις του υπουργείου άμυνας. «Ο πιο ισχυρός λόγος για να το κάνουμε είναι, όπως είπε ο POTUS, για να στείλουμε ένα μήνυμα» POTUS είναι τα αρχικά του President Of The United States.

Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι ο κ. Βάνς, όταν έγινε η αποκάλυψη μέρους της συνομιλίας από τον δημοσιογράφο έσπευσε να τονίσει πως δεν διαφωνεί σε τίποτε με τον πρόεδρο Τράμπ ο οποίος έδωσε εντολή να συζητηθεί η διαδικασία βομβαρδισμού, όχι, προφανώς, αν θα γίνει. Μην τον παρεξηγήσουν τον κ. Βάνς του οποίου το μέλλον φαίνεται λαμπρό αλλά με τις ευλογίες του Τράμπ.

Το πιο ενδιαφέρον μέρος της συνομιλίας για την Ευρώπη είναι όταν ο αντιπρόεδρος Βάνς απηύθυνε μήνυμα στον υπουργό άμυνας @Pete Hegseth: «Αν πιστεύεις ότι πρέπει να το κάνουμε, πάμε. Απλώς μισώ να σώζουμε πάλι την Ευρώπη.»

(Η κυβέρνηση των ΗΠΑ υποστηρίζει ότι οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι της Αμερικής επωφελούνται οικονομικά από την προστασία των διεθνών θαλάσσιων οδών από το Αμερικανικό Ναυτικό.)

Ο Hegseth (υπουργός άμυνας) απάντησε τρία λεπτά αργότερα: «VP: Συμφωνώ πλήρως με την απέχθειά σου για τους Ευρωπαίους που δεν πληρώνουν. Είναι ΑΘΛΙΟ. Αλλά ο Mike έχει δίκιο, είμαστε οι μόνοι στον πλανήτη (από τη δική μας πλευρά) που μπορούμε να το κάνουμε. Κανείς άλλος δεν πλησιάζει καν. Το ερώτημα είναι το timing. Νιώθω ότι τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή, δεδομένης της εντολής του POTUS να ξανανοίξουμε τις θαλάσσιες οδούς. Πιστεύω ότι πρέπει να προχωρήσουμε· αλλά ο POTUS έχει ακόμη 24 ώρες περιθώριο απόφασης.»

Αυτό, ίσως και χειρότερο, είναι το σημερινό επίπεδο των ευρωαμερικανικών σχέσεων τις οποίες η ηγεσία της Ευρώπης δεν θέλει να επιδεινώσει περαιτέρω. Αλλά οι Αμερικανοί έχουν δίκαιο ή προκαλούν προβληματισμό σε ένα σημείο: απολάμβαναν οι ευρωπαίοι την αμερικανική προστασία χωρίς να καταβάλλουν κανένα κόστος; Και αν είναι έτσι, γιατί οι Αμερικανοί να συνεχίσουν να τους προστατεύουν; Άλλο η περίπτωση του Ψυχρού Πολέμου κατά την οποία υπήρχε ορατός εχθρός (με τον οποίο η Ουάσιγκτον βρήκε τρόπο ισορροπίας) και άλλο η σημερινή παγκόσμια κατάσταση. Σήμερα από που κινδυνεύει η Ευρώπη;

Από τη Ρωσία, λένε τα ευρωπαϊκά γεράκια. Πως κινδυνεύει από τη Ρωσία είναι άγνωστο.

Πάντως, στην Ευρώπη άρχισαν να σκέφτονται πως σε διάστημα 5 με 10 ετών θα μπορέσουν να αναπτύξουν συμβατικές δυνάμεις ώστε να καλύψουν όσα σήμερα οι Αμερικανοί τους προσφέρουν. Το πυρηνικό οπλοστάσιο είναι άλλη υπόθεση. Προσφέρονται Γαλλία και Βρετανία να παράσχουν κάλυψη αλλά οι, λιγότερες από 300, πυρηνικές κεφαλές που διαθέτει κάθε δύναμη δεν αρκούν για στοιχειώδη προστασία.

Bloomberg: Τα σημαντικά μαθήματα που μπορεί να προσφέρει η Ελλάδα για τις αμυντικές δαπάνες της Ευρώπης

Βρήκε, λοιπόν, την ευκαιρία να μπει στο παιχνίδι και η Βρετανία αλλά επειδή δεν είναι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επειδή το Λονδίνο ανέλαβε σχετική πρωτοβουλία με την συνάντηση στην οποία δεν προσκλήθηκε η Αθήνα, άρχισε να καθιερώνεται ένας παράλληλος όρος. Όχι, μόνο, άμυνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά γενικότερα άμυνα της Ευρώπης. Στην Ευρώπη ανήκει και η Βρετανία.

Φρόντισε, όμως, η Βρετανία να βάλει στην ευρωπαϊκή άμυνα και την Τουρκία διότι, όπως λέει ο Ερντογάν ευρωπαϊκή άμυνα δεν νοείται χωρίς την Τουρκία. Και οι Ευρωπαίοι δείχνουν προς το παρόν να το αποδέχονται.

Πρέπει να είναι κανείς αφελής να πιστεύει πως η Τουρκία θα πολεμήσει για την Ευρώπη. Δυνάμεις διατήρησης της ειρήνης θα προσφέρει, όπως και το Λουξεμβούργο. Αλλά σε πολεμική κρίση δεν θα παρέμβει.

Η Τουρκία, με την σειρά της, προτείνει να βάλει στην ευρωπαϊκή άμυνα και άλλες χώρες που θεωρεί συμμαχικές της και έτσι διαμορφώνεται ένα πλαίσιο στην περιοχή που η Αθήνα, απλώς, το παρακολουθεί. Ως συνήθως.

Επειδή έχουν προσδιορίσει ως εχθρό τη Ρωσία, οι Βρυξέλλες εστιάζουν την άμυνά τους στις βαλτικές και σκανδιναβικές χώρες και το ενδιαφέρον εκεί επικεντρώνεται.

Στα δημοσιεύματα εμβληματικών ΜΜΕ της ηπείρου, όπως οι Financial Times δεν γίνεται καμιά αναφορά στις ελληνικές δυνάμεις που αυτήν την στιγμή θεωρούνται ο τρίτος καλά οργανωμένος και εξοπλισμένος στρατός του ΝΑΤΟ.

Παρά το δικτατορικό της καθεστώς η Τουρκία δεν απολαμβάνει, μόνο, της υποστήριξης της Ευρώπης αλλά πρωτίστως, των ΗΠΑ οι οποίες αναζητούν τρόπο να την προμηθεύσουν με τα αεροπλάνα F-35. Αλλά η Τουρκία δεν θέλει, απλώς, να αγοράσει αεροπλάνα. Θέλει να της δοθεί και η τεχνογνωσία των μηχανών τους για να κατασκευάσει το δικό της μαχητικό αεροπλάνο 5^ης γενιάς. Και εδώ τα πράγματα δυσκολεύουν.

Εκτός και αν ο θαυμασμός του Τράμπ προς τον Ερντογάν τον οδηγήσει να υπερβεί τις απαγορεύσεις. Πάντως, η στήριξη που παρείχε τις προηγούμενες ημέρες ο Τράμπ στην Τουρκία βοήθησε στο να αλλάξει η εικόνα της οικονομίας της στα διεθνή κέντρα.

Τέλος, σε δημοσίευμα του αμερικανικού ιστολογίου The Glomalist παρατίθενται μια σειρά κοινών στοιχείων του Τράμπ με τον Ερντογάν με την κατάληξη πως οι Ηνωμένες Πολιτείες εκτουρκίζονται.

Το αν θα εκτουρκιστούν ή όχι θα το δούμε στην πορεία αλλά σίγουρα το ιδεολογικό πλαίσιο που παρουσιάζει ο Τράμπ αποκλίνει από την νεωτερικότητα και σε αρκετά συγκλίνει με του Ερντογάν.

Έχουμε, λοιπόν, μια νέα επανάσταση ή μια αντεπανάσταση;