Γενικά θέματα
Panayiotis Ifestos, POWER, AIR POWER, PURPOSES TO BE FULFILLED AND ALLIANCES. THE QUEST FOR NEW AIR POWER STRATEGY. HELLENIC AIR FORCE: 4THAIR POWER CONFERENCE, 11-12 FEBRUARY 2016


Εισαγωγικό σημείωμα.
Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε ως εισήγηση για ένα εξαιρετικό
συνέδριο που διοργάνωσε το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας στις 11 και 12
Φεβρουαρίου 2016. Στο επόμενο πάνελ είχαμε ένα ρεσιτάλ εισηγήσεων από
τον Διοικητή των Αεροπορικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ, τον Αρχηγό της
Βρετανικής Αεροπορίας και αντίστοιχα της Ιταλικής και Ισραηλινής. Tρεις
σύντομες επισημάνσεις.
Πρώτον, οι ανώτατοι επιτελάρχες που μίλησαν είναι εντολοδόχοι των
εξουσιών τους. Η αποστολή τους είναι να μεγιστοποιούν και βελτιστοποιούν
την απόδοση των αμυντικών συστημάτων και να εκπληρώνουν το στρατηγικό
δόγμα σύμφωνα με τις πολιτικές εντολές. Απαιτείται επομένως να γίνεται
διάκριση μεταξύ εντολέα και εντολοδόχου και να εστιάσουμε την προσοχή
στις δεξιότητές τους ως λειτουργοί των Ενόπλων Δυνάμεων κρατών και
συμμαχιών. Το λέω αυτό καθότι στην Ελλάδα αυτές οι διακρίσεις δεν είναι
αυτονόητες (ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΘΟΛΟΓΙΕΣ ΚΡΑΤΩΝ ΠΟΥ ΠΛΗΤΤΟΝΤΑΙ
ΑΠΟ ΕΜΦΥΛΙΑ ΣΥΝΔΡΟΜΑ. Με αφορμή τις συζητήσεις για τα Ίμια. http://wp.me/p3OlPy-1eG).
Πολλοί Έλληνες, πληγωμένοι από την δικτατορία, τείνουν να συγχύζουν
το σώμα των κρατικών λειτουργών της Άμυνας με την επάρατη επταετία. Αυτό
είναι ένα μεγάλο πραγματολογικό λάθος και μια μεγάλη αδικία που αποδυναμώνει την σχέση κοινωνίας και του θεσμού που τους διασφαλίζει την Εθνική Ανεξαρτησία.
Όπως έχουμε συχνά γράψει, οι Ένοπλες Δυνάμεις ενός κράτους είναι ο θεσμός συλλογικής ελευθερίας της κοινωνίας (Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ http://wp.me/p3OlPy-E7).
Δεύτερον, οι εισηγήσεις των Αρχηγών των ισχυρότερων στρατών του
κόσμου (οι δυνάμεις κρούσεις του ΝΑΤΟ ως Συμμαχίας σίγουρα είναι οι
ισχυρότερες), κατέδειξαν πολλά πράγματα μεταξύ των οποίων και η
αλματώδης σημασία της τεχνολογίας και οι επιπτώσεις για τον αμυντικό
σχεδιασμό ενός σύγχρονου κράτους. Οι δεξιότητες των ανθρώπων και οι
εξειδικεύσεις των λειτουργών των ΕΔ, βέβαια, ήταν και θα συνεχίσουν να
είναι σημαντικές για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων.
Τρίτον, νοιώθω πολύ ικανοποιημένος με τα σημεία της δικής μου
εισήγησης 15 περίπου λεπτών. Αυτό γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα
συζητώντας με ανώτατους λειτουργών της Βρετανίας, του Ισραήλ, της
Ιταλίας και του ΝΑΤΟ να αναπτύξω, έστω και με συντομία, κάποια κεντρικά
σημεία –βλ. το αγγλικό κείμενο που ακολουθεί – τα οποία οι συνάδελφοί
μου στην Δύση δεν συνηθίζουν να αγγίζουν (με την εξαίρεση των
Θουκυδίδειων αναλυτών όπως οι Mearsheimer, Waltz et al).
Κυρίως να υπογραμμίσω την μετριαστική Θουκυδίδεια έννοια της ισορροπίας
σε ένα διεθνές σύστημα το οποίο όσο εξελίσσεται σε πολυπολικό τόσο
περισσότερο πολύπλοκο θα γίνεται και τόσο πιο πιθανές οι κλιμακώσεις των
συγκρούσεων ακόμη και με κίνδυνο πυρηνικής σύγκρουσης.
Επίσης,
την σημασία του κράτους ως φορέα πολιτικού και στρατηγικού ορθολογισμού
στον σύγχρονο κόσμο. Ιδιαίτερα στην συζήτηση που ακολούθησε τις
εισηγήσεις, τόνισα με έμφαση ότι είναι πολιτικά και στρατηγικά
ανορθολογικό να κατεδαφίζεις κράτη, να ανοίγεις του ασκούς του Αιόλου
και να γεμίζεις τις περιφέρειες και ευρύτερα με ανορθολογικούς
διεθνικούς δρώντες συμπεριλαμβανομένων τρομοκρατών.
Βέβαια, γνωρίζουμε πολύ καλά τι γίνεται: Οι πανίσχυροι στρατοί του
αναδυόμενου πολυπολικού διεθνούς συστήματος όπως γινόταν σε όλες τις
εποχές υπηρετούν εντολές οι οποίες είτε το αντιλαμβάνονται πλήρως οι
πολιτικές τους ηγεσίες είτε όχι , οδηγούν τα κράτη τους στην
υπερεξάπλωση και στη μοιραία πτώση τους (Βλ. σχετικές αναλύσεις γύρω από
την εμβληματική ανάλυση του John Mearsheimer «Η τραγωδία της Πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων»,
για παράδειγμα, μια σύντομη παρέμβαση: Η σύρραξη στη Συρία και ο
ανελέητος ηγεμονικός ανταγωνισμός ως καθοριστικός παράγων των
περιφερειακών διενέξεων http://wp.me/p3OlPy-qo).
Οι Επιτελείς όμως, επαναλαμβάνεται, δεν κρίνονται για τις αποφάσεις των
εντολέων κυβερνήσεων αλλά για το κατά πόσο μεγιστοποιούν την ισχύ των
κρατών τους οι κοινωνίες των οποίων δεσμεύουν σπάνιους πόρους για να
είναι ανταγωνιστικά σε ένα εξ αντικειμένου ανελέητο διεθνές σύστημα. Η
θέση που θεμελιώνει ο Mearsheimer, σημειώνω, ότι ένας κύριος παράγων που
επηρεάζει την στρατηγική των μεγάλων δυνάμεων είναι ο φόβος ότι μια
άλλη μεγάλη δύναμη θα καταστεί περιφερειακός ηγεμόνας και στην συνέχεια
παγκόσμιος ηγεμόνας (εξ ου και το «τραγωδία» στον τίτλο του βιβλίου). Η
υπερεξάπλωση είναι σε κάθε περίπτωση το δηλητήριο της ισχύος των μεγάλων
δυνάμεων (βλ. το εμβληματικό βιβλίο του P. Kennedy, «Η άνοδος και η
πτώση των Μεγάλων Δυνάμεων», μεταφρασμένο και στα Ελληνικά).
Αυτό που ενδιαφέρει άμεσα όλους, πάντως –καθότι η υπερεξάπλωση ως
συνταγή πτώσης είναι πλέον επιστημονικά θεμελιωμένη–, είναι οι ζημιές
που προκαλεί η ηγεμονική διαμάχη. Όπως συνηθίζουμε να λέμε στην
στρατηγική θεωρία, «όταν οι ελέφαντες είτε παλεύουν είτε κάνουν έρωτα το
γρασίδι υποφέρει».
Ελλάδα και Κύπρος απρόσεκτες, απαθείς και ουραγοί σέρνονται στις
Συμπληγάδες των Μεγάλων Δυνάμεων ενώ αν η Κυπριακή Δημοκρατία καταλυθεί
οι νεοέλληνες θα συνθλιβούν ιστορικά στις Συμπληγάδες των ηγεμονικών
συγκρούσεων στην περιφέρειά μας με οτιδήποτε σημαίνει αυτό.
Το συνέδριο ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον και άρτια οργανωμένο, γεγονός που
δείχνει ότι οι Ελληνικές ΕΔ παρά τα προβλήματα που προκαλεί η κρίση,
«το παλεύουν». Βρίσκονται στις Θερμοπύλες και η συμπαράσταση της
κοινωνίας είναι τόσο απαραίτητη όσο και ηθικά επιβεβλημένη.
Υπερασπίζονται, επαναλαμβάνεται, την Εθνική Ανεξαρτησία, δηλαδή την
Ελευθερία της κοινωνίας στο ανελέητα ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα.
POWER, AIR POWER, PURPOSES TO BE
FULFILLED AND ALLIANCES. THE QUEST FOR NEW AIR POWER STRATEGY. HELLENIC
AIR FORCE: 4THAIR POWER CONFERENCE, 11-12 FEBRUARY 2016
Professor Panayiotis IFESTOS, International Relations – Strategic Studies. Piraeus University, Department of International and European Relations.
My intervention shall highlight some aspects of political strategy
and connect classical tenets regarding war and strategy with power and
the purposes of states or Alliances. At all levels we face dilemmas as
regards morality politically defined and the military approaches that
could fulfil national or alliance purposes.
What are the dialectics and basic equations of power, politics, morality and purposes?
In the first place, we could remember Clausewitz’s commonly accepted tenet, “war is the continuation of politics by other means”. That is, war in all its versions is guided and limited by the political purposes of civilized nations.
At issue therefore as regards war and strategy of states and Alliances is politics.
- Who defines purposes and in what political instances?
- Also, what is the underpinning political morality?
At both levels, domestically or at the level of the international system POLITICS IS ALL ABOUT POWER and the hierarchy of the distributive functions of power.
In alliance politics or in the cases of collective security in the context of the UN, properly speaking, the purpose should be the maintenance of international order and the safeguard of international peace and security.
Article two, paragraph 7 of Chapter I of the UN is clear and straight: “Nothing
contained in the present Chapter shall authorize the UN to intervene in
matters which are essentially within domestic jurisdiction or any state
or shall require states to submit such matters to settlement under the
present Chapter”.
In Chapter VII, then, it goes on to refer to the role and functions
of the Security Council of the UN if and when there are threats to
peace and international security, if and when, of course, the permanent
members of the SC agree to act collectively.
The UN and other related institutions play a coordinating role in the sense that the States involved in a conflict dispose a –by all means precious– framework in which they meet and debate.
I stress these subtle determinants in order to highlight the substantial differences among
- Domestic politics which disposes societal foundations and distributive justice related to socially defined political criteria and
international politics which given the absence of a world society and
world politics at issue is, by definition, INTERNATIONAL ORDER. - Alliance politics define the common interest among the participating sovereign states.
The common purpose is to fulfil common interests by combining
capabilities, postures and actions and by following common strategies. - International institutions function in accordance to their intrinsic statecentric logic which makes them dependent variables of state politics.
- Stability after all is essentially a function of balance of power at the level of the regions and at the level of the planet.
- Paradigmatic Thucydidean axioms on war, stability and instability determine fully the causes and the prerequisites.
- Disequilibrium gives rise to revisionist claims and the
conditions of equilibrium is most often the principle objective of
states and alliances.
- Disequilibrium gives rise to revisionist claims and the
- Paradigmatic Thucydidean axioms on war, stability and instability determine fully the causes and the prerequisites.
Let us focus our attention on power as the principle factor of international politics.
In a conflictual world military power proper is certainly of utmost importance for the fulfilment of states’ and Alliances’ interests.
What are these interests at the regional level? We couldn’t answer it in some words.
Nonetheless, a quarter of a century after the end of Cold War it is
fully confirmed what many of us where supporting at the outset of the
post-Cold War era:
By demolishing state structures of unstable regional states is politically and strategically irrational.
As things evolve our attention here, then, are power factors related to regional conflicts and the prerequisites of political and strategic rationality.
In a nuclear world of many big and nuclear powers strategic rationality at the regional level is as important as it is at the level of the planet.
The danger of escalation of a regional conflict to a global conflict is thus a major strategic issue.
Current regional conflicts such as in Afghanistan, Syria and Iraq are telling:
The
military input of the strategic set up is the triangle 1) land forces,
2) air power, 3) naval power and supportive means and approaches such as
information and communication.
Add to these factors logistics in the broader since, cyberwar and certainly bases and supply stations in adjacent friendly or allied states.
Airpower and naval power are important inputs in many respects and
relate to threats and costs against adversaries as well as to the
transport of troops and in ways that create appropriate prerequisites
for effective operations.
Some additional factors make air power increasingly indispensable:
- As the precision of strikes becomes more accurate owing to technologically advances in airplane technology and navy missiles, AN INTEGRATED FORCE AND COMMAND STRUCTURE IS INDISPENSABLE.
- Air dominance over an enemy’s territory, cutting
off its supply lines and transport of elite troops in special
operations, provides space and facilitates other operations of land
forces on the ground. - GENERAL AIR STAFF is also the main source of intelligence, surveillance and reconnaissance (ISR). An effective combination of air, naval and land forces is a prerequisite of effective conquer and control of territory.
- In fact, integrating force transport, land, air and navy strikes, land force fighting,
force advancement, consolidation of land control and fulfilment of
military objectives behind the enemy lines are by all means a principal
purpose for all modern armies. - In a forum of high military officials I need not to stress what
everyone knows, that is, the fact that land forces, naval forces and
land forces are part of one and the same structure combining capabilities in order to fulfil common objectives. - At issue is not the hierarchy of importance of the means available but their flexible and effective combination as a conflict evolves.
- In fact, integrating force transport, land, air and navy strikes, land force fighting,
- Naval and much more air power are also related to distance,
a fact that necessitates effective combination of their operation with
land forces that advance or fight to conquer and control territory.- As already hinted, bases and supply stations near to potential targets are vital and lead to more effectiveness and less costs.

The DEFINITION OF POWER in both national and alliance instances should distinguish between potential and actual power.
Material and other variables that determine real power are innumerable, their combination infinite and optimum capabilities an endless political, institutional and military exercise.
Actual military power relates, inter alia, to the size of the
population, the economic infrastructure, the disposal or control of
resources, geopolitical factors, technology, skills, planning,
institutions and well organized structures which link efficiently the
political and military leadership.
As already stressed, both a state’s and an Alliance’s actual
power depends upon the effective combination of land power and naval and
air power.
To be more precise and specific, as technology improves,
these three principal elements of military power become more and more
indistinguishable.
Certainly, in a world of territorial states and irrespective
whether forces originate in land power, air power or naval power, a
principle political and military objective is conquering land and
controlling territory.
I refer to regional conflicts, because the equation changes
if we refer to vast areas in conflicts among big or even continental
states when objectively big battalions on the ground are indispensable
for conquering, controlling and advancing.
Still, even then, as technology advances an integrated force
structure, integrated planning and combined action is vital. For
example, strategic air bombing capabilities, long range missile strikes
and all the other air and naval means that are disposed by modern
armies.
Great powers are always determinant actors.
Nonetheless, we could distinguish between two different cases. Direct
great power confrontation and confrontation in regional conflicts.
Certainly, one should not sightsee the danger of indirect
confrontation which may lead to a direct conflict between nuclear
powers, something for which, however, great powers are cautious. As
typical cases one could refer to the memorandum of understanding of 1972
between USA and USSR and the caution in Syria not to escalate into a
strategic confrontation.
Among great powers –usually also nuclear powers– stability is
related to balance and a distribution of power that do not lead to
fear, to security dilemmas as regards survival and to direct military
engagements.
In regional conflicts even if great powers are in antagonism
their main concern is to prevent dominance by other great powers, to
secure control of resources, to maintain favorable regional conditions
and as just mentioned not to act in was which lead to a direct
intercontinental war among great powers. By all means a fragile and
dangerous rope-walking.
In regional conflicts of the four principal types of power – nuclear, sea power, airpower and land power– land power is both costly and indispensable.
Costly not only in material terms but also in political terms.
The case of Somalia in the early 1990s demonstrated that modern communications could multiply domestic political cost owing to casualties.
In the cases of Iraq, Afghanistan and Syria we witness the fact that the anthropological complexity on the ground could prove costly and sometime prohibitive.
Projecting land power, conquering land and controlling territory,
infrastructure and resources in conflictual regions is by all means a costly and dangerous balancing act.
This is an additional fact that create the need for effective
integration of plans and decisions regarding the combination of land,
air and naval power.
I go no further and I just stress what I supported earlier regarding
the integrated character of land, air and naval force structure.
At any moment and each case the precise combination is the
work of the Joint Staff which decides on the precise mixture of force
structures in general and specific circumstances of the constantly
fluctuating strategic set up at the level of the regions and the planet
that constantly change the single most important factor, the
distribution of power among the actors involved.
An appropriate observation as regards costs and benefits in conflicts
of the modern times is the fact that, as it is apparent today, former western colonial powers executed military interventions in ways that unnecessarily accentuated well known divisions and animosities resulting to the collapse of many regional states.
It also gave rise to many unexpected and politically irrational conflicts that change the map of the interstate structure as we knew it during the 20th century.
By all means and regarding all thinkable political purposes including state survival, it is questionable as to whether interstate chaos serves any purpose of any one state big or small.
The need to think and function in the Thucydidean logic of balance is urgent and demanding.
As it is again and again bitterly experienced, the regional
political setting is crucial in both strategic and tactical terms and
very much related to military plans and decisions.
Even if the forces on the ground is a decisive military instrument, friendly
and stable states could provide conditions which make easier the
combination of air, land and naval power and create the conditions of
conflict resolution in ways that establish rational interstate
conditions.
An effective combination of the available means is crucially related to the political situation on the ground and the anthropological complexities which in the Middle East is a standard fact of life for centuries if not millennia.
A state or an alliance of states could not possibly achieve political purposes by creating an interstate and intrastate mess
and then attempt to fulfill objectives by imposing cost through
airstrikes alone or by fighting lengthy wars of attrition which
experience shows that are rarely if never effective.
Strategic planning and implementation of strategic objectives necessitate political rationality and the framework that provides it is nothing else but the states and a functional balance of power among them.
In all conflicts all the parties involved logically would prefer to deal with actors which could function and behave on the basis of rational calculations of the cost and benefits of alternative acts and behaviors.
This is the reason that one could reasonably question the wisdom of the logic behind the scope and results of interventions during the last two decades.
The result was the proliferation of independent transnational actors, terrorists of all kinds included.
As we said the war is the continuation of politics by other means, that is, it belongs and obeys to the logic of state purposes.
The restoration of viable and stable states in many regions is to our opinion the most important political purpose.
Chaos is not a political option and a world, including the regional level, without states means chaos.
A world empire is absolutely impossible.
A world state is not feasible. Similarly a government of the
governments is as remote as ever and multipolar world is already a fact.
At issue therefore is balance. During the difficult decades
ahead, the precious and crucial phrase is: “balance and political and
strategic rationality”.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestosedu.gr / www.ifestos.edu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos

Γενικά θέματα
Μαθητές από τέσσερα σχολεία της Κύπρου στο Ευρωκοινοβούλιο
Για αρκετά παιδιά ήταν το πρώτο τους ταξίδι εκτός Κύπρου και μια μοναδική εμπειρία όπως δήλωσαν.

Στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Εκπαιδευτικού Προγράμματος «Erasmus Plus», επισκέφτηκαν τις Βρυξέλλες και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ομάδα μαθητών, από τέσσερα σχολεία της Κύπρου (Τεχνική Σχολή Αυγόρου, Σχολή Ομόδους, Περιφερειακό Γυμνάσιο Λιβαδιών, Γυμνάσιο Αγ. Ιωάννη Πολεμιδιών), μαζί με τους συνοδούς/καθηγητές. Την ομάδα των μαθητών και συνοδών φιλοξένησε στο Ευρωκοινοβούλιο ο Ευρωβουλευτής Κώστας Μαυρίδης (ΔΗΚΟ και S&D).
Στην συνάντησή τους, ο κ. Κ. Μαυρίδης εξήγησε τον τρόπο λειτουργίας των Ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων και ειδικά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον τρόπο λήψης αποφάσεων και τα διάφορα συμφέροντα. Στη συνέχεια, επικεντρώθηκε στα θεμελιώδη δικαιώματα του Ευρωπαίου πολίτη και ειδικότερα στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, που όπως τόνισε «πρόκειται για το σπουδαιότερο έγγραφο στην ΕΕ γιατί καθιστά αυτά τα θεμελιώδη και αναφαίρετα δικαιώματα και ελευθερίες, κοινά για όλους τους πολίτες και δεσμευτικά για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ.» Όπως εξήγησε μέσω παραδειγμάτων, αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες παραβιάζονται ωμά εις βάρος των ευρωπαίων πολιτών της Κύπρου, λόγω της συνεχιζόμενης παράνομης τουρκικής κατοχής μέρους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ακολούθησε συζήτηση με αναφορά στις δυνατότητες και ευκαιρίες που έχουν οι νέοι της Ευρώπης (για απόκτηση δεξιοτήτων, σπουδών, εργασίας κ.ά.), στο μέλλον της ΕΕ με επίκεντρο την κοινή άμυνα και ασφάλεια, στους σοβαρούς κινδύνους από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση, θέματα οικονομίας, την αξία της ελληνικής γλώσσας και γνώσης άλλων γλωσσών κ.ά.
Ακολούθησε δείπνο που παρέθεσε ο Κύπριος Ευρωβουλευτής προς όλη την ομάδα όπου υπήρξε ευκαιρία για καλύτερη ανταλλαγή απόψεων για τους προβληματισμούς και τα μελλοντικά τους σχέδια. Ο κ. Κ. Μαυρίδης εξέφρασε την ευαρέσκεια μαζί με τα συγχαρητήριά του προς τους μαθητές/τριες για το επίπεδο αγωγής και ενδιαφέροντός τους για ευρωπαϊκά θέματα καθώς και στους υπεύθυνους καθηγητές/συνοδούς για την όλη πρωτοβουλία. Αξιοσημείωτο ότι για αρκετά παιδιά ήταν το πρώτο τους ταξίδι εκτός Κύπρου και μια μοναδική εμπειρία όπως δήλωσαν.
Γενικά θέματα
Τι αποφάσισαν στο Παρίσι οι ηγέτες της ΕΕ για την Ουκρανία;
Σημαντική η συνεργασία μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ, στα επόμενα στάδια διευθέτησης του ουκρανικού, συμφώνησαν οι συμμετέχοντες στην άτυπη συνάντηση, εξαιρετικά δύσκολη όμως στην παρούσα συγκυρία, μετά τα συνεχή «αδειάσματα» της Ουάσινγκτον

Με ομοφωνία για τη συνέχιση της στήριξης στο Κίεβο, αλλά με επιφυλάξεις ως προς την αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων στην Ουκρανία, ολοκληρώθηκε η άτυπη σύνοδος των ευρωπαίων ηγετών στο Παρίσι, για την επίλυση του Ουκρανικού και την ασφάλεια της Ευρώπης, μετά την πρόσφατη απόφαση των ΗΠΑ και του αμερικανού προέδρου Τραμπ να απεμπλακούν από τον πόλεμο στην Ουκρανία.
«Όχι αποφάσεις για την Ουκρανία χωρίς την Ουκρανία», δήλωσε ο πρωθυπουργός της Πολωνίας, Ντόναλντ Τουσκ, εξερχόμενος από το Μέγαρο των Ηλυσίων, αφήνοντας σαφή αιχμή κατά των ΗΠΑ και της Ρωσίας, των οποίων οι υπουργοί Εξωτερικών, Μάρκο Ρούμπιο και Σεργκέι Λαβρόφ, αντιστοίχως, συναντώνται σήμερα στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, για να συζητήσουν για το τέλος του πολέμου – στις συνομιλίες δεν έχουν προσκληθεί ούτε η Ουκρανία ούτε η ΕΕ.
Επαναπροσέγγιση Βρετανίας με Ευρώπη
Η άτυπη σύνοδος του Παρισιού σηματοδότησε και ακόμη μία σημαντική εξέλιξη: την επαναπροσέγγιση της Βρετανίας με την Ευρώπη, για πρώτη φορά τόσο έντονη, μετά το Brexit, δια του Βρετανού πρωθυπουργού Κιρ Στάρμερ, ο οποίος αναφέρθηκε στην αταλάντευτη στήριξη που οφείλουν να δείξουν οι Ευρωπαίοι προς το Κίεβο, καθώς το διακύβευμα, όπως τόνισε, «δεν είναι μόνον το μέλλον της Ουκρανίας, αλλά και η ασφάλεια όλης της Ευρώπης, της ηπείρου μας».
Ο Ντόναλντ Τουσκ, του οποίου η χώρα κατέχει την προεδρία της ΕΕ το τρέχον εξάμηνο, δήλωσε ότι η Ευρώπη δεν τάσσεται απλώς υπέρ της εκεχειρίας στην Ουκρανία, αλλά υπέρ της διαρκούς ειρήνης, με εγγυήσεις ασφάλειας για το μέλλον της Ουκρανίας. Και πρόσθεσε ότι όλοι οι συμμετέχοντες στη σύνοδο του Παρισιού – οι πρωθυπουργοί της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Δανίας, της Ολλανδίας και της Βρετανίας, η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Αντόνιο Κόστα και ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε – συμφώνησαν ότι είναι σημαντικό να επιτευχθεί συνεργασία μεταξύ ΕΕ και ΗΠΑ, στα επόμενα στάδια διευθέτησης του Ουκρανικού.
Συνεργασία η οποία μοιάζει ωστόσο εξαιρετικά δύσκολη στην παρούσα συγκυρία, καθώς το σοκ που προκάλεσε στην Ευρώπη η απόφαση του Τραμπ να απεμπλακούν οι ΗΠΑ από τον πόλεμο στην Ουκρανία και η προσβλητική προς την Ευρώπη, ομιλία του αντιπροέδρου Τζέι Ντι Βανς, στη Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια, την περασμένη Πέμπτη, είναι ακόμη πολύ νωπό.
Οι ευρωπαίοι ηγέτες συμφώνησαν επίσης στην αύξηση των δαπανών για την ευρωπαϊκή άμυνα και χώρες όπως η Ισπανία, δεσμεύθηκαν να επιτύχουν τον στόχο, οι αμυντικές τους δαπάνες να ισούνται με το 2% του ΑΕΠ τους, στόχο που αποτελεί πάγιο αίτημα του ΝΑΤΟ.
Γενικά θέματα
Αναπάντητα τα ερωτήματα για τον σκοτεινό ρόλο του Έλληνα πράκτορα στη δολοφονία Κένεντι!
Τα απόρρητα αρχεία του FBI περιλαμβάνουν σημαντικές πληροφορίες για τον Ελληνοαμερικανό πράκτορα της CIA, Γιώργο Ιωαννίδη, ο οποίος φέρεται να είχε κρίσιμο ρόλο στα γεγονότα γύρω από τη δολοφονία του Τζον Κένεντι.

Το FBI αποκάλυψε πρόσφατα την ύπαρξη 2.400 νέων εγγράφων σχετικά με τη δολοφονία του Τζον Φ. Κένεντι, σε μια προσπάθεια συμμόρφωσης με την εκτελεστική εντολή του Ντόναλντ Τραμπ για πλήρη διαφάνεια.
Η κίνηση αυτή έρχεται να ταράξει τα νερά, καθώς για δεκαετίες το αμερικανικό κατεστημένο κρατούσε στο σκοτάδι σημαντικά στοιχεία για τη μεγαλύτερη πολιτική δολοφονία του 20ού αιώνα.
Η αλήθεια είναι ότι η επίσημη εκδοχή της «μοναχικής δράσης» του Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ δεν έπεισε ποτέ το κοινό. Αντιθέτως, ενισχύθηκαν οι θεωρίες ότι πανίσχυρα κέντρα εξουσίας ήθελαν τον Κένεντι νεκρό, πιθανώς λόγω της στάσης του απέναντι στη CIA, το στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και την ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ. Η απελευθέρωση αυτών των αρχείων ίσως αποκαλύψει ποιοι είχαν λόγο να «κουκουλώσουν» την αλήθεια.
Τα απόρρητα αρχεία του FBI περιλαμβάνουν σημαντικές πληροφορίες για τον Ελληνοαμερικανό πράκτορα της CIA, Γιώργο Ιωαννίδη, ο οποίος φέρεται να είχε κρίσιμο ρόλο στα γεγονότα γύρω από τη δολοφονία του Τζον Κένεντι. Ο Ιωαννίδης, που είχε την ευθύνη της μυστικής δράσης της CIA στο Μαϊάμι, διατηρούσε επαφές με Κουβανούς εξόριστους, μεταξύ των οποίων και άτομα που είχαν συναντήσεις με τον Λι Χάρβεϊ Όσβαλντ πριν τη δολοφονία. Κατηγορήθηκε ότι απέκρυψε πληροφορίες από την Επιτροπή της Βουλής που διερευνούσε την υπόθεση, ενώ ορισμένοι ερευνητές θεωρούν πως ήταν ο «χειριστής» του Όσβαλντ.
Επιπλέον, τα 44 απόρρητα αρχεία για τον Ιωαννίδη, που η κυβέρνηση Μπάιντεν αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει, ενδέχεται να περιέχουν κρίσιμα στοιχεία για την υπόθεση. Ο Ιωαννίδης, γνωστός και με το ψευδώνυμο «Χάουαρντ», είχε αναλάβει τη μυστική επιχείρηση «AMSPELL» της CIA, η οποία συνδέεται με την προπαγάνδα κατά του Φιντέλ Κάστρο. Μετά τη δολοφονία του Κένεντι, επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου φέρεται να είχε ρόλο στην Αποστασία του 1965 και τη Χούντα των Συνταγματαρχών. Παρά τις αποκαλύψεις για τη δράση του, η πλήρης δημοσιοποίηση των αρχείων του παραμένει μπλοκαρισμένη από τις αμερικανικές αρχές.
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο ο Τραμπ, τόσο στην πρώτη του θητεία όσο και τώρα, επέμεινε στη δημοσιοποίηση των εγγράφων. Αντιθέτως, ο Μπάιντεν, όπως και οι προηγούμενοι «συστημικοί» πρόεδροι, συνέχισε να αποκρύπτει σημαντικά αρχεία, επικαλούμενος «εθνική ασφάλεια». Μα ποια «εθνική ασφάλεια» κινδυνεύει 60 χρόνια μετά;
Αν τα έγγραφα περιέχουν πληροφορίες για τις επαφές του Όσβαλντ με τη Σοβιετική και Κουβανική πρεσβεία στο Μεξικό ή λεπτομέρειες για την παρακολούθησή του από τη CIA, μπορεί να επιβεβαιωθεί αυτό που πολλοί υποψιάζονται: ότι δεν ήταν ένας απλός «μοναχικός δολοφόνος», αλλά πιόνι σε ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι.
Ο Τραμπ δείχνει να πιστεύει πως ο αμερικανικός λαός δικαιούται να γνωρίζει την αλήθεια. Αν αυτή η διαφάνεια οδηγήσει στο να πέσουν οι μάσκες για το ποιοι πραγματικά κυβερνούν, τότε μιλάμε για ιστορική στιγμή. Οι επόμενες αποκαλύψεις ίσως αποδείξουν ότι το «βαθύ κράτος» υπήρχε πολύ πριν ο Τραμπ το κατονομάσει…
Ποιός ήταν ο Γιώργος Ιωαννίδης
Ο Γιώργος (Τζωρτζ) Ιωαννίδης γεννήθηκε στην Αθήνα τον Ιούλιο 1922 και λίγους μήνες αργότερα, η οικογένειά του μετανάστευσε στην Νέα Υόρκη, όπου σπούδασε προτού εγκατασταθεί στην Ουάσιγκτον.
Το 1949 εργάστηκε στην ελληνική ομογενειακή εφημερίδα «National Herald» και το γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας. Στην CIA εντάχθηκε το 1952 με την προτροπή του ελληνικής καταγωγής πράκτορα Τζορτζ Τόμας Κάλλαρη, καθώς είχαν παντρευτεί τις αδελφές Ισμήνη και Βιολέτα Μικρούτσικου με καταγωγή από την Φωκίδα (η δεύτερη και σύζυγος του Ιωαννίδη πέθανε στα τέλη της δεκαετίας του ’90 ενώ διατηρούσε μεσιτικό γραφείο στις ΗΠΑ). Μέσω του Κάλλαρη, ο Ιωαννίδης έγινε ο προστατευόμενος του τότε «αρχηγού» των Ελλήνων της CIA, Τομ Καραμεσίνη, που ήταν και ο πρώτος σταθμάρχης στην Ελλάδα την περίοδο 1951-1953.
Η μετάθεση
Το 1956 μετατίθεται στην Αθήνα και εμφανίζεται ως δικηγόρος για θέματα του αμερικανικού στρατού. Το διάστημα 1962-1963 με «βιτρίνα» το δικηγορικό γραφείο του στο Μαϊάμι και το ψευδώνυμο «Χάουαρντ» ανέλαβε την χρηματοδότηση με 25.000 δολάρια μηνιαίως και την άντληση πληροφοριών από το Φοιτητικό Επαναστατικό Διευθυντήριο (Directorio Revolucionario Estudantil), ομάδα Κουβανών εξόριστων φοιτητών εναντίον του Φιντέλ Κάστρο.
Ο Ιωαννίδης ενεργούσε με βάση την μυστική επιχείρηση «AMSPELL» της CIA και φέρεται να ήταν αυτός που καθοδήγησε τους Κουβανούς αντιφρονούντες, ώστε λίγες μετά την δολοφονία του Κένεντι να καταγγείλουν ότι ο δράστης είχε στενές σχέσεις με τον Φιντέλ Κάστρο που είχε ζήσει στην Σοβιετική Ενωση.
Σύμφωνα με πληροφορίες και στοιχεία, ο Όσβαλντ 4 μήνες πριν από την δολοφονία του Κένεντι είχε επαφή με Κουβανούς εξόριστους, τους οποίους ήλεγχε ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας της CIA.
Το βασικό ερώτημα που προέκυψε μετά την δολοφονία ήταν πώς ο δράστης κατόρθωσε να διαπράξει το έγκλημα χωρίς να γίνει αντιληπτός από τις μυστικές υπηρεσίες ή εάν ο Οσβαλντ ήταν υπό την καθοδήγηση της CIA, δοθέντος ότι οι αμερικανικές Αρχές διέψευσαν από τα πρώτα 24ωρα ότι η Υπηρεσία είχε οποιαδήποτε σχέση με τον εκτελεστή.
Τα ερωτήματα αυξάνονται το 1978, έναν χρόνο προτού ο Ιωαννίδης συνταξιοδοτηθεί μετά τιμών, όταν διορίστηκε σύνδεσμος με την Ειδική Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων για τη δολοφονία του Κένεντι, θέση από την οποία μπορούσε να ελέγχει την ροή των αποκαλύψεων.
Όταν, μάλιστα, εμφανίστηκε ενώπιον της Επιτροπής και ρωτήθηκε ποιος ήταν ο «χειριστής» των Κουβανών την περίοδο 1962-1964, δήλωσε άγνοια. Τα αρχεία για την διαχείριση των Κουβανών από τον Γιώργο Ιωαννίδη δεν είχαν δημοσιοποιηθεί επί δεκαετίες και ανασύρθηκαν το διάστημα 2000-2005, έπειτα από αποκαλύψεις του δημοσιογράφου της «Washington Post» Τζέφερσον Μόρλι, ο οποίος ανέδειξε τον ρόλο του «Χάουαρντ» στον «χειρισμό» του Όσβαλντ.
Ενδεικτικό είναι ότι εκείνη την περίοδο υπηρεσιακοί παράγοντες των ΗΠΑ είχαν προσπαθήσει να διαψευσθεί ότι αυτός ήταν ο Ιωαννίδης.
Η Αποστασία και η Χούντα
Το 1964 ο Ελληνοαμερικανός πράκτορας επέστρεψε στην Αθήνα και είχε ενεργό ρόλο στην Αποστασία του 1965 μαζί με άλλους από την CIA. Υπάρχουν, επίσης, ενδείξεις ότι βοήθησε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Μέλη της ελληνοαμερικανικής κοινότητας της Ουάσινγκτον θυμούνται τον Ιωαννίδη να μιλά με ενθουσιασμό για τους πραξικοπηματίες ενώ συγγενείς του ανακαλούν τις καλές σχέσεις που είχε με την δικτατορία του Γεώργιου Παπαδόπουλου.
Το 1971 η CIA τον μετέθεσε στο Βιετνάμ, προκειμένου να κατευθύνει τον πόλεμο των πληροφοριών εναντίον των Βιετκόνγκ και συνταξιοδοτόθηκε 7 χρόνια αργότερα, χωρίς να προχωρήσει σε οποιαδήποτε αποκάλυψη για την δράση του.
Ο Γιώργος Ιωαννίδης πέθανε στις 14 Μαρτίου 1990 στο Πότομακ του Μέριλαντ. Έξι δεκαετίες μετά την δολοφονία του Κένεντι και 3 δεκαετίες μετα τον θάνατο του Ιωαννίδη, οι Ντόναλντ Τραμπ και Τζο Μπάιντεν αρνήθηκαν την δημοσιοποίηση των 44 αρχείων για τον Ελληνοαμερικανό πράκτορα της CIA.
ΠΗΓΗ: Newsbreak.gr
-
Ενδιαφέροντα2 μήνες πριν
Αποκάλυψη του ηθοποιού Κωστή Σαββιδάκη! Κόπηκε ταινία στην Ελλάδα από φεστιβάλ επειδή προέβαλλε την Ορθοδοξία
-
Πολιτική2 εβδομάδες πριν
Έρχεται «τσουνάμι» αποκαλύψεων και στην Ελλάδα για USAID! Οι ΜΚΟ του Soros και οι Πρέσπες του Τσίπρα
-
Πολιτική4 εβδομάδες πριν
Αποκάλυψη Στρος Καν! Με έφαγαν οι ΗΠΑ όπως και τον Καραμανλή!
-
Απόψεις3 εβδομάδες πριν
Διαβεβαιώνω τον κ. Μητσοτάκη ότι η κυβέρνησή του δεν έχει μέλλον
-
Αναλύσεις3 εβδομάδες πριν
Ο Τραμπ δεν ξεχνά τί έκανε η Ελλάδα!
-
Αναλύσεις2 εβδομάδες πριν
Οδεύει προς αντικατάσταση ο Μητσοτάκης! Σπρώχνει την Ελλάδα περισσότερο προς την καταστροφή
-
Ιστορία - Πολιτισμός4 εβδομάδες πριν
Ένα ταξίδι γεύσεων από τη Μικρά Ασία στη Δράμα
-
Πολιτική3 μήνες πριν
Αδιόρθωτος Γεραπετρίτης! Νέες παρανοϊκές δηλώσεις – Θίχτηκε με το “μειοδότης” που είχε αναφέρει ο ίδιος για τον εαυτό του – Έπιασε στο στόμα του τον Ηλιάκη