Ακολουθήστε μας

Ελλάδα

Ο Ελληνισμός υπό αίρεση – Η στρατηγική της Τουρκίας στο μέτωπο Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη

Δημοσιεύτηκε

στις

Δημήτρης Ψωμιάδης 
Πολιτικός Επιστήμων
Όσο και αν η mean stream θεωρία των
διεθνών σχέσεων ήθελε με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου να επέρχεται σχεδόν
αυτοδίκαια και αυτόματα μια νέα διεθνική ειρηνική και ευημερούσα τάξη πραγμάτων
διαψεύστηκε. Και αυτό διότι εδραζόταν σε σαθρά θεμέλια, όπου το ποθούμενο
αναγορευόταν σε επιστημονικό τεκμήριο, δυνάμενο να καθορίσει την δράση και
δόμηση όλου του κόσμου. 

Η ελληνική πλευρά έλαβε εν πολλοίς σοβαρά υπ’ όψιν της το
ανωτέρω θεώρημα και το ενέταξε οργανικά στο αναλυτικό πλαίσιο της εξωτερικής
της πολιτικής, η οποία από την γέννησή της έως σήμερα, με αυξομειούμενη επίταση
και ένταση, είχε ως βασικό της αντίπαλο τον τουρκικό παράγοντα. Το γεγονός αυτό
είχε καταλυτική συνέπεια μια μόνιμη έλλειψη ασφάλειας και μια επίσης μόνιμη
προσπάθεια απόκτησης για την απόκτησή της. Σκοπός που την οδηγούσε, λόγω
αδυναμίας γεωπολιτικού δυναμικού, στην σύμπλευση ή καλύτερα στην υποταγή της
«προστασίας» των Μεγάλων Δυνάμεων, πράγμα φυσικό για ένα μικρό κράτος, όπου η
διεθνής πολιτική ασκούνταν και ασκείται με όρους ισχύος.

Μια περιοδολόγηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, θεωρώ
ταπεινώς, ότι  στερείται νοήματος λόγω
του όγκου της βιβλιογραφίας που έχει παραχθεί.
Η συμβιωτική συμμαχική σχέση με την Τουρκία επετεύχθη με
την ταυτόχρονη είσοδό μας στο ΝΑΤΟ και διατηρήθηκε ειρηνική μέχρι τη δεκαετία
του ΄70. Έκτοτε, η Άγκυρα θέτοντας σταδιακά ένα πλέγμα αμφισβητήσεων, αφορουσών
την Κύπρο, την Θράκη, με επίκεντρο όμως το Αιγαίο, επιζητεί την αναθεώρηση του
καθεστώτος που διέπει τις σχέσεις των δύο χωρών. Και γνωρίζει ότι ο αιγαιακός
χώρος, αποτελεί τον μείζονα συνδετικό κρίκο μεταξύ βορά και νότου και ότι χωρίς
την συνυπευθυνότητα και συγκυριαρχία του δεν μπορεί να ασκήσει ολοκληρωμένο και
αποφασιστικό έλεγχο στα Στενά και την περιφέρεια της με συνέπεια μια σχετικοποίηση
της θέσης της. Η προσφιλής τουρκική τακτική σύνδεσης ετερογενών προβλημάτων
είχε καταλυτικό αποτέλεσμα επί του Κυπριακού. Εκμεταλλευόμενη την γεωπολιτική
της αξία και ελισσόμενη επιδέξια εντός του ψυχροπολεμικού  διπολισμού, κατάφερε να καταστεί εμπλεκόμενο
μέρος στο ζήτημα, κατά παράβαση του άρθρου 20 της Συνθήκης της Λωζάνης και να
παραμείνει ατιμώρητη μετά την εισβολή και κατοχή του βορείου τμήματος του
νησιού και της εθνοκάθαρσης κατά καταπάτηση κάθε Αρχής και Κανόνα του Διεθνούς
Δικαίου.
Κατά τις επόμενες δεκαετίες, παρά τις προσπάθειες
αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας όπως το Δόγμα Ενιαίου Αμυντικού
Χώρου, η ελληνική διπλωματία επανέφερε το εναλλακτικό μοντέλο της ειρηνικής
διευθέτησης των διαφορών. Αξιοσημείωτη αμετάβλητη συνιστώσα ήταν πως η τουρκική
επιθετικότητα και ο αναθεωρητισμός δεν υποχώρησαν σε καμιά εκ των δύο περιόδων.
Η Τουρκία γνωρίζει πολύ καλά πως η ελληνική πλευρά,
προϊόντος του χρόνου, «φθίνει» εξ’ αιτίας της δημογραφικής της απίσχνανσης και
της εν γένει πολύτροπης απομείωσης του δυναμικού της, με συνέπεια να
αντιμετωπίσει επιτακτικά το πιεστικό ερώτημα του τι τελικά να πράξει απέναντι
στον εξ’ ανατολών γείτονα. Η στρατηγική της φθοράς προϋποθέτει χρόνο τον οποίο
η Τουρκία διαθέτει και εκμεταλλεύεται μεθοδικά υπέρ της.
Οι «επαΐοντες» του θεωρήματος της εξαγωγής των εσωτερικών
προβλημάτων της Τουρκίας θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους την ανάλυση του
Κονδύλη πως η άσκηση εξωτερικής πολιτικής γίνεται : «με σκοπό την συντήρηση και
εδραίωση της ισχύος  της εκάστοτε πολιτικής
κοινότητας στο πλαίσιο του εκάστοτε ενδιαφέροντος πολιτικού σύμπαντος»[1]. Γιατί άλλο η κυρίαρχη
ομάδα στο εσωτερικό καθαυτή και άλλο η πρωτοκαθεδρία του εσωτερικού παράγοντα
επί του εξωτερικού. Αναμφίβολα στο εσωτερικό λαμβάνονται οι αποφάσεις και
εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς, όμως ο ανωτέρω ορισμός αποτελεί ανεξάρτητη
σταθερά για την κατανόηση των δράσεων μιας χώρας και δη η Τουρκία.
            Η άνοδος του AKP δημιούργησε
ελπίδες για ολική εξομάλυνση των σχέσεων της Τουρκίας με όλους της τους
γείτονες, στα πλαίσια του δόγματος «των μηδενικών προβλημάτων», όπου
απεδείχθησαν ψευδεπίγραφες εις πείσμα πολλών. Ανεξάρτητα της τωρινής του
κατάληξης, το δόγμα είχε εξ’ αρχής ως μόνιμες και αναγκαίες εξαιρέσεις την
Ελλάδα και την Κύπρο. Αυτό είναι και μια πειστική απόδειξη της συνέχειας της
τουρκικής εξωτερικής πολιτικής σε ζητήματα που θεωρεί ζωτικά για τα συμφέροντά
της. Διαπίστωση που αρκετοί αρνούνται πεισματικά να δουν.
Για την Τουρκία το Αιγαίο και η Κύπρος ενέχουν μια συνοχή
όπως και συνέχεια με την υπόλοιπη Ανατολική Μεσόγειο που ως τμήμα του «εγγύς
θαλάσσιου χώρου» της δεν νοείται να την αφήνει αδιάφορη. Μια ολοκληρωμένη προσέγγιση της
τουρκικής θέασης είναι η πρόσληψη ως μιας γεωγραφικής και γεωστρατηγικής
ενότητας που παρουσιάζουν τα Στενά με το Αιγαίο και την Κύπρο
. Όπως
γράφει ο κ. Νταβούτογλου το «αδιέξοδο» και «κενό ασφαλείας» οφείλεται «στην
αγεφύρωτη αντίφαση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και
του ισχύοντος καθεστώτος»[2]. Όμως δεν αντιλαμβάνεται
πως η αντίφαση αυτή και η διαίρεση του χώρου, εν αντιθέσει με τα πολλούς αιώνες
ισχύοντα, έχει προκαλέσει και στην Ελλάδα προβλήματα ασφαλείας.
Έτσι, τα μονομερώς τεθέντα ζητήματα όπως, της
αμφισβήτησης του εθνικού εναερίου χώρου των 10 ν.μ., του ορίου του FIR, του
δικαιώματος επέκτασης των χωρικών υδάτων από 6 σε 12 και η θεώρησή του ως casus belli σε περίπτωση που
πραγματοποιηθεί, η ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ, η θεωρία των «γκρίζων ζωνών»
και τέλος, η αμφισβήτηση της αρμοδιότητας του Ελέγχου και Διάσωσης συνθέτουν
ένα σκηνικό χαμηλής έντασης σύγκρουσης με περιόδους κορύφωσης που έχουν
οδηγήσει τις δύο χώρες στα πρόθυρα πολέμου. Η μόνη αποδεκτή διαφορά κατά την
ελληνική πλευρά και όπως απορρέει από το Δ.Δ. είναι η οριοθέτηση της
υφαλοκρηπίδας. Το σκηνικό αμφισβήτησης και επιδείνωσης των σχέσεων γειτονίας
συμπληρώνεται με τον επιχειρούμενο εκτουρκισμό της Θράκης, με προοπτική την
πρόκληση εντάσεων, με όχημα την προστασία της μουσουλμανικής μειονότητας.
Το έτερο πρόβλημα αυτό της Κύπρου, ιδωμένο από την σκοπιά
του κ. Νταβούτογλου «που μια χώρα που παραμελεί την Κύπρο δεν είναι δυνατόν να
έχει έναν αποφασιστικό λόγο στις παγκόσμιες και περιφερειακές πολιτικές» και ότι
από «στρατηγική άποψη…είναι (θέμα) ζωτικής σημασίας ανεξάρτητα από το ανθρώπινο
στοιχείο που βρίσκεται εκεί. Ακόμα και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος
Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα Κυπριακό πρόβλημα».[3] Η αποκαλυπτική ανάλυση του
δεν επιτρέπει παρερμηνεία των σκοπών της Τουρκίας. Η υπερεντατική αλλά
ακατανόητη διαπραγμάτευση για «επίλυση» του Κυπριακού, χωρίς τα απτά και μόνιμα
οφέλη για την ελληνοκυπριακή πλευρά, δηλαδή μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης,  το μόνο που θα πραγματώσει είναι η επισφράγιση
του ελέγχου της Τουρκίας και στο ελεύθερο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, την
νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και κατοχής, με αντάλλαγμα την υπό
αίρεση επανένωση, που δεν θα έχει κάποιο πραγματικό αντίκρισμα, λόγω της μορφής
διακυβέρνησης που θα λάβει, πέραν των συναισθηματικών της αντανακλάσεων. Θα
πρόκειται, αναμφίβολα, περί της προτελευταίας στρατηγικής ήττας του Ελληνισμού
σε μια από τις ιστορικές του κοιτίδες.
Έπειτα, το θεώρημα της «εξημέρωσης του θηρίου», δηλαδή
της επίλυσης των προβλημάτων με την Τουρκία μέσω της παρεμβολής της ΕΕ λόγω των
ενταξιακών της διαπραγματεύσεων, απέδειξε τις αντοχές του. Αποδεικνύεται πως
για την Τουρκία η ΕΕ είναι ένα από τα πεδία δραστηριότητας και η αξία της θα
παρέλθει μόλις αποσπασθούν τα επιθυμητά οφέλη, με σαφή απόδειξη την δήλωση
Ερντογάν για την ύπαρξη του SCO ως
εναλλακτικού προσανατολισμού. Τι θα πράξει η Ελλάδα αν καταρρεύσουν de facto και de jure οι
διαπραγματεύσεις ΕΕ-Τουρκίας και απωλεσθεί το ούτως ή άλλως ουτοπικό, δέλεαρ
της ένταξης και αυτή η προσχηματική επιθυμία για μόνιμα ειρηνική επίλυση των
προβλημάτων; Έχει η ελληνική πλευρά περιεκτική στρατηγική αντιμετώπισης
κρίσιμων περιστάσεων που τυχόν θα προκύψουν; Η πιθανή απάντηση είναι πως όχι.
Ο νεοοθωμανικός οραματισμός έθεσε μια ποιοτικότερη
αναβάθμιση των προβλημάτων, όπου συνδυαζόμενος από τον εντατικό στρατιωτικό
υπερ-εξοπλισμό και την πρόσβαση στην «επανάσταση των στρατιωτικών υποθέσεων»
που επιτυγχάνει, θέτει επιτακτικότερες παραστάσεις απειλής για την
κλυδωνιζόμενη και ασθμαίνουσα Ελλάδα.
Ο τουρκικός αναθεωρητισμός και επιθετικότητα εναντίον της
Ελλάδας και Κύπρου είναι απόρροια της διεύρυνσης του συσχετισμού ισχύος των δύο
πλευρών, με την παντοιότροπη ενδυνάμωση του τουρκικού γεωπολιτικού δυναμικού
και την αποδυνάμωση του αντίστοιχου ελληνικού. Δεν σχετίζεται επουδενί με
ιδεολογίες και εσωτερικές διαμάχες μεταξύ επιθετικών κεμαλικών και συνεργατικών-ειρηνόφιλων
ισλαμιστών. Η πορεία των γεγονότων είναι αρκετή για την επίρρωση της
αυταπόδεικτης αυτής αλήθειας. Το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν
βίωναν για ευρύ χρονικό διάστημα επιδείνωση οφειλόταν, αφενός στο στρατηγικό
τραύμα της Μικρασιατικής Καταστροφής που οδήγησε την ελληνική πλευρά σε αναδίπλωση
και επικέντρωση στο εσωτερικό της μέτωπο και αφετέρου σε μια αντίστοιχη
τουρκική προσπάθεια ανόρθωσης και ενίσχυσης των εσωτερικών συντελεστών ισχύος,
χωρίς βέβαια να παραβλέπεται και το πάντα ενεργό ενδιαφέρον της για περιοχές
που συνορεύουν με αυτήν.
Η ελληνοτουρκική «φιλία» οφείλει να στηρίζεται στις
απορρέουσες αρχές του Δ.Δ. για καλή γειτονία, ειρηνική επίλυση των διαφορών και
κυρίως του σεβασμού της εθνικής κυριαρχίας και εδαφικής ακεραιότητας, ώστε να
επιτευχθεί η ειρηνική συνύπαρξη και σταθερότητα. Η έλλειψη κοινών ζωτικών συμφερόντων
και η ρήση των Αθηναίων το 5, 86 του Θουκυδίδη ότι: «κατά την κρίση των ανθρώπων το δίκαιο
λογαριάζεται
  όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του κι ότι,  όταν αυτό δε συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει  η
δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται
», συνθέτουν την αληθή φύση των διμερών σχέσεων. Συνεπώς, το όλο και
διευρυνόμενο χάσμα ισχύος Ελλάδος-Τουρκίας οδηγεί την δεύτερη, στην επιδίωξη
των στόχων της με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, που αθροιστικά έχουν ως
αντικειμενικό σκοπό την περιφερειακή ηγεμονία κατά το πρότυπο της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, μέσω μιας αναθεωρητικής δυναμικής πειθαναγκασμού και καταλυτικής
επιρροής.
Η υπεράσπιση του status quo από πλευράς
Ελλάδος, πέρα από τις προφανείς και ευεργετικές προεκτάσεις του επί της ειρήνης
και σταθερότητας, υποκρύπτει μια έλλειψη ισχύος εκ μέρους της αλλά και
συνδυάζεται από το περιοριστικό πλαίσιο που θέτουν οι σχεδιασμοί και επιδιώξεις
των Μεγάλων Δυνάμεων που αναβιβάζουν τυχόν ανεξάρτητες κατευθύνσεις
απαγορευτικές και ως εκ τούτου ανέφικτες.
Τι μπορεί επομένως να πράξει η Ελλάδα;
Αφενός, η ύπαρξη μια αξιόπιστης αποτροπής προϋποθέτει μια
εντατική προσπάθεια εσωτερικής εξισορρόπησης συνδεδεμένη με μια στρατηγική
κουλτούρα αποφασιστικής άμυνας. Η περίπτωση κλιμάκωσης, ως ενδεχόμενο επιλογής
απαιτεί μια συστηματική και προσεκτική πολυεπίπεδη προετοιμασία, πρακτική που
δεν παρατηρείται από την Ελλάδα. Προϊόντος του χρόνου εάν απαιτηθεί πολεμική συμπλοκή
ίσως αντιμετωπίσει την πιθανότητα συντριβής, Αφετέρου, η εναλλακτική της
εθελούσιας σύμπραξης με την Τουρκία θα υποβίβαζε την Ελλάδα σε μια εξαρτώμενη
δύναμη, δηλαδή  ένα καθεστώς πλήρους δορυφοροποίησης.
Έτσι η μόνη ρεαλιστική προοπτική, όπως απορρέει από την
αναγκαιότητα των συσχετισμών, επιτάσσει η Ελλάδα να επιδιώξει την ενδυνάμωση
της αξιοπιστίας της αποτροπής της, όπου συνεπικουρούμενη από μια δυναμική
καταγγελία των προκλητικών πράξεων της Τουρκίας στους διεθνείς οργανισμούς θα έχει σκοπό την κινητοποίηση του
διεθνούς παράγοντα αλλά και η σύμπραξη και η εμβάθυνση περιφερειακών
στρατηγικών συμμαχιών, αποτελούν την μόνη εναλλακτική για την διαφοροποίηση των
ερεισμάτων ασφάλειας με σκοπό την επιβίωση του Ελληνισμού. Η σύλληψη και
εφαρμογή υψηλής στρατηγικής προϋποθέτει καταστατικά την βούληση για διασφάλιση
της ανεξαρτησίας μια χώρας.
Το μέτωπο του Αιγαίου και της Κύπρου πρέπει να ιδωθούν ως
ενιαία από γεωπολιτική άποψη. Ας γίνει κατανοητό ότι ο Ελληνισμός δίνει μάχες
οπισθοφυλακής στα έσχατα όρια της ιστορικής του υποχώρησης. Μια μάχη επιβίωσης
και θέσης στο πλανητικό στερέωμα του 21ου αιώνα. Ας ελπίσουμε ότι η
δοκιμασία θα σφυρηλατήσει μια νέα βούληση επιβίωσης και επιθυμίας να συμπράξει
στην διαμόρφωση του κόσμου της εποχής μας.


[1] Παναγιώτης
Κονδύλης, πλανητική πολιτική μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, εκδ. Θεμέλιο σελ. 16
[2] Αχμέτ
Νταβούτογλου, το στρατηγικό βάθος, εκδ. Ποιότητα σελ. 268
[3] Ο.π. σελ, 279

Ελλάδα

H FIBRAN γιορτάζει τα 50 χρόνια της με νέες επενδύσεις 45 εκατ. ευρώ

Δημοσιεύτηκε

στις

Αύξηση κύκλου εργασιών και κερδοφορίας το 2023, παρά τις πιέσεις από τις τιμές ενέργειας

Nέες επενδύσεις στην Ελλάδα, συνολικού ύψους 45 εκατ. ευρώ, τρέχει από φέτος η ελληνική πολυεθνική βιομηχανία παραγωγής μονωτικών υλικών FIBRAN. Σε συνδυασμό με τις επενδύσεις που έχουν προηγηθεί ή τρέχουν επίσης επί του παρόντος στις μονάδες της στο εξωτερικό ο Όμιλος «τρέχει» και φέτος –χρονιά σημειωτέον κατά την οποία εορτάζει τα 50 χρόνια από την ίδρυσή της –  ανοδικά, έχοντας ξεπεράσει στη χρήση 2023 το «φράγμα» των 200 εκατ. ευρώ τζίρου.

Όπως επισημαίνει σχετικά στη «Ν» η Πρόεδρος και Διευθύνουσα Σύμβουλος της εταιρείας και του Ομίλου, Μαρία Δ. Αναστασιάδου Σαββαΐδου,  το επενδυτικό πρόγραμμα των 45 εκατ. ευρώ αφορά:

  • Νέα γραμμή εξηλασμένης πολυστερίνης στην έδρα της εταιρείας  στην Τερπνή Σερρών. Η νέα γραμμή θα παράγει προϊόντα μεγαλύτερου πάχους (20 cm) με τα καλύτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά και αναμένεται να ολοκληρωθεί τον Ιούλιο του 2025.
  • Επενδύσεις προσθήκης εξοπλισμού βελτίωσης ποιότητας και αυτοματισμού των παραγόμενων προϊόντων πετροβάμβακα τη μονάδα πετροβάμβακα της εταιρείας επίσης στην Τερπνή Σερρών.
  • Επενδύσεις στην ενέργεια για μετάβαση από την Μέση στην Υψηλή Τάση.
  • Νέες εγκαταστάσεις (αποθήκες κ.α.) στην Τερπνή.
  • Επενδύσεις σε ΑΠΕ στην Κεντρική Μακεδονία και
  • Νέα γραφεία Διοίκησης στην περιοχή της Θέρμης, στη Θεσσαλονίκη. Προβλέπεται μεταφορά της Διοίκησης σε αυτά σε ορίζοντα διετίας.

Έντονη εξωστρέφεια

Παράλληλα, ο Όμιλος επεκτείνει τις επενδύσεις του στην Ιταλία για τη βέλτιστη μακρόχρονη βιώσιμη αξιοποίηση των λατομείων στην Τοσκάνη και για βελτιστοποίηση του εξοπλισμού του εργοστασίου γύψου που εξαγόρασε μαζί με τα τρία λατομεία το 2021. Περαιτέρω, μάλιστα, όπως προσθέτει η κα.Αναστασιάδου Σαββαΐδου, ήδη εξετάζεται και μεσοπρόθεσμο επιχειρηματικό πλάνο επενδύσεων στα Βαλκάνια και την αφρικανική ήπειρο.

Συνολικά, επίσης, την προηγούμενη τριετία η FIBRAN ολοκλήρωσε επενδύσεις της τάξης των 100 εκατ. ευρώ που εκτός από τις προαναφερόμενες επενδύσεις στην Ιταλία αφορούσαν την αγορά εργοστασίου πετροβάμβακα στη Βουλγαρία και στην παραγωγή εξηλασμένης πολυστερίνης στη νέα της μονάδα παραγωγής στην Τσεχία, αμφότερα το 2022. Παράλληλα οι θυγατρικές εταιρείες του Ομίλου στη Σλοβενία, την Ιταλία, την Πορτογαλία και τη Βουλγαρία παίζουν ενεργό ρόλο τόσο στην έρευνα και ανάπτυξη για την υιοθέτηση μοντέλων αειφορίας στη διαχείριση υλικών και στην εφαρμογή των συστημάτων μόνωσης και ξηράς δόμησης σε συνεργασία με τα κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ευρώπης αλλά και ως ιδρυτικά μέλη ευρωπαϊκών πρωτοβουλιών για τα δομικά υλικά και την κατασκευή.

Με εμπορική παρουσία σε 46 χώρες, εξαγωγές σε όλες τις ηπείρους και με παρουσία στα σημαντικότερα κατασκευαστικά έργα της Ευρώπης και του κόσμου, όπως προσθέτει η επικεφαλής της, κερδίζει την εμπιστοσύνη των κατασκευαστών, των επενδυτών και του μελετητικού κόσμου.

Εν κατακλείδι, η FIBRAN είναι ίσως ο μοναδικός όμιλος δομικών υλικών στην Ευρώπη που διαθέτει εργοστάσια με όλα τα μονωτικά υλικά (εξηλασμένη πολυστερίνη, πετροβάμβακα, διογκωμένη πολυστερίνη) και προϊόντα ξηράς δόμησης.  «Μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι δεν υπάρχουν κακά και καλά μονωτικά υλικά και το αποδεικνύουμε στην πράξη.  Αυτό που πρεσβεύουμε είναι ότι επιλέγουμε μονωτικά υλικά ανάλογα με τη χρήση της εφαρμογής, την τοποθεσία του κτιρίου, την ηλικία, τις περιβαλλοντικές και κλιματολογικές συνθήκες, τα ρίσκα και τους κινδύνους», σημειώνει η Πρόεδρος και CEO του Ομίλου.

Αξίζει, δε, να σημειωθεί ότι με το εργοστάσιο παραγωγής πετροβάμβακα στην Τερπνή, ένα από τα ελάχιστα που παράγουν με ηλεκτρικούς φούρνους σε όλο τον κόσμο,  και την πρόσφατη επένδυση στη Βουλγαρία η FIBRAN αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς πετροβάμβακα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Πάγιες αρχές του Ομίλου – και η πιο σημαντική παρακαταθήκη από τον ιδρυτή του, Δημήτρη Αναστασιάδη, όπως επισημαίνει η κα. Αναστασιάδου Σαββαΐδου, είναι το τετράπτυχο:

  • Σεμνότητα: Να μιλάνε οι πράξεις σου και όχι τα λόγια σου
  • Νοικοκυροσύνη: Να επενδύεις χωρίς εξαρτήσεις
  • Εξωστρέφεια: Δεν υπάρχουν σύνορα στη δράση αλλά ούτε και στα όνειρα
  • Ανθρωποκεντρικότητα: Ο κάθε άνθρωπος έχει ρίζες και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο είναι προϋπόθεση για να επιστρέφει στις ρίζες του.

Στην Ελλάδα, επίσης, η μητρική εταιρεία συμμετέχει διαχρονικά σε ερευνητικά προγράμματα με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Πανεπιστήμιο Πατρών και το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και παράλληλα επενδύει σταθερά στο ανθρώπινο δυναμικό της που πλέον ξεπερνά τα 730 άτομα, όπως και στον κοινωνικό ιστό των περιοχών δραστηριοποίησης.

Σταθερά ανοδική πορεία

Με κύκλο εργασιών που ξεπέρασε το 2023 τα 200 εκατομμύρια ευρώ – συγκεκριμένα ανήλθε σε 200,723 εκατ. ευρώ, έναντι  199,976 εκατ. το 2022 – ο Όμιλος FIBRAN συνεχίζει κάθε χρόνο την ανοδική του πορεία.

Η ελληνική μητρική, με κύκλο εργασιών που ξεπέρασε τα 76 εκατομμύρια ευρώ – συγκεκριμένα ανήλθε σε 76,477 εκατ. ευρώ έναντι 72,786 εκατ. του 2022 – είχε την καλύτερη επίδοση στην ιστορία της. Σημειωτέον, δε, ότι το 2023 η ελληνική μητρική κατέγραψε κέρδη προ φόρων ύψους 9,710 εκατ. έναντι 4,074 εκατ. ευρώ του 2022 και μετά φόρων κέρδη ύψους 7,521 εκατ. ευρώ έναντι 2,526 εκατ. την προηγούμενη χρονιά, με το πολύ μεγάλο κόστος της ενέργειας και τις μειώσεις τιμών στις οποίες προέβη η εταιρεία να συμπιέζουν μάλιστα την κερδοφορία.
Αντίστοιχα, σε επίπεδο Ομίλου τα ενοποιημένα προ φόρων κέρδη ανήλθαν σε 15,736 εκατ. ευρώ έναντι 10,462 εκατ. του 2022 και τα ενοποιημένα μετά φόρων κέρδη σε 12,116 εκατ. έναντι 7,106 εκατ. ευρώ το 2022.

Το «ταξίδι» της FIBRAN ξεκίνησε από το όραμα του ιδρυτή της, αείμνηστου Δημήτρη Αναστασιάδη, για μια πρότυπη παραγωγική μονάδα μονωτικών υλικών σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη και μια Ελλάδα της παραγωγής και της προκοπής, που παράγει με τις δυνάμεις της προϊόντα καλύτερα από τον διεθνή ανταγωνισμό.

Τα 50 χρόνια διαδρομής της FIBRAN εορτάστηκαν με μια λαμπερή εκδήλωση στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, παρουσία του Υπουργού Ανάπτυξης, Τάκη Θεοδωρικάκου και διακεκριμένων εκπροσώπων του ελληνικού «επιχειρείν».

Ναυτεμπορική

Συνέχεια ανάγνωσης

Ελλάδα

FSRU Αλεξανδρούπολης: Σε εμπορική λειτουργία ο Τερματικός Σταθμός LNG

Δημοσιεύτηκε

στις

Σε λειτουργία ο πρώτος υπεράκτιος σταθμός φυσικού αερίου στη χώρα

Ξεκινά η Εμπορική Λειτουργία του Τερματικού Σταθμού LNG Αλεξανδρούπολης, με στόχο και την ανάδειξη της πόλης σε μια νέα ενεργειακή πύλη για ολόκληρη την Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η Gastrade, ανακοινώνει ότι θέτει σε εμπορική λειτουργία τον Τερματικό Σταθμό LNG Αλεξανδρούπολης. Πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα ενεργειακά έργα σε Ευρωπαϊκό, Περιφερειακό, Εθνικό και τοπικό επίπεδο, που σχεδιάστηκε, κατασκευάστηκε, ανήκει και θα λειτουργείται από την Gastrade. Ένα έργο-ορόσημο που οραματίστηκε πριν από 15 χρόνια ο Δημήτρης Κοπελούζος.

Αποτέλεσμα μεγάλων συνεργασιών, με πρωτοποριακή σύλληψη το έργο συμβάλλει στην ενεργειακή ασφάλεια και στη διαφοροποίηση των πηγών και των οδών προμήθειας ενέργειας της Νοτιοανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, αναβαθμίζοντας καθοριστικά τον ρόλο και τη σημασία της Ελλάδας στον σύγχρονο ενεργειακό χάρτη της Ευρώπης, καθιστώντας την ενεργειακή πύλη  για εννέα και πλέον χώρες.

Από την Τελική Επενδυτική Απόφαση στην Έναρξη της Εμπορικής Λειτουργίας

Η υλοποίηση του έργου άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά με τη λήψη της Τελικής Επενδυτικής Απόφασης (FID) στις 27 Ιανουαρίου 2022 από τη Gastrade, Στη συνέχεια, οι χερσαίες και υπεράκτιες κατασκευαστικές εργασίες στην Αλεξανδρούπολη προχώρησαν ταχύτατα, ενώ τον Φεβρουάριο του 2023 ξεκίνησε η κατασκευή της πλωτής μονάδας αποθήκευσης και επαναεριοποίησης LNG (FSRU) στη Σιγκαπούρη. Το FSRU απέπλευσε από το ναυπηγείο Seatrium στις 26 Νοεμβρίου 2023, φτάνοντας στα νερά του Θρακικού Πελάγους στις 17 Δεκεμβρίου 2023, όπου και αγκυροβόλησε στη μόνιμη θέση του.

Με την επιτυχή ολοκλήρωση όλων των δοκιμών λειτουργίας και την έκδοση από το Υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος της άδειας Λειτουργίας του το περασμένο καλοκαίρι, το έργο τέθηκε σε λειτουργική ετοιμότητα επιτρέποντας επίσημα την έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του Έργου.

Ο Τερματικός Σταθμός LNG Αλεξανδρούπολης αποτελείται εκτός από το FSRU, από  ένα υποθαλάσσιο και χερσαίο αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου, ο οποίος συνδέει το FSRU με το Ελληνικό Σύστημα Μεταφοράς («ΕΣΜΦΑ») και μέσω αυτού θα παραδίδει φυσικό αέριο εκτός από την Ελλάδα και στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Βόρεια Μακεδονία, τη Σερβία, τη Μολδαβία και την Ουκρανία στα ανατολικά, καθώς και την Ουγγαρία και Σλοβακία στα δυτικά. Η Πλωτή Μονάδα, που ονομάστηκε «ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΙΣ» προς τιμήν της πόλης και των κατοίκων της, που αγκάλιασαν το φιλόδοξο αυτό σχέδιο από την αρχή, διαθέτει τεχνολογία αιχμής, με μέγιστη δυναμικότητα επαναεριοποίησης 5,5 δισεκατομμυρίων κυβικών μέτρων ετησίως.

Η επόμενη μέρα

Ήδη 14 ελληνικές και διεθνείς εταιρείες συμμετέχουν εμπορικά στο έργο δεσμεύοντας σχεδόν το σύνολο της δυναμικότητας του με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον μέχρι το 2030. Ταυτόχρονα, η έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του έργου, σηματοδοτεί την επέκταση της πρωτοβουλίας του Κάθετου Διαδρόμου, ενισχύοντας σημαντικά τη δυναμική του με στόχο τη δημιουργία ενός κόμβου συναλλαγών φυσικού αερίου στην Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η ομάδα της Gastrade, μαζί με τους στρατηγικούς εταίρους και μετόχους της, Ελμίνα Κοπελούζου, Gaslog, ΔΕΠΑ Εμπορίας, Bulgartransgaz και ΔΕΣΦΑ, ευχαριστεί όλους τους φορείς που συνέβαλαν στην επιτυχή ολοκλήρωση αυτού του Εθνικού έργου και παραμένει αφοσιωμένη στη διασφάλιση ενός πιο βιώσιμου και ασφαλούς ενεργειακού μέλλοντος για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ο Διευθύνων Σύμβουλος της Gastrade Κωστής Σιφναίος ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Είμαστε όλες και όλοι, η ομάδα της Gastrade, πραγματικά υπερήφανοι και ενθουσιασμένοι που φθάσαμε στο τέλος της μεγάλης αυτής διαδρομής με επιτυχία και παραδίδουμε στη χώρα μας και σε όλη τη περιοχή γύρω μας ένα τόσο σημαντικό έργο. Το όραμά μας είναι να λειτουργήσει το έργο αυτό στην αγορά με τρόπο φιλικό για τη κοινωνία της Αλεξανδρούπολης, το περιβάλλον και τους πελάτες μας, προσφέροντας μια σταθερή και αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση για όλη την περιφέρειά μας. Θέλουμε να γίνουμε σημείο αναφοράς για τη ποιότητα των υπηρεσιών που θα προσφέρουμε».

«Χρειάστηκαν το όραμα ενός ανθρώπου, δεκαπέντε χρόνια προσπάθειας και δύο σχεδόν χρόνια εντατικής τεχνικής προετοιμασίας, ώστε η Ελλάδα, η Αλεξανδρούπολη, να αποκτήσουν ένα έργο τομή για τα ενεργειακά δεδομένα της ευρύτερης ευρωπαϊκής περιφέρειας. Ο Τερματικός Σταθμός LNG Αλεξανδρούπολης, είναι πολλά περισσότερα από ένα επιχειρηματικό έργο. Είναι μια απτή απόδειξη των δυνατοτήτων που έχουμε στην Ελλάδα να δημιουργούμε ευρωπαϊκές υποδομές που απαντούν σε προβλήματα των καιρών μας, δίνοντας ευκαιρίες και προοπτικές για ένα καλύτερο και βιώσιμο ενεργειακά μέλλον» τονίζει η ιδρύτρια μέτοχος της Εταιρείας κυρία Ελμίνα Κοπελούζου.

«Η GasLog είναι περήφανη για το γεγονός ότι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη του έργου από την αρχή, τη μετατροπή ενός πλοίου μεταφοράς LNG σε FSRU, την παράδοση της πλωτής μονάδας στην Αλεξανδρούπολη και την επιτυχή έναρξη λειτουργίας του Τερματικού Σταθμού Αλεξανδρούπολης, συμβάλλοντας ως μέτοχος αλλά και ως φορέας λειτουργίας του FSRU, τηρώντας παράλληλα τη δέσμευσή μας για την παροχή αξιόπιστων και καινοτόμων υπηρεσιών LNG σε παγκόσμια κλίμακα», δήλωσε ο κος Paolo Enoizi, Διευθύνων Σύμβουλος της GasLog.

«Η σημερινή μέρα σηματοδοτεί την έναρξη ενός νέου κεφαλαίου στο ενεργειακό τοπίο της περιοχής μας. Ο Τερματικός Σταθμός LNG Αλεξανδρούπολης, σχεδιασμένος με όραμα στραμμένο προς το μέλλον, αντιπροσωπεύει μια απτή λύση στις πιεστικές προκλήσεις της ενεργειακής ασφάλειας και της διαφοροποίησης των πηγών εφοδιασμού στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Μέσω αυτού του έργου, διασφαλίζουμε πρόσβαση σε πιο αξιόπιστες και ποικίλες πηγές ενέργειας, δημιουργώντας νέες οικονομικές ευκαιρίες για την τοπική κοινότητα και ενισχύουμε τη γεωπολιτική θέση του έθνους μας. Είμαστε πολύ περήφανοι για την καθοριστική συμβολή της ΔΕΠΑ Εμπορίας στην επιτυχή υλοποίηση αυτής της στρατηγικής υποδομής, η οποία θα αποφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα τόσο στην Ελλάδα όσο και στις γειτονικές της χώρες», δήλωσε ο Κωνσταντίνος Ξιφαράς, Διευθύνων Σύμβουλος της ΔΕΠΑ Εμπορίας.

«Η έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του FSRU Αλεξανδρούπολης αποτελεί σημαντικό ορόσημο για τη διασφάλιση της διαφοροποίησης του χαρτοφυλακίου προμηθειών και για την  εξασφάλιση της ενεργειακής ασφάλειας όχι μόνο για τη Βουλγαρία, αλλά και για την περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Η απόφαση, που ελήφθη το 2020, από τη Βουλγαρία και την Bulgartransgaz να γίνουν μέτοχοι με μερίδιο 20% στην Gastrade A.E. αποδείχθηκε στρατηγική. Σήμερα, το FSRU Αλεξανδρούπολης είναι αναμφίβολα μια κρίσιμη υποδομή που εξασφαλίζει πρόσβαση σε προμήθειες φυσικού αερίου από ασφαλείς και αξιόπιστες πηγές, όπως οι ΗΠΑ, το Κατάρ, η Αίγυπτος κ.λπ. Ο αυξανόμενος ρόλος του LNG για την περιοχή και η παρουσία αυτής της νέας δυνατότητας αποθήκευσης και επαναεριοποίησης LNG είναι υψίστης σημασίας για τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ευρώπης που στοχεύουν να διαφοροποιήσουν τον εφοδιασμό τους και να ανεξαρτητοποιηθούν από το ρωσικό φυσικό αέριο. Θα βελτιώσει επίσης την ρευστότητα και ολοκλήρωση της ενεργειακής αγοράς στην περιοχή μας,» σχολίασε ο Kiril Ravnachki, Εκτελεστικός Διευθυντής της Bulgartransgaz.

«Η έναρξη της εμπορικής λειτουργίας του Τερματικού Σταθμού LNG της Αλεξανδρούπολης (Alexandroupolis FSRU) αποτελεί ορόσημο, εδραιώνοντας την Ελλάδα ως βασική ενεργειακή πύλη για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και ευρύτερα. Ο νέος αυτός σταθμός εισαγωγής LNG, σε συνδυασμό με τον σταθμό LNG της Ρεβυθούσας και τις επενδύσεις του ΔΕΣΦΑ για την αύξηση της εξαγωγικής δυναμικότητας του ελληνικού δικτύου, καθώς και με πρωτοβουλίες όπως ο TAP, ο IGB και ο Κάθετος Διάδρομος, ενισχύουν περαιτέρω τις ενεργειακές υποδομές και τη διασυνδεσιμότητα της περιοχής,» πρόσθεσε η κυρία Maria Rita Galli, Διευθύνουσα Σύμβουλος του ΔΕΣΦΑ.

Nαυτεμπορική

Συνέχεια ανάγνωσης

Ελλάδα

Το παγκόσμιο συμφέρον, το συμφέρον τον αγορών και το συμφέρον της χώρας

Δημοσιεύτηκε

στις

Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης (Eurokinissi)

Μήπως αυτή η στρατηγική υπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ και τις προσωπικές φιλοδοξίες του Πρωθυπουργού για πλαισίωση του ιερατείου του Νταβός;

Χάρης Τοπαλίδης

Ήταν τελείως φυσικό, σε μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη και προς ώρας γονατισμένη από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της φτωχοποίησης, του κορπορατισμού και της συρρίκνωσης της δημόσιας σφαίρας επικοινωνίας και γοητευμένης ταυτόχρονα από τις σειρήνες του life-style, να συμβεί και αυτό: Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης της να τοποθετηθεί στη Γ.Σ. του ΟΗΕ ότι: «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών» και ταυτόχρονα να βραβευθεί στη ΝΥ από τον Α. Μπουρλά με το βραβείο «Global citizen 2024».

Σε ποίες συνθήκες της χώρας ή έστω της τρέχουσας διεθνούς συγκυρίας ανταποκρίνεται αυτή η στάση και η δραστηριότητα του πρώτου πολίτη της στο ανώτατο forum της διεθνούς σκηνής για την ετήσια παρουσίαση της πολιτικής και των θέσεων των κρατών στο διεθνές στερέωμα και τι υποδηλώνει για την ανταπόκρισή του ως Πρωθυπουργού σε αυτές;

Είναι σαφές ότι ο νεολογισμός του Πρωθυπουργού «παγκόσμιο συμφέρον» χρησιμοποιείται ως πολιτική έννοια και όχι ως κάτι ευρύτερο (π.χ. οικουμενικό συμφέρον που εμπλέκει ηθικές και αξιακές θεωρήσεις οικουμενικού χαρακτήρα). Οι πολιτικές οντότητες όμως που δραστηριοποιούνται στην παγκόσμια σκηνή, είναι τα κράτη τα οποία έχουν διαφορετικά και πολλές φορές αντιτιθέμενα συμφέροντα, όπως δείχνει η αιματοβαμμένη πορεία της Ιστορίας. Πώς είναι λοιπόν δυνατό να συγκεραστούν τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα σε ένα παγκόσμιο συμφέρον; Πως, με ποιες διαδικασίες θα γίνει επιτέλους ο συγκερασμός – μετά από τόσους αιώνες Ιστορίας – και με ποιά παγκόσμια ιεραρχική οργάνωση θα ασκηθεί η πολιτική του παγκοσμίου συμφέροντος; Ή μήπως ο νεολογισμός του Πρωθυπουργού διαπνέεται απλά από μια ρομαντική και ιδεαλιστική προσέγγιση άλλων εποχών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι που θεωρεί τον κοσμοπολιτισμό ως προϋπόθεση για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία και δεν μπορεί να κατηγορηθεί παρά μόνο για έλλειψη ρεαλισμού; Ή μήπως οι διεθνείς συνθήκες χαρακτηρίζονται σήμερα από μια ισορροπία στις διεθνείς σχέσεις, σταθερότητα στους διεθνείς συσχετισμούς, ευημερία στη διεθνή οικονομία και πνεύμα συνεργασίας στις διακρατικές σχέσεις που επιτρέπουν την πρωτοποριακά ρηξικέλευθη έστω προσέγγιση του παγκοσμίου συμφέροντος; Ή τέλος, μήπως παρά τη διεθνή και μάλιστα πολεμική αναταραχή που εξελίσσεται σήμερα γύρω της, η χώρα την οποία εκπροσωπεί, η Ελλάδα, απολαμβάνει υπό την ηγεσία του μια περίοδο δυναμισμού και σταθερότητας, έχοντας αντιμετωπίσει με επιτυχία τα χρόνια ζητήματα ανάπτυξης και τα προβλήματα εθνικής κυριαρχίας με τους γείτονές της και θέλει να αναβαθμίσει τη διεθνή της θέση εξάγοντας και προωθώντας την διεθνή αυτοπεποίθηση και τον κοσμοπολιτισμό που έχουν κατακτήσει οι πολίτες της;

Η προφανής ασυμβατότητα όλων των προηγούμενων ερωτημάτων, που θα μπορούσε να θέσει ένας καλόπιστος παρατηρητής, με τη ζέουσα πραγματικότητα που ζούμε σήμερα αποκαλύπτει για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα την πολιτική και ιδεολογική στράτευση και στόχευση της κυβέρνησης της ΝΔ και ταυτόχρονα ξεσκεπάζει τις αιτίες των κύριων παθογενειών της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ).

Η υπονόμευση της δημοκρατίας και της εθνικής κυριαρχίας

Η παγκόσμια διακυβέρνηση με τη δημιουργία μιας υπερεθνικής δομής διακυβέρνησης συνιστά από τη δεκαετία του 1970 τον απώτατο διακηρυγμένο στόχο των νεοφιλελεύθερων δυνάμεων της αγοράς. Με βάση το πρόταγμα τους, της μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας και της ανεξαρτησίας από τις πολιτικές αποφάσεις, μια υπερεθνική δομή διακυβέρνησης εξασφαλίζει την αυτορρυθμιζόμενη λειτουργία των αγορών σε παγκόσμια κλίμακα σε ένα τέτοιο πλαίσιο.

Το επίπεδο της ρυθμιστικής εξουσίας που είναι ωστόσο δυνατό να θεσμοθετηθεί σε μια τέτοια κλίμακα, είναι μηδαμινό έως ελάχιστο, γιατί μια τέτοια δομή εξουσίας δεν θα διέθετε δημοκρατική νομιμοποίηση και η αντιπροσωπευτικότητά της θα εξαντλούνταν στον υφιστάμενο ηγεμονικό συσχετισμό μεταξύ αναπτυγμένων – αναπτυσσόμενων χωρών (Βορρά-Νότου).

Όπως έχει τεκμηριώσει εμφατικά ο Γερμανός φιλόσοφος J. Habermas, μια πολιτική ρυθμιστική υπερεθνική δομή δεν είναι εφικτή χωρίς τη διαμεσολάβηση μακροπρόθεσμων κοινωνικών και πολιτιστικών διεργασιών σύγκλισης ανάμεσα στα κράτη, που προϋποθέτουν άλλες πολιτικές από αυτές της πολεμικής σύγκρουσης και της μονοπολικής διάρθρωσης της παγκόσμιας ισχύος, που κυριαρχούν σήμερα.

Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις, και καθώς οι πρόνοιες της δημοκρατίας και οι εγγυήσεις του κράτους Δικαίου είναι κατακτήσεις των λαών σε εθνική κλίμακα, η σύσταση μιας πολιτικής ρυθμιστικής υπερεθνικής δομής ομοσπονδιακού τύπου συνιστά κατάφωρη παραβίαση των αρχών της δημοκρατικής λειτουργίας και της εθνικής κυριαρχίας. Προοιωνίζεται περαιτέρω μια κοινωνία τεράστιων κοινωνικών ανισοτήτων, χωρίς συλλογικά δικαιώματα.

Τα συμφέροντα της χώρας

Τι σημαίνει, στο πλαίσιο αυτό, η τοποθέτηση του πρωθυπουργού στον ΟΗΕ και η βράβευσή του από το Atlantic Council ένα think tank των ΗΠΑ στενά συνδεδεμένο με το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (Νταβός);

Είναι κατ’ αρχήν σαφές ότι ως παγκόσμιο συμφέρον εννοείται το συμφέρον της Δύσης. Επομένως, συμμερίζεται απολύτως την πολεμική ανάγκη το συμφέρον της Δύσης να καταστεί παγκόσμιο συμφέρον. Κατά δεύτερο λόγο, και καθώς τα εθνικά συμφέροντα δεν μπορούν να συγκεραστούν σε ένα παγκόσμιο, όπως ρητά αναγνωρίζει, το υπερεθνικό συμφέρον που επικαλείται είναι το συμφέρον των αγορών, που «διαπερνά τα εθνικά συμφέροντα», στο οποίο στρατεύεται. Τοποθετείται δηλαδή, ως εάν η στράτευση της χώρας στο Δυτικό στρατόπεδο και στα συμφέροντα των αγορών συνιστά τη θεμελιώδη πολιτική της χώρας για την ανάπτυξη και την ασφάλειά της στο νέο διεθνές περιβάλλον. Επιχειρείται δηλαδή ένα άλμα στη θέση της χώρας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας και στον διεθνή της προσανατολισμό, καθώς ταυτίζει τα συμφέροντά της αποκλειστικά με αυτά των αναπτυγμένων κεφαλαιοκρατικά χωρών του Βορρά. Εδώ εγείρονται τα ερωτήματα: (α) μήπως υπάρχουν εγγυήσεις για υποστήριξη από τις τελευταίες στα πεδία της ανάπτυξης και της ασφάλειας, που, παρά το γεγονός ότι αντιβαίνουν στην πρόσφατη εμπειρία μας, έχουν δοθεί αλλά δεν τις γνωρίζουμε; (β) μήπως έχει μειωθεί, χωρίς να ομολογείται, τόσο η ισχύς της χώρας ώστε να είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει εκούσια ή ακούσια τις προτεραιότητες του Βορρά (καμία άλλη χώρα του Ευρωπαϊκού Νότου δεν έχει υιοθετήσει τόσο εμφατικά την Ατζέντα του) ακόμη και αν αντίκεινται στα σαφώς διαφορετικής φύσης συμφέροντα της χώρας; (γ) καθώς η χώρα κάθε άλλο παρά παρουσιάζει συγκριτικό πλεονέκτημα σε κεφάλαια και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, (το τραπεζικό της σύστημα δεν έχει καν ακόμη αποκτήσει την αυτονομία του από τα κεφάλαια των φορολογουμένων) πως εξηγείται η ταύτισή της με τα συμφέροντα των αυτορρυθμιζόμενων αγορών; (δ) ή μήπως αυτή η στρατηγική υπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ και τις προσωπικές φιλοδοξίες του Πρωθυπουργού για πλαισίωση του ιερατείου του Νταβός;

Ποια είναι όμως αυτή η Ατζέντα, σε τι αποσκοπεί και πως συνδέεται με τον φορέα της επιβράβευσης του Πρωθυπουργού στη Νέα Υόρκη; Πρόκειται για τη νεοφιλελεύθερη Ατζέντα της ψηφιακής και πράσινης μετάβασης, όπως έχει σχεδιαστεί από το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, για την παγκόσμια προώθηση της μονοπολικής ηγεμονίας τους στην εποχή που ανοίγεται μπροστά μας και διαδέχεται τον φιλελευθερισμό. Η Ατζέντα αυτή, αναδιαρθρώνοντας ριζικά τις σχέσεις κεφαλαίου εργασίας υπέρ του κεφαλαίου και τις σχέσεις Βορρά Νότου υπέρ του Βορρά, έχει διχάσει τις ΗΠΑ, αλλά είναι κυρίαρχη στα ΜΜΕ και στις τρέχουσες πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης.  Πώς αυτό; κύριος φορέας της προώθησής της στην Ευρώπη, με γόνιμα όπως φαίνεται αποτελέσματα, είναι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός, στενά συνδεδεμένο με το Atlantic Council από το οποίο και εκπορεύθηκε, σε αναγνώριση των υπηρεσιών του Πρωθυπουργού, και η βράβευση του, ως παγκόσμιου Πολίτη το 2024.

Το καταληκτικό ερώτημα που εγείρεται είναι: πως είναι δυνατόν σήμερα, και η κυβέρνηση της ΝΔ και η αντιπολίτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ) να αναγνωρίζουν τον ίδιο μέντορα της πολιτικής τους; Η ταύτιση με το  Πρόγραμμα του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ προβάλλεται από μεν τη νεοφιλελεύθερη ΝΔ, ως τεκμήριο της προσχώρησής της στη νέα λεωφόρο της προόδου από δε την Αριστερά/Κεντροαριστερά, ως ανταπόκρισή της στην Ατζέντα της νέας Μέκκας του σοσιαλισμού και της προοδευτικότητας.

Υπηρετεί αυτή η Ατζέντα τα συμφέροντα της χώρας; Την απάντηση πρέπει να την αναζητήσουμε στην εκλογική καταβαράθρωση του πολιτικού συστήματος, στη διαρκώς συρρικνούμενη απήχηση της κυβέρνησης και στην καχεξία της Αντιπολίτευσης αλλά και στην τεράστια άνοδο της Ακροδεξιάς.

Πηγή: Έθνος

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινφογνώμων

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή