Διεθνή

Η γενοκτονία που έκανε η Τουρκία εναντίον των Ασσυρίων ήταν ένα ισλαμιστικό έγκλημα

Δημοσιεύτηκε στις

10 Ιανουαρίου 2018 στις 11:17

από τον

andpik

Turkey’s Genocide of the Assyrians Was an Islamist Crime
A century after the start of a bloody persecution, will a genocide come to be recognized for what it was?

By Mardean Isaac
Just over a century ago this week, Turkish and Kurdish forces invaded land that the Assyrian people had inhabited since antiquity and began exterminating them. The slaughter that ensued lasted from 1915-1923, leaving 300,000 Assyrians dead and innumerable women abducted.
Joseph Yacoub’s Year of the Sword: the Assyrian Christian Genocide, published in French in 2014 and translated into English in 2016, is the most accessible historical account of the events that composed the genocide, as well as a comprehensive case for those events as genocide. Yacoub, emeritus professor of political science at the Catholic University of Lyon, provides a distillation of sources in the languages used by both the perpetrators of and witnesses to the genocide. Year of the Sword is necessary for the breadth and depth of scholarship that informs that distillation, as well as the careful marshaling of it into analysis.

The Assyrian genocide formed one distinct yet indivisible chapter of a program of eradication that also encompassed the coeval Armenian and Greek genocides. The purpose was to put an end to the presence of all three Christian peoples in the territory that became the Republic of Turkey. The politics of the genocide were not the outgrowth of a robust nationalist ideology or tradition. (Turkish nationalism has always struggled to reconcile the need for an atavistic sense of racial origins, usually placed somewhere within Central Asia, and the need to subjugate and cohere territories in Asia Minor.) The Republic of Turkey was instead founded upon the application of violent jihad to the territorial boundaries of the emerging Turkish state. The Islamization of Turkey was inseparable from the establishment of its national sovereignty.

Yacoub discusses political developments in the decades prior to the genocide: the draconian centralization of power in the flailing Ottoman caliphate under Sultan Hamid II (1876-1909), and the nationalism of the Young Turks who supplanted him and ushered in an era of genocide. This background is not treated as an inductive source of understanding, but rather a context. Yacoub’s major focus is on detailing the act of killing.

The methods of the Assyrian genocide were mass murder, pillage, and the rape and abduction of girls. Christian Pfander, the German-American Pastor of Urmia (in today’s northwest Iran), wrote that “in the villages, the Kurds killed everyone they could get hold of.” Assyrians were “hacked to death with axes and thrown into the river,” or left “half-executed … exposed to the sun,” wrote Hyacinth Simon, a French missionary and author, since, as “one Kurd said: Our soil is too pure to act as a tomb for Christian dogs.” Clergymen were subject to spectacular forms of torture: “The skin was flayed from another priest’s head before his throat was cut.” One priest was “tied to a pile of dry cow dung and burnt alive,” another “stabbed to death as [he] knelt in prayer.”

In cities like Diyarbakir, sexual slavery meant being “passed from one Turk to another.” In more remote terrain—the killing fields of Urmia and adjacent Hakkari—gunmen would “even sometimes rape young women who were dying.” The American Medical Department in Urmia observed that “not a woman or girl above 12 (and some younger) … escaped violation.” Ascertaining the number of abducted Assyrian women has proved more elusive than establishing the death toll. Since “all the girls, women and children stolen by Turks were treated by them as Mahometans,” mass abductions served the symbiotic purposes of depleting the Assyrian population and its capacity for replenishment and reproduction and expanding the size of the conquering Muslim groups.

Yacoub’s attention to evidence of central planning and orchestration—the most pivotal of the legal pillars of genocide recognition—is one of Year of the Sword’s strongest legacies. Yacoub specifies a widely observed repetition of process to the killings. Key elements included the removal of men “to an unknown destination” and the reading aloud of an edict from the Ottoman state prior to executions and (“as sworn on the Koran”) an injunction to remain silent about “acts committed by the executioners” and “the fate of those executed.” That “all observers and witnesses confirm that the conduct of the Turkish authorities was motivated by a premeditated, defined and criminal objective,” argues Yacoub, confirms that “the driving force was not in the mountains but in the capital.”

Discussion of potential responses to the genocide accompanied the spreading of news. Yacoub is excellent in mapping the network of institutions and actors involved in deciding the fate of the surviving Assyrians.

Soon after their emergence as a national political entity in the modern sense, Assyrians sought to overcome the circumscribing hostility of their neighbors through outreach to the West. They were met with the reality that whatever sense of geographically expansive Christendom still existed in Europe was rapidly dwindling, and would disappear forever with World War I. One of the most telling individual lines in Year of the Sword speaks of Assyrian authors writing in their native Assyrian Aramaic: “Every author, without exception, expresses a sense of shock that Germany and Austria, two Christian countries, could have found themselves on the same side as Turkey during the war.”

A hope for Christian solidarity from the West—which in the 19th century formed the basis of external Assyrian political and institutional engagement—shaded into a prayer-like approach to the international community. From the Paris Peace Conference of 1919 to the present day, Assyrians have been entrapped within systems of appeal and recourse to western powers, fuelled by a deep and tragic belief that the moral legitimacy of the Assyrian cause will finally be rewarded. Calls for a “safe haven” and “international protection” dominated Assyrian activist and advocacy efforts following the 2014 Islamic State invasion of the Nineveh Plain in Iraq, the last nexus of substantial Assyrian demographic concentration in the Middle East. It is deeply significant that Raphael Lemkin explicitly linked his novel category of genocide (among whose victims he listed “Christian Assyrians”) with the notion of international protection. The nation-state had created a brand of group massacre particular to its form, whose redress had to come through the moral power and legislated interventions of international institutions.

A lack of resources and state legitimacy following the genocide contributes to the ongoing failure (with some exceptions) by Assyrians to obtain recognition of it, a reward for its successful perpetration. The U.S. State Department, EU Parliament, and other bodies did, however, designate the more recent crimes of ISIS as genocide. In this case, the designation focused on the intention of the perpetrators and was not defined by the suffering of the victims, which consisted of an enumeration of religious groups, including Christians. No specific measures seeking to empower Assyrians followed the designation.

Genocide aims to erase the past in order to open a future free of its burdens. In Hakkari, the perpetrators were almost entirely successful in this aim. After thousands of years of continuous settlement by Assyrians, Hakkari exists today predominantly in a state of wilderness. Scattered ruins of churches—some 250 Assyrian churches and monasteries were destroyed—are quiet monuments to a genocide intimately remembered by its sons and daughters in Europe, yet largelyunknown to the descendants of its perpetrators. Local Kurds often profess a lack of knowledge or curiosity as to why a Christian grandmother is listed on their ID cards. A local tradition of confusing crosses etched onto the stone of Assyrian churches with instructions to dig for treasure incites the exhumation of graves for personal enrichment, in a parody of excavation aimed at the recovery of the past.

Turkey refuses to acknowledge any genocide on its own soil. President Recep Erdoğan, who recently described the persecution of Muslims in Myanmar as genocide, said in 2009 that “it is impossible for Muslims to commit genocide.” Kurdish nationalist leaders continue to persecute Assyrians while occasionally invoking the events of the genocide as a way to underscore the need for an independent Kurdish state, dominated by the particular leadership making the invocation. Yacoub makes it clear that Kurds responded “enthusiastically under the planned and concerted direction of the Turkish authorities” to the call of “holy war proclaimed in Kurdistan” a century ago. Yet in a part of the world where martyrs are stacked like currency for claims made on the present, it is no surprise that the legacy of the Assyrian genocide, like ownership of the land that hosted it, is still up for grabs.

***

Like this article? Sign up for our Daily Digest to get Tablet Magazine’s new content in your inbox each morning.

http://www.tabletmag.com/jewish-news-and-politics/252777/turkeys-genocide-of-the-assyrians?utm_source=tabletmagazinelist&utm_campaign=bd95777cc8-EMAIL_CAMPAIGN_2018_01_09&utm_medium=email&utm_term=0_c308bf8edb-bd95777cc8-207117929

Σχετικά θέματαΑρμενικό Ζήτημα Ποντιακό Ζήτημα Τουρκία

andpik

Συνέχεια ανάγνωσης

Διεθνή

Η Ρωσία αφαιρεί τους Ταλιμπάν από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων

Δημοσιεύτηκε

15 ώρες πριν

στις

17 Απριλίου 2025

από τον

ΧΑΚ

Το Ανώτατο Δικαστήριο της Ρωσίας ανακοίνωσε σήμερα ότι επικύρωσε την απόφαση αφαίρεσης των Ταλιμπάν από τον ρωσικό κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων, ένα συμβολικό μέτρο που αποσκοπεί στην ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ Μόσχας και Καμπούλ.

Αφότου οι Ταλιμπάν επανήλθαν στην εξουσία στο Αφγανιστάν το καλοκαίρι του 2021, η χώρα είναι απομονωμένη από τη διεθνή κοινότητα.

«Η απόφαση τίθεται αμέσως σε ισχύ», τόνισε ο δικαστής που είχε επιφορτιστεί με την υπόθεση, μετέδωσαν ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων έπειτα από μια ακροαματική διαδικασία κεκλεισμένων των θυρών.

Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, ωστόσο, δεν ισοδυναμεί με επίσημη αναγνώριση της κυβέρνησης των Ταλιμπάν από τη Μόσχα σε αυτό το στάδιο.

Τον Μάρτιο, η ρωσική εισαγγελία ζήτησε να αφαιρεθούν οι Ταλιμπάν από τον κατάλογο των οργανώσεων που χαρακτηρίζονται «τρομοκρατικές» στη Ρωσία και ως εκ τούτου έχουν τεθεί εκτός νόμου. Οι Ταλιμπάν βρίσκονταν στον κατάλογο από το 2003, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.

Οι Ταλιμπάν κατέλαβαν την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν την Καμπούλ στις 15 Αυγούστου 2021, μετά την κατάρρευση της υποστηριζόμενης από τις ΗΠΑ κυβέρνησης, ενώ λίγες μέρες αργότερα ακολούθησε η πλήρης αποχώρηση του αμερικανικού στρατού.

Έκτοτε, η Μόσχα έχει προχωρήσει στην εξομάλυνση των σχέσεων με τη νέα αφγανική κυβέρνηση των Ταλιμπάν, την οποία βλέπει ως πιθανό οικονομικό εταίρο και εταίρο κατά της τρομοκρατίας.

Εντούτοις, μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση Ταλιμπάν δεν έχει αναγνωριστεί επισήμως από καμία χώρα, ιδίως λόγω της επιδείνωσης της κατάστασης των δικαιωμάτων των γυναικών στο Αφγανιστάν.

Ωστόσο, εκτός από τη Ρωσία, το Πακιστάν, η Κίνα, το Ιράν και οι περισσότερες χώρες της Κεντρικής Ασίας διατηρούν de facto διπλωματικές σχέσεις με τις αφγανικές αρχές.

Προσέγγιση Κρεμλίνου – Καμπούλ

Η Μόσχα έχει δεχθεί απεσταλμένους των Ταλιμπάν στη Ρωσία σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και πριν από την επιστροφή τους στην εξουσία.

Η προσέγγιση μεταξύ του Κρεμλίνου και της Καμπούλ φάνηκε να επιταχύνεται έπειτα από μια επίθεση τον Μάρτιο του 2024 κοντά στη Μόσχα, όταν 145 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε μια αίθουσα συναυλιών από τέσσερις ενόπλους του Ισλαμικού Κράτους στο Χορασάν, παρακλάδι της τζιχαντιστικής οργάνωσης στο Αφγανιστάν.

Τον Ιούλιο του 2024, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε ότι θεωρεί τους Ταλιμπάν «συμμάχους στην μάχη κατά της τρομοκρατίας».

Στη συνέχεια, στα τέλη του 2024, υπέγραψε έναν νόμο που επιτρέπει στις ρωσικές αρχές να αφαιρέσουν μια οργάνωση από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων, οι οποίες απαγορεύονται επομένως στη χώρα.

Τον περασμένο Οκτώβριο, ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ κάλεσε τη Δύση να άρει τις κυρώσεις κατά του Αφγανιστάν και να αναλάβει «ευθύνη» για την ανοικοδόμηση της χώρας, η οποία έχει καταστραφεί από δεκαετίες πολέμου.

Ο γραμματέας του Συμβουλίου Ασφαλείας της Ρωσίας Σεργκέι Σόιγκου επισκέφθηκε την Καμπούλ στα τέλη Δεκεμβρίου, μια σπάνια επίσκεψη υψηλόβαθμου ξένου αξιωματούχου, κατά την οποία δήλωσε την επιθυμία του να ενισχύσει τη «συνεργασία» με το Αφγανιστάν.

Πολλοί ηγέτες των Ταλιμπάν πολέμησαν στον δεκαετή πόλεμο της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980.

Πηγή: ΑΜΠΕ

Συνέχεια ανάγνωσης

Διεθνή

Reuters: Η Ιταλία θα επιτύχει τον στόχο του ΝΑΤΟ για αμυντικές δαπάνες 2% του ΑΕΠ φέτος

Ο προβλεπόμενος αμυντικός προϋπολογισμός της Ιταλίας για το 2024 ήταν στο 1,49% του ΑΕΠ, σύμφωνα με στοιχεία του ΝΑΤΟ, ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα μεταξύ των χωρών της στρατιωτικής συμμαχίας και δέχεται πιέσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες να αυξήσει τις δαπάνες της.

Δημοσιεύτηκε

15 ώρες πριν

στις

17 Απριλίου 2025

από τον

ΧΑΚ

Η Ιταλία θα επιτύχει τον στόχο του ΝΑΤΟ για αμυντικές δαπάνες 2% του ΑΕΠ (ΑΕΠ) φέτος, δήλωσε ο υπουργός Οικονομίας Τζιανκάρλο Τζορτζέτι σε κοινοβουλευτική ακρόαση την Πέμπτη.

Ο προβλεπόμενος αμυντικός προϋπολογισμός της Ιταλίας για το 2024 ήταν στο 1,49% του ΑΕΠ, σύμφωνα με στοιχεία του ΝΑΤΟ, ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα μεταξύ των χωρών της στρατιωτικής συμμαχίας και δέχεται πιέσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες να αυξήσει τις δαπάνες της.

«Έχουμε πλήρη επίγνωση της ανάγκης να αυξηθούν αυτές οι δαπάνες τα επόμενα χρόνια», είπε ο Τζορτζέτι, απευθυνόμενος στους νομοθέτες σχετικά με το πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο της Ιταλίας.

Πρακτικά, η επίτευξη του στόχου του 2% θα απαιτούσε περίπου 11 δισεκατομμύρια ευρώ, αλλά η Ιταλία θέλει να προσαρμόσει τα λογιστικά της κριτήρια για να τα ευθυγραμμίσει με τους κανόνες του ΝΑΤΟ και να καταγράψει ως στοιχεία αμυντικών δαπανών που προηγουμένως αποκλείονταν, είπε ο Τζορτζέτι.

Αυτά περιλαμβάνουν χρήματα που δαπανώνται για ορισμένες μη στρατιωτικές τεχνολογίες καθώς και συντάξεις που καταβάλλονται σε συνταξιούχους στρατιώτες.

Πίεση Τραμπ για τις αμυντικές δαπάνες

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ πιέζει τους συμμάχους του ΝΑΤΟ να αυξήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες έως και το 5% του ΑΕΠ, κάτι που ο υπουργός Άμυνας της Ιταλίας Γκίντο Κροσέτο δήλωσε αυτή την εβδομάδα «αδιανόητο».

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πρότεινε να επιτραπεί στα κράτη μέλη να αυξάνουν τις αμυντικές δαπάνες κατά 1,5% του ΑΕΠ κάθε χρόνο για τέσσερα χρόνια, χωρίς πειθαρχικά μέτρα που κανονικά ξεκινούν όταν το δημόσιο έλλειμμα ξεπεράσει το 3% του ΑΕΠ.

Αλλά η υπερχρεωμένη Ιταλία δεν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτό το περιθώριο προς το παρόν, είπε ο Τζορτζέτι.

Οι προβλέψεις την ιταλική οικονομία

Η κεντρική τράπεζα της Ιταλίας, που επίσης καταθέτει στο κοινοβούλιο την Πέμπτη, είπε ότι οι αμυντικές δαπάνες θα πρέπει να αυξηθούν εν μέρει μέσω επιπλέον δανεισμού και εν μέρει μέσω άλλων οικονομιών στον προϋπολογισμό και αυξήσεις φόρων.

Στους τελευταίους οικονομικούς στόχους που δημοσίευσε την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να διατηρήσει υπό έλεγχο το έλλειμμα του προϋπολογισμού, ακόμη και όταν μείωσε τις προβλέψεις της για την οικονομική ανάπτυξη για φέτος και το επόμενο, εν μέσω αβεβαιότητας για τους εμπορικούς δασμούς των ΗΠΑ.

Η κοινοβουλευτική επιτροπή προϋπολογισμού της Ιταλίας UPB προέβλεψε την Πέμπτη ότι οι δασμοί του Τραμπ θα μπορούσαν να μειώσουν το ΑΕΠ της Ιταλίας κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες και να οδηγήσουν σε 68.000 λιγότερες θέσεις εργασίας. Δεν έδωσε χρονοδιάγραμμα.

Ένα σημαντικό μέρος της αύξησης του ΑΕΠ της Ιταλίας εξαρτάται από δισεκατομμύρια ευρώ από τα ταμεία ανάκαμψης της ΕΕ για την πανδημία COVID-19, αλλά η Τράπεζα της Ιταλίας προειδοποίησε για καθυστερήσεις και πιθανούς χαμένους στόχους στην επένδυση των μετρητών, τα οποία υποτίθεται ότι θα διατεθούν έως το 2026.

Η κυβέρνηση είχε δαπανήσει περίπου 66 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι τον Μάρτιο, περίπου το 34% των διαθέσιμων κονδυλίων της ΕΕ, και έχει θέσει φιλόδοξους στόχους για να ανακτήσει το χαμένο έδαφος.

Το δημοσιονομικό πλαίσιο προβλέπει δαπάνες των κονδυλίων της ΕΕ για τον COVID-19 σε 40 δισεκατομμύρια ευρώ το 2025, 80 δισεκατομμύρια ευρώ το επόμενο έτος και 12 δισεκατομμύρια ευρώ το 2027.

«Είναι αναπόφευκτο ότι η λογιστική ενός μέρους των δαπανών θα πρέπει να πάει πέρα από το 2026», είπε ο Τζορτζέτι.

Πηγή: Reuters

Συνέχεια ανάγνωσης

Διεθνή

Τελεσίγραφο από Ρωσία! Επίθεση με Taurus θα σημαίνει άμεση συμμετοχή της Γερμανίας στον πόλεμο με την Ουκρανία

Δημοσιεύτηκε

16 ώρες πριν

στις

17 Απριλίου 2025

από τον

ΧΑΚ

Οποιοδήποτε πλήγμα σε ρωσικούς στόχους με γερμανικούς πυραύλους Taurus θα θεωρηθεί ως «άμεση συμμετοχή» της Γερμανίας στον πόλεμο στην Ουκρανία, προειδοποίησε σήμερα η Μόσχα, καθώς το Βερολίνο εξετάζει το ενδεχόμενο να προμηθεύσει το συγκεκριμένο οπλικό σύστημα στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις.

«Ένα πλήγμα με αυτούς τους πυραύλους εναντίον ρωσικών εγκαταστάσεων (…) θα θεωρηθεί ως άμεση συμμετοχή της Γερμανίας σε εχθροπραξίες στο πλευρό του καθεστώτος του Κιέβου, με όποιες συνέπειες αυτό συνεπάγεται», τόνισε η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα, σύμφωνα με τα ρωσικά πρακτορεία ειδήσεων.

Σε αντίθετη γραμμή από τον Σολτς

Ο Φρίντριχ Μερτς, ο κατά πάσα πιθανότητα επόμενος καγκελάριος της Γερμανίας τάχθηκε σε συνέντευξη του την Κυριακή υπέρ της παράδοσης του πυραυλικού συστήματος Taurus στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, «αλλά σε συντονισμό με τους Ευρωπαίους εταίρους». Ο απερχόμενος καγκελάριος Όλαφ Σολτς αρνιόταν διαρκώς να προμηθεύσει το Κίεβο με αυτό το πυραυλικό σύστημα.

Το Κρεμλίνο είχε ήδη καταγγείλει τη Δευτέρα τον κίνδυνο «κλιμάκωσης» εάν το Βερολίνο προχωρήσει με την κίνηση αυτή.

Η Ζαχάροβα τόνισε ότι η εκτόξευση αυτών των πυραύλων είναι αδύνατη χωρίς την άμεση βοήθεια της Bundeswehr (γερμανικές ένοπλες δυνάμεις).

Η Ρωσία είχε στο παρελθόν απειλήσει τη Δύση όταν ΗΠΑ και Βρετανία προμήθευσαν το Κίεβο με αμερικανικούς πυραύλους ATACMS και βρετανικούς πυραύλους Storm Shadow.

Αφού το Κίεβο χρησιμοποίησε αυτά τα όπλα εναντίον ρωσικού εδάφους, η Μόσχα απάντησε εκτοξεύοντας τον πειραματικό υπερηχητικό πύραυλο Oreshnik (Ορέσνικ – «φουντουκιά» στα ρωσικά) εναντίον ενός μεγάλου ουκρανικού στρατιωτικού εργοστασίου.

Η Ρωσία έχει απειλήσει να χρησιμοποιήσει ξανά αυτό τον πύραυλο.

Πηγή: ΑΜΠΕ