Γράφει ο Ευάγγελος Μπασάρ Αλ Μούσσα

Η Ύπατη Εκπρόσωπος της #ΕΕ για Εξωτερικές Υποθέσεις και Πολιτική Ασφάλειας #Κάγια_Κάλλας: “οι συριακές αρχές δεν έχουν κάνει ό,τι απαιτείται από αυτές για να άρουν τις κυρώσεις στη Συρία”. Αυτό έγινε κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στο Λουξεμβούργο.

Συνεχίζει: “Οι συριακές μεταβατικές αρχές πρέπει να δώσουν προτεραιότητα στα συμφέροντα του συριακού λαού έναντι της συνεχιζόμενης παρουσίας ξένων μαχητών, οι οποίοι έχουν γίνει εμπόδιο για την άρση των αμερικανικών και ευρωπαϊκών κυρώσεων στους Σύρους. Ο προσωρινός Πρόεδρος μπορεί να ανταμείψει τους ξένους τζιχαντιστές δίνοντάς τους χρήματα και γάμο. Σε κάθε περίπτωση Θα επανεκτιμήσουμε την κατάσταση στη #Συρία”.

Σας ξαναλέω ότι αν ο Jolani δεν θα τηρήσει τις υποσχέσεις του και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο θα τον ανατρέψουν πρώτοι οι Τούρκοι σύντομα. Προφανώς έναν προτεινόμενο προορισμό μπορεί να αποτελέσει η Υεμένη ή Σομαλιλάνδη για τη στήριξη των επιθέσεων έναντι των Χούθι. Το είδαμε στο Αζερμπαϊτζάν, Λιβύη, κλπ

Σε κάθε περίπτωση οι #ΗΠΑ πιέζουν την Τουρκία η οποία έχει το πάνω χέρι στον Jolani να συντομεύσει. Προσωπικά θεωρώ την αλλαγή του νέου καθεστώτος είναι προ των πυλών. Καθώς ο γεωπολιτικος οργασμός που είδαμε στην αρχή της ανατροπής του Άσαντ γειωθηκε εξαιτίας των σφαγων αλλόθρησκων που πράττονται μέχρι σήμερα.

Γράφει η Χαρετίνα Κουκούρη, MBA Candidate με εξειδίκευση στα Χρηματοοικονομικά και την Τεχνολογία

Πέρα από την επιφάνεια των εκλογικών αναμετρήσεων και πέρα από τους πίνακες των κομματικών ποσοστών, κρύβεται ένας υποδόριος μηχανισμός παραγωγής εξουσίας: εκείνος που ευνοεί την ανάδυση των πολιτικών πτωμάτων. Ποιοι είναι αυτοί; Είναι οι πολιτικοί που, ενώ ηθικοπολιτικά αποσυντίθενται, κατορθώνουν να αναστηθούν στην πολιτική σκηνή, πάντα καθαρότεροι και δικαιωμένοι, μέσω της βοήθειας πολιτικού (συχνά κακού) μάρκετινγκ, φορώντας τα λευκά πουκάμισα της κενότητας.

Αυτή η θεσμοποιημένη λειτουργία είναι μια άτυπη, αλλά πλήρως λειτουργική μηχανή που παράγει σωτήρες ανά δεκαετία, γράφει υποσχέσεις και τις επανακυκλοφορεί με νέο εξώφυλλο, εκπαιδεύει ανθρώπους στην ρητορική χωρίς ουσία, στη συναισθηματική εκβιαστικότατα χωρίς ευθύνη, στο να χειρίζονται την κοινή γνώμη με την επιμέλεια ενός καλού salesman ή saleswoman.

Αυτή τη μηχανή την έχουν φτιάξει, φυσικά, τα μέλη αυτής της σχολής, οι οποίοι δεν ανήκουν σε κάποιον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, γιατί δεν έχουν ανάγκη από τούς χώρους – αυτοί είναι ο χώρος. Ένας χώρος όπου η μνήμη χρησιμοποιείται ως εργαλείο διαχείρισης και όχι ως γνώση, όπου η άνοδος δεν είναι αποτέλεσμα ικανότητας αλλά επιδεξιότητας. Και η αποτυχία, η παρακμή, ακόμη και η διαφθορά, δεν τους εξοντώνουν. Αντιθέτως, τους εξυψώνουν.

Αυτή η πολιτική μηχανή παράγει βίαιο ρεαλισμό, που πουλιέται ως πολιτική εμπειρία:

«Ξέρει αυτός από λάθη, αφού τα έκανε ο ίδιος».

Η επιδεξιότητα, το απόλυτο «μασκάρεμα» των πολιτικών αδυναμιών, δεν αφορά ούτε τρόπους διοίκησης ούτε κάποιο όραμα. Είναι η τέχνη της εξαφάνισης των ενοχών και η επιβίωση των πιο χρήσιμων α(χ)ρίστων. Στο επικοινωνιακό τους εργαστήρι, ο δημόσιος διάλογος δεν είναι ένα εκλεπτυσμένο debate που εξυψώνει το πνεύμα, ούτε μια ουσιαστική ιδεολογική σύγκρουση (αφού οι ιδεολογίες είναι απλώς κενές ταμπέλες, χωρίς πραγματική ουσία). Είναι μια καλοστημένη, μελετημένη σκηνή από ένα reality show.

Το ψυχρό, μη συναισθηματικό, χειρουργικά δομημένο επικοινωνιακό παιχνίδι τους είναι αισθητικά κιτς και λειτουργεί ως μια υποχθόνια στρατηγική προσέγγισης του λαού. Η απλοποίηση βαφτίζεται λαϊκή σοφία και ο λαϊκισμός βαφτίζεται κοινή λογική. Οι φράσεις τους είναι κατασκευασμένες όχι τόσο για να πείσουν, αλλά για να κυκλοφορήσουν. Ο σημερινός πολιτικός δεν έχει ανάγκη να πείσει. Πρέπει να γίνει μιμίδιο, τίτλος ειδήσεων, κοινωνικό ανέκδοτο.

Πίσω από αυτή τη ρητορική φτώχεια προελαύνει η αληθινή φτώχεια: η κοινωνική, η μορφωτική, η πολιτική. Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τους είναι η ικανότητά τους να μετατρέπουν το θράσος σε ηγετικό προφίλ. Όσο πιο κυνικός, τόσο πιο «αληθινός». Όσο πιο επιπόλαιος, τόσο πιο άμεσος. Η κοινωνική κούραση του «όλοι είναι ίδιοι» αποτελεί το τέλειο έδαφος για αυτούς τους τύπους.

Οι απόφοιτοι αυτής της σχολής έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά: είναι ηθικά αδιάφοροι και εκπαιδευμένοι στην τέχνη του να γίνονται αναγκαίοι. Όχι γιατί προσφέρουν λύσεις, αλλά γιατί πείθουν ότι χωρίς αυτούς δεν υπάρχουν άλλες. Η ρητορική των απόλυτων μηδενικών στο πολιτικό πεδίο είναι αυτή: έχουν την ικανότητα να μην ταράσσονται μπροστά στην υποκρισία και να μην ταλαντεύονται μπροστά στο ψέμα. Άλλωστε, ό,τι κλέβει το κοινωνικό βλέμμα, μετατρέπεται σε χειροκρότημα.

Στον θεσμό του ψέματος, η συλλογική αμνησία γίνεται εργαλείο για να εξαφανιστούν οι αποτυχίες, οι οποίες παρουσιάζονται ως αναγκαία κακά. Η έννοια της πολιτικής ευθύνης μοιάζει πια με κάτι απόμακρο, ένα όνειρο, σαν γραμμή από μυθιστόρημα που δεν αγγίζει την πραγματικότητα.

Πιο συγκεκριμένα, η ρητορική τους γίνεται όπλο, με τους ίδιους να αναλαμβάνουν τον ρόλο της μηχανής προστασίας για μια εξουσία, του πλαισίου της οποίας οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει. Δεν χρειάζεται να είναι χρήσιμοι, αρκεί να εμφανίζονται ως η μοναδική λογική λύση ανάμεσα σε ανύπαρκτους εχθρούς. Αν η πραγματικότητα δεν υποστηρίζει το αφήγημά τους, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Η εξουσία τους στηρίζεται στην επαναλαμβανόμενη κατοχή του μικροφώνου. Μιλούν πρώτοι, πιο δυνατά, πιο πειστικά.

Έτσι, η υπερέκθεση γεννά εξοικείωση, η εξοικείωση δημιουργεί εμπιστοσύνη… και αυτοί προετοιμάζουν το έδαφος για συναισθηματικό έλεγχο. Εσύ, λαέ, το παραμελημένο παιδί που ακολουθείς τις υποσχέσεις των οπαδών του Μακιαβέλι, εξαρτάσαι από την ελπίδα και την προσοχή, που μεθοδικά αποσύρουν και επαναφέρουν.

Σε μια κοινωνία που έχει κουραστεί να συγκρούεται ή να παρακολουθεί συγκρούσεις, όταν έχεις αποτύχει πέντε φορές, την έκτη φορά ξεχνιέται, αρκεί να μιλήσεις με σιγουριά και αυτοπεποίθηση και να εξαντλήσεις τον αντίπαλο. Η σύγχρονη πολιτική τέχνη του διαλόγου ακολουθεί τους δικούς της κανόνες. Δεν ακούς, άρα κατασκευάζεις την παρουσία σου. Δεν εξηγείς, άρα δείχνεις σοβαρός. Δεν υποσχέσαι, άρα τα δίνεις όλα. Δεν χτίζεις εμπιστοσύνη, χτίζεις ανάγκη. Δεν εμπνέεις, κατασκευάζεις σύγχυση και αφήνεις τον κόσμο να επιλέξει το ψέμα που του ταιριάζει.

Μια πάγια τακτική είναι η δημιουργία του καλού παιδιού. Η στρατηγική του καθαρού και αθώου προσώπου δεν πρέπει να κουβαλάει παρελθόν, ούτε να έχει βαρύ ιστορικό.

Είναι νεοφανής, με μια πιο αγνή προσέγγιση. Είναι ο ανυποψίαστος, ο αδέκαστος, αυτός που θα φέρει τα ήρεμα νερά. Ο συναινετικός, ο εύκολα προσβάσιμος, ο ευπεπτός. Αυτός που δεν έχει έρθει από τζάκι, που φοράει τον μανδύα του υπεράνω της διαφθοράς, είναι ο μπάτλερ της ελπίδας. Όλοι οι άλλοι είναι «οι φωνακλάδες», «οι γραφικοί», «οι αντιδραστικοί». Αυτός είναι “ο μόνος ώριμος”. Στην πραγματικότητα, όμως, απλώς είναι πιο καλά κρυμμένος.

Ένα άλλο χρήσιμο ταλέντο που έχει ο επαγγελματίας απατεώνας είναι να προσφέρει απλές λύσεις για σύνθετα προβλήματα. Είναι η τέχνη της διοχέτευσης της αγανάκτησης σε ελεγχόμενες βαλβίδες. Ό,τι δεν μπορείς να καταπνίξεις, κάν’ το εκτόνωση. Οι πολιτικοί μας προσφέρουν μικρές, ανώδυνες λύσεις και μεταρρυθμίσεις χωρίς ουσία, οι οποίες “χρυσωμένες” με υποσχέσεις, δήθεν θα συγκλονίσουν τον κόσμο του συστήματος.

Η Μεγάλη των Απατεώνων Σχολή συγκεντρώνει κάθε χρόνο όλο και περισσότερους επίδοξους φοιτητές και παράγει ολοένα περισσότερους αποφοίτους. Μπορεί να μην έχει καλό όνομα, αλλά είναι η μόνη σχολή που προσφέρει σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση χωρίς να χρειαστείς να εργαστείς ούτε μία ώρα στη ζωή σου.

Εκεί, τα πτυχία δίνονται με βασικό προσόν την βεβαιότητα ότι δεν θα ιδρώσεις ποτέ. Οι απόφοιτοί της, οι γνωστοί αποδιοπομπαίοι τράγοι του συστήματος με τη γραβάτα, δεν έχουν ανάγκη από κοινό. Το κατασκευάζουν οι ίδιοι, δημιουργώντας κοινή γνώμη μέσω θεσμικής παρενδυσίας. Το “αείν αριστεύειν” στη Σχολή τους σημαίνει:Να επινοείς διαρκώς κρίσεις και αφηγήσεις «τέλους εποχής».Να καταλαμβάνεις εξουσία χωρίς να μοιάζεις

επικίνδυνος.Να μη διοικείς για να παράγεις έργο, αλλά για να διαιωνίζεις το κενό.Να είσαι χαρτογιακάς μέχρι το κόκκαλο, αλλά να δηλώνεις πως απεχθάνεσαι τη γραφειοκρατία. Η Σχολή έχει, βέβαια, και το δικό της dress code: να είσαι το ντυμένο παλιό βαμμένο νέο.

Τα μαθητούδια, όμως, τυφλωμένα από το φως της εναλλακτικότητάς τους, ξέχασαν να περάσουν το πιο σημαντικό μάθημα: την τέχνη της αποδοτικής απόκρυψης των ίχνων του εγκλήματος. Αλλά και ένα θεολογικό: «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».

Γράφει ο Λάζαρος Καμπουρίδης

Μεγάλος αριθμός εκπομπών της τουρκικής αντιπολιτευόμενης τηλεόρασης ειδικά χθές, αναφερθήκαν στο θέμα της επιτυχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ε.Ε. αλλά τα φιλοερντογανικα ΜΜΕ δεν αναφέρουν κουβέντα.

Ο λόγος για την άσκηση πίεσης από Λευκωσία και Βρυξέλλες στις Τουρκόφωνες χώρες της κεντρικής Ασίας, με αποτέλεσμα οι τρεις από αυτές (Ουζμπεκιστάν, Καζακστάν, Τουρκμενιστάν) να αποφασίσουν να ανοίξουν πρεσβεία στη Λευκωσία.

Η αντιπολίτευση στην Τουρκία θεωρεί το θέμα μεγάλη ήττα της τουρκικής διπλωματίας.

Το δέλεαρ, 12 δις ευρώ της Ε.Ε. για ανάπτυξη των υποδομών των χωρών αυτών. Η σχετική διάσκεψη πραγματοποιήθηκε στις 4 Απριλίου στην πρωτεύουσα του Ουζμπεκιστάν.

Ο Ερντογάν νόμισε ότι θα πετύχει την ένωση των Τουρκόφωνων χώρων για να τις εκμεταλλευτεί οικονομικά.

Λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο…..