Edward Hale Bierstadt, Η Μεγάλη Προδοσία
Ιστορία - Πολιτισμός
ΣΜΥΡΝΗ 27 Αυγούστου 1922: Αίμα θάνατος και φρίκη “γέννησαν” την κεμαλική Τουρκία
Στις 27 Αυγούστου 1922 οι Τούρκοι μπαίνουν στην Σμύρνη.Το τι ακολούθησε το περιγράφουν με τις εξαιρετικές τους πένες τρεις συγγραφείς -δύο ξένοι και η Διδώ Σωτηρίου- κι ένας διπλωμάτης.Το “Παρίσι της Μέσης Ανατολής” καταστράφηκε από τις ορδές των βαρβάρων του Κεμάλ…Η κεμαλική τουρκική δημοκρατία “γεννιόταν” με τον μοναδικό τρόπο που θα μπορούσε να “γεννηθεί”: με φρίκη και αίμα.Κι όπως γεννήθηκε έτσι συνεχίζει να πορεύεται στην περιοχή.Είτε με κεμαλιστές,είτε με ισλαμιστές…
Τα κείμενα που ακολουθούν περιγράφουν στιγμές του δράματος στη Σμύρνη…
Η “Γκιαούρ Ιζμίρ” καίγεται…
Στην απερίγραπτη σύγχυση και στον τρόμο που ήδη επικρατούσε είχε τώρα προστεθεί και η φρίκη της πυρκαγιάς που θρασομανούσε, μιας πυρκαγιάς που κατέτρωγε τα πάντα στο περάσμά της. Η Γκιαούρ Ιζμίρ, η «άπιστη» Σμύρνη, όπως την αποκαλούσαν οι Τούρκοι, ήταν καταδικασμένη.
Πριν και ύστερα από την κατάληψη, οι κάτοικοι της πόλης συσσωρεύονταν στη μακριά προκυμαία εκλιπαρώντας να επιβιβαστούν σε οποιοδήποτε πλεούμενο μπορούσε και ήθελε να τους πάρει. Τώρα όμως, με την πόλη αγκαλιασμένη από τις φλόγες, η προκυμαία είχε πλημμυρίσει απ’ όλους όσοι είχαν μοναδική τους ελπίδα τη φυγή. Είναι αδύνατον να αναφερθούν ακριβείς αριθμοί αναφορικά με την καταστροφή της Σμύρνης, αλλά, διασταυρώνοντας τις πληροφορίες της μιας Αρχής με αυτές των άλλων, υπολογίζεται ότι περίπου 100.000 άτομα σφαγιάστηκαν, 280.000 είχαν συνωστισθεί στην προκυμαία ικετεύοντας για τη σωτηρία τους και 160.000 ακόμα εκτοπίστηκαν από τους Τούρκους στο εσωτερικό για να μην ξαναφανούν ποτέ. Οι λεπτομέρειες πάνω σ’ αυτά είναι τόσο πολλές, ώστε κάθε περιγραφή θα ήταν ατελής. Είναι ένας πίνακας πολύ μεγάλος και πολύ φρικτός για να τον ζωγραφίσει κανείς. Οι μαθήτριες του Αμερικανικού Κολεγιακού Ινστιτούτου κι εκείνες της Αρμενικής Σχολής Θηλέων, που βρισκόταν απέναντι, έπεσαν στα χέρια των Τούρκων. Μαζί τους βρίσκονταν 1.300 πρόσφυγες, που είχαν καταφύγει στα κτίρια του κολεγίου. Είναι πολύ οδυνηρό να αναλογίζεται κανείς την τύχη αυτών των κοριτσιών, που εκπαιδεύονταν σ’ ένα αμερικανικό ίδρυμα σύμφωνα με τα αμερικανικά ιδανικά και τον αμερικανικό τρόπο σκέψης και βρέθηκαν στο έλεος ανθρώπων ανελέητων, που συνδύαζαν τη θηριωδία του Μογγόλου με την πανούργα σκληρότητα της κατώτερης ανατολίτικης κάστας. Όμως, παρά το γεγονός ότι το λιμάνι της Σμύρνης ήταν γεμάτο συμμαχικά πολεμικά πλοία, δε βρέθηκε κανείς να τις σώσει και χάθηκαν.
Το μεγάλο πλήθος είχε συνωστισθεί τόσο ασφυκτικά στην προκυμαία, ώστε, όταν κάποιος πέθαινε, δεν μπορούσε να πέσει, αλλά συνέχιζε να παραμένει όρθιος, στηριζόμενος αναγκαστικά από τους διπλανούς του. Από τη μια πλευρά υπήρχε το λιμάνι, από την άλλη μια αραιή γραμμή ναυτών από τα συμμαχικά πλοία, τοποθετημένων εκεί, υποτίθεται, για να προστατεύσουν τους πρόσφυγες, ενώ στην πραγματικότητα αδυνατούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να προστατεύσουν τους ομοεθνείς τους και μόνο εκείνους. Οι Βρετανοί, που οι Τούρκοι τους μισούσαν, δεν μπορούσαν να κάνουν σχεδόν τίποτα. Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί, που έτρεφαν έντονα φιλοτουρκικά αισθήματα, πρόσφεραν πολύ λίγη βοήθεια. Οι Αμερικανοί, με τα χέρια δεμένα από μια άδικη διαταγή, έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό κάτω από τις περιστάσεις. Πίσω από τη λεπτή γραμμή των Συμμάχων βρίσκονταν τα σπίτια που έβλεπαν προς τη θάλασσα και πίσω απ’ αυτά η φλεγόμενη πόλη, στεφανωμένη από σύννεφα καπνού, μέσα από τα οποία ξεπετάγονταν θριαμβευτικά γλώσσες φωτιάς. ∆εν υπήρχε κανείς να προστατεύσει τους Έλληνες και τους Αρμενίους, που αποτελούσαν το 99% εκείνων που συνωστίζονταν στην προκυμαία σε αναζήτηση καταφυγίου. Τις ημέρες και τις νύχτες που ακολούθησαν, ομάδες Τούρκων ορμούσαν στο τρομοκρατημένο ανθρώπινο κοπάδι, άρπαζαν δέκα είκοσι γυναίκες και τις έπαιρναν μαζί τους ή τις βίαζαν και τις έσφαζαν εκεί κοντά.
Εdward Hale Bierstadt, Η Μεγάλη Προδοσία
Η τελευταία εικόνα της καιόμενης Σμύρνης από τον George Horton, Αμερικανό Πρόξενο στη Σμύρνη
Η τελευταία εικόνα της άτυχης Σμύρνης χαράχτηκε για πάντα στη μνήμη μου: τεράστια σύννεφα καπνού να ανεβαίνουν ψηλά, ως τον ουρανό, αμέτρητα πλήθη προσφύγων να συνωστίζονται στη στενή προκυμαία και ένας πάνοπλος και παντοδύναμος πολεμικός στόλος να παρακολουθεί αμέτοχος -από πολύ κοντά- όσα συνέβαιναν.
Όταν το αντιτορπιλικό μας απομακρύνθηκε και άρχισε να νυχτώνει, έβλεπα τις φλόγες να απλώνονται σε μια τεράστια έκταση και να γίνονται όλο και πιο έντονες, ασκώντας μια σατανική γοητεία. Οι ιστορικοί και οι αρχαιολόγοι λένε ότι μόνο ένα προηγούμενο υπάρχει σε βαρβαρότητα: η καταστροφή της Καρχηδόνας από τους Ρωμαίους.
Της Σμύρνης δεν της έλειψε καμιά από τις πρωτόγονες ωμότητες του ανθρώπινου πάθους που υποβιβάζει τον άνδρα σε επίπεδο κατώτερο και από του κτήνους. Σε όλη τη διάρκεια αυτού του δράματος, που ήταν διαβολικής συλλήψεως, οι Τούρκοι δε σταμάτησαν ούτε λεπτό το πλιάτσικο και τους βιασμούς. Θα μπορούσα να καταλάβω ακόμα και το βιασμό, μια που σχετίζεται με ένα ακατανίκητο ένστικτο και μάλιστα σε μια φάση που τα πάθη και τα μίση είναι τόσο έντονα και τη στιγμή που ο λαός ο οποίος ξεσπάει είναι χαμηλής νοημοσύνης και πολιτισμού. Αλλά η καταλήστευση χριστιανών γυναικών και κοριτσιών δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε σε θρησκευτικό φανατισμό ούτε σε αχαλίνωτο ερωτικό πάθος. Ένα από τα πιο βασανιστικά αισθήματά μου εκείνες τις μέρες ήταν της ντροπής· ντρεπόμουν που ανήκα στο ανθρώπινο γένος. Στην καταστροφή της Σμύρνης πάντως συνέβη και κάτι που δεν είχε προηγούμενο ούτε στην περίπτωση της Καρχηδόνας. Εκεί δεν υπήρχε συνασπισμένος πολεμικός στόλος χριστιανών να παρακολουθεί αμέτοχα ένα δράμα που είχε προκληθεί από τις ομόθρησκες κυβερνήσεις του. Στην Καρχηδόνα δεν υπήρχαν αμερικανικά αντιτορπιλικά.
Οι Τούρκοι ικανοποιούσαν ελεύθερα όλες τις ζωώδεις ανάγκες τους για σφαγή, βιασμό και πλιάτσικο σε απόσταση βολής από τα συμμαχικά πολεμικά πλοία. Η συστηματική ουδετερότητα τους είχε δώσει, και πολύ ορθά όπως αποδείχθηκε, την εντύπωση ότι καμιά ∆ύναμη δε θα αναμειγνυόταν στα «εσωτερικά» τους. Οι Τούρκοι θα έρχονταν αμέσως στα συγκαλά τους αν έστω και δύο διοικητές του συμμαχικού στόλου έπαιρναν την πρωτοβουλία να ρίξουν άσφαιρα πυρά ή μια οβίδα χωρίς γόμωση προς τον τουρκικό τομέα.
Η εικόνα των πολεμικών πλοίων στο λιμάνι της Σμύρνης το σωτήριο έτος 1922, να παρακολουθούν σιωπηλά την τελευταία πράξη της τραγωδίας των χριστιανών της Τουρκίας, ήταν ίσως η πιο θλιβερή και πιο σημαντική απ’ όλες.
George Horton, Αναφορικά με την Τουρκία
ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ
Τις πρώτες τρεις ημέρες της κατοχής οι λεηλασίες, οι βιαιότητες και οι φόνοι συνεχίστηκαν. Ήταν μια σφαγή με όλες τις συνακόλουθές της φρικαλεότητες, αλλά Τούρκοι φρουροί είχαν τοποθετηθεί σε όλες τις εισόδους της αρμενικής συνοικίας για να εμποδίσουν όσο ήταν δυνατόν τους Ευρωπαίους να μάθουν τι συνέβαινε. Την πρώτη ημέρα οι πρόξενοι των διάφορων ∆υνάμεων τρόμαξαν και διαμαρτυρήθηκαν στον Τούρκο στρατιωτικό διοικητή Νουρεντίν, που τους διαβεβαίωσε ότι η τάξη επρόκειτο να αποκατασταθεί. Αυτή η υπόσχεση τηρήθηκε σε γενικές γραμμές μέχρι την πυρκαγιά, όσον αφορά την ευρωπαϊκή συνοικία, αλλά στο μεταξύ απερίγραπτες σκηνές εκτυλίσσονταν στον ελληνικό και στον αρμενικό τομέα. Είναι αξιοσημείωτο ότι, όταν προτάθηκε στο γενικό πρόξενο της Γαλλίας να συνοδεύσει τους άλλους πρόξενους για να διαμαρτυρηθούν στον Νουρεντίν, εκείνος αρνήθηκε και αντιπρότεινε να πάνε όλοι μαζί και να συγχαρούν τον κυβερνήτη για την τουρκική νίκη. Η πρότασή του απορρίφθηκε.
Το Σάββατο το βράδυ σημειώθηκε η πρώτη καταστροφή αμερικανικής περιουσίας. Το σπίτι του δρα και της κυρίας Μπιρτζ, κοντά στο Αμερικανικό ∆ιεθνές Ινστιτούτο Αρρένων στον Παράδεισο, ένα προάστιο της Σμύρνης, λεηλατήθηκε άγρια αν και είχε αναρτημένη την αμερικανική σημαία. Πρέπει να σημειωθεί ότι όλο αυτό τον καιρό στο ένα μέρος της πόλης ήξεραν πολύ λίγο τα όσα συνέβαιναν στο άλλο. Στο όλο πανόραμα μπορούσες μόνο να δεις φευγαλέα τι συνέβαινε εδώ κι εκεί. Το Σάββατο, η Κυριακή, η ∆ευτέρα και η Τρίτη αφιερώθηκαν στη λεηλασία της ελληνικής και της αρμενικής συνοικίας, στη σφαγή των κατοίκων τους και στις εναντίον τους βιαιοπραγίες. Όσο ήταν δυνατόν όμως αυτά αποκρύπτονταν, γιατί ο Κεμάλ παρίστανε στον κόσμο τον ηγέτη του «νέου τουρκικού πολιτισμού» και ήταν ουσιώδες γι’ αυτόν να διατηρηθεί τούτη η αυταπάτη. Την Κυριακή, ο ίδιος ο Κεμάλ μπήκε στην πόλη επευφημούμενος σαν «γαζί», δηλαδή κατακτητής.
Edward Hale Bierstadt, Η Μεγάλη Προδοσία
Η ΣΜΥΡΝΗ ΚΑΙΓΕΤΑΙ
– Φωτιά!
– Φωτιά!
– Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη!
Πεταχτήκαμε ορθοί. Κοκκινόμαυρες φλόγες τινάζονταν στον ουρανό, χοροπηδηχτές.
– Είναι κατά την Αρμενογειτονιά.
– Κατά κει φαίνεται νάναι.
– Πάλι οι Αρμεναίοι θα τα πλερώσουνε!
– Αποκλείεται να κάψουνε ολόκληρη τη Σμύρνη. Ποιο συμφέρον έχουνε; Αφού έγινε πια δική τους…
– Ποιο συμφέρον είχαμε μεις που καίγαμε τα τουρκοχώρια στην υποχώρηση;
Η φωτιά απλωνόταν παντού. Ντουμάνιασε ο ουρανός. Μαύρα σύννεφα ανηφορίζανε και μπερδευότανε το ένα με τ’ άλλο. Κόσμος, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε να τρέχει απ’ όλα τα στενοσόκακα και τους βερχανέδες και να ξεχύνεται στην παραλία σαν μαύρο ποτάμι.
– Σφαγή! Σφαγή!
– Παναγιά, βοήθα!
– Προφτάστε!
– Σώστε μας!
Η μάζα πυκνώνει, δεν ξεχωρίζεις ανθρώπους, μα ένα μαύρο ποτάμι που κουνιέται πέρα δώθε απελπισμένα, δίχως να μπορεί να σταθεί ούτε να προχωρήσει. Μπρος θάλασσα, πίσω φωτιά και σφαγή! Ένας αχός κατρακυλάει από τα βάθη της πολιτείας και σπέρνει τον πανικό.
– Τούρκοι!
– Τσέτες!
– Μας σφάζουνε!
– Έλεος!
Η θάλασσα δεν είναι πια εμπόδιο. Χιλιάδες άνθρωποι πέφτουνε και πνίγονται. Τα κορμιά σκεπάζουνε τα νερά σαν να ’ναι μόλος. Οι δρόμοι γεμίζουνε κι αδειάζουνε και ξαναγεμίζουνε. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά ποδοπατιούνται, στριμώχνονται, λιποθυμούνε, ξεψυχούνε. Τους τρελαίνουν οι χατζάρες, οι ξιφολόγχες, οι σφαίρες των τσέτηδων!
– Βουρ, κεραταλάρ! (χτυπήστε τους κερατάδες!)
Το βράδυ το μονοφώνι κορυφώνεται. Η σφαγή δε σταματά. Μόνο όταν τα πλοία ρίχνουνε προβολείς γίνεται μια πρόσκαιρη ησυχία. Μερικοί που καταφέρανε να φτάσουνε ζωντανοί ίσαμε τη μαούνα, μιας ιστορούνε το τι γίνεται όξω, στις γειτονιές. Οι τσέτες του Μπεχλιβάν και οι στρατιώτες του Νουρεντίν τρώνε ανθρώπινο κρέας. Σπάζουνε, πλιατσικολογούνε σπίτια και μαγαζιά. Όπου βρούνε ζωντανούς, τους τραβούνε όξω και τους βασανίζουνε. Σταυρώνουνε παπάδες στις εκκλησιές, ξαπλώνουνε μισοπεθαμένα κορίτσια κι αγόρια πάνω στις Άγιες Τράπεζες και τ’ ατιμάζουνε. Απ’ τον Αι-Κωνσταντίνο και το Ταραγάτς ίσαμε το Μπαλτσόβα το τούρκικο μαχαίρι θερίζει.
Η φωτιά όλη νύχτα αποτελειώνει το χαλασμό. Γκρεμίζονται τοίχοι, θρυμματίζονται γυαλιά. Οι φλόγες κριτσανίζουνε μαδέρια, έπιπλα και φτούνε σιδερικά· ξεθεμελιώνουνε την πολιτεία ολόκληρη. Απλώνουν πάνω στα έργα των ανθρώπων και τα διαλύουνε. Σπίτια, εργοστάσια, σκολειά, εκκλησίες, μουσεία, νοσοκομεία, βιβλιοθήκες, θέατρα, αμύθητοι θησαυροί, κόποι, δημιουργίες αιώνων· εξαφανίζουνται κι αφήνουνε στάχτη και καπνούς.
Αχ, γκρέμισε ο κόσμος μας! Γκρέμισε η Σμύρνη μας! Γκρέμισε η ζωή μας! Η καρδιά, τρομαγμένο πουλί, δεν ξέρει πού να κρυφτεί. Ο τρόμος, ένας ανελέητος καταλυτής άδραξε στα νύχια του εκείνο το πλήθος και το αλάλιασε. Ο τρόμος ξεπερνάει το θάνατο. ∆ε φοβάσαι το θάνατο· φοβάσαι τον τρόμο. Ο τρόμος έχει τώρα το πρόσταγμα. Τσαλαπατά την ανθρωπιά. Αρχίζει από το ρούχο και φτάνει ίσαμε την καρδιά. Λέει: Γονάτισε, γκιαούρη! Και γονατίζει. Ξεγυμνώσου! Και ξεγυμνώνεται. Άνοιξε τα σκέλια σου! Και τ’ ανοίγει. Χόρεψε! Και χορεύει. Φτύσε την τιμή σου και την πατρίδα σου! Και φτύνει. Απαρνήσου την πίστη σου! Και την απαρνιέται. Αχ ο τρόμος! Όποια γλώσσα κι αν μιλάς, λόγια δε θα βρεις να τον περιγράψεις.
Τι κάνουν, λοιπόν, οι προστάτες μας; Τι κάνουν οι ναύαρχοι με τα χρυσά σιρίτια, οι διπλωμάτες κι οι πρόξενοι της Αντάντ! Στήσανε κινηματογραφικές μηχανές στα καράβια τους και τραβούσανε ταινίες τη σφαγή και τον ξολοθρεμό μας! Μέσα στα πολεμικά οι μπάντες τους παίζανε εμβατήρια και τραγούδια της χαράς, για να μη φτάνουν ίσαμε τ’ αφτιά των πληρωμάτων οι κραυγές της οδύνης και οι επικλήσεις του κόσμου. Και να ξέρει κανείς πως μια, μόνο μια κανονιά, μια διαταγή, έφτανε για να διαλύσει όλα κείνα τα μαινόμενα στίφη. Κι η κανονιά δε ρίχτηκε κι η εντολή δε δόθηκε!
∆ιδώ Σωτηρίου, Ματωμένα Χώματα
Η ΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Την Τετάρτη, 13 του μηνός, προς το μεσημέρι, άκουσα να φωνάζουν «Φωτιά!». Ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού μου. Οι πρώτες λάμψεις της πυρκαγιάς ήταν ορατές. Έδιναν την εντύπωση ενός τεράστιου μισοφέγγαρου του οποίου η μια κορυφή μπορούσε να τοποθετηθεί στα βορειοανατολικά και η άλλη στο άκρο της νοητής γραμμής από την «Τράπεζα της Ανατολής» προς τα ανατολικά· το μέσο της καμπύλης βρισκόταν στα περίχωρα του Μπασμαχανέ (του σταθμού της σιδηροδρομικής γραμμής του Κασαμπά). Αυτό το μισοφέγγαρο αγκάλιαζε όλο το ελληνικό τμήμα της πόλης και στένευε προοδευτικά, όσο προχωρούσε νοτιοδυτικά.
Το βράδυ της ίδιας νύχτας, καθώς η φωτιά πλησίαζε, αφήσαμε το σπίτι μας κουβαλώντας μόνο ένα μπόγο με τα απαραίτητα. Πήγαμε στο σπίτι του φίλου μας S. J. στην Προκυμαία. Εκεί γινόταν πανδαιμόνιο. Τα ζώα και οι βοϊδάμαξες ανακατεύονταν με τους ανθρώπους οι οποίοι στην τρελή τους βιασύνη τις είχαν φορτώσει με τα πιο αταίριαστα και συχνά τα πιο άχρηστα πράγματα.
René Puaux, Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης
Η ΦΩΤΙΑ
Τη ∆ευτέρα και την Τρίτη η μια φρικαλεότητα διαδεχόταν την άλλη. Το χειρότερο δεν είχε ακόμα συμβεί. Το απόγευμα της Τετάρτης 13 Σεπτεμβρίου άρχισε η φωτιά που έμελλε να αφανίσει τα 2/3 της Σμύρνης. Καθώς μερικοί αμφιβάλλουν αναφορικά με το ποιος είναι υπεύθυνος για το άναμμα της φωτιάς, ας αναφέρουμε την αφήγηση ενός αυτόπτη μάρτυρα, της δεσποινίδας Μίνι Μιλς, διευθύντριας του Κολεγιακού Ινστιτούτου Θηλέων της Σμύρνης. Η δεσπονίς Μιλς αφηγείται:
«Λίγο μετά το γεύμα ξέσπασε πολύ κοντά στο σχολείο μια φωτιά που εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια έναν Τούρκο αξιωματικό να μπαίνει στο σπίτι κρατώντας μικρούς τενεκέδες πετρελαίου ή βενζίνης και σε μερικά λεπτά το σπίτι τυλίχτηκε στις φλόγες. Οι δάσκαλοι και οι μαθήτριές μας είδαν Τούρκους στρατιώτες, και σε πολλές περιπτώσεις ένστολους αξιωματικούς, να χρησιμοποιούν μακριά ραβδιά στην άκρη των οποίων ήταν δεμένα κουρέλια, να βουτάνε τα κουρέλια σε τενεκέδες με υγρό και να μπαίνουν σε σπίτια, που τυλίγονταν αμέσως στις φλόγες. Στους δρόμους δεν υπήρχε εκείνη τη στιγμή κανείς άλλος εκτός από ομάδες Τούρκων στρατιωτών. Ενώ η φωτιά άρχισε ακριβώς απέναντι από το κτίριο της σχολής μας, κάθε τρίτο ή πέμπτο σπίτι της συνοικίας – της αρμενικής συνοικίας – φλεγόταν…
Ο άνεμος, αν και όχι πολύ δυνατός, έπνεε από τη μεριά της τουρκικής συνοικίας προς αυτή των χριστιανικών συνοικιών και, όπως φαίνεται, οι δράστες περίμεναν μέχρι να εμφανιστεί αυτός ο ευνοϊκός άνεμος».
Με τη μαρτυρία της δεσποινίδας Μιλς συμφωνούν και πολλοί άλλοι μάρτυρες. Ο κύριος Τζάκουιθ της Νίαρ Ιστ Ριλίφ, στην αναφορά του στο ναύαρχο Μπρίστολ, πιστοποίησε ότι είδε άτομα να ρίχνουν πετρέλαιο σε κτίρια και, καθώς ήταν παρόντες εκεί Τούρκοι στρατιώτες, θα ήταν λογικό να συμπεράνει κανείς ότι οι εμπρηστές ήταν επίσης Τούρκοι. Ο ταγματάρχης Ντέιβις, του Ερυθρού Σταυρού, είδε Τούρκους να καταβρέχουν τους δρόμους και τα σπίτια κατά μήκος της πυρκαγιάς με ένα υγρό. Βούτηξε το δάχτυλό του στο υγρό και το έγλειψε. Ήταν πετρέλαιο. Από τον πύργο του Μακ Λάχλαν Χολ, η κυρία Μπριτζ είδε Τούρκους στρατιώτες να μπαίνουν σε σπίτια κρατώντας τενεκέδες και λίγα λεπτά αργότερα είδε τα σπίτια αυτά να τυλίγονται στις φλόγες
Edward Hale Bierstadt, Η Μεγάλη Προδοσία
ΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
Άλλες μαρτυρίες λένε:
«Το Ιταλικό και Γαλλικό Προξενείο μοίρασαν σε πολλά άτομα ταυτότητες που πιστοποιούσαν τάχα πως ήταν Καθολικοί· μερικοί μπόρεσαν να σωθούν μ’ αυτό το τέχνασμα. Άλλοι όμως, παρά τις ταυτότητες, είχαν συλληφθεί από τους Τούρκους χωροφύλακες που δεν αναγνώριζαν την ισχύ τους. Το Αμερικανικό Προξενείο έδειξε μεγάλη δραστηριότητα για τη σωτηρία των γυναικών και των παιδιών και διευκόλυνε την αναχώρησή τους».
Φαίνεται πως οι Ευρωπαϊκές ναυτικές δυνάμεις δεν τόλμησαν να επέμβουν με δυναμικές ενέργειες που θα ήταν απαραίτητες, για να προστατευθούν αποτελεσματικά οι δύστυχοι εκείνοι άνθρωποι, που ήθελαν να δραπετεύσουν απ’ αυτή την κόλαση. Εκτός από τις ομάδες επιφυλακής, που φρουρούσαν τα προξενεία και τις εγκαταστάσεις στις οποίες κυμάτιζε κάποια εθνική σημαία, κατά τα άλλα περιορίζονταν στην τήρηση της τάξης κατά την επιβίβαση. Αφού δηλαδή οι πρόσφυγες είχαν περάσει από το ανακριτικό κόσκινο του τουρκικού στρατού και αφού τους είχαν ήδη κλέψει τα πάντα, τα κακόμοιρα αυτά ανθρώπινα ράκη αφήνονταν από τους βασανιστές τους, που σάρκαζαν τις καλές υπηρεσίες της επίσημης Ευρώπης.
Οι μόνοι που έβαλαν πάνω απ’ όλα την ανθρωπιά είναι οι Αμερικανοί οι οποίοι με απλούστατους και δραστικούς τρόπους επιβίβαζαν όλους όσοι έφθαναν μέχρι αυτούς, χωρίς να ζητάνε διαβατήρια ή ταυτότητες και χωρίς να νοιάζονται για τις διαμαρτυρίες των Τούρκων.
Εάν εξαρχής οι Σύμμαχοι που διέθεταν ιδιαίτερα ικανοποιητικές δυνάμεις πεζοναυτών γι’ αυτό το σκοπό, είχαν δημιουργήσει στην περιφέρεια της Πούντας, όπου είχε καταφύγει η πλειοψηφία των πληγέντων, έναν προστατευμένο καταυλισμό, οι Κεμαλικοί που παρά τη διαγωγή τους σέβονταν – ή τουλάχιστον σέβονταν μέχρι τότε – τις ∆υνάμεις, δε θα τολμούσαν να παραβιάσουν το φράγμα που θα είχε υψωθεί, και η τεράστια πλειοψηφία των Σμυρναίων κατά πάσα πιθανότητα θα είχε σωθεί.
Το μόνο που χρειαζόταν ήταν πρωτοβουλία και συνεννόηση. Θα λεχθεί πως μια τέτοια τακτική ισοδυναμούσε με επέμβαση στην ελληνοτουρκική διένεξη και πως η ουδετερότητα απαιτούσε να κρατηθεί στάση παθητικού θεατή.
Το σκεπτικό αυτό είναι πολιτικά, νομικά και ανθρωπιστικά λαθεμένο.
Από πολιτική πλευρά, καμία από τις εν λόγω δυνάμεις – μιλάω για την Ιταλία, τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία – δεν είχε υπογράψει ειρήνη με την Τουρκία και το σύμφωνο της Άγκυρας το επικαλούνταν πάντοτε εκείνοι που το σύναψαν, ως ρυθμιστική συνθήκη μιας συγκεκριμένης κατάστασης στην Κιλικία· μια συνθήκη που σέβονταν τη σύναψή της, για να υποδηλώσουν την επιθυμία μιας φιλικής διευθέτησης των υπόλοιπων δυσκολιών, αλλά δεν ισοδυναμούσε με καθεστώς ειρήνης.
Από νομική πλευρά, η προστασία του άμαχου πληθυσμού μιας κατειλημμένης πόλης προβλέπεται από το ∆ιεθνές ∆ίκαιο. Από ανθρωπιστική, τέλος, πλευρά, εφόσον τα ναυτικά αγήματα προστάτευαν τα νοσοκομεία των Καθολικών, χωρίς η ενέργεια αυτή να έχει αυστηρά επίσημο χαρακτήρα, το μέτρο θα μπορούσε να επεκταθεί σε όλους όσοι αισθάνονταν ότι βρίσκονταν σε κίνδυνο. Από τη στιγμή που οι Τούρκοι δεν αναγνώριζαν τη συνθηκολόγηση, οι εγκαταστάσεις μας, που παρείχαν άσυλο, δεν έχαιραν πλέον των προνομίων συνθηκολόγησης. Βρίσκονταν υπό την καθαρά θεωρητική προστασία της γαλλικής σημαίας την οποία ναυτικά αγήματα καθιστούσαν λίγο πιο αποτελεσματική. Μια δυναμική απόβαση υπό την ακαταμάχητη προστασία των κανονιών του στόλου θα ήταν ασφαλώς αποφασιστικής σημασίας.
Θα τελειώσουμε, παραθέτοντας την ιστορική πλευρά: Υπάρχει το προηγούμενο του Ναβαρίνου το 1827 και της Κρήτης το 1897, όταν οι ναύαρχοι, χωρίς να περιμένουν οδηγίες από τις κυβερνήσεις τους, έδρασαν με δική τους πρωτοβουλία και με τα γνωστά επιτυχή και καίρια αποτελέσματα.
Όταν πληροφορήθηκαν στη Μυτιλήνη οι πρώτοι πρόσφυγες (εννοώ εκείνους που δεν είδαν την πυρκαγιά) ότι ο Νουρεντίν πασάς δεν έδινε άλλη προθεσμία από αυτή των δεκαπέντε ημερών για την αναχώρηση των χριστιανών, η ανησυχία τους κορυφώθηκε. Η Επιτροπή των Σμυρναίων της Μυτιλήνης κατάφερε, εξαιτίας των περιορισμένων οικονομικών της δυνατοτήτων, να ναυλώσει μόνο τέσσερα ατμόπλοια τα οποία μετέφεραν στη Μυτιλήνη 12.000 γυναικόπαιδα περίπου, καθώς και κάποιο περιορισμένο αριθμό ηλικιωμένων ανδρών. Όταν τα τέσσερα πλοία που ήταν προηγουμένως στη Σμύρνη, δε θέλησαν να επιστρέψουν εκεί, και οι εκκλήσεις δεν εισακούστηκαν, ένας απεσταλμένος πήγε στην Κωνσταντινούπολη και ο Οικουμενικός Πατριάρχης μπόρεσε να επιτύχει την παρέμβαση της Αγγλικής κυβέρνησης.
Πάνω από διακόσια ελληνικά ατμόπλοια με κατεβασμένες τις σημαίες τους εισήλθαν στο λιμάνι της Σμύρνης υπό την προστασία αγγλικών και αμερικανικών πολεμικών πλοίων. Τα πλοία αυτά πλεύρισαν την αποβάθρα της σιδηροδρομικής γραμμής Αϊδινίου – Πούντας, που χωρίζεται από τη στεριά με ένα σιδερένιο κιγκλίδωμα. Αλλά, για να επιβιβαστούν οι ηλικιωμένοι, οι γυναίκες και τα παιδιά, έπρεπε να περάσουν από το κιγκλίδωμα αυτό του οποίου οι έξοδοι φυλάσσονταν από ένα στοίχο Τούρκων στρατιωτών και αξιωματικών. Οι πρόσφυγες, λοιπόν, που αναγκάζονταν να διασχίσουν αυτό το στοίχο, ληστεύονταν από τους στρατιώτες. Τους έκαναν έρευνα επί τόπου και τους έκλεβαν κυνικά και με τον πιο κτηνώδη τρόπο όλα τους τα χρήματα και όλα τα αντικείμενα αξίας. Με τον ίδιο τρόπο οι Τούρκοι άρπαξαν διάφορα αντικείμενα που διασώθηκαν από την πυρκαγιά. Οι πρόσφυγες, λοιπόν, έφταναν σε κατάσταση έσχατης ένδειας και επιβιβάζονταν, έχοντας αφήσει πίσω τους ό,τι πιο πολύτιμο είχαν, τα παιδιά τους, τους άνδρες, τα αδέλφια τους… στα χέρια των Τούρκων.
René Puaux, Οι τελευταίες ημέρες της Σμύρνης
Ο όχλος λυντσάρει τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο
«Μια γαλλική περίπολος είκοσι ανδρών, την οποία συνόδευα μαζί με άλλους πολιτοφύλακες, ξεκίνησε αμέσως για τη μητρόπολη για να ζητήσει από το σεβασμιότατο Χρυσόστομο να καταφύγει στη Σακρέ Κερ ή στο γενικό προξενείο της Γαλλίας. Ο σεβασμιότατος Χρυσόστομος απέρριψε αυτή την προσφορά. Ως ‘ποιμένας’, είπε, έπρεπε να παραμείνει κοντά στο ποίμνιό του. Η περίπολος είχε μόλις ξεκινήσει για να φύγει όταν μια άμαξα με έναν Τούρκο αξιωματικό και δύο στρατιώτες με εφ’ όπλου λόγχη σταμάτησε στην είσοδο της μητρόπολης. Ο αξιωματικός προχώρησε ως το γραφείο του μητροπολίτη και του ζήτησε να τους ακολουθήσει ως το στρατιωτικό διοικητή, τον Νουρεντίν Πασά. Όταν τους είδα να παίρνουν μαζί τους το μητροπολίτη, συμβούλευσα την περίπολο να ακολουθήσει την άμαξα. Φτάσαμε στους Μεγάλους Στρατώνες, όπου ήταν η διαμονή του Νουρεντίν. Ο αξιωματικός οδήγησε το μητροπολίτη ενώπιον του τελευταίου. ∆έκα λεπτά αργότερα, ξανακατέβηκε κάτω. Την ίδια στιγμή, ο Νουρεντίν εμφανίστηκε στο μπαλκόνι του κτιρίου και, απευθυνόμενος στους 1.000-1.500 μουσουλμάνους που ήταν συγκεντρωμένοι στην πλατεία, δήλωσε ότι τους παραδίδει το μητροπολίτη και πρόσθεσε: ‘Αν σας έχει κάνει καλό, κάντε του καλό, αν έχει βλάψει, βλάψτε τον’. Ο όχλος παρέλαβε τον σεβασμιότατο Χρυσόστομο και τον πήρε μαζί του. Λίγο πιο κάτω, μπροστά στο κουρείο ενός Ιταλού ευνοούμενού τους ονόματι Ισμαήλ, σταμάτησαν και έντυσαν το μητροπολίτη με την άσπρη ποδιά του κουρέα. Ύστερα άρχισαν να τον χτυπάνε με τις γροθιές τους και με ραβδιά και να τον φτύνουν στο πρόσωπο. Τον μαχαίρωσαν αμέτρητες φορές. Του ξερίζωσαν τα γένια, του έβγαλαν τα μάτια, του έκοψαν τη μύτη και τα αφτιά.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η γαλλική περίπολος παρακολουθούσε τη σκηνή ως εκείνη τη στιγμή. Οι άντρες ήταν εκτός εαυτού, έτρεμαν από αγανάκτηση και ήθελαν να επέμβουν, αλλά, υπακούοντας στις διαταγές που είχε, ο αξιωματικός τους εμπόδισε να επέμβουν, απειλώντας τους με το περίστροφό του.
Ύστερα, χάσαμε το μητροπολίτη από τα μάτια μας. Του κατάφεραν το τελικό πλήγμα λίγο παρακάτω».
Ιστορία - Πολιτισμός
Τα μολυβένια στρατιωτάκια λένε την παγκόσμια ιστορία
Πέρα απ’τα εθνικά θέματα, με τα οποία καταπιάστηκε με σπουδή ως στρατιωτικός, ο Μιχάλης Κωσταράκος υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα, ένας άνθρωπος πολυδιαβασμένος, που απολάμβανε το γράψιμο και την ανάγνωση της ιστορίας. Μια άγνωστη πτυχή του χαρακτήρα του αποτελούσε η αγάπη του για τα στρατιωτάκια, τα οποία συνέλεγε διαρκώς, σε σημείο η συλλογή του να φτάσει τα 3000 κομμάτια. Ήταν ένα χόμπι, με το οποίο ο στρατηγός ασχολείτο με μεράκι. Επιθυμία του ήταν να περιγράψει την παγκόσμια στρατιωτική ιστορία μέσα απ’τις συγκεκριμένες φιγούρες.
Η Κατερίνα Σγουρού-Κωσταράκου, ο Αντιστράτηγος ε.α. Νικόλαος Πιτσόλης, Επίτιμος Διευθυντής Ζ’ Κλάδου ΓΕΕΘΑ και οι Εκδόσεις Ινφογνώμων σας προσκαλούν στην παρουσίαση του βιβλίου του αείμνηστου Στρατηγού Μιχάλη Κωσταράκου:
Η Παγκόσμια Ιστορία μέσα από τα μολυβένια στρατιωτάκια
το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2024 και ώρα 19:30 στην Αίθουσα Εκδηλώσεων της Λέσχης Αξιωματικών Φρουράς Θεσσαλονίκης (ΛΑΦΘ) (Εθν. Αμύνης 1, Θεσσαλονίκη)
Θα μιλήσουν για το βιβλίο οι:
■ Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος, Ανώτερος Στρατηγικός Αναλυτής,
Non Resident Fellow, Geneva Centre for Security Policy,
■ Βασίλειος Νικόλτσιος, Συνταγματάρχης ε.α., Φαρμακοποιός,
Ειδικός Σύμβουλος Πολεμικού Μουσείου,
■ Νικόλαος Πιτσόλης, Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Διευθυντής
Ζ’ Κλάδου ΓΕΕΘΑ,
■ Σάββας Καλεντερίδης, Στρατιωτικός αναλυτής, συγγραφέας, εκδότης.
Προλογίζει και συντονίζει την παρουσίαση
ο Σωτήρης Κυριακίδης, δημοσιογράφος ΑΠΕ.
Η παρουσία σας θα μας τιμήσει ιδιαιτέρως.
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Το Βιβλίο θα παρουσιαστεί το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου στην Αθήνα
Το βιογραφικό
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο του 1956.
Αποφοίτησε από το Πειραματικό Σχολείο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων το 1974 από την οποία αποφοίτησε το 1978, ονομασθείς Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού.
Αποφοίτησε επιτυχώς από:
τα Σχολεία Βασικής και Προκεχωρημένης εκπαίδευσης του Πυροβολικού Μάχης και το Διακλαδικό Σχολείο Αεράμυνας,
το Σχολείο Αεράμυνας Κ/Β ΧΩΚ στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ (FORT BLISS, TEXAS),
το Σχολείο Κ/Β ΧΩΚ στο Κέντρο Προγραμματισμού του ΝΑΤΟ (NPC GLONS,Βέλγιο),
την Ανωτάτη Σχολή Πολέμου,
το πρώτο Σχολείο Επιχειρησιακής Σχεδίασης του ΝΑΤΟ στη Σχολή Πολέμου της Ολλανδίας,
το Σχολείο Διεθνούς Περιβάλλοντος Ασφαλείας της Σχολής Άμυνας του ΝΑΤΟ,
τη Σχολή Εθνικής Άμυνας.
Ως κατώτερος και ανώτερος Αξιωματικός υπηρέτησε ως:
Διοικητής Πυροβολαρχίας Βαρέως Α/Κ Πυροβολικού και Κ/Β ΧΩΚ,
Αξιωματικός Επιχειρήσεων Μοίρας Κ/Β ΧΩΚ,
Υποδιοικητής Μοίρας,
Διοικητής Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού Μάχης,
Διοικητής Μοίρας Κ/Β ΧΩΚ,
Επιτελής σε Διοίκηση Πυροβολικού,
Επιτελής Intelligence στο International Military Staff του ΝΑΤΟ (IMS/NATO),
Επιτελής στη Διεύθυνση Πληροφοριών του ΓΕΕΘΑ,
Διευθυντής Επιτελικού Γραφείου Αρχηγού ΓΕΣ,
Τμηματάρχης CURRENT OPS for the Balkans στο IMS/NATO,
Διευθυντής Επιτελείου στο NATO Deployable Corps Greece,
Διευθυντής Joint Operation Centre της KFOR.
Ως ανώτατος αξιωματικός διετέλεσε:
Bοηθός Επιτελάρχη στο Γ’ΣΣ/NDC-GR,
Διοικητής της 96 Ανώτερη Διοίκηση Ταγμάτων Εθνοφυλακής “ΧΙΟΣ”,
Διευθυντής του 3ου ΕΓ/ΓΕΣ,
Διευθυντής της Διεύθυνσης Επιχειρήσεων του ΓΕΣ,
Διευθυντής του Α’ Κλάδου/ΓΕΣ,
Διοικητής της ΧΙΙης Μηχανοκίνητης ΜΠ “ΕΒΡΟΥ”,
Διοικητής του Γ’ΣΣ “Μέγας Αλέξανδρος”,
Διοικητής του NATO Deployable Corps Greece,
Αρχηγός Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας.
Στις 13 Νοεμβρίου 2014 εκλέχτηκε ως Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με απόφαση του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ θα αναλάβει τα καθήκοντά του την 06 Νοεμβρίου 2015.
Είχε τιμηθεί με όλα τα προβλεπόμενα στρατιωτικά μετάλλια και παράσημα του βαθμού του, όπως περιγράφονται παρακάτω.
Ήταν πτυχιούχος του πολιτικού τμήματος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος μεταπτυχιακού “Διπλωματικών και Στρατηγικών Σπουδών”.
Ο Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Σγουρού και έχει δύο κόρες.
Ιστορία - Πολιτισμός
Ιστορίες από τις σκιές… «Δεν είναι φίλος σου, είναι η σκιά σου…»
Αντί προλόγου…
«Έχω υπηρετήσει στην Mossad σχεδόν σαράντα έτη. Έχω συναντήσει ηγέτες κρατών, αξιωματικούς πληροφοριών, άτομα επιρροής, όταν την ίδια στιγμή συμμετείχα σε αμέτρητες επιχειρήσεις, μικρές και μεγάλες, για περίπου πενήντα χρόνια. Όλον αυτόν τον καιρό προσπάθησα να ακολουθήσω τη συμβουλή του Jim Angleton να μην χάσω την πίστη μου. Κινιόμουν κι επιχειρούσα στις σκιές για σχεδόν σαράντα έτη. Όλα φαντάζουν διαφορετικά από εκεί. Όμως, ποιος είναι ο κόσμος των σκιών και ποιος είναι ο κόσμος του φωτός; Ποιος είναι ο κόσμος της φαντασίας και ποιος είναι ο κόσμος της αλήθειας; Ή μήπως τελικά πρόκειται για τον ίδιο κόσμο; Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω την απάντηση».
Efraim Halevy, επικεφαλής της Mossad (1998-2002)
Γράφει ο… Πυθαγόρειος, κατά κόσμον Γιάννης Λιναρδάτος
Η ιστορία που θα διαβάσετε, μάς ταξιδεύει στην εποχή που τοποθετείται χρονικά λίγο μετά το τέλος του ΄Β Παγκοσμίου πολέμου. Βρισκόμαστε στην Γερμανία και οι πρωταγωνιστές μας είναι ο «Schmidt», ο συνάδελφός του «Müller» και ένας αξιωματικός μιας «Συμμαχικής» αντικατασκοπείας. Η πηγή στην οποία εντοπίσαμε την εν λόγω ιστορία, αποδίδει ψευδή ονόματα στους πρωταγωνιστές για ευνόητους λόγους.
Ο «Schmidt» ήταν ένας ανέντιμος αξιωματικός πληροφοριών της Abwehr (υπηρεσία πληροφοριών των Ναζί) και δραστηριοποιούνταν σε κάποια περιοχή της Δυτικής Ευρώπης κατά την διάρκεια του πολέμου. Από εκεί, κατείχε την δυνατότητα να έχει πρώτος πρόσβαση σε εφημερίδες, οι οποίες έρχονταν από το Λονδίνο και την Νέα Υόρκη, πριν αυτές φτάσουν στο Βερολίνο. Αυτό το πλεονέκτημα εκμεταλλεύτηκε ο «Schmidt» και προέβη σε μια ενέργεια πρωτοφανούς δολιότητας. Δημιούργησε ένα φανταστικό δίκτυο πρακτόρων που υπήρχε μόνο στο πονηρό του μυαλό και το οποίο δήθεν συνέλεγε πληροφορίες σχετικές με την μεταφορά πυρομαχικών και εφοδίων των Συμμάχων διαμέσου του Ατλαντικού ωκεανού. Επιπροσθέτως, πλαστογράφησε μια σειρά αναφορών, τις οποίες απέστειλε στους ανώτερούς του στο Βερολίνο. Όταν μετά από λίγες μέρες έφτασαν οι εφημερίδες, τις οποίες πρώτος είχε διαβάσει ο «Schmidt», στη Γερμανία, οι αξιωματικοί της Abwehr με χαρά διαπίστωσαν πως οι πληροφορίες που τους παρείχε ο άνθρωπός τους ήταν σύμφωνες με αυτές που γράφονταν στον τύπο. Αυτό συνέβη αρκετές φορές και φυσικά είχε ως συνέπεια ο παγαπόντης αξιωματικός να πάρει αρκετές προαγωγές.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, ο «Schmidt» έμεινε άνεργος. Χωρίς δουλειά, όμως, έμεινε και ένας συνάδελφός του, ο «Müller» ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου δούλευε στο αρχηγείο της Abwehr στο Βερολίνο και είχε γνώση όλων των πληροφοριών, τις οποίες είχε συλλέξει η υπηρεσία του, για την Σοβιετική πολεμική αεροπορία. Οι δύο τους, λοιπόν, αποφάσισαν να συνεργαστούν με απώτερο σκοπό να προσφέρουν δήθεν πολύτιμες πληροφορίες σε μια υπηρεσία πληροφοριών (δεν γνωρίζουμε ποια) των Συμμάχων. Δεν έχασαν καθόλου χρόνο και άνοιξαν ένα γραφείο στη Γερμανία. Έγιναν συνδρομητές σε κάθε περιοδικό της Δύσης που είχε θεματολογία την αεροναυπηγική και και αντλώντας από κει τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με τα τελευταία σχέδια των σοβιετικών αεροπλάνων,άρχισαν να γράφουν αναφορές επί του θέματος.
Αρχικά, οι αναφορές τους έγιναν δεκτές με περίσσεια ενθουσιασμού από την συμμαχική υπηρεσία πληροφοριών. Παρόλα αυτά, καθώς περνούσε ο καιρός, οι πληροφορίες που περιέχονταν στις αναφορές του «Schmidt» άρχισαν να παρεκκλίνουν όλο και πιο πολύ από πληροφορίες που προέρχονταν από άλλες πηγές. Το γεγονός αυτό υποψίασε την υπηρεσία και ως εκ τούτου ανατέθηκε σε έναν αξιωματικό αντικατασκοπείας (Α/Κ) να ρίξει φως στην υπόθεση.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο αξιωματικός ήταν να διερευνήσει κάποια αρχεία. Πιο συγκεκριμένα, οι συμμαχικές μυστικές υπηρεσίες είχαν δομήσει μια βιβλιοθήκη στην οποία περιλαμβάνονταν διάφορα έγγραφα των Ναζί. Κατά την αναζήτησή του βρήκε μια εγγραφή, η οποία ήταν μια έρευνα της Abwehr για τον «Schmidt» το 1944. Στην ουσία, είχαν δημιουργηθεί υποψίες γύρω από το πρόσωπο του «Schmidt». Σε αναφορές του γινόταν λόγος για πλοία που υποτίθεται μετέφεραν βόμβες και μηχανές βομβαρδιστικών αεροσκαφών. Παρόλα αυτά κανένα τέτοιο πλοίο δεν είχε εντοπιστεί από τα γερμανικά υποβρύχια. Περιέργως, η έρευνα αυτή «μπήκε στο αρχείο» κατόπιν της μεσολαβήσεως του «Müller».
Το δεύτερο βήμα, λοιπόν, που ακολούθησε ο αξιωματικός Α/Κ, ήταν να ελέγξει τον «Müller» και όπως ήταν αναμενόμενο, έπιασε λαβράκι! Προέκυψε από τον έλεγχο, πως ο Γερμανός ζούσε σε μια πόλη της Δυτικής Γερμανίας και εργαζόταν σε ένα γραφείο στη διεύθυνση του οποίου έρχονταν συχνά δέματα που περιείχαν αμερικανικά, γαλλικά και βρεττανικά περιοδικά. Ήταν εμφανές πως τα κομμάτια του παζλ άρχιζαν να ταιριάζουν μεταξύ τους και να σχηματίζουν μια εικόνα που γινόταν όλο και πιο ολοκληρωμένη. Σε συνεργασία με την αστυνομία των συμμαχικών δυνάμεων κατοχής ο αξιωματικός Α/Κ συλλαμβάνει τον «Schmidt», του δένει τα μάτια και τον τσουβαλιάζει μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Κατόπιν άσκοπης περιπλάνησης με το αυτοκίνητο, η οποία διήρκεσε για μία περίπου ώρα, ο κρατούμενος οδηγήθηκε σε ένα παλιό κάστρο. Ο χώρος κράτησής του ήταν ένα υγρό, υπόγειο κελάρι. Το κρεββάτι του ήταν μια κουβέρτα στρωμένη στο πέτρινο πάτωμα και η «τουαλέτα» του ένας μεγάλος τσίγγινος κουβάς. Ξυραφάκι, οδοντόβουρτσα και καθρέπτης ήταν «πολυτέλειες» τις οποίες θα ξεχνούσε για τους επόμενους μήνες στην απομόνωση αυτή. Ένας γλόμπος, ο οποίος κρεμόταν από το ταβάνι δεν έσβηνε ποτέ και το φαγητό του, το οποίο περνούσαν οι φρουροί κάτω από μια σχισμή στην πόρτα, σερβιριζόταν σε ακανόνιστες ώρες. Βέβαια, θα πρέπει να σημειωθεί ότι η μερίδα του πάντοτε ήταν γενναιόδωρη! Το χειρότερο, ίσως, από όλα ήταν πως δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να του πει την παραμικρή κουβέντα. Απόλυτη σιωπή! Η μόνη φωνή που θα άκουγε όσο καιρό θα βρισκόταν εκεί ήταν η φωνή του αξιωματικού Α/Κ που τον συνέλαβε. Επομένως, η μοναδική επιλογή που είχε ο «Schmidt» ήταν να περιμένει…
Αφού πέρασαν λίγες ημέρες ο κρατούμενος δέχθηκε την πρώτη του επίσκεψη. Άραγε, ήταν απόγευμα, πρωί ή νύχτα; Όμως τι σημασία έχει; Άλλωστε ο κρεμασμένος γλόμπος από το ταβάνι άναβε συνεχώς και ο «Schmidt» είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ανοίγει, λοιπόν, ο φρουρός την πόρτα και με γοργά βήματα φτάνει στον Γερμανό. Του καλύπτει το κεφάλι με μια μεγάλη μαξιλαροθήκη, την οποία έδεσε γύρω από τη μέση του. Όταν ο φρουρός τελείωσε με τα «διαδικαστικά» ακολούθησε ο αξιωματικός Α/Κ και μιλώντας γερμανικά, σχεδόν με οικτρή προφορά, άρχισε την ανάκριση:
«Χαίρομαι που σε βρίσκω καλά στην υγεία σου. Έχεις να μου κάνεις κάποια ερώτηση;»
«Πού βρίσκομαι;»
«Δε θα μάθεις ποτέ.»
«Τι πρόκειται να μου συμβεί;»
«Αυτό εξαρτάται από σένα.»
«Μα τι θέλετε από μένα;»
«Ξέρεις πολύ καλά τι θέλω από σένα.»
«Χρειάζομαι μια οδοντόβουρτσα.»
«Λυπάμαι. Πρέπει να φύγω τώρα, αλλά θα επιστρέψω.»
«Πότε;»
«Θα το μάθεις όταν επιστρέψω.»
Πέρασαν αρκετά μερόνυχτα και ο αξιωματικός της αντικατασκοπείας επισκέφθηκε τον κρατούμενο και πάλι, αλλά αυτή τη φορά δεν ήρθε με «άδεια χέρια». Είχε φέρει μαζί του μια γραφομηχανή και λίγες σελίδες χαρτιού.
«Σου έφερα μια γραφομηχανή και χαρτί. Θα τα δεις όταν σου βγάλουν την μαξιλαροθήκη. Γράψε μου ό,τι θέλω να μάθω.»
«Και τι είναι αυτό που θες να μάθεις;»
«Ας πούμε πως θέλω να μάθω την ιστορία του Schmidt.»
Την επόμενη φορά που ο αξιωματικός Α/Κ επέστρεψε στο κελάρι βρήκε ένα κείμενο εικοσιπέντε περίπου σελίδων δίπλα στην γραφομηχανή και χωρίς καν να τις διαβάσει τις έσκισε κι έφυγε αμέσως χωρίς να πει κουβέντα!
Όλο αυτό κράτησε για μήνες. Κάποια στιγμή λοιπόν η ιστορία του «Schmidt» αριθμούσε τριακόσιες σελίδες. Το ίδιο συνέβη και με την ιστορία του «Müller», ο οποίος βρισκόταν σε κελάρι διαφορετικού κάστρου και δεχόταν επισκέψεις από τον ίδιο αξιωματικό Α/Κ. Κάποιες φορές η ενασχόληση του ανακριτή και με τους δύο κρατούμενους διαρκούσε τρεις ώρες περίπου την εβδομάδα, την οποία θα αποφάσιζε να τους συναντήσει. Είναι περιττό να πούμε πως και οι δύο ιστορίες των πρώην συνεργατών εκτός από συναρπαστικές ήταν και αληθινές.
Όταν, λοιπόν, ο ανακριτής έκρινε πως και οι δύο κρατούμενοι του, έγραψαν «αυτά που ήθελε να μάθει», οι άνθρωποί του, έδεσαν τα μάτια των Γερμανών ,τους περιέφεραν με το αυτοκίνητο ασκόπως, για μία ώρα περίπου, στις πόλεις όπου θα τους αποβίβαζαν και τους άφησαν ελεύθερους με ένα ποσόν χρημάτων στην τσέπη.
Αρκετά χρόνια μετά, σε κάποιο διαφορετικό μέρος του κόσμου ο «Schmidt» και ο αξιωματικός Α/Κ συναντήθηκαν «τυχαία» και μπορούμε να πούμε πως αναπτύχθηκε μεταξύ τους μια επιφανειακή φιλία, η οποία κράτησε για πολλά χρόνια. Φυσικά ο πρώην κρατούμενος δεν γνώριζε πως ο καινούριος του φίλος ήταν ο πρώην ανακριτής του. Από όσο γνωρίζουμε ο «Schmidt» έβαλε μυαλό άφησε τις ανοησίες στην άκρη και «δεν το ξανάκανε ποτέ…».
Ιστορία - Πολιτισμός
Συνέδριο Ιστορίας, Λαογραφίας και Πολιτισμού στην Εύξεινο Λέσχη Αλμωπίας
Η Εύξεινος Λέσχη Αλμωπίας διοργανώνει Συνέδριο Ιστορίας, Λαογραφίας και Πολιτισμού, με αφορμή τη συμπλήρωση 50 ετών από την ίδρυση του συλλόγου.
Το συνέδριο θα διεξαχθεί στις 9-10 Νοεμβρίου 2024, στο Ξενιτίδειο Πνευματικό Κέντρο Αριδαίας, υπό την Αιγίδα του Δήμου Αλμωπίας και της Δημοτικής Επιχείρησης των Λουτρών Πόζαρ.
Οι δύο βασικοί στόχοι είναι:
• να πραγματοποιηθεί αναδρομή των 50 ετών της λειτουργίας της Ευξείνου Λέσχης Αλμωπίας
• να παρουσιαστούν πτυχές της ιστορίας, της λαογραφίας και του πολιτισμού του Ποντιακού Ελληνισμού.
Στο πλαίσιο αυτό, η δομή του συνεδρίου θα αποτελείται από τις εξής θεματικές ενότητες:
• Ιστορία – Γενοκτονία – Προσφυγιά
• Ο ρόλος των συλλόγων και η ποντιακή ταυτότητα σήμερα
• Ποντιακή μουσική παράδοση
Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα.
-
Γενικά θέματα3 εβδομάδες πριν
Τί είναι αυτά τα μυστηριώδη φωτεινά στίγμα στον ουρανό της Κύπρου;
-
Διεθνή3 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστικές εικόνες με τον νεκρό ηγέτη της Χαμάς (ΦΩΤΟ)
-
Αναλύσεις2 εβδομάδες πριν
Η Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
-
Αθλητικά1 ημέρα πριν
Δεν πούλησε οπαδισμό! Δεν έπαιξε σε τουρκική ομάδα που θα τον απογείωνε οικονομικά – Αντώνης Φώτσης: Ο καλύτερος Έλληνας καλαθοσφαιριστής… ever
-
Video1 μήνα πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Άμυνα1 μήνα πριν
Έτοιμος σε 3 χρόνια ο ελληνικός Σιδερένιος Θόλος! Πόσο θα κοστίσει;
-
Άμυνα1 μήνα πριν
Έτοιμη η «πρώτη» Belharra
-
Αναλύσεις1 μήνα πριν
Πιέσεις στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση να ανοικτούν τα πρακτικά της Δίκης των Ελλήνων που εκτελέστηκαν στην Αμάσεια το 1921