China’s expanding economic footprint in South America, particularly in Argentina, has raised significant concerns about the implications of its investments and financial strategies. While these engagements are often presented as mutually beneficial, a closer examination reveals a pattern of exploitative practices that prioritize China’s strategic interests over the well-being of host nations.

China’s approach towards international finance is often termed “debt-trap diplomacy,” which involves extending substantial loans to countries for infrastructure and development projects. In Argentina, this strategy has manifested through a $18 billion currency swap agreement, which has become a critical component of the country’s financial stability. While this arrangement provides immediate relief, it also increases Argentina’s dependence on China, potentially compromising its economic sovereignty.

Critics argue that such financial entanglements are less about genuine development assistance and more about expanding China’s geopolitical influence. By tying countries into complex financial obligations, China gains leverage that can be used to extract favorable terms in other areas, such as trade and resource extraction.

Along with Bolivia and Chile, Argentina is a part of “Lithium Triangle.” The area is very rich in lithium ores used mainly in the production of battery. Chinese companies, notably Ganfeng Lithium and Zijin Mining, have aggressively invested in Argentina’s lithium sector, securing significant control over this strategic resource.

While these investments are often touted as opportunities for economic growth, the reality is more complex. The extraction process used by these companies raiseenvironmental and social concerns. Water depletion, pollutionand adverse effects on local communities is clear. Moreover, the profits from these operations are largely repatriated, offering limited economic benefits to Argentina.

The environmental impact of lithium mining in Argentina has been significant. The production of Lithium involves use of large amount of water thereby resulting water scarcity in the neighbourhood which is already arid. This has led to conflicts with local communities, particularly Indigenous groups, who face threats to their traditional ways of life.

Additionally, there have been reports of inadequate safety measures and labour rights violations in Chinese-operated mining projects. Such practices not only harm the environment and local populations but also undermine Argentina’s long-term development prospects by prioritizing short-term gains over sustainable growth.

China’s deepening involvement in Argentina’s economy extends beyond resource extraction. Through initiatives like the Belt and Road Initiative, China has invested in various sectors, including infrastructure and energy. While these projects can offer developmental benefits, they also serve to entrench China’s influence, potentially limiting Argentina’s policy autonomy.

The concentration of critical industries under Chinese control raises concerns about national sovereignty. As China becomes a dominant player in key sectors, Argentina may find its ability to make independent policy decisions constrained by economic dependencies.

Argentina is not the only country which is grappling with the once-sided policies of the Chinese government. Across South America, several countries have raised concerns about China’s growing influence and its implications.

In Venezuela, China has extended approximately $60 billion in loans, primarily tied to oil exports. Critics argue that this financial support has bolstered the Maduro regime, enabling it to resist international pressures despite widespread allegations of electoral fraud and human rights abuses.

Since 2008, Ecuador has borrowed over $11 billion from China. A major part of this money was used for infrastructure, oil, mining, and energy projects. In exchange, China has claimed nearly 90% of the country’s oil shipments over the next few years. Critics argue that such arrangements compromise Ecuador’s sovereignty and force the country to drill for oil in its natural and ethnic reserves to repay its debts, violating indigenous peoples’ rights and harming some of the most biodiverse areas in the world.

In Suriname, investigations have uncovered illegal jaguar trafficking linked to Chinese criminal networks. This illicit trade, driven by demand for traditional Chinese medicine, threatens local wildlife and highlights the challenges of enforcing environmental protections amid significant Chinese economic influence.

Chile has seen Chinese entities gain control over significant portions of its electrical transmission infrastructure. This concentration of control raises national security concerns, as it could potentially allow China to exert undue influence over critical infrastructure.

Brazilian officials have expressed apprehensions about China’s growing technological footprint, particularly regarding companies like Huawei. Issues such as intellectual property violations and data security have been at the forefront of these concerns.

China’s economic engagement with Argentina and the broader South American region presents a complex tapestry of opportunities and challenges. While investments and financial agreements can offer immediate economic benefits, they often come with long-term costs, including environmental degradation, social unrest, and diminished sovereignty.

For Argentina and its neighbours, it is imperative to critically assess the terms of foreign investments, ensuring that development strategies are sustainable, inclusive, and safeguard national interests. By doing so, these nations can strive for economic growth that does not compromise their environmental integrity, social fabric, or political autonomy.

Όλα αυτά δεν είναι μόνο ιστορία: μέχρι σήμερα, οι Μουσουλμάνοι Άραβες συνεχίζουν να υποδουλώνουν Αφρικανούς

Γράφει η Ουζάι Μπουλούτ, European Conservative

Στις 7 Οκτωβρίου 2023, τρομοκράτες της Χαμάς εισέβαλαν στο Ισραήλ. Δολοφόνησαν 1.200 ανθρώπους, έκαψαν οικογένειες ζωντανές και τραυμάτισαν πάνω από 5.000. Βασάνισαν και βίασαν γυναίκες, ενώ απήγαγαν περίπου 250 ομήρους, συμπεριλαμβανομένων μωρών, παιδιών και γυναικών, πολλοί από τους οποίους δολοφονήθηκαν αργότερα.

Ο κόσμος παρακολούθησε με φρίκη, σοκαρισμένος από την εκπληκτική βιαιότητα. Ωστόσο, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που τζιχαντιστές απήγαγαν και υποδούλωναν Εβραίες γυναίκες και οικογένειες. Στην πραγματικότητα, τα πρώτα θύματα της ισλαμικής σεξουαλικής δουλείας ήταν Εβραίες γυναίκες και κορίτσια στην Αραβία τον έβδομο αιώνα.

Ο πρώτος στρατιωτικός στόχος των Αράβων Μουσουλμάνων ήταν η Αραβία, όπου τότε ζούσε μια ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα. Για σχεδόν χίλια χρόνια, Εβραίοι ζούσαν στις οάσεις της Τέυμα, του Χαϊμπάρ και του Γιαθρίμπ (αργότερα γνωστό ως Μεδίνα).

Η μεταχείριση των Εβραίων από το Ισλάμ ήταν βίαιη και εξολοθρευτική από την αρχή. Ο Μωάμεθ εξάλειψε τις εβραϊκές φυλές της Μεδίνας, δηλαδή τις φυλές Μπανού Καϊνούκα, Μπανού Ναντίρ και Μπανού Κουράιζα.

Μετά την εισβολή στους Μπανού Καϊνούκα, αυτοί εκδιώχθηκαν από τον Μωάμεθ το 624. Οι Μουσουλμάνοι κατέλαβαν την περιουσία της κοινότητας ως λάφυρα πολέμου. Ένα χρόνο αργότερα, οι Εβραίοι Μπανού Ναντίρ εκδιώχθηκαν από τους Μουσουλμάνους.

Ο Μωάμεθ και οι συνεργάτες του επιτέθηκαν και υπέταξαν τη ευημερούσα εβραϊκή φυλή Μπανού-Μουσταλίκ κοντά στη Μέκκα το 626. Οι άνδρες σφαγιάστηκαν, και τα «λάφυρα» περιλάμβαναν γυναίκες. Η Τζουβαϊρίγια, η πιο όμορφη αιχμάλωτη, ήταν κόρη του ηγέτη των Μπανού αλ-Μουσταλίκ και πάρθηκε ως «νύφη» από τον ίδιο τον Μωάμεθ.

Οι Μπανού Κουράιζα πολιορκήθηκαν το 627 από Μουσουλμάνους υπό την ηγεσία του Μωάμεθ για 25 ημέρες μέχρι που παραδόθηκαν. Οι Εβραίοι άνδρες σκοτώθηκαν, η περιουσία τους μοιράστηκε, και οι γυναίκες και τα παιδιά πάρθηκαν ως σκλάβοι. Σχεδόν όλοι οι άνδρες της φυλής που είχαν φτάσει στην εφηβεία δέθηκαν και αποκεφαλίστηκαν.

Ένα χρόνο αργότερα, ο Μωάμεθ οδήγησε τους Μουσουλμάνους στη σφαγή των Εβραίων της πόλης Χαϊμπάρ στην Αραβία. Μετά την επίθεση, ο Μωάμεθ και άλλοι Μουσουλμάνοι πήραν τις επιζώσες γυναίκες ως σκλάβες ή συζύγους. Οι Μουσουλμάνοι εισβολείς επέβαλαν στους επιζώντες Εβραίους φόρο 50% στις καλλιέργειές τους. Το 637, μετά τον θάνατο του Μωάμεθ, ο Χαλίφης Ομάρ εκδίωξε τους εναπομείναντες Εβραίους από το Χαϊμπάρ.
Ακόμα και σήμερα, σε διαδηλώσεις κατά του Ισραήλ, ισλαμιστές φωνάζουν «Χαϊμπάρ Χαϊμπάρ, για γαχούντ, Τζαΐς Μωάμεθ, σα γιαχούντ», που σημαίνει «Εβραίοι, θυμηθείτε το Χαϊμπάρ, ο στρατός του Μωάμεθ επιστρέφει». Σκοπός τους είναι να υπενθυμίσουν στους Εβραίους την ισλαμική γενοκτονική πρόθεση.

Ο Δρ. Μπιλ Γουόρνερ, πρόεδρος του Κέντρου για τη Μελέτη του Πολιτικού Ισλάμ Διεθνώς, αποκαλεί αυτή την περίοδο «το Ολοκαύτωμα της Αραβίας του έβδομου αιώνα εναντίον των Εβραίων».

Αυτό το μοτίβο επαναλήφθηκε στην ιστορία με Χριστιανούς και άλλους μη Μουσουλμάνους σε περιοχές της Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της Ευρώπης και της Νότιας Ασίας. Η αλήθεια είναι ότι η αραβοποίηση και ισλαμοποίηση αυτών των περιοχών ξεκίνησε μέσω μαζικών δολοφονιών και υποδούλωσης.

Όταν το Ισλάμ άρχισε να στοχεύει τη Βόρεια Αφρική τον έβδομο αιώνα, περιοχές που σήμερα ονομάζονται Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία, Λιβύη και Αίγυπτος ήταν μέρος της Ανατολικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας.

Οι αραβικές κατακτήσεις συνοδεύτηκαν από σφαγές και υποδούλωση μη Μουσουλμάνων γυναικών και ανδρών. Το 642, για παράδειγμα, οι Άραβες Μουσουλμάνοι εισέβαλαν στην Τρίπολη (Λιβύη) και ανάγκασαν Εβραίους και Χριστιανούς να παραδώσουν τις συζύγους και τα παιδιά τους ως σκλάβους στον αραβικό στρατό ως μέρος της τζίζια (φόρος για μη Μουσουλμάνους).

Μετά την εμφάνιση του Ισλάμ στην Αραβία τον έβδομο αιώνα, ένας από τους πρώτους στόχους των Αράβων εισβολέων ήταν η κατάκτηση της Ιβηρικής Χερσονήσου της Ευρώπης. Μέρη της Ισπανίας και της Πορτογαλίας (που οι Μουσουλμάνοι ονόμαζαν «αλ-Ανδαλούς») καταλήφθηκαν και κυβερνήθηκαν από ισλαμικές δυναστείες για σχεδόν 800 χρόνια, αρχίζοντας τον όγδοο αιώνα. Η ιστορία της μουσουλμανικής κατοχής της Ισπανίας χαρακτηρίστηκε από σκληρό διωγμό Χριστιανών και Εβραίων μέσω πολλών εκδιώξεων και πογκρόμ. Η Αλ-Ανδαλούς ήταν ένα κράτος δουλείας που περιλάμβανε ευνούχους και εκτεταμένη σεξουαλική δουλεία μη Μουσουλμάνων γυναικών.

Αυτή η πρακτική της σεξουαλικής δουλείας από Μουσουλμάνους Άραβες σε Αφρικανούς και Ευρωπαίους συνεχίστηκε για αιώνες. Κάθε τζιχαντιστική στρατιωτική κατάκτηση ακολουθούνταν από μαζική υποδούλωση μη Μουσουλμάνων.

Για παράδειγμα, την περίοδο 1529–43, η Αιθιοπία καταλήφθηκε από τζιχαντιστικό στρατό από το σουλτανάτο του Αντάλ. Η μουσουλμανική κατάληψη των αιθιοπικών επαρχιών οδήγησε σε τεράστια επέκταση του δουλεμπορίου στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της υποδούλωσης και του εξαναγκαστικού προσηλυτισμού μεγάλου αριθμού Αιθιόπων Χριστιανών. Στα τέλη του δέκατου πέμπτου και δέκατου έκτου αιώνα, η τζιχάντ ήταν η κύρια μέθοδος απόκτησης αιθιοπικών σκλάβων.

Η ισλαμική δουλεία δεν καταργήθηκε ποτέ πλήρως, κυρίως επειδή η σεξουαλική δουλεία εγκρίνεται από τις ισλαμικές γραφές. Ο μαζικός βιασμός των αιχμαλώτων γυναικών με τη μέθοδο του coitus interruptus—που εγκρίθηκε από τον προφήτη του Ισλάμ Μωάμεθ—περιγράφεται σε ένα κανονικό χαντίθ. Σύμφωνα με ισλαμικές πηγές, ο Μωάμεθ αιχμαλώτισε σκλάβους στη μάχη, έκανε σεξ με τις σκλάβες του και έδωσε οδηγίες στους άνδρες του να κάνουν το ίδιο. Η ισλαμική σεξουαλική δουλεία ξεκίνησε με την εμφάνιση της ίδιας της θρησκείας.

Οι Μουσουλμάνοι ενθαρρύνονται να μιμούνται τον προφήτη του Ισλάμ Μωάμεθ, έναν ιδιοκτήτη και έμπορο σκλάβων. Σύμφωνα με το Κοράνι, οι Μουσουλμάνοι άνδρες μπορούν να κρατούν γυναίκες ως σεξουαλικές σκλάβες.

Το Κοράνι 4:24 επέκτεινε το «προνόμιο» της σεξουαλικής επαφής με αιχμάλωτες σκλάβες σε όλους τους Μουσουλμάνους άνδρες.
Όπως σημειώνει ο Δρ. Άντριου Μπόστομ:

Από την εμφάνιση του Ισλάμ μέχρι σήμερα, οι ιερές συμπεριφορές του Μωάμεθ έχουν προκαλέσει τζιχαντιστική δουλεία και σεξουαλική υποδούλωση σε τεράστια κλίμακα.

Πράγματι, η κλίμακα και το εύρος της ισλαμικής δουλείας στην Αφρική ξεπέρασαν το πολύ γνωστότερο δουλεμπόριο του Ατλαντικού προς την Αμερική. Ο καθηγητής Ραλφ Όστεν υπολογίζει ότι η συνολική κίνηση του υπερησαχάριου, της Ερυθράς Θάλασσας και του Ινδικού Ωκεανού που προκλήθηκε από το ισλαμικό δουλεμπόριο από την Αφρική, από το 650 έως το 1905, ανέρχεται σε 17 εκατομμύρια. Σύμφωνα με τον Μπόστομ, η πραγματική κλίμακα της υποδούλωσης από Μουσουλμάνους κατακτητές μη Μουσουλμάνων λαών στην ιστορία είναι ακόμα μεγαλύτερη, καθώς αυτά τα στοιχεία δεν περιλαμβάνουν «τεράστιες περιοχές δουλείας τζιχάντ: σε όλη την Ευρώπη (Μεσόγειο και Δυτική Ευρώπη), καθώς και την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, με τη συμμετοχή των Αράβων, και αργότερα των Οθωμανών Τούρκων και Τατάρων· τη Μοσχοβίτικη Ρωσία (υποκείμενη σε επιδρομές των Τατάρων)· την Ασία Μικρά (υπό τη Σελτζουκική και Οθωμανική κυριαρχία)· την Περσία, την Αρμενία και τη Γεωργία (υποκείμενες στις συστηματοποιημένες εκστρατείες δουλείας τζιχάντ από τους Σιίτες Σαφαβίδες, ιδιαίτερα)· και την Ινδική υποήπειρο …».

Και όλα αυτά δεν είναι μόνο ιστορία: μέχρι σήμερα, οι Μουσουλμάνοι Άραβες συνεχίζουν να υποδουλώνουν Αφρικανούς. Στην Ισλαμική Δημοκρατία της Μαυριτανίας, για παράδειγμα, η δουλεία των μαύρων από Μουσουλμάνους Άραβες έχει μακρά ιστορία. Οι Μπιντάν, μεικτής αραβο-βερβερικής καταγωγής, κρατούν μαύρους Μαυριτανούς ως σκλάβους. Η κατάσταση της δουλείας μεταβιβάζεται από τη μητέρα στο παιδί, και οι ακτιβιστές κατά της δουλείας βασανίζονται και κρατούνται τακτικά. Γενικά, όλοι οι Μαύροι στη Μαυριτανία αποκαλούνται «Αμπντ», «Αμπίντ» (σκλάβος, σκλάβοι).

Στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, οι τζιχαντιστές συνεχίζουν να κακοποιούν γυναίκες και παιδιά. Κατά την κατοχή της Συρίας και του Ιράκ από το 2014 έως το 2019, οι τρομοκράτες του ISIS (Ισλαμικό Κράτος) πήραν χιλιάδες κορίτσια και γυναίκες Γιαζίντι ως σεξουαλικές σκλάβες. Πάνω από 2.600 παιδιά και γυναίκες Γιαζίντι παραμένουν αγνοούμενοι μέχρι σήμερα.

Στις 14 Απριλίου 2014, οι τρομοκράτες της Μπόκο Χαράμ απήγαγαν 276 μαθήτριες από σχολείο στο Τσιμπόκ της Νιγηρίας. Η πλειονότητα των ομήρων ήταν Χριστιανές. Ενώ μερικές κατάφεραν να δραπετεύσουν και άλλες απελευθερώθηκαν αργότερα, εκτιμάται ότι σήμερα (μια δεκαετία αργότερα) τουλάχιστον 90 από τις μαθήτριες παραμένουν σε αιχμαλωσία. Χιλιάδες ακόμα παιδιά και γυναίκες έχουν απαχθεί από ισλαμιστές τρομοκράτες στη Νιγηρία.

Ο Δρ. Αλ Τσουκβούμα Οκόλι εξηγεί ότι η Μπόκο Χαράμ «θύματοποιεί γυναίκες υποβάλλοντάς τες σε βιασμούς, ένοπλες απαγωγές, αναγκαστικούς γάμους και αιχμαλωσία. Η Μπόκο Χαράμ επίσης αντικειμενοποιεί τις γυναίκες χρησιμοποιώντας τες ως όργανα και αντικείμενα πολέμου, όπως σεξουαλικές σκλάβες, ανθρώπινες ασπίδες και βομβιστές αυτοκτονίας».

Στο Πακιστάν σήμερα, περίπου 1.000 Ινδουίστριες και Χριστιανές κοπέλες κλέβονται κάθε χρόνο από τις οικογένειές τους από Μουσουλμάνους άνδρες. Η Ινδουιστική Αμερικανική Ίδρυση αναφέρει ότι, μετά την απαγωγή τους, αυτά τα κορίτσια υφίστανται συνεχή βία που περιλαμβάνει εξαναγκαστικό προσηλυτισμό στο Ισλάμ, αναγκαστικό γάμο και βιασμό. Οι περισσότερες αναγκάζονται να ζουν με τους απαγωγείς τους, χωρίς ποτέ να ξαναδούν τις οικογένειές τους.

Όπως σημειώνει ο Δρ. Μπόστομ:

Η πρακτική του ISIS της σεξουαλικής δουλείας τζιχάντ, η επίμονη μεγάλης κλίμακας δουλεία στη Μαυριτανία, και ακόμα και οι μαζικές πράξεις σεξουαλικής επίθεσης που διαπράχθηκαν την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2015 από Μουσουλμάνους άνδρες στην Κολωνία της Γερμανίας και αλλού στη Δυτική Ευρώπη, εντάσσονται πλήρως σε ένα κανονιστικό δογματικό και ιστορικό ισλαμικό πλαίσιο, που ακολουθεί το πρότυπο των συμπεριφορών του Μωάμεθ και της πρώιμης μουσουλμανικής κοινότητας.

Στην πραγματικότητα, η καλλιέργεια και ο βιασμός χιλιάδων κυρίως λευκών Βρετανίδων παιδιών και γυναικών από σχεδόν αποκλειστικά Μουσουλμάνους άνδρες, κυρίως πακιστανικής καταγωγής, εντάσσεται επίσης σε αυτό το μοτίβο. Εκατομμύρια παιδιά και γυναίκες έχουν υποφέρει ως θύματα σεξουαλικής δουλείας από Μουσουλμάνους άνδρες για πάνω από 1400 χρόνια. Είναι καιρός αυτή η βία να σταματήσει.