Γράφει ο αντιστράτηγος ε.α. Λάμπρος Τζούμης

Αναφορικά με τη συζήτηση που γίνεται για την αποστολή στρατευμάτων στο πλαίσιο ειρηνευτικής δύναμης στην Ουκρανία, στην οποία ενδεχομένως να συμμετέχει και η χώρα μας να επισημάνουμε τα εξής, που δεν είναι ευρέως γνωστά σε ένα μέρος της κοινής γνώμης:

– Στις αποστολές των Ε.Δ. στο εξωτερικό ΔΕΝ συμμετέχουν οπλίτες θητείας παρά μόνον μόνιμα στελέχη, σε εθελοντική βάση και με μεγάλη διάθεση συμμετοχής.

– Η χώρα μας εδώ και δεκαετίες έχει συμμετάσχει σε μια σειρά επιχειρήσεων στο παρελθόν σε διάφορες περιοχές του πλανήτη όπως π.χ. Κονγκό, Ιράκ, Κουβέιτ, Αφγανιστάν, Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, κ.λπ, σε αποστολές οι οποίες αφορούσαν ένα ευρύ φάσμα επιχειρήσεων όπως π.χ. παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας, διατήρηση και επιβολή ειρήνης, επιχειρήσεις εκκένωσης αμάχων, ακόμη και διεξαγωγή τακτικού αγώνα στην Κορέα, κ.λπ.

– Οι Ε.Δ., πέραν της κύριας αποστολής τους, αποτελούν ένα από τα εργαλεία εξωτερικής πολιτικής. Για την εξυπηρέτηση των ευρύτερων εθνικών στόχων και του εθνικού συμφέροντος είναι δυνατόν να αναλάβουν αποστολές και στο εξωτερικό. Το εθνικό συμφέρον εκφράζεται και υλοποιείται μέσω διακρατικών σχέσεων, στρατιωτικών συμμαχιών και κοινών δράσεων. Η χρήση των Ε,Δ. και της στρατιωτικής ισχύος με τη μορφή της διακρατικής παρέμβασης αποτελεί μία βασική προέκταση της εξωτερικής πολιτικής των κρατών.

– Η προβολή ισχύος και επίδειξη σημαίας σε περιοχές πέραν των ελληνικών συνόρων προσδίδει κύρος στις Ε.Δ. και καθιστά τη χώρα υπολογίσιμο παράγοντα στο σχεδιασμό και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων.

– Η Τουρκία την παρούσα περίοδο έχει στρατιωτική παρουσία σε όλο σχεδόν τον κόσμο μέσω της συμμετοχής σε αποστολές του ΝΑΤΟ. Στελέχη των τουρκικών Ε.Δ. και ολόκληρες Μονάδες συμμετέχουν σε πολεμικές επιχειρήσεις και αποκτούν πολύτιμη εμπειρία σε περιοχές όπως π.χ. στη Συρία, Λιβύη, κ.λπ. Έχει αναπτύξει στρατιωτικές βάσεις σε περιοχές όπως στο Μογκαντίσου της Σομαλίας, στο Κατάρ, το Βόρειο Ιράκ, κ.λπ. Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία επιχειρεί προβολή στρατιωτικής ισχύος εμφανιζόμενη ως παγκόσμια περιφερειακή υπερδύναμη.

– Τι κερδίζει η χώρα μας από τη συμμετοχή της σε αποστολές στο εξωτερικό όπως οι προαναφερόμενες (Κουβέιτ, Αφγανιστάν, Βοσνία, Κοσσυφοπέδιο, κ.λπ) :

1. Σε πολιτικό επίπεδο την προβολή διεθνώς ως φάρο σταθερότητας και αρωγό στις προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας για διαφύλαξη της ειρήνης.

2. Σε επιχειρησιακό επίπεδο τα στελέχη των Ε.Δ. :
α. Βίωσαν καταστάσεις ευρείας κλίμακας εξεγέρσεων, μέσα σε καθεστώτα κρατικής απουσίας και επικράτησης αναρχίας.

β. Ήρθαν σε επαφή με οπλισμό, οπλικά συστήματα και υλικοτεχνικό εξοπλισμό που χρησιμοποιούνται από συμμαχικούς στρατούς και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πλέον σύγχρονα σε σχέση με τα αντίστοιχα των ελληνικών ΕΔ.

γ. Διαμόρφωσαν χαρακτήρα πολεμιστή και απέκτησαν τις απαραίτητες παραστάσεις για μελλοντικούς ηγήτορες του ελληνικού στρατού.

δ. Λειτούργησαν μέσα σε πολυεθνικά περιβάλλοντα όπου παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, με εθνοκαθάρσεις, βαθιές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των αντιμαχομένων, και ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο κινδύνου στην εκτέλεση της αποστολής.

Γράφει ο οικονομολόγος Ανδρέας Τσιφτσιάν

«Γυναίκα στο λεωφορείο», ο τίτλος του νέου γλυπτού στη Θεσσαλονίκη.

Φτιαγμένο από μπετόν αρμέ, λες και δεν έχει αρκετό τσιμέντο η πόλη, να βρούμε καμιά γωνία να στριμώξουμε κι άλλο. Έτσι όπως το πάνε τα γκαρντάσια, θα κάνουν τελικά την πόλη με τα γλυπτά σαύρες. Τί θα έλεγε ο Περικλής σήμερα, άραγε;

Ποιος ο λόγος ή ο σκοπός των δημόσιων έργων τέχνης σε μια πόλη; Τί σημειολογούν, ποια πρεσβεία εκπέμπουν, ποια η διδακτικότητά τους, ποια η υπενθύμιση σ’ εμάς τους ντόπιους και ποιο το μήνυμα στους επισκέπτες και τουρίστες;

Η διακύβευση δημόσιων έργων τέχνης, κατ’ εμέ, είναι η ταυτότητα της πόλης και η συλλογική συνείδηση και ταυτότητα των κατοίκων της. Είναι το συλλογικό μας πρόσωπο, ένα κοινό σημείο αναφοράς και αυτοπροσδιορισμού, το οποίο ενδυναμώνει το αίσθημα του ανήκειν και άρα την κοινωνική μας συνοχή.

Και ναι, μπορεί να είναι και κάτι που εξυψώνει την υπερηφάνεια μας. Διότι η υπερηφάνεια είναι μεν γλυκιά, αλλά καταστροφική κι επειδή είναι πηγαίο ανθρώπινο συναίσθημα, εγγενές στη φύση μας και αναπόφευκτο, καλό είναι να την εκτονώνουμε ως σημείο αναφοράς σε τρίτους, παρά για τον εαυτό μας. Ας είναι κι αυτή μια ακόμη αποστολή της τέχνης.

Αυτοπροσδιορίζομαι μέσα από αυτά τα δημόσια έργα ως μέρος ενός συλλογικού υποκειμένου και συστήνω στον επισκέπτη την Πατρίδα μου, ως κάτι περισσότερο από ένα σημείο στον χάρτη. Εκτός κι αν είναι μόνο αυτό.

Περπατάμε με την οικογένεια, με τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας και βλέπουμε μια ευκαιρία διδαχής και μεταλαμπάδευση προτύπου και είναι υπενθύμιση και για εμάς με την έννοια της έμπνευσης, του χρέους, της σκυτάλης που πήραμε κι έχουμε να δώσουμε.

Και γιατί είναι σημαντικό αυτό;

Για να επιτύχουμε μια κοινωνία προόδου, οφείλουμε να έχουμε επίγνωση της έννοιας της κοινωνίας.

Η ελευθερία αντλεί υπόσταση από το συλλογικό υποκείμενο. Αλλά και η ταυτότητα έχει σημασία μόνον ως αναφορά σ’ αυτό. Είμαι ελεύθερος να κάνω κάτι πάντα σε σχέση με κάποιους άλλους και είμαι κάποιος μόνο ανάμεσα σε όλους τους άλλους. Δεν είμαι κάποιος όταν είμαι μόνος μου. Μόνο για έναν άνθρωπο που θα ζούσε μόνος του πάνω στη γη, δεν θα είχαν σημασία οι έννοιες της ελευθερίας και της ταυτότητας. Άνευ ουσίας και περιεχομένου.

Η ταυτότητα όμως, ατομική ή συλλογική, είναι διαδραστική έννοια. Συνδιαμορφώνεται από το περιβάλλον, από τις συνθήκες, από αυτό που λέμε, παιδεία. Είναι μία πολύπλοκή έννοια, η οποία πέρα από το παρόν, έχει όραμα στο μέλλον, ριζώνει στο παρελθόν και βρίσκει αιτιότητα και συνάφεια, μεταξύ άλλων, σε γεγονότα ή ανθρώπους που είτε αποτέλεσαν πρότυπο, είτε δίδαξαν, είτε ενέπνευσαν.

Δεν είναι συντηρητισμός. Χωρίς συλλογική ταυτότητα είναι αδύνατη η κοινωνική συνοχή, άρα και η λαϊκή κυριαρχία, δηλαδή η Δημοκρατία, αλλά και η Αλληλεγγύη και η Ελευθερία.

Όταν ο πατέρας μου με έφερε πρώτη φορά στην Αθήνα, παιδάκι ακόμα, σταμάτησε στις Θερμοπύλες να μου δείξει τον Λεωνίδα και να μου πει δυο αράδες, όσες ήξερε τέλος πάντων, για τους 300. Δημοτικό δεν έβγαλε, αλλά ήξερε την αξία κάποιων πραγμάτων, που σε αυτή την περίπτωση ήταν η αντρειοσύνη, η αξιοπρέπεια, το θάρρος, ο πατριωτισμός, η αυτοθυσία, η αυταπάρνηση για το κοινό καλό.

Η συνειδητότητα της συλλογικότητας.

Κάποιος λοιπόν βάδισε προς τον θάνατο, όχι μόνον για να προσδώσει σ’ εμένα συλλογική ταυτότητα, αλλά για να μου πει, για ποιον λόγο αυτό το κληροδότημα είναι πιο σημαντικό κι απ’ την ίδια τη ζωή του. Έδωσε στην ταυτότητά μου αξία.

Σ’ αυτό τί θα σταματούσε να μου δείξει; Τη «γυναίκα στο λεωφορείο»; Στα παιδιά και στα εγγόνια σας τί θα πείτε αν σας ρωτήσουν για ποιον λόγο είναι αυτό εδώ; Πείτε μου. Σας ρωτάει ένα παιδί, μ’ αυτή την αφοπλιστική παιδική αφέλεια, τί του απαντάτε;

«Δεν ξέρω», αυτό θα του απαντήσετε και θα του έχει μείνει μια κενόλογη και κενόδοξη παράσταση, την οποία η φαντασία του δε θα μπορεί να αντιστοιχίσει πουθενά, σε κανένα σημαίνον αξιακό υποκείμενο, κούφια από κάθε δημιουργικό συνειρμό, απαγορευτική σε κάθε παιχνιδιάρικη διάθεση να αναπαραστήσει στο μυαλουδάκι του πρότυπα ή να αναπαράγει περαιτέρω χρηστικές εικόνες. Το πολύ-πολύ να του δημιουργηθεί μια αποστροφή λόγω της ασχήμιας και κάθε φορά που θα βλέπει γυναίκα στο λεωφορείο να μην της δίνει τη θέση του, διότι ποιος δίνει τη θέση του σε κάτι που φοβάται μην ανοίξει την πόρτα και μπει στο δωμάτιο, το βράδι, την ώρα που κοιμάται.

Ένα παιδί φώναξε στο πλήθος, ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός κι αν θέλετε να αξιολογήσετε το συγκεκριμένο έργο, αντί να του απαντήσετε, ρωτήστε εσείς το παιδί. Θα σας το εξηγήσει καλύτερα.

Θα το έκλεβε ποτέ αυτό ο Έλγιν;

Θα μπει ποτέ σε αρχαιολογικό μουσείο του μέλλοντος;

Ναι, ίσως. Γενικά μιλώντας πάντως, θα έφτιαχνα ευχαρίστως ένα τέτοιο μουσείο και θα το ονόμαζα «το μουσείο δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», όπου θα εξέθετα τις σαχλαμάρες του κάθε wannaby «καλλιτέχνη», για να βλέπουν όλοι μέχρι πού μπορεί να φτάσει η βλακεία. Ας είναι κι αυτή μια ακόμη αποστολή της τέχνης.

Η τέχνη έχει κατακτήσει κορυφές ως ανεκλάλητα φτερουγίσματα της ανθρώπινης διάνοιας. Όπως όμως έχει κορυφές, έτσι έχει και πάτο.

«Γυναίκα στο λεωφορείο», λοιπόν. Τεράστιο κοινωνικό και φλέγον θέμα, ιδανικό μάλιστα για αποπροσανατολισμό για τον αγώνα της γυναίκας σήμερα. Άλλη μια κατάκτηση της γυναίκας να βρει τη θέση της σ’ ένα λεωφορείο. Το επόμενο γλυπτό, πάντως, προτείνω, να έχει τίτλο «η γιαγιά απ’ τον Εύοσμο που κρεμάει μανταλάκια» ή «η Θεσσαλονικιά που πάει στο περίπτερο». Όσο για το νόημα, μην ανησυχείτε, θα το βρούμε μετά. Ίσως κάτι πιασάρικο, πατριαρχικό, όπως ότι ο άντρας της τη στέλνει για τσιγάρα.

Ένας καλλιτέχνης ή «καλλιτέχνης» μπορεί να κάνει ό,τι του καπνίσει. Ένας δήμος όμως δε μπορεί να το επιβάλει στους δημότες του, επειδή έτσι του έχει καπνίσει. Ο καλλιτέχνης έχει τη δική του ελευθερία, έχουμε όμως κι εμείς την ελευθερία της κρίσης (την οποία ο νεοφασισμός της πολιτικής ορθότητας ονομάζει «λογοκρισία της τέχνης», για να μας επιβάλει τελικά δια του bullying τη σιωπή και την αυτολογοκρισία).

Ξοδεύονται λεφτά για όλες αυτές τις παπάτζες. Λεφτά που λείπουν από παντού. Και είναι τούτο άλλο ένα σημείο των ευτελών προτεραιοτήτων της εποχής.

Η τέχνη είναι η ερμηνεία της πραγματικότητας, η αποτύπωση του νοητού με εικόνες, η αποκάλυψη του ιδεατού. Αυτή η στρατευμένη ιδεολογία, αντίθετα, είναι η άρνηση της ύπαρξης της ίδιας της πραγματικότητας, αμφισβητείται συστηματικά η οντολογία κάθε οντολογίας. Πράγματι, η αλήθεια έχει πολλές ερμηνείες. Είναι όμως πάντα μία. Στη νέα ιδεολογία δεν υπάρχει πια αλήθεια. Έχουμε περάσει πια σε άλλη πίστα.

Ο μηδενισμός είναι η νέα θρησκεία και η ασχήμια είναι πια η «οδός της σωτηρίας».

Επιμύθιο: Ο βανδαλισμός του γλυπτού της Βορείου Ηπείρου, «η Δεσμώτις Ήπειρος» (το οποίο ήταν τοποθετημένο στην οδό Τοσίτσα από το 1953 μέχρι και το 2016), ξεκίνησε πριν κάποια χρόνια, αρχικά με μπογιές, μέχρι που τελικά το έργο ακρωτηριάστηκε και αποκεφαλίστηκε. Φιλοτεχνήθηκε από τον Κώστα Σεφερλή και δωρίστηκε από την Πανηπειρωτική Αδελφότητα στον δήμο Αθηναίων. Σήμερα βρίσκεται σε κάποια αποθήκη. Ας ευχηθούμε, η νέα δημοτική αρχή της Αθήνας, αντίθετα με την προηγούμενη, να μεριμνήσει ταχέως για την αποκατάσταση του μνημείου, όπως το υποσχέθηκε.

Γράφει ο Γιάννης Πεγειώτης

Να πάρουμέ τα πράγματά από την άλφαβήτα. Κατόπιν της Τουρκικής εισβολής λόγω των διαφόρων μεγάλων συμφερόντων η Τουρκία δεν είχε καμμιά συνέπειά για τις ιδιαίτέρου ακρότητός συμπεριφορές της έναντι των εκκλησιαστικών και πολιτιστικών θησαυρών του Ελληνισμού της Κύπρου στα παρανόμως κατεχόμενά εδάφη.

Για δεκαετίες άνθρωποί όντως και αντικειμένικώς ακαλλιέργητοι ιερόσυλοί και στερούμενοι κοινής λογικής κατέστρεψαν με πρωτοφανη αγριότητα χιλιάδες ταφικά μνημεία στα Ορθοδοξα Κοιμητήρια των Κατεχομένων εδαφών.Θα δεχόταν οποιοσδήποτε τέτοια συμπεριφορά ανά το παγκόσμίο εις τον τάφόν του πατρός ή της μητρός του.Αν συνεβαονε κάτι τέτοιο οπουδήποτε στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α αλήθεια τι θα επακολουθούσε.

Η ΠΕΝΤΑΜΕΡΗΣ ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ

Μετά το τέλος της πολυμερούς στη Γενεύη ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ προχώρησε σε δηλώσεις:

ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΓΚΟΥΤΕΡΕΣ

Σήμερα υπήρξε ουσιαστική πρόοδος, είπε ο Γκουτέρες.

Την απόφασή του να διορίσει έναν προσωπικό απεσταλμένο προκειμένου να προετοιμάσει τα επόμενα βήματα στο Κυπριακό ανακοίνωσε στη Γενεύη μετά την ολοκλήρωση της Άτυπης Διευρυμένης Συνάντησης ο ΓΓ του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, προαναγγέλλοντας μια νέα τέτοια συνάντηση που θα πραγματοποιηθεί στα τέλη Ιουλίου.

Ανέφερε συνοπτικά πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, και ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, Ερσίν Τατάρ, αποφάσισαν σειρά από πρωτοβουλίες για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης το άνοιγμα τεσσάρων νέων σημείων διέλευσης, αποναρκοθέτηση, δημιουργία μιας Τεχνικής Επιτροπής για τη Νεολαία, πρωτοβουλίες για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, την παραγωγή ηλιακής ενέργειας στη νεκρή ζώνη και αποκατάσταση των κοιμητηρίων.

Ο κ.Γκουτέρες δήλωσε ότι έχει δεσμευτεί για την ασφάλεια και την ευημερία των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων και ότι σήμερα έγινε άλλη μια προσπάθεια να εξευρεθεί ένας δρόμος προς τα εμπρός. «Οι συζητήσεις διεξήχθησαν σε εποικοδομητικό κλίμα – με αμφότερες τις πλευρές να επιδεικνύουν σαφή δέσμευση για την επίτευξη προόδου και τη συνέχιση του διαλόγου

Οι δύο ηγέτες συμφώνησαν για μια ομάδα πρωτοβουλιών για την οικοδόμηση εμπιστοσύνης και συγκεκριμένα, το άνοιγμα τεσσάρων σημείων διέλευσης, αποναρκοθέτηση, δημιουργία Τεχνικής Επιτροπής για τη Νεολαία, πρωτοβουλίες για το περιβάλλον και την κλιματική αλλαγή, συμπεριλαμβανομένων των επιπτώσεων στις περιοχές μεταλλείων, την παραγωγή ηλιακής ενέργειας στην νεκρή ζώνη και την αποκατάσταση νεκροταφείων”

Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΟΔΟΥΣ ΔΙΑΚΙΝΔΥΝΕΥΣΗΣ

Οι πληροφορίες ανεφέραν πως από την αποχώρηση των Βρετανών από την Ε.Ε η Κυπριακή Κυβερνηση συνέχισε την εμβάθυνση εξωτερικής πολιτικής με προσανατολισμούς και σε άλλα κέντρα κλείνοντας κάποιους διαύλους πληροφοριών τις οποίες οι ΒΡΕΤΤΑΝΟΙ θεωρούσαν δεδομένες.

Η Κύπρος διακινδύνευσε μια συνεχή κινητικότητα σε ολόκληρο τον κόσμο και προσπάθησε έστω με τις φοβίες της να μην είναι στο βαθμό που μπορούσε πιόνι οποιουδήποτε.Επικεντρο της προσπάθειας ήτο το Υπουργείο Εξωτερικών στο οποίο κτίζεται από καιρό,από έτη,ιδιαίτερα μετά το κούρεμα και την κριση μια απόπειρα συνέχειας και αποτροπής με χρήση πολυμοχλικων πιέσεων και διευκολύνσεων προς πολλά κέντρα.Χωρις να αναιρεί τη συμμετοχή της στην Ε.Ε τηρησε μια στάση παράλληλης ενεργοποίησης και συμμαχιών.

Τελικά παρά τη διακινδύνευση κατάφερε να περιοριστούν οι μονόλογοι του Ταταρ οι οποίοι ευνοούνται από τους Βρετανούς.

Δεν έγιναν εναρκτήριες τοποθετήσεις στη πολυμερή και πληροφορίες τονίζουν πως τα ηνία έλεγξε η Τουρκία η οποία για δικούς της λόγους δεν ήθελε αδιέξοδο.

Δεν είναι ώρα θριαμβολογιας αλλά οφείλουμε να σημειώσουμε πως η Κυπριακή Δημοκρατία με την στήριξη της Ελλάδος κινήθηκε με οργάνωση, αξιοποίηση των συγκυριών και έπεισε πως επιθυμεί διάλογο

στη βάση αρχών του ΟΗΕ και το νομικό κεκτημένο της Ευρωπα ι κης Ένωσης.

Βέβαια όσα αποφασίστηκαν δεν είναι η υλοποίηση του οράματος μας για δίκαιη λύση και δικαίωση του αντικατοχικου αισθήματος της πλειοψηφίας των Ελλήνων της Κύπρου.Αποτελουν ένα διπλωματικό βήμα στον αγώνα επιβίωσης του Ελληνισμού της Κύπρου.Μιαν ένδειξη προνοητικότητας και αγώνος για να κερδηθεί χρόνος και ελπίδα.

ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ …Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ

Ας μην περιμένουμε πολλά γιατί απέναντι μας έχουμε την Τουρκία.Απο την άλλη η δυνατότητα να τιμηθούν οι κεκοιμημένοι και να αρθούν τα πρωτοφανή ιεροσυλα εις βάρος των προγόνων μας στα κατεχόμενα κοιμητήρια ήταν μια υποχρέωση των Ελλήνων της Κύπρου .Είναι ίσως το σημαντικότερο αυτής της γεμάτης άγνωστες ατζέντες πολυμερούς.

Με την πάροδο των ημερών όταν κατάκαθησει ο κονιορτος των δηλώσεων εντυπωσιασμού θα διαφανεί και από τις διαρροές και από την ενημέρωση από την κοινότητα των πληροφοριών τι ακριβώς συνέβη και τι ακολουθεί.

Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗΣ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΗ ΑΝΤΟΧΕΣ

ΚΑΙ ΑΚΟΥΡΑΣΤΟΥΣ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ

Σε μια προσπάθεια να αληθευουμε είναι υποχρέωση μας να ομολογήσουμε πως ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης κατάφερε να πείσει πως έχει γερό στομάχι.Προεδρος ενός μικρού κράτους πορεύτηκε μεθοδικά και κατάφερε να συμμαζέψουν ολίγον έστω τον Ταταρ. Να συναντηθεί μαζί του ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών έστω κι αν διαλαλεί πως δεν τον αναγνωρίζει.Να ασχοληθούν με την Κύπρο οι μεγάλοι κυρίως ο Γ.Γ του ΟΗΕ ο οποίος είχε ανάγκη αυτή την “επιτυχία”

Περισσότερο αφανείς οι συνεργάτες του οι οποίοι κόπιασαν και ήτο προσεκτικοί χωρίς διαρροές.Τραβουν κουπί για το κοινό καλό και την πατρίδα και τον Ελληνισμό .

Δεν πιστεύω πως όλοι στο επιτελείο του είναι λιγότερο αντικατοχικοι από τους αγονατιστους της αντικατοχικης πρωτοπορίας και εγρήγορσης.

Θα πρέπει να παραμείνουν ταπεινοί και ακαματοι στη συνέχεια με έγνοια για τη διαφύλαξη της Κυπριακής Δημοκρατίας της σημαντικότερης ασφάλειας που μας απόμεινε

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΧΑΡΑΞΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΚΟΚΚΙΝΩΝ ΓΡΑΜΜΩΝ

Τώρα ήρθε νομίζω η ώρα να χαρακτουν οι κόκκινες γραμμές σε όλα τα εθνικά θέματα και στο Κυπριακό.Περα από τις χρήσιμες τακτικές ο Ελληνισμός είναι ώρα να ανασκουμπωθει.Να χαράξει με σοβαρότητα νέα πορεία στο νέο διεθνες περιβαλλον