Άμυνα
Η Ελλάδα σε αναζήτηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (ΣΕΑ)
Του Δημητρίου Καρατζίδη
Σε πρόσφατη αρθρογραφία του (5/4/21) ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας μας ενημέρωσε ότι σύντομα θα εκπονηθεί και θα δημοσιευθεί από το γραφείο του η πρώτη ελληνική Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας (ΣΤΕΑ). Ο Θάνος Ντόκος αναφέρει ότι «στο πλαίσιο της ΣΤΕΑ, καταγράφονται τα ζωτικά εθνικά συμφέροντα και οι βασικές στρατηγικές παραδοχές» και «κεντρικό στόχο αποτελεί η αξιοποίηση στον βέλτιστο βαθμό κάθε υπάρχοντος συντελεστή εθνικής ισχύος». Μας πληροφορεί επίσης ότι «προχωρά και η υλοποίηση του οδικού χάρτη για τη θεσμοθέτηση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας».
Την άμεση ανάγκη θεσμοθέτησης του ΣΕΑ υποστηρίζει εδώ και αρκετά χρόνια πλήθος αξιόλογων και εξειδικευμένων αρθρογράφων, εξηγώντας παράλληλα και τους λόγους που επιβάλουν τη δημιουργία του.
Ο καθηγητής Ιωάννης Μάζης είχε υποβάλει το 2005 στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Υπηρεσιακό Υπόμνημα για τη δημιουργία του ΣΕΑ και την επόμενη χρονιά δημοσίευσε ολοκληρωμένη την πρότασή του υπό τον τίτλο: Γεωπολιτική Ανάλυση για ένα νέο Εθνικό Αμυντικό Δόγμα.
Τη σύσταση του ΣΕΑ είχε ζητήσει με πρόταση νόμου που κατέθεσε στη Βουλή το 2016, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Ποταμιού. Στη συνέχεια το 2019 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε αναλυτική και πλήρως επεξεργασμένη πρόταση για τη δημιουργία του ΣΕΑ, η οποία όμως δεν υλοποιήθηκε λόγω των πρόωρων εκλογών. Επίσης γνωρίζουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση είχε δεσμευθεί προεκλογικά ότι θα θεσμοθετήσει για τη δημιουργία του ΣΕΑ. Όμως παραμένει ανεξήγητο γιατί δεν το έχει ακόμη πράξει, καθόσον από το 2017 «υπάρχει μία συνεκτική και άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση της Ομάδος Εργασίας Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής της ΝΔ» (Κωνσταντίνος Λουκόπουλος).
Μήπως θα πρέπει τελικά αυτή την καθυστέρηση θεσμοθέτησης του ΣΕΑ να τη θεωρήσουμε ως ένα «ελληνικό παράδοξο» (Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος); Δίνοντας τη δική μου απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, θα προσπαθήσω εν συντομία να εκθέσω την άποψή μου για αυτή την καθυστέρηση θεσμοθέτησης του ΣΕΑ, η οποία θεωρώ ότι αποτελεί «κανονικότητα» στα πλαίσια της λειτουργίας του κράτους μας. Επίσης θα προσπαθήσω να αποδείξω ότι ακόμη και αν δημιουργηθεί ΣΕΑ, θα είναι ένας ακόμη θνησιγενής θεσμός εντός του καταφανώς δυσλειτουργικού μας κράτους. Ένας θεσμός δίχως ουσιαστική συμβολή στην επίλυση του μεγάλου προβλήματος της έλλειψής Εθνικής Στρατηγικής. Δυστυχώς για μία ακόμη φορά ενεργούμε προς τη λάθος κατεύθυνση, καθόσον δεν είναι ποτέ δυνατόν τοποθετώντας το κάρο μπροστά από το άλογο, να αναμένουμε να κινηθούμε επιτέλους προς τα εμπρός, προς την πρόοδο. Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούμε ότι το «κέντρο βάρους» των προβλημάτων της πατρίδας μας είναι οι κρατικές δομές και το πρόβλημα αυτό πηγάζει κυρίως από το άθλιο πολιτικό μας σύστημα.
Η θέση μου είναι ότι αποτελεί άμεση και επιτακτική προτεραιότητα η «επανίδρυση» του ελληνικού κράτους. Πρέπει κάποια στιγμή να αποφασίσουμε ως κοινωνία και στη συνέχεια να απαιτήσουμε ή και να αναγκάσουμε τους πολιτικούς μας να ενεργήσουν προς τη σωστή κατεύθυνση, βάζοντας επιτέλους το άλογο μπροστά από κάρο. Πρέπει επιτέλους να αποφασίσουμε να φτιάξουμε κράτος αντάξιο της ιστορίας του Ελληνισμού. Ένα κράτος για το οποίο να είμαστε υπερήφανοι όλοι οι Έλληνες, εντός και εκτός αυτού.
Το ελληνικό κράτος νοσεί και όσοι δεν το αποδέχονται ανήκουν, κατά την εκτίμησή μου στη πλειοψηφία τους, σε δυο μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη είναι των «συγκατανευσιφάγων» που το λυμαίνονται εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, προς ίδιον όφελος. Η δεύτερη είναι των υποψηφίων «συγκατανευσιφάγων», οι οποίοι προσπαθούν να ενταχθούν στο «σύστημα εξουσίας» για να συμμετάσχουν και αυτοί στο ροκάνισμα του δημόσιου πλούτου, δυστυχώς και πάλι εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Εκτός από την ωμή επιδίωξη του προσωπικού τους οφέλους εις βάρος του κοινού καλού, αμφότεροι συγκλίνουν και σε κάτι ακόμη που είναι καίριας σημασίας. Ιστορούν τον ελληνισμό με βάση τα πεπραγμένα του κράτους, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τα πεπραγμένα του έθνους των Ελλήνων. Υπάρχει δυστυχώς και μια μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία λόγω έλλειψης επαρκούς γνώσεως, αλλά και λόγω της συστηματικής παραπληροφόρησης από τα ΜΜΕ, δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί το βαθμό νοσηρότητας του κράτους μας. Στους παραπάνω συνέλληνες απλά θα πρότεινα να εντείνουν τη προσπάθειά τους για την απόκτηση επαρκών γνώσεων, κυρίως της ιστορίας και της πολιτικής επιστήμης, έτσι ώστε να αντιληφθούν τις εντέχνως καμουφλαρισμένες πραγματικές επιδιώξεις όλων όσων ανήκουν στις παραπάνω δυο κατηγορίες και εξωραΐζουν το κράτος και τη δημόσια διοίκηση.
Το «δυναστικό ελλαδικό κράτος» εάν δεν αλλάξει, θα συνεχίσει να οδηγεί την ελληνική κοινωνία και τον Ελληνισμό στη καταστροφή, γιατί «έχει μεταβληθεί σε ξένο σώμα προς τη χώρα. Η χώρα εξέπεσε εκεί που βρίσκεται επειδή το κράτος δομήθηκε στη βάση τριών πυλώνων που χρεώνονται την καταστροφή: το πολιτικό σύστημα που δεν λειτουργεί με όρους δημοσίου συμφέροντος, τη δημόσια διοίκηση και τη δικαιοσύνη, και φυσικά μια νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή, τη διαφθορά και δένει χειροπόδαρα την κοινωνία». (Γεώργιος Κοντογιώργης)
Ο καθηγητής Παναγιώτης Ήφαιστος διερευνώντας τα αίτια για την αδυναμία «χάραξης εθνικής στρατηγικής η οποία να προασπίζεται την ακεραιότητα του κράτους και των ομοεθνών εκτός του νεοελληνικού κράτους», καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η αιτία είναι ότι «μετά την δολοφονία του Καποδίστρια, δεν κατορθώσαμε να οικοδομήσουμε σύγχρονες και αποτελεσματικές κρατικές δομές». Διότι, «για να υπάρχει στρατηγική πρέπει να υπάρχει οργανωμένο κράτος, υπερισχύουσα κρατική θεωρία υπέρ της έσχατης λογικής υπεράσπισης και επιβίωσης της Επικράτειας και ιεραρχημένοι εθνικοί σκοποί που υπερασπίζονται οι Ένοπλες Δυνάμεις». Διαπιστώνοντας μάλιστα ότι το ελληνικό κράτος ως οντότητα «δεν πληροί πολλές από τις προϋποθέσεις βιωσιμότητας κάθε εθνικά ανεξάρτητου/πολιτικά κυρίαρχου εθνοκράτους», δήλωσε δημόσια σε συνέδριο στο πολεμικό Μουσείο (2015): «Είμαι ηλίθιος γιατί επί τρεις δεκαετίες γράφω για Ελληνική Εθνική Στρατηγική και δεν είχα αντιληφθεί ή δεν ήθελα να το πιστέψω ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν διαθέτει δικό της ανεξάρτητο κράτος».
Μήπως τελικά είχε δίκιο ο Νεοκλής Σαρρής όταν δήλωνε ότι «η Ελλάδα γεννήθηκε ως προτεκτοράτο των μεγάλων Δυνάμεων και συνεχίζει να είναι προτεκτοράτο»; Βέβαια οι πολιτικοί μας σήμερα εκφράζονται πιο «κομψά». Ο Ευάγγελος Βενιζέλος θεωρεί ότι «η Ελλάδα είναι ένα «ιδιόρρυθμο προτεκτοράτο», καθόσον η «όλη η εθνική ολοκλήρωση προέκυψε λόγω διεθνών συσχετισμών». Ο δε Νικήτας Κακλαμάνης, αναφερόμενος στα ελληνοτουρκικά δηλώνει: «Θέλω να βγάλω από το μυαλό μου ότι δεν υπάρχει αόρατος σκηνοθέτης πίσω από αυτή την ιστορία, ο οποίος στο μυαλό του και στο σενάριο που έχει σκηνοθετήσει είναι να μας αναγκάσει τις δύο πλευρές να καθίσουμε σε ένα τραπέζι για να μιλήσουμε για τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου».
Η έννοια του κράτους προτεκτοράτου ή ακόμη και η ύπαρξη ενός «αόρατου σκηνοθέτη», ενδεχομένως να θεωρούνται υπερβολικές και φυσικά είναι πολύ δύσκολο να αποδειχθεί ότι ισχύουν. Όμως αυτό πού μας διδάσκει η καθημερινότητα και είναι εύκολο να το αντιληφθεί ο καθένας μας, είναι ότι ζούμε σε ένα δήθεν κράτος με δήθεν δημόσια διοίκηση. Όπου έχουμε δήθεν δωρεάν δημόσια παιδεία, δήθεν σύστημα υγείας, δήθεν Κυβερνητικό Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (ΚΥ.Σ.Ε.Α.), πρώην Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας (ΚΥΣΕΑ), δήθεν Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ), δήθεν Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (ΕΣΡ), κλπ. Εύχομαι όταν και εφόσον χρειαστεί, να αποδειχθεί στην πράξη ότι δεν ισχύει το ίδιο για τις Ένοπλες Δυνάμεις.
Μήπως τελικά ετοιμαζόμαστε να θεσμοθετήσουμε και ένα δήθεν ΣΕΑ; Γιατί πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει αυτό το όργανο όταν είναι καταφανής η έλλειψη στρατηγικής κουλτούρας στην κοινωνία, σε ολάκερο τον κρατικό μηχανισμό, αλλά και στους πολιτικούς μας, η οποία «αποδυναμώνει μια σωστή νοηματοδότηση της εθνικής στρατηγικής»; (Παναγιώτης Ήφαιστος). Επειδή η απόκτηση στρατηγικής κουλτούρας, αλλά και κουλτούρας εθνικής ασφάλειας είναι θέμα παιδείας, αναδεικνύεται και πάλι μία από τις αδυναμίες του κράτους. Όμως επειδή το θέμα επείγει, θα έπρεπε τουλάχιστον να προηγηθεί «η εκπαίδευση Πολιτικού Προσωπικού για να μπορεί να αντιλαμβάνεται βασικές έννοιες των Διεθνών Σχέσεων και της Ασφάλειας για να μην ακούμε Πρωθυπουργούς να διερωτώνται αν έχουμε σύνορα στην θάλασσα ή Υπουργούς που να μηρυκάζουν την λέξη Αποτροπή χωρίς να αντιλαμβάνονται τι σημαίνει». (Κωνσταντίνος Λουκόπουλος)
Ο Γιώργος Χατζηθεοφάνους, συγγραφέας του βιβλίου «ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ. ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΘΕΣΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ», ισχυρίζεται ότι εάν υπάρξει το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο το οποίο θα καθορίζει με σαφήνεια και θα δημοσιοποιεί την Στρατηγική Εθνικής Ασφάλειας, καθώς και τα εθνικά συμφέροντα, δεν θα μπορεί ο καθένας να τα προσδιορίζει μόνος του, θέτοντας το προσωπικό ή το κομματικό συμφέρον πάνω από το εθνικό. Είναι όμως δυνατόν να λειτουργήσει ένα παρόμοιο θεσμικό πλαίσιο με το ισχύον πρωθυπουργοκεντρικό πολιτικο σύστημα; Εκτιμώ πως όχι, καθόσον ο εκάστοτε Πρωθυπουργός λαμβάνει τις πολιτικές αποφάσεις του ωσάν να ήταν απόλυτος μονάρχης («Λουδοβίκος») σε ένα ολιγαρχικό πολιτικό σύστημα που μπορούμε να το ορίζουμε ως «εκλόγιμη μοναρχία» και στο οποίο η κοινωνία το μόνο που κάνει είναι να εκχωρεί στον μονάρχη-Πρωθυπουργό την αναγκαία νομιμοποίηση μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Εξάλλου εάν ήταν να λυθεί θεσμικά το θέμα, τότε γιατί δεν προβλέφθηκε σχετική διάταξη στο Σύνταγμα; Γιατί προβλέφθηκε στο Σύνταγμα το Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής (άρθρο 82, παρ. 4) και όχι ένα ΣΕΑ ή κάτι ανάλογο. Μάλιστα ο Αλέξανδρος Μαλλιάς προτείνει «ως επιτακτική την ανάγκη εκσυγχρονισμού του θεσμικού πλαισίου χάραξης, συζήτησης, συνεννόησης και εφαρμογής πολιτικής με την συνταγματική σύσταση ενός ΣΕΑ».
Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι το 1986 δημιουργήθηκε ΣΕΑ με πρόεδρο τον Πρωθυπουργό και με αρμοδιότητες την παροχή κατευθύνσεων στρατηγικής σημασίας σε θέματα εθνικής ασφάλειας και δημόσιας τάξης, καθώς και την εφαρμογή των αποφάσεών του στα αρμόδια Υπουργία. Όμως δεν λειτούργησε ποτέ. Το 1996 καταργήθηκε και οι αρμοδιότητες του μεταβιβάστηκαν στο ΚΥΣΕΑ. Μήπως όμως λειτούργησε το ΚΥΣΕΑ (νυν ΚΥ.Σ.Ε.Α.) όχι μόνο στη κρίση των Ιμίων, αλλά μέχρι και σήμερα; Ο περίφημος Νόμος Έβερτ για τον «Εκσυγχρονισμό της οργάνωσης και λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης» λειτουργεί; Το ΕΣΡ λειτουργεί σωστά ή το ΑΣΕΠ; Εκτιμώ ότι λειτουργούν μόνο οι θεσμοί που εξυπηρετούν το πολιτικό μας σύστημα. Όπως για παράδειγμα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και η βουλευτική ασυλία που εξυπηρετούν όλο το πολιτικό προσωπικό. Ή ο νόμος για τη διενέργεια των πανελληνίων εξετάσεων, γιατί η οποιαδήποτε αστοχία θα επισύρει δυσβάσταχτο πολιτικό κόστος. Ακόμη και ο πρόσφατος νόμος για την ασυλία των μελών της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων και των μελών της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, εκτιμώ ότι ψηφίστηκε με σκοπό να προστατεύσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
Από τα παραπάνω προκύπτει ένα καίριο ερώτημα, στο οποίο θα πρέπει να δοθεί πειστική απάντηση. Είναι εφικτό να δημιουργηθεί ένας αποδοτικός κρατικός μηχανισμός με το υπάρχον πολιτικό σύστημα της ολιγαρχικής και συνάμα δυναστικής κομματοκρατίας; Η απάντηση είναι καταφανώς αρνητική. «Η κομματοκρατία, έχοντας ιππεύσει επί του κράτους, μετέβαλε την πολιτική τάξη σε δυνάστη της σύνολης κοινωνίας. Η πρόσφατη οικονομική κρίση μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ένα απλό επεισόδιο στην αλυσίδα των καταστροφών που επισώρευσε η δυναστική κομματοκρατία στον ελληνισμό, η οποία, τη φορά αυτή, απειλεί την ίδια την ύπαρξή του». Απλούστερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κράτος στο σύνολό του λειτουργεί ως εκτελεστική προέκταση του κομματικού κατεστημένου.
Το πολιτικό μας σύστημα, που δεν είναι καν αντιπροσωπευτικό, είναι καταφανώς υπεύθυνο για την οικονομική καταστροφή, καθόσον η πατρίδα μας έχει καταντήσει να είναι μια αποικία χρέους. Είναι υπεύθυνο για την πληθυσμιακή συρρίκνωση των Ελλήνων, η οποία σε συνδυασμό με την χείριστη διαχείριση του μεταναστευτικού-προσφυγικού προβλήματος, εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους για το μέλλον του Ελληνισμού. Επίσης ευθύνεται γιατί με τον άκρατο «εκχωρητισμό» και σε συνδυασμό με την αποδυνάμωση της αποτρεπτικής μας ισχύος των τελευταίων ετών, οδηγεί την πατρίδα μας πέραν της «Φινλανδοποίησης». Στην «Ιμιοποίησή» της.
Ένα από τα προβλήματα του πολιτικού μας συστήματος είναι το περιβόητο πολιτικό κόστος, δηλαδή πιο απλά η λατρεία της εξουσίας (της καρέκλας), με οποιοδήποτε τίμημα. Ακόμη και εάν αυτό το τίμημα είναι η οικονομική καταστροφή της χώρας και η εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας. «Η έννοια του πολιτικού κόστους σε αυτή τη χώρα, δεν συνδέεται με το βαθμό ικανοποίησης της κοινωνίας, αλλά με αυτούς που είναι συγκατανευσιφάγοι στο πρυτανείο σίτισης και βαράνε λαμαρίνες, δηλαδή κάνουν θόρυβο όταν έρχεται η στιγμή να τους αγγίξει τα προνόμιά τους κάποιος». (Γεώργιος Κοντογιώργης)
Μια ακόμη παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, η οποία έχει άμεση σχέση με το πολιτικό κόστος, είναι η αδυναμία συναίνεσης των πολιτικών μας. Όμως πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει ένα ΣΕΑ χωρίς πολιτική συνεννόηση του πολιτικού κόσμου; Ο Αλέξανδρος Διακόπουλος, ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας είχε δηλώσει ότι για την εκπόνηση εθνικής στρατηγικής είναι αναγκαία αυτή η συνεννόηση, καθόσον «η Εθνική Ασφάλεια και η Εθνική Στρατηγική δεν αφορά σε ένα κόμμα ή µία µόνο Κυβέρνηση αλλά στο Έθνος συνολικά». Αλλά και ο Θάνος Ντόκος δηλώνει (5/4/21) ότι έφθασε ο καιρός να αποδείξουμε στη πράξη ότι «υπάρχει μια κρίσιμη μάζα ικανών και ορθολογικά σκεπτόμενων Ελλήνων – αξιωματούχων, στελεχών, απλών πολιτών, ανεξαρτήτως ιδεολογικής/κομματικής τοποθέτησης – που θέλει να αφήσει πίσω νοοτροπίες και παθογένειες του παρελθόντος και να διεκδικήσει αυτό που αναλογεί και αξίζει στη χώρα μας». Πολύ καλή η παραπάνω δήλωση του Συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, την οποία όμως θεωρώ ως μια ακόμη ευχή και συνάμα παράκληση, όπως αυτές που έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Ο Αλέξανδρος Μαλλιάς, έχοντας επίγνωση της δυσκολίας υπέρβασης της αδυναμία συναίνεσης, κεντρίζει τον πατριωτισμό των Ελλήνων, δηλώνοντας ότι «Η πολιτική συνεννόηση και συνεργασία, κοντά στην σύνεση, είναι η μεγάλη πατριωτική υπέρβαση για να γίνει η Ελλάδα μια ομαλή και κανονική χώρα, αλλά και για την αποτελεσματική προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων. Η συνεργασία είναι ο αναγκαίος και τόσο απαραίτητος πατριωτισμός». Άλλη μια ευχή από έναν έμπειρο διπλωμάτη και νυν πολιτικό.
Τελειώνοντας θα ήθελα να απευθυνθώ σε ορισμένους κακοθελητές, οι οποίοι εσκεμμένα συγχέουν την «επανίδρυση» του κράτους με τη καταστροφή και τη διάλυσή του. Κρίνω σκόπιμο λοιπόν να τονίσω ότι το ελληνικό κράτος, αποτελεί το θεσμό της συλλογικής ελευθερίας μας, δηλαδή της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Γιαυτό και θα πρέπει να το υπερασπιζόμαστε ως κόρη οφθαλμού από οποιανδήποτε και με οποιανδήποτε τρόπο το επιβουλεύεται. Όμως παράλληλα θεωρώ ότι είναι υποχρέωση όλων των Ελλήνων η συνεχής προσπάθεια για τη βελτίωσή του, γιατί η εύρυθμη λειτουργία του είναι προς το συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας, το κοινό συμφέρον. Αυτό εξάλλου μας διδάσκει όχι μόνο η πολιτική επιστήμη, αλλά και η Ιστορία.
Εν κατακλείδι θα παραθέσω ένα απόσπασμα από το έργο του Θουκυδίδη, ο οποίος εξιστορώντας τα γεγονότα του εμφυλίου πολέμου στη Κέρκυρα μεταξύ Δημοκρατικών και Ολιγαρχικών, μας προειδοποιεί: «Για να εκδικηθούν τους εχθρούς τους οι άνθρωποι, σε τέτοιες περιστάσεις, αγνοούν τους κανόνες επάνω στους οποίους στηρίζονται οι κοινωνίες, κανόνες όμως επάνω στους οποίους μπορούν να στηριχθούν για να σωθούν αν βρεθούν στην ανάγκη. Αλλά αδιαφορούν ξεχνώντας ότι, αν καταλύσουν όλους τους κανόνες, τότε κ’ οι ίδιοι θα στερηθούν από την προστασία τους αν έρθει στιγμή που θα την έχουν ανάγκη.»
Άμυνα
Θρίλερ με πρώην πράκτορα της Mossad στη Ρόδο!
Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους αφέθηκε χθες έως την επόμενη εβδομάδα, οπότε και θα βρεθεί εκ νέου ενώπιον του Συμβουλίου Εφετών Δωδεκανήσου, ο 69χρονος Ισραηλινός, που αναζητούνταν με διεθνές ένταλμα για απάτη και φέρεται να έχει διατελέσει πράκτορας της Μοσάντ με δράση στη Ρουμανία αλλά και βουλευτής της ίδιας χώρας.
Όπως αναφέρει η τοπική “Ροδιακή” αλλοδαπός που ζητείται να εκδοθεί στις ρουμανικές Αρχές, εμφανίστηκε χθες ενώπιον του Συμβουλίου Εφετών Δωδεκανήσου και συνοδευόμενος από τον συνήγορό του κ. Γιώργο Λαμπαδάκη, αρνήθηκε να συναινέσει στην έκδοση του, κάνοντας λόγο για πολιτική δίωξη σε βάρος του, ενώ ζήτησε να αφεθεί ελεύθερος. Το ανώτερο δικαστικό συμβούλιο της περιοχής μας αποφάσισε να προβεί στην αίτηση περισσοτέρων στοιχείων από τις ρουμανικές Αρχές, σχετικά με την υπόθεση που κατηγορείται ο 69χρονος Ισραηλινός και να επανεξετάσει την περίπτωσή του. Μέχρι τότε, το Συμβούλιο Εφετών Δωδεκανήσου αποφάσισε ο αλλοδαπός να αφεθεί ελεύθερος, με τους περιοριστικούς όρους της απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα, της εμφάνισής του δύο φορές την εβδομάδα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του και της κράτησης των ταξιδιωτικών του εγγράφων.
Όπως είναι γνωστό, τον αλλοδαπό είχαν εντοπίσει στις 25 Οκτωβρίου 2024 το πρωί, αστυνομικοί της Υποδιεύθυνσης Ασφαλείας Ρόδου και τον συνέλαβαν, καθώς, όπως διαπιστώθηκε, διώκεται με διεθνές ένταλμα. Ο 69χρονος από το Ισραήλ κατηγορείται από τις ρουμανικές αρχές για απάτη άνω των 120.000 ευρώ.
Ωστόσο, ο ίδιος αρνείται τα παραπάνω και τονίζει πως, ήδη για την υπόθεση αυτή έχει εκτίσει πέντε χρόνια στις ρουμανικές φυλακές και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος. Ο 69χρονος από το Ισραήλ έχει επίσης αναφέρει ότι ήταν πράκτορας της Μοσάντ που στάλθηκε στη Ρουμανία. Εκεί, διέμεινε 20 χρόνια, από το 1996 έως το 2016 και μάλιστα εκλέχτηκε και βουλευτής στο Ρουμανικό Κοινοβούλιο το 2004, αλλά λίγο αφότου έγιναν εμφανείς οι δεσμοί του με τη Μοσάντ, άρχισε ένας «πόλεμος» εναντίον του με σκοπό την «πολιτική του εξόντωση». Μάλιστα έκανε γνωστό, πως και το 2022 είχε κρατηθεί για κάτι αντίστοιχο στο Ντουμπάι και τότε είχε, μεσολαβήσει το Ισραήλ για την απελευθέρωση του.
«Ήμουν πράκτορας της Μοσάντ που στάλθηκε στη Ρουμανία, όπου έζησα για 20 χρόνια από το 1996 έως το 2016. Εκλέχτηκα στο ρουμανικό κοινοβούλιο το 2004, αλλά λίγο αφότου έγιναν εμφανείς οι δεσμοί μου με τη Μοσάντ, μια αδυσώπητη εκστρατεία άρχισε να με δυσφημεί με ψευδείς ποινικές κατηγορίες, τερματίζοντας ουσιαστικά την πολιτική μου καριέρα», ήταν τα λόγια του Νάτι Μέιρ, όπως είναι το όνομα του 69χρονου.
Άμυνα
Στρατιωτικοί τίτλοι σε βιομήχανους
Ο Δένδιας χρίζει νέους έφεδρους στρατηγούς τους επιχειρηματίες που διόρισε στο Πολεμικό Μουσείο
Δημοσιεύτηκε στο Διαύγεια Προεδρικό Διάταγμα, με το οποίο φαίνεται ότι ο υπουργός Άμυνας Νίκος Δένδιας απένειμε στρατιωτικούς τίτλους σε επιφανείς προσωπικότητες του επιχειρηματικού κόσμου, με τον σύμβουλό του, Πάνο Κυριακόπουλο, να προάγεται σε έφεδρο υποστράτηγο (τον είχε ανακηρύξει Ταξίαρχο ο Πάνος Καμμένος) και άλλους εξέχοντες οικονομικούς παράγοντες – όπως οι Ευάγγελος Μυτιληναίος, Κωνσταντίνος Βελέντζας και Μιχάλης Τσαμάζ οι οποίοι έχουν ήδη διοριστεί στο ΔΣ του Πολεμικού Μουσείου από τον κ. Δένδια– να ανακηρύσσονται έφεδροι ταξίαρχοι.
Ο Δένδιας χρίζει νέους έφεδρους στρατηγούς τους επιχειρηματίες που διόρισε στο Πολεμικό Μουσείο
Γράφει η Ιωάννα Ηλιάδη, armyvoice.gr
Κι αν νομίζετε πως οι ανώτεροι στρατιωτικοί τίτλοι δίνονται για υπηρεσίες στην πατρίδα, σκεφτείτε ξανά. Για τον υπουργό, φαίνεται ότι οι ισχυροί φίλοι στους κύκλους των βιομηχάνων και των μεγάλων εταιρειών δικαιούνται όχι μόνο δημόσιες τιμές αλλά και θέσεις σε στρατιωτικούς τίτλους.
Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς: Ποιος είναι ο στόχος αυτών των τιμητικών βαθμών; Είναι μια έμμεση αναγνώριση του ρόλου τους στη «νέα άμυνα» του κράτους ή μια ακόμα κίνηση ενίσχυσης των δεσμών μεταξύ στρατού και βιομηχανίας; Ο ίδιος ο υπουργός, στην πρόσφατη ομιλία του στο Ροταριανό Όμιλο Αθήνας, αναφέρθηκε στην ανάγκη για «ευελιξία και μείωση των αξιωματικών» στον ελληνικό στρατό – μια φράση που ίσως ακούγεται ειρωνική όταν ταυτόχρονα απονέμονται ανώτατοι βαθμοί, ακόμα κι αν πρόκειται για εφέδρους.
Το «αντίδοτο» στις υποσχέσεις του υπουργού για έναν μικρό και αποδοτικό στρατό φαίνεται να είναι οι προαγωγές σε φίλους και συνεργάτες, ένα είδος ιδιότυπης αριστοκρατίας.
Ο Πάνος Κυριακόπουλος, άνθρωπος-κλειδί και «αρχιτέκτονας» του νόμου για την αμυντική καινοτομία, γίνεται τώρα και στρατηγός, δημιουργώντας ένα παράδοξο που αντανακλά την προτίμηση του κ. Δένδια να διαπλέκει άμυνα και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Στην ίδια του την ομιλία στο Ροταριανό Όμιλο, εξήρε τη συμβολή των βιομηχάνων στις νέες κατευθύνσεις του στρατού, την περίφημη «Ατζέντα 2030», υπονοώντας σαφώς πως οι ανάγκες της άμυνας πρέπει να καλύπτουν και τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, αναθέτοντας, κατά κάποιον τρόπο, στον Σύνδεσμο Βιομηχάνων Ελλάδας (ΣΕΒ) την ευθύνη για τη διαμόρφωση του νέου στρατεύματος.
Το επόμενο βήμα είναι ο στρατός να αποτελέσει τη βάση επαγγελματικής κατάρτισης, όπου οι στρατιώτες θα εξειδικεύονται για να επανδρώσουν τις βιομηχανίες, με το υπουργείο Άμυνας να μοιάζει περισσότερο με γραφείο εύρεσης εργασίας για την ελληνική οικονομική ελίτ.
Δεν είναι, όμως, η πρώτη φορά που ο κ. Δένδιας δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτή την κάστα «αξιωματούχων» της επιχειρηματικής σκηνής. Τον περασμένο Μάρτιο, διόρισε στο Διοικητικό Συμβούλιο του Πολεμικού Μουσείου μερικά από τα πιο λαμπερά ονόματα της ελληνικής οικονομίας. Πρόσωπα όπως ο Ευάγγελος Μυτιληναίος, ο εφοπλιστής Ευάγγελος Αγγελάκος, ο Μιχάλης Τσαμάζ και άλλοι έχουν πλέον θέση στη διοίκηση του Πολεμικού Μουσείου.
Η παράδοση δεν είναι καινούργια. Θυμόμαστε τον Άδωνι Γεωργιάδη, που το 2018 δεν έχασε την ευκαιρία να σχολιάσει με δηκτικό ύφος την απόφαση του τότε υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου να προαγάγει τη Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα σε υποναύαρχο. Ο κ. Γεωργιάδης, σε ένα πικρόχολο tweet, είχε σχολιάσει πως αν ο Καμμένος παρέμενε στην εξουσία, δεν θα εκπλησσόταν αν προήγαγε τον Κανάρη σε αντιναύαρχο και τον Μάρκο Μπότσαρη σε υποστράτηγο. Μάλιστα, είχε διατυπώσει την άποψη πως, ευτυχώς, δεν υπήρχε τότε αεροπορία, αλλιώς η διασπορά βαθμών θα συνεχιζόταν ακάθεκτη και εκεί.
Θα περιμένουμε τώρα με ανυπομονησία να δούμε αν ο κ. Γεωργιάδης θα σχολιάσει τις νέες τιμητικές απονομές βαθμών από τον συνάδελφό του στην ίδια κυβέρνηση, Νίκο Δένδια. Ή μήπως το σκεπτικό αλλάζει όταν πρόκειται για τους φίλους του σημερινού υπουργού Άμυνας; Διότι αν για τον Καμμένο η προαγωγή της Μπουμπουλίνας ήταν, κατά τον κ. Γεωργιάδη, «γελοία», αναρωτιέται κανείς πώς θα αξιολογήσει ο ίδιος τις πρόσφατες απονομές σε βιομήχανους και συμβούλους.
Με την κίνηση αυτή, το Υπουργείο Άμυνας διαμορφώνει ένα νέο στρατιωτικό υπόδειγμα: έναν στρατό των ισχυρών φίλων, όπου οι πραγματικοί στρατιώτες και αξιωματικοί υπηρετούν κάτω από ένα σύστημα που απονέμει στρατιωτικούς βαθμούς και ρόλους σε όσους εξυπηρετούν το οικονομικό status quo. Μια ειρωνική εξέλιξη, αν αναλογιστούμε τις διακηρύξεις για «μικρό και ευέλικτο τακτικο στρατό».
Άμυνα
Κυβερνοηλεκτρομαγνητικές επιχειρήσεις
Αυτές περιλαμβάνουν τις επιχειρήσεις στον κυβερνοχώρο, τη διαχείριση του Η/Μ φάσματος και τον Ηλεκτρονικό Πόλεμο(ΗΠ).
Οι κινητικές επιχειρήσεις υποστηρίζονται από Κυβερνο-Ηλεκτρομαγνητικές επιχειρήσεις για την επίτευξη των εκάστοτε στόχων σε τακτικό-επιχειρησιακό-στρατηγικό επίπεδο.
Αυτές περιλαμβάνουν τις επιχειρήσεις στον κυβερνοχώρο, τη διαχείριση του Η/Μ φάσματος και τον Ηλεκτρονικό Πόλεμο(ΗΠ).
Γράφει ο Κωνσταντίνος Τσιρίδης
Οι προηγμένες τεχνολογίες της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, μεταξύ των οποίων η Τεχνητή Νοημοσύνη, επηρεάζουν όσο ποτέ άλλοτε, την τεχνολογία των οπλικών συστημάτων αλλά και την στρατηγική χρησιμοποίησής τους, προσδιορίζοντας εκ νέου τη φύση της στρατιωτικής ισχύος και κατά συνέπεια και τη φύση της γεωπολιτικής ισχύος.
Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις διεξάγονται σήμερα σε ένα πεδίο μάχης στο οποίο κάθε είδους δεδομένα μεταφέρονται με υψηλές ταχύτητες για να συνδέσουν αισθητήρες, οπλικά συστήματα, κέντρα λήψεως αποφάσεων, το σύνολο των αναπτυγμένων δυνάμεων και κάθε είδους «πλατφορμών μάχης», που δραστηριοποιούνται σε όλες τις φυσικές διαστάσεις, σε ξηρά, θάλασσα, διάστημα και λειτουργούν στο Ηλεκτρομαγνητικό ( Η/Μ) Φάσμα.
Σε αυτό το πεδίο μάχης οι κινητικές επιχειρήσεις υποστηρίζονται από Κυβερνο-Ηλεκτρομαγνητικές επιχειρήσεις για την επίτευξη των εκάστοτε στόχων σε τακτικό-επιχειρησιακό-στρατηγικό επίπεδο. Αυτές περιλαμβάνουν τις επιχειρήσεις στον κυβερνοχώρο, τη διαχείριση του Η/Μ φάσματος και τον Ηλεκτρονικό Πόλεμο(ΗΠ).
Οι επιχειρήσεις στον κυβερνοχώρο και ο ΗΠ, είναι αλληλοεξαρτώμενες, συμπληρωματικές, στοχεύουν στην εκτέλεση παρόμοιων επιχειρησιακών λειτουργιών ώστε να περιορίζουν στον αντίπαλο να χρησιμοποιεί το Κυβερνο-Ηλεκτρομαγνητικό περιβάλλον και ταυτόχρονα να εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη χρήση του από τίς φίλιες δυνάμεις και συστήματα, απαιτούν μεταξύ των άλλων και την εφαρμογή των τεχνολογιών της ΤΧΝ, της κβαντικής υπολογιστικής, για την ταχεία διαχείριση-επεξεργασία-ανάλυση μεγάλου όγκου δεδομένων και ως εκ τούτου πρέπει να συνδυάζονται να συγχρονίζονται και να υποστηρίζουν τις Μulti-Domain επιχειρήσεις ώστε να επιτυγχάνουν το επιχειρησιακό πλεονέκτημα στο πεδίο.
Σε κάθε περίπτωση η κατανόηση του Κυβερνο-Ηλεκτρομαγνητικού περιβάλλοντος και εν συνεχεία ο έγκαιρος καθορισμός των τακτικών και διαδικασιών, και η ενσωμάτωση τους στο δόγμα επιχειρήσεων, αποτελεί προϋπόθεση για την επιτυχή διεξαγωγή των Κυβερνο-Ηλεκτρομαγνητικών επιχειρήσεων και την απόκτηση πληροφοριακής υπεροχής στο πεδίο.
-
Γενικά θέματα2 εβδομάδες πριν
Τί είναι αυτά τα μυστηριώδη φωτεινά στίγμα στον ουρανό της Κύπρου;
-
Διεθνή3 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστικές εικόνες με τον νεκρό ηγέτη της Χαμάς (ΦΩΤΟ)
-
Αναλύσεις2 εβδομάδες πριν
Η Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
-
Video4 εβδομάδες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Άμυνα4 εβδομάδες πριν
Έτοιμος σε 3 χρόνια ο ελληνικός Σιδερένιος Θόλος! Πόσο θα κοστίσει;
-
Άμυνα4 εβδομάδες πριν
Έτοιμη η «πρώτη» Belharra
-
Αναλύσεις4 εβδομάδες πριν
Πιέσεις στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση να ανοικτούν τα πρακτικά της Δίκης των Ελλήνων που εκτελέστηκαν στην Αμάσεια το 1921
-
Video4 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστική ομιλία Μπακασέτα πριν βγει η Εθνική στο Γουέμπλεϊ: “Να θυσιαστούμε για να τιμήσουμε τον Μπάλντοκ”