Γράφει η Ιρένα Αργύρη, Iris Tv

Αυτή δεν είναι μια γεωπολιτική άποψη. Είναι ένας απλός ανθρώπινος συνειρμός.

Διαβάζουμε κάθε μέρα πλέον, όλη μέρα, με κάθε εξονυχιστική λεπτομέρεια τους στόχους, τις επιδιώξεις, τις μεθόδους των κρατών, των ηγετών, άλλων δυνάμεων που φαίνεται να ορίζουν το παρόν που γίνεται παρελθόν, όσων φ α ί ν ε τ α ι να ορίζουν την ιστορία.

Ποιες δυνάμεις, αλήθεια, ορίζουν την ιστορία; Οι λαοί ή οι ηγέτες τους; Τα οικονομικά συμφέροντα ή οι εθνικοί στόχοι; Οι αγορές ή οι πεποιθήσεις; Δεν είναι όλα αυτά αλληλοεπηρεαζόμενα;

Είναι δυνατόν κάποιος να εκλέγεται με ατζέντα τον περιορισμό της μετανάστευσης και να στηλιτεύεται επειδή μετεκλογικά το πράττει; Η δύναμή του είναι η επιλογή καθενός που τον ψήφισε. Δεν είναι δική του, του έχει ανατεθεί για αυτόν ακριβώς το σκοπό. Είναι δυνατόν να σιωπούμε, όταν υποσκάπτονται οι προσπάθειες αυτού του ίδιου κάποιου για ειρήνη από τους τους ηγέτες των προοδευτικών δημοκρατικών χωρών μας; Εμείς αν είχαμε την επιλογή, που την έχουμε, δεν θα επιλέγαμε το τέλος της βίας; Γιατί οι ηγέτες μας δεν υπηρετούν την επιλογή μας;

Θυμάμαι τους ιστορικούς να περιγράφουν το όραμα του Καποδίστρια για την Ελλάδα, απόρροια ίσως της Δελφικής Ιδέας. Ίσως πάλι να ήταν προσωπική γεωπολιτική επιδίωξη ενός φωτεινού νου για το καλό του Έθνους του: ένας τόπος ιερός, η Γη της Ειρήνης και του πολιτισμού, το μέρος όπου τα αντιμαχόμενα μέρη προσέρχονται για να λύσουν χωρίς βία τις διαφορές τους.

Θα είναι άραγε κάποτε αυτό εφικτό; Θα αποφασίσουν οι πραγματικοί κατέχοντες τη δύναμη, οι άνθρωποι, να βάλουν σε πρώτη προτεραιότητα το αυτονόητο: το συμφέρον τους; Θα ωριμάσουν άραγε οι όπου γης εθνικές ταυτότητες να ανέλθουν πάνω από τη βία, στην πραγματική υπερηφάνεια;

Πολλοί θα πουν ότι αυτό δεν είναι ρεαλισμός. Οι ίδιοι ίσως πιστεύουν ότι η αιματοχυσία για ηγεμονικά συμφέροντα είναι ρεαλισμός. Θα διαφωνήσω. Πιστεύω ότι το δεύτερο είναι απλώς πολύ ισχυρή επιρροή, πολύ περίτεχνη άσκηση πίεσης σε συγκεκριμένα «σημεία», παγιωμένος ανορθολογισμός και υποδαυλισμένος – εργαλειοποιημένος φανατισμός. Η λογική, η «α-λήθεια ελευθερώσει υμάς» (Ιω. η΄ 31-36). Κάποια στιγμή.

Ο κόσμος σήμερα δεν φαίνεται να είναι κοντά σε αυτή τη στιγμή. Ή μήπως, επειδή είναι πραγματικά κοντά σε αυτή τη στιγμή, εκείνοι που κινδυνεύουν να χάσουν τη δύναμη κάνουν ό,τι μπορούν για να απομυζήσουν φόβο και ανασφάλεια, ασκούν ακόμα περισσότερη πίεση στα «σημεία», ακόμα πιο περίτεχνο διαίρει και βασίλευε;

«Ο δε πόλεμος… βίαιος διδάσκαλος» λέει ο Θουκυδίδης, που μνημονεύουμε κάθε τόσο (συνήθως για το διάλογο των Μηλίων). Η βίαιη αυτή διδασκαλία ίσως φτάσει στο τέλος της όταν το αποφασίσει «Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι (το οποίο) δήμος ωνόμασται». Ο ίδιος σοφός άντρας το είπε και αυτό: αυτό που εναντιώνεται στο δυναστεύοντα λέγεται δήμος. Ποιος μεγαλύτερος δυνάστης από τον ίδιο το φόβο, το μυθικό αδελφό του Δείμου.

Τι «σύμπτωση» και αυτές οι ετυμολογικές ομοιότητες!

ΕΠΕΙΔΗ τ’ αδιέξοδα στο Κυπριακό αποδεικνύονται επί δεκαετίες αξεπέραστα και το δυσμενές για τον Ελληνισμό ανισοζύγιο ισχύος σταθερά αμετάβλητο, μοιραία διαιωνίζονται και τα κατοχικά «τετελεσμένα» που έχει επιβάλει από το θέρος του 1974 η τουρκική εισβολή. Σε αυτό το πλαίσιο, οι κυβερνώντες σε Λευκωσία και Αθήνα δείχνουν ότι: Αφ’ ενός συνεχίζουν να στερούνται τη στρατηγική νοοτροπία για να επινοήσουν, να σχεδιάσουν και να δρομολογήσουν μιαν άλλη πολιτική. Αφ’ ετέρου δε, ουδείς έχει την τόλμη να ομολογήσει δημοσίως ότι και γνωρίζει και προβλέπει, με βεβαιότητα 100%, πως και οι τρέχουσες προσπάθειες για επανέναρξη των «διακοινοτικών» συνομιλιών και επανασυγκρότηση «πενταμερών» διασκέψεων προς «επίλυση του Κυπριακού», είναι εξόφθαλμα και πασιφανώς εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία. Δεν πρόκειται για ψευδαισθήσεις, πλάνες ή αυταπάτες σαν εκείνες παρελθόντων ετών, που έτρεφαν σ’ έναν βαθμό οι ήδη μακαριστοί ηγέτες Κύπρου και Ελλάδος. Γνωρίζουν πια, άπαντες οι επίγονοι, πλήρως την αδυσώπητη αλήθεια:

– Αποκλείεται οιαδήποτε συμφωνία «λύσης έντιμου συμβιβασμού» ή κάποιο περιλάλητο εσχάτως “win-win” με τους Τούρκους στο Κυπριακό για το προβλεπτό μέλλον.

– Των διαφόρων δημαγωγούντων κομματικών «γραμμών» οι προτάσεις πολιτικής για το Κυπριακό μοιάζουν με κακόηχο παλιού κολλημένου στην βελόνα δίσκου γραμμοφώνου, που δεν πείθει πλέον παρά μόνο ελάχιστη μερίδα τού διαρκώς συρρικνούμενου οπαδικού ακροατηρίου.

ΑΠΑΝΤΕΣ άλλωστε γνωρίζουν, ομονοούντες ή διαφωνούντες στα πολιτικά μας συστήματα εν Λευκωσία και εν Αθήναις, το αδιάτρητο τείχος τής φορτικά επαναλαμβανόμενης, αταλάντευτα προωθούμενης, συστηματικά μεθοδευόμενης φέτα-φέτα, στόχευσης της Τουρκίας – Κατακτητή:

(α) Να εξαναγκαστεί ο ηττημένος στην Κύπρο Ελληνισμός να υπογράψει και να νομιμοποιήσει διεθνώς την ήττα του. Τα «τετελεσμένα» της εισβολής του Αττίλα. Και τα έκτοτε εδραιωνόμενα επί μισό ήδη αιώνα κατοχικά κεκτημένα της Τουρκίας και του ψευδοκράτους της επί των σκλαβωμένων από το 1974 ελληνικών εδαφών της Κύπρου. Και την επιβολή «συνεταιρικού» κρατικού μορφώματος, οιονεί τουρκικού προτεκτοράτου εφ’ ολοκλήρου της Κύπρου.

(β) Να συρθεί ο Ελληνισμός σε διαπραγματεύσεις – διαδικασίες – υποχωρήσεις, για την ικανοποίηση και των ανέκπτωτα προβαλλομένων επί δεκαετίες βουλιμικών απαιτήσεων της Τουρκίας (όλων ανεξαιρέτως των διαδοχικών κυβερνήσεών της) στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο.

ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ σαφέστατο είναι ότι η Τουρκία, διά τού εντεταλμένου υποτελούς της στο ψευδοκράτος, επιχειρεί ν’ αξιοποιήσει και την εν εξελίξει «πρωτοβουλία» του Γ.Γρ. του ΟΗΕ προς επανέναρξη των συνομιλιών, έτσι ώστε να προωθήσει τον μεσοπρόθεσμο στόχο «κυριαρχικής ισότητας» τού επί των σκλαβωμένων εδαφών κατοχικού της ψευδοκράτους, με την Κυπριακή Δημοκρατία («ελληνοκυπριακή διοίκηση του νότου» κατά το τουρκικό φρασεολόγιο). Και την εξασφάλιση, για το ψευδοκράτος, της αναγνώρισης «ίσου διεθνώς καθεστώτος», όμοιου, ισοβαρούς και ισότιμου μ’ εκείνο που απολαμβάνει από το 1964 το μόνο νόμιμο παγκοσμίως κυπριακό κράτος.

– Θεωρεί η Τουρκία διαπραγματευτικά επιτρεπτή αυτήν την επιδίωξή της. Ότι έχει ωριμάσει, δηλαδή, ως φυσιολογικό απότοκο και προσδοκώμενη απόδοση όλων όσα διαδοχικά είχε ήδη αποταμιεύσει στο λεγόμενο «διαπραγματευτικό κεκτημένο» εκ των αλλεπάλληλων στις συνομιλίες ελληνικών υποχωρήσεων:

– Ιδίως, μάλιστα, από τον «συνεταιρισμό ίσου πολιτικού καθεστώτος» στο Κοινό Ανακοινωθέν Χριστόφια – Ταλάτ του 2008, την «εξίσου προερχομένη από Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους κυριαρχία» στην Κοινή Διακήρυξη Αναστασιάδη – Έρογλου» του 2014 και το «απ’ εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά» των Αναστασιάδη – Ακιντζί, Κοτζιά – Τσαβούσογλου και Εγγλέζων, με τον Γ.Γρ. του ΟΗΕ Γκουτέρες του 2017.

ΚΑΙ, ΒΕΒΑΙΩΣ, ουδείς ρεαλιστικά αναμένει ότι υπάρχουν πιθανότητες να προκύψουν, στο προβλεπτό επί του παρόντος μέλλον, οιεσδήποτε αποτελεσματικές πιέσεις από οιανδήποτε δύναμη, διεθνή ή άλλο Οργανισμό, συμμαχία ή συνασπισμό, επί της Τουρκίας, ή κάποιο άλλο δέλεαρ ικανό να την πείσει ή να την εξαναγκάσει ώστε ν’ ανακρούσει πρύμναν, να μεταβάλει στάση και να αποδεχθεί την απώλεια τών υποδειγματικά «ένδοξων» επιτευγμάτων της στην Κύπρο.

– ΑΝΤΙΘΕΤΑ, η λόγω κυπριακού επιτεύγματος κτηθείσα τουρκική αυτοπεποίθηση, μέχρι τώρα μεθοδικά υλοποιούμενη επιμόνως και ευρύτερα αναπτυσσόμενη νεο-οθωμανική επεκτατική της στρατηγική, με τον σημαίνοντα ρόλο που απέσπασε ως «διεθνούς εμβέλειας σκακιστής» στο εκκρεμές μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας, με την προέλαση που κατόρθωσε στα εδάφη και στο νέο καθεστώς της Συρίας και με την άνοδο των μετοχών τής πολεμικής της βιομηχανίας και στο ευρωπαϊκό ενδιαφερόμενο «πελατολόγιο», πολλαπλασίασε την έπαρσή της σαν «παλαιστής βαρέων βαρών» έναντι της «ελαφρών βαρών» Ελλάδος, κατά την προσφιλή φράση στο ισχύον από το 2002 «κοράνι» τής πολιτικής της, στο βιβλίο «Το Στρατηγικό Βάθος της Τουρκίας» του Αχμέτ Νταβούτογλου.

ΑΝΕΔΑΦΙΚΕΣ είναι, ως εκ τούτου, οι όποιες αισιοδοξίες ή ελπίδες που διατυπώνονται για την επικείμενη επανέναρξη συνομιλιών υπό την αιγίδα του Γ.Γρ. των Η.Ε.

– Μόνο ευχή μπορεί να εκφραστεί: Μην προκύψουν κι άλλες επιπρόσθετες ζημιές και επιπλέον τουρκικά «κεκτημένα.

– Ιδίως αυτήν την εποχή των εκτραχυνομένων όλο και πιο επικίνδυνων παγκοσμίως συνθηκών. Όπου, στην περιοχή μας, «παίζει» και «παίζεται» αυξανόμενος ο ρόλος της Τουρκίας.

– Χωρίς ασφαλή δείγματα σιγουριάς ότι Ελλάς και Κύπρος έχουν καταλλήλως προπαρασκευαστεί με επάρκεια, ώστε να καραδοκούν με επιδεξιότητα για την επωφελέστερη αξιοποίηση όποιων ευκαιριών προκύψουν στις ραγδαίως ρέουσες, σε σκηνικό προεόρτιων παγκόσμιας σύρραξης, πολεμικές συνθήκες της ευρύτερης γειτονιάς, από Ρωσία – Ουκρανία, έως Ισραήλ – Ιράν και παραφυάδων.

ΑΤΥΧΩΣ ο δισυπόστατος, στο κυπριακό και στο ελλα-δικό μας κράτος, Ελληνισμός, συνεχίζει να κωφεύει στις «88 Ηχηρές Καμπάνες Αφύπνισης», τις οποίες κρούει ξανά, με την συσσωρευμένη σοφία της πολύχρονης αρθρογραφίας του, ο παλαίμαχος και ακμαίος αρθρογράφος μας, Κώστας Ν. Χατζηκωστής, στο βιβλίο του «Ξυπνάτε Έλληνες», που κυκλοφόρησε πρόσφατα και έτυχε ήδη βιβλιοπαρουσίασης παρόντος και του ΠτΔ Νίκου Φ. Χριστοδουλίδη. Από την δεκαετία του ’60 άχρι τούδε, με θουκυδίδεια οξυδέρκεια, οι αναλύσεις του ηχούσαν, πλην όμως, εις ώτα μη ακουόντων…

– ΔΙΟΤΙ ο Ελληνισμός εξακολουθεί να νοσεί από Έλλειμμα Στρατηγικής, καθώς αναλύει και στο καινούργιο τρίτομο βιβλίο του, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, με τίτλο «Κύπρος: Πορεία Αγώνων και το Τραγικό Τίμημα του Ελλείμματος Στρατηγικής», ο Πάφιος και πανελλήνιος στοχαστής, πρέσβης ε.τ. Περικλής Νεάρχου. Βιβλιοπαρουσιάσεις προγραμματίζονται αυτές τις μέρες σε Πάφο, Λεμεσό και Λευκωσία ως συνέχεια εκείνης των Αθηνών.

– «Το Έλλειμμα Στρατηγικής είναι, κατά τον συγγραφέα, το κόκκινο νήμα που διατρέχει όλη την περίοδο των αγώνων της Κύπρου, από τον αντιαποικιακό αγώνα μέχρι την τραγωδία του 1974 αλλά και μέχρι σήμερα, με τη συνέχιση μιας ανεδαφικής και αυτοκαταστροφικής πολιτικής, που είναι, στην πραγματικότητα, συμπληρωματική της στρατηγικής του αντιπάλου»…

^{ΑΤΥΧΩΣ ο δισυπόστατος, στο κυπριακό και στο ελλα-δικό μας κράτος, Ελληνισμός, συνεχίζει να κωφεύει στις «88 Ηχηρές Καμπάνες Αφύπνισης», τις οποίες κρούει ξανά, με την συσσωρευμένη σοφία της πολύχρονης αρθρογραφίας του, ο παλαίμαχος και ακμαίος αρθρογράφος μας, Κώστας Ν. Χατζηκωστής, στο βιβλίο του «Ξυπνάτε Έλληνες», που κυκλοφόρησε πρόσφατα και έτυχε ήδη βιβλιοπαρουσίασης παρόντος και του ΠτΔ, Νίκου Φ. Χριστοδουλίδη}

Γράφει ο Νικόλαος Ταμουρίδης Αντιστράτηγος (ε.α)-Επίτιμος Α’ Υπαρχηγός ΓΕΣ

Αν κάνουμε μια μικρή έρευνα στην ελληνική κοινωνία, θα διαπιστώσουμε ότι παντού υπάρχουν οι ίδιες φωνές θλιβερής διαπίστωσης: Δεν υπάρχει κράτος! Δεν δουλεύει τίποτε! Καμία εμπιστοσύνη! Παντού «λαμογιά και αρπαχτή»! Διεθνής απομόνωση! Τουρκοφοβία! Δεν υπάρχει μέλλον!

Θλίβομαι και θυμώνω!

Η πατρίδα μας διαλύεται! Κηφήνες, τσακάλια κι αχόρταγες ακρίδες, λεφτάδες, τρανοί, πολιτικοί, γραμματισμένοι, κομματάρχες, κοτζαμπάσηδες, ένα πλήθος ανίδεοι και στριμμένοι καταστρέφουν την ιερή μας χώρα. Ο Μαμωνάς είν’ ο θεός τους! Τα παιδιά μας θυσία στον Μολώχ!

Δικαιοσύνη και αξιοσύνη πουθενά! Στη θέση τους το κόμμα, η ψήφος, το άδικο, η αναξιοκρατία. Οι «αξίες» της Τουρκοκρατίας βασιλεύουν: ρουσφέτι, μπαχτσίσι, χαράτσι, πεσκέσι, ραχάτι, νταηλίκι σε όλο τους το μεγαλείο!

Θλίβομαι!

Η γη μας καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη! Μια απέραντη πυρκαγιά έχει ανάψει και κατακαίει πέρα ως πέρα όλες τις δομές της χώρας, εθνικές, πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πνευματικές. Ένα τσούρμο από ανθέλληνες πυρπολεί τα πάντα!

Θυμώνω!

Κούφιοι, τενεκέδες κι οκνοί καταφρονούν και λοιδορούν τους ιερούς θεσμούς, την αγία μας πίστη, την εθνική μας παιδεία, την θεία μας γλώσσα, την οικογένεια!

Θλίβομαι και θυμώνω!

Βρωμιά παντού και δυσωδία! Να οι στάβλοι του Αυγεία! Χρέος μου να τους καθαρίσω!

Σηκώνομαι, ορθώνω ανάστημα, αρματώνομαι! Αρπάζω το τόξο της γνώσης και της πίστης. Σημαδεύω και κτυπώ το όρνιο της αθεΐας που μας παίρνει νου και γνώμη και παλληκαριά.

Προσβάλλω το τέρας της άθλιας μισελληνικής πολιτικής και αυτή τη λυσσασμένη σκύλα της «ενημέρωσης», της στυγνής προπαγάνδας, που μας κρατά καθηλωμένους σε μια σύγχρονη Βαβέλ!

Πετάω από πάνω μου του ραγιά τη ρετσινιά! Δεν μπορώ να πληρώνω του σκλάβου το χαράτσι στην αστόχαστη την πλέμπα! Κακή η σκλαβιά, αλλά χειρότεροι οι ραγιάδες! Δεν έχει άλλο πιο βαθύ σκαλί του κακού η σκάλα!

Έχω χρέος!

Έχω χρέος να αγωνιστώ, η πατρίδα να ανεβεί ξανά προς ύψη ουρανοφόρα!

Σημαία και πράξη οφείλω να κάνω τον Αγώνα, την Αλήθεια, την Ταπεινοσύνη, την Υπακοή! Της Ιστορίας και της Εκκλησιάς τα συναξάρια, της Ρωμιοσύνης τα καμάρια τρανό παράδειγμα!

Πιστεύω, ενώνω δυνάμεις, αγωνίζομαι! Κι ας ουρλιάζουν καταπόδι οι λύκοι.