Άδηλο το μέλλον των σχέσεων Ρωσίας-Κίνας με την Δύση

Δύο είναι οι σημαντικές εξελίξεις των ημερών, αποκαλυπτικές και καθοριστικές για το μέλλον των σχέσεων Ρωσίας-Κίνας με την Δύση. Και για μας όλους.

Η μία είναι η δήλωση από την Ρωσική πλευρά (Λαβρόφ – Μεντβέντεφ) ότι ένας πόλεμος με χρήση Πυρηνικών δεν θα περιοριστεί στην Ευρώπη. Είναι, ιστορικά, η πρώτη φορά που προειδοποιούνται οι ΗΠΑ ότι το αμερικανικό έδαφος θα είναι στόχος σε μια πυρηνική σύγκρουση.

Η άλλη εξέλιξη είναι οι εκκλήσεις Αμερικανών και Ευρωπαίων στους Κινέζους να μην βοηθάνε τους Ρώσους στον πόλεμο με την Ουκρανία.

Αρχίζοντας από το δεύτερο, γίνεται κάθε μέρα και πιο φανερό ότι οι ΗΠΑ διαφεντεύουν ένα Κόσμο που δεν κατανοούν. Και που, ως εκ τούτου, σιγά-σιγά τους γλιστράει μέσα από τα δάχτυλα, όπως η άμμος.

Πρώτα η Μελόνι, μετά ο Μπορέλ (άτυπος ΥΠΕΞ της ΕΕ) και τέλος ο Σάλιβαν (κορυφαίος πολιτικός Σύμβουλος του Μπάϊντεν), ζήτησαν από τους Κινέζους, τον ίδιο τον Πρόεδρο Σι, να μην βοηθάνε τους Ρώσους στην Ουκρανία. Εισέπραξαν τα γνωστά «κινέζικα χαμόγελα», ερμητικά, μη ανιχνεύσιμα. Το αίτημα είναι παράλογο. Οι ΗΠΑ δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι Ρωσία και Κίνα είναι ο εχθρός τους. Το μόνο που τους προβληματίζει είναι πως θα τον αντιμετωπίσουν. Καθώς δεν βρίσκουν λύση, ΗΠΑ και ΕΕ ζητούν από τον ένα αντίπαλό τους, την Κίνα, να τις βοηθήσει για να αντιμετωπίσουν τον άλλο, τη Ρωσία. Να μείνουν, δηλαδή χωρίς την ρωσική ασπίδα. Όσο οι ΗΠΑ αγωνίζονται να παραμείνουν μόνες παντοκράτορες, η Κίνα θα παραμένει πιστή στους BRICS και στη Ρωσία. Για να μη φάει μόνη της όλο το χαλάζι αργότερα.

Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ΗΠΑ διακηρύσσουν ότι Κίνα-Ρωσία είναι ο κοινός θανάσιμος εχθρός τους αλλά δεν προσφέρουν ανταλλάγματα ούτε εμφανίζουν απειλές ικανές να τους διασπάσουν.

Παρένθεση: Οι Δυτικοί δεν αντιμετωπίζουν την Κίνα ιδεολογικά, ως κομμουνιστική χώρα, όπως αυτοχαρακτηρίζεται η ίδια. Αλλά μόνο ως Μεγάλη Δύναμη. Ο λόγος; Να μη μπουν ιδεολογικά εμπόδια (όπως με την ΕΣΣΔ και τώρα με τη Ρωσία) στα πάρε-δώσε με την αχανή Αγορά της Κίνας!

Χωρίς τη δύσκολη ανάλυση του Κινέζικου καθεστώτος μπορεί να καταγραφεί ότι το ΚΚ Κίνας είναι κρίσιμος μοχλός ενότητας του Κράτους και συγκρότησης της κοινωνίας ενώ πχ η διάβρωση του ΚΚΣΕ συνέβαλε στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ.

Η ΠΥΡΗΝΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

Ένας πυρηνικός πόλεμος δεν θα περιοριστεί στην Ευρώπη, είπαν οι Ρώσοι. Το έδαφος των ΗΠΑ στους δυο προηγούμενους πολέμους έμεινε ανέγγιχτο. Ο Σκοτ Ρίτερ, πρώην αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, αποκαλύπτει ότι το Επιτελείο Μπάϊντεν έχει σχέδιο για «περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο στην Ουκρανία». Εισαγωγή σ’ αυτόν είναι η αποστολή, αρχικά, στην Ουκρανία μη πυρηνικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Για να συνηθίσουμε. Το επιχείρημα ΗΠΑ/Ευρωπαίων είναι ότι αφού οι Ουκρανοί γίνουν ιδιοκτήτες των πυραύλων αυτοί έχουν την αποκλειστική ευθύνη. Το επιχείρημα είναι έωλο και οι Ρώσοι το περιφρονούν.

Πολύ λογικά οι ΗΠΑ δεν θέλουν να τις αγγίξει ο πόλεμος για την Ουκρανία. Η Ρωσία απαντά, επίσης λογικά, ότι όποιοι μπουν στο χορό, χορευτές και χορηγοί, θα έχουν ρίσκα και ζημίες.

Ένα είναι βέβαιο: Αν οι ΗΠΑ είχαν αποκλείσει τον πυρηνικό πόλεμο δεν θα έστελναν πυρηνικά όπλα στον Ζελένσκι. Το να λένε τώρα ότι είναι αντίθετοι στη χρήση τους σημαίνει ότι προσπαθούν να αποποιηθούν την ευθύνη των πράξεών τους. Τους Ευρωπαίους ποιος τους λογαριάζει…

ΤΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΚΑΙ Ο ΤΡΑΜΠ

Το δίλημμα είναι Μονοπολικός ή Πολυπολικός Κόσμος. Και, συναφώς, αν οι ΗΠΑ, ως αυτοκρατορία, μπορούν να προσαρμοστούν στην δεύτερη εκδοχή.

Πολλοί πιστεύουν ότι ο Τραμπ θα αλλάξει τα πάντα και θα βάλει την Αμερική στο δρόμο της λογικής, της ευμάρειας και της Ειρήνης. Δεν είναι καθόλου βέβαιο. Δηλώσεις του όπως ότι η Καμάλα είναι κομμουνίστρια, έχουν προφανώς απήχηση και υποδεικνύουν ότι η αμερικανική κοινωνία έχει μείνει πολιτικά απαίδευτη. Ο Μακαρθισμός, το κυνήγι των διανοούμενων μετά τον Πόλεμο, έχει κάνει βαθιά και ίσως ανεπανόρθωτη ζημιά.

Ο Τραμπ ίσως είναι απειλή για το «βαθύ κράτος», την παρέα στο κέντρο της Εξουσίας σήμερα. Αλλά δεν είναι απειλή για το Σύστημα που λειτουργεί την χώρα. Ίδωμεν.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Έφυγε ένα αστέρι του κινηματογράφου

ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Αλαίν Ντελόν  ήταν ένα από τα αστέρια του Γαλλικού σινεμά που, μαζί με τον Ιταλικό κινηματογράφο,, έδωσαν αριστουργήματα μετά τον Πόλεμο. Το Σινεμά είναι κυρίαρχο Μέσον Αισθητικής, Προπαγάνδας, Πολιτικής επιρροής. Γι’ αυτό ήταν  πεδίο μάχης, μεταπολεμικά, του Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου με το Χόλυγουντ.

Το Σινεμά είναι ακριβό σπορ, το Χόλυγουντ είχε λεφτά, στην Ευρώπη, μεταπολεμικά, δεν περίσσευαν. Μοιραία τα ευρωπαϊκά καλλιτεχνικά άνθη μαράθηκαν. Ωστόσο η έλλειψη χρημάτων δεν ήταν η μοναδική αιτία παρακμής. Η 7^η Τέχνη ακολούθησε τη μοίρα της πολιτικής ζωής στην Ευρώπη που αργά ή γρήγορα «προσαρμόστηκε»(λέγε καλύτερα, υποτάχθηκε) στον κυρίαρχο της Δύσης, τις ΗΠΑ. Η Αμερική, ιδίως με το Σχέδιο Μάρσαλ, βοήθησε στην ανόρθωση με αντίτιμο, όμως, τη μετατροπή της Ευρώπης σε υποτελή, την εξαφάνιση του ανταγωνισμού όπου μπορούσε να ανθίσει. Απλοποιώντας, τα λεφτά νίκησαν την βιοποικιλία της σκέψης, επικράτησε η μονοκαλλιέργεια της «σωστής πλευράς της Ιστορίας». Για τους ατίθασους,- καλλιτέχνες, ποιητές, συγγραφείς, φιλοσόφους- άρχισε μακρά περίοδος εξορίας, σ’ Ανατολή και Δύση. Μακαρθισμός στις ΗΠΑ, Σταλινισμός στην ΕΣΣΔ. Στην Ελλάδα μαραίνονται, πλέον, τα ίδια τα δέντρα, όχι απλώς τα άνθη, και καίμε τα χωράφια, την ίδια τη γη, να μην ξαναφυτρώσει τίποτα.

Στόχος αρχικά ήταν να παραμεριστούν οι ανώνυμοι ήρωες του Πολέμου που θα είχαν την ηθική Δύναμη να αντιδράσουν στο «στρατιωτικό/βιομηχανικό σύμπλεγμα» που κατήγγειλε ο στρατηγός Αϊζενχάουερ. Αυτό το διευρυμένο, πολυκέφαλο, σύμπλεγμα μονοπωλεί την Εξουσία, οι ελίτ.

Η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή» κουλτούρα, άνιση, ποικίλη και γι’ αυτό ζωντανή, πάει τώρα να θαφτεί, στα γρήγορα και στα μουλωχτά, με το δήθεν «όραμα» της Ευρωπαϊκής ενότητας, δηλαδή με την επίσημη σφραγίδα της Αμερικανικής απόλυτης κυριαρχίας. Είναι προφανές ότι αν ήθελε να ενοποιηθεί η Ευρώπη, είχε πάνω από χίλια χρόνια να το καταφέρει, δεν έχει ανάγκη τους Αμερικάνους. Οι Ρώσοι ήταν και είναι για τους Δυτικοευρωπαίους, φόβητρο, κίνητρο, θανάσιμη γοητεία. Για τις ΗΠΑ η πιθανότητα ενότητας ή και «απλής» σύμπλευσης ΕΕ- Ρωσίας σημαίνει εκθρόνιση από τον θρόνο της Παγκόσμιας Δύναμης.

Το Σινεμά όπως και η λογοτεχνία, η ποίηση, οι Τέχνες, καταρρέουν στη Δύση, όχι μόνο στην Ελλάδα. Στην Κοινωνία οι θανατηφόροι εμβολιασμοί έγιναν παράδειγμα ανόσιου πλουτισμού. Μοιραίο επακόλουθο η κατάπτωση του πολιτικού χώρου.

Στην Γερμανία και στην Γαλλία εμφανίζονται σκιρτήματα αντίδρασης που αγνοούν όλο και εμφανέστερα τις κατηγορίες των ελίτ ότι πρόκειται για αναδυόμενο φασισμό. Το επιβεβαιώνει η Μελόνι, κατηγορούμενη ως φασίστρια, αλλά που, δουλικά υπάκουη στις ΗΠΑ, ζήτησε από τον Σί να μην βοηθάει την Ρωσία στην Ουκρανία και εισέπραξε συγκαταβατικό χαμόγελο από τον Κινέζο ηγέτη.

Για την Ευρώπη, ήδη από το 1940, ο Ρούσβελτ αναζητούσε συμμαχίες με πρώτη προτίμηση τον δοσίλογο στρατάρχη Πεταίν. Και «βοηθούς» τους  λεγόμενους «πατέρες» της Ενωμένης Ευρώπης Ζαν Μονέ και Ρ. Σουμάν, θερμούς οπαδούς της υπαγωγής της Ηπείρου στις ΗΠΑ. Μόνος αντίπαλος, ο ντε Γκωλ, θιασώτης μιας ανεξάρτητης Ευρώπης «από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια». Δεν είναι έκπληξη ότι η Γαλλία έχασε και οδεύει υπό τον τραπεζικό υπάλληλο, εκλεκτό των Ρότσιλντ, κύριο Μακρόν.

Όπως λέει και ο ποιητής «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, θέλει νεκροί χιλιάδες να ΄ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους».

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.

Οι Γάλλοι αναζητούν διέξοδο στα αδιέξοδα

Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Το δίλημμα στη Γαλλία είναι αν θα επιβληθούν οι καθεστωτικές ελίτ που κυβερνούν αυτάρεσκα έως τώρα ή αν θα επικρατήσει η πληβειακή Λεπενική Δεξιά του «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», τουλάχιστον στα λόγια.

Το απροσδόκητο δεν ήταν ότι οι προνομιούχοι του Μακρόν βρέθηκαν τρίτοι και οι πληβείοι της Λεπέν στην πρώτη θέση. Αλλά ότι η Αριστερά του Μελανσόν βρέθηκε στη θέση του διαιτητή με κρίσιμο ρόλο για το αν η χώρα θα μπει σε ακυβερνησία ή αν συγκατοικήσει με την καθεστωτική ελίτ του Μακρόν ώστε να αποτραπεί μετεκλογικό κυβερνητικό αδιέξοδο. Κάποιος θα χάσει την υπόληψή του.

Στο ερώτημα για το ήθος και το ύφος της σύγχρονης Αριστεράς στη Δύση, τα ποικίλα κομμάτια της στην Ελλάδι προσφέρουν το πρότυπο, εν είδη καρικατούρας, από τον Τσίπρα ως τον Κασελάκη και πάρα πέρα. Το μόνο που ίσως χαλάει τη σούπα είναι ότι, όπως σχολιάζουν στο Παρίσι, ο Μελανσόν είναι πεπεισμένος αντισημίτης και θα τον καταψηφίσει το ισχυρό εβραϊκό λόμπι.

Η Δύση μετά τον Σοβιετική Ένωση

Ο Γάλλος ψηφοφόρος πηγαίνει στην κάλπη επηρεασμένος από τα εξής:

Η Δύση νόμιζε, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ότι έφτασε στο «τέλος της Ιστορίας», μοναδική νικήτρια και τροπαιούχος. Ήταν στη σωστή πλευρά και δικαιώθηκε. Λάθος.

Δεύτερο λάθος ότι η Δύση, ΗΠΑ και ΕΕ, δεν πρόσεξαν (!) πως η Κίνα μόλις ξυπνούσε από μακρύ λήθαργο. Ο Κίσινγκερ της άνοιξε πανηγυρικά τον δρόμο αλλά δεν είδε την συνέχεια, ούτε αυτός ούτε κάποιος άλλος.

Τρίτο λάθος η πεποίθηση των Δυτικών ότι η διάδοχος της ΕΣΣΔ, η Ρωσία, είχε περιπέσει σε αφασία και αδράνεια, ότι ήταν ένα πτώμα σε αποσύνθεση, μια ασήμαντη περιφερειακή χώρα. Τυφλοί αλαζόνες.

Το τέταρτο, μοιραίο, λάθος ήταν η εκτίμηση ότι ο Κόσμος ανήκει, στον Δυτικό καπιταλισμό, όπως εδώ και αιώνες. Μόνο που μαζί με την Κίνα ξύπνησε και ο λεγόμενος «Τρίτος Κόσμος». Με επιφανέστερο δείγμα τους BRICS. Γεγονός μη αντιμετωπίσιμο. Ο Τρίτος Κόσμος αντιστέκεται, αντίθετα με τις ευρωπαϊκές ελίτ που αγνοώντας τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα υποτάχθηκαν στις ΗΠΑ.
Χωρίς την ΕΣΣΔ, για μια σύντομη στιγμή, οι Δυτικές ελίτ (ΗΠΑ-ΕΕ) βρέθηκαν, χωρίς εξωτερικό εχθρό, αντιμέτωπες μόνο με τους λαούς τους. Θεώρησαν ότι αυτές ήταν το μόνο σταθερό σημείο στον πλανήτη. «Δος μοι πα στο και ταν γαν κινήσω», κατά τον Αρχιμήδη. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν μόνο γεωπολιτικό. Ήταν και ταξικό, ο Μαρξ αυτό το είχε συλλάβει και το είχε αναλύσει με εκπληκτική επάρκεια για την εποχή του. Συνεπώς οι ελίτ, οι άρχουσες τάξεις, όφειλαν να αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν αυτό, το μοναδικό κατά την γνώμη τους, πρόβλημα αστάθειας που προκαλούσε ή ύπαρξη των πληβείων. Έθεσαν υψηλό στόχο: Να καταργήσουν τις τάξεις και τους ταξικούς αγώνες. Το φάρμακο ήταν να ρευστοποιήσουν τις κοινωνίες, όλοι ανάκατοι και «ίσοι» χωρίς ταξικές διακρίσεις, χωρίς πατρίδες που διαιρούν και αντιπαραθέτουν, χωρίς φύλλο, άντρες να χειροδικούν, γυναίκες να υποφέρουν, χωρίς μπαμπά και μαμά να τσακώνονται για διατροφές και γονικές ευθύνες. Να αλλάξουν λαό όπως ειρωνικά έλεγε ο Μπρεχτ. Τί έκαναν;

Πρώτον κατασκεύασαν ένα εξωτερικό εχθρό και μετά από κάποιες περιπλανήσεις τον βρήκαν στο πρόσωπο της Ουκρανίας. Υπολογίζοντας σε μια φθορά και τελικά εύκολη νίκη απέναντι στην ημιδιαλυμένη Ρωσία. Αλλά χάνουν τον πόλεμο ενώ ταυτόχρονα συσπείρωσαν κράτη, λαούς και κυβερνήσεις εναντίον τους. Οι BRICS είναι το γνωστό παράδειγμα.

Δεύτερον: Οικονομικά, οι ισχυρές Δυνάμεις της ΕΕ προκάλεσαν καταστροφή σε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας με κορυφαίο αλλά όχι μοναδικό δείγμα την Ελλάδα. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ πίεσαν αφόρητα ειδικά την Γερμανία που επιχειρούσε να ξαναγίνει Δύναμη με παγκόσμια ισχύ. Η Ευρωπαϊκές ελίτ υποτάχθηκαν. Οι εθνικές εκλογές στη Γαλλία δείχνουν ότι η αντίδραση του κόσμου είναι υπαρκτή και ισχυρή. Ότι και αν γίνει οι ισορροπίες είναι εύθραυστες.

Τρίτον: Ψυχολογικά, εξαπολύθηκε επιχείρηση Φόβος πότε προτάσσοντας λόγους ιατρικούς πότε τον παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο.
Και τέταρτον: Ονειρεύτηκαν μια κοινωνία προβάτων, «ελεύθερων» αλλά ανώδυνων, υπάκουων, με διαστρεβλωμένη προσωπικότητα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι όλα τα περί ομοφυλοφιλίας. Όπου μια ατομική/προσωπική υπόθεση έχει μετατραπεί σε πολιτικό ζήτημα. Και με συνειδητή πρόθεση να αλλοιωθεί η «συνείδηση του φύλου», το φυσικό ένστικτο. Οι Γάλλοι δείχνουν ότι όλα αυτά είναι φρούδες ελπίδες.

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.