Έργο του γλύπτη Auguste Bartholdi, του αρχιτέκτονα Eugène Viollet-le-Duc και του μηχανικού Gustave Eiffel, το Άγαλμα της Ελευθερίας που διαφωτίζει τον κόσμο προσφέρθηκε στον αμερικανικό λαό από τον γαλλικό λαό για την εκατονταετηρίδα της ανεξαρτησίας του. Γάλλοι και Αμερικανοί, ωστόσο, δεν έχουν καθόλου την ίδια αντίληψη για την Ελευθερία.
του Τιερί Μεϊσάν
Η εικονική σύνοδος κορυφής που οργανώθηκε από την Ουάσιγκτον για τη δημοκρατία είναι ένα γιγάντιο qui-pro-quo. Πολλοί σχολιαστές σημείωσαν ότι δεν στοχεύει στην προώθηση ενός πολιτικού καθεστώτος, αλλά στην ιδεολογική εδραίωση της στρατιωτικής συμμαχίας πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες· μια εξέλιξη που προετοιμάζει νέους πολέμους. Ο Τιερί Μεϊσάν αποδείχνει ότι, μακράν από το να είναι υποκριτική, η Ουάσιγκτον είναι αντιθέτως πολύ σαφής ως προς τον στόχο της. Οι σύντροφοι της φταίνε που προσποιούνται ότι αγνοούν ότι οι λέξεις που χρησιμοποίει δεν έχουν καθόλου την ίδια σημασία για εκείνους.
Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, διοργάνωσε μια εικονική σύνοδο κορυφής για τη δημοκρατία στις 9 και 10 Δεκεμβρίου 2021 [1]. Δεν ξέφυγε από την προσοχή κανενός ότι στόχος του δεν ήταν μόνο να βελτιώσει τις δημοκρατίες, αλλά και κυρίως, να χωρίσει τον κόσμο στα δύο: αφενός τις «δημοκρατίες» που πρέπει να υποστηριχθούν, αφετέρου τα «αυταρχικά καθεστώτα» που πρέπει να καταπολεμηθούν. Πρώτοι στόχοι, Ρωσία και Κίνα αμφισβήτησαν αμέσως την υποκρισία της Ουάσιγκτον και εξέθεσαν τη φιλοσοφία τους για την δημοκρατία [2].
Από την πλευρά μας θα θέλαμε, όχι να συνοψίσουμε τις επικρίσεις της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά να εξετάσουμε από δυτική σκοπιά την αξιοπιστία του ισχυρισμού των ΗΠΑ ότι είναι ο «φάρος της δημοκρατίας» · ή με βιβλικούς όρους, το «φως που λάμπει στο λόφο». Η ρωσική αντίληψη για τη δημοκρατία είναι ακριβώς η ίδια με αυτή των άλλων ηπειρωτικών ευρωπαϊκών κρατών. Αυτή της Κίνας είναι πολύ διαφορετική. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ.
Στόχος μας είναι να δείξουμε ότι, παρά την προπαγάνδα του ΝΑΤΟ, δεν υπάρχουν «κοινές αξίες» μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της ηπειρωτικής Ευρώπης. Είναι δύο θεμελιωδώς διαφορετικές κουλτούρες, ακόμα κι αν οι ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι πλέον πολιτιστικά ευρωπαϊκές, αλλά σε μεγάλο βαθμό «αμερικανισμένες».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες φιλοξένησαν μια Σύνοδο Κορυφής για τη Δημοκρατία, όχι για όλα τα κράτη, αλλά μόνο για τους υπάκουους συμμάχους τους.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΡΦΗ
Πρώτα και κύρια, εάν ο στόχος αυτής της συνόδου κορυφής ήταν η «βελτίωση των σημερινών δημοκρατιών», δεν θα την είχε προεδρεύσει ο Λευκός Οίκος, αλλά τα Ηνωμένα Έθνη. Θα μπορούσαν να έχουν συμμετάσχει όλα τα έθνη, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σαφώς δεν είναι δημοκρατίες, αλλά προσπαθούν να γίνουν.
Δεύτερον, εάν οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν ο «φάρος της δημοκρατίας», δεν θα προήδρευαν αυτής της συνόδου κορυφής μοιράζοντας καλούς και κακούς βαθμούς, αλλά θα συμμετείχαν με αυστηρή ισότητα με τους άλλους καλεσμένους.
Αντίθετα, στην ίδια της τη μορφή, αυτή η σύνοδος κορυφής εκδηλώνει τον «αμερικανικό εξαιρετισμό» [3], δηλαδή τη θρησκευτική πεποίθηση σύμφωνα με την οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια ξεχωριστή δύναμη, «όπως καμία άλλη», «ευλογημένη από τον Θεό για να διαφωτίσει όλο τον κόσμο ».
ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΩΣ
Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, μια απάντηση στις επιθέσεις του Edmund Burke κατά της Γαλλικής Επανάστασης, από τον Thomas Paine, Υπουργό Εξωτερικών του Κογκρέσου κατά τη διάρκεια του Αμερικανικού Πολέμου (1776)
Από την αρχή της συνόδου κορυφής, ο πρόεδρος Μπάιντεν αναγνώρισε ότι καμία χώρα δεν είναι πραγματικά δημοκρατική· ότι ήταν ένα ιδανικό προς το οποίο τείνουν όλοι. Είπε ότι, στην πράξη, όλοι θα μπορούν να παρατηρήσουν πισωγυρίσματα (όπως η επίθεση στο Καπιτώλιο στις 6 Ιανουαρίου 2021) πιθανώς λόγω της άφιξης μιας νέας γενιάς. Και ότι επομένως, ήταν απαραίτητο να ξαναβάλουμε την καρδιά στη δουλειά και να απορροφήσουμε αυτές τις «δημοκρατικές αναποδιές». Ωστόσο, αυτός ο ωραίος λόγος επιτρέπει πάνω απ’ όλα να δώσει την εντύπωση μιας συναίνεσης και να αποφύγει τη διευκρίνιση της συζήτησης.
Όλοι συμφωνούν ότι ένας εξαιρετικός ορισμός της δημοκρατίας δόθηκε από τον πρόεδρο Αβραάμ Λίνκολν: «Η κυβέρνηση του λαού, από τον λαό και για τον λαό». Ωστόσο, ο Λίνκολν δεν ήθελε ποτέ να αναγνωρίσει τη «λαϊκή κυριαρχία». Αυτό το ιδανικό δεν βρήκε ποτέ την παραμικρή προσπάθεια να εφαρμοστεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η πολιτική δράση του Λίνκολν συνίστατο καταρχάς στην προώθηση του προνομίου του Ομοσπονδιακού Προέδρου και μόνο να ορίζει τους τελωνειακούς δασμούς (που ήταν η αιτία του Εμφυλίου Πολέμου), μετά να καταργήσει τη δουλεία (που ήταν το μέσο για να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο). Αυτός είναι ο λόγος που, στην αμερικανική κουλτούρα σήμερα, η λέξη «δημοκρατία» εννοείται ότι σημαίνει μόνο «πολιτική ισότητα». Ομοίως, η έκφραση «πολιτικά δικαιώματα» δεν εννοεί καθόλου τα «δικαιώματα των πολιτών», αλλά την απουσία φυλετικών διακρίσεων για πρόσβαση σε αυτά τα δικαιώματα. Κατ’ επέκταση, σήμερα αυτή η έκφραση ισχύει για τις διακρίσεις σε βάρος όλων των μειονοτήτων.
Αυτή η παρεξήγηση έχει μακρά ιστορία. Ο δημοσιογράφος Thomas Paine, του οποίου το φυλλάδιο Common Sense (1776) πυροδότησε τον Αμερικανικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας, ήταν ενθουσιασμένος με τη Γαλλική Επανάσταση. Έγραψε ένα βίαιο φυλλάδιο για να εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ των ασυμβίβαστων αντιλήψεων των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας για το θέμα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1792). Ήταν το πιο διαβασμένο βιβλίο στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της Επανάστασης. Του χάρισε τη τιμή να γίνει επίτιμος πολίτης της Γαλλίας και να εκλεγεί στη Συνέλευση. Οι Αγγλοσάξονες εννοούν με την έκφραση «Ανθρώπινα Δικαιώματα», το δικαίωμα των ανθρώπων να μην υποφέρουν από τον Λόγο του Κράτους (Raison d’État) και κατ’ επέκταση κάθε μορφής κρατικής βίας. Αντίθετα, η Γαλλία έχει υιοθετήσει τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη· ένα πρόγραμμα που καθιστά κάθε πολίτη παράγοντα της εθνικής πολιτικής ζωής και το οποίο, κατά συνέπεια, τον προστατεύει από την κατάχρηση εξουσίας.
Όχι μόνο όταν μιλάμε για «δημοκρατία», δεν μιλάμε όλοι για το ίδιο πράγμα, αλλά και όταν μιλάμε για τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες διαθέτουν, ας το παραδεχτούμε, μια υπεροχή στον ορισμό της ελευθερίας της έκφρασης. Γι’ αυτές, αυτή η ελευθερία πρέπει να είναι πλήρης, ώστε να μπορούν να εκφράζονται όλες οι ιδέες και η συζήτηση να επιτρέπει την επιλογή της καλύτερης. Αντίθετα, οι λατινικές χώρες δεν αναγνωρίζουν αυτή την ελευθερία για τις ιδέες των ηττημένων. Έτσι ποινικοποιούν την έκφραση του ναζιστικού ρατσισμού. Κατ’ επέκταση, από το 1990, έχουν επίσης απαγορεύσει την έκφραση όλων των ναζιστικών ιδεών που προκάλεσαν καταδίκες κατά τις δίκες της Νυρεμβέργης. Σταδιακά, πλέον απαγορεύουν τόσο τη μαζική δολοφονία εχθρών χρησιμοποιώντας θαλάμους αερίων όπως τις Einsatzgruppen των SS, όσο και να αμφισβητηθεί ότι αυτή η διαδικασία χρησιμοποιήθηκε επίσης σε ορισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Η θρησκευτική ελευθερία είναι επίσης ένα θέμα που θυμώνει. Οι Ηνωμένες Πολιτείες την βλέπουν ως απόλυτη, μη αναγνωρίζοντας το δικαίωμα άρνησης οποιασδήποτε θρησκείας. Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι μιλούν για ελευθερία συνείδησης, η οποία περιλαμβάνει όλες τις άλλες μορφές πνευματικότητας, συμπεριλαμβανομένου του αθεϊσμού. Αυτή η διαφορά έχει τεράστιες πρακτικές συνέπειες, καθώς ορισμένες μη ευρωπαϊκές ηπειρωτικές χώρες χορηγούν ατομικά δικαιώματα μόνο μέσω της ένταξης σε μια θρησκευτική κοινότητα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, που ιδρύθηκαν από μια πουριτανική αίρεση, έχουν γίνει ένας παράδεισος για τις σέκτες. Στην πραγματικότητα, δεν είναι δυνατό για ένα μέλος να στραφεί εναντίον της Εκκλησίας του εάν η τελευταία τον κακομεταχειρίζεται ή τον χειραγωγεί, ενώ στην Ευρώπη, είναι ένας νόμιμος τρόπος να πολεμήσει κανείς την κατάχρηση εξουσίας που διαπράττεται σε θρησκευτικό πλαίσιο.
Σημειώστε ότι η διαφορά στην αντίληψη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει ένα συνακόλουθο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, δεδομένης της εμπειρίας από την βρετανική δικτατορία του Βασιλιά Γεωργίου Γ’ και του Συντάγματος των ΗΠΑ που οργανώνει μια μοναρχία χωρίς βασιλιά ή ευγενείς, ο Λαός πρέπει να διατηρήσει μια ένοπλη δύναμη για να προστατευτεί από πιθανές καταχρήσεις της Εξουσίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το εμπόριο πολεμικών όπλων είναι ελεύθερο στη χώρα, ενώ απαγορεύεται στην ηπειρωτική Ευρώπη.
Ο αυτοκράτορας Μπάιντεν διδάσκει την έννοιά του για τη «δημοκρατία» και τα «Ανθρώπινα Δικαιώματα» στους υποτελείς του.
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ
Ας μπούμε στην ουσία του θέματος. Ενώ παραδέχονται ότι είναι ατελείς, οι Ηνωμένες Πολιτείες ισχυρίζονται ότι είναι ο «φάρος της δημοκρατίας». Είναι όμως οι ίδιες δημοκρατία;
Αν πάρουμε αυτή τη λέξη με την αμερικανική της έννοια της «πολιτικής ισότητας», πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αυτό δεν ισχύει καθόλου. Υπάρχουν τεράστιες πολιτικές διαφορές, μεταξύ των άλλων μεταξύ των λευκών και των μαύρων, τις οποίες αναφέρει ο Τύπος συνεχώς. Ο πρόεδρος Μπάιντεν προσηλώνεται στην υλοποίηση ενός τεράστιου έργου. Έχουμε ήδη εξηγήσει ότι ο τρόπος που προσεγγίζει αυτό το θέμα, όχι μόνο δεν το επιλύει, αλλά το επιδεινώνει [4].
Αν πάρουμε τη «δημοκρατία» με την έννοια ότι έχει παντού αλλού «λαϊκή κυριαρχία», τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι απολύτως αντιδημοκρατικό· ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήταν ποτέ δημοκρατία. Το Σύνταγμα παρέχει πράγματι κυριαρχία στους κυβερνήτες των ομόσπονδων πολιτειών και μόνο σε αυτούς. Εκλογές με καθολική ψηφοφορία μπορούν να υπάρχουν σε ομοσπονδιακό πολιτειακό επίπεδο, αλλά είναι προαιρετικές σε ομοσπονδιακό επίπεδο. Όλοι θυμόμαστε την εκλογή του προέδρου Τζορτζ Μπους το 2000: το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών αρνήθηκε να καταμετρήσει εκ νέου τα ψηφοδέλτια στη Φλόριντα με το σκεπτικό ότι ο έλεγχος της βούλησης των ψηφοφόρων στη Φλόριντα δεν είχε σημασία για το δικαστήριο, αφού ο κυβερνήτης αυτής της Πολιτείας (αδελφός του φερόμενου νικητή) είχε αποφασίσει.
Να θυμηθούμε επίσης ότι τα πολιτικά κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι ενώσεις πολιτών όπως στη Ρωσία, αλλά είναι θεσμοί των ομοσπονδιακών Πολιτειών όπως ήταν το ενιαίο μοναδικό κόμμα στη Σοβιετική Ένωση. Έτσι, οι προκριματικές εκλογές, που επιτρέπουν την επιλογή του υποψηφίου ενός κόμματος, δεν οργανώνονται από τα ίδια τα πολιτικά κόμματα, αλλά από τις ομόσπονδες Πολιτείες που τις χρηματοδοτούν.
Με την παραδοχή ότι οι σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μια «δημοκρατία» με την κοινή λογική, αλλά μια ολιγαρχία, ότι παλεύουν μόνο για τα «πολιτικά δικαιώματα», είναι φυσικό ότι στο εξωτερικό πολεμούν τη «λαϊκή κυριαρχία» μέσω πραξικοπημάτων, «έγχρωμων επαναστάσεων» και πόλεμων. Με αυτόν τον τρόπο, οι αξίες τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με εκείνες των ηπειρωτικών Ευρωπαίων, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας.
Ο αμερικανικός τρόπος σκέψης, ωστόσο, έχει μια θετική συνέπεια. Ο αγώνας για τα πολιτικά δικαιώματα προϋποθέτει ότι παλεύουν ενάντια σε ορισμένες μορφές διαφθοράς. Η Ουάσιγκτον θεωρεί απολύτως φυσιολογικό να πληρώνει κρυφά μισθούς σε ξένους πολιτικούς και να χρηματοδοτεί τις προεκλογικές τους εκστρατείες. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ καταρτίζει με καλή συνείδηση τους καταλόγους των προσωπικοτήτων προς υποστήριξη και δεν κατανοεί ότι, στις χώρες τους, αυτοί οι ηγέτες θεωρούνται διεφθαρμένοι. Αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες πολεμούν την κλεπτοκρατία, δηλαδή την κλοπή δημόσιας περιουσίας από ξένους ηγεμόνες (όχι από ηγεμόνες των ΗΠΑ που εξαιρούνται από τα εγκλήματά τους λόγω της «αμερικανικής εξαιρετικότητας»). Ενεργώντας με αυτό το τρόπο, βοηθούν μερικές φορές τη «δημοκρατία» με την ηπειρωτική ευρωπαϊκή έννοια.
[3] « Ο ΟΗΕ έσπασε από την «εξαιρετικότητα» των ΗΠΑ », του Τιερί Μεϊσάν, μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά, Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα), Δίκτυο Βολταίρος, 2 avril 2019. Για να μάθετε περισσότερα, διαβάστε τα πρακτικά της διάσκεψης που διοργάνωσε το Carr Center for Human Rights Policy: American Exceptionalism and Human Rights, Michael Ignatieff, Princeton University Press (2005).
Η επαναλειτουργία του ρωσικού αγωγού Nord Stream 2 διχάζει την κυβέρνηση Τραμπ
Την ιδέα -σύμφωνα με το Politico- φέρεται να προωθεί ο ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ, με αντάλλαγμα την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας για την Ουκρανία.
«Αξιωματούχοι της κυβέρνησης Τραμπ συζητούν το ενδεχόμενο άρσης των κυρώσεων στον ρωσικό αγωγό φυσικού αερίου Nord Stream 2, με στόχο την επαναλειτουργία του», γράφει η αμερικανική ιστοσελίδα Politico, επικαλούμενη πέντε ανώνυμες πηγές.
Την ιδέα -σύμφωνα με το Politico- φέρεται να προωθεί ο ειδικός απεσταλμένος του προέδρου Τραμπ, Στιβ Γουίτκοφ, με αντάλλαγμα την επίτευξη ειρηνευτικής συμφωνίας για την Ουκρανία. Ο Γουίτκοφ πρόκειται μάλιστα να συναντηθεί ξανά την Παρασκευή -για τέταρτη φορά- με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν στη Μόσχα.
Ωστόσο, ο Γουίτκοφ σε κοινή δήλωσή του με τον Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, διέψευσαν το δημοσίευμα του Politico ως «προϊόν μυθοπλασίας, κατασκευασμένο και ανεύθυνο».
Μία από τις πέντε πηγές που επικαλείται η – συνήθως καλά πληροφορημένη – ιστοσελίδα, επιμένει πάντως ότι ο Γουίτκοφ έχει επανειλημμένα θέσει ζήτημα άρσης των κυρώσεων στη Ρωσία, αλλά αυτό μπλοκάρεται από τον Ρούμπιο. «Δεν είναι ένα κέικ που ψήνεται στο φούρνο, αλλά τα συστατικά συναρμολογούνται αυτή τη στιγμή», δήλωσε μάλιστα ένας αξιωματούχος της αμερικανικής κυβέρνησης.
Το σαμποτάζ
Οι δύο αγωγοί Nord Stream 1 και 2 υπέστησαν μεγάλες καταστροφές τον Σεπτέμβριο του 2022, όταν ανατινάχθηκαν με σαμποτάζ οι τρεις από τους τέσσερις σωλήνες τους, στο βυθό της Βαλτικής. Οι δράστες του σαμποτάζ δεν έχουν ακόμη βρεθεί, αλλά σύμφωνα με έρευνα του Αμερικανού δημοσιογράφου Σέιμουρ Χερς, η επίθεση διατάχθηκε από την κυβέρνηση του Τζο Μπάιντεν, με την υποστήριξη της Νορβηγίας.
Κορυφαίοι Γερμανοί δημοσιογράφοι υποπτεύονται επίσης ότι πίσω από τις επιθέσεις βρίσκεται η ουκρανική μυστική υπηρεσία. Στα μέσα Αυγούστου 2024, ωστόσο, η ουκρανική ηγεσία απέρριψε ως «ανοησία» μια αναφορά Wall Street Journal ότι το σαμποτάζ που εγκρίθηκε από τα υψηλότερα επίπεδα της κυβέρνησης στο Κίεβο.
Σε κάθε περίπτωση, ενδεχόμενη άρση των κυρώσεων σε έναν από τους κύριους αγωγούς της Ρωσίας που συνδέει τα κοιτάσματα φυσικού αερίου της με τη Δυτική Ευρώπη, θα ήταν μια απότομη ανατροπή στην πολιτική των ΗΠΑ. Και μια επαναλειτουργία του Nord Stream 2 θα μπορούσε να αποφέρει σημαντικά έσοδα για τη Ρωσία- υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η ΕΕ θα συνεχίσει να αγοράζει ρωσικό φυσικό αέριο.
«Το ενδεχόμενο αυτό φαντάζει απίθανο πάντως, με δεδομένη την εκστρατείας της Ε.Ε. να απογαλακτιστεί από τις ρωσικές εισαγωγές ενέργειας», τονίζουν στη «Ναυτεμπορική» Ευρωπαίοι παράγοντες της αγοράς ενέργειας. «Η άρση των κυρώσεων θα ισοδυναμούσε με διπλωματικό πραξικόπημα υπέρ της Ρωσίας και σημαντική παραχώρηση από τον Τραμπ», προσθέτουν.
Αμερικανικό επενδυτικό ενδιαφέρον
Αμερικανοί επενδυτές με επικεφαλής τον Στίβεν Λιντς, επικεφαλής της εταιρείας «Monte Valley Partners», με έδρα το Μαϊάμι, συζητούν πάντως εδώ και μήνες με την Gazprom για την αγορά του αγωγού Nord Stream 2. Ο ένας σωλήνας του Nord Stream 2 παρέμεινε άθικτος και αυτό οδηγεί τώρα σε εικασίες για την επαναλειτουργία του αγωγού.
Ο Λιντς ειδικεύεται στην αγορά περιουσιακών στοιχείων ενεργειακής υποδομής που ανήκαν προηγουμένως στη Ρωσία. Ο Αμερικανός μεγιστάνας και οι συνεργάτες του αγόρασαν το 2007 τμήματα της ρωσικής εταιρείας πετρελαίου Yukos, με μεγάλη έκπτωση. Πιο πρόσφατα, ο Λιντς αγόρασε το υποκατάστημα της ρωσικής χρηματοοικονομικής εταιρείας SberBank με έδρα την Ελβετία. Έχει κάνει αίτηση για άδεια από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ στο πλαίσιο των προσπαθειών του να αγοράσει τον αγωγό.
Ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας εκμετάλλευσης «Nord Stream 2 AG» και επί μακρόν φίλος του Πούτιν, Ματίας Γουόρνιγκ, λέγεται μάλιστα ότι αναζήτησε επαφή με Αμερικανούς επενδυτές προκειμένου να προσεγγίσει την κυβέρνηση Τραμπ, όπως γράφουν οι Financial Times.
«Στις ειρηνευτικές συνομιλίες με τη Μόσχα, ο αγωγός θα μπορούσε να γίνει διαπραγματευτικό χαρτί και μια συμφωνία δισεκατομμυρίων δολαρίων θα μπορούσε να είναι ακόμη στο προσκήνιο», λένε παράγοντες της αγοράς.
Αντάλλαγμα για την Κριμαία
Ο Στιβ Γουίτκοφ που φέρεται να έχει αναπτύξει πλέον φιλία με τον Πούτιν ως απεσταλμένος του Τραμπ στη Μόσχα, «έχει ζητήσει από την ομάδα του να καταρτίσει κατάλογο όλων των ενεργειακών κυρώσεων που έχουν επιβάλει οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Ρωσία», δήλωσαν στο Politico δύο κυβερνητικές πηγές στην Ουάσιγκτον. Η κυβέρνηση Τραμπ έχει προτείνει στη Μόσχα ένα σχέδιο ειρήνευσης, στο οποίο περιλαμβάνεται και η αναγνώριση της προσάρτησης της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014- αλλά και η άρση των ευρύτερων. Πρόκειται για δύο πράγματα με τα οποία η Ουκρανία δεν συμφωνεί, αλλά το θέμα είναι «ποιος ρωτά το Κίεβο», όπως τονίζουν διπλωματικές πηγές.
«Υπάρχει μια εσωτερική συζήτηση στον Λευκό Οίκο μεταξύ των ανθρώπων που κυριαρχούν στην ενέργεια ,που θέλουν να επεκτείνουν την αγορά για το αμερικανικό LNG και τον Γουίτκοφ, που θέλει να είναι πιο κοντά στη Ρωσία», είπε μια πηγή στο Politico. «Η αποκατάσταση της Ρωσίας ως ο κορυφαίου προμηθευτή ενέργειας της Ευρώπης θα ήταν «λουτρό αίματος για τους Αμερικανούς παραγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου», προσθέτει η ίδια πηγή, στην Ουάσιγκτον.
«Εάν επιστρέψει το ρωσικό αέριο στην αγορά, αυτό θα μείωνε την όρεξη των πιθανών αγοραστών αμερικανικού LNG», λέει ο Λοράν Ρουσέσκας, εκτελεστικός διευθυντής της εταιρείας ανάλυσης S&P Global Commodity Insights.
Ο ρόλος της Γερμανίας
Προκειμένου πάντως ο Nord Stream 2 να αγοραστεί από Αμερικανούς επενδυτές και να τεθεί σε λειτουργία, τόσο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ όσο και η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα πρέπει να εκδώσουν ειδική άδεια. Τα εμπόδια φαίνονται ιδιαίτερα υψηλά, αν και υπάρχουν παράγοντες εντός του κυβερνητικού συνασπισμού CDU/CSU και του SPD, που θέλουν φθηνό φυσικό αέριο μέσω του Nord Stream.
Ο ρεαλισμός διέλυσε για μια ακόμα φορά τις ψευδαισθήσεις που επικρατούν και στη χώρα μας ότι το διεθνές δίκαιο αποτελεί το ιερό φυλαχτό που θα μας προστατεύσει από τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας, η οποία το γράφει κυριολεκτικά στα παλαιά της υποδήματα.
Επικείμενη συμφωνία μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας με την επιδιαιτησία των ΗΠΑ και χρήσιμα συμπεράσματα για τη χώρα μας.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες η συμφωνία θα περιλαμβάνει :
– Την de jure αναγνώριση από τις ΗΠΑ, της ρωσικής κατοχής της Κριμαίας.
– Την de facto κατοχή των εδαφών που κατέλαβε η Ρωσία μετά την εισβολή, δηλ. το 20 τοις εκατό της ουκρανικής επικράτειας.
– Η Ουκρανία δεν θα γίνει μέλος του ΝΑΤΟ.
– Το πυρηνικό εργοστάσιο της Ζαπορίζια θα ελέγχεται από τις ΗΠΑ.
– Θα εξασφαλιστεί ο διάπλους του ποταμού Δνείπερου από την Ουκρανία.
– Θα παρέχονται εγγυήσεις ασφαλείας στην Ουκρανία από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Συμπεράσματα – εκτιμήσεις αν υπογραφεί η παραπάνω συμφωνία :
– Ο Θουκυδίδης είναι διαχρονικά επίκαιρος. Ο ρεαλισμός διέλυσε για μια ακόμα φορά τις ψευδαισθήσεις που επικρατούν και στη χώρα μας ότι το διεθνές δίκαιο αποτελεί το ιερό φυλαχτό που θα μας προστατεύσει από τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας, η οποία το γράφει κυριολεκτικά στα παλαιά της υποδήματα.
– Η Ουκρανία θα αποτελέσει ένα υποτελές κράτος. Η εθνική ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα δεν εξασφαλίζεται από ξένες δυνάμεις και φιλικές διαβεβαιώσεις. Όταν αποδέχεσαι την ανάθεση της κυριαρχίας σου σε προστάτιδες δυνάμεις (νταβατζήδες) δεν αποτελείς κυρίαρχο κράτος, αλλά προτεκτοράτο μιας ξένης δύναμης.
– Ο Ζελένσκι πολύ δύσκολα θα παραμείνει στη θέση του αν υπογράψει τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ουκρανίας και όσα προαναφέρθηκαν.
– Στον 21ο αιώνα γίνονται πόλεμοι και επί ευρωπαϊκού εδάφους και δεν κρατούν λίγα 24ωρα αλλά χρόνια, παρά τις ψευδαισθήσεις που έχουν ορισμένοι.
Η Τουρκία εφαρμόζει στρατηγική πλήρους τουρκοποίησης των κατεχομένων μέσω εποικισμού, ισλαμοποίησης και ελέγχου της τοπικής κοινωνίας. Η αλλοίωση του πληθυσμού, η ενίσχυση της θρησκευτικής παρουσίας και τα έργα εξάρτησης συνθέτουν ένα οργανωμένο σχέδιο ενσωμάτωσης. Πρόκειται για μια μακροχρόνια διαδικασία με σαφείς γεωπολιτικές στοχεύσεις.
Η ισλαμοποίηση των κατεχομένων, η πλήρης εναρμόνιση της κοινωνίας με την τουρκική, η ενίσχυση του τουρκικού πληθυσμού με νέους εποίκους, συνιστούν τον σχεδιασμό της Άγκυρας, που δεν είναι τωρινός, αλλά συνεχίζεται με στόχο την πλήρη τουρκοποίηση της περιοχής. Είναι προφανές πως την τελευταία περίοδο υπάρχουν ενδείξεις ότι εντείνονται οι προσπάθειες για υλοποίηση των στρατηγικών επιδιώξεων της Τουρκίας στην κατεχόμενη Κύπρο. Σε αυτό το σχέδιο, λοιπόν, εντάσσονται και η εκπαίδευση, η θρησκεία, η εδραίωση της δημογραφικής αλλοίωσης, η αλλαγή κουλτούρας, απόκτησης ισλαμικής συνείδησης και προτύπων (μαντήλα), όπως και τα έργα υποδομής-εξάρτησης.
Η ενίσχυση του τουρκικού πληθυσμού στα κατεχόμενα αποτελεί στρατηγικό στόχο της Τουρκίας, που μεθοδικά προωθείται και υλοποιείται βαθμηδόν από την περίοδο αμέσως μετά την εισβολή του 1974. Προ ημερών υπήρξε επίσημη τοποθέτηση από πλευράς της Άγκυρας για αύξηση του εκ Τουρκίας πληθυσμού στην κατεχόμενη Κύπρο ενόψει και «της κατασκευής κοινωνικών κατοικιών».
Υπενθυμίζεται ότι ο Τούρκος Υπουργός Περιβάλλοντος, Αστικοποίησης και Κλιματικής Αλλαγής, Μουράτ Κουρούμ, ανακοινώνοντας νέα έργα στα κατεχόμενα, ανέφερε πως «θα ληφθούν μέτρα για την ενίσχυση της τουρκικής παρουσίας στο νησί». Στην περίπτωση αυτή αναφέρεται ενδεχομένως στη μεταφορά εργατών από την Τουρκία για την κατασκευή έργων με στόχο, βέβαια, να μην είναι εποχιακή η παρουσία τους.
Ο πληθυσμός και η δημογραφική αλλοίωση
Σύμφωνα με στοιχεία που κατέχουμε, οι Τουρκοκύπριοι πληθυσμιακά είναι μειοψηφία και ο αριθμός τους ανέρχεται περίπου στις 135.000. Σε σχέση με εκείνους που έχουν τη λεγόμενη υπηκοότητα, οι Τουρκοκύπριοι και οι έποικοι είναι αριθμητικά σχεδόν ίσοι. Υπολογίζεται ότι τη λεγόμενη υπηκοότητα έχουν περίπου 270.000. Εκεί που φαίνεται ότι οι αριθμοί ανατρέπονται είναι όταν στον πληθυσμό προστίθενται οι Τούρκοι που διαμένουν στα κατεχόμενα αλλά δεν έχουν υπηκοότητα, οι οποίοι είναι περισσότεροι.
Σε αυτούς περιλαμβάνονται οι εποχιακοί εργάτες, που έρχονται και οι πλείστοι παραμένουν, οι φοιτητές, ο στρατός κατοχής (35.000), οι οικογένειες των αξιωματικών (5.000). Σκοπίμως δεν δίνονται πλήρη στοιχεία ή, εάν δίνονται, προκαλούν σύγχυση. Κάποιοι υποστηρίζουν πως στα κατεχόμενα ζουν σήμερα περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι, αριθμός που φαντάζει υπερβολικά μεγάλος. Ωστόσο, δεν μπορεί κανείς τεκμηριωμένα να τον αμφισβητήσει αλλά ούτε και να τον επιβεβαιώσει. Σημειώνεται πως ο εκλογικός κατάλογος το 2018 περιλάμβανε 190.553 ψηφοφόρους, ενώ το 2023 210.000.
Υπενθυμίζεται ότι το καθεστώς Ερντογάν πιέζει συνεχώς για «πολιτογράφηση» εποίκων. Τούτο συνδέεται με τον πολιτικό και τον οικονομικό έλεγχο των κατεχομένων. Συνδέεται με τη διαμόρφωση συνθηκών για να έχουν το πάνω χέρι οι έποικοι, εκτοπίζοντας τους Τουρκοκύπριους. Η επιδίωξη αυτή δεν αφορά, όμως, μόνο την αριθμητική ενίσχυση. Αυτός ο στόχος συνδυάζεται, όπως φαίνεται, από παράλληλες κινήσεις για ισλαμοποίηση των κατεχομένων και την πλήρη ενσωμάτωση των Τουρκοκυπρίων στην τουρκική κοινωνία.
Σημειώνεται συναφώς ότι ο πληθυσμός, η αλλοίωση του δημογραφικού χαρακτήρα, ήταν η πρώτη κίνηση που έκανε η Τουρκία, αμέσως μετά την εισβολή. Η μεταφορά εποίκων ήταν εύκολη, μπορούσε να γίνει γρήγορα, ενώ με την ενέργεια αυτή, που γινόταν για να κατοικηθούν τα σπίτια των Ελληνοκυπρίων, οι οποίοι είχαν εκδιωχθεί βιαίως, είχε κι άλλο σκοπό, που αφορούσε τη βιωσιμότητα της περιοχής: να δουλέψουν στη γεωργία, στη βιομηχανία αλλά και να μεταφέρουν και την κουλτούρα τους.
Η θρησκεία και η εκπαίδευση ως εργαλεία επιρροής
Η θρησκεία είναι το άλλο όπλο. Στα κατεχόμενα λειτουργούν 213 τζαμιά. Σε αναλογία πληθυσμού και χώρου, ο αριθμός είναι υπερβολικά μεγάλος. Κτίζουν τζαμιά αντί σχολείων, ενώ μεγάλος είναι και ο αριθμός των ιμάμηδων. Υπολογίζεται ότι 240 άτομα απασχολούνται ως προσωπικό στη «διεύθυνση θρησκευτικών υποθέσεων», ενώ οι 120 από αυτούς είναι ιμάμηδες. Στα κατεχόμενα δρουν πλέον διάφορα «ισλαμικά τάγματα».
Την ίδια ώρα, η εκπαίδευση και η θρησκεία δεν λειτουργούν αποκομμένα αλλά συνδέονται. Εξ ου και η υπόθεση με τη μαντήλα, που δεν μπορεί να θεωρηθεί μεμονωμένη αλλά εντάσσεται στη μεγάλη εικόνα και το σχεδιασμό για την ισλαμοποίηση. Είναι σαφές, όπως αναφέρεται και σε σημείωμα του Τουρκικού Κλάδου του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών του Ιανουαρίου 2023, ότι ο στόχος είναι να καταστεί η τουρκοκυπριακή κοινότητα πιο «τουρκική» και πιο «μουσουλμανική». Ως εγχείρημα παραμένει δύσκολο προς υλοποίηση, καθώς οι Τουρκοκύπριοι είναι κοσμικοί. Είναι, όμως, εύκολο σε σχέση με τους εποίκους, που όπως σημειώνεται είναι η πλειοψηφία.
Για να γίνει εφικτός ο σχεδιασμός, πρέπει να ενισχύεται και η εξάρτηση των κατεχομένων από την Τουρκία. Κι αυτό γίνεται μέσα από τη μόνιμη οικονομική εξάρτηση, κυρίως σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της αποσχιστικής οντότητας, του «κράτους», αλλά και τα έργα υποδομής. Όπως η μεταφορά νερού με υποθαλάσσιο αγωγό από την Τουρκία στα κατεχόμενα. Αλλά και ο σχεδιασμός για μεταφορά ηλεκτρισμού, που μέχρι στιγμής δεν έχει υλοποιηθεί.
Με όλα αυτά, η κατοχική δύναμη θέλει να δημιουργήσει ένα μη ανατρέψιμο τετελεσμένο, το οποίο θα αφορά «τα δεδομένα» επί του εδάφους. Θέλει να καταστήσει τα κατεχόμενα τουρκική επαρχία, μια περιοχή-«πλυντήριο» για παράνομες συναλλαγές και δράσεις. Μια περιοχή, ένα ψευδοκράτος, που θα λειτουργεί ως δομή και κουλτούρα, με πρότυπο την τουρκική κοινωνία. Πλήρης, δηλαδή, τουρκοποίηση. Την ίδια ώρα, είναι σαφές πως εάν την Τουρκία την εξυπηρετεί να προχωρήσει σε μια συμφωνία στο Κυπριακό, θα επιδιώξει ένα συνομοσπονδιακό μοντέλο, στο οποίο μέσω του τουρκικού μουσουλμανικού συνιστώντος κρατιδίου, θα ελέγχει και το ελληνοκυπριακό και θα είναι και στην ΕΕ!
Ενδείξεις πληθυσμού μέσω κινητής τηλεφωνίας
Διαχρονικά χρησιμοποιείται ο αριθμός των συνδρομητών κινητής τηλεφωνίας για να εξαχθούν συμπεράσματα για τον πληθυσμό στα κατεχόμενα. Αυτό μπορεί να δώσει μια ένδειξη, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί βασικό στοιχείο. Δεν μπορεί να θεωρηθεί κρίσιμης σημασίας στους υπολογισμούς που γίνονται. Κι αυτό επειδή κάποιοι που επισκέπτονται τα κατεχόμενα αλλά δεν μένουν μόνιμα, όπως Τούρκοι επιχειρηματίες, ενδέχεται να είναι συνδρομητές σε εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Ή άλλοι να έχουν περισσότερες από μία συνδρομές. Τα τελευταία στοιχεία που υπάρχουν δίνουν ένα στίγμα, που πρέπει ασφαλώς να ληφθεί υπόψη.
Σημειώνεται ότι το «Ίδρυμα Τεχνολογιών Πληροφορικής και Επικοινωνίας – Bilgi Teknolojileri ve Haberleşme Kurumu (BTHK)» του κατοχικού καθεστώτος, δημοσιοποίησε την έκθεση δεδομένων του τομέα ηλεκτρονικής επικοινωνίας για το τέταρτο τρίμηνο του 2024 (περίοδος Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου).
Με βάση την έκθεση, στη συγκεκριμένη περίοδο υπήρχαν 1.062.691 εγγεγραμμένες συνδρομές κινητής τηλεφωνίας, εκ των οποίων οι 846.039 ήταν ενεργές. Στην έκθεση καταγράφονται και οι εταιρείες στις οποίες είναι εγγεγραμμένες οι συνδρομές (το 57% των συνδρομών κινητής τηλεφωνίας ήταν εγγεγραμμένες στην «εταιρεία» τηλεπικοινωνιών «Kuzey Kıbrıs Turkcell» και το υπόλοιπο 43% στην «Telsim»). Την ίδια περίοδο, υπήρχαν εγγεγραμμένες στο «τμήμα τηλεπικοινωνιών της ‘’τ.δ.β.κ.’’» συνολικά 74.928 συνδρομές σταθερής τηλεφωνίας.
Ενδιαφέρον, πάντως, έχουν και τα στοιχεία σε σχέση με την κινητικότητα των τηλεφωνικών κλήσεων. Σύμφωνα με την έκθεση, οι χώρες προς τις οποίες καταγράφεται η περισσότερη κίνηση από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας των κατεχομένων είναι η Τουρκία, η Βρετανία, η Νιγηρία, η Κυπριακή Δημοκρατία, το Ιράν και το Τουρκμενιστάν. Οι δε χώρες από τις οποίες καταγράφεται η περισσότερη κίνηση προς τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας των κατεχομένων είναι η Τουρκία, η Βρετανία και η Νιγηρία. Σε σχέση με τη Νιγηρία, φαίνεται πως οι τηλεφωνικές κλήσεις έχουν σχέση και με την παρουσία φοιτητών από τη χώρα αυτή σε «πανεπιστήμια» των κατεχομένων.
