Ζero Hedge, 1-2-22  Authored by Pat Buchanan,

[ Πρώην σύμβουλος και λογογράφος του Προέδρου Νίξον και τρεις φορές υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ, ο δημοσιολόγος Πάτρικ Μπιουκάναν αποτελεί μια πατριωτική φωνή φρόνησης, διεθνώς σεβαστή και ακουόμενη με σεβασμό]

Μετάφραση : Μιχαήλ Στυλιανού

Είναι η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας ένας σκοπός που αξίζει τον πόλεμο της Αμερικής με τη Ρωσία;

Όχι, δεν είναι. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Πρόεδρος Τζο Μπάιντεν έχει δηλώσει ότι οι ΗΠΑ δεν θα εμπλακούν στρατιωτικά σε περίπτωση εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Ο Μπάιντεν λέει ότι, ανεξάρτητα από τα συναισθήματά μας, τα ζωτικά μας συμφέροντα υπαγορεύουν να μείνουμε έξω από έναν πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας.

Αλλά γιατί τότε ο υπουργός Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν επιμένει ότι υπάρχει μια «ανοιχτή πόρτα» για την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ — όταν αυτό θα απαιτούσε από εμάς να κάνουμε αυτό που τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ υπαγορεύουν να μην κάνουμε: να πολεμήσουμε έναν πόλεμο με τη Ρωσία για την Ουκρανία;

Η “πολιτική ανοικτών θυρών” του ΝΑΤΟ βασίζεται στο Άρθρο 10, το οποίο δηλώνει ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ, “μπορούν, με ομόφωνη συμφωνία, να προσκαλέσουν οποιοδήποτε άλλο Ευρωπαϊκό Κράτος … να προσχωρήσει σε αυτή τη Συνθήκη.”

Επιπλέον, η ένταξη είναι ανοικτή σε «οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος σε θέση να προωθήσει τις αρχές αυτής της Συνθήκης και να συμβάλει στην ασφάλεια της περιοχής του Βόρειου Ατλαντικού».

Σημειώστε ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ απαιτεί “ομόφωνη” συναίνεση και των 30 παρόντων μελών.

Ο Blinken έχει δηλώσει συχνά αυτό ως πολιτική των ΗΠΑ:

“Από τη δική μας οπτική γωνία, η πόρτα του ΝΑΤΟ είναι ανοιχτή και παραμένει ανοιχτή, και αυτή είναι η δέσμευσή μας”.

Αυτό που λέει ο Μπλίνκεν είναι το εξής:

Αν και η Αμερική δεν θα αγωνιστεί σήμερα για την Ουκρανία, η Αμερική παραμένει ανοιχτή στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, στην οποία περίπτωση θα πρέπει να αγωνιστούμε για την Ουκρανία αύριο, εάν της επιτεθεί η Ρωσία.

Αυτό που πρέπει να κάνουν οι ΗΠΑ είναι να πουν με σαφήνεια ότι ενώ η Ουκρανία είναι ελεύθερη να υποβάλει αίτηση στο ΝΑΤΟ, το ΝΑΤΟ είναι ελεύθερο να ασκήσει βέτο σε αυτή την εφαρμογή και η διεύρυνση του ΝΑΤΟ πέρα από τα σημερινά ανατολικά σύνορά του έχει τελειώσει.

Σε αυτήν την κρίση, πρέπει να θυμηθούμε πώς και γιατί δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ.

Το 1949, τη χρονιά που η Κίνα έπεσε στον Μάο Ζετούνγκ και ο Ιωσήφ Στάλιν πυροδότησε ατομική βόμβα, συγκροτήσαμε το ΝΑΤΟ ως αμυντική συμμαχία για να αποτρέψουμε μια ρωσική κίνηση δυτικά, από τον Έλβα στον Ρήνο ως τη Μάγχη.

Από τα αρχικά 12 μέλη του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς βρίσκονταν στη δυτική πλευρά του Ατλαντικού. Η Ισλανδία και η Βρετανία είναι νησιά στον Ατλαντικό. Η Γαλλία και η Πορτογαλία βρίσκονταν στην ανατολική ακτή του Ατλαντικού.

Η Δανία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο βρίσκονταν στη λεωφόρο της επίθεσης που θα έπρεπε να ακολουθήσει ο Κόκκινος Στρατός για να φτάσει στη Μάγχη.

Η Νορβηγία ήταν το μοναδικό αρχικό έθνος του ΝΑΤΟ που μοιραζόταν σύνορα με την ίδια την ΕΣΣΔ. Η Ιταλία ήταν το 12ο μέλος.

Είναι σαφές ότι αυτή ήταν μια αμυντική συμμαχία για την αποτροπή μιας σοβιετικής εισβολής στη Δυτική Ευρώπη, όπως του Χίτλερ, την άνοιξη του 1940, όταν η ναζιστική Γερμανία κατέκλυσε τη Δανία, τη Νορβηγία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, το Λουξεμβούργο και τη Γαλλία και έδιωξε τους Βρετανούς από την ήπειρο στη Δουνκέρκη.

Έθνη που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ήταν η Ελλάδα και η Τουρκία το 1952, η Γερμανία το 1955 και η Ισπανία το 1982.

Αλλά, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, την ανατροπή του σοβιετικού κομμουνισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ σε 15 έθνη μέχρι το 1991, το ΝΑΤΟ,  που ο στόχος του — η άμυνα της Κεντρικής και Δυτικής Ευρώπης —  είχε επιτευχθεί,  και η αποστολή του είχε λήξει  δεν έκλεισε την επιχείρηση.

Αντ ‘αυτού, το ΝΑΤΟ πρόσθεσε 14 νέα μέλη και μετακόμισε σχεδόν 1.000 μίλια ανατολικά, στην μπροστινή αυλή της Ρωσίας και στη συνέχεια στην μπροστινή βεράντα της Ρωσίας.

Η Τσεχική Δημοκρατία, η Ουγγαρία και η Πολωνία προσχώρησαν το 1999. Η Βουλγαρία, η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Ρουμανία, η Σλοβακία και η Σλοβενία έγιναν μέλη του ΝΑΤΟ το 2004. Η Αλβανία και η Κροατία εντάχθηκαν το 2009, το Μαυροβούνιο το 2017 και η Βόρεια Μακεδονία το 2020.

Δικαιολογημένα, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν αναρωτήθηκε: Για ποιο σκοπό, και για ποιο κερδοφόρο σκοπό,  διπλασιαζόταν σε μέγεθος μια συμμαχία που συστάθηκε για να μας περιορίσει και, εάν είναι απαραίτητο, να πολεμήσει κατά της Μητέρας Ρωσίας;

Οι συμμαχίες, οι οποίες περιλαμβάνουν πολεμικές εγγυήσεις, δεσμεύσεις για μάχη για την υπεράσπιση των συμμαχικών εθνών, φέρουν πάντα κόστος και κινδύνους, καθώς επίσης ανταμοιβές και οφέλη από την άποψη της ενισχυμένης ασφάλειας.

Αλλά όταν φέραμε τη Λιθουανία, τη Λετονία και την Εσθονία στο ΝΑΤΟ, ποια οφέλη με πρόσθετη δύναμη λάβαμε για να δικαιολογήσουμε την πρόκληση που θα προκαλούσε αυτό στη Ρωσία, και τον κίνδυνο που θα μπορούσε να συνεπάγεται εάν η Μόσχα αντιτασσόταν και, μια ωραία μέρα, επέστρεφε σε αυτά τα κράτη της Βαλτικής;

Εάν δεν αγωνιστούμε για την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, του δεύτερου μεγαλύτερου έθνους στην Ευρώπη με πληθυσμό άνω των 40 εκατομμυρίων ανθρώπων, γιατί να πάμε σε πόλεμο με μια πυρηνικά οπλισμένη Ρωσία για την Εσθονία, ένα μικροσκοπικό και σχεδόν αδικαιολόγητο έθνος με πληθυσμό 1,3 εκατομμυρίων;

Εκτός από την Ουκρανία, δύο έθνη εξετάζουν το ενδεχόμενο ένταξης στο ΝΑΤΟ: η Φινλανδία και η Γεωργία. Η ένταξη των δύο θα έβαζε το ΝΑΤΟ σε ένα ακόμη σύνορο της Ρωσίας, με τις συνήθεις αμερικανικές βάσεις και δυνάμεις.

Αν και αυτό θα εξόργιζε τη Ρωσία, πώς θα μας έκανε πιο δυνατούς;

Ίσως, αντί να προσθέσουμε νέα έθνη, για λογαριασμό των οποίων θα πάμε σε πόλεμο με μια μεγάλη δύναμη όπως η Ρωσία, θα πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να μειώσουμε τον κατάλογο του ΝΑΤΟ και να περιορίσουμε τον αριθμό των εθνών για τα οποία πρέπει να αγωνιστούμε, σε εκείνα μόνο τα έθνη που είναι ζωτικής σημασίας για την ασφάλειά μας και να φέρουμε πρόσθετη δύναμη στη συμμαχία.