Σε παλαιότερο κείμενό μας είχαμε επισημάνει πως φαίνεται ότι μέσω των δομών του πολιτικού ισλάμ στην Θράκη έχουμε “μεταβίβαση” δράσεων και πρακτικών ακραίων ισλαμοφασιστικών οργανώσεων και ισλαμι(στι)κών αιρέσεων επί ελληνικού/ευρωπαϊκου εδάφους. Ιδιαίτερη αναφορά είχαμε κάνει στις πρακτικές που εντοπίσθηκαν μέσω των “ενδοκοινοτικών συγκρούσεων”  στο θρησκευτικά τάγμα Menzil, μετά τον θάνατο του Menzil Sheikh Abdulbaki Erol τον Ιούλιο 2024.

Επίσης, ισχυρούς δεσμούς με το τάγμα Menzil έχει και ο πρόεδρος  Κόμματος Μεγάλης Ενότητας (BBP) Mustafa Destici, που είναι στενός οικογενειακός φίλος της οικογένειας Σαδήκ Αχμέτ,  εργοδότης της Φούντα Αχμέτ Σαδήκ και του πρώην προέδρου του DEB/ΚΙΕΦ Μουσταφά Αλή Τσαβούς, ο οποίος την 10/3/2025 πραγματοποίησε μεγαλοπρεπή εμφάνιση σε ιφτάρ του πολιτικού ισλάμ της Θράκης στην Κομοτηνή.

Η οικογένεια του Μουσταφά Ντεστιτσί (1966)ανήκει σε μία από τις 24 φυλές του Ογούζων Τουρκμένων(Τούρκων) που ζούσαν στα όρια του κράτους των Σελτζούκων . Ανήκει στη φυλή Kılıç Aşireti .

Οι σπουδές του είναι θεολογικής κατεύθυνσηςη και επί 17 χρόνια εργαζόταν σε διάφορες θέσεις του τουρκικού δημοσίου μέχρι που παραιτήθηκε κι ανέλαβε ενεργό πολιτική δράση στο ΒΒΡ- Κόμμα Μεγάλης Ενότητας του οποίου εξελέγη Πρόεδρος , διαδεχθείς τον Muhsin Yazıcıoğlu, στο 4ο Έκτακτο Συνέδριο στις 3 Ιουλίου 2011 και  εξελέγη βουλευτής της Άγκυρας στις γενικές εκλογές του 2018.

Ο αποθανών σε αεροπορικό δυστύχημα ιδρυτής του κόμματος Muhsin Yazıcıoğlu ήταν μέλος του θρησκευτικού τάγματος Menzil και φαίνεται ότι τον διαδέχθηκε και ο Μουσταφά Ντεστιτσί, ο οποίος και πήγε στην κηδεία του Ερολ (Menzil tarikatı). Παρά τις κομματικές δηλώσεις ότι το BBP δεν έχει σχέση με ταρικάτ ο αποθανών στο δυστύχημα Muhsin Yazıcıoğlu και ιδρυτής του κόμματος  ήταν μέλος του Μενζίλ ταρικατί από την ίδρυση του .

Χαρακτηριστική είναι η δήλωση που έκανε ο επαρχιακός συντονιστής του BBP Kocaeli Metehan Küpçü σε ανάρτησή του: “Ο Πρόεδρός μας κ. Mustafa Destici συνοδεύει τον Seyyid Abdulbaki El-Husseini (Gavs) από την Άγκυρα στο Adıyaman Menzil, ο Θεός να τον κάνει γείτονα του προφήτη μας . ” 

Στην φωτό βλέπουμε το αυτοκίνητο του Μουσταφά Ντεστιτσί που ακολουθούσε την νεκρώσιμη πομπή με αυτοκίνητα που έφεραν και φάρους με παλλόμενους φάρους.

Ο Μουσταφά Ντεστιτσί ανήκει στον βαθυκρατικό μηχανισμό του παραερντογανικού καθεστώτος , θεωρείται ως ο μικρότερος εταίρος της Λαϊκής Συμμαχίας με το MHP του Ντ. Μπαχτσελί, και σε κάθε δημόσια εμφάνισή του, και στην Κομοτηνή τουλάχιστον δύο φορές για τις οποίες έχουμε άμεση αντίληψη, τονίζει ότι “Για 32 χρόνια, το Κόμμα Μεγάλης Ενότητας μας ήταν το προπύργιο της ενότητας και της αδελφοσύνης του έθνους και θα συνεχίσει να είναι το προπύργιο της ενότητας και της αδελφοσύνης του μουσουλμανικού τουρκικού έθνους. Το κοινό όνομα αυτού του έθνους είναι το Μεγάλο Τουρκικό Έθνος»

Ο Μουσταφά Ντεστιτσί είναι ένα από τα πλοκάμια του ριζοσπαστικού αναθεωρητικού παραερντογανικού καθεστώτος που μέσω ισλαμι(στι)κών δομών  και θρησκευτικών ταγμάτων ελέγχει εκείνες τις εθνικιστικές φράξιες που έχουν ως δόγμα τους τον “Παντουρκισμό” και την “Γαλάζια Πατρίδα” με μία μεταβαλλόμενη ρητορική και πρακτική.

ΠΗΓΗ: Ταξιάρχης Press

Σκέψεις για ορισμένες κορυφαίες θεσμικές προτεραιότητες θέτει ο Προκόπης Παυλόπουλος μιλώντας στο δεκαπενθήμερο ηλεκτρονικό περιοδικό «Βουλή επί του Περιστυλίου» και στο αφιέρωμα «Ποιες αλλαγές χρειάζεται το Σύνταγμα». Ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας, Ακαδημαϊκός και επίτιμος καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ θέτει το ερώτημα: Προσχηματικές αναθεωρήσεις ή συνεπής εφαρμογή του Συντάγματος;

Διαβάστε αναλυτικά όσα λέει;

Γίνεται, και πάλι, λόγος για την ανάγκη αναθεώρησης του ισχύοντος Συντάγματος. Δίχως να υποτιμώ την ανάγκη αναθεώρησης ορισμένων διατάξεών του -και κατ’ εξοχήν εκείνων του άρθρου 16 για την ίδρυση, επιτέλους, μη κρατικών μη κερδοσκοπικών ΑΕΙ με συνταγματικώς ρητώς θεσπισμένους κανόνες δικαίου- θεωρώ ότι σήμερα, ίσως περισσότερο από πριν, πρέπει να επικεντρωθούμε πολύ περισσότερο στην πιστή και συνεπή εφαρμογή των ισχυουσών διατάξεων του Συντάγματος. Και τούτο αφενός διότι τα φαινόμενα παραβίασής τους, τύποις μεν δια της νομοθετικής οδού αλλά κατ’ ουσία με αποκλειστική «πρωτοβουλία» της Εκτελεστικής Εξουσίας, αναμφιβόλως πολλαπλασιάζονται. Και, αφετέρου, αρκετές φορές στο παρελθόν αναθεωρήθηκαν διατάξεις -π.χ. οι περί εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας- όχι διότι ήταν ανεπιτυχείς ή παρωχημένες οι κανονιστικές τους ρυθμίσεις, αλλά προδήλως διότι το Πολιτικό Σύστημα δεν ήταν διατεθειμένο για τους δικούς του, πολιτικούς καθαρώς λόγους και υπολογισμούς, να τις εφαρμόσει όπως αρμόζει στον ρόλο του Ρυθμιστή του Πολιτεύματος. Και εδώ μου παρέχεται η ευκαιρία να επισημάνω και ν’ αναδείξω ότι τούτο συνιστά, κατ’ αποτέλεσμα, «παθογένεια» της ίδιας της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Και μάλιστα όχι μόνο για την Χώρα μας αλλά και για πολλές άλλες Χώρες, για τις οποίες το Σύνταγμα αποτελεί το κύριο και καίριο θεσμικό θεμέλιο της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Ειδικότερα:

Ι. Το εξαιρετικά επικίνδυνο φαινόμενο της υφέρπουσας κανονιστικής «διάβρωσης» του Συντάγματος και βασικών πτυχών της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας

Στην «επικράτεια» της Δύσης, η οποία μέχρι πρότινος διέθετε την νομιμοποίηση και την αντίστοιχη «έξωθεν καλή μαρτυρία» ενός σχεδόν υποδειγματικού σεβασμού των Δημοκρατικών Θεσμών εν γένει, η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία έχει αρχίσει να «παρακμάζει», προεχόντως κάτω από το βάρος της θεσμικής και πολιτικής «οξείδωσης» των βασικών αντηρίδων της, και κατά πρώτο λόγο του Συντάγματος. «Οξείδωσης», η οποία δοκιμάζει επικίνδυνα τις αντοχές της κατά την υπεράσπιση της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων που συνιστούν τις επιμέρους εκφάνσεις άσκησής της στην πράξη. 

Α. Συγκεκριμένα, και μεταξύ άλλων, θέτοντας συχνά στο «περιθώριο» το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος το Κράτος αδυνατεί να εγγυηθεί επαρκώς τον φιλελεύθερο χαρακτήρα της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, επέκεινα δε το θεσμικό και πολιτικό status της Διάκρισης των Εξουσιών, του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της Νομιμότητας.  Ενώ η, θεμελιώδης για την εμπέδωση της εν γένει δημοκρατικής οργάνωσης των κρατικών και των κοινωνικών δομών, αρχή της Ισότητας «υποχωρεί ατάκτως» μπροστά στην «επέλαση» των κάθε είδους ανισοτήτων. Κάπως έτσι διαγράφεται, βεβαίως σε πολύ γενικές γραμμές, αυτή η  «παρακμιακή» πορεία της κανονιστικής «ευρωστίας» του Συντάγματος και της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, με «σημείο αιχμής» την προϊούσα αδυναμία της να λειτουργήσει, κατά τον προορισμό της, ως «ιδανική» διαδικασία εγγύησης της Ελευθερίας και των Δικαιωμάτων μέσω των οποίων καθένας μπορεί να υπερασπισθεί την αξία του και την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.

Β. Ως προς τα «καθ’ ημάς», αυτό το συμπέρασμα επιβεβαίωσαν πριν λίγο καιρό π.χ. τα, κατά γενική ομολογία άκρως προβληματικά έως υπονομευτικά για την Δημοκρατία, φαινόμενα των τηλεφωνικών υποκλοπών στο πεδίο της κατά τις διατάξεις του άρθρου 19 του Συντάγματος ακώλυτης άσκησης του δικαιώματος που διασφαλίζει το απόρρητο των επικοινωνιών.  Πολλώ μάλλον όταν οι τότε ψηφισθείσες νομοθετικές ρυθμίσεις όχι μόνο δεν επέφεραν κάποιες ουσιαστικές βελτιώσεις στις ισχύουσες σχετικές διατάξεις, αλλ’ άφησαν στο περιθώριο -ή και στο «σκοτάδι»– την κατά τις διατάξεις του άρθρου 19 παρ. 2 του Συντάγματος αρμόδια για την διασφάλιση του απορρήτου των επικοινωνιών Ανεξάρτητη Αρχή, ήτοι την ΑΔΑΕ, καθιστώντας έτσι δυσχερή ή και αδύνατη την άσκηση κρίσιμων αρμοδιοτήτων της.

ΙΙ. Με οδηγό τον Μπέρτολτ Μπρεχτ: Το Σύνταγμα και η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία στον «κύκλο με την κιμωλία»

Το μείζον ζήτημα που τίθεται λοιπόν είναι αν και πώς μπορεί η πορεία αυτή ν’ αναστραφεί.  Κυρίως δε ποιος είναι σε θέση, με βάση και την ευθύνη που του αναλογεί αντιστοίχως, ν’ αναλάβει το βάρος μιας τέτοιας αναστροφής. Απεριφράστως πιστεύω ότι το βάρος τούτο «πέφτει» και στις τρεις κρατικές εξουσίες -την Νομοθετική, την Εκτελεστική και την Δικαστική- υπό την έννοια ότι αυτές οφείλουν να εφαρμόζουν πιστά το Σύνταγμα και όχι ν’ αναζητούν, κατά τις περιστάσεις, «διεξόδους» τεχνηέντως συγκεκαλυμμένης παραβίασής του. Ίσως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στον «Κύκλο με την Κιμωλία» – στην αρχική του μορφή, η οποία ολοκληρώθηκε το 1945 μέσα στα ερείπια που άφησε πίσω του ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο τίτλος του έργου ήταν «Ο Καυκασιανός κύκλος με την Κιμωλία» – μας δείχνει, και σήμερα, τον δρόμο προς αυτή την κατεύθυνση υπό συμβολισμούς μιας λογοτεχνικώς ανυπέρβλητης αλληγορίας. Αλληγορίας, η οποία μάλλον έχει πολύ πιο παλιές ρίζες, στην Βίβλο και σε κινεζικό θεατρικό μύθο:

Α. Σε μια περιοχή του Καυκάσου, χαρακτηρισμένη ως «καταραμένη», που βιώνει περίοδο μεγάλων κοινωνικών αναταραχών ο «ηγεμόνας» ανατρέπεται και εκτελείται από τους επαναστάτες.  Η φαντασμένη και ιδιοτελής σύζυγός του Νατέλα έτρεξε να σωθεί, παίρνοντας μαζί της μόνο τα κοσμήματά της και ό,τι άλλο πολύτιμο είχε, αφήνοντας όμως στην τύχη του το μονάκριβο παιδί τους, τον πρίγκιπα Μιχέλ. Το παιδί αναλαμβάνει ν’ αναθρέψει και να μεγαλώσει μια υπηρέτρια στο παλάτι των Αμπασβίλι, η Γκρούσα, που φέρνει εις πέρας την αποστολή της με αυτοθυσία, αγνοώντας κάθε είδους τεχνητά διλήμματα και απειλές.  Έτσι το παιδί επιβιώνει μόνο χάρη στην, κυριολεκτικώς μητρική, αυταπάρνηση της Γκρούσας. Οι καιροί αλλάζουν, οι επαναστάτες χάνουν την τελική μάχη.  Η Νατέλα γυρίζει πίσω, αναζητώντας το παιδί που είχε κάποτε εγκαταλείψει δίχως ίχνος μητρικής ευαισθησίας.  Τότε τίθεται το ζήτημα: Τίνος είναι το παιδί που επιβίωσε μέσα στην λαίλαπα της συμφοράς;  Της Γκρούσας που το ανέθρεψε και το μεγάλωσε, σε πείσμα των καιρών;  Ή της μάνας που το γέννησε, αλλά το άφησε στους «πέντε ανέμους»;

Β.  Ο Αζντάκ, ένας περιθωριακός που χρίσθηκε δικαστής επειδή κατά την επανάσταση έσωσε την ζωή του «Μεγάλου Δούκα» κρύβοντάς τον στο σπίτι του,  κλήθηκε να κρίνει.  Και τότε διέταξε, υπό όρους μιας σχεδόν πρωτόγονης πλην όμως βαθιά ανθρώπινης Δικαιοσύνης, κάποιο περιστασιακό βοηθό του να χαράξει με κιμωλία στο χώμα έναν κύκλο και να βάλει το παιδί στο κέντρο του.  Όποια από τις δύο «μανάδες» θα κατάφερνε να το τραβήξει προς το μέρος της, θα κέρδιζε την ιδιότυπη αυτή δίκη.  Η πραγματική μάνα, η Νατέλα, το σέρνει άσπλαχνα και βίαια κοντά της.  Η τραγική Γκρούσα, αμφιρρέποντας απεγνωσμένα, το αφήνει για να μην το πληγώσει.  Η «αποδεικτική διαδικασία» επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Στο τέλος ο Αζντάκ, αν και γνωρίζει με «δικανική πεποίθηση» ποια είναι η βιολογική μάνα, δίνει το παιδί στην Γκρούσα με το σκεπτικό ότι αυτή δεν θέλησε να το πληγώσει.  Γιατί η γνήσια ευαισθησία της ανθρώπινης υπόστασης πρέπει οπωσδήποτε να υπερισχύσει έναντι οιουδήποτε συμφέροντος, το οποίο βαίνει πέραν του προορισμού και της αξίας του Ανθρώπου.  Πρόκειται για μιαν έμμεση, και κάτω από συνθήκες «θεατρικής αδείας», επίκληση κανόνων Φυσικού Δικαίου, σε αντιπαραβολή προς το γνησίως Θετικό Δίκαιο.

ΙΙΙ. Το καθολικό και ανεπίδεκτο διαπραγμάτευσης «πρόταγμα» για την υπεράσπιση του Συντάγματος και της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας

Κάνοντας την αναγκαία αναγωγή από την αλληγορία του «Κύκλου με την Κιμωλία» στα δεδομένα της σύγχρονης «περιπέτειας» του Συντάγματος και της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ο υποθετικός δικαστής  «Αζντάκ» έχει να επιλέξει, μπροστά στο δίλημμα του ποιος είναι εκείνος ο οποίος μπορεί να υπερασπισθεί και να επαναφέρει στην πρότερη οιονεί «φυσική» κατάσταση το θεσμικό και κανονιστικό «κύρος» τους, μεταξύ:

Α.  Από την μια πλευρά της Πολιτικής Κοινωνίας –ήτοι του Κράτους εν γένει- εφόσον βεβαίως οι πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες διαχειρίζονται κυρίως την Εκτελεστική Εξουσία, έχουν την δύναμη και είναι διατεθειμένες να ξαναδώσουν στην κρατική εξουσία τον ρόλο που της αναλογεί ως προς την υπεράσπιση του Συντάγματος και των «ζωτικών» φιλελεύθερων χαρακτηριστικών της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Και, από την άλλη πλευρά, της Κοινωνίας των Πολιτών, η οποία ούτως ή άλλως έχει κάθε λόγο και κάθε συμφέρον να υπερασπισθεί την θεσμική και πολιτική φυσιογνωμία τόσο του Συντάγματος όσο και της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.  Και αυτό διότι το κρίσιμο διακύβευμα ενόψει της «παρακμιακής» πορείας του Συντάγματος και της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας είναι, αναμφιβόλως, η Ελευθερία.  Άρα τα Δικαιώματα, διά των οποίων η Κοινωνία των Πολιτών διαφυλάσσει την υπόστασή της και την επιτέλεση της αποστολής της μέσα σε συνθήκες δημοκρατικής διακυβέρνησης.

Β. Υπό τ’ ανωτέρω δεδομένα θα ήταν πολύ δύσκολο για τον δίκαιο «Αζντάκ» ν’ αναθέσει την «επιμέλεια» της, μέσω του σεβασμού του Συντάγματος, ανόρθωσης της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας αποκλειστικώς στο Κράτος μολονότι, κατά την αποστολή του, οφείλει να είναι ο «φυσικός» εγγυητής του φιλελεύθερου χαρακτήρα της, επομένως δε ο εγγυητής της Ελευθερίας και των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.  Πέραν του ότι, κατά τα προμνημονευόμενα, μεγάλο μέρος της «παρακμιακής» πορείας του Συντάγματος και της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας οφείλεται στις αδυναμίες και την ολιγωρία του κρατικού μηχανισμού, επιπροσθέτως η καταφανής έλλειψη ηγετικού κύρους των σύγχρονων πολιτικών ηγεσιών διεθνώς αναδεικνύει ότι δεν διαθέτουν τ’ απαιτούμενα εχέγγυα –θα έλεγε κανείς την απαιτούμενη πολιτική «γενναιότητα»- προκειμένου να επωμισθούν μια τόσο «ζέουσα» αποστολή.

Γ. Άρα ο ακριβοδίκαιος  «Αζντάκ», αποτιμώντας την ιστορία και την προοπτική του Συντάγματος και της Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας καθώς και την ανάγκη υπεράσπισης της Ελευθερίας και των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, θα είχε κάθε λόγο ν’ αναθέσει -βεβαίως δίχως να υποτιμά την εν γένει αποστολή του δημοκρατικώς οργανωμένου Κράτους- την «επιμέλεια» της ανόρθωσής τους κατά μεγάλο μέρος σ’ εκείνους οι οποίοι είναι ή οφείλουν να είναι διατεθειμένοι να φέρουν εις πέρας μια τέτοια αποστολή.  Σ’ εκείνους, μέσα από τους αγώνες των οποίων πριν από δύο και πλέον αιώνες «γεννήθηκε», πάνω στην θεσμική «αντηρίδα» του Συντάγματος, η Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία ως διαδικασία εγγύησης της Ελευθερίας.  Σ’ εκείνους, για τους οποίους η προστασία της αξίας του Ανθρώπου και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του είναι «βιωματική» κατάσταση, ακόμη και όταν –ιδίως σε περιόδους δημοκρατικής ομαλότητας και στοιχειώδους ευημερίας– η κατάσταση αυτή ανυπερθέτως «υποφώσκει» πάντα στο υποσυνείδητό τους ως ενεργών Πολιτών.  Με άλλες λέξεις σ’  εκείνους  οι οποίοι συγκροτούν, διαχρονικώς, την δημοκρατική Κοινωνία των Πολιτών.  Αυτό δε το μήνυμα πρέπει να στείλει, με κάθε νόμιμο και δημοκρατικό μέσο, και η δική μας Κοινωνία των Πολιτών σε καθέναν ο οποίος ευθύνεται, κατά το Σύνταγμα, για τα «ρήγματα» που προκαλούνται εδώ και καιρό και στην θωράκιση Θεμελιωδών, συνταγματικώς κατοχυρωμένων, Δικαιωμάτων. 

Επίλογος

Στις προηγηθείσες παρατηρήσεις προσθέτω τελικώς την ακόλουθη αυτονόητη επισήμανση: Η προσχηματική επίκληση δήθεν «δημόσιου συμφέροντος», το οποίο μάλιστα «αυτοαναιρείται»  κανονιστικώς εξαιτίας της εσκεμμένης «υπερχειλούς» νομικής αοριστίας του -π.χ. επίκληση της, ούτως ή άλλως αόριστης, νομικής έννοιας της εθνικής ασφάλειας μ’ ευρύτατο περιεχόμενο, ουσιαστικώς ανεπίδεκτο αποτελεσματικού δικαστικού ελέγχου- προκειμένου να δικαιολογηθούν κρατικές παρεμβάσεις που θίγουν τον ίδιο τον πυρήνα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, χειροτερεύει ακόμη περισσότερο την θέση των υπευθύνων για τέτοιες ανεπίτρεπτες παρεμβάσεις.  Διότι, και πέραν των άλλων, με τον τρόπο αυτό αλλοιώνουν, και μάλιστα ενσυνειδήτως, την έννοια και την κανονιστική λειτουργία του θεσμικώς «αυθεντικού» Δημόσιου Συμφέροντος κατά το Σύνταγμα. Άραγε η Δικαστική Εξουσία αξιοποιώντας, κατά τον προορισμό του, τον «θώρακα» της συνταγματικώς κατοχυρωμένης (άρθρο 87 του Συντάγματος) προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των λειτουργών της, θα βρει υπό τις σύγχρονες άκρως προβληματικές περιστάσεις το θάρρος να υπερασπισθεί την «φυσική» αποστολή της αναδεικνυόμενη, μέσω και δια της εφαρμογής του Συντάγματος, σε υπεύθυνο «θεματοφύλακα» της Διάκρισης των Εξουσιών, του Κράτους Δικαίου και της Αρχής της Νομιμότητας, διατηρώντας έτσι «ζωντανή» και την ελπίδα ότι ο ζοφερός «επιμενίδειος ύπνος» της Πολιτικής Κοινωνίας δεν είναι «νομοτελειακός»;

Εθνικό Συμβούλιο θα πραγματοποιηθεί το πρωί της Δευτέρας στη Γενεύη. 

Όπως πληροφορείται το ΣΙΓΜΑ, η Συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου αναμένεται να πραγματοποιηθεί στις 11 το πρωί της 17ης Μαρτίου στη Γενεύη – λίγες ώρες πριν από την έναρξη της άτυπης διευρυμένης διάσκεψης για το Κυπριακό.

Από τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου, στη Γενεύη μεταβαίνουν ο τέως Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης, οι αρχηγοί του ΔΗΣΥ, του ΑΚΕΛ, του ΔΗΚΟ, της ΕΔΕΚ, της ΔΗΠΑ και ο Αντιπρόεδρος του Κινήματος Οικολόγων, Κυριάκος Τσιμίλλης.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, στην κυπριακή αποστολή θα συμμετάσχουν, μεταξύ άλλων, ο Υπουργός Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κόμπος, η Υφυπουργός Ευρωπαϊκών Θεμάτων Μαριλένα Ραουνά, ο Διευθυντής του Διπλωματικού Γραφείου του Προέδρου, Δώρος Βενέζης, ο διαπραγματευτής Μενέλαος Μενελάου, ο Διοικητής της ΚΥΠ, Τάσος Τζιωνής, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης, και η νομική ομάδα που απαρτίζεται από τεχνοκράτες και μέλη της Νομικής Υπηρεσίας.

Σημειώνεται ότι οι εργασίες της διάσκεψης θα ξεκινήσουν στις 17 Μαρτίου στις 19:00 (τοπική ώρα) με δείπνο που θα παραθέσει ο Γενικός Γραμματέας των ΗΕ για να καλωσορίσει τους επικεφαλής των αντιπροσωπειών.

Την επόμενη ημέρα, στις 18 Μαρτίου, ο ΓΓ των ΗΕ θα έχει μεταξύ 09:00 και 10:45 διμερείς συναντήσεις με κάθε πλευρά και θα ακολουθήσει η συνεδρία της ολομέλειας στο Palais des Nations (Μέγαρο των Εθνών), την έδρα των ΗΕ στη Γενεύη, μεταξύ 11:30 και 14:30.

Διαβάστε ακόμη: 

Κομισιόν: Η ΕΕ θα είναι στη Γενεύη για άτυπη διάσκεψη

Μετέφερε σε Ερντογάν θέσεις ΕΕ στο Κυπριακό είπε ο Τουσκ στον Πρόεδρο

Αυτή θα ειναι η τουρκοκυπριακή διαπραγματευτική ομάδα για τη Γενεύη

Πηγή: Sigmalive