According to Merriam-Webster, “coalescence” refers to the act or process of coming together to form one whole, arising from the combination of distinct elements.

Written by Dr. Vassilios S. Vassiliadis*

An independent individual, unconditioned by societal norms and unattached financially or relationally, is better positioned to discern dangerous emerging tendencies like anarchy or fascism. They can “see” the pattern by recognizing the rate of change in societal dynamics, akin to measuring the temperature rise in a phase transition, where a critical point is inevitable if the trend continues. This allows them to model and correlate these changes, unlike those integrated into the system, who are often conditioned to overlook such shifts and their consequences.

As per the above, a further elaboration is: an independent individual moving through a societal system without being conditioned by its norms acts like an objective observer in quantum mechanics. They can discern emerging patterns of coalescence, where individual negative tendencies merge into a unified whole, akin to a phase transition in nonlinear systems. This coalescence often leads to catastrophic states, such as anarchy or fascism, which are predictable if one recognizes the criticality points in societal dynamics.

The concept of emergence in societal systems parallels phenomena like supersaturation in fluids, where a small disturbance can trigger rapid crystallization or vaporization. Similarly, in a society nearing criticality, the coalescence of negative tendencies can lead to sudden, drastic changes. An independent observer can recognize these shifts and predict the inevitable outcomes, unlike those integrated into the system, who are often oblivious to the approaching catastrophe.

In Greece, the past two decades have been marked by persistent economic challenges, with austerity measures and slow recovery leaving deep societal impacts. Despite recent macroeconomic stability, systemic issues such as low productivity, judicial inefficiencies, and high inequality continue to plague the country. These unresolved problems contribute to a gradual coalescence of societal discontent, as seen in rising income inequality and unmet social needs. The situation reflects a slow-burning crisis, where unresolved issues push society closer to a critical point.

Cyprus faces similar challenges, with its long-standing political division and economic vulnerabilities exacerbating societal fragmentation. The unresolved Cyprus issue fuels geopolitical tensions, while domestic inequalities and reliance on external financial systems leave the country vulnerable to economic shocks. Both nations display signs of emergent systemic stress: individual grievances coalesce into collective dissatisfaction, akin to supersaturation in physical systems. This gradual buildup of pressure suggests that both countries are moving toward a critical threshold.

The invariably now persistent negative trends in both Greece and Cyprus—such as declining living standards, increasing inequality, and unresolved political issues—indicate a downward trajectory over time. This consistent decline in key areas like economic stability, social welfare, and political cohesion inevitably leads to criticality. Just as physical systems have limits, societies also have thresholds beyond which abrupt changes occur. The continuous negative rate of “growth” in these critical areas means that both countries are approaching a phase transition, where the coalescence of negative tendencies could suddenly manifest as significant social or political upheaval. This perspective underscores the importance of recognizing these trends and addressing them before reaching a catastrophic point.

A further critical point concerns shared security threats by some of their neighboring countries, particularly here focusing on Turkey. Turkey invaded Cyprus in 1974 under obvious external power facilitation and tolerance of their ongoing occupation and division of the island. All the meanwhile both Cyprus, as “The Republic of Cyprus” signifying the unified prior status of the island-state since its liberation from British rule and declaration of its independence in 1960, as well as Greece are in constant threat of their borders by Turkey with overt friction points for decades and no satisfactory resolution of these issues. This one also remarks despite the fact that both Cyprus and Greece are member states of the European Union, and also remarkably both Greece and Turkey being full members of NATO.

It is obvious that the fusion, or “coalescence”, of the above economical, political, societal and security issues and external threats this creates an increasingly highly unstable “explosive mix” of conditions, as per the issue discussed overall in this essay and in direct relation to its observations and predictions. Now, observing societal trends within Greece and Cyprus, an independent observer might note the following behaviors along with their inevitable “cause-effect” relationships:

1. Disconnection: People increasingly isolate themselves from community life, reflecting a decline in social cohesion and civic engagement.

2. Individualism: A focus on personal gain over collective well-being, often leading to a sense of disunity and fragmentation. One might argue here that mounting health-care costs by ascribing this sector to private enterprises, does not guarantee quality. Quite the opposite, as it has been proven to be a failure to reduce costs and increase quality by the Thatcher-Regan era mantra that the private sector is more “efficient and lean” for providing this services to society. See item (6) in this list below, on “Lack of imagination” and its relationship to education.

3. Exploitation: The prevalence of exploitation by corporations and larger groups, as well as interpersonal exploitation, highlights a lack of empathy and ethical standards.

4. Indifference: A growing apathy toward social issues and community problems, which can stem from feelings of powerlessness or disillusionment.

5. Spiritual decay and stagnation: A decline in spiritual or philosophical pursuits, leading to a sense of emptiness and disorientation.

6. Lack of imagination: Reduced creativity and innovation, possibly due to systemic pressures and lack of resources. Another crucial factor is the divestment from state supported education, and shifting it to the “private sector” more and more. The private sector, as it should from one point of view, cares only about profit not “quality” which cannot be measured in monetary terms directly, especially when it comes to the intangible qualities invested into an individual by proper education as it is meant to be.

7. Flat affect in interactions: Emotionally distant or superficial interactions, which can indicate underlying emotional numbing or disconnection.

8. Materialism: An overemphasis on material possessions as a measure of success or happiness, often linked to societal pressures and advertising.

9. Lack of care for country and community: Decreased civic engagement and national pride, possibly resulting from political disillusionment or economic hardship.

10. Lack of care for friends and family: Increased stress and isolation can lead to strained personal relationships.

11. Aggressive and antisocial behaviors and violence: Rising aggression may be a response to frustration, stress, or feelings of powerlessness.

12. Societal and cultural devolution through unchecked migration: the seemingly now out-of-control migration influx has led to further fragmentation of the fabric of society and its native culture through the very rapid demographic alteration it inevitably causes at such rates of immigration into the country.

From a sociological perspective, these behaviors can be linked to systemic issues like economic inequality, political instability, and cultural shifts. Psychologically, they may reflect coping mechanisms for stress and uncertainty. Anthropologically, these trends can be seen as part of broader cultural changes influenced by the artificiality of the attempt for “globalization”, as well as of course by unquestionable technological advancements. Historically, similar patterns have been observed in societies undergoing significant stress or transformation.

The West’s deliberate choice to deindustrialize and rely heavily on the U.S. dollar as a fiat currency, bolstered by its exclusive use in oil transactions, has led to a precarious financial position. This strategy has been supported by the strategic placement of Israel, which, despite lacking natural resources, serves to maintain control over the Arab world—home to the majority of global oil reserves—through perpetual conflict and division.

This geopolitical maneuver ensures that Arab nations remain disconnected and unable to unite against Western interests, thereby maintaining the West’s grip on global energy markets. Proof is in the pudding, in the words of the “unforgettable” Joe Biden: “If Israel did not exist, we would have to invent ‘an Israel'”. Any … Israel would do in his/their logic, and not out of care for the Jewish ethnic group of human beings. Just to serve a sad agenda, as unfortunately we see now rapidly unfolding for all involved, in the not-so-long term and obvious inevitability as per the analysis presented in this essay.

The present clearly now observed trajectory mirrors conditions leading to WWI and WWII but on a more dangerous scale due to very significantly higher population densities, advanced technologies, rapid information transfer, and potent military capabilities. The persistent negative rate of societal and economic growth in the West suggests an inevitable criticality point, where coalescence of systemic failures could lead to global conflict.

As in nonlinear systems, the accumulation of unresolved tensions—economic disparities, political instability, and militarized aggression—pushes toward a phase transition that could manifest as widespread war or societal collapse. And the risk at present with the overspreading and overstretching of U.S. military assets and bases around the entire planet this time round, means a completely global ignition of unprecedented scale in recorded history.

In conclusion, if this trend continues unchecked, the coalescence point will likely result in a catastrophic global conflict surpassing previous world wars in scale and destruction. Our world is a Small World Network, meaning full connectivity of every node-country, and reachability requiring only say 1-6 steps to reach any point starting from any other point. The interconnectedness of modern systems means any criticality will ripple across nations, amplifying instability with every propagation step.

The above comprises also the full description of what constitutes a Chain Reaction—a self-amplifying runaway reaction within any type of system. An independent observer would note that the West’s overtly now aggressive policies, including the use of proxy states like Ukraine and Israel, serve as catalysts for this outcome, with its fully privately owned financial “institutions” by a handful of individuals (clique, elite group, etc., perpetuating a systemic, all-pervasive, form of corruption in the West for decades and even centuries as is evident now) acting as a further destructive catalyst and controller of Western policies in a fully centralized, and very transparently now obvious fashion, while the rest of the world grows increasingly resistant, and more successfully so, to counter all such hegemonic tactics.

A typical attitude of controlling individuals and similarly oriented and functioning organized groups, is to always use an external threat as a misdirection ruse first and foremost for controlling the populations of their group or countries (see: “Waiting for the Barbarians” by the renowned Greek poet, C.P. Cavafy: https://www.poetryfoundation.org/poems/51294/waiting-for-the-barbarians; incidentally, Constantine Cavafy or Konstantinos Kavafis more correctly in the Greek Language, was an ethnic Greek of the Diaspora in Alexandria, Egypt. He had British Citizenship which for “whatever reason” at his time he renounced later on…!!!).

Fearmongering and warmongering has been precisely for centuries now the modus operandi of the West (not their exclusive “invention” of course, to think otherwise is naive if not totally blind, but still it is absolutely what they/we use on this side of the planet to this date), and current events at the high rates they take place, force a rapid evaluation (re-evaluation) of the Western narratives and the way history has been “taught” in Western populations themselves to begin with. This is not history, this is revisionism and skewed narratives, with of course always a sprinkle of truth (one should never become blind to the two-sided nature of History, and vilify any one group solely at the expense of the other – that’s their trick!!!).

This imbalance is reaching immense levels of seriousness, and risks tipping the global system into irreversible chaos which is the only outcome to be expected without a Deus Ex Machina intervening—or, down to earth now, without serious, educated, highly-experienced and realistic true leaders taking the reigns, rather than paid-for-service demagogues and cheap actors, of at least the major players involved, particularly and critically so of the United States of America to begin with.

*Εξιδείκευση: Χημική Μηχανική, Επιχειρησιακή Έρευνα, Υπολογιστικά Μαθηματικά, Ανάλυση και Σχεδιασμός Συστημάτων,

Ανεξάρτητος Ακαδημαϊκός Σύμβουλος, 2020–,

Συνταξιούχος Senior Lecturer, Cambridge University, Chemical Engineering, 1995–2020,

Postdoctoral Research Studies Princeton University, Chemical Engineering, 1993–1994,

Ph.D. Imperial College London, Chemical Engineering, 1989–1993,

Diploma of Imperial College (D.I.C.), 1993,

Διπλωματούχος Χημικός Μηχανικός, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, 1984–1989.

Expertise: Chemical Engineering, Operations Research, Computational Mathematics, Systems Analysis and design, Independent Academic Advisor, 2020–, Retired Senior Lecturer, Cambridge University, Chemical Engineering, 1995–2020, Postdoctoral Research Studies Princeton University, Chemical Engineering, 1993–1994, Ph.D. Imperial College London, Chemical Engineering, 1989–1993, Diploma of Imperial College (D.I.C.), 1993, Diploma In Chemical Engineering, National Technical University Of Athens, 1984–1989.

Ήταν 24 Απριλίου του 2015, μία από τις πιο σημαντικές στιγμές στην πορεία μου για την ανάδειξη του μαζικού εγκλήματος εναντίον των Αρμενίων, των Ασσυρίων, αλλά και εναντίον των προγόνων μου Ελλήνων της Ιωνίας, του Πόντου, της Καππαδοκίας, της Θράκης.

Ήταν  η πρόσκληση από την Προεδρία της Δημοκρατίας της Αρμενίας για να παραστώ και να μιλήσω στις εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση εκατό ετών από τη Γενοκτονία των Αρμενίων. 

Είχαν προηγηθεί και άλλες αντίστοιχες προσκλήσεις και ακολούθησαν και άλλες από τις Αρμενικές ενώσεις στην Ελλάδα, αλλά στην υπόλοιπη Ευρώπη, καθώς και στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, αλλά εκείνη η στιγμή, η 24^η Απριλίου 2015, ήταν μοναδική.

Ένιωσα το σεβασμό, του έθνους και του κράτους που το εκπροσωπεί, στους νεκρούς του, κατάλαβα τον αγώνα για την αναγνώριση και τη δικαιοσύνη, εν τέλει ένιωσα πάρα πολλά. Μάλιστα ως επίσημος προσκεκλημένος φύτεψα ένα δέντρο στο Μνημείο της Γενοκτονίας στο Γερεβάν, όπως πράττουν όλοι οι επίσημοι προσκεκλημένοι των Αρμενίων στη μνήμη των  ενάμιση εκατομμυρίου θυμάτων. Αυτών που αγιοποιήθηκαν από την Αρμενική εκκλησία εκείνη την ημέρα, την 24^η Απριλίου 2015, ως εθνοιερομάρτυρες!

Νιώθω, από τότε που έχω μνήμη ζωής,  μεγάλη εκτίμηση για τον Αρμενικό λαό. Πέρα από τις προσωπικές αναφορές, αφού στην ιδιαίτερή μου πατρίδα την Αλεξανδρούπολη, μεγάλωσα μαζί με Αρμένιους με τους οποίους είμαι φίλος μέχρι σήμερα, η  επισήμανση  της εκτίμησης για τον Αρμενικό λαό αφορά τη συνεισφορά των διανοουμένων στον αγώνα ανάδειξης και αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Χωρίς αυτούς τους ανθρώπους στην Αρμενία και τη Διασπορά,  η Μικρά Ασία, ο Καύκασος, η Κύπρος, το Αιγαίο, η ανατολική Μεσόγειος, η Συρία, περιοχές που είδαν και συνεχίζουν να βλέπουν πολλά και συνεχή τουρκικά εγκλήματα, όπως και ολόκληρος ο κόσμος, θα μάθαινε τη συρρικνωμένη εκδοχή της Αρμενικής ιστορίας. 

Και το χειρότερο σενάριο θα ήταν ότι η ανθρωπότητα,  θα γνώριζε την Νεοτουρκική και τη Κεμαλική  εκδοχή της ιστορίας, δηλαδή το ψεύδος, μαζί με το φασισμό, τη βαρβαρότητα και το θάνατο.

Μετά από χιλιάδες  χρόνια παρουσίας οι Αρμένιοι, αλλά και οι Έλληνες και οι Ασσύριοι, καθώς και άλλοι λαοί,  έπειτα από μία διαδικασία μαζικής βίας εναντίον τους, η οποία κατέληξε σε Γενοκτονία που στοίχισε τη ζωή σε εκατομμύρια  ανθρώπους, είχαν να αντιμετωπίσουν τον  κίνδυνο οριστικής εξαφάνισής τους. Ουσιαστικά η θέση αυτή δεν είναι υπερβολική αφού εξοντώθηκε πάνω από το 50%  των Αρμενίων αλλά και των Ελλήνων. Σ’ αυτό το δεδομένο θα πρέπει να προστεθούν τα χιλιάδες ορφανά παιδιά, ο άγνωστος αριθμός γυναικών σε χηρεία με πολλαπλά τραύματα βιασμού, οι  αναρίθμητοι αγνοούμενοι, τα εκατομμύρια εξαθλιωμένοι πρόσφυγες. 

Οι πρόσφυγες αυτοί, αναζήτησαν καταφύγιο στην Σοβιετική Αρμενία στην Ελλάδα καθώς και σε άλλες χώρες,  την ίδια στιγμή που οι υπεύθυνοι της Γενοκτονίας, οι δολοφόνοι  Νεότουρκοι και  Κεμαλικοί, είχαν πιστέψει ότι είχαν τελειώσει με τα θύματά τους. Ότι οι Αρμένιοι όπως και οι άλλοι λαοί-στόχοι,  θα αποτελούσαν  έθνη των μουσείων, εξαφανισμένα, ακρωτηριασμένα,  χωρίς μνήμη. 

Ο αγώνας όμως αξιοπρέπειας, αυτοσεβασμού, αυτογνωσίας και αντίστασης στη λήθη, στο ψεύδος και στην προπαγάνδα, ο  αγώνας σε δύσκολους καιρούς και συνθήκες, έφερε αποτελέσματα. Οι Αρμένιοι στη Σοβιετική Αρμενία πήγαν ενάντια στην πολιτική φιλίας της ΕΣΣΔ με την Τουρκία και απαίτησαν μεταξύ των πολλών άλλων,  την ανέγερση του Μνημείου της Γενοκτονίας που δεσπόζει σήμερα στο Γερεβάν, απέναντι από το κατεχόμενο Αραράτ. Αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για πάνω από έναν αιώνα στη Διασπορά για την αναγνώριση της Γενοκτονίας και είδαν τα  αποτελέσματα της συνέπειας και της σοβαρότητας,που διακρίνει τους αγωνιστές της αναγνώρισης, Αρμένιους αλλά και χιλιάδες συναθλητές των Αρμενίων σε όλον τον πλανήτη. 

Έτσι η Γενοκτονία  διεθνοποιείται  από τους Αρμένιους και τους  Έλληνες του εξωτερικού σε συνεργασία με έντιμους και σοβαρούς πολιτικούς. Αυτοί με αίσθηση του καθήκοντος και έχοντας απέναντί τους την Τουρκία, συμφέροντα, λόμπυ και προπαγάνδα, οδηγούν σε αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας. Από τα κεντρικά, ομοσπονδιακά και περιφερειακά κοινοβούλια και  πολιτείες, μέχρι  υπερεθνικούς οργανισμούς (ΟΗΕ, Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κ.ά).  

Το Ευαγγέλιο αναφέρει ότι η αλήθεια απελευθερώνει.   Και πράγματι η αναγνώριση της Γενοκτονίας θα απελευθερώσει και πρώτη απ ‘ όλους  την Τουρκία και  τις δυνάμεις της άρνησης παγκοσμίως. Όπως  γράφει η κουρδικής καταγωγής Gulan Avci, μέλος του Σουηδικού κοινοβουλίου, που ψήφισε την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων το 2010,  «κάθε φορά που ακόμα μία χώρα αναγνωρίζει τη γενοκτονία  η αλήθεια πλησιάζει λίγο πιο κοντά στην Τουρκία. Δεν είναι πλέον δυνατόν να ξεφεύγει ή να παραμένει σιωπηλή για το παρελθόν. Ήρθε η ώρα η Τουρκία να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία»! 

Η απόδοση της Δικαιοσύνης   στο ζήτημα της Γενοκτονίας παρότι   κυβερνήσεις, θεσμοί, παρακράτος, προπαγάνδα και μηχανισμοί θανάτου στην Τουρκία θα ήθελαν να είναι  εξαφανισμένο,  δεν έγινε κατορθωτό.  Χιλιάδες άνθρωποι  σε όλον τον κόσμο, αγωνίζονται ενάντια στη λήθη και τη σιωπή, παλεύουν για την αναγνώριση της Γενοκτονίας, για την καταδίκη της Τουρκίας, για την επίλυση του Τουρκικού προβλήματος, όπως ονομάστηκε από τον αείμνηστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη.  

Η δικαίωση, η άνοιξη των λαών, των Αρμενίων και όλων των λαών που υπέστησαν Γενοκτονία έρχεται. Η αποσιώπηση, το ψεύδος και η λήθη ανήκουν στο παρελθόν και οι αγώνες των λαών για ελευθερία και αλήθεια δικαιώνονται. Σύντομα ο Αρμενικός λαός και οι συμπαραστάτες του, θα δουν τους καρπούς της αγωνιστικότητάς τους. Κυρίως όμως θα νιώσουν τις ψυχές των εκατομμυρίων θυμάτων να αναπαύονται. Η ιστορία, το δίκαιο και η αλήθεια θα νικήσει!  

Κωνσταντίνος Λουκόπουλος: Εθνικός διασυρμός και εξευτελισμός με το στρίβην δια της αναβολής για το καλώδιο. Εκεί το πρωί βγάζει η Milliyet έναν χάρτη από το Εθνικό Κέντρο Ερευνών του Πανεπιστημίου της Άγκυρας και μετά από μιάμιση ώρα δόθηκαν στη δημοσιότητα οι χάρτες του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού. Είναι πολλές οι ενδείξεις, ότι η Ελλάδα είχε ενημερώσει την Τουρκία για τη δημοσίευση του χάρτη, ο οποίος είναι λειψός με αρκετά ερωτηματικά. Όσοι πανηγυρίζουν να ξέρουν, ότι ο χάρτης δεν προσδιορίζει τη δικαιοδοσία. Ας προβληματιστούν για αυτά που λέμε. Να τα συγκρίνουν όσα λέμε με το κυβερνητικό αφήγημα.

Ο αντιστράτηγος ε.α. και γεωπολιτικός αναλυτής Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, μιλώντας στον 98.4, αφού διευκρίνισε ότι ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός συνιστά υποχρέωση της χώρας από Κοινοτική Οδηγία του 2014, και μάλιστα έρχεται μετά από την επιβολή προστίμου από την Ε.Ε. για τη μη ολοκλήρωσή του – έπειτα από δύο παρατάσεις – αναρωτήθηκε αν η παράθεση ενός χάρτη με αδιευκρίνιστα στοιχεία συνιστά από μόνη της Θ.Χ.Σ., και κυρίως αν μέχρι τις 28 Απριλίου θα έχουμε προλάβει να καταθέσουμε συγκεκριμένα στρατηγικά σχέδια των 4 διακριτών χωρικών ενοτήτων.

Την ίδια ώρα, όπως τονίζει ο κ. Λουκόπουλος, έχουμε «καταπιεί» την υπόθεση πόντισης ηλεκτρικού καλωδίου προς την Κύπρο, αλλά εκτοξεύουμε πομφόλυγες ότι με αυτόν τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό ματαιώνουμε το Τουρκολιβυκό μνημόνιο, την ώρα που – εντελώς τραγελαφικά – ανακηρύξαμε τμηματικά με ΦΕΚ ΑΟΖ στο Ιόνιο, αλλά μιλάμε όπως και η Τουρκία για υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο. Μας παραπλανούν. Όλα αυτά θα κριθούν στο επόμενο διάστημα, είτε στο πεδίο, είτε στη μυστική διπλωματία, για να φτάσουμε σε αυτό που είπε ο κ.Γεραπετρίτης, ότι είναι η βάση για την υπογραφή συνυποσχετικού.