Ακολουθήστε μας

Αναλύσεις

Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;

Δημοσιεύτηκε στις

(Φωτ.: Χριστίνα Κωνσταντάκη)

Δυστυχώς, η Ελλάδα θεωρείται δεδομένη από τα κυρίαρχα δυτικά κέντρα

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Η γιορτή της Αναστάσεως δίνει την ευκαιρία μιας ενδοσκόπησης ενός λαού, όπως ο ελληνικός, που στην ιστορική του διαδρομή, από την αρχαία εποχή ως τη νεότερη (για σήμερα δεν γνωρίζω), έθεσε τους βασικούς προβληματισμούς γι’ αυτό που ονομάστηκε ανθρωπισμός στη θεωρητική και πρακτική προσέγγιση. Κέντρο αυτής της προσέγγισης υπήρξε ο άνθρωπος, το δράμα και τα πάθη του.

Αντίθετη στον ανατολικό δεσποτισμό και στον δυτικό ατομικισμό, η ελληνική ιδιοπροσωπεία έχει τα δικά της χαρακτηριστικά που βιώνονται, σήμερα, υποσυνείδητα σε λαϊκό επίπεδο αλλά δεν αναπαράγονται ως διαχρονικές αξίες σε επίπεδο παιδείας. Ούτε δημόσιου λόγου. Η απουσία στη δημόσια σφαίρα αυτής της αναπαραγωγής, αυτής της ελληνικής ιδιαιτερότητας, έχει επιτρέψει τη διαμόρφωση μιας επικίνδυνης πόλωσης.

Οι αφορμές για την πόλωση δίνονται συχνά. Σήμερα είναι το Ουκρανικό πρόβλημα. Ο μανιχαϊσμός της ελληνικής κοινωνίας το βιώνει ως ελληνικό εμφύλιο. Οι μάχες που δίνονται στο διαδίκτυο είναι ομηρικές.

Σε έναν πολιτισμό όπου η αμεσότητα της δημοκρατίας και η πολυφωνία αποτελούσαν τα κύρια στοιχεία που τον διαμόρφωσαν, τείνει να επικρατήσει η βούληση κάθε εξουσίας να περιορίσει την αντίθετη άποψη. Και να την περιορίσει απόλυτα. Το ανησυχητικό είναι πως η γενική «οπαδοποίηση» αποδέχεται και ενισχύει την πολιτική αυτή σε λαϊκό επίπεδο. Η χειραγώγηση ενός λαού επιτρέπει το μονοπώλιο της κυβερνητικής εξουσίας χωρίς σοβαρές αμφισβητήσεις.

Για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις, υπάρχει θέμα ποιότητας της δημοκρατίας στη χώρα. Δημοκρατία δεν είναι, απλώς, η διενέργεια εκλογών.

Η αίσθηση ελέγχου του πολιτικού τοπίου και εύκολης χειραγώγησης της κοινής γνώμης επιτρέπει στην, κάθε φορά, κυβερνητική εξουσία να αδιαφορεί για τις επιθυμίες της κοινωνίας και να επαίρεται, εξ αυτού, ότι δεν ακολουθεί λαϊκιστική πολιτική. Αυτό έχει επιπτώσεις και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Κακά τα ψέματα. Από της δημιουργίας της ως κράτους, η Ελλάδα δεν κατάφερε ως σήμερα να αποκτήσει κάποια ανεξαρτησία στην διαμόρφωση της εξωτερικής της πολιτικής. Αυτή η αδυναμία, γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνη όταν η πολιτική ηγεσία είναι αδύναμη, όπως συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες.

Δυστυχώς, η Ελλάδα θεωρείται δεδομένη από τα κυρίαρχα δυτικά κέντρα στους θεσμούς των οποίων ανήκει.

Ένα ιδιόμορφο grupi επιχειρεί κάθε φορά να πείσει πως η υποχώρηση από διακηρυγμένες θέσεις της χώρας που προασπίζονται τα δικαιώματα και την κυριαρχία της, είναι προσαρμογή σε ένα δυτικό και συμμαχικό πνεύμα και αποφεύγει τον πόλεμο. Προετοιμάζει το έδαφος για υποχωρήσεις διά της διολισθήσεως. Αυτή η αντίληψη είναι οριζόντια στο πολιτικό φάσμα, ενδημεί σε όλους τους πολιτικούς χώρους οι οποίοι δεν διακρίνονται για καμιά διαφορά μεταξύ τους. Είναι, απλώς, ομάδες νομής της εξουσίας και όχι σύνολα με πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο.

Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα καθώς η γειτονική χώρα η οποία παραμένει συνεχής απειλή αμφισβήτησης του status quo που διαμορφώθηκε στην περιοχή εδώ και πολλά χρόνια, φαίνεται να εξέρχεται ενισχυμένη από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Για λόγους δύσκολα ερμηνεύσιμους όλες οι δυνάμεις που εμπλέκονται στον πόλεμο και οι χώρες που υποστηρίζουν διαφορετική πλευρά των εμπολέμων αναγνωρίζουν ως εξισορροπητικό τον ρόλο της Τουρκίας.

Σε αντίθεση με τη γειτονική χώρα η ελληνική κυβέρνηση στην πρώτη φάση της κρίσης χειρίστηκε με ερασιτεχνικό τρόπο τις εξελίξεις επιδεικνύοντας μια ελάχιστα διπλωματική στάση. Δύσκολα να πιστέψει κανείς πως στο επίπεδο της κυβέρνησης δεν γίνεται αντιληπτή η διάκριση της ανθρωπιστικής στάσης που έπρεπε να κρατήσει η χώρα στον πόλεμο και η εμμονή σε αρχές του διεθνούς δικαίου, όπως η μη αποδοχή της ρωσικής εισβολής, έπρεπε να διαχωριστούν από τις διπλωματικές ισορροπίες που δεν τηρήθηκαν. Η αίσθηση του δεδομένου για τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις έδωσε τα περιθώρια σε ξένες κυβερνήσεις να πιέζουν την Αθήνα για ακόμη περισσότερες αποστολές οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία πέραν αυτών (που είναι αρκετά) που εστάλησαν από τα νησιά.

Η ανησυχία για τον τρόπο που διαχειρίζονται οι ελληνικές κυβερνήσεις την ασφάλεια της χώρας επιτείνεται από το γεγονός ότι με ευκολία αποδέχτηκαν να αποσύρουν σοβιετικά οπλικά συστήματα από τα νησιά για να ικανοποιήσουν και τους δυτικούς συμμάχους και την Τουρκία η οποία το απαιτούσε. Στην ελληνική κοινή γνώμη η αποστολή αυτή παρουσιάστηκε ως ανθρωπιστική ευαισθησία στα θύματα που προκάλεσε η ρωσική εισβολή, λες και οι κυβερνήσεις είναι κατηχητικά σχολεία.

Τα οπλικά αυτά συστήματα δεν θα επιστρέψουν στην βάση τους και δεν θα αντικατασταθούν.

Έτσι, ένα τουλάχιστον μέρος της τουρκικής απαίτησης ικανοποιήθηκε και ενδεικτικό αυτής της ικανοποίησης είναι ότι η Τουρκία δεν ζητά, πλέον, άλλη αποστρατιωτικοποίηση. Κλιμάκωσε την απαίτησή της θέτοντας θέμα συνδιαχείρισης των ενεργειακών αποθεμάτων ανεξαρτήτως του τι δικαιούται με βάση το διεθνές δίκαιο.

Την ιστορία και το δίκαιο τα διαμορφώνουν οι νικητές. Και στην περίπτωση της Ουκρανίας νικητές φαίνονται να αναδεικνύονται, κυρίως, οι Αμερικανοί και δευτερευόντως, η Τουρκία. Τρίτος, δεν υπάρχει.

Δεν είναι, ακόμη, γνωστό, μέχρι ποιου σημείου είναι διατεθειμένες οι ΗΠΑ να οδηγήσουν την πίεση στην Ρωσία. Πάντως, αν τα χαρακτηριστικά αυτού του πολέμου είναι μια ιδιόμορφη, πρωταρχική, φάση ενός μακρού Τρίτου Παγκοσμίου, το διεθνές σύστημα οργάνωσης δεν ικανοποιεί την Ουάσιγκτον.

Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο δημιουργήθηκε η Κοινωνία των Εθνών η οποία εξέπνευσε μετά την λήξη του Β! Παγκοσμίου πολέμου, δίνοντας την θέση της στον ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ δεν καλύπτει σήμερα τις αμερικανικές απαιτήσεις. Ένας νέος διεθνής οργανισμός θα διαμορφωθεί αλλά η μορφή του δεν έχει γίνει ακόμη γνωστή. Ποια θέση θα έχουν σ αυτόν τον οργανισμό η Ρωσία και η Κίνα; Και τι θα γίνει με την Τουρκία η οποία απαιτεί μια θέση μονίμου μέλους;

Και σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει και ποια είναι η πολιτική της Αθήνας;

Στις κυρίαρχες ομάδες της ελληνικής πρωτεύουσας η αδυναμία διαμόρφωσης εξωτερικής πολιτικής η οποία θα υποστηρίζεται από μια ισχυρή αποτρεπτική δύναμη έχει γίνει αποδεκτή. Δεν φαίνεται να διεκδικούν τίποτε για την χώρα στην διαμόρφωση μιας νέας αρχιτεκτονικής ασφαλείας με υποβαθμισμένη την κατακερματισμένη Ευρώπη. Και όχι, μόνο αυτό. Οι αναπαραγωγοί της αμερικανικής πολιτικής στην Ελλάδα κατηγορούν ακόμη και την Γερμανία την οποία μέσω της Ουκρανίας εξευτέλισαν, ότι δεν προστρέχει με τη δέουσα επιθυμία στην ικανοποίηση των απαιτήσεων του Ουκρανού προέδρου διότι δεν εγκαταλείπουν με τη ταχύτητα που η Ουάσιγκτον υπαγορεύει το ρωσικό φυσικό αέριο.

Το γεγονός θα έχει επιπτώσεις στην γερμανική οικονομία η συμβολή της οποίας στη λειτουργία της ΕΕ είναι καταλυτική. Ούτε αυτό τους απασχολεί.

Οι ιδεολογικές και ιδεαλιστικές επικλήσεις του δυτικού κόσμου θα ήταν αποδεκτές αν δεν ήταν υποκριτικές.

Τις τελευταίες ημέρες, η Τουρκία έχει εισβάλει στο Ιράκ και βομβαρδίζει θέσεις Κούρδων έχοντας τη δυτική σιωπή εξασφαλισμένη. Στο Βόρειο Ιράκ υπάρχει μια συμπαγής κουρδική κοινότητα. Δεν είναι οι Κούρδοι της Τουρκίας. Είναι του Ιράκ. Η Τουρκία εισβάλει όποτε θέλει σε μια ανεξάρτητη χώρα, σκοτώνει, καταστρέφει και  η Δύση, αν δεν την χειροκροτεί, σιωπά.

Βεβαίως, πρέπει να καταδικάζεται η οποιαδήποτε εισβολή σε ανεξάρτητα κράτη και σωστά έγινε αυτό στην περίπτωση της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία. Δεν πρέπει να γίνει και με την Τουρκία που καταπατά κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Συρία, το Ιράκ, την Λιβύη, ακόμη και την Κύπρο;

Η διαμορφούμενη ως κυρίαρχη οπτική της Δύσης δεν έχει σχέση με το αξιακό σύστημα που επικαλούνται οι ηγεσίες της. Επικαλούνται αρχές στις οποίες δεν πιστεύουν. Εάν τις πίστευαν δεν θα διαμόρφωναν μονοπωλιακές καταστάσεις  ενημέρωσης με τις οποίες χειραγωγούν την κοινή γνώμη και εξοβελίζουν με κάθε τρόπο την άλλη άποψη. Ούτε και θα καταδίκαζαν τις εισβολές σε κράτη  à la carte.

Διαφορετικά για την Τουρκία και διαφορετικά για τη Ρωσία. Η Τουρκία και η Ρωσία προσομοιάζουν σε πολλά. Έχουν και οι δύο χώρες ένα αυταρχικό, με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά καθεστώς. Φυλακίζουν τους πολιτικούς αντιπάλους τους. Καταστέλλουν τις κοινωνικές διαμαρτυρίες. Βασανίζουν πολίτες. Εξοντώνουν τις μειονότητες. Κυνηγούν την διαφορετικότητα. Εισβάλλουν όπου θέλουν και όποτε θέλουν.

Η υποκρισία της Δύσης βρίσκεται στο ότι ενώ έχουμε να κάνουμε με δύο όμοια καθεστώτα, τα αντιμετωπίζει διαφορετικά.

Εν κατακλείδι, το ερώτημα «Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο»; Είναι υπαρκτό. Πολλά δείχνουν –τηρουμένων των αναλογιών– πως μπαίνουμε στη δεκαετία του ’50.

Είναι αυτό που επιδιώκουμε; Ή δεν μας ρωτά κανείς;

pontosnews.gr

Ο Σταύρος Καλεντερίδης, ξεκίνησε τις σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Πολιτική Επιστήμη στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έπειτα από τέσσερα χρόνια συμμετοχής στα φοιτητικά όργανα συνδιοίκησης της σχολής του και σε διάφορες οργανώσεις νέων, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό. Στη Βοστόνη των Η.Π.Α. ολοκλήρωσε δύο μεταπτυχιακά προγράμματα, στις Διεθνείς Σχέσεις (Αμερικανική εξωτερική πολιτική) και στην Επικοινωνία (Πολιτική Επικοινωνία), ενώ παράλληλα εργάστηκε στο Ελληνικό Προξενείο της Βοστόνης, στη σχολή του ως βοηθός έρευνας και σε δύο πολιτικές καμπάνιες Αμερικανών πολιτικών (Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικάνων). Μετά από τρία χρόνια στις Η.Π.Α., άκουσε το κάλεσμα της πατρίδας του και επέστρεψε πίσω με μεγάλο πόθο για προσφορά στην Ελλάδα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος δύο κοινωφελών οργανισμών, του δέλτα – πολιτική επανάσταση (πολιτικός οργανισμός) και της Λεοντίδας (ίδρυμα προώθησης θεμάτων ιστορίας, πολιτισμού και δημοκρατίας). Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ασχολείται με διάφορα εγχειρήματα πολιτικής διπλωματίας και δημοκρατίας, γράφει πολιτικά άρθρα, σχολιάζει την επικαιρότητα και συνεχίζει την προσωπική του μελέτη στην ιστορία και την πολιτική φιλοσοφία.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Thraction: Βουλευτές και Δήμαρχοι μέλη της “τουρκικής πολιτικής μαφίας” στην Θράκη

Είναι εμφανές ότι το βαθυκρατικό τουρκικό σύστημα στέλνει μηνύματα στις μελλοντικές γενιές της Μειονότητας μέσα από πρακτικές “εθνικής συσπείρωσης” και “τυφλής υπαγωγής” στις οδηγίες της “Μητέρας Πατρίδας” ενώ την ίδια στιγμή διαμορφώνει πλέγμα επιμέρους κυρώσεων για όσους κρίνονται ως “προδότες του Εθνικού Σκοπού”.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Γράφει ο Νίκος Αρβανίτης, Thraction.gr

Το άτυπο και παράνομο όργανο-ομπρέλα των παρακρατικών δομών της Άγκυρας στην Θράκη, που λειτουργεί με την δομή οργάνωσης τύπου “τουρκικής πολιτικής μαφίας” γνωστό και ως ΑΣΕΤΜΔΘ (Ανώτατη Συμβουλευτική Επιτροπή Τουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης) της οποίας προΐστατo ο παρακρατικός ψευδομουφτής Κομοτηνής κ. Ιμπραήμ Σερήφ με δεύτερο τη τάξει τον παρακρατικό ψευδομουφτή Ξάνθης κ. Μουσταφά Τράμπα “συγκροτήθηκε” σε σώμα στους χώρους της πρώην ΤΕΝΚ (Τουρκική Ένωση Νεολαίας Κομοτηνής), την Δευτέρα 17/2/2025.

Κατά την διάρκεια της συνεδρίασης της ΑΣΕΤΜΔΘ επικυρώθηκε η προειλημμένη απόφαση της Άγκυρας να διαδεχθεί τον αναιμικό πλέον Ιμπραήμ Σερήφ ο “μαθητής” του αειμνήστου Αχμέτ Μετέ και αρεστός του Αχμέτ Νταβούτογλου, Μουσταφά Τράμπα. Ο παρακρατικός υπάλληλος του φιλοπροξενικού συστήματος Σεντάτ Χασάν επανατοποθετήθηκε ως Γενικός Γραμματέας ενώ οι Δήμαρχοι Μύκης και Αρριανών προσφωνούνται ως Αντιπρόεδροι της δομής αυτή.

Ως μέλη της παρακρατικής δομής διακρίνονται εκτός των τουρκοδίαιτων μισθοδοτουμένων φιλοπροξενικών παραγόντων και έξι αιρετοί: 3 βουλευτές (ο καταδικασθείς Μπουρχάν Μπαράν άνευ κόμματος, και οι Χουσεΐν Ζεϋμπέκ και ο Οζγκιούρ Φερχάτ της Νέας Αριστεράς) και 3 Δήμαρχοι (Αχμέτ Κιούρτ-Μύκης, Ιμάμ Τζανέρ– Ιάσμου και Ερδέμ Χουσεΐν-Αρριανών).

Η παρουσία δύο βουλευτών της Νέας Αριστεράς στις παρακρατικές δομές της Άγκυρας στην Θράκη δημιουργεί μία άνευ προηγουμένου παραβίαση της Ελληνικής Έννομης Τάξης και δεν γνωρίζουμε εάν είχε ενημερωθεί ο κ.Αλέξης Χαρίτσης για την συμμετοχή των βουλευτών του στις συνεδριάσεις της παρακρατικής δομής. Επίσης τίθεται ζήτημα για το αν γνωρίζει ο Πρόεδρος της Βουλής κ .Νικήτας Κακλαμάνης την δράση των τριών βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Το αυτό ισχύει και για την παρουσία των τριών Δημάρχων και έγκειται πλέον στην αρμοδιότητα του ΥΠ.ΕΣ. και του αρμοδίου της ΑΔΑΜΑΘ Δρος Ιωάννη Σάββα για να προβεί στις κατάλληλες ενέργειες.

Κάποιοι εκ των μελών της ΑΣΕΤΜΔΘ συμμετέχουν σε σχήματα παραβατικών δραστηριοτήτων κι ευνοούν την πρακτική της “τουρκικής μαφίας” (και) στην Θράκη όπως αυτή εντοπίζεται σε μεταβιβάσεις κεφαλαίων, αγορές ακινήτων, διακινήσεις παράνομων μεταναστών και λαθραία διακίνηση εμπορευμάτων με την παθητική ή ενεργητική στάση τους. Κάποιοι εξ αυτών διατηρούν και επιχειρήσεις στην γείτονα χώρα.

Έχουμε και στο παρελθόν επισημάνει ότι το μειονοτικό παραϊερατείο επιχειρεί μέσω της υπόθεσης των “απαγορευμένων ενώσεων ” να δημιουργήσει εκείνο το υπόβαθρο μελλοντικών διεκδικήσεων στον πνεύμα της αυτοδιάθεσης και της ανατροπής μέσα από το αφήγημα των παραλλήλων δομών.

Η λειτουργία της ΑΣΕΤΜΔΘ παραπέμπει στην διαιώνιση ενός τιμωρού σχήματος που επιβάλλει “μαύρη λίστα” για τους αντιφρονούντες οι οποίοι απειλούνται με “εθνοτική-μειονοτική” απαξίωση, κοινωνική απομόνωση, οικονομική συρρίκνωση έως κατάρρευση και περιθωριοποίηση τους.

Είναι εμφανές ότι το βαθυκρατικό τουρκικό σύστημα στέλνει μηνύματα στις μελλοντικές γενιές της Μειονότητας μέσα από πρακτικές “εθνικής συσπείρωσης” και “τυφλής υπαγωγής” στις οδηγίες της “Μητέρας Πατρίδας” ενώ την ίδια στιγμή διαμορφώνει πλέγμα επιμέρους κυρώσεων για όσους κρίνονται ως “προδότες του Εθνικού Σκοπού”.

Από την συγκριτική μελέτη και την διεθνή εμπειρία έχουμε διαπιστώσει πως από παρόμοια όργανα που στηρίχθηκαν από οργανώσεις τύπου teskilat προέκυψαν δομές “εξορίστων συμβουλευτικών οργάνων”, “εξορίστων κυβερνήσεων” και ιερατεία αποφάσεων.Όπως έχουμε επισημάνει και στο παρελθόν, τα μέλη του παρακρατικού οργάνου ΑΣΕΤΜΔΘ λαμβάνουν οδηγίες από την επίσημη Τουρκία, το ΥΠΕΞ και τις θρησκευτικές δομες του πολιτικού ισλάμ της γείτονος.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Σύνοδος στο Ριάντ: Πετάνε τον Ζελένσκι στα αζήτητα

Ο Σάββας Καλεντερίδης στην εκπομπή της Τρίτης 18 Φεβρουαρίου 2025

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Θέματα Εκπομπής 18ης Φεβρουαρίου 2025
1. Κ. Μητσοτάκης στο ΕΛΚ: “Η Ευρώπη οφείλει να μιλά με μία φωνή” – Αιχμές για την άτυπη σύνοδο Μακρόν
2. Στάθης Καλύβας: Τραμπ-Βανς, τεράστια απειλή που ο κόσμος δεν έχει ξαναζήσει -Άτομα εκτός πραγματικότητας – Ο Τσίπρας με θράσος υπερασπίζεται τη Συμφωνία των Πρεσπών 17:10
3. Η Αθήνα ετοιµάζει µια µεγάλη κίνηση ανατολικά της Κάσου 31:50
4. Τουρκία: Ο Ερντογάν συναντήθηκε με τον Ζελένσκι 39:20
5. Συρία-Κούρδοι: Συνεχίζονται οι συνομιλίες των Κούρδων με τη Δαμασκό 44:30
6. Ισραήλ: Το Σάββατο απελευθερώνονται 6 όμηροι και παραδίδονται οι σοροί τεσσάρων ομήρων 48:50
7. Συνάντηση ΗΠΑ-Ρωσίας στο Ριάντ – Σχέδιο τριών φάσεων 53:40

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Ουκρανία, ΕΕ και Τραμπ: Και όποιον πάρει ο πιο… δυνατός Χάρος

Μια σχέση πολιτικής αγάπης(;) και πολιτικού μίσους(!)

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

1. Σήμερα ο Ζελένσκι μοιάζει με άνδρα μες στη θάλασσα που παλεύει με σπασμωδικές κινήσεις να μείνει στην επιφάνεια για να μη πνιγεί.

Στην Ουκρανία τα «πράγματα» δεν πάνε καθόλου καλά.

Στο κυρίως μέτωπο η ρωσική προέλαση είναι αργή μεν, ασταμάτητη δε. Στο Κουρσκ οι Ρώσοι πήραν πίσω τα δύο τρίτα των εδαφών που οι Ουκρανοί είχαν καταλάβει μετά την εισβολή τον Αύγουστο 2024.

Στον εσωτερικό της χώρας η πλειοψηφία του πληθυσμού δείχνει πλέον να μην αντέχει, να μη θέλει πια να υπομένει ατελείωτα βάσανα όχι μόνο από καταστροφές και θανάτους στο πόλεμο, αλλά και τις επίσης ατελείωτες στερήσεις όχι μόνο βασικών ειδών διατροφής, αλλά και ελευθερίας και δικαιωμάτων.

Όλο και περισσότερο κυκλοφορεί η ιδέα πως τελείωσε πια η «εποχή Ζελένσκι», ό, τι είχε και μπορούσε να δώσει το έδωσε και δεν έχει τίποτα άλλο που να αξίζει τον κόπο, παραπαίει με προτάσεις ενίοτε άκρως επικίνδυνες για ολόκληρο τον κόσμο (ζητάει πυρηνικά όπλα!), έχοντας απολέσει όποια πολιτική ισορροπία διέθετε πριν από το 2022 (εάν διέθετε) και στις επόμενες εξελίξεις.

Η έλευση του Τραμπ έγινε για να ταρακουνήσει εκ βάθρων τη θέση του Ζελένσκι ο οποίος τώρα γνωρίζει από πρώτο χέρι πως τα σχέδια του νυν προέδρου των ΗΠΑ πάνε να πραγματοποιηθούν ακριβώς έτσι όπως είχαν διατυπωθεί την εποχή της υποψηφιότητάς του, τότε που ίσως όλοι, κακώς επηρμένοι από τα καμώματα του Μπάιντεν, μάλλον δεν είχαν πιστέψει ούτε στα λόγια του Τραμπ ούτε, ακόμη περισσότερο, στην επάνοδό του στη προεδρία. Γι’ αυτό και δεν κρατήθηκαν από το να του απευθύνουν όποιες χειρότερες κριτικές, ύβρεις και… «περιποιημένες» φραστικές κλωτσιές.

Σήμερα, όχι μόνο στις διαθέσεις των ιδίων των Ουκρανών, αλλά σχεδόν βέβαια προπαντός στη σκέψη του Αμερικανού προέδρου μπαίνει για τα καλά η ιδέα ότι ο Ζελένσκι έπαψε πλέον να είναι νομιμοποιημένος να φέρεται ως πρόεδρος, είναι παρείσακτος «πρόεδρος» που κάνει ό, τι μπορεί για να διατηρήσει τον πόλεμο καμουφλάροντας το με το να κατηγορεί τους Ρώσους ότι αυτοί δεν θέλουν ειρήνη και επιμένει να κρατά σε ισχύ το δικό του διάταγμα μη προκήρυξης εκλογών εν καιρώ πολέμου και με στρατιωτικό νόμο γιατί έτσι προσωπικά του συμφέρει.

Όλα ετούτα, από μέρος των ρωσικών πολιτικών αντιουκρανικών κατηγοριών, τον τελευταίο καιρό πέρασαν στη συνείδηση των Ουκρανών πολιτών, αλλά και των Αμερικανών αξιωματούχων.

Υπάρχει στην Ουκρανία μια τάση που θεωρεί τον Ζελένσκι ως καταχραστή της εξουσίας, κάτι που, μαζί με τις προσδοκίες που εμπνέει ο Τραμπ στον ουκρανικό λαό για μια επιτέλους επίτευξη σταθερής ειρήνης, οδηγεί σαν σε μια γενική αίσθηση προεκλογικής ατμόσφαιρας, θα λέγαμε, όντας οι εκλογές (προεδρικές και βουλευτικές) ο μόνος τρόπος για να διασαφηνιστεί μια κατάσταση που όσο πάει γίνεται όλο και πιο ομιχλώδης και βόρβορο

Ακούστηκε για τις εκλογές μια ημερομηνία γύρω στο προσεχή Οκτώβρη. Μάλλον πρέπει να είναι κάποιο κακόγουστο χωρατό. Το πιο επιθυμητό και λογικό θα ήταν αμέσως μετά την παύση των εχθροπραξιών και ανακωχή να αρθούν όλα τα σχετικά νομικά εμπόδια και να οργανωθεί η διαδικασία προκήρυξης προεδρικών εκλογών μέσα στο επόμενο σαρανταπενταήμερο.

Η Ουκρανία έχει ανάγκη από έναν «έγκυρο» πρόεδρο που θα μεριμνήσει για τις επόμενες βουλευτικές και δημοτικές εκλογές, και αυτές απαραίτητες.

Πρόεδρος λοιπόν και κυβέρνηση «νέας κοπής» ικανοί να αντιμετωπίσουν και προπαντός να περιορίσουν δραστικά (αν όχι εκριζώσουν) την εκτεταμένη διαφθορά που παντού «κυβερνά» και τα «κρούσματά» της βρίσκονται όχι μόνο σχεδόν σε όλα τα πολιτικο-οικονομικά στρ’ωματα, αλλά και σε όλες τις τάξεις της κοινωνίας.

Ο αναλυτής Konstantin Skorkov στο Carnegie Politika εκφράζει ορισμένες ενδιαφέρουσες απόψεις σχετικά με την «υπόθεση εκλογές» που συζητιέται με αυξανόμενη επιμονή.

Κατά τη γνώμη του, στις προσεχείς εκλογές ο Ζελένσκι θα μπορεί να επανεκλεγεί μόνο εάν αποφύγει την άμεση αντιπαράθεση με τον Valery Zaluzhny, πρώην αρχηγό ΓΕΕΘΑ και σήμερα «εξόριστο» μεν στο Λονδίνο ως πρέσβης Ουκρανίας, ωστόσο ακόμα με μια αξεπέραστη δημοτικότητα 80% πολιτών που του έχουν εμπιστοσύνη!

Και ο πρώην πρόεδρος Petro Poroshenko φαίνεται πως «κινείται» για μια μελλοντική προεδρική υποψηφιότητα. Κάποιοι μιλούν για συνεργασία του με τον Zaluzhny, όσο «παράξενο» κι αν δείχνει αυτό.

Στο Παρίσι πολύ πρόσφατα, σε μια διάσκεψη η πρώην premier Yulia Tymoshenko συναντήθηκε με τον ειδικό απεσταλμένο του Τραμπ Keith Kellogg. Ταυτόχρονα, στο Κίεβο ο πρώην πρόεδρος της Verkhovna Rada, Dmytro Razumkov δεν δίστασε να καταδικάσει την απόφαση του Ζελένσκι να καλέσει υπό τα όπλα τους νέους κάτω των 25 ετών για να τους στείλει να πολεμήσουν (και να πεθάνουν!).

Μια άλλη όμως απειλή για το εκλογικό (και όχι μόνο) μέλλον του Ζελένσκι φαίνεται πως αντιπροσωπεύει ο δήμαρχος Κίεβου Vitaly Klitschko, τον οποίο κιόλας από τώρα οι «ζελενσκικοί» προσπαθούν να δυσφημήσουν. Υποψήφιος πρόεδρος μπορεί να εμφανιστεί και ο διευθυντής της στρατιωτικής αντικατασκοπίας Kyrylo Budanov ο οποίος σίγουρα χαίρει μεγαλύτερης εμπιστοσύνης από όση ο Ζελένσκι, αν όχι και από εκείνη για τον Zaluzhny.

Κατά τα άλλα, ο πρώην leader της «Πλατφόρμας για τη ζωή» Yuri Boikov παραμένει δηλωμένος φιλορώσος, αν και όχι λιγότερο επικριτές του Ζελένσκι και της κυβέρνησης του είναι ο βουλευτής Sergei Levochkin και o δήμαρχος της Οδησσού Gennady Trukhanov αντίστοιχα ο πρώτος αναφορικά με τις πιέσεις που ασκούνται για να καταργηθεί η ρωσική γλώσσα και ο δεύτερος για την αλλαγή που επιχειρείται της τοπωνυμίας σε σχέση με τη Ρωσία και την ΕΣΣΔ.

Μαζί τους και οι πρώην ζελενσκικοί Artem Dmytruk, Oleksandr Dubinsky και Oleksiy Arestovych.

Το συμπέρασμα, τελικά, είναι πως η τύχη του Ζελένσκι εξαρτάται, σε τοπικό επίπεδο, από ουκ ολίγους σημαντικούς «προσωπικούς παράγοντες» οι οποίοι έχουν ισχυρές δυνατότητες να θέσουν εκτός μάχης τον έτσι κι αλλιώς απον0ομιμοποιημένο νυν «πρόεδρο».

Απ’ την άλλη, κομβική και ουσιαστικότερη είναι η θέση επιβολής του Αμερικανού προέδρου τον οποίο μπορούν αρκετά να «βοηθήσουν» επί τόπου όλοι οι «υποψήφιοι» που είδαμε παραπάνω.

2. Στο πρόσφατο Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ουκρανία ειπώθηκαν μερικές αλήθειες και εκφράστηκαν ορισμένες «διευκρινίσεις» έτσι ώστε να μην υπάρχουν περιττές ψευδαισθήσεις και ψεύτικες ελπίδες/προοπτικές.

Βέβαια ολόκληρο το ΝΑΤΟ «σείστηκε» όταν ο Αμερικανός ΥΠΑΜ Pete Hegseth έθεσε ωμά τις αμερικανικές προτεραιότητες (που δεν συμπίπτουν με τις ευρωπαϊκές.κοινοτικές) και τις ευρωπαϊκές/κοινοτικές υποχρεώσεις, κάτι που και ο αντιπρόεδρος ΗΠΑ J. D. Vance έχει υπενθυμίσει στο Μόναχο.

Κατ’ αρχήν εκκρεμεί η λύση των δύο «προβλημάτων»: η γραμμή για την ειρήνη στην Ουκρανία και η ταυτόχρονη αρκετά μεγαλύτερη ανάγκη συμμετοχής στα έξοδα ΝΑΤΟ.

Για τη πρώτη, οι Κοινοτικοί ευρωπαίοι δεν συμφωνούν. Για τη δεύτερη συμφωνούν μεν επί της αρχής, διαφωνούν δε για τα ‘ποσά’!

Για τη πρώτη, η κατραπακιά της μη άμεσης συμμετοχής στις διαπραγματεύσεις που αιωρείται ενοχλεί τα μάλα τις Βρυξέλλες και κάνει να παραμιλάει η Kaja Kallas. Για τη δεύτερη, η ΕΕ είναι ένας πύργος της Βαβέλ, όπου δύσκολα μπορεί να βρεθεί άκρη: 2%, 3%, 5%, ως και 8% τώρα, είναι οι «επιλογές» που «διαιρούν» όλο και περισσότερο την ήδη κατακερματισμένη Κοινότητα.

Υπ‘ αυτές τις συνθήκες το ΝΑΤΟ βρίσκεται στην ουσία ένα βήμα πριν από τη διάλυση, έχοντας υπόψη και τις ριζοσπαστικές απόψεις του Τραμπ για τη χρησιμότητα της «συμμαχίας» και για την «αμερικανική προστασία της Ευρώπης» και απόσυρση/κλείσιμο πολλών βάσεων επί ευρωπαϊκού εδάφους τις οποίες θεωρεί «υπερβολικές» και «άχρηστες» και για τις οποίες μάλλον θα επανέλθει στο προσεχές χρονικό διάστημα.

Όλα ετούτα πάντα σε συνδυασμό με την «πεποίθησή» του πως δεν μπορούν οι Αμερικανοί φορολογούμενοι να πληρώνουν για τους χαραμοφάηδες Ευρωπαίους που «τη βρίσκουν» στο οι «άλλοι» να τους προστατεύουν χωρίς αυτοί να κάνουν τίποτα, ενώ πρέπει να ξοδεύουν τα ίδια τα λεφτά τους για να αυτοπροστατευτούν, αν θέλουν!

Και εδώ μπαίνει και το θέμα της Ουκρανίας, για την οποία ο Τραμπ λέει πως θα πάψει οριστικά να ξοδεύει δολάρια και θα πρέπει οι Κοινοτικοί να αναλάβουν την «συντήρησή» της.

Αυτό σημαίνει αυτομάτως και πολύ απλά πως το «βάρος» της Ουκρανίας γίνεται αβάσταχτο για την Ευρώπη/ΕΕ.

Το Bloomberg υπολόγισε ότι το τελικό ποσό που οι Κοινοτικοί θα πρέπει να ξοδέψουν αγγίζει τις 3.100 δις δολάρια για τα επόμενα δέκα χρόνια εάν επιθυμούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες/απαιτήσεις των Ουκρανών «φίλων». Μιλάμε λοιπόν για τρία τρισεκατομμύρια δολάρια, ένα ποσό που σίγουρα… προκαλεί ζάλη!

Μέσα σε αυτή την οικονομική πανούκλα αποκτά επείγουσα εφαρμογή και το σχέδιο συγκρότησης ενός αυτούσιου ευρωπαϊκού, δηλαδή κοινοτικού στρατού για την ασφάλεια και αποτροπή τυχόν επικίνδυνων καταστάσεων εις βάρος της ΕΕ.

Οι «εγκέφαλοι» της ΕΕ με τα παραφουσκωμένα μυαλά τους μιλούν συνέχεια για έναν δήθεν κίνδυνο ρωσικής εισβολής πέρα της Ουκρανίας. Τους έπιασε αμόκ με τις τάχα μου ρωσικές επιθέσεις! Κατά τα φαντασιακά λεγομενά τους, είναι παράλογα παροξυσμικά σίγουρο πως όταν οι Ρώσοι θα έχουν «ξεμπερδέψει» με την Ουκρανία, αμέσως μετά θα στραφούν εναντίον άλλων κοινοτικών χωρών με πρώτες τη Πολωνία και τις βαλτικές χώρες.

Ίσως αυτή τη δήθεν μελλοντική κατάσταση ενίσχυσε πρόσφατα και η παρατήρηση του Τραμπ ο οποίος έχει δηλώσει πως είναι πολύ πιθανόν στο σχετικά κοντινό μέλλον η Ουκρανία να γίνει ρωσική. Βέβαια το ενδιαφέρον του Τραμπ για τις ουκρανικές σπάνιες γαίες δεν «ταιριάζει» καθόλου με την εν λόγω παρατήρησή του για ρωσωποίηση της Ουκρανίας.

Σενάρια πολλά άρχισαν να κυκλοφορούν, ειδικά σε επίπεδο κοινοτικό.

Οι Κοινοτικοί, ως πρώιμοι πιο βασιλικοί του βασιλιά και ανεδαφικά πρωτοστατούντες ενάντια μιας Ρωσίας που από το 2022 έγινε δήθεν ο «μπαμπούλας» που θα μας φάει όλους(!), ακραίοι πολεμοκάπηλοι και σήμερα, περισσότερο από ποτέ, εκνευρισμένοι από την ήττα τους που νόμιζαν πως θα ήταν νίκη,

αυτοί οι Κοινοτικοί λοιπόν που ανόητα ζητούν έναν «αέναο πόλεμο» με τη Ρωσία, είναι και εκείνοι οι οποίοι την Ευρώπη από ανθηρή που ήταν την κατάντησαν ζητιάνα και διεθνές περίγελο, άνοες εγκληματίες που από τα ζεστά τους γραφεία επιμένουν όπως οι χώρες τους αιματοκυλιστούν για χάρη της άλογης αντιρωσικής τους παροζάλης!!

Κάποιοι θα πρέπει να τους σταματήσουν πριν είναι πολύ αργά.

Γιατί τώρα πιο πολύ ακόμη λύσσαξαν βλέποντας τον Τραμπ να τους εγκαταλείπει, και να χάνουν την «ησυχία» τους επειδή παύει να υπάρχει πια η «αμέριστη» «ομπρέλα προστασίας» των «φίλων-συμμάχων» πέρα του Ατλαντικού, κάτω απ’ την οποία αναπαυόντουσαν αμέριμνοι ενώ τώρα πρέπει να «ξεβρακωθούν» για να κρατήσουν εν ζωή την αυτόκλητα προστατευόμενη Ουκρανία του «φίλου» Ζελένσκι.

Και πολύ τους ενοχλεί που ο Τραμπ είπε: «Εμείς έχουμε έναν ωκεανό ανάμεσά μας. Αυτοί όχι», και μάλλον θα πρέπει να αναγκαστούν να αυξήσουν τα στρατιωτικά/πολεμικά έξοδα πέρα του 5% που κιόλας τους τρομοκρατεί γιατί πρέπει να εφαρμόσουν εν καιρώ ειρήνης μια πολιτική και οικονομία πολέμου αντιβαίνοντας επιδεικτικά τη βούληση των λαών τους, ήδη κατά μεγάλη πλειοψηφία εχθρικοί και δυσανασχετούντες.

Και τρομοκράτησε τους ιεράρχες του ιερατείου των Βρυξελλών εκείνο που είπε, επιβεβαιώνοντας τον «αρχηγό»» του, ο ΥΠΑΜ Pete Hegseth στους ομόλογους του στο ΝΑΤΟ, ότι:

1) δεν είναι ρεαλιστική η σκέψη μιας Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ

2) η σκέψη επανακατάληψης απ’ την Ουκρανία των εδαφών που έχασε

3) και ο μόνος τρόπος να σταθεί στα πόδια του το ΝΑΤΟ και να προστατέψει την Ουκρανία είναι οι «σύμμαχοί μας Ευρωπαίοι» να μπουν στην αρένα και να αναλάβουν εξ ολοκλήρου την ασφάλεια της ευρωπαϊκήε ηπείρου.

Το ότι ο Τραμπ είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να εγκαταλείψει την Ευρώπη και να την αφήσει να βράζει μέσα στο ζουμί της, το ζουμί του, κατά γενική ομολογία, διεφθαρμένου και ναρκισσιστικού ιερατείου των Βρυξελλών, είναι μια προοπτική που ξετρελαίνει τους ταγούς τις περίοπτης «Κομισιόν», οι οποίοι ήδη είχαν ξετρελαθεί όταν ο Τραμπ είχε τηλεφωνήσει στον Πούτιν χωρίς να το συζητήσει προηγουμένως με αυτούς!!

Και έτσι τώρα που οι Κοινοτικοί κρατούν στα χέρια τους τη «βραστή πατάτα» της Ουκρανίας και της συνέχειας ή όχι του πολέμου, δε βρήκαν τίποτα άλλο από το να απαξιώσουν την «εγγύτητα» Τραμπ και Πούτιν ως νίκη της pax putiniana και ως δήθεν «επιβολή» του Πούτιν επί του Τραμπ υποτιμώντας αυτόν σαν να είναι ένα παιδσρέλι που τρώει κουτόχορτο!

Κάπως «εξ ιδίων τα αλλότρια»; ‘Η ο μύθος της αλεπούς και τα σταφύλια;

Τέλος, και κάτι άλλο ακόμα, σημαντικότατο.

Πάλι πολύ «πείραξε» τους Κοινοτικούς (που βλέπουν όλα τα δις ευρώ που ξόδεψαν για την Ουκρανία και η ιδέα τους για νίκη να πηγαίνουν στράφι) η προσέγγιση του Τραμπ με την Σαουδαραβία και τον πρίγκιπα διάδοχο του θρόνου Mohammad bin Salman ως προνομιούχο μέλος για τις συζητήσεις περί ειρήνης στην Ουκρανία.

Περίμεναν να είναι αυτοί στη θέση του!!

Η άμεση εμπλοκή του Ριάντ προσδίδει στην «υπόθεση Ουκρανία» μια εξαιρετική γεωπολιτική αξιακή διάσταση. Αυτό σημαίνει επίσης πως για τον Τραμπ στη Μέση Ανατολή ο κεντρικός «παίχτης» είναι ο MbS και όχι ο Netanyahu!

Έτσι νέες, ισχυρότερες ισορροπίες δημιουργούνται, διόλου απίθανο βασισμένες σε χοντρά ποσά δολαρίων και με «600 δις αιτίες», όσα τα δις δολαρίων που η Σαουδαραβία επένδυσε στις ΗΠΑ!

Είπαμε: παντού και πάντα: largent fait la guerre.

Απ’ την άλλη, οι Ουκρανοί φωνάζουν: «καμία συμφωνία χωρίς εμάς», για την προσεχή διάσκεψη ειρήνης.

Μάλλον οι Ουκρανοί ως ηττημένοι θα είναι «μέσα», απλώς για να γνωρίσουν τι έχει αποφασιστεί γι’ αυτούς. Ίσως και όχι. Θα δούμε.

Το τεράστιο πρόβλημα όμως το έχουν οι Ευρωπαίοι-Κοινοτικοί. Αλήθεια, θα μπορέσουν να είναι, έστω και «παρατηρητές»; Ή μέλη χωρίς δικαίωμα ψήφου;

Συνέχεια ανάγνωσης

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Γενικά θέματα21 λεπτά πριν

Μαθητές από τέσσερα σχολεία της Κύπρου στο Ευρωκοινοβούλιο

Για αρκετά παιδιά ήταν το πρώτο τους ταξίδι εκτός Κύπρου και μια μοναδική εμπειρία όπως δήλωσαν.

Ιστορία - Πολιτισμός50 λεπτά πριν

Ζωντάνεψαν τα Φουρνά Ευρυτανίας! Έφεραν πολύτεκνους και κράτησαν ανοικτό το σχολείο στο χωριό

Η εκκλησία, η αυτοδιοίκηση, οι τοπικοί φορείς κάνουν ότι τους αναλογεί για να παραμείνει ζωντανή η επαρχία, είναι η σειρά...

Πολιτική1 ώρα πριν

Χρόνος: Απόβαση Τούρκων αυτοδιοικητικών στην Κομοτηνή, χωρίς επίσημες θεσμικές συναντήσεις

Ο νομάρχης Αδριανούπολης Γιουνούς Σεζέρ επισκέφτηκε την πόλη μας πριν μερικές ημέρες, όπως είχε κάνει και πέρσι τέτοια εποχή. Τότε,...

Διεθνή2 ώρες πριν

Εύθραυστη η κατάσταση και αμερικανικό τελεσίγραφο στον Νότιο Λίβανο! Ρευστή η πορεία της εκεχειρίας στη Γάζα

Παρότι ολοκληρώθηκε χθες η απόσυρση μεγάλης μερίδας ισραηλινών στρατευμάτων από τον Νότιο Λίβανο, έκρυθμη παραμένει η κατάσταση στην μεθόριο. Οι...

Πολιτική2 ώρες πριν

Το σκληρό μάθημα για ΕΕ από το παζάρι Τραμπ με Πούτιν για την Ουκρανία

Οι συνομιλίες ΗΠΑ - Ρωσίας για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, και οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.

Δημοφιλή