Ακολουθήστε μας

Άμυνα

Προκόπης Παυλόπουλος: Η απόφαση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης του 2016 ακυρώνει την αβάσιμη και ανιστόρητη τουρκική «ρητορική»! Τα Ελληνικά Νησιά, όπως το Καστελλόριζο, έχουν εκτός από Αιγιαλίτιδα Ζώνη και Υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη

Δημοσιεύτηκε στις

Προκόπης Παυλόπουλος: Οι θέσεις του Αριστοτέλους περί Επιείκειας παραμένουν και σήμερα επίκαιρες στο πεδίο ερμηνείας και εφαρμογής του Διεθνούς Δικαίου, άρα και του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας κατά την Σύμβαση του Montego Bay του 1982. Η απόφαση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης του 2016, «Φιλιππίνες κατά Κίνας», παράγει νομολογία, κατά την οποία τα Ελληνικά Νησιά, όπως το Καστελλόριζο, έχουν εκτός από Αιγιαλίτιδα Ζώνη και Υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και έτσι ακυρώνει στο ακέραιο την περί του αντιθέτου αβάσιμη και ανιστόρητη τουρκική «ρητορική»

Καστελλόριζο 11-7-2022

Μιλώντας στο 8ο Διεθνές Θερινό Πανεπιστήμιο που οργανώνεται στο Καστελλόριζο, με θέμα «Η επικαιρότητα της θεωρίας του Αριστοτέλους περί Επιείκειας στο πεδίο του σύγχρονου Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου», ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Επίτιμος Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Προκόπιος Παυλόπουλος επισήμανε -με βάση την αντίστοιχη ομιλία του στο Διαδικτυακό Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο του Κέντρου Αριστοτελικών Μελετών, στις 21/2/2022- και τα εξής:

«Η Επιστημονική Κοινότητα, διεθνώς, δικαίως αναγνωρίζει στον Αριστοτέλη, με βάση την ποσότητα και ιδίως την ποιότητα του έργου του, τον τίτλο του «Πατέρα των Επιστημών». Τούτο αιτιολογείται και τεκμηριώνεται και από το ότι, σύμφωνα με τις έρευνες και τους συνακόλουθους υπολογισμούς των Αλεξανδρινών, ο Αριστοτέλης συνέγραψε πάνω από 400 βιβλία. Καίτοι μεγάλο μέρος του έργου του Αριστοτέλους δεν κατέστη δυνατό να διασωθεί στην πορεία των αιώνων, τα τμήματά του εκείνα, τα οποία μας περιήλθαν, αρκούν για να καταδείξουν και τούτο: Η σκέψη του Αριστοτέλους επεκτάθηκε και εμβάθυνε σ’ ευρύ φάσμα του επιστητού της εποχής του, με αποτέλεσμα η προσφορά της να καλύπτει αφενός την ίδια την υφή της επιστημονικής μεθόδου εν γένει και, αφετέρου, σημαντικό μέρος των επιστημονικών πεδίων.

Α. Με βάση τις ως άνω διαπιστώσεις δεν είναι -κάθε άλλο- παράδοξο να υποστηριχθεί ότι και η Νομική Επιστήμη, ως μέρος των Θεωρητικών Επιστημών, οφείλει πολλά στην φιλοσοφική αναζήτηση του Αριστοτέλους. Ιδίως τα «Ηθικά Νικομάχεια», η «Ρητορική» και η «Αθηναίων Πολιτεία» εμπεριέχουν αναλύσεις, εξαιρετικά χρήσιμες ως σήμερα, οι οποίες μέσ’ από την θεωρητική, και με καθαρώς επιστημονική μεθοδολογία, προσέγγιση κυρίως του Δικαίου και της Δικαιοσύνης καταδεικνύουν μ’ ενάργεια την πολυπρισματική και ουσιαστική «οφειλή» της σύγχρονης Νομικής Επιστήμης στο έργο του Αριστοτέλους. Μέρος της «οφειλής» αυτής είναι τόσο η έννοια της Επιείκειας, ως θεμελιώδους ρήτρας ερμηνείας και εφαρμογής του Δικαίου, στο σύνολό του, όσο και η έννοια της Διαιτησίας. Οι κατ’ Αριστοτέλη έννοιες της Επιείκειας και της Διαιτησίας εξετάζονται εδώ αποκλειστικώς στο πεδίο του σύγχρονου Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου. Και ακόμη πιο συγκεκριμένα, στο ειδικότερο εκείνο πεδίο του που αφορά το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ, κατά την Σύμβαση του Montego Bay του 1982, με βάση την ακόλουθη σειρά συλλογισμών:

Β. Μια από τις κυριότερες αιτίες, οι οποίες υπονομεύουν τα θεμέλια της σύγχρονης Αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, είναι και το ότι βασικοί πυλώνες της – πραγματικές «αντηρίδες» για την εκπλήρωση της εκ καταγωγής αποστολής της, που συνίσταται κατ’ εξοχήν στην εγγύηση της ακώλυτης άσκησης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων του Ανθρώπου – έχουν αρχίσει να διαβρώνονται επικινδύνως. Μεταξύ των πυλώνων αυτών συγκαταλέγονται, δυστυχώς, το Κράτος Δικαίου και το αναπόσπαστο θεσμικό «παρακολούθημά» του, η Αρχή της Νομιμότητας. Αυτό οφείλεται, σε μεγάλο τουλάχιστον βαθμό, στο ότι ο ρυθμιστικός τους «πυρήνας», ο κανόνας δικαίου, ο οποίος θεσπίζεται από την Πολιτεία διαθέτοντας έτσι την απαραίτητη για το κανονιστικό του κύρος δημοκρατική νομιμοποίηση, διαβρώνεται αντιστοίχως, και μάλιστα με γεωμετρικώς αύξουσα ένταση. Τούτο ισχύει διεθνώς, και δη σε κάθε πτυχή του ισχύοντος Δικαίου, είτε πρόκειται για το Εθνικό είτε πρόκειται για το Ευρωπαϊκό και, προεχόντως, για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο. Και προκύπτει, κατά κύριο λόγο, εκ του ότι ο κανόνας δικαίου, εκ φύσεως γενικός και αόριστος αφού πρέπει να υπηρετεί την αρχή της αναλογικής Ισότητας και της «έννοιας γένους», της Αναλογικής Δικαιοσύνης, αδυνατεί να πλαισιώσει κανονιστικώς, με την επιβαλλόμενη για την εγγενή ρυθμιστική του επάρκεια, την κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, άρα τις αντίστοιχες κοινωνικοοικονομικές σχέσεις μεταξύ των μελών κάθε κοινωνικού συνόλου, εντός του οποίου είναι προορισμένος να εφαρμόζεται. Η Οικονομική Παγκοσμιοποίηση και η ραγδαία εξέλιξη της Τεχνολογίας μεταβάλλουν με τέτοια ταχύτητα την κοινωνικοοικονομική «υποδομή», της οποίας ο κανόνας δικαίου αποτελεί θεσμικό «εποικοδόμημα» -φυσικά με αμφίδρομη μεταξύ τους κανονιστική επιρροή- ώστε ο μεν Νομοθέτης, ο κάθε νομοθέτης, δεν μπορεί να προβλέψει με την απαιτούμενη «οξυδέρκεια» τις μελλοντικές εξελίξεις, που το θεσμικό του δημιούργημα καλείται να πλαισιώσει ρυθμιστικώς. Άρα οι κανόνες δικαίου, τους οποίους θεσπίζει, είτε είναι «θνησιγενείς», με την έννοια ότι τείνουν να ξεπερασθούν αμέσως μετά την έναρξη της ισχύος τους, είτε διατυπώνονται με μεγάλη γενικότητα. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό ώστε ο δικαστής, ο οποίος καλείται να τους ερμηνεύσει και να τους εφαρμόσει στην πράξη, αναγκάζεται να δικαιοδοτεί ακόμη και «δικαιοπλαστικώς», αφενός για να καλύψει τα μεγάλα κενά τους και, αφετέρου, για να διορθώσει τις κανονιστικές «αστοχίες» τους.

Γ. Η σύγχρονη νομική πραγματικότητα καταδεικνύει ότι η ρήτρα της Επιείκειας, ως ερμηνευτική αρχή και ανάλογο ερμηνευτικό μέσο, ασκεί ολοένα και μεγαλύτερη επιρροή όταν ο δικαστής την «βγάζει» από την θεσμική «φαρέτρα» του, εφόσον το κρίνει αναγκαίο, για να συμπληρώσει το κανονιστικό περιεχόμενο του κανόνα δικαίου που εφαρμόζει ή και για να διορθώσει τις κανονιστικές «αστοχίες» του, με σκοπό την ορθή απονομή του Δικαίου, όπως απαιτούν οι επιμέρους συνιστώσες της Δικαιοσύνης. Όλα τ’ ανωτέρω ισχύουν, στο ακέραιο, και στο μέτρο που αντί για τον δικαστή, που αντλεί την δικαιοδοσία του ευθέως από την Έννομη Τάξη στην οποία ανήκει -Εθνική, Ευρωπαϊκή ή Διεθνή– τ’ αντίδικα μέρη επιλέγουν τον θεσμό της Διαιτησίας και, συνακόλουθα, επαφίενται στην κρίση διαιτητικών οργάνων. Τα όσα επισημάνθηκαν προηγουμένως αφορούν, a fortiori, τον τομέα του Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου, κυρίως δε του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας του ΟΗΕ, κατά την Σύμβαση του Montego Bay του 1982. Και μόνο μια τέτοια διαπίστωση αρκεί για ν’ αναδείξει πόσο και πώς η σκέψη του Αριστοτέλους, αναφορικά με την ρήτρα της Επιείκειας ως μεθόδου ερμηνείας του Δικαίου για την εφαρμογή του σύμφωνα με τα προτάγματα της Δικαιοσύνης -υπό την αναλογική της έννοια, που συνδέεται αρρήκτως με την έννοια της αναλογικής Ισότητας- παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη. Και η επικαιρότητα αυτή εκτείνεται πολύ πέραν του Εθνικού Δικαίου όταν, όπως τεκμηριώνει μ’ ενάργεια η νομολογιακή πράξη, βρίσκει, με προδήλως εντεινόμενο ρυθμό, «προνομιακό» πεδίο εκδήλωσής της στο Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, κατ’ εξοχήν δε στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ, κατά την Σύμβαση του Montego Bay του 1982. Ειδικότερα, η απόφαση του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης -Παράρτημα VII της Σύμβασης του Montego Bay του 1982- της 12ης Ιουλίου 2016 «Φιλιππίνες κατά Κίνας» «παράγει» ήδη νομολογία, κατά την οποία τα Ελληνικά Νησιά, όπως το Καστελλόριζο, διαθέτουν, εκτός από Αιγιαλίτιδα Ζώνη, Υφαλοκρηπίδα και Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Αυτή η νομολογία ακυρώνει, στο ακέραιο, την περί του αντιθέτου αβάσιμη και ανιστόρητη τουρκική «ρητορική».

Δ. Κατ’ Αριστοτέλη, η ρήτρα της Επιείκειας εντάσσεται μεν στο γενικό πλαίσιο του Δικαίου. Πλην όμως δεν ταυτίζεται απολύτως με τον θεσπισμένο γραπτό νόμο, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνεται χρήση της όταν ο ως άνω νόμος, λόγω των κενών ή και των ρυθμιστικών «αστοχιών» που γεννά, μοιραίως, η γενικότητά του, είναι ανάγκη να «διορθωθεί», μέσω της κατάλληλης ερμηνείας, ώστε ν’ ανταποκρίνεται πλέον, όσο το δυνατόν περισσότερο, στο σύνολο των προταγμάτων του Δικαίου και της Δικαιοσύνης. Με βάση τις κατά τ’ ανωτέρω διαπιστώσεις του, ο Αριστοτέλης καταλήγει σ’ ένα είδος φιλοσοφικονομικού ορισμού της Επιείκειας, ο οποίος παραμένει, και σήμερα, κλασικός: «στιν δ πιεικς τ παρ τν γεγραμμένον νόμον δίκαιον» (Ρητορική, 1374α, 28-29). Έχει από ορισμένους συγγραφείς υποστηριχθεί η άποψη ότι στον «ορισμό» του αυτό ο Αριστοτέλης «αντιπαραθέτει», εν τέλει, την Επιείκεια προς το θεσπισμένο γραπτό Δίκαιο. Η άποψη όμως αυτή είναι εσφαλμένη και δείχνει ουσιώδη έλλειψη κατανόησης της εν προκειμένω αυθεντικής θεώρησης του Αριστοτέλους. Κατ’ ακρίβεια ο Αριστοτέλης, συνεπής με όλες τις εν προκειμένω προμνημονευόμενες αναλύσεις του, τις συνοψίζει, με άψογη λογική ακρίβεια, διευκρινίζοντας ότι το «επιεικές» δεν βρίσκεται «απέναντι» στους κανόνες του γραπτού νόμου. Αλλά ενδεχομένως βαίνει, ακολουθώντας παράλληλη πορεία ως προς την υπεράσπιση του Δικαίου και της Δικαιοσύνης, και πέραν αυτού, εφόσον τούτο είναι επιβεβλημένο για την πραγμάτωση του αυθεντικού νοήματος του Δικαίου και της Δικαιοσύνης. Χρησιμοποιώντας τα «εργαλεία» της σύγχρονης νομικής ορολογίας, μπορούμε και είναι χρήσιμο να δεχθούμε ότι στο πλαίσιο του ως άνω «ορισμού» του ο Αριστοτέλης θεωρεί πως η Επιείκεια, κατά την ίδια την φιλοσοφική και θεσμική ιδιοσυστασία της, λειτουργεί ως ρήτρα που παράγει τα έννομα αποτελέσματά της κατά την ερμηνεία και εφαρμογή των κανόνων του Δικαίου όχι contra legem, αλλά praeter legem. Με άλλες λέξεις, η προσφυγή στην ρήτρα της Επιείκειας δεν θέτει, κατ’ ουδένα τρόπο, «εκποδών» τον γραπτό κανόνα δικαίου, αλλά επιτελεί, υπέρ του Δικαίου και της Δικαιοσύνης, την ερμηνευτική λειτουργία της συμπλήρωσης ή και διόρθωσής του, κατά την εφαρμογή του. Και τούτο είτε για να καλύψει τα κενά του είτε για να διορθώσει τις ρυθμιστικές «αστοχίες» του, όταν και όπου η αδήριτη γενικότητά του, κατά τ’ ανωτέρω, αφήνει τέτοια κενά ή καταλήγει σε τέτοιες «αστοχίες».

Ε. Σε ό,τι αφορά τις μεθόδους αξιοποίησης στην πράξη της ρήτρας της Επιείκειας, ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί, ως προς την πρωτοτυπία της διατύπωσής της για τα δεδομένα της εποχής εκείνης, η ανάλυση του Αριστοτέλους για τον θεσμό της Διαιτησίας, ως διαδικασίας απονομής της Δικαιοσύνης η οποία λειτουργεί, κατά κάποιον τρόπο, παραλλήλως προς την δικαιοδοσία του δικαστή, ως οργάνου της Πολιτείας εξουσιοδοτημένου «επισήμως» να επιλύει τις μεταξύ των μελών του κοινωνικού συνόλου διαφορές. Συγκεκριμένα, εισάγοντας την ρήτρα της Επιείκειας στο θεσμικό πλαίσιο της άσκησης της, αυστηρώς πολιτειακής προέλευσης, δικαιοδοτικής λειτουργίας, ο Αριστοτέλης παρατήρησε, μεταξύ άλλων: «Καί τό ες δίαιταν μλλον ες δίκην βούλεσθαι έναι · γάρ διαιτητής τό πιεικές ρ, δέ δικαστής τόν νόμον · καί τούτου νεκα διαιτητής ερέθη, πως τό πιεικές σχύη» (Ρητορική, Α, 13, 1374 β, 18-22). Με την ως άνω παρατήρησή του ο Αριστοτέλης δέχεται, σε γενικές γραμμές, ότι πέραν της «επίσημης» κρατικής δικαιοδοτικής λειτουργίας υφίσταται –οπωσδήποτε όμως υπό την θεσμική και πολιτική «ανοχή» της Πολιτείας- και ο θεσμός της Διαιτησίας, ως διαδικασίας επίλυσης των διαφορών μεταξύ των μελών του κοινωνικού συνόλου, ύστερα από επιλογή των αντίδικων μερών. Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επιλογή της Διαιτησίας συνιστά μια μορφή αξιοποίησης της ρήτρας της Επιείκειας στην πράξη για την απονομή της Δικαιοσύνης. Δηλαδή, κατ’ Αριστοτέλη, η Διαιτησία είναι, κατ’ αποτέλεσμα, θεσμός αρρήκτως συνδεδεμένος με την Δικαιοσύνη. Και τούτο διότι στο μεν πλαίσιο της από την Πολιτεία οργανωμένης δικαιοδοτικής λειτουργίας ο δικαστής στηρίζεται πολύ περισσότερο -αν όχι αποκλειστικώς- στον νόμο, ήτοι στους θεσπισμένους από την Πολιτεία κανόνες του Δικαίου. Ενώ στο πλαίσιο της Διαιτησίας ο δικαστής, ως δικαιοδοτικό όργανο κατ’ επιλογή των αντίδικων μερών, στηρίζεται κατ’ εξοχήν στις μεθόδους απόφανσης, οι οποίες απορρέουν από την προσφυγή στην ρήτρα της Επιείκειας. Και ο Αριστοτέλης φθάνει στο συμπέρασμα του όλου συλλογισμού του διατυπώνοντας την θέση, ότι ο κύριος λόγος, για τον οποίο επινοήθηκε ο θεσμός της Διαιτησίας, είναι για να επιλύονται οι μεταξύ των αντίδικων μερών διαφορές με βασικό γνώμονα την χρήση της ρήτρας της Επιείκειας.

Υπό τα δεδομένα αυτά της επικαιρότητας της σκέψης του Αριστοτέλους περί Επιείκειας και Διαιτησίας στο σύγχρονο Διεθνές Δίκαιο, η «αειθαλής» φιλοσοφικώς, θεσμικώς και πολιτικώς, σκέψη του Σταγειρίτη αποδεικνύει, με αμάχητα ιστορικώς και επιστημονικώς τεκμήρια, ότι το Ελληνικό Πνεύμα, υφ’ όλες του τις επόψεις και εκφάνσεις, εξακολουθεί να «καταυγάζει» την πορεία, την οποία οφείλουμε ν’ ακολουθήσουμε, μ’ επίγνωση και συνέπεια, για την εμπέδωση του Δικαίου και της Δικαιοσύνης -άρα της Δημοκρατίας και του σύμφωνου με τις επιταγές της Πολιτισμού μας- σε παγκόσμιο επίπεδο. Εν τέλει δε για την καταξίωση του Ανθρώπου, σύμφωνα με τον προορισμό του.»

Είναι ο άγνωστος Χ, αλλά φυσικό πρόσωπο που βοηθάει στην παραγωγή ειδήσεων στο Geopolitico.gr, αλλά και τη δημιουργία βίντεο στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως ανθρώπινο αλγόριθμο λόγω του όγκου των δεδομένων και πληροφοριών που αφομοιώνει καθημερινώς. Είναι καταδρομέας με ειδικότητα Χειριστή Ασυρμάτων Μέσων.

Συνέχεια ανάγνωσης

Άμυνα

Δένδιας: Όλοι οι στρατεύσιμοι θα εκπαιδεύονται σε χειρισμό drone – «Ατζέντα 2030» για σύγχρονες Ένοπλες Δυνάμεις

Σε συνέντευξή του στη Ναυτεμπορική, ο κ. Δένδιας επισημαίνει την αναγκαιότητα άμεσου εκσυγχρονισμού, παραδεχόμενος ότι η Ελλάδα υπήρξε «θεατής» στην παγκόσμια εξέλιξη των μη επανδρωμένων συστημάτων. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «σε μεγάλη άσκηση στη Θράκη, διαπίστωσα έκπληκτος ότι υπήρχε μόλις ένα drone, και αυτό μόνο για αναγνώριση».

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Σημαντικές αλλαγές στη στρατιωτική θητεία προαναγγέλλει ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας, ο οποίος τονίζει ότι στο εξής όλοι οι στρατεύσιμοι θα αποκτούν βασικές γνώσεις χειρισμού drones και συστημάτων κατά drone, στο πλαίσιο του ευρύτερου μετασχηματισμού των Ενόπλων Δυνάμεων.

Σε συνέντευξή του στη Ναυτεμπορική, ο κ. Δένδιας επισημαίνει την αναγκαιότητα άμεσου εκσυγχρονισμού, παραδεχόμενος ότι η Ελλάδα υπήρξε «θεατής» στην παγκόσμια εξέλιξη των μη επανδρωμένων συστημάτων. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «σε μεγάλη άσκηση στη Θράκη, διαπίστωσα έκπληκτος ότι υπήρχε μόλις ένα drone, και αυτό μόνο για αναγνώριση».

Ο Υπουργός δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, με στόχο η ελληνική συμμετοχή να φτάσει στο 25% της αλυσίδας αξίας των εξοπλιστικών προγραμμάτων. «Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να λειτουργούμε ως πελάτες του παγκόσμιου αμυντικού σούπερ μάρκετ», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Η θέση για το πρόγραμμα SAFE

Ο κ. Δένδιας δεν κρύβει την αντίθεσή του στη συμμετοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό πρόγραμμα SAFE, τονίζοντας ότι δεν μπορεί να γίνει ανεκτό να συμμετέχουν «χωρίς φίλτρα» χώρες που είτε απειλούν κράτη-μέλη είτε δεν τα αναγνωρίζουν. «Δεν μπορούμε, στο όνομα οικονομικών συμφερόντων, να θυσιάζονται κράτη-μέλη στον βωμό της επίπλαστης συνεργασίας», αναφέρει και προειδοποιεί ότι η Ευρώπη κινδυνεύει να καταλήξει εξαρτημένη στρατηγικά από τρίτες χώρες.

Απαντώντας σε ερωτήσεις για το αν οι δηλώσεις του απομακρύνθηκαν από την κυβερνητική γραμμή, ο Υπουργός ξεκαθαρίζει: «Ουδεμία αποστασιοποίηση υπάρχει. Τα όσα είπα στον Μυστρά απευθύνονταν σαφώς σε εκείνους που προωθούν τεχνάσματα για παρακάμψουν την ομοφωνία της ΕΕ». Επικαλείται μάλιστα και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος υπογράμμισε την ανάγκη για σύμφωνη γνώμη όλων των κρατών-μελών στις συμφωνίες με τρίτες χώρες.

Ατζέντα 2030: Ένα φιλόδοξο σχέδιο για τις Ένοπλες Δυνάμεις

Ο Νίκος Δένδιας περιγράφει την «Ατζέντα 2030» ως μια θεσμικά θεμελιωμένη μεταρρύθμιση, που προϋποθέτει την ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών, τον επιχειρησιακό ανασχεδιασμό και τη διοικητική αναδιοργάνωση των Ενόπλων Δυνάμεων.

«Δεν πρόκειται για απλή συρραφή εξοπλιστικών προμηθειών. Στόχος είναι η συγκρότηση των ισχυρότερων και πιο σύγχρονων Ενόπλων Δυνάμεων της Ελληνικής Δημοκρατίας», δηλώνει. Ανάμεσα στις προτεραιότητες περιλαμβάνονται η ενίσχυση της κυβερνοάμυνας, η πλήρης αξιοποίηση των φρεγατών FDI και των μαχητικών F-35, καθώς και η ανάπτυξη της «Ασπίδας του Αχιλλέα» – ενός ολοκληρωμένου συστήματος τεχνητής νοημοσύνης για την αντιμετώπιση απειλών από ξηρά, αέρα και θάλασσα.

Η «Ατζέντα 2030», όπως σημειώνει, είναι πλήρως ευθυγραμμισμένη με την ευρωπαϊκή πρωτοβουλία Readiness 2030, διασφαλίζοντας τη συμμετοχή της Ελλάδας στον σχεδιασμό της νέας ευρωπαϊκής αμυντικής αρχιτεκτονικής.

Προτεραιότητα η τεχνολογική αυτάρκεια στα UAV

Ο Υπουργός παραδέχεται πως η Ελλάδα έχει καθυστερήσει στην ανάπτυξη UAVs, όμως τονίζει ότι πλέον έχει τεθεί σε εφαρμογή μια σοβαρή στρατηγική για να καλυφθεί αυτό το κενό. Μέσω του Ελληνικού Κέντρου Αμυντικής Καινοτομίας (ΕΛΚΑΚ), τέσσερα από τα δέκα πρώτα προγράμματα εστιάζουν αποκλειστικά στα μη επανδρωμένα συστήματα.

Ταυτόχρονα, Έλληνες αξιωματικοί εκπαιδεύονται ήδη στο Fort Sill στις ΗΠΑ, με σκοπό τη δημιουργία αντίστοιχου εκπαιδευτικού κέντρου στην Ελλάδα. «Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως όλοι οι στρατεύσιμοι της νέας γενιάς θα έχουν επαφή με τεχνολογίες drone», αναφέρει.

Η αμυντική βιομηχανία ως μοχλός ανάπτυξης

Ο κ. Δένδιας επισημαίνει ότι η στροφή προς την εγχώρια παραγωγή δεν είναι απλώς αμυντική επιλογή, αλλά και οικονομική. «Η Ελλάδα επενδύει άνω του 3% του ΑΕΠ της στην άμυνα, αλλά μέχρι πρόσφατα λιγότερο από το 1% αυτών των πόρων αφορούσε εγχώριες προμήθειες. Αυτό αλλάζει με την “Ατζέντα 2030”».

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρόγραμμα «Σύγχρονος Μαχητής» – αξίας 300 εκατ. ευρώ – που αναμένεται να υλοποιηθεί εξ ολοκλήρου εντός Ελλάδας, με συμμετοχή ελληνικών επιχειρήσεων στην παραγωγή από στολές και κράνη μέχρι συστήματα επικοινωνίας.

Η Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης στο Σινά

Κλείνοντας, ο Υπουργός αναφέρθηκε και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς της Ιεράς Μονής Σινά, τονίζοντας ότι η Ελλάδα στηρίζει τη διατήρηση του ιστορικού καθεστώτος και πως η σχέση με την Αίγυπτο έχει στρατηγική σημασία. Ανέφερε ότι δεν διαθέτει επί του παρόντος ειδική ενημέρωση για το ζήτημα λόγω της υπουργικής του ιδιότητας, αλλά υπογράμμισε την ανάγκη να διατηρηθεί αλώβητη η φιλία Ελλάδας–Αιγύπτου και το καθεστώς προστασίας της Μονής, «ένα σύμβολο του Οικουμενικού Ελληνισμού».

Συνέχεια ανάγνωσης

Άμυνα

Στην εξωτερική πολιτική… παίζουμε άμυνα με το σκορ ήδη γραμμένο

Η εξωτερική πολιτική της χώρας στην παρούσα συγκυρία δέχεται γκολ, απανωτά. Από την τοποθέτηση στο Ουκρανικό, την Σύρια και την Παλαιστίνη, από τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Ρωσία, μέχρι την Μονή Σινά και την μεταστροφή του Χαφτάρ που τείνει να ρίξει ολοκληρωτικά την Λιβύη στην αγκαλιά της Τουρκίας.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Παραφράζοντας την ιστορική ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή θα μπορούσαμε να πούμε ότι έξω δεν πάμε καλά.

Η εξωτερική πολιτική της χώρας στην παρούσα συγκυρία δέχεται γκολ, απανωτά. Από την τοποθέτηση στο Ουκρανικό, την Σύρια και την Παλαιστίνη, από τις σχέσεις με τις ΗΠΑ και την Ρωσία, μέχρι την Μονή Σινά και την μεταστροφή του Χαφτάρ που τείνει να ρίξει ολοκληρωτικά την Λιβύη στην αγκαλιά της Τουρκίας.

Η Αθήνα έχει πετύχει να διαρρήξει τις σχέσεις της με την Ρωσία λόγω της ταύτισης με τον Ζελένσκι και να έχει κακές σχέσεις με την κυβέρνηση Τραμπ. Παράλληλα οι βασικές ευρωπαϊκές χώρες δεν δείχνουν να σέβονται τις ελληνικές ευαισθησίες, τουλάχιστον σε ότι αφορά το ισοζύγιο με την Τουρκία.

Εάν η Τουρκία είναι η ιστορική και υπαρξιακή απειλή για την χώρα, η ένταξή της στο πρόγραμμα SAFE που αποτελεί τον πυρήνα της αμυντικής αρχιτεκτονικής της Ευρώπης αποτελεί ήττα της ελληνικής διπλωματίας. Η φράση του Έλληνα υπουργού Αμύνης ότι «το SAFE αποτελεί την κερκόπορτα για την είσοδο της Τουρκίας», στέρησε το πολιτικό κέντρο του Μαξίμου από τους συνήθεις εξωραϊσμούς για εσωτερική κατανάλωση. Η συμμετοχή της Τουρκίας στην άμυνα της Ευρώπης αναιρεί έναν από τους βασικούς λόγους της ένταξης της χώρας στην ΕΕ που ήταν η διασφάλιση των συνόρων μας. Ελλάδα και Τουρκία θα αντιμετωπίζονται επί ίσοις όροις ως δύο κράτη της κοινής άμυνας, όπως και στο ΝΑΤΟ.

Στην Σύρια με την πτώση του Άσαντ, η Τουρκία που την προκάλεσε ενίσχυσε την θέση της. Η Ελλάδα περιορίστηκε να χαιρετίσει την πτώση του δικτάτορα εκφράζοντας την ευχή ότι η άνοδος στην εξουσία των Ισλαμιστών που ελέγχονται από την Άγκυρα, θα χαρακτηριστεί από «συμπεριληπτικότητα» στις σχέσεις με τις μειονότητες.

Στα πιο πρόσφατα δεν πρόλαβε να περάσει μήνας από το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας Αιγύπτου και την επίσκεψη του Αλ Σίσι στην Αθήνα και οι δικαστικές αρχές της Αιγύπτου εξέδωσαν την απόφαση για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής Σινά. Η δήλωση του Γιώργου Γεραπετρίτη μετά την αποτυχημένη αποστολή, δείχνει την αμηχανία της Αθήνας που δεν πέτυχε να προστατεύσει τα ιστορικά και πνευματικά της ερείσματα στην Ανατολή, που αποτελούν μέρος του άυλου εθνικού κεφαλαίου. Αφήνει δε ερωτηματικά για το πόσο σεβαστή είναι η χώρα μας στις διεθνείς της συμμαχίες.

Αρνητική εξέλιξη συνιστά και η μεταστροφή του στρατάρχη Χαφτάρ στην Λιβύη υπέρ της Τουρκίας με την μεσολάβηση της Μόσχας που την έχουμε αναγορεύσει σε εχθρό. Η κυβέρνηση της Βεγγάζης θα αναγνωρίσει και αυτή το τουρκολυβικό μνημόνιο. Θα έπρεπε να το είχε δει η Αθήνα από την επίσκεψη του Χαφτάρ στην Άγκυρα τον περασμένο Απρίλιο. Έτσι ακόμη και αν αλλάξει η κατάσταση στην Λιβύη, η Τουρκία θα είναι κερδισμένη.

Ένα ακόμη κεφάλαιο είναι οι προμήθειες εξοπλισμών από την Γαλλία. Παρότι η χώρα προμηθεύεται και τέταρτη φρεγάτα οι γαλλικές διαβεβαιώσεις περί «αποκλειστικής χρήσης» των Meteor από τα ελληνικά Rafale, αποδεικνύονται στην πράξη κενές περιεχομένου. Η καθυστέρηση στην παράδοση των πυραύλων Meteor για τα ελληνικά Rafale και η πρόθεση της Γαλλίας να προμηθεύσει τους ίδιους πυραύλους στην Τουρκία, αλλοιώνει το στρατηγικό ισοζύγιο καθώς θα υπονομευθεί το θεωρούμενο έως πρότινος αεροπορικό πλεονέκτημα της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η αλλαγή υποδείγματος της ηγεσίας Τραμπ σηματοδοτεί την μετάβαση από τον μονοπολικό κόσμο της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και του δικαιωματισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, στην ρεαλιστική πολιτική. Η ισχύς και η ισορροπία ισχύος μεταξύ των κρατών επανέρχεται ως πυρήνας της ρεαλιστικής πολιτικής παράλληλα με την διαμόρφωση του πολυπολικού κόσμου.

Η νέα κατάσταση επιτείνει την ρευστότητα στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Η Τουρκία ήδη τοποθετείται επιδιώκοντας να γίνει ισότιμος συνομιλητής όλων των μεγάλων παικτών, από τις ΗΠΑ και την Ρωσία, μέχρι το Ισραήλ και το Ιράν και φυσικά την ΕΕ. Απόδειξη της διπλωματικής της αναβάθμισης ήταν οι συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.

Οι συσχετισμοί που τείνουν να διαμορφωθούν δεν είναι οπωσδήποτε υπέρ της Άγκυρας, ενώ η υπερεπέκταση που επιχειρεί σε πολλά, διαφορετικά και ενίοτε αντιφατικά πεδία από τον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο, αργά η γρήγορα θα γίνει μπούμερανγκ. Η Τουρκία συμπεριφέρεται ως διεθνής ταραξίας και δημιουργεί προβλήματα. Ωστόσο επί του παρόντος η Ελλάδα συνάπτει σύμφωνα φιλίας μαζί της – προσφέροντας άλλοθι στην Άγκυρα – και παρακολουθεί αμήχανη την διπλωματική της αναβάθμιση.

Η Ελλάδα μένει στάσιμη σε ένα περιβάλλον διαρκούς ρευστότητας και μετασχηματισμού. Η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης σε όλες αυτές τις εξελίξεις παραμένει σταθερή: Η Ελλάδα που σέβεται το διεθνές δίκαιο, αποτελεί αξιόπιστο εταίρο, παράγοντα σταθερότητας και ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή.

Θυμίζει τους οπαδούς που όταν χάνει με μεγάλη διαφορά η ομάδα τους λένε: γκολ εσείς σέντρα εμείς.

Συνέχεια ανάγνωσης

Άμυνα

Επί ποδός τις τελευταίες ώρες οι ελληνικές Αρχές! Συνεχίστηκαν οι συλλήψεις Τούρκων – Φορτίο με βαρύ οπλισμό από Τουρκία σε… ψάρια εντοπίστηκε στον Έβρο

Οι συνοριοφύλακες της γειτονικής χώρας σταμάτησαν στο τελωνείο Κήπων όχημα ψυγείο, το οποίο μετέφερε ψάρια. Ωστόσο, κατά τον έλεγχο βρέθηκε βαρύς οπλισμός και συγκεκριμένα 30 όπλα.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Επί ποδός τις τελευταίες ώρες οι ελληνικές Αρχές και οι αξιωματικοί της ΕΛ.ΑΣ. Βαρύς οπλισμός εντοπίστηκε την Παρασκευή σε φορτηγό με προορισμό την Ελλάδα, στα σύνορα της Τουρκίας στον Έβρο.

Οι συνοριοφύλακες της γειτονικής χώρας σταμάτησαν στο τελωνείο Κήπων όχημα ψυγείο, το οποίο μετέφερε ψάρια. Ωστόσο, κατά τον έλεγχο βρέθηκε βαρύς οπλισμός και συγκεκριμένα 30 όπλα.

Αυτό που είναι γνωστό προς ώρας είναι πως το φορτηγό οδηγούσε Τούρκος και οι ελληνικές Αρχές αναμένουν ενημέρωση από τις τουρκικές για περισσότερες πληροφορίες.

Εν τω μεταξύ, συνελήφθη δυνάμει εντάλματος που είχε εκδοθεί σε βάρος του Τούρκος που εμπλέκεται στην διπλή δολοφονία ομοεθνών του στην Γλυφάδα πριν από 1 περίπου χρόνο.

Ο εν λόγω είχε συλληφθεί τον περασμένο Μάρτιο και στην κατοχή του είχε βρεθεί μικροποσότητα ναρκωτικών. Είχε τεθεί υπό κράτηση για διοικητική απέλαση, καθώς δεν είχε έγγραφα.

Κατά την πορεία των ερευνών της ΕΛ.ΑΣ διαπιστώθηκε ότι το όχημα που οδηγούσε είχε εμπλοκή στο μακελειό της Γλυφάδας.

Ο συλληφθείς φέρεται να μετέφερε τους δράστες.

Συνέχεια ανάγνωσης

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Αναλύσεις3 ώρες πριν

Η συρρίκνωση του ελληνικού κόσμου και η γεωπολιτική υποχώρηση του Ελληνισμού

Τα τελευταία χρόνια, ο Ελληνισμός βρίσκεται αντιμέτωπος με μια σειρά από επιθέσεις και προκλήσεις, τόσο σε πολιτικό όσο και σε...

Αθλητικά10 ώρες πριν

Πρωταθλητής Ελλάδας ο Ολυμπιακός! Ώρα για αποτουρκοποίηση στον Παναθηναϊκό

Ήθελαν να φτιάξουν και ειδικούς κανόνες για χάρτη του φίλου του Ερντογάν που θίχτηκε επειδή του έβριζαν τη χώρα του,...

Διεθνή12 ώρες πριν

Αιματηρή επίθεση κατά του Ουρίμπε στη Μπογκοτά: Ανήλικος ο δράστης, κατακραυγή από την κυβέρνηση

Σε κρίσιμη κατάσταση νοσηλεύεται ο Μιγκέλ Ουρίμπε, γερουσιαστής και πιθανός διεκδικητής της προεδρίας της Κολομβίας , έπειτα από επίθεση που...

Γενικά θέματα13 ώρες πριν

Έντονη κριτική κατά της Κομισιόν από την Eurometaux για την αδυναμία στήριξης της ευρωπαϊκής βαριάς βιομηχανίας

Σε νέα επιστολή της, η Eurometaux, η ένωση των ευρωπαϊκών εταιρειών μη σιδηρούχων μετάλλων, καταλογίζει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτυχία ως...

Διεθνή13 ώρες πριν

Νέες αποκαλύψεις για τον καβγά Μασκ–Μπέσεντ στον Λευκό Οίκο: «Τον έσπρωξε σαν παίκτης του NFL»

Νέες λεπτομέρειες για την έντονη σύγκρουση μεταξύ του Έλον Μασκ και του τότε υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησης Τραμπ, Σκοτ Μπέσεντ,...

Δημοφιλή