Η πολύφερνος νύφη Ευρώπη θα ενωνόταν με τον εμπορικό/ενεργειακό δρόμο του μεταξιού Belt and Road Initiative (BRI) που όταν ολοκληρωνόταν θα συμπεριελάμβανε το 60% της παγκόσμιας οικονομίας και θα έκανε την Κίνα την πρώτη οικονομία του πλανήτη περί το 2050. Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό ούτε από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, ούτε από την παγκοσμιοποιητική οικονομική κλίκα που δεν ανέχεται τον προστατευτισμό του Ευρασιατικού μπλοκ που τους στερεί την ικανότητα να διεισδύουν «φιλελεύθερα» ώστε να λεηλατούν τις οικονομίες τους και να εκμεταλλεύονται τον πλούτο και τους πληθυσμούς τους.
H Κίνα χρησιμοποίησε το ενεργούμενο της Ιράν για να ξεκινήσει πόλεμος με το Ισραήλ ώστε οι Χούθι της Υεμένης να αποκλείσουν τον δρόμο IMEC
Του Μανώλη Σκούληκα
Ο Henry Kissinger είχε πει ότι αν ο Χίτλερ είχε απλά χρησιμοποιήσει το φθηνό εξειδικευμένο εργατικό της Γερμανίας και τις τεράστιες ποσότητες κατεργασμένου ατσαλιού από τα θωρηκτά που υποχρεώθηκε να λιώσει η Γερμανία με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών για δημιουργία βαριάς βιομηχανίας, η Ευρώπη θα μιλούσε ως δεύτερη γλώσσα τα γερμανικά και όχι τα αγγλικά.
Ο Ψυχρός Πόλεμος τελικά νικήθηκε με οικονομικά μέσα και η δεκαετία του ’80 εισήγαγε πλέον την οικονομική ισχύ ως μέσο γαιοστρατηγικής επικράτησης στην παγκόσμια γεωπολιτική κονίστρα. Σε αυτά τα πλαίσια και κατόπιν προτροπής του ιδίου του Kissinger o Deng Tsao Ping έστειλε σπουδαστές στην δύση να μάθουν τον νέο καπιταλιστικό τρόπο ανάπτυξης και τον εφαρμόσουν όμως υπό τον αυταρχικό νεποτισμό ενός υβριδικού κομουνιστικού/καπιταλιστικού καθεστώτος. Αρχικά η Κίνα εξαιρέθηκε από την δυτική οικονομία αλλά η οικονομική σαγήνη του outsourcing την ενέτασσε όλο και περισσότερο στις δυτικές αγορές. Όμως η Κίνα δεν ξέχασε ποτέ τις ταπεινώσεις των αποικιοκρατών, ούτε την κομμουνιστική πολεμική της. Ήδη από το 1983 δήλωνε στο Newsweek ότι ο οικονομικός αποκλεισμός της από τη Δύση δεν θα ξεχνιόταν εύκολα αλλά θα ήταν λόγος αντεκδίκησης όταν αυτή ενδυναμωνόταν.
Αυτή η ενδυνάμωση δεν άργησε να έρθει και όταν η δύση άρχισε να ανησυχεί ήταν πια πολύ ισχυρή οι οικονομική της διαπλοκή με την Κίνα ώστε να επιβάλλει ένα επιτυχημένο εμπάργκο όπως έκανε με την ανερχομένη Ιαπωνία το ‘80. Η Κίνα αναπτύχθηκε σε θέματα τεχνογνωσίας και εξειδικευμένων τεχνολογιών, όπου μέσω κατασκευαστικής εμπειρίας ή πειρατικών αντιγράφων κατόρθωσε να ανταγωνίζεται τη Δύση όχι μόνο σε τιμές αλλά και σε ποιότητα. Έκανε επωφελείς αμοιβαίες εμπορικές συμφωνίες με τον βιομηχανικό γίγαντα της Ευρώπης που λεγόταν Γερμανία και την ενέπλεξε στη ενεργειακή σύνδεση με τη ενεργούμενη της Ρωσία ώστε να συμπαρασύρει σε μια ενεργειακή/οικονομική ένωση την Ευρώπη με το Ευρασιατικό μπλοκ. Στα πλαίσια αυτά η πολύφερνος νύφη Ευρώπη θα ενωνόταν με τον εμπορικό/ενεργειακό δρόμο του μεταξιού Belt and Road Initiative (BRI) που όταν ολοκληρωνόταν θα συμπεριελάμβανε το 60% της παγκόσμιας οικονομίας και θα έκανε την Κίνα την πρώτη οικονομία του πλανήτη περί το 2050.
Αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό ούτε από το βαθύ κράτος των ΗΠΑ, ούτε από την παγκοσμιοποιητική οικονομική κλίκα που δεν ανέχεται τον προστατευτισμό του Ευρασιατικού μπλοκ που τους στερεί την ικανότητα να διεισδύουν «φιλελεύθερα» ώστε να λεηλατούν τις οικονομίες τους και να εκμεταλλεύονται τον πλούτο και τους πληθυσμούς τους. Για να είμαστε δίκαιοι, το προνόμιο της εκμετάλλευσης της χωράς και του πληθυσμού στο Ευρασιατικό μπλοκ διαφυλάσσεται για τις πολίτικες κλίκες του εκάστοτε κράτους και επενδύεται σε όπλα και διαφθορά αντί για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των υπηκόων τους. Δεδομένου ότι η απεμπλοκή της Αμερικής δεν θα μπορούσε να είναι ούτε άμεση ούτε καθολική και η Ευρώπη δεν έδειχνε καμμιά τέτοια διάθεση καθώς χόρευε στον γερμανικό ρυθμό, η Αμερική αποφάσισε να απεμπλέξει την Ευρώπη μέσα από τον Ρωσο-Ουκρανικο πόλεμο. Προκάλεσε τον Πούτιν με την προοπτική πυρηνικών όπλων 4 λεπτά από τη Μόσχα και παίζοντας με τ νεύρα ενός ψυχοπαθούς ηγέτη πέτυχε την εμπλοκή της Ρωσίας σε ένα πόλεμο που διέκοψε την ενεργειακή διασύνδεση με το Ευρασιατικό μπλοκ και την βραχυπρόθεσμη (πιθανώς και μεσοπρόθεσμη) εμπορική συνεργασία μέσω του BRI.
Βέβαια η Ευρώπαη χρειάζεται ακόμα φτηνά αγαθά και κάποιος πρέπει να της τα προσφέρει. Αυτός ο κάποιος είναι πλέον η Ινδία που διατίθεται να συνεργαστεί με τη Δύση χωρίς την εκδικητικότητα και την τάση κυριαρχίας (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) της Κίνας. Η διασύνδεση λοιπόν επρόκειτο να γίνει με το αντισχέδιο της Αμερικής India–Middle East corridor (IMEC) που περνά από τον Ινδικό Ωκεανό μέσω της Ερυθράς Θάλασσας στην Ευρώπη. Στα πλαίσια αυτά η Κίνα χρησιμοποίησε το ενεργούμενο της Ιράν για να ξεκινήσει πόλεμος με το Ισραήλ ώστε οι Χούθι της Υεμένης να αποκλείσουν τον δρόμο IMEC.
Το Ισραήλ ελπίζει στην εξόντωση του Ιράν είτε ως πυρηνική δύναμη, είτε ακόμα και ως θεοκρατίας. Όμως αυτή κοντόφθαλμη προσέγγιση δεν θα επιλύσει ούτε τον κίνδυνο κατά του Ισραήλ πάρα μόνο βραχυπροθέσμα, ούτε την απελευθέρωση του IMEC. Ακόμα και αν η Χαμάς, η Χεζμπολάχ και οι Χούθι εξολοθρευθούν ολοσχερώς και το καθεστώς του Ιράν γίνει μέχρι και φιλοδυτικό, η εκατόμβη νέκρων που έχει προκαλέσει στους Παλαιστίνιους το Ισραήλ έχει ήδη ριζοσπαστικοποιήσει αρκετούς Άραβες σε όλη τη Μέση Ανατολή και τα φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα θα δυσκολευθούν να συγκρατήσουν φανατικές ομάδες εντός του πληθυσμού τους. Ακόμα και αν δε ανατραπούν θα υποχρεωθούν σε υποχωρήσεις που σταδιακά -ή και άμεσα- θα υπονομεύσουν τον IMEC ενώ η αντιπαλότητα τους έναντι του Ισραήλ σταδιακά θα μεγαλώνει. Αναλόγως και που θα καταλήξουν οι Παλαιστίνιοι στο τέλος της ημέρας της διπλωματικής λήξης του πολέμου, θα εξαρτηθεί ποια κράτη θα έχουν να χειριστούν την ωρολογιακή βομβά αυτών των άμοιρων ανθρώπων που μπορούν να λειτουργήσουν σαν φλόγα στην εύφλεκτη κατάσταση της Μέσης Ανατολής.
Το Ισραήλ δε φαίνεται να βλέπει την στρατηγική εικόνα και εγκλωβίζεται στο μονόδρομο της κλιμάκωσης που ακολουθεί αλώστε -με ένα μόνο αποτυχημένο διάλειμμα- από τη δεκαετία του 1920. Αγνοεί την ντετερμινιστική αντεκδίκηση του Μωσαϊκού νόμου της σκληρής ανταπόδοσης και δεν μπορεί να ελπίζει σε μια χριστιανική συγχώρεση από τους ταπεινωμένους και οργισμένους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που θα αποσταθεροποιήσουν περαιτέρω τα κοσμικά καθεστώτα που με τόσο κόπο συγκρατούν ακόμα την Μέση Ανατολή από τον θεοκρατικό μεσαίωνα.
