Αναφορικά με την Ευρώπη – η οποία ανέκαθεν ενοχλούσε ποικιλοτρόπως της ΗΠΑ και την οποία οι ΗΠΑ ανέκαθεν θεωρούσαν ποικιλοτρόπως «γη κατάκτησης» – οι ΗΠΑ  θέλησαν, προγραμμάτισαν και έθεσαν σε εφαρμογή δύο σχέδια με καταπληκτική ακρίβεια, όχι τόσο από κάποιες δικές τους ιδιαίτερες πολιτικο-διπλωματικές αρετές όσο μάλλον με την αμέριστη «βοήθεια» της τραγικά ανεπαρκούς, κοντόφθαλμης και τελικά αυτοτιμωρητικής πολιτικής και διπλωματίας των ευρωπαϊκών κυβερνητών.

    Δύο σχέδια, λοιπόν, που είναι και δύο αντίστοιχες παγίδες, όπως:

1)  κατ’ αρχήν το μεγάλο σχέδιο με την σχεδόν μανιακή υποστήριξη της λεγόμενης και δήθεν «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», δηλαδή της συγκρότησης μιας λερναίας κοινότητας κρατών, υπερτροφικής, επομένως με τρομερές δυσκολίες υπερεθνικής διαχείρησης (tot capita tot sententiae), και μιας κοινότητας επιπλέον εξεπίτηδες επικεντρωμένης κυρίως αν όχι αποκλειστικά στην οικονομικο-εμπορική σφαίρα εξέλιξης και σχέσεων  με αξεπέραστα, παράλληλα, αδύναμο και αναποτελεσματικό το διεθνές πολιτικό σκέλος, απ’ τη μια μεριά, και απολύτως ανοργάνωτο και ουσιαστικά ανύπαρκτο το, ωστόσο άκρως  κρίσιμο, αμυντικό κοινοτικό σκέλος, απ’ την άλλη.

    Έτσι, όσο πιο πολλά κράτη «μπαίνουν» στην κατ’ επίφαση «Ένωση», τόσο το καλύτερο για τις ΗΠΑ, όπερ σημαίνει αυτομάτως και τουλάχιστον δύο μέγιστα οφέλη για αυτές: α) το ένα: όσο πιο πολλά είναι τα κράτη, τόσο λιγότερη ομοιογένεια και συνοχή διαθέτουν και υπάρχει, τουτέστιν περισσότερη ασάφεια και σύγχυση, κάτι που εμποδίζει πολύ οποιαδήποτε, ενδεχόμενη οργανική αντιαμερικανική τάση ή αντιπερισπασμό, και β) το άλλο: δημιουργείται στην κοινότητα μια και μοναδική κεντρική πολιτική εξουσία πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμη και χειραγωγήσιμη, κάτι που σε περίπτωση λ.χ. 27 κρατών ανεξάρτητης πολιτικής δύσκολα αν όχι αδύνατον θα μπορούσε να επιτευχθεί, όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε.

2)   στη συνέχεια το σχέδιο, με τις εύλογες ευλογίες των ΗΠΑ, καθιέρωσης ενός μοναδικού, γενικού νομίσματος (ευρώ) δεν μπορεί παρά να ευνοεί τα μέγιστα το αμερικανικό νόμισμα όταν το «ενοποιημένο» ευρωπαϊκό αντίστοιχο εκ γενετής πάσχει από τεχνική αδυναμία «εξάπλωσης» πέρα των κοινοτικών συνόρων και η αξία του προπαντός «εξαρτάται» σε μεγάλο βαθμό ή και εξ ολοκλήρου από τις διακυμάνσεις του διεθνώς ισχυρότερου αμερικανικού νομίσματος χωρίς η Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα να διαθέτει τις μεγάλες ελευθερίες κινήσεων της ανάλογης αμερικανικής – ένα processus πολύ πιο εύκολο και ελέγξιμο για τις ΗΠΑ παρά σε μια περίπτωση ατελείωτης και περίπλοκης σειράς αυτόνομων χωρών και νομισματικών σχέσεων με κύριο μέλημα για κάθε ένα απ’ αυτά προφανώς και προπάντων την διασφάλιση του στενού εθνικού συμφέροντος.

    Πακέτο με τις ΗΠΑ πηγαίνει φυσικά και το «πολύ» ΝΑΤΟ, η μόνη επιθετική (καμουφλαρισμένη σε «αμυντική») στρατιωτική διεθνής οργάνωση ακόμη παρούσα στον κόσμο από το 1949 και μετά.

      Και αυτή, φυσικά, μέσα στο «σχέδιο». Και μάλλον ένα από τα πιο σημαίνοντα ατού του.

      Ένα ΝΑΤΟ που ξεκίνησε ως δήθεν «αμυντικό τοίχος» – έλεγαν – απέναντι σε μια Σοβιετική Ένωση που, με τα 25.000.000 νεκρών στον πόλεμο και το μεγαλύτερο βάρος στη σύγκρουση με τους Γερμανούς, εκείνα τα χρόνια κάθε άλλο παρά επιθετικές διαθέσεις έτρεφε και εμφάνιζε ενάντια των «δυτικών δημοκρατιών»,  και σχεδόν ευθύς εξαρχής, δείχνοντας τις επιθετικές του «γονιδιακές καταβολές και παρορμήσεις», άρχισε να προσεταιρίζεται τις δυτικές ευρωπαϊκές χώρες μια μετά την άλλη με διαφόρων ειδών «δολώματα», ειδικά πολιτικά και οικονομικά, και εκβιασμούς: το 1952 Ελλάδα και Τουρκία (ενιαίο «πακέτο», κάτι ήξεραν!), μια Ελλάδα που ήδη από το 1946, μετά τη Γιάλτα είχε γίνει αγγλο-αμερικανικό προτεκτοράτο, για να φτάσουμε στο 1955 όταν το «αμυντικό» ΝΑΤΟ προχώρησε στην πρώτη εμφανώς επιθετική ενέργεια εναντίον της τότε Σοβιετικής Ένωσης με την προσχώρηση της Δυτικής Γερμανίας και επομένως την «άμεση επιθετική επαφή» με την Ανατολική Γερμανία, δηλαδή της ίδιας της ΕΣΣΔ.

    Άλλωστε, εξαιτίας αυτής της επιθετικής προσχώρησης δημιουργήθηκε, σαν αντίβαρο, και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, και όχι το αντίθετο!, για να είμαστε ειλικρινείς, διότι δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε πως, εάν το ΝΑΤΟ, δηλαδή οι ΗΠΑ, δεν είχαν βάλει στρατιωτικό πόδι στα σύνορα με το σοβιετικό κράτος, πολύ πιθανόν το Σύμφωνο της Βαρσοβίας να μην έβλεπε ποτέ το φως.

     Είναι λοιπόν αυτό το ΝΑΤΟ για το οποίο ο τότε Γενικός Γραμματέας του, ο λόρδος Ismay κιόλας το 1952 είχε πει πως σκοπός του ήταν «να κρατήσει μέσα τους Αμερικανούς και έξω τους Ρώσους» (ας αφήσουμε τι είπε για τους Γερμανούς γιατί είναι μια σαχλαμάρα, όπως μετέπειτα αποδείχθηκε), δηλαδή λέγοντας «μέσα» εννοούσε μέσα στην Ευρώπη και ειδικά μέσα στις χώρες στη Ευρώπης, σαν ένα είδος κατοχικής εγγύησης, αρχίζοντας από εκείνες της Δυτικής και τελειώνοντας με εκείνες της Ανατολικής, όπερ τί σημαίνει; Πολύ απλά εδραίωση σε όλα τα σύνορα με την ρωσική επικράτεια.

     Αν αυτό δεν είναι επιθετικότητα, τότε τί είναι;! Κατά τα άλλα πρόκειται (για τους αφελείς) περί μιας αθώας «αμυντικής» οργάνωσης που μόνο «αμύνεται» εάν κάποιος της επιτεθεί, κάτι που, απ’ ό, τι ξέρουμε, δεν έχει γίνει ποτέ!

     Όλα αυτά όμως δεν αρκούν. Υπάρχει επίσης και το «σχέδιο» ενός ΝΑΤΟ φορέα μιας εκ των πραγμάτων αμερικανοκρατούμενης στρατιωτικά Ευρώπης όπου, και μετά που εξέλειψε η πάλαι ποτέ ισχυρή Σοβιετική Ένωση το 1991 και επομένως ο κίνδυνος οι Σοβιετικοί να «φάνε λάχανο» τους καημένους ανήμπορους δυτικοευρωπαίους,  έπρεπε να συνεχίσει να θεωρείται «δεδομένη» η αμερικανική κυριαρχία και δήθεν «προστασία» έστω και μπροστά σε έναν πλέον εντελώς ανύπαρκτο εχθρό.

     Όπως ξέρουμε, οι ΗΠΑ δίνουν την εντύπωση πως είναι όπως κάποιος που, έχοντας λερωμένη τη φωλιά του, βλέπει παντού εχθρούς και, αν δεν υπάρχουν πραγματικοί εχθροί, «εχθροποιεί» κάποιους και σφοδρά τους πολεμάει  προσπαθώντας έτσι, παρουσιαζόμενος σαν δήθεν υποστηριχτής του δικαίου,  να κρύψει τη λερωμένη φωλιά του.

     Πάντως, καμία σημασία. Το θέμα δεν ήταν πια η ύπαρξη ή όχι ενός σοβιετο-ρωσικού εχθρού, αλλά κυρίως η εξέλιξη του «σχεδίου» αμερικανο-νατοϊκής κατοχής όλης της δυτικής Ευρώπης  έτσι ώστε όλες οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες να έχουν πάντα την ανάγκη μιας «αμερικανικής ομπρέλας» δήθεν «στρατιωτικής άμυνας» και να μη μπορούν ποτέ να οργανωθούν σε μια ανεξάρτητη, καθαρά ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη αυτοπροστασίας, αυτοάμυνας και ενδεχόμενης επίθεσης!

    Γιατί άλλωστε τόσο πολύ οι ΗΠΑ αντιπαθούν και εχθρεύονται τον γαλλικό σχεδιασμό συγκρότησης ενός αμιγούς ευρωπαϊικο-κοινοτικού συστήματος στρατιωτικής επάρκειας και αυτονομίας; Αυτό θα σήμαινε – εάν όντως πραγματοποιούνταν πραγματικά κάτι το ουσιαστικό και απτό – πως το κατοχικό ΝΑΤΟ  θα ήταν περιττό  και κανονικά θα έπρεπε να επιστρέψει στην αληθινή κοιτίδα και πατρίδα του, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού μαζί με τον Καναδά.

     Μια εξέλιξη του είδους όμως θα κατέστρεφε ανεπανόρθωτα ολόκληρο το αμερικανικό σχέδιο μιας ηπείρου (Ευρώπη) εξαρτώμενης καθ’ ολοκληρίαν από τις βουλήσεις, απαιτήσεις,  επεμβάσεις και προπαντός σταθερή παρουσία των διαφόρων αμερικανικών κρατικών εξουσιών (πολιτικών, στρατιωτικών, οικονομικών, κλπ.).

     Δεν ξέρω εάν η γαλλική κοινοτική προεδρία έως τις 30.6.2022 είχει στο πρόγραμμα κάποια αρχή διαδικασίας για τη δημιουργία ενός κοινοτικού στρατού (ξηράς, αέρος, θάλασσας) τοποθετημένου σε νευραλγικά και άλλα σημεία της επικράτειας. Πάντως, έως λίγο πριν από τη λήξη της δεν είχουμε ακούσει για κάποια συζήτηση ή απόφαση σχετικής μελλοντικής εξέλιξης.

      Και βεβαίως σήμερα δεν μπορούμε να μη σκεφτούμε πως είναι οι ακριβώς και εμφανώς οι ΗΠΑ/CIA που οδήγησαν στα άκρα την αντιπαλότητα Ρωσίας-Ουκρανίας, κατ’ ουσία Ρωσίας-Δύσης ώστε η πρώτη να αναγκαστεί  να επέμβει σε πολεμικές επιχειρήσεις μακράς διαρκείας – κάνοντας, εξάλλου,  την «κακή» σε αντιδιαστολή με την «καλή» φασιστική Ουκρανία – έτσι που πολεμώντας να φτάσουμε στις 30.6.2022 και η Γαλλία να μη μπορέσει να θέσει σε κίνηση όποια πρωτοβουλία προς απόκτηση από την ΕΕ ενός δικού της στρατιωτικο-στρατηγικού ανεξάρτητου χώρου που θα θέτει στο περιθώριο ως πλεοναστικό  και επομένως σε κίνδυνο την ύπαρξη και παρουσία επί κοινοτικού-ευρωπαϊκού εδάφους το ΝΑΤΟ!

     Εν πάση περιπτώσει και πηγαίνοντας λίγο πίσω, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε πως οι Αμερικανοί δεόντως εν καιρώ μερίμνησαν  να πείσουν τους ευρωπαϊκούς κοινοτικούς (και οι ευρωπαϊκοί κοινοτικοί έπεσαν σαν… χαλβάδες στη παγίδα) να «γιγαντώσουν» τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή ένωση» με τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό χωρών-μελών με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζοντας τον βασικό σκοπό τους να μην υπάρχει ομοψυχία και ομοφωνία σε ένα θέμα τόσο κρίσιμο όσο είναι η αμυντική ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ και οργανική αυτονομία της ίδιας της «ένωσης».

     Και βεβαίως δεν λείπουν εκείνοι οι ευρωπαίοι κυβερνώντες οι οποίοι, δοσμένοι ψυχή τε και σώματι στον υπερατλαντικό άρχοντα, προδοτικά θυσιάζουν την εθνικο-κοινοτική τους ανεξαρτησία, αυτοτέλεια και αυτοάμυνα στα εμφανώς αντίθετα συμφέροντα της αμερικανικής πολιτικής.

      Αγνοώ πώς οι Γάλλοι θα μπορούσαν να τοποθετήσουν το θέμα, εφόσον χρονικά κατορθώσουν να το θέσουν, (κάτι που σήμερα φαίνεται τελείως απίθανο), όταν θα πρέπει να συζητηθεί και να ληφθούν βαρύνουσες αποφάσεις ειδικά πρακτικής και ουσιαστικής ενεργοποίησης.

    Ίσως μια καλή αρχή θα ήταν μια προκαταρτική συμφωνία των χωρών ιδρυτών των πρώτων κοινοτικών πυρήνων τον Μάρτιο του 1957 στη Ρώμη, ενδεχομένως με την υποστήριξη  μερικών άλλων συμφωνούντων χωρών μεταγενέστερης ένταξης στην ΕΕ. Δεν ξέρω όμως εάν κάτι τέτοιο θα μπορεί να είναι σήμερα δυνατόν με την κατάσταση που κυριαρχεί στην Ουκρανία.

    Ελπίδα είναι να πάψουν οι εθνικοί και συχνάκις ανόητοι και προπαντός αντιπαραγωγικοί εγωϊσμοί και εγωκεντρισμοί  ορισμένων χωρών και να υπερισχύσει η ιδέα του συνολικού, συλλογικού, συμμετοχικού συμφέροντος απαλλαγμένου από οποιεσδήποτε εξαρτήσεις, διότι μια κοινοτική διακλαδική στρατιωτική δύναμη τελείως απαλλαγμένη από αλλότριες επεμβάσεις, εκτός από όλη τη διεθνή στρατηγική υπεραξία που θα αποκτήσει – κάτι που σήμερα ούτε στη πιο ξέφρενη φαντασία δεν υπάρχει – οπωσδήποτε θα «προικίσει» τον εαυτό της και με την ανάλογη πολιτική αίγλη στη παγκόσμια σκακιέρα με άμεσο όφελος και στα οικονομικο-εμπορικά δρώμενά της.

    Είδωμεν.  Αν και επί του παρόντος και επί του θέματος δεν μου φαίνεται να υπάρχουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας

    Σήμερα ηχούν σαν να έχουν ειπωθεί χθες  τα λόγια που πρόφερε ο Σαρλ ντε Γκολ τότε που (το 1966)  ενώπιον σχεδόν χιλίων δημοσιογράφων για να εδραιώσει τη γαλλική βούληση ανεξαρτησίας από όποιες νατοϊκές υποθήκες: «Οι δυτικές χώρες δεν απειλούνται σήμερα από τις ανατολικές, όπως συνέβαινε στα πρώτα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οργανώθηκε μια Ευρώπη αμερικανικό προτεκτοράτο κάτω από τον μανδύα του ΝΑΤΟ. Απ’ την άλλη πλευρά οι συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται οι ΗΠΑ (…) κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε γενική σύγκρουση. Σε μια τέτοια περίπτωση η Γαλλία (…) θα εμπλεκόταν σε μια σύγκρουση την οποία η ίδια δεν έχει επιδιώξει… Πάνω απ’ όλα η απόφαση της Γαλλίας να είναι υπεύθυνη για το πεπρωμένο της είναι ασυμβίβαστη με έναν οργανισμό στον οποίο η χώρα έχει θέση υποτακτικού» (η υπογράμμιση του γράφοντα).

     Μετά απ’ αυτό, 37.000 (!) νατοϊκοί στρατιωτικοί και πολιτικοί υπάλληλοι έφυγαν από όλες τις νατοϊκές βάσεις και απομακρύνθηκαν από τη Γαλλία.

     Τώρα, εάν στη θέση της λέξης «Γαλλία» τοποθετήσουμε τη λέξη «Ευρωπαϊκή Ένωση» και επομένως τις χώρες που την απαρτίζουν, ολόκληρο το κείμενο του Γάλλου Προέδρου ταιριάζει αφάνταστα τέλεια με την σημερινή νατοϊκή κατάσταση, ειδικά με ό, τι υπογραμμίζεται με παχιά γράμματα.

     Και, προς Θεού, μη μπλέκουμε την «υπόθεση Ουκρανία» που εκτυλίσσεται αυτόν τον τελευταίο καιρό για να βγάλουμε το αυθαίρετο συμπέρασμα ενός δήθεν υπάρχοντος κινδύνου εξ ανατολών που απειλεί με αφανισμό τις «δυτικές χώρες», κάτι που ανήκει μόνο στα σαθρά μυαλά των γνωστών «ηλιθίων προθύμων».

     Γνωρίζουμε πολύ καλά την δέσμευση που είχαν αναλάβει οι Δυτικοί ηγέτες (και προπαντός οι Αμερικανοί) το 1990 στη Συμφωνία Ενοποίησης της Γερμανίας να μην επεκτείνουν το ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία πέρα του ακραίου ανατολικού ορίου του ποταμού Έλβα στην Πολωνία, μια δέσμευση την οποία αυτοί οι ίδιοι ηγέτες και οι άλλοι που ακολούθησαν «χαρούμενα» αθέτησαν πολλαπλώς και ξεδιάντροπα νομίζοντας πως είναι οι άρχοντες του κόσμου όταν, μετά την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1991 και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ τον ίδιο χρόνο η Ρωσία με την βοήθεια των διαφόρων Γκορμπάτσωφ και προπαντός Γιέλτσιν και παρέα είχε καταντήσει ο παρίας της Ευρώπης και το ΝΑΤΟ αρνήθηκε να την συμπεριλάβει στους κόλπους του, of course(!), διότι θέλησε να εκμεταλλευτεί στο έπακρον τις αδυναμίες της –  τις οποίες πιθανόν να υπολόγιζε ως οριστικές και αμετάκλητες – αρχίζοντας σιγά-σιγά η υπόγεια και βαθμιαία εργασία «αφαίρεσης» από την επιρροή της όλων των χωρών που προηγουμένως βρισκόταν στη σφαίρα της σοβιετικής εμβέλειας και παράλληλα ένταξής τους στο βορειο-ατλαντικό Σύμφωνο, πρώτα με τις πιο κοντινές όπως η Τσεχία, η Ουγγαρία και η Πολωνία και τελειοποιώντας την «επιχείρηση» με την Βουλγαρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Ρουμανία και τις τρεις βαλτικές (Εσθονία, Λιθουανία, Λετονία) – «ξεγυμνώνοντας» έτσι τη Ρωσία από κάθε πιθανό σύμμαχο-«μαξιλαράκι» σχεδόν σε όλα τα ανατολικά σύνορά της και τελείως αδιαφορώντας για όποιες δυσφορίες και οργή των όποιων Ρώσων πολιτών και πολιτικών (μάλλον «πολιτικάντιδων» οπορτουνιστών θα λέγαμε για τους τότε Ρώσους «κυβερνήτες»).

     Άλλωστε τα έτη ΄90 ήταν η εποχή της παντοδυναμίας του ΝΑΤΟ και των Ευρωπαίων συνοδοιπόρων με πρωτεργάτη τη Γερμανία.

     Και ακριβώς μέσα σε εκείνη την αλαζονική αίσθηση παντοδυναμίας πέντε ετών, από το 1999 έως το 2004, οι δυτικοί ευρωπαίοι και οι αμερικανοί καταπάτησαν την δέσμευσή τους «νατοποιώντας» τις παραπάνω 10 χώρες και απομονώνοντας τη Ρωσία που παράπαιε και δεν μπορούσε να αντιδράσει.

     Και να σκεφτεί κανείς πως πήγαν να κάνουν το ίδιο και με την Γεωργία, στον Καύκασο, δηλαδή και στα νότια σύνορα της Ρωσίας, το 2008, αλλά απέτυχαν γιατί έγκαιρα και αποτελεσματικά, ως φαίνεται, αντέδρασαν οι Ρώσοι – που δεν ήταν πια όπως εκείνη του κλότσου και του μπάτσου των Γιέλτσιδων και Co – και η «επιχείρηση ΝΑΤΟ» κατέληξε σε ένα φιάσκο, αφήνοντας όμως μερικές χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες Γεωργιανούς για τους οποίους, προφανώς, το νατοϊκό ενδιαφέρον ήταν μηδαμινό, ήταν και εκεί απλές «παράπλευρες απώλειες», όπως μονότονα τραγικά ακούγαμε τους Άγγλους speakers να μας λένε με υπεροπτικό ύφος υπεροχής κατά την διάρκεια των παράνομων, εγκληματικών νατοϊκο-αμερικανικών βομβαρδισμών με εμπλουτισμένο και απεμπλουτισμένο ουράνιο, καταστροφών και δολοφονιών στη Γιουγκοσλαβία το 1999, ένα έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, όπως και εκείνο σε δυο φάσεις στο Ιράκ, για το οποία περιμένουμε ακόμη μια νέμεση: οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί των αμερικανικών βομβών και πειραματικών HAARP περιμένουν ακόμη δικαιοσύνη!

       Η Ουκρανία δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί το τελευταίο, χρονικά, «κρούσμα» του αμερικανικού επεκτατικού «σχεδίου» νατοποίησης όσων περισσοτέρων χωρών γίνεται γύρω από τα ρωσικά σύνορα για έναν κλοιό και μια πίεση επιβολής όσο γίνεται περισσότερο σφικτά.

       Βεβαίως, ειλικρινά, κανείς δεν προσπάθησε να «φανταστεί» ή να σκεφτεί μια ενδεχόμενη «αντίθετη διαδικασία», δηλαδή τί θα έκαναν οι ΗΠΑ, πώς θα αντιδρούσαν εάν η Ρωσία πήγαινε να οργανώσει μια δήθεν αμυντική, στην ουσία επιθετική, στρατιωτική «συνεργασία» ας πούμε με το Μεξικό ή την Κούβα ή την Βενεζουέλα, ακριβώς πλάι από τα αμερικανικά σύνορα ή μια «αλλαγή πίστης» στον Καναδά.

       Ή μήπως οι ΗΠΑ δεν θα αντιδρούσαν και θα καλωσόριζαν τους Ρώσους φίλους με άφθονο ουίσκυ και αγκαλιές;

      Δεν υπάρχουν αθώες περιστερές στη μια πλευρά και κακοί γύπες στην άλλη, όπως θέλουν να μας παραμυθιάσουν οι ψεύτες και υποκριτές, και η Ουκρανία δεν είναι η εξαίρεση.

      Λέγεται πως υπήρξε  ένας  ρωσικός βομβαρδισμός της ουκρανικής ναυτικής βάσης στο Οτσάκοβο, στη Μαύρη Θάλασσα, όχι μακριά από την Οδησσό, μια βάση που φαίνεται πως οργανώνονταν με νατοϊκές προδιαγραφές υπό Άγγλων αξιωματικών και αμερικανική επίβλεψη (να μη δίνουμε πολύ στο μάτι!) και μια βάση που φαίνεται πως είχε προοριστεί να γίνει το 2004 στη Κριμαία εάν οι Ρώσοι δεν τους είχαν προλάβει στο… σπριντ.

      Λέγεται πως αυτή η βάση καταστράφηκε, αλλά το θέμα είναι άλλο: τί γύρευε αυτή η νατοϊκή βάση σε μια χώρα που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ;!

       Υπήρξαν επανειλημμένες φήμες πως στην Ουκρανία ήταν έτοιμα να λειτουργήσουν, ή ήδη λειτουργούσαν,  πέντε αμερικανικά εργαστήρια βιολογικών και χημικών ερευνών (οι Κινέζοι λένε πως είναι 26!) βάση μιας συμφωνίας που είχε υπογραφεί το 2021. Σε αυτά τα εργαστήρια – εξάλλου τοποθετημένα λίγα χιλιόμετρα μακριά από τα ρωσικά σύνορα – πίσω από μια δήθεν ανώδυνη «ταμπέλα» για «θέματα δράσης-αντίδρασης του DNA σλαβικών πληθυσμών» (η γελοιότητα της πρόφασης δεν κρύβεται με τίποτα!), η βάσιμη υποψία ήταν πως ουσιαστικά πρόκειται για έρευνες παραγωγής βιολογικών και χημικών όπλων.

    Μη ξεχνάμε και το «περιστατικό» διαρροής ουσιών από ανάλογα εργαστήρια που οι Αμερικανοί φαίνεται πως είχαν «στήσει» στη Γεωργία (πάλι, δηλαδή, στα νότια σύνορα με τη Ρωσία!!) αμέσως μετά που είχε πάρει την εξουσία εκεί ο αμερικανόθρεφτος Σαακασβίλι το 2003, με αποτέλεσμα σοβαρές αλλεργικές διαταραχές σε μεγάλο αριθμό περιοίκων και τον θάνατο άλλων τόσων.

     Σχετικά με τα ως άνω εργαστήρια στην Ουκρανία, ας κρατήσουμε και την επέμβαση του Πεκίνου το οποίο κάλεσε επίσημα της ΗΠΑ «να εξηγήσουν γιατί είχαν αναπτύξει βιολογικά όπλα στα εργαστήρια της Ουκρανίας» χωρίς να λάβουν καμία απάντηση άξια λόγου.

      Επομένως καλό θα ήταν οι Ουκρανοί κυβερνώντες να αναλογιστούν κάποια στιγμή πως και αυτοί έχουν ουκ ολίγον λερωμένη τη φωλιά τους (ναζι-φασιστικά τάγματα Αζόφ ως καθεαυτού ουκρανικός τακτικός στρατός, βιολογικά όπλα, χιλιάδες μισθοφόροι, χιλιάδες δεκάδες δολοφονίες ρωσόφωνων στο Ντονμπάς, κρυφές νατοϊκές βάσεις, κλπ.) και ό, τι τραγικό συμβαίνει στη χώρα τους δεν έπεσε απ’ τον ουρανό, αλλά έχει πίσω του μια ολόκληρη προϊστορία και ιστορία. Δυστυχώς για όλους!    

     Είναι αλήθεια ότι το πρώτο θύμα σε μια πολεμική σύγκρουση είναι η αλήθεια. Αλλά ας μη παρεκτρεπόμαστε αβασάνιστα βλέποντας το σκουπιδάκι στο μάτι του άλλου και όχι το δοκάρι στο δικό μας μάτι.

     Μιας και λόγος γίνεται για την Ουκρανία, μια μικρή παρέκβαση πιστεύουμε πως είναι αναγκαία.

     Γνωρίζουμε όλα όσα προηγήθησαν της ρωσικής επέμβασης και όσα συμβαίνουν σήμερα. Και το γνωρίζουν επίσης κάλλιστα όλοι οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι, δυτικοί και πρώην ανατολικοί.  

    Στον πόλεμο επί ουκρανικού εδάφους όλοι οι Αμερικανοί/Ευρωπαίοι διαπράττουν ενσυνείδητα και εκούσια ένα τεράστιο λάθος, κρίνουν με  εθελοντική επιπόλαιη υποκρισία, ξεχνούν ή μάλλον θέλουν να ξεχνούν μια βασική λεπτομέρεια, δηλαδή:

    – βλέπουν και κρίνουν την (ρωσική μεταγενέστερη) αντίδραση, την οποία ανάγουν σε δράση γιατί έτσι τους συμφέρει και νιώθουν δικαιολογημένοι,

    – και δεν βλέπουν και δεν κρίνουν την (αμερικανο-ευρωδυτική προηγούμενη) δράση, την οποία τελείως αγνοούν(ξεχνούν) ή θέλουν να αγνοούν(ξεχνούν) γιατί δεν τους συμφέρει γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτοί υπήρξαν οι πρώτοι που είχαν αρχίσει τις αντιρωσικές εχθροπραξίες από το 1991 και μετά!

     Και αλήθεια, τίμια και ειλικρινά όλα ετούτα κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, διαψεύσει, παραγνωρίσει.

    Πάντως σήμερα στην Ουκρανία η εντύπωση είναι πως οι δυτικοί νατοϊκοί, μέσα στο παράλογο μένος τους να κτυπήσουν τη Ρωσία όχι άμεσα ο ίδιοι για να μην έχουν οι ίδιοι θύματα, αλλά μέσω τρίτου προορισμένου θύματος (τους Ουκρανούς), διαπράττουν ένα άλλο ανθρωπιστικό έγκλημα  – έτσι κι αλλιώς αυτοί οι ίδιοι δεν παθαίνουν κανένα κακό! – προμηθεύοντας αδιάκοπα τους Ουκρανούς με άφθονα όπλα και πυρομαχικά διαφόρων ειδών για να συνεχίσουν μια αιματηρή και απόλυτα καταστροφική για τη χώρα, πολύ πιθανόν άσκοπη αναμέτρηση μετά απ’ την οποία, όπως και να τελειώσει, πάντως μέσα στα συντρίμμια, θα είναι μάλλον απίθανο η Ρωσία να φύγει απ’ όλα τα εδάφη που αφαίρεσε από την Ουκρανία (τώρα είναι γύρω στο 20%), οπότε η Ουκρανία όχι μόνο δεν θα έχει κερδίσει τίποτα το ουσιαστικό, αλλά για να ακολουθήσει τις «παραινέσεις» των φίλων της δυτικο-νατοϊκών για έναν πόλεμο δίχως όρια, θα πρέπει να δεχθεί και τον εκτεταμένο αφανισμό της, κι αυτό τί σημαίνει;    

     Εντωμεταξύ τους θανάτους και τις καταστροφές ποιος θα τα πληρώσει; Όχι βέβαια ο Ζελένσκι και οι δικοί του, καλά αμπαρωμένοι  και καλυμμένοι, αλλά ο απλός πληθυσμός, αθώο θύμα και  εξιλαστήριο θύμα. Και θα το πληρώσει όλη η χώρα με την ποικιλόμορφη  διάλυσή της.

     Μη ξεχνάμε και κάτι άλλο τρομερό: ο Ζελένσκι θα ζητάει συνεχώς όπλα και συνεχώς οι Ουκρανοί θα έχουν ανάγκη από όπλα γιατί οι ίδιοι οι Ουκρανοί – και ποιος ξέρει πόσο ο ίδιος ο Ζελένσκι ως                            που είναι κερδίζει!! – κάνουν με τα όπλα μια τεράστια μαύρη αγορά πουλώντας τα στη Μέση Ανατολή! Απίστευτο αλλά αληθινό.

     Όλα αυτά όμως τί άλλο σημαίνουν; Πολύ απλά πως ο Ζελένσκι – που γυρεύει να γίνει ένας τρίτος παγκόσμιος πόλεμος –  θα πρέπει κάποια στιγμή, πριν είναι αργά, να δηλώσει ευθαρσώς εάν σκοπεύει ή όχι να θυσιάσει όλο τον αθώο ουκρανικό λαό προκειμένου να μείνει αυτός στην εξουσία, πρόθυμο πιόνι των γονιδιακά πολεμοκάπηλων Αμερικανών, οι οποίοι – ειρήσθω εν παρόδω – είναι και οι μόνοι που κερδίζουν από όλη αυτή την «ουκρανική ιστορία», ενώ πάλι μια άλλη χώρα  της Ευρώπης υποφέρει τα πάνδεινα, ακόμη μια φορά εξαιτίας της άπληστης αμερικανικής πολεμοκαπηλίας, της παράφρονης βούλησης παντοδυναμίας Προέδρων και εμπόρων όπλων και επιβολής σε άλλες χώρες.

      Ορίστε μια άλλη ευκαιρία  λοιπόν για τους ανόητους  πρόθυμους δυτικούς ηγετίσκους – ίσως πλην Γαλλίας; – να αναλογιστούν τις μακροχρόνιες χαλεπές συνέπειες για τις χώρες τους από την διαχρονική, ιστορικά αποδεδειγμένη, αμερικανική στρατιωτική επεμβατική  δράση (οι περίπου 800 βάσεις τους δεν μας λένε τίποτα;!) συχνότατα μέσα στα όρια της εγκληματικότητας ανά τον κόσμο, από το 1950 και μετά έως σήμερα, και ειδικά στην Ευρώπη – την οποία οι ΗΠΑ ουδέποτε θέλησαν να είναι ακμαία και εύρωστη –

      και επιτέλους να βάλουν τέλος σε μια υποτέλεια η οποία μόνο πολιτική και οικονομική οπισθοδρόμηση έφερε και συνεχίζει να προκαλεί σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο και ειδικά σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση έτσι όπως συνεχίζει να ξεπουλά συστηματικά τα συμφέροντα των χωρών που την απαρτίζουν μόνο και μόνο για να ευνοήσει  τα παράλογα συμφέροντα και απαιτήσεις των Αμερικανών.

      Η Ευρώπη καταστρέφεται από την εγκληματική πολιτική βλακεία των κυβερνητών της και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού γελούν πλήρως ικανοποιημένοι που, για άλλη μιαν φορά, ακριβώς οι βλάκες ευρωπαίοι σκοτώνονται για τη πάρτη των ξένων, οι χώρες τους διαλύονται, οι οικονομίες τους πάνε κατά διαόλου για να περάσουν καλά οι «φίλοι και σύμμαχοι Αμερικανοί», και μόνον αυτοί!

     Τόσο ανόητοι πια αυτοί οι ευρωπαίοι ηγετίσκοι!

     Κατά τα άλλα, ακούσαμε και τον Μπάιντεν να λέει πως ο «Πούτιν είναι εγκληματίας πολέμου». Σίγουρα με αυτά που κάνει (ας κάνουμε πως ξεχνάμε τις αμερικανικές προκλήσεις) διαπράττει απαράδεκτα εγκλήματα πολέμου. Αλλά η γλώσσα του Μπάιντεν τρέχει πολύ και αυτό είναι πολύ κακό γιατί κάνει πως ξεχνά το τί έκαναν μερικοί «περασμένοι» (όχι και πολύ) συνάδελφοί του: ξεχνά και δεν του συμφέρει να θυμάται πως οι διάφοροι Κλίντον, Μπους, Ομπάμα μέσα σε 20 χρόνια εισέβαλαν σε 9 χώρες και τα θύματά τους ξεπέρασαν τα 11 εκατομμύρια!

     Και μιας και μιλάμε για «θύματα» και πηγαίνοντας λίγο πιο πίσω, ο Μπάιντεν κάνει πως ξεχνά επίσης την πρώτη γενοκτονία του 20^ού αιώνα που έχει αμερικανική πατέντα, με την ανηλεή εξόντωση εκατομμυρίων Ινδιάνων ερυθρόδερμων (σχεδόν όλων), τη ληστεία του πλούτου τους και τον απόλυτο περιορισμό των επιβιωσάντων, μερικές δεκάδες εκατομμύρια μόνο! Ένα τίποτα για την εδραίωση των κραταιών και πλούσιων ΗΠΑ.       

      Και μιας και μιλάμε για «εγκλήματα πολέμου» που είναι και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας», ποιος (βλ. Τζον Μπόλτον, Σεπτέμβριος 2018) απείλησε τους δικαστές του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου πως οι ΗΠΑ θα του επιβάλλουν βαριές κυρώσεις εάν τολμήσει να δικάσει Αμερικανούς για εγκλήματα πολέμου;

      Και ποιος (βλ. πάλι Τζον Μπόλτον) για μια τέτοια περίπτωση είπε πως αυτό το δικαστήριο «είναι  ήδη νεκρό»;!

     Αλλά τότε τί γίνεται; Για τους Αμερικανούς είναι «νεκρό», ενώ για τους Ρώσους τώρα είναι ζωντανό και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ζητούν να δικάσει τους Ρώσους;!

      Με ποια λογική;

      Επιστρέφοντας λοιπόν στα δικά μας Ευρω-νατοϊκά, δηλαδή  στη σχέση ΕΕ με τις ΗΠΑ και την longa manus τους ΝΑΤΟ και εν κατακλείδι,  η παντελής απουσία κάποιας οποιασδήποτε προσωπικότητας» στο DNA αυτής της ανύπαρκτης «Ένωσης» καλά συνοψίζεται  στα λόγια του Τσαβούσογλου στις 6.3.2022: «Η Ευρώπη είναι ένα ‘βαγόνι’ των ΗΠΑ», οπότε μπορούμε να φανταστούμε τί είναι για τις ΗΠΑ οι επιμέρους χώρες της Κοινότητας όταν ολόκληρη αυτή είναι ένα απλό «βαγόνι» του τρένου με ατμομηχανή βεβαίως τις ΗΠΑ!!

     Για θυμηθείτε όλοι, εσείς οι Ευρωπαίοι, πώς εκφράστηκε μια Nuland, ένα νούλα που καβάλησε το καλάμι, για την Ευρωπαϊκή Κοινότητά σας! Θυμάστε τί σας είπε η αθεόφοβη υφυπουργός (ένα πλούσιο Fuck the EU!); Και εσείς τί κάνατε γενναίοι γελοίοι ηλίθιοι; Ένα εξίσου γενναίο γελοίο ηλίθιο ΜΟΚΟ!!

     Ουδέποτε κανείς  θα μπορούσε να φανταστεί πως τόσοι κοινοτικοί κυβερνήτες θα μπορούσαν να καταντήσουν να είναι τόσο ενδοτικοί παλιάτσοι και «εξυπηρετικοί» στα ξένα (αμερικανικά) συμφέροντα και ταυτόχρονα τόσο μαζόχες στα δικά τους, κάτι ασφαλώς που δεν καθρεφτίζεται στους ίδιους κυβερνώντες αλλά στους λαούς που κυβερνούν!

      Εκείνο που κάποιος «άγνωστος  γνωστός» Γεώργιος Σουρής είχε πει κάποτε για την Ελλάδα: «Οι Έλληνες πολιτικοί μονίμως έχουν ως επάγγελμα την σωτηρία της πατρίδος, γι’ αυτό αποφεύγουν επιμελώς να την… σώσουν. Μετά την σωτηρία, δεν θα έχουν… επάγγελμα», άφοβα μπορεί να ειπωθεί για τους κοινοτικούς πολιτικούς σχετικά με την (δήθεν) πατρίδα τους ΕΕ!

      Καταλαβαίνουμε φυσικά πως με τέτοιους ανθρώπους «την έχουμε διαχρονικά βαμμένη|»!!!

      Είναι δε να απορεί κανείς για την συνεχιζόμενη (το τρις και τετράκις εξαμαρτείν!… ), τραγική, εκκωφαντική βλακεία των κοινοτικών θεσμών γενικά και ξεχωριστά των αντίστοιχων επίσημων λειτουργών παντός βαθμού και θέσης. Διότι μόνο με το μέτρο της βλακείας μετριέται πλέον μια συμπεριφορά όπου για να ευνοηθούν, φανερά καταστρεπτικά για εμάς τους Ευρωπαίους, τα συμφέροντα τρίτων («μεγάλων» ή «μεσαίων» ή «μικρών», δεν έχει καμία σημασία), απεμπολούμε  –  επιπλέον χωρίς να έχουμε λάβει καμία εξουσιοδότηση από τους πολίτες μας που θα είναι αυτοί οι πρώτοι που θα υποφέρουν τις συνέπειες!! – και εγκληματικά καταδικάζουμε τα δικά μας συμφέροντα, άμεσα, έμμεσα, σημερινά και αυριανά!!

      Repetita juvant: και δεν παύουμε να διερωτόμαστε: γιατί εγκληματικά η ΕΕ μπαίνει στη διαδικασία να υιοθετεί συνεχώς αποφάσεις συμφέρουσες για τις ΗΠΑ – και μόνο για τις ΗΠΑ συμφέρουσες – και τελείως ασύμφορες και επιβλαβείς για όλες τις χώρες της ίδιας της ΕΕ, οι οποίες έτσι βρίσκονται άμεσα εκτεθειμένες στις χειρότερες συνέπειες, στρατιωτικές, πολιτικές και οικονομικές, επομένως και τα μέγιστα κοινωνικές, κάτι που δεν συμβαίνει όμως για τις ΗΠΑ, μακριά απ’ την Ευρώπη και καθόλου επηρεασμένη από την τραγωδία που πλήττει την Ευρώπη;!

     Το σκέφτεται αυτό κανείς; Τόση βλακεία! Και τόσο έγκλημα! Δεν πάει πολύ;

                                                                               Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

                                                                                       Ελληνιστής

               …………………………………………………………………………….                                                                 

Ακολουθήστε το infognomonpolitics.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις που αφορούν τα εθνικά θέματα, τις διεθνείς σχέσεις, την εξωτερική πολιτική, τα ελληνοτουρκικά και την εθνική άμυνα.