ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ δυνατόν να πιστεύει κανείς στις συνομιλίες για το Κυπριακό;

Λάζαρος Α. Μαύρος

ΑΞΙΟΝ ΑΠΟΡΙΑΣ είναι: Για πόσο ακόμα μακροχρόνιο διάστημα και πόσοι πολλοί, παλαιότεροι και νεότεροι στην πολιτική, στις κυβερνήσεις και στα κόμματα, θα συνεχίσουν να αυτο-εμπαίζονται, να αλληλο-εμπαίζονται και να εμπαίζουν τον λαό περί των συνομιλιών για το Κυπριακό;

ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ δυνατόν να πιστεύει κανείς στις συνομιλίες; Ότι μπορεί να προκύψει το παραμικρό κέρδος; Ή έστω να αποφευχθούν άλλες ζημιές επιπρόσθετες σε όσες σωρηδόν συσσωρεύτηκαν στις δεκαετίες των προηγούμενων συνομιλιών;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΣΤΩ κι ένας με δυο δράμια μυαλό, τίμιος και ειλικρινής, ο οποίος πράγματι να ελπίζει ότι υπάρχει η παραμικρή χαραμάδα πιθανότητας η Τουρκία να εγκαταλείψει την άτεγκτη και αταλάντευτη πολιτική την οποία ασκεί ανυποχώρητα στο Κυπριακό από την δεκαετία του 1950 ως σήμερα;

ΕΧΟΥΝ ΜΗΠΩΣ σώας τας φρένας – του πολιτικώς σκέπτεσθαι – όσοι επιμένουν να οπτασιάζονται και πάλιν μίαν αίφνης διαφορετική πολιτική της Τουρκίας;

– Τι είδους πολιτική ανάγνωση της χθεσινής, της σημερινής και της προβλέψιμης αυριανής Τουρκίας επιτρέπει ο όποιος στοιχειώδης ορθολογισμός όλων όσοι εμφανίζονται να τρέφουν ακόμη τις από χρόνια μάταιες ψευδαισθήσεις τους, για το τουρκικό κράτος;

– Όταν μάλιστα αυτή η Τουρκία, ήδη επιχειρεί να αναγορεύσει εαυτήν σε «Σκακιστή Παγκόσμιας Εμβέλειας» ισότιμο πλέον των αντιμαχομένων υπερδυνάμεων;

– Έχουσα κιόλας, αυτή η Τουρκία, την έπαρση και την αυτοπεποίθηση ότι εξακολουθεί να αναγνωρίζεται ως πολύτιμη, σε αυξημένο κιόλας βαθμό, από αμφότερες τις πρωταγωνίστριες της τρέχουσας άκρως επικίνδυνης κρίσης υπερδυνάμεις. Τις αλληλο-απειλούμενες Ρωσία – ΗΠΑ και των εκατέρωθεν συμμαχιών τους. Κρίση η οποία, από την εισβολή του ρωσικού Αττίλα στην Ουκρανία, μοιάζει με «προεόρτια» παγκόσμιας σύρραξης.

ΥΠΟΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ξανά όλ’ αυτά τα ερωτήματα τώρα, εξαιτίας του οίστρου που επιδεικνύουν κυβερνώντες και αντιπολιτεύοντες για την επανέναρξη των συνομιλιών.

– «Απ’ εκεί που έμειναν» στο ναυάγιο του 2017 στο Κραν Μοντανά της Ελβετίας, λένε.

– Και παριστάνουν ότι καυγαδίζουν για το… προβάδισμα του ΟΗΕ έναντι της επιζητούμενης αναβάθμισης του ρόλου της ΕΕ στις συνομιλίες, αφ’ ενός και για το είδος των «λουκουμιών» στην ΑΟΖ που θα προσφέρουν ως δέλεαρ στην Τουρκία αφ’ ετέρου όπως βεβαίως… γνωμοδοτούν και οι Pen Holders Ύπατοι Αρμοστές των Εγγλέζων εν Λευκωσία.

Οι παλαιότεροι θυμούνται ίσως την λαϊκή παροιμία της διαλέκτου που έλεγαν οι γιαγιάδες: «Τούτοι γιέ μου, με τον νούν τους κάμνουσιν παϊράμιν». Και ταιριάζει στην περίσταση αφού οι ηγέτες μας εξακολουθούν να παραβλέπουν ξεροκέφαλα τι εστί Τουρκία, ποιά είναι η τουρκική στρατηγική και πώς κάθε φορά πετυχαίνει να κωλοσύρνει τον Ελληνισμό (Λευκωσία και Αθήνα) σε επιπρόσθετες υποχωρήσεις και μακρόσυρτες διαδικασίες διαιώνισης των κεκτημένων της τουρκικής κατοχής στα σκλαβωμένα από το 1974 ελληνικά εδάφη της Κύπρου.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ Κατακτητής, διά στόματος του επικεφαλής στο κατοχικό της τουρκοκυπριακό Ψευδοκράτος απαιτεί ήδη προκαταβολική αναγνώριση «κυριαρχικής ισότητας» και «ίσο διεθνώς καθεστώς», δηλαδή την εξίσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας με νομιμοποιημένο πια το παράνομο Ψευδοκράτος, ως προϋπόθεση για να συγκατανεύσει σε επανέναρξη των συνομιλιών.

ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ αποδεικνύει περίτρανα πώς οι αλλεπάλληλες υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς στους διαδοχικούς γύρους των λεγόμενων διακοινοτικών συνομιλιών όλων των προηγούμενων δεκαετιών αποταμιεύτηκαν στο τουρκικό «κεκτημένο».

Έτσι ώστε, κάθε επόμενη φορά οι Τούρκοι να προβάλλουν ακόμη μεγαλύτερη απαίτηση, έχοντας τη βεβαιότητα ότι και πάλι οι Έλληνες θα ενδώσουν από φόβο. Ορίστε και το παράδειγμα:

– Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 οι τότε κυβερνώντες ενέδωσαν στην απαίτηση των Τούρκων για τη λεγόμενη «πολιτική ισότητα». Η οποία πάντα εσήμαινε, όχι την ισότητα των πολιτών όπως πολλοί αφελώς παραπλανούσαν τον λαό, αλλά την καθεστωτική εξίσωση της τουρκικής μειονότητας του 18% με την ελληνική πλειονότητα του 82%.

– Εισπάξανε οι Τούρκοι και τσέπωσαν στις διαπραγματεύσεις το «ισότιμο καθεστώς των δύο συνιστώντων στέητς». Ρητώς στις διαδοχικές «κοινές δηλώσεις» και «κοινές διακηρύξεις» με διαδοχικούς «ηγέτες της ελληνοκυπριακής κοινότητας», δηλαδή τους Προέδρους της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2008, το 2014 μέχρι και το 2017. Με επιπρόσθετο «κεκτημένο» και την τουρκική «εκ περιτροπής προεδρία».

– Δέν τα κατοχύρωσαν όμως ακόμη σε τελική λύση.

– Επειδή εξακολουθεί να ισχύει η ασφαλιστική δικλείδα ότι «οι διαπραγματεύσεις βασίζονται στην αρχή πως τίποτε δεν έχει συμφωνηθεί μέχρι να συμφωνηθούν όλα».

Προκειμένου να εξουδετερώσει αυτό το εμπόδιο, γι’ αυτό προβάλλει τώρα η Τουρκία την απαίτηση να της προσφέρει ο δικός μας ενδοτισμός, πρώτα την «κυριαρχική ισότητα και το ίσο διεθνώς καθεστώς» και μετά να δεχθεί την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων για την τελική λύση…

ΜΕ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ όσα πέτυχε στην Κύπρο, η τουρκική επεκτατική βουλιμία επιχειρεί πλέον εναντίον της Ελλάδος. Από τον Έβρο, στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου ως την Γαύδο της Κρήτης. Διακηρύσσοντας κιόλας ότι δεν μπορεί να υποφέρει την ασφυξία στα σύνορα της… Συνθήκης της Λωζάννης του 1923.

– Οι μεν ισλαμιστές του Ερντογάν αμφισβητούν ανοικτά την ελλαδική κυριαρχία στα «στρατιωτικοποιημένα» νησιά του Αιγαίου και απειλούν ότι «θα έρθουν ξαφνικά ένα βράδυ» να τα καταλάβουν, οι δε αντίπαλοί τους στις εκλογές, οι κεμαλιστές του Κιλιντζάρογλου, τους επικρίνουν γιατί δεν το έχουν πράξει ακόμη…

ΞΑΝΑ λοιπόν το ερώτημα: Υπάρχουν ακόμη αφελείς που πιστεύουν και ελπίζουν ότι με τέτοια Τουρκία μπορούν να ευδοκιμήσουν οι συνομιλίες για το Κυπριακό;

– Και ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να εγκαταλείψει η Τουρκία την πάγια από το 1956 στρατηγική της για «επανάκτηση της Κύπρου»;

– Από τους διατελέσαντες πρωθυπουργούς και προέδρους της (1956-2023), Μεντερές, Γκιουρσέλ, Ινονού, Ντεμιρέλ, Ερίμ, Ετζεβίτ, Οζάλ, Ακμπουλούτ, Γιλμάζ, Τσιλέρ, Ερμπακάν, Γκιούλ, Ερντογάν, Νταβούτογλου, Γιλντιρίμ και τους διαδοχικούς προέδρους της μέχρι την μονοκρατορία Ερντογάν, υπήρξε ποτέ έστω και ένας που παρεξέκλινε έστω και κατ’ ελάχιστο από την μία και μόνη και αταλάντευτη τουρκική πολιτική στο Κυπριακό;

Λάζαρος Α. Μαύρος