Η κ. Κυβέλου – Χιωτίνη, μιλώντας στον 98.4, εξήγησε πως η δημοσιοποίηση χάρτη με τις 4 Θαλάσσιες Χωροταξικές Ενότητες είναι ένα βήμα, δεν αποτελεί όμως καθαυτό τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, όπως προβλέπεται από την Κοινοτική Οδηγία του 2014

Η καθηγήτρια Στέλλα Κυβέλου – Χιωτίνη είναι εμπειρογνώμονας και καθηγήτρια Χωροταξικού Σχεδιασμού και Αειφόρου Ανάπτυξης, Γαλάζιας Οικονομίας και Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (ΘΧΣ) στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Ως μέρος του Μηχανισμού Στήριξης για τον ΘΧΣ, είναι η γεωγραφική εμπειρογνώμονας για την Ανατολική Μεσόγειο.

Διετέλεσε διευθύντρια του Εθνικού Σημείου Επαφής ESPON2013 (2008-2014), παρέχοντας παράλληλα συμβουλευτικές υπηρεσίες στο ελληνικό Υπουργείο Ανάπτυξης. Έχει συμμετάσχει ως εμπειρογνώμονας σε πολλά έργα ΘΧΣ και γαλάζιας οικονομίας.

Σήμερα είναι επιστημονική υπεύθυνη του εθνικού ερευνητικού προγράμματος HER-SEA: «Ανάπτυξη Δικτύου Παρατήρησης για τη Θαλάσσια Πολιτιστική Κληρονομιά (MCH/UCH) στην Ελλάδα», και συντονίστρια (για την Ελλάδα) του έργου REGINA-MSP (EMFAF) που ασχολείται με τις Περιφέρειες για την ενίσχυση του εθνικού Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, υπό τον συντονισμό του Γαλλικού CEREMA. Στο πλαίσιο αυτό συνέβαλε, μεταξύ άλλων, στον σχεδιασμό Εκπαιδευτικού Προγράμματος ΘΧΣ για τοπικά και περιφερειακά στελέχη στην Ευρώπη.

Η κ. Κυβέλου – Χιωτίνη, μιλώντας στον 98.4, εξήγησε πως η δημοσιοποίηση χάρτη με τις 4 Θαλάσσιες Χωροταξικές Ενότητες είναι ένα βήμα, δεν αποτελεί όμως καθαυτό τον Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό, όπως προβλέπεται από την Κοινοτική Οδηγία του 2014.

Όπως σημείωσε, πρόκειται για σχεδιασμό στα εθνικά ύδατα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων (χωρικά ύδατα / ΑΟΖ) και, έστω και τώρα, θα πρέπει να ληφθούν υπόψη όλες οι παρούσες και μελλοντικές στρατηγικές δραστηριότητες της Ελλάδας στον θαλάσσιο χώρο.

Η καθηγήτρια απηύθυνε έκκληση για επαναχάραξη του χάρτη, καθώς είναι χωροταξικά και γεωπολιτικά ισχυρότερη η ένταξη του Νοτίου Αιγαίου, των Δωδεκανήσων, του συμπλέγματος Καστελλόριζου, της Κάσου και της Καρπάθου στην ίδια χωροταξική ενότητα με την Κρήτη.

Η κ. Κυβέλου – Χιωτίνη εξήγησε επίσης τι είναι ο Θαλάσσιος Χωροταξικός Σχεδιασμός, τον ρόλο των Περιφερειακών Χωροταξικών Σχεδίων, τη σημασία των Θαλάσσιων Πάρκων και γιατί η κατάτμησή τους, ιδίως στο Νότιο Αιγαίο, είναι γεωπολιτικά προβληματική. Τέλος, ανέδειξε την αμφισημία της χρήσης των όρων “υφαλοκρηπίδα” στο Αιγαίο και “ΑΟΖ” στο Ιόνιο, επισημαίνοντας πως μόνο η Τουρκία χρησιμοποιεί επίμονα τον όρο “υφαλοκρηπίδα” με συγκεκριμένη στρατηγική στόχευση.

Τις προκλήσεις και τις δυνατότητες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ενισχύσει την αυτονομία της στον τομέα της άμυνας και της ασφάλειας μέχρι το 2030 εξετάζεται σε άρθρο της αναλύτριας Κωνσταντίνας Νίκου για το ΚΕΔΙΣΑ με τίτλο «Readiness 2030: Μπορεί η ΕΕ να προστατεύσει τον εαυτό της;». Η ανάλυση επικεντρώνεται στις στρατηγικές που απαιτούνται για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής ικανότητας, την ενσωμάτωση νέων τεχνολογιών και την ανάπτυξη μιας πιο ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Επισημαίνεται η ανάγκη για ενισχυμένη συνεργασία μεταξύ των κρατών-μελών και την αξιοποίηση των διαθέσιμων πόρων για την επίτευξη αυτών των στόχων.​

Διαβάστε αναλυτικά το άρθρο:

Η ασφάλεια αποτελούσε πάντοτε προτεραιότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμη κι αν στην αρχή ο συγκεκριμένος όρος δεν είχε στρατιωτικό περιεχόμενο. Εδώ και δεκαετίες προσπαθεί να διατηρήσει εντός των συνόρων της μια κοινωνία όπου οι πολίτες της θα μπορούν να ζουν ειρηνικά, ελεύθεροι και ασφαλείς. Ως μια κανονιστική δύναμη, βασίζει την εσωτερική της λειτουργία σε συγκεκριμένες αξίες όπως η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου και έχει θέσει τις ανάλογες κατευθυντήριες γραμμές ώστε να προωθήσει τις αξίες αυτές μέσω της εξωτερικής της πολιτικής. Έτσι, η ισχύς, με την έννοια της στρατιωτικής δύναμης και της ισχύος, δεν αποτελούσε κυρίαρχο μέλημά της. Μάλιστα, η ίδρυσή της αποσκοπούσε στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τη μείωση της ανάγκης για ισχύ που διακατείχε τα ευρωπαϊκά κράτη και τα είχε φέρει σε συνεχείς συγκρούσεις μεταξύ τους κατά το παρελθόν. Πλέον, όμως, το διεθνές σύστημα έχει μεταβληθεί και γεγονότα όπως η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και η απροθυμία των ΗΠΑ να συνεχίσουν το ρόλο τους ως εγγυητές ασφαλείας της Ευρώπης, αναγκάζει την ΕΕ να αναθεωρήσει σχετικά με τη στρατιωτική ισχύ και την αμυντική της πολιτική.

Η πρώτη απόπειρα οικοδόμησης ευρωπαϊκής άμυνας έγινε το 1952 με την υπογραφή της Συνθήκης για τη δημιουργία Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας, η οποία όμως δεν επικυρώθηκε ποτέ. Η ιδέα της ευρωπαϊκής άμυνας, επανεμφανίστηκε το 1992 μέσω της ΚΕΠΠΑ[1], ωστόσο οι μέχρι τώρα δράσεις που πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο αυτής αφορούσαν ειρηνευτικές αποστολές και είχαν πολιτικό χαρακτήρα. Σημαντικό βήμα που φανέρωσε την επιθυμία της ΕΕ να ασκήσει σκληρή ισχύ έγινε με την επιχείρηση ASPIDES το Φεβρουάριο του 2024. Η επιχείρηση αυτή έχει στόχο την προστασία των εμπορικών πλοίων από επιθέσεις των Χούθις της Υεμένης στην Ερυθρά Θάλασσα και έχει επιτύχει την κατάρριψη πλήθους UAVs, USVs και βαλλιστικών πυραύλων. Έπειτα, η στρατιωτική στήριξη στην Ουκρανία, μέσω της παροχής πυρομαχικών και πυραύλων, θα μπορούσε επίσης να χαρακτηριστεί έμμεση επίδειξη σκληρής ισχύος. Η πιο αποφασιστική όμως κίνηση για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής άμυνας έγινε στις αρχές Μαρτίου του 2025, όταν η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ursula von der Leyen ανακοίνωσε το σχέδιο Επανεξοπλισμού της Ευρώπης (Rearm Europe).

Η Λευκή Βίβλος για την αύξηση των αμυντικών δυνατοτήτων και της παραγωγής, παρουσιάστηκε στις 19 Μαρτίου με τον τίτλο της να είναι πλέον Readiness 2030. Το επίσημο έγγραφο για την άμυνα μετονομάστηκε μετά από αντιδράσεις της Ισπανίας και της Ιταλίας που υποστήριξαν πως ο όρος «Rearm» (Επανεξοπλισμός) είναι ιδιαίτερα φορτισμένος και θα μπορούσε να αναστατώσει τους Ευρωπαίους πολίτες. Το νέο όνομα του σχεδίου αποτελεί αναφορά στην ημερομηνία κατά την οποία υπολογίζεται πως η Ρωσία θα έχει τις απαραίτητες ικανότητες ώστε να επιτεθεί σε μια χώρα μέλος της ΕΕ ή του ΝΑΤΟ. Υπηρεσίες πληροφοριών της Δανίας, της Πολωνίας, της Γερμανίας αλλά και των Βαλτικών χωρών εκτιμούν πως η Μόσχα θα είναι έτοιμη για ένοπλη επίθεση σε ευρωπαϊκό έδαφος μέσα στα επόμενα 4 με 10 χρόνια. Σήμερα, η Ρωσική Ομοσπονδία είναι αποδεδειγμένα ισχυρότερη στρατιωτικά από ό,τι ήταν το 2022 κατά την εισβολή της σε ουκρανικό έδαφος, με το στρατό της να έχει πλέον αποκτήσει σημαντική εμπειρία στο πεδίο της μάχης και την αμυντική της παραγωγή να έχει αυξηθεί σημαντικά. Συγκεκριμένα, μόνο το 2024 κατασκεύασε και αναβάθμισε πάνω από 1.550 tanks (+220% συγκριτικά με το 2022), 450 πυροβολικά παντός τύπου (+435%) και 5.700 τεθωρακισμένα οχήματα (+150%). Μπορεί το μεγαλύτερο ποσοστό να αφορά κυρίως εκσυγχρονισμένο εξοπλισμό σοβιετικής παραγωγής, ωστόσο ακόμη και η μειωμένη παραγωγή νέου εξοπλισμού θα ευνοήσει σημαντικά τη Ρωσία, ιδιαίτερα μετά τη λήξη του ρωσοουκρανικού πολέμου. Επιπλέον, αφού αρχικά βασιζόταν κυρίως στο Ιράν για την προμήθεια UAVs, πλέον έχει καταφέρει η ίδια σημαντική παραγωγή drones.

Τα παραπάνω γεγονότα φαίνεται πως ανησυχούν ιδιαίτερα την ευρωπαϊκή ηγεσία, που πασχίζει να επανορθώσει για όλα αυτά τα χρόνια που είχε επαναπαυθεί στις ΗΠΑ για την ασφάλειά της. Η έλλειψη αποδοτικών δαπανών και επενδύσεων στον αμυντικό τομέα είναι φανερή τα τελευταία χρόνια και αυτό είχε επιζήμιο αντίκτυπο στις στρατιωτικές δυνατότητες της ΕΕ. Το σχέδιο Readiness 2030, που ετοιμάζεται να κινητοποιήσει 800 δισεκατομμύρια ευρώ, περιλαμβάνει 6 κύρια σημεία/προτάσεις για την κάλυψη αυτών των ελλείψεων και την ανάπτυξη μιας ισχυρής αμυντικής βιομηχανίας. Αρχικά, καλεί τα κράτη μέλη να επενδύσουν σε εθνικό επίπεδο στις στρατιωτικές τους δυνατότητες, ιδιαίτερα στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης και της κβαντικής τεχνολογίας. Δεύτερον, η στήριξη στην Ουκρανία παραμένει σημαντική για την ΕΕ, που θεωρεί πως το Κίεβο θα μπορεί να μοιραστεί την εμπειρία πεδίου που έχει αποκτήσει καθώς και να συμβάλει στα ευρωπαϊκά αμυντικά προγράμματα. Τρίτον, υπογραμμίζεται η ανάγκη για μια καινοτόμο και πιο ανταγωνιστική ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία, που θα εντατικοποιήσει την παραγωγική της ικανότητα και θα μειώσει την εξάρτηση από εξωτερικούς προμηθευτές. Τέταρτον, προαναγγέλλεται αύξηση των αμυντικών δαπανών η οποία θα στηριχθεί από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων αλλά και από το νέο χρηματοδοτικό όργανο «Security and Action for Europe (SAFE)». Το πέμπτο από τα κύρια σημεία του σχεδίου κάνει λόγο για ενδυνάμωση των εταιρικών σχέσεων με «ομοϊδεάτες» εταίρους-κράτη, μεταξύ των οποίων βρίσκονται το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, οι ΗΠΑ, η Νορβηγία, η Τουρκία κι η Ινδία. Τέλος, το Readiness 2030 αναφέρεται στην ανάγκη για προετοιμασία της ΕΕ -ακόμη και για τα χειρότερα πιθανά σενάρια- μέσω της βελτίωσης στρατιωτικής κινητικότητας, της δημιουργίας αποθεμάτων βασικών πόρων και της ενδυνάμωσης συνόρων, ιδιαιτέρως των χερσαίων με τη Λευκορωσία και τη Ρωσία.

Είναι φανερό πως οι αμυντικές πρωτοβουλίες της ΕΕ εστιάζουν σε βραχυπρόθεσμες λύσεις και αποτελούν μια κίνηση-αντίδραση στις προκλήσεις ασφαλείας που αντιμετωπίζει σήμερα. Η ενίσχυση της στρατιωτικής υποστήριξης προς το Κίεβο θα μπορούσε όντως να ευνοήσει τους Ευρωπαίους, καθώς η Ουκρανία βρίσκεται γεωγραφικά ανάμεσα στους δυο δυνητικούς αντιπάλους- την ΕΕ και τη Ρωσία- κι έτσι με την αντίστασή της ίσως δώσει στην Ευρώπη χρόνο να προετοιμαστεί καλύτερα. Ωστόσο, αν οι Ευρωπαίοι θέλουν μια αποδοτική άμυνα, θα πρέπει να εστιάσουν σε μακροπρόθεσμες πολιτικές που θα οδηγήσουν σε μια ενοποίηση στον αμυντικό τομέα. Οι προηγούμενες άκαρπες προσπάθειες αμυντικής ενοποίησης, όπως αυτή της Ευρωπαϊκής Αμυντικής Κοινότητας (που επίσης εμφανίστηκε αιφνιδιαστικά μετά από τους φόβους που δημιούργησε η εισβολή της Βόρειας Κορέας στη Νότια Κορέα το 1950), θα πρέπει να υπενθυμίζουν στην Ευρώπη πως δεν μπορεί συνεχώς να καταφεύγει σε μέτρα και δαπάνες «έκτακτης ανάγκης». Επιπλέον, για την επίτευξη μιας ουσιαστικά κοινής άμυνας, θα πρέπει η ΕΕ να προχωρήσει σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις και να συνειδητοποιήσει ότι η ανάγκη για ομοφωνία κατά τις ψηφοφορίες που αφορούν την άμυνα και την εξωτερική πολιτική πολλές φορές καθυστερεί ή μπλοκάρει εντελώς τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων.

Μπορεί η ρωσική απειλή να μην είναι άμεση για την πλειοψηφία των ευρωπαϊκών κρατών, ωστόσο ακόμη και μια μικρής κλίμακας εμπλοκή στην Ανατολική Ευρώπη, θα μπορούσε να επηρεάσει τη λειτουργία ολόκληρης της Ένωσης. Οποιαδήποτε αποτυχία ή δισταγμός της ΕΕ να αντιδράσει σε ένα τέτοιο συμβάν, θα μπορούσε να καταλύσει το θεσμικό της ιστό και να κλωνίσει την πολιτική σταθερότητα που την κράτησε ευημερούσα και ασφαλή όλα αυτά τα χρόνια. Ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να δωθεί στις υβριδικές απειλές, αφού οι κυβερνοεπιθέσεις, η δολιοφθορά σε κρίσιμες υποδομές και οι εκστρατείες παραπληροφόρησης αποτελούν γνωστές τακτικές της Ρωσίας για πρόκληση αστάθειας σε τρίτες χώρες. Το Σχέδιο Στρατηγικής Ετοιμότητας της ΕΕ (Prepardness Union Strategy), που δημοσιεύθηκε στις 26 Μαρτίου, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την επίτευξη του παραπάνω σκοπού. Είναι αδιαμφισβήτητο πως η Ευρώπη θα πρέπει να είναι σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό της με ή χωρίς τις ΗΠΑ. Ωστόσο δεν πρέπει να έχει ψευδαισθήσεις και να θεωρήσει πως το σχέδιο Readiness 2030 είναι αρκετό για να μπορέσει να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από τους συμμάχους της. Εξάλλου και η Ρωσία χαίρει και αυτή στρατιωτικής υποστήριξης από χώρες όπως το Ιράν, η Βόρεια Κορέα και η Κίνα. Το ΝΑΤΟ θα παραμείνει ο ακρογωνιαίος λίθος για την ευρωπαϊκή άμυνα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα πρέπει να βασιζόμαστε αποκλειστικά στους υπερατλαντικούς συμμάχους μας. Έχουμε υποχρέωση σαν Ευρωπαίοι να ενισχύσουμε την άμυνά μας, να είμαστε σε θέση να παράγουμε σημαντική προστιθέμενη αξία και να είμαστε απαραίτητα και χρήσιμα μέλη της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Τέλος, κατά τη συνεργασία με τρίτες χώρες στον τομέα της ασφάλειας και της άμυνας, η ΕΕ έχει υποχρέωση να μη χάσει την ταυτότητά της. Δεν πρέπει να θυσιάσει τις αξίες της και να παραμένει αδιάφορη σε περιστατικά που δηλώνουν απουσία δημοκρατικών διαδικασιών (όπως έγινε με τα πρόσφατα γεγονότα στην Τουρκία), μόνο και μόνο για να μη δυσαρεστήσει κάποιον εν δυνάμει προμηθευτή του μελλοντικού της οπλοστασίου.

Ο Πάπας Φραγκίσκος πέθανε. Ο 266ος Επίσκοπος της Ρώμης απεβίωσε σήμερα το πρωί στις 7:35 π.μ. Ήταν ο πρώτος Λατινοαμερικανός και ο πρώτος Ιησουίτης που κατέλαβε το παπικό αξίωμα. Είναι απόδειξη της επιμονής του απέναντι στην ασθένεια το γεγονός ότι κατάφερε να ευχηθεί «Καλό Πάσχα» σε χιλιάδες πιστούς στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου μόλις λίγες ώρες προτού «επιστρέψει στον Οίκο του Πατέρα», όπως ανέφερε το Βατικανό. Κι όμως, παρά τη δύναμη της θέλησής του, το παποτικό έργο των 12 ετών του Φραγκίσκου υπήρξε τελικά τραγικό. Το «όργανο του Θεού» στη Ρώμη συχνά άφηνε τον εαυτό του να γίνει όργανο των παγκόσμιων ελίτ, και η πίστη όπως και η πολιτική υπέφεραν εξαιτίας αυτού.

Γεννήθηκε ως Χόρχε Μπεργκόλιο στο Μπουένος Άιρες το 1936, γιος Ιταλών μεταναστών που είχαν μεταβεί στην Αργεντινή για να ξεφύγουν από τη φασιστική δικτατορία του Μουσολίνι. Υπάρχει μια γλυκιά ιστορική ειρωνεία στο γεγονός ότι ο γιος τους επέστρεψε αργότερα στην Ιταλία για να αναλάβει το ιερότερο αξίωμα του Καθολικισμού: εξελέγη Πάπας το 2013, μετά την παραίτηση του Βενέδικτου ΙΣΤ΄.

Προσπάθησε να φέρει στο Βατικανό τις αρετές που είχε αγκαλιάσει ως Επίσκοπος του Μπουένος Άιρες: την αγάπη για τους φτωχούς και τους περιθωριοποιημένους. Όμως σε όλη του τη ζωή τον στοίχειωναν οι κατηγορίες ότι είχε υποστηρίξει τη στρατιωτική δικτατορία που κυβερνούσε την Αργεντινή από το 1976 έως το 1983. Εκείνη την εποχή ήταν επικεφαλής του Ιησουιτικού Τάγματος της Αργεντινής, και το τάγμα είχε υποστηρίξει τη χούντα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ NEWSFIRE.GR