Δεν μπορεί να διακρίνει, επιτέλους, η λαϊκή βάση της κατ’ επίφασιν αριστεράς, ότι παίζουμε το παιχνίδι της Τουρκίας; Δεν μπορεί να καταλάβει ότι από τον πολύ «αντιφασισμό» μας, στρώνουμε το χαλί στον κάθε φασίστα εναντίον μας; Στις Καστανιές του Έβρου έλαβε τέλος μια ακόμη αυταπάτη.

Του Ανδρέα Τσιφτσιάν

Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες με την οργανωμένη επίθεση εναντίον της Ελλάδας από τους εργολάβους της ανθρώπινης δυστυχίας μου φέρνει τρόμο.

It’s a crime, not an accident, γραμμένο σε πλακάτ Ελλήνων ευρωβουλευτών στο Στρασβούργο. «Δεν ήταν ναυάγιο, αλλά δολοφονία», το σύνθημα παντού!

Πολιτική εκμετάλλευση  με όχημα την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση  του περήφανου ελληνικού Λαού απέναντι στην ανθρώπινη δυστυχία, από σπεκουλαδόρους του εθνικού συμφέροντος.

Βομβαρδισμός, δήθεν καταγγελιών, δήθεν αποκλειστικών πληροφοριών, με υποθέσεις, με μυθεύματα, με πρόκληση σύγχυσης, με περισπούδαστες νομικές «αναλύσεις» περί δικαίου της θάλασσας και «περιοχές ευθύνης». Από ποιους! Από αυτούς που ακόμα ψάχνουν να βρουν, αν η θάλασσα έχει σύνορα! 

Δε διακρίνω κάποια καλοπροαίρετη κριτική, αλλά εμπάθεια. Προσπαθούν με τον στανιό να εκμαιεύσουν εκβιαστικά συμπεράσματα. Μένος από την πρώτη στιγμή. Ούτε για  «ξεκάρφωμα» δεν περίμεναν.

Η Ελλάδα στο απόσπασμα. Έστησαν στον τοίχο την ίδια τους την Πατρίδα επωάζοντας το αβγό του φιδιού. Γιατί, αναγκαστικά, η έννοια της αλληλεγγύης σε ένα παγκόσμιο πρόβλημα, απαιτεί την Πατρίδα μου στο εδώλιο και με ποια σκοπιμότητα; Γιατί η ενσυναίσθηση για το ένα προϋποθέτει μένος για το άλλο;

Δε θα αναλύσω τη νομική διάσταση του θέματος. Θέλω να μείνω  στην πολιτική του διάσταση:

Μία ανθρώπινη τραγωδία αυτού του μεγέθους, όπως συνέβη στα ανοιχτά της Πύλου, έχει τη δυναμική να δημιουργήσει τετελεσμένο στη διαχείριση του μεταναστευτικού προβλήματος και τελικά να επιφέρει αλλαγή, τόσο της εθνικής, όσο και της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής.

Αυτό, όχι μόνο το γνωρίζουν, αλλά είναι ακριβώς το στοιχείο, το οποίο στοχευμένα επιδιώκουν, εκμεταλλευόμενοι το γεγονός ως παράθυρο ευκαιρίας.

Εξέχοντα  κομματικά στέλεχη δίνουν με σαφήνεια το στίγμα: «η συζήτηση περί διακινητών είναι μεν σημαντική, αλλά δευτερεύουσας σημασίας. Οι διακινητές βρίσκουν πρόσφορο έδαφος μέσω της παρανομίας. Γι’ αυτό οφείλουν να δημιουργηθούν ασφαλείς διάδρομοι διέλευσης».

Αυτή είναι η ατζέντα. Για ποιο δίκαιο της θάλασσας να μιλάμε λοιπόν; Αυτή ακριβώς είναι και η πολιτική διάσταση, η οποία καλύπτεται πίσω από προσχηματικές νομικές συζητήσεις. Να τις κάνουμε και αυτές, όμως με πολιτική αντίληψη. Ο ταχυδακτυλουργός αποσπά την προσοχή των θεατών στο ένα του χέρι, κουνώντας π.χ. ένα μαντίλι, ώστε να μη βλέπουν το άλλο, το οποίο προετοιμάζει το τρικ. 

Πρόκειται δηλαδή για  τη νομιμοποίηση της παράνομης μετανάστευσης με συναγωγή ουσιαστικά στην πολιτική ανοιχτών συνόρων, αν όχι στην πρόσκληση. Δεν είναι το πρόβλημα οι διακινητές λοιπόν, το πρόβλημα είναι ότι η παράνομη μετανάστευση είναι παράνομη! Όποιος τολμήσει να αντιδράσει σε αυτό, πνίγει ανθρώπους και είναι φασίστας και σκατόψυχος. Γνωστό το κόλπο.

Πίσω  από το  συντονισμένο  bullying εναντίον του ελληνικού λιμενικού, υπάρχει συγκεκριμένος λόγος:

Η ιταλική La Republica έδωσε το λάκτισμα ως προς την πολιτική διάσταση του θέματος με πονηρούς  υπαινιγμούς εναντίον της Ελλάδας. Θα δείτε πώς θα μετεξελιχθεί τώρα η συζήτηση και εδώ και στην Ιταλία της Μελόνι:

Η Ελλάδα θα έχει πια υποχρέωση να περιμαζεύει και να ρυμουλκεί τέτοια πλοιάρια προερχόμενα από την Αφρική με προορισμό την Ιταλία, διότι αυτά ως αναξιόπλοα θα συνιστούν  a priori δυνητικό κίνδυνο ασφάλειας της ναυσιπλοΐας. Το ελληνικό λιμενικό θα πρέπει να μην τους αφήνει να συνεχίσουν για Ιταλία, αλλά θα οφείλει να ενεργοποιεί αυτομάτως  τους κανόνες εμπλοκής έρευνας και διάσωσης. Για όποιο πλοίο φτάνει στην Ιταλία, θα φταίει η Ελλάδα, επειδή επέτρεψε διέλευση κατά παραβίαση και παράλειψη εφαρμογής κανόνων SAR (search and rescue).

Αυτό δηλαδή, το οποίο στοχευμένα και εκ του πονηρού επιχειρείται, είναι, να αντιστραφεί με πρόσχημα το SAR, η επιχειρησιακή αποστολή του λιμενικού από άμυνα και επιτήρηση συνόρων σε αποστολή έρευνας και διάσωσης. Το ελληνικό λιμενικό λοιπόν, θα πρέπει να επωμιστεί τη διασφάλιση  ασφαλούς διαύλου ναυσιπλοΐας παρόμοιων πλοιαρίων από την Αφρική  ως, ουσιαστικά, συνοδός προστασίας τους.

Παγίδευση της Ελλάδας σε παίγνιο lose-lose. 

Πώς επιτυγχάνεται αυτό πιο αποτελεσματικά; Μεταξύ άλλων με ψυχολογικό  εκβιασμό. Με ένα λιμενικό φοβισμένο και απολογούμενο για μαζική δολοφονία. Με μια Ελλάδα με την πλάτη στον τοίχο και  το κακό προηγούμενο ως χώρα θύτης.

Αυτή είναι η σπέκουλα που επιχειρείται σε βάρος της εθνικής ασφάλειας.

Επιπλέον, η ρητορική της Τουρκίας θα ψάξει να βρει την επιβεβαίωσή της: «η Ελλάδα πνίγει πρόσφυγες στο Αιγαίο». Τώρα πια έχει και την «τρανταχτή απόδειξη» με συνηγόρους της μάλιστα στην Ελλάδα. Θα λέει σε όλους, εμείς σας τα λέγαμε, εσείς δε μας πιστεύατε. Θα επικαλείται το συγκεκριμένο περιστατικό, ώστε να προμοτάρει και να στηρίζει πάνω σ’αυτό, όλα τα ψεύδη σχετικά με «επικίνδυνες και εγκληματικές πρακτικές» του λιμενικού στο Αιγαίο, με θύματα αθώες ψυχές. Αυτή η ιστορία τώρα είναι βούτυρο στο ψωμί της.

Ο ψυχολογικός πόλεμος της Τουρκίας προϋποθέτει την ηθική απογύμνωση της Ελλάδας, η οποία θα της φανεί πρακτικά χρήσιμη και στις επόμενες «Καστανιές».  Η επόμενη επίθεση, με δυστυχείς ανθρώπους, αντί για σφαίρες, σχεδιάζεται ήδη ante portas. Υπάρχουν ελεγχόμενες διαρροές από την ΕΥΠ σχετικά. Η Ελλάδα πώς θα αντιδράσει αυτή τη φορά;

Απολογούμενη, φοβισμένη, με καταρρακωμένο ηθικό, με λαβωμένο φρόνημα, με κατακερματισμένη και πολωμένη την κοινή γνώμη, με εξουδετερωμένη την πολιτική βούληση για άμυνα στην επόμενη υβριδική επίθεση του Ερντογάν, η οποία, αν πετύχει, θα προκαλέσει συνθήκες χάους και τεράστια ανθρωπιστική κρίση, η οποία όμως, αυτή τη φορά,  θα είναι ανθρωπιστική κρίση της Ελλάδας, όχι των προσφύγων.

Αυτή είναι η σπέκουλα που επιχειρείται σε βάρος της κοινωνικής συνοχής.

Η Ελλάδα οφείλει να επιδείξει αλληλεγγύη, ναι. Δεν επιτρέπεται όμως να προσφέρεται και ως κορόιδο τρίτων, για να κάνουν άλλοι τη δουλειά τους σε βάρος της.

Το εθνικό συμφέρον είναι το postulatum κάθε πολιτικής πράξης. Τίποτα δεν επιτρέπεται να συμβεί πάνω από αυτό και με έκπτωση σε αυτό. Άνωθεν τούτου δεν υπάρχει ούτε αριστερά ούτε δεξιά.

Βάλτε μόνο στο μυαλό σας το φαντασιακό σενάριο, να είναι αυτοί στην κυβέρνηση κι ενώ θα διαπραγματεύονται με την Τουρκία ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, να τους κατηγορεί η Τουρκία ότι η χώρα τους δολοφονεί ανθρώπους, με τους ίδιους να έχουν επενδύσει πολιτικά σε αυτό! Σουρεαλιστικό; «Όσα ωφελούν τους ιδιοτελείς, τα προπαγανδίζουν οι αφελείς» (Π. Κονδύλης).

Με υπηρεσιακή μάλιστα κυβέρνηση, έχει επικεντρωθεί ολόκληρη η προεκλογική συζήτηση στο μεταναστευτικό, όταν αυτό είναι ένα παραδοσιακό  πλεονέκτημα της δεξιάς κι έχουμε ξεχάσει όλα τα άλλα, με τα οποία θα μπορούσαν να τη σκίσουν στην αντιπολίτευση. Μη σας φαίνονται παράταιρα όλα αυτά, έχουν πολλαπλή πολιτική ερμηνεία με συγκεκριμένο ιδεολογικό συμπλεγματισμό.

Δεν τους τρομάζει η πρόκληση ανωμαλίας. Ξέρουν, ότι αναρριχήθηκαν πολιτικά εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία της πολιτικής ανωμαλίας και ανισορροπίας. Αυτή τους έφερε στην εξουσία και ελπίζουν, ότι αυτή θα τους ξαναφέρει.

Μπαίνουμε στον έκτο μήνα αποκλεισμού του Αρτσάχ. 120.000 άνθρωποι χωρίς τρόφιμα, χωρίς φάρμακα, χωρίς νοσοκομειακά αναλώσιμα, χωρίς ρεύμα και νερό.  Ένα  οργανωμένο σχέδιο εκτοπισμού, εκφοβισμού, ξεριζωμού και εξόντωσης. Η συνέχεια μιας Γενοκτονίας. Μιλάει κανείς; Πού είναι οι αλληλέγγυοι; Πού είναι οι αγαπολόγοι; Πού είναι οι ΜΚΟ; Αλλά δεν πληρώνει κανείς εκεί. Δεν πάνε σε τέτοια μέρη οι  μεταπράτες της δυστυχίας που τη διαπραγματεύονται με το αζημίωτο.

Για όλους μας η τραγωδία στην Πύλο είναι ένα ανθρωπιστικό ζήτημα.  Για τους «ακτιβιστές» όμως, οι δουλειές μένουν πίσω με πνιγμένο «εμπόρευμα». Αν είσαι κλακαδόρος του Ερντογάν, είσαι και a la carte αγαπολόγος.

Δεν μπορεί να διακρίνει, επιτέλους, η λαϊκή βάση της κατ’ επίφασιν αριστεράς, ότι παίζουμε το παιχνίδι της Τουρκίας; Δεν μπορεί να καταλάβει ότι από τον πολύ «αντιφασισμό» μας, στρώνουμε το χαλί στον κάθε φασίστα εναντίον μας; Στις Καστανιές του Έβρου έλαβε τέλος μια ακόμη αυταπάτη.

Πόσες νομίζετε, ότι δικαιούστε ακόμα;

Ανδρέας Τσιφτσιάν

Οικονομολόγος