Ο Σταύρος Καλεντερίδης στο Blue Sky TV για τις αντιδράσεις δυνάμεων των ΗΠΑ υπέρ της παράνομης μετανάστευσης και την σύμπραξη Ζελένσκι – Μητσοτάκη

Επιμέλεια: Μπάμπης Γ. Πετράκης

Πηγή: Le Point

Η «οδύσσεια » του Madleen διακόπηκε απότομα. Το ιστιοφόρο μήκους 19 μέτρων, που ονομάστηκε «selfie yacht» από την ισραηλινή κυβέρνηση, κατευθυνόταν προς τη Γάζα και κατασχέθηκε στις 8 Ιουνίου σε διεθνή ύδατα από τον ισραηλινό στρατό. Τελικά, δέθηκε στο λιμάνι της Ασντόντ και όλοι οι επιβάτες του απελάθηκαν αφού κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν για αρκετές ημέρες.
Δώδεκα άτομα επέβαιναν στο πλοίο, συμπεριλαμβανομένης της ευρωβουλευτή του LFI (Ανυπότακτης Γαλλίας του Μελανσόν) Ρίμα Χασάν, και της Σουηδέζας ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, καθώς και πέντε άλλων Γαλλίδων ακτιβιστών, συμπεριλαμβανομένου ενός ναύτη από τη Μασσαλία, μιας δημοσιογράφου από το διαδικτυακό μέσο Blast και της Βρετάνης περιβαλλοντολόγου Ρέβα Βιάρ, η οποία είχε περάσει σαράντα ημέρες σε ένα δέντρο για να καταγγείλει την κατασκευή του αυτοκινητόδρομου A69… Χάρη σε αυτό το ταξίδι στη Μεσόγειο και τις αξιοσημείωτες ανταλλαγές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο στολίσκος πέτυχε τον κύριο στόχο του : να ρίξει τα φώτα της δημοσιότητας στον αποκλεισμό που επιβλήθηκε στη Λωρίδα της Γάζας.

Ωστόσο, η επιχείρηση παραλίγο να αποτύχει πριν καν ξεκινήσει. Το Madleen ήταν ένα plan Β. Παλαιότερα ονομαζόταν Barcarole και ύψωνε τη βρετανική σημαία, μετονομάστηκε στη συνέχεια προς τιμήν μιας ψαρά από τη Γάζα που σκοτώθηκε από τον Ισραηλινό Στρατό, το ιστιοφόρο είχε αποπλεύσει από την Κατάνια της Σικελίας την 1η Ιουνίου. Αλλά ο ιδιοκτήτης του, ο Συνασπισμός του Στόλου της Ελευθερίας, ο οποίος συγκεντρώνει αρκετές φιλοπαλαιστινιακές οργανώσεις από την Τουρκία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Σουηδία, την Αυστραλία και τον Καναδά, είχε αρχικά σχεδιάσει μια πιο φιλόδοξη επιχείρηση.

Ένα προηγούμενο το 2010

Το αρχικό σχέδιο ήταν να ναυλωθεί το Conscience, ένα παλιό γερμανικό μεταγωγικό πλοίο, μήκους 68 μέτρων και ικανό να μεταφέρει αρκετές δεκάδες επιβάτες, καθώς και ανθρωπιστική βοήθεια. Αλλά στις 2 Μαΐου, το Conscience έγινε στόχος δύο επιθέσεων με drone στη μέση της νύχτας, καθώς ετοιμαζόταν να δέσει στη Μάλτα, για να επιβιβάσει ακτιβιστές για τον παλαιστινιακό σκοπό… συμπεριλαμβανομένης της Γκρέτα Τούνμπεργκ. Παρά την αποστολή βοήθειας από την Κύπρο και την Ιταλία, οι γεννήτριες και το κύτος του πλοίου υπέστησαν ζημιές από τους πυροβολισμούς και το πλοίο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την αποστολή του. Οι ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας είναι ύποπτες ότι βρίσκονται πίσω από αυτή την επιχείρηση δολιοφθοράς. Το Τελ Αβίβ δεν έχει σχολιάσει.

Το πλοίο που δέχτηκε την επίθεση αγοράστηκε τον Απρίλιο του 2024 από το IHH (Ίδρυμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τις Ελευθερίες και την Ανθρωπιστική Βοήθεια), μια ισχυρή τουρκική ισλαμιστική ΜΚΟ και βασικό μέλος του Συνασπισμού του Στόλου της Ελευθερίας. Με το όνομα Vicdan (Συνείδηση), επρόκειτο να συνοδεύεται από δύο άλλα πλοία, το Anadolu (Anatolia) και το πλοίο Akdeniz (Μεσόγειος).

Αυτός ο στόλος, που φέρει τα χρώματα του IHH και της Παλαιστίνης, είχε προγραμματιστεί να πλεύσει για τη Γάζα πέρυσι, με την υποστήριξη ενός μεγάλου μέρους του τουρκικού ισλαμιστικού κινήματος και των μαχητών του που είναι πιο κοντά στη Χαμάς. Αλλά οι τουρκικές αρχές και ο Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αντιτάχθηκαν στην αναχώρησή του, ώστε να μην προκαλέσει το Ισραήλ και να επιδεινώσει τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Το περιστατικό του 2010 ήταν ακόμα φρέσκο στη μνήμη όλων.

Εκείνη την εποχή, ένα πλοίο ναυλωμένο από την IHH, το Mavi Marmara, με περισσότερους από 700 επιβαίνοντες και 5.000 τόνους εξοπλισμού, δέχθηκε επίθεση από Ισραηλινό κομάντο σε διεθνή ύδατα, σκοτώνοντας δέκα από τους Τούρκους μαχητές της. Το περιστατικό πυροδότησε μια σοβαρή διπλωματική κρίση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, παραδοσιακά συμμάχων στην περιοχή. Σε αυτή την εκδοχή του 2025 του «στολίσκου της Γάζας», η δυσάρεστη IHH διατήρησε χαμηλότερο προφίλ. Αλλά η οικονομική δύναμη και το δίκτυο ακτιβιστών της ισλαμιστικής ΜΚΟ ήταν καθοριστικά όσον αφορά την οργάνωση, τον εφοδιασμό και την επικοινωνία.

Στο Νεφέλωμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας

Οι σκοτεινοί δεσμοί της IHH με ισλαμιστικές οργανώσεις, ακόμη και τρομοκρατικές και τζιχαντιστικές ομάδες, δεν είναι κάτι καινούργιο. Ιδρυμένη το 1992 από τον Μπουλέντ Γιλντιρίμ, ο οποίος εξακολουθεί να προεδρεύει 33 χρόνια αργότερα, η ΜΚΟ συνδέεται στενά με το Milli Görüs («Εθνικό Όραμα» στα τουρκικά), ένα ισλαμιστικό κίνημα που ιδρύθηκε στη Γερμανία πριν από 60 χρόνια από τον πρώην Τούρκο πρωθυπουργό Νετζμετίν Ερμπακάν, ο οποίος θεωρείται ο «πατέρας του τουρκικού πολιτικού Ισλάμ» και πολιτικός μέντορας του Ερντογάν, τον άνθρωπο που τον ώθησε στην εξουσία.

Όπως το Milli Görüs και η παλαιστινιακή Χαμάς, το IHH ανήκει στο νεφέλωμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Χρηματοδοτείται μαζικά από δωρεές των πιστών μέσω μιας σειράς φιλανθρωπικών οργανώσεων και από εταιρείες που ανήκουν στο Müsiad, την τουρκική ισλαμιστική ένωση εργοδοτών που προέκυψε από το κίνημα Milli Görüs. Είναι μέλος της Ένωσης του Καλού, μιας ομάδας περίπου πενήντα οργανώσεων που δημιουργήθηκε από τον Αιγύπτιο ιεροκήρυκα Γιουσέφ αλ-Καρανταουί το 2000, στο πλαίσιο της δεύτερης Ιντιφάντα. Συγκεντρώνει πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα από τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, όλα συνδεδεμένα με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Η Ένωση του Καλού στη συνέχεια ορίστηκε από το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ ως ανθρωπιστικό μέτωπο για τη χρηματοδότηση της Χαμάς.
Άραβες τζιχαντιστές καθ’ οδόν προς το Σεράγεβο σταμάτησαν στα κεντρικά γραφεία του IHH, που βρίσκονται στην περιοχή Φατίχ της Κωνσταντινούπολης. «Ήμασταν μια νέα οργάνωση», υπερασπίστηκε ο Μπουλέντ Γιλντιρίμ το 2010. «Τα γραφεία μας ήταν ανοιχτά σε όλους». Το όνομα του IHH εμφανίστηκε επίσης το 1996 σε έρευνα που διεξήχθη στη Γαλλία από τον αντιτρομοκρατικό δικαστή Ζαν-Λουί Μπρυγκιέρ για ένα αλγερινό τρομοκρατικό δίκτυο. «Εκτός από δύο τηλεφωνήματα, τίποτα δεν έχει αποδειχθεί ποτέ», διαβεβαίωσε ο Μπουλέντ Γιλντιρίμ.

Η παλαιστινιακή υπόθεση ήταν προτεραιότητα τη δεκαετία του 2000

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η ΜΚΟ χρησίμευσε ως «κανάλι για τη μεταφορά κεφαλαίων σε τζιχαντιστές», σύμφωνα με τον δικαστή, για τους οποίους «μέρος των δραστηριοτήτων της IHH δεν είχε καμία σχέση με τη φιλανθρωπία». Στο βιβλίο του, The Ways of Terror (2016, Fayard), ο Μπρυγκιέρ συζητά επίσης την επιρροή του οργανισμού στα «βοσνιακά και αφγανικά δίκτυα».

Το 2006, το Δανικό Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών δημοσίευσε μια μελέτη που υπογράμμιζε τους δεσμούς μεταξύ της IHH και της Αλ Κάιντα και του παγκόσμιου τζιχαντιστικού κινήματος. Κατά τη διάρκεια της δίκης του τρομοκράτη Ahmed Ressam το 2001 στο Λος Άντζελες, ο Jean-Louis Bruguière δήλωσε μάλιστα ότι το IHH ήταν απλώς ένα «κάλυμμα για να επιτρέψει στους μουτζαχεντίν να φτάσουν στις πρώτες γραμμές στο Αφγανιστάν». Η IHH αναφέρεται επίσης στην «Επίθεση της Χιλιετίας» και λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε για να επιτρέψει στον Ressam να αποκτήσει πλαστά έγγραφα για να σχεδιάσει μια βομβιστική επίθεση στο αεροδρόμιο του Λος Άντζελες.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η παλαιστινιακή υπόθεση έγινε προτεραιότητα και συγκέντρωσε τους πόρους του IHH. Η κατάληψη της Χαμάς, με την οποία η IHH μοιράζεται κοινή γραμμή και ιδεολογία επιτάχυνε αυτή τη δέσμευση. Περίπου 25 εκατομμύρια δολάρια φέρεται να επενδύθηκαν στη Γάζα μεταξύ 2005 και 2009 για την ανοικοδόμηση του λιμανιού και δώδεκα κτιρίων. Το 2009, ο Bülent Yildirim ισχυρίστηκε ότι η ΜΚΟ του είχε δαπανήσει σχεδόν 80 εκατομμύρια δολάρια σε αυτό το πρόγραμμα.

Στη συνέχεια, η επιχείρηση «Συμπαγές Μολύβι» του Ισραήλ και το περιστατικό στο Νταβός, κατά το οποίο ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αμφισβήτησε βίαια τον Ισραηλινό πρόεδρο Σιμόν Πέρες, οδήγησαν σε μια άλλη φάση. Με την υποστήριξη του ΑΚΡ, του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας, η ΜΚΟ διοργανώνει μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία συγκέντρωσης χρημάτων, φωτογραφικές εκθέσεις στους δρόμους των μεγάλων τουρκικών πόλεων και συγκεντρώσεις υπέρ της Παλαιστίνης, στις οποίες συμμετείχαν ακόμη και ο Μπιλάλ και η Σουμεγιέ, τα παιδιά του Ερντογάν.

Τον Μάιο του 2010, παρακολουθήσαμε μια συγκέντρωση της IHH και του ηγέτη της ενώπιον αρκετών χιλιάδων υποστηρικτών συγκεντρώθηκαν στο δημοτικό γυμναστήριο της Ουμρανιγιέ, μιας συντηρητικής γειτονιάς στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης. Ενώπιον ενός κοινού όπου άνδρες και γυναίκες, αυστηρά χωρισμένοι, κυμάτιζαν σημαίες της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, ο Γιλντιρίμ ζήτησε «κινητοποίηση κατά των Σιωνιστών» και «υπεράσπιση του Τζαμιού αλ-Άκσα», που βρίσκεται στην Ιερουσαλήμ, ένα φουσκωτό αντίγραφο του οποίου είχε εγκατασταθεί στο κέντρο της σκηνής.

«Μια Σιωπηλή Γενοκτονία »

Εκείνη την εποχή, είχε ανοίξει ένα γραφείο του IHH στη Δυτική Όχθη, με επικεφαλής έναν από τους ηγέτες του, τον Ιζέτ Σαχίν. Υποψιασμένος ότι λειτουργούσε ως αγωγός για τη Χαμάς και ότι παρέδιδε χρήματα κατά παράβαση του εμπάργκο, ο Σαχίν τελικά συνελήφθη και απελάθηκε από το Ισραήλ μετά από τρεις εβδομάδες κράτησης τον Μάιο του 2010. Δύο εβδομάδες αργότερα, ο στολίσκος απέπλευσε για τις ακτές της Γάζας.

Σε μια συνέντευξη που έδωσε δέκα ημέρες πριν από τον απόπλου του Mavi Marmara, ο πρόεδρος της IHH, Μπουλέντ Γιλντιρίμ, δεν έκρυψε τους στόχους του. «Θέλουμε να δείξουμε την πραγματικότητα του αποκλεισμού στη Γάζα. Οι Εβραίοι μετατρέπουν τη Γάζα σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι μια σιωπηλή γενοκτονία. Θέλουμε να μας σταματήσουν στα ανοικτά των ακτών. Με αυτόν τον τρόπο, όλος ο κόσμος θα δει την πραγματικότητα», μας είπε.

Ο ακτιβιστής ήλπιζε ακόμη και σε επίθεση που θα προκαλούσε «θανάτους μαρτύρων» για να κινητοποιήσει καλύτερα τους υποστηρικτές του ενάντια στη «σιωνιστική οντότητα», την οποία δεν αναφέρει ποτέ ονομαστικά. Καθώς μας συνόδευε πίσω στα σκαλιά της έδρας της IHH, ο Γιλντιρίμ διασκέδαζε βλέποντάς μας να παλεύουμε με ένα κομμάτι τσίχλας κολλημένο στη σόλα των παπουτσιών μας. «Βλέπετε, είναι όπως εμείς με τους Εβραίους, δεν μπορούμε να τους ξεφορτωθούμε», γέλασε ο επικεφαλής της ΜΚΟ.

Το 2009, η IHH ανέλαβε ηγετικό ρόλο εντός του Συνασπισμού του Στόλου της Ελευθερίας. Η ισλαμιστική οργάνωση ανέλαβε έτσι τον έλεγχο ενός μαχητικού κινήματος που μέχρι τότε παρέμενε πιο εμπιστευτικό και, πάνω απ’ όλα, ειρηνιστικό. Οι πρώτοι στολίσκοι που στάλθηκαν για να «σπάσουν την πολιορκία της Γάζας» αναχώρησαν από την Κύπρο το καλοκαίρι του 2008. Οι χορηγοί τους ήταν κυρίως οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την αμερικανική και ευρωπαϊκή αριστερά.

Δύο μικρά ξύλινα σκάφη, το Free Gaza και το Liberty, που μετέφεραν 44 ακτιβιστές από 17 χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Ισραήλ, κατάφεραν να δέσουν στο λιμάνι της Γάζας, όπου έγιναν δεκτοί με αγαλλίαση από χιλιάδες Παλαιστίνιους. Παρέμειναν εκεί για έξι ημέρες πριν επιστρέψουν στην Κύπρο, χωρίς να δεχθούν επίθεση από τον ισραηλινό στρατό. Αυτοί οι «στολίσκοι» ήταν αρχικά εμπνευσμένοι από το κίνημα «Freedom Ride», που ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις αρχές της δεκαετίας του 1960 από ακτιβιστές για τα πολιτικά δικαιώματα για την καταπολέμηση του φυλετικού διαχωρισμού. Ήταν μια μορφή μη βίαιης αντίστασης στις ρατσιστικές ταραχές που μάστιζαν το νότιο τμήμα της χώρας εκείνη την εποχή.

«Η ανεπίσημη ΜΚΟ του τουρκικού καθεστώτος»

Μετά το περιστατικό του στολίσκου του 2010, η IHH έχει λάβει παγκόσμια διάσταση. Δραστηριοποιείται σε περισσότερες από 120 χώρες παγκοσμίως και έχει πραγματική ισχύ πυρός σε πέντε ηπείρους, διανέμοντας ανθρωπιστική βοήθεια από την Αϊτή μέχρι την Ιαπωνία και το Μάλι. Αλλά η IHH επικεντρώνεται κυρίως στην υποστήριξη μουσουλμανικών πληθυσμών σε χώρες που κυβερνώνται από καθεστώτα που μερικές φορές έχουν αποκλείσει δυτικές ΜΚΟ. Η τουρκική οργάνωση δραστηριοποιείται στο Αφγανιστάν από την επιστροφή των Ταλιμπάν στην εξουσία, στο Σουδάν που μαστίζεται από τον πόλεμο, στη Σομαλία, στη βόρεια Νιγηρία, καθώς και σε χώρες του Σαχέλ που κυβερνώνται από αντιδυτικές χούντες.

Ήδη από το 2010, χαρακτηρίστηκε «τρομοκρατική οργάνωση» από το Ισραήλ. Στη Γερμανία, ένα τοπικό παράρτημα της ΜΚΟ απαγορεύτηκε, αν και η Κωνσταντινούπολη αρνείται οποιαδήποτε οργανική σύνδεση με αυτήν την αυτόνομη «θυγατρική». Στο Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Δανία, ακόμη και στη Γαλλία, όπου το IHH έχει μια ανθρωπιστική οργάνωση με έδρα την Αλσατία, βρίσκεται υπό την παρακολούθηση ευρωπαϊκών υπηρεσιών πληροφοριών.

Ιδίως στη Συρία, η IHH έχει γίνει πρωτοσέλιδο τα τελευταία χρόνια. Υπό το πρόσχημα ανθρωπιστικών δραστηριοτήτων με πρόσφυγες και εκτοπισμένους σε καταυλισμούς στο βόρειο τμήμα της χώρας, η ΜΚΟ, για άλλη μια φορά, είναι ύποπτη ότι έχει βοηθήσει κρυφά ορισμένες τζιχαντιστικές ομάδες, με την ευλογία των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.

Τον Ιανουάριο του 2014, ένας Βρετανός τζιχαντιστής που επιδίωκε να εισέλθει στη Συρία από το Ρεϊχανλί, στη νότια Τουρκία, μας είπε ότι ήταν «σε επαφή με την ανθρωπιστική οργάνωση IHH». «Υποτίθεται ότι θα μας περνούσαν τα σύνορα με ένα από τα ασθενοφόρα τους, αλλά δεν λειτούργησε», είπε αυτός ο μαχητής, ο οποίος επιδίωκε να ενταχθεί στο Μέτωπο Αλ-Νούσρα, το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα με επικεφαλής τότε τον Άχμεντ αλ-Σαρέχ, ο οποίος έκτοτε έγινε Πρόεδρος της Συρίας.

Λίγες μέρες νωρίτερα, τον Δεκέμβριο του 2013, η τουρκική χωροφυλακή είχε αναχαιτίσει μια συνοδεία φορτηγών που είχε ναυλώσει η IHH στο Ρεϊχανλί, τα οποία μετέφεραν όπλα σε συριακές ένοπλες ομάδες. Αυτά τα φορτηγά συνοδεύονταν από πράκτορες της τουρκικής υπηρεσίας πληροφοριών, MIT, γεγονός που τελικά απέδειξε την πραγματικότητα των δεσμών μεταξύ της IHH, των τζιχαντιστικών κινημάτων και των τουρκικών υπηρεσιών πληροφοριών. Το περιστατικό, που αποκαλύφθηκε στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Cumhuriyet από τον Τούρκο δημοσιογράφο Can Dündar, του χάρισε ποινή φυλάκισης είκοσι επτά ετών, απόπειρα δολοφονίας μπροστά στο δικαστήριο της Κωνσταντινούπολης και τελικά εξορία στη Γερμανία.

Σύμφωνα με έναν ερευνητή που ειδικεύεται στην ισλαμοσυντηρητική κυβέρνηση της Τουρκίας και επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, η IHH είναι «η ανεπίσημη ΜΚΟ του τουρκικού καθεστώτος», «υπεργολάβος της ήπιας ισχύος της Άγκυρας», «σε όσμωση με το καθεστώς».

Ο τρέχων πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, που βασίζεται σε δεκαετίες ανυπέρβλητων διαφορών, θα μπορούσε να αποτελέσει μια «δοκιμή» για μελλοντική σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας.

Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν, National Security Journal

Ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ακολουθεί παρόμοιο μονοπάτι με τους Αγιατολάχ του Ιράν: αναπτύσσει εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία, χτίζει πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας υπό το πρόσχημα πολιτικής χρήσης και λειτουργεί ως κρατικός χορηγός τρομοκρατίας υποστηρίζοντας ομάδες όπως η Χαμάς και η Χεζμπολάχ.

Αυτή η πορεία, σε συνδυασμό με αντι-ισραηλινή ρητορική, δημιουργεί έναν επικίνδυνο παραλληλισμό.

Η Δύση πρέπει να αποφύγει την επανάληψη των προηγούμενων διπλωματικών αποτυχιών με το Ιράν αγνοώντας την πιθανή απειλή από την Τουρκία.

Μπορεί ο Πόλεμος Ισραήλ-Ιράν να είναι Δοκιμή για έναν Πόλεμο Ισραήλ-Τουρκίας;

Ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ και Ιράν, χωρών που απέχουν πάνω από 1.000 μίλια, αντικατοπτρίζει την αποτυχία περισσότερων από τεσσάρων δεκαετιών διπλωματίας.

Από τότε που ο Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί ξεκίνησε τα συνθήματα «Θάνατος στο Ισραήλ» και ο διάδοχός του Αλί Χαμενεΐ επανεκκίνησε το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα το 1989, τα γεγονότα των τελευταίων τριών ημερών είχαν προαναγγελθεί, αν όχι καθοριστεί.

Και οι δύο χώρες είχαν προετοιμαστεί για τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας. Το Ισραήλ υπονόμευσε πλήρως τον ασφαλιστικό μηχανισμό και την αμυντική δομή της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Για την ανώτατη ηγεσία του Σώματος των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, δεν υπήρχε πλέον μέρος να κρυφτούν· ο ίδιος ο Ανώτατος Ηγέτης Αλί Χαμενεΐ πιθανότατα λειτουργεί με δανεισμένο χρόνο.

Ενώ ο Χαμενεΐ επαίνεσε την ακρίβεια των ιρανικών όπλων, η υποτιθέμενη fatwa του εναντίον της απόκτησης πυρηνικών όπλων έδωσε κάλυψη στους ιρανούς πυρηνικούς επιστήμονες για να πράξουν το αντίθετο.

Μια γενιά διπλωματών όχι μόνο απέτυχε, αλλά η αισιόδοξη τους σκέψη ότι τόσο οι ιρανοί μεταρρυθμιστές είχαν εξουσία όσο και ότι διέφεραν ουσιαστικά στην ιδεολογία τους και όχι στις τακτικές τους, επιδείνωσε την τρέχουσα σύγκρουση. Αν είχαν αναγκάσει τον Χαμενεΐ να «πιει το ποτήρι του δηλητηρίου» που ανέφερε ο Χομεϊνί τον Ιούλιο του 1988 για να εξηγήσει τη συμφωνία εκεχειρίας με το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν.

Το Πρόβλημα της Τουρκίας

Οι πύραυλοι και τα drones μπορεί ακόμα να πετούν. Ωστόσο, η Δύση ίσως ήδη επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος αγνοώντας την πραγματικότητα ότι ο Τούρκος Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν οδηγεί τη χώρα του στο ίδιο μονοπάτι που ακολούθησαν ο Χομεϊνί και ο Χαμενεΐ στο Ιράν.

Όπως οι ιρανοί ανώτατοι ηγέτες, ο Ερντογάν καμαρώνει δημοσίως για την εγχώρια στρατιωτική βιομηχανία της χώρας του. Και η Τουρκία, όπως το Ιράν πριν από λίγες δεκαετίες, κατασκευάζει πυρηνικό εργοστάσιο σε ζώνη σεισμών υποτίθεται για παραγωγή ηλεκτρισμού, αλλά πιθανότατα για να καλύψει ένα πιο κρυφό πυρηνικό πρόγραμμα. Επίσημη ονομασία ή όχι, η Τουρκία, όπως το Ιράν παλαιότερα, λειτουργεί ως κρατικός χορηγός τρομοκρατίας. Ο Ερντογάν έχει υπερασπιστεί ανοιχτά την υποστήριξή του στη Χαμάς και έχει επιτρέψει σε υψηλόβαθμα στελέχη της να σχεδιάζουν επιθέσεις κατά του ισραηλινού κράτους από ασφαλές καταφύγιο στην Τουρκία.

Πρόσφατα και διακριτικά, το καθεστώς του Ερντογάν έχει βοηθήσει την Χεζμπολάχ να ξεπλένει χρήματα για να συνεχίσει την τρομοκρατία. Με λίγα λόγια, καθώς η πτώση της Ισλαμικής Δημοκρατίας απειλεί να αφήσει ορφανές τη Χαμάς και την Χεζμπολάχ, ο Ερντογάν αναλαμβάνει να γίνει ο ανάδοχός τους. Οι κατηγορίες του Ερντογάν κατά των Εβραίων και του ισραηλινού κράτους, συμπεριλαμβανομένων των κλήσεων για εξάλειψη του Ισραήλ, παραλληλίζουν τις κλήσεις του Χομεϊνί και του Χαμενεΐ να σβήσουν το Ισραήλ από τον χάρτη.

Το ερώτημα τώρα είναι αν οι πύραυλοι και τα drones που πλήττουν σήμερα το Τελ Αβίβ και την Τεχεράνη θα μπορούσαν σε λίγα χρόνια να κατευθυνθούν προς την Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα και αν τουρκικά πολεμικά αεροσκάφη—συμπεριλαμβανομένων μαχητικών αμερικανικής κατασκευής—θα απογειωθούν από τουρκικές βάσεις για να χτυπήσουν το Ισραήλ. Πράγματι, η παρουσία της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ αποτελεί επιπλοκή, αλλά μόνο αν το ΝΑΤΟ αναγνωρίσει το Ισραήλ ως επιτιθέμενο και επιλέξει να εφαρμόσει το Άρθρο V. Εδώ, η ανάγκη του ΝΑΤΟ για συναίνεση θα μπορούσε να λειτουργήσει εναντίον της Τουρκίας αν οι Ηνωμένες Πολιτείες ασκήσουν το de facto βέτο τους.

Ελπίζεται ότι ένα τέτοιο σενάριο δεν θα πραγματοποιηθεί, αλλά είναι απαραίτητο να αναγνωριστεί η πραγματική φιλοδοξία του Ερντογάν και να αντιμετωπιστεί ευθέως η πιθανότητα ενός Ισραήλ-Τουρκίας πολέμου που θα είναι πολύ πιο καταστροφικός και για τις δύο χώρες από τον τρέχοντα Ισραήλ-Ιράν πόλεμο. Αντί να αξιολογεί το ΝΑΤΟ μέσα από το πρίσμα της αισιόδοξης σκέψης, είναι κρίσιμο να ωθήσει την Τουρκία μακριά από την τρέχουσα πορεία της, χρησιμοποιώντας, αν χρειαστεί, κυρώσεις «Μέγιστης Πίεσης».

Δεν υπάρχει σήμερα ουσιαστική διαφορά μεταξύ του Προέδρου Τζο Μπάιντεν που έσωσε το Ιράν από την «Μέγιστη Πίεση» της πρώτης θητείας του Τραμπ και του Τραμπ που σήμερα υποστηρίζει και ακόμα βοηθά τον Ερντογάν, ακόμα κι ενώ οι κακόβουλες φιλοδοξίες του για την περιοχή είναι ξεκάθαρες.