Δεν πέρασε δα και τόσος καιρός ώστε να έχουμε ξεχάσει ότι η Νέα Δημοκρατία βγήκε πανηγυρικά στις τελευταίες εκλογές, γιατί κατάφερε να περάσει το μήνυμα ότι αυτή και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διασφαλίσει την ασφάλεια των πολιτών.

  Να στεριώσει την θετική τους γνώμη ότι ο αρχηγός της και πρωθυπουργός της οδεύουσας προς το τέλος της τετραετίας διακυβέρνησης Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δώσει ήδη εχέγγυα (κατά το ”Αρχή άνδρα δείκνυσι”) ότι μπορούσε να κλείσει οριστικά την πόρτα στην αστάθεια, συνώνυμη της διακυβέρνησης Τσίπρα μαζί με τις ψηφοθηρικές, ”ακάλυπτες” υποσχέσεις του, που έκαναν τον ΣΥΡΙΖΑ να χάσει κάθε αξιοπιστία.

  Όλα φαίνονταν να βαίνουν καλώς και αυτό το επιβεβαίωσε πανηγυρικά ο γαλάζιος εκλογικός χάρτης. Επιβεβαίωσε, δηλαδή, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης βγήκε αλώβητος, παντοδύναμος από την πρώτη θητεία του έχοντας υπερκεράσει και τις δικές του χαμηλές επιδόσεις στην πανδημία, το ενεργειακό, το σκάνδαλο των υποκλοπών, την οικολογική καταστροφή σε Εύβοια-Αττική και, προπάντων, τη σιδηροδρομική τραγωδία στα Τέμπη.

   Φευ! ”Μηδένα προ του τέλους μακάριζε!”, για να θυμηθώ τα λόγια του Σόλωνα στον βασιλιά της Λυδίας Κροίσο, γιατί ήρθαν τα πάνω κάτω απ’ την μια στιγμή στην άλλη για τον πρωθυπουργό, που μπήκε στη δεύτερη θητεία του καβάλα στ’ άλογο και με την Ελλάδα ένα βήμα προτού ανακτήσει την επενδυτική βαθμίδα, την οποία ανέκτησε τελικά πρόσφατα.

   ”Η τύχη του γύρισε αίφνης την πλάτη ή έπεσε πάνω του το κακό μάτι της απενεργοποιημένης πολιτικά Αξιωματικής αντιπολίτευσης;”, αναρωτιούνται πολλοί που τον ψήφισαν βλέποντας άναυδοι μετεκλογικά την μισή Ελλάδα να καίγεται και την άλλη μισή να πνίγεται από τις πλημμύρες,.

   Βλέποντας, στον τρέχοντα χρόνο, να έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά αντιπαλεύοντας μάταια το πρώτο κρίσιμο 24ωρο  — με μπροστάρη τον βραδυπορούντα κρατικό μηχανισμό — την πρωτόγνωρη ένταση του πλημμυρικού φαινομένου Daniel που προκάλεσε γενικευμένη καταστροφή στη Θεσσαλία.

   Καταστροφή που πήρε στο λαιμό της και ζωές ανθρώπων, πέραν των ανυπολόγιστων καταστροφών σε όλα τα επίπεδα της ζωής του τόπου. Οι κραυγές βοήθειας για τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους, τα πλημμυρισμένα ή χαμένα στα λασπόνερα σπίτια του θεσσαλικού κάμπου, τα κατεστραμμένα λιμάνια, τις γέφυρες και τις γεωργικές καλλιέργειες που βούλιαξαν μαζί με  τα φράγματα και τις οδικές αρτηρίες στη Μαγνησία, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα, τη Λάρισα και τη Φθιώτιδα, θα γίνουν σύντομα κραυγές οργής.

 Κουφοβράζει ήδη η εκρηκτική, σιωπηρή οργή των διψασμένων και νηστικών κατοίκων στις πληγείσες περιοχές, οι οποίοι αγωνιούν για τους νεκρούς, τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους συγγενείς και φίλους (η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά θριαμβεύουν στη Θεσσαλία) και τα ετοιμόρροπα, πλημμυρισμένα σπίτια τους. Τα σπίτια του θεσσαλικού κάμπου, ο οποίος μετατράπηκε σε πελώρια, λασπωμένη λίμνη, όπου ενδημούν πλέον υγειονομικοί κίνδυνοι.

   Το Μαξίμου σε σοκ. Τα χτυπήματα απανωτά απ’ τις θεομηνίες και το ξεχαρβάλωμα των αρμών της διοίκησης. Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να στήσει Κέντρο Επιχειρήσεων στη Λάρισα (επισκέφθηκε ήδη Καρδίτσα και Τρίκαλα και περιμένει από τις Βρυξέλλες πακέτο βοήθειας) ήταν επιτακτική, για την καλύτερη αντιμετώπιση των καταστροφών στη Θεσσαλία.

  Ο Daniel της κλιματικής αλλαγής τον αντιμάχεται θριαμβικά αναγκάζοντάς τον να αλλάξει άρδην το οικονομικό πλάνο του για την ανάπτυξη της χώρας δίνοντας προτεραιότητα στη στήριξη των πληγεισών περιοχών με αρωγό την ΕΕ.

  Ωστόσο η λήψη μέτρων δεν μετριάζει την οργή για την αργοπορία κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών να αντιμετωπίσουν ”χθες” τις δασικές πυρκαγιές στη Θράκη και σήμερα το πλημμυρικό σάρωμα της κλιματικής αλλαγής κινητοποιώντας άμεσα Στρατό και ΕΜΑΚ, ώστε να αποτρέψουν ή, έστω, να μετριάσουν την βιβλική καταστροφή που ενέσκηψε κατά τόπους.

 Καταστροφή που την πιστοποιούν οι νεκροί και οι αγνοούμενοι, οι κατεστραμμένες κρατικές υποδομές και ιδιωτικές περιουσίες, τα 720.000 στρέμματα θεσσαλικής γης που βυθίστηκαν στα λασπόνερα μαζί με την αποξηραμένη λίμνη Κάρλα… 

  Όλα τα κακά μαζί στοιβαγμένα πάνω σ’ εκείνα της προηγούμενης κυβερνητικής θητείας είναι πολλά, βαριά και δυσκολοχώνευτα για το 41% που ψήφισε την κυβέρνηση και τώρα (μπροστά στις απανωτές ατυχίες και αστοχίες της δεύτερης θητείας της) δείχνει να τα ‘χει χαμένα το ίδιο μ’ εκείνην.

 Άρχισε ήδη να αμφιβάλλει — μπροστά στην εικόνα του αποσυντονισμένου ”Επιτελικού Κράτους” του πρωθυπουργού — για το αν έχουν αμφότεροι την ικανότητα και το σθένος να αντιμετωπίσουν έκτακτα γεγονότα και καιρικά φαινόμενα καθοριστικά για την πορεία ζωής χιλιάδων Ελλήνων.

   Πέραν αυτού, η αλλαγή του σκηνικού στην Ελλάδα επί τα χείρω το τελευταίο δίμηνο άρχισε να πείθει τον κόσμο για αναγκαστική  ματαίωση των  προεκλογικών υποσχέσεων Μητσοτάκη περί αύξησης εισοδημάτων, δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας κλπ, αφού  δημιουργούνται συνθήκες πυροδότησης οικονομικής αστάθειας δεδομένου ότι ”θα χρειαστούν πάνω από 2 δισ. για να αποκατασταθούν οι ζημιές που προκάλεσε η κακοκαιρία” (βλ. σχετική δήλωση Περιφερειάρχη Θεσσαλίας Κώστα Αγοραστού).

  Ενδεχόμενο που, για να το προλάβει εν τη γενέσει του το Μαξίμου, συγκροτεί νέο οικονομικό πλάνο με τρεις προτεραιότητες: την εκπόνηση σχεδίου αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, την άμεση βοήθεια πυρόπληκτων και πλημμυροπαθών και την αποκατάσταση των ζημιών στις υποδομές του κράτους.

   Με αφορμή τα αναπάντεχα αυτά δεδομένα, πήρε φωτιά το διαδίκτυο στο πυρόπληκτο και πλημμυροπαθές πεδίο με moto την… μητσοτακική θεωρία: ”Για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή”!   ”Κλιματική αλλαγή VS Μητσοτάκης” και ο σώζων εαυτόν σωθήτω, με διαφαινόμενο φόντο το πακέτο αποζημιώσεων για επούλωση των πληγών κατά τόπους. 

   Το ”πακέτο SOS” του πρωθυπουργού, όμως — που ήδη ανακοινώθηκε — είναι πιθανόν να μην ικανοποιήσει τους πολίτες στις δοκιμαζόμενες από θεομηνίες περιοχές. Κι αυτό γιατί — πέραν των ανθρωπίνων απωλειών — δεν μπορούν να καλυφθούν με τίποτα οι τεράστιες ζημιές στο ζωικό κεφάλαιο και τις καλλιέργειες που έγιναν είτε αποκαῒδια (Θράκη) είτε φερτή ύλη που κουβάλησε ο Daniel σαρώνοντας την αδύναμη να του αντισταθεί Περιφέρεια του ελληνικού κράτους (Θεσσαλία).

 Του κράτους που μας απογοητεύει και μας εξοργίζει διαχρονικά και διακυβερνητικά με το ξεχαρβάλωμα και την ανικανότητά του. Φωτεινή εξαίρεση ο Στρατός (Λόχοι της Ε’ Μοίρας Καταδρομών στη Θράκη — Αμφίβιοι Καταδρομείς Γ’ Μοίρας στη Θεσσαλία) και η Πυροσβεστική.

 Σημειωτέον στο σημείο αυτό, ότι για καθαρά προληπτικούς λόγους (βλ. επιπτώσεις του Daniel στο Στεφανοβίκειο Μαγνησίας, έδρα της 1ης ΤΑΞΑΣ), μεταφέρθηκαν προληπτικά στην 111 Πτέρυγα Μάχης στην Αγχίαλο τα σύγχρονα (και όχι… ”ανενεργά” και ”παλιά”) ελικόπτερα της 1ης Ταξιαρχίας της Αεροπορίας Στρατού (τύπου ΑΗ-64 Apache), γιατί έχουν υποστεί ζημιές τα υπόστεγα συντήρησης.

. Σημειωτέον, επίσης, ότι — πέραν των κυβερνητικών και αυτοδιοικητικών ευθυνών — ο Στρατός και η Πυροσβεστική — με τη συνδρομή της ΕΜΑΚ και εθελοντών απ’ όλη την Ελλάδα — έκαναν τους Έλληνες περήφανους με την κοινωνική συνδρομή τους, γιατί μπήκαν μες στις φωτιές και τις πλημμύρες και έσωσαν κόσμο. Οι ”φιλάνθρωπες” ΜΚΟ απουσίαζαν, φυσικά, από παντού αποδεικνύοντας ότι η ”φιλανθρωπία” τους εξαντλείται στους μετανάστες.

 Στο δια ταύτα της τελικής κρίσης, ασφαλώς, τα όποια θετικά ανέδειξε η αλληλεγγύη των Ελλήνων έρχονται σε δεύτερη μοίρα και προβάλλεται ως κυρίαρχο θέμα η απόδοση ευθυνών. Για τους εκάστοτε κυβερνώντες η συλλογική μνήμη συνοδεύεται από συλλογική συνείδηση. Όπερ σημαίνει ότι — πέρα από κόμματα και πολιτικές προτιμήσεις και πέρα απ’ τα μέτρα για αποκατάσταση των πληγέντων — δεν πρόκειται να ξεχάσει ο λαός τις τραγωδίες που τον βρήκαν.

   Δεν πρόκειται να ξεχάσει τις τραγωδίες του ’18 σε Μάνδρα και Μάτι, όπως δεν πρόκειται να ξεχάσει και τις τραγωδίες του ’23: τη σιδηροδρομική των Τεμπών, την οικολογική-περιβαλλοντική της Θράκης και την τελευταία των καταστροφικών πλημμυρών στη Θεσσαλία.

   Καταστροφές που — στον τρέχοντα χρόνο — δεν μπορούσαν μεν να αναχαιτιστούν στην ολότητά τους, γιατί καταιγίδα τύπου Daniel συμβαίνει μια φορά στα 300 χρόνια — αλλά θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν μερικώς. αν αντιδρούσαν έγκαιρα από κοινού Κράτος, Στρατός και Τοπική Αυτοδιοίκηση, με την κατασκευή μικρών ορεινών φραγμάτων, τη στερέωση γεφυρών και τη χρήση καρτών κινδύνου πλημμυρών (όπως είχε ζητήσει από τον Φεβρουάριο του ’22 η ΕΕ, χωρίς ανταπόκριση).

 Τίποτα από αυτά δεν προβλέφθηκε, δυστυχώς, και έτσι σαρώθηκαν όλα ανεμπόδιστα από την πιο επικίνδυνη διαχρονικά τελευταία θεομηνία. Θεομηνία που θα μείνει αλληλένδετη στη μνήμη μας σαν άλλη μια δραματική απόδειξη των αργών αντανακλαστικών του κρατικού μηχανισμού.

  Σίγουρα δεν παραγνωρίζουμε τους 800 τόνους νερού που έπεσαν σε κάθε στρέμμα (πράγμα που απαιτούσε τιτάνια προσπάθεια, για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις του). Δεν παραγνωρίζουμε τη σωτήρια συμβολή του 112, του Στρατού, της Πυροσβεστικής, της ΕΜΑΚ   και των εθελοντικών ομάδων διάσωσης. 

 Δεν μπορούμε, όμως, να μην επικρίνουμε την υπάρχουσα διαχρονικά λειτουργική και διαχειριστική ανεπάρκεια του ελληνικού κράτους (σε επίπεδο κυβερνητικών, αυτοδιοικητικών και δημοσιοϋπαλληλικών ευθυνών) απέναντι στους πολίτες οι οποίοι πέφτουν θύματα τραγικών δυστυχημάτων και θεομηνιών…

Κρινιώ Καλογερίδου