Ακολουθήστε μας

Ιστορία - Πολιτισμός

Ο αδελφοκτόνος χειμώνας του 1946 στον Έβρο

Δημοσιεύτηκε στις

*Αγωνία των ανταρτών για τρόφιμα
*Σκληρός και ανελέητος χειμώνας
*Από τον Έβρο στην ΟΗΕ
Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
           Ο χειμώνας του 1946 υπήρξε δριμύς στον Έβρο. Σκληρός και αδυσώπητος από κάθε άποψη. Τα μαύρα σύννεφα του εμφυλίου πολέμου, άρχισαν φουντώνουν και να καλύπτουν το νομό και ολόκληρη την Ελλάδα. Χιονοπτώσεις πολλές. Ομίχλη πυκνή. Κρύο αφόρητο και υγρασία. Στα αστικά κέντρα, απαγορευμένη η κυκλοφορία τις νύχτες.

          Ο ανταποκριτής του Ρώυτερ  Ρόμπερτ Μπίτζιο μετέδιδε από το Διδυμότειχο, ότι και οι στρατιώτες (όπως και οι αντάρτες φυσικά) ζούσαν σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες μέσα σε άθλια οικήματα και σε κατάσταση διαρκούς επιφυλακής λόγω της εμφανίσεως και δράσης ανταρτών. «Λόγω της πτώσεως χιόνος, απεκόπησαν όλαι αι συγκοινωνίαι των και επικοινωνούν μόνον δια του ασυρμάτου» τηλεγραφούσε ο Άγγλος ανταποκριτής. Ξεπαγιασμένοι και νηστικοί μάχονταν οι αντάρτες. Αλλά και οι στρατιώτες και χωροφύλακες δεν ήταν σε καλύτερη μοίρα. Με θύμα ανάμεσά τους τον άμαχο πληθυσμό του νομού Έβρου.
          Τα πράγματα στην περιοχή του νομού Έβρου, δεν ήταν ευχάριστα, όταν άρχισαν το 1946 οι πρώτες εχθροπραξίες μεταξύ των ανταρτών και των κυβερνητικών δυνάμεων, που ήταν ο εθνικός στρατός, η Χωροφυλακή και οι επιστρατευμένοι πολίτες στην ύπαιθρο.
          Η επίσημη έναρξη του εμφυλίου τοποθετείται στις 30 Μαρτίου 1946 όταν έγινε η οργανωμένη επίθεση ανταρτών στο Λιτόχωρο Πιερίας. Ωστόσο οι επιθέσεις ανταρτών που είχαν καταφύγει στα βουνά του Έβρου, άρχισαν νωρίτερα. Επιθέσεις σημειώθηκαν κατά των σταθμών Χωροφυλακής στα χωριά Θούριο και Λάβαρα στις 18 Ιανουαρίου 1946.
          Ένα μικρό, έστω και με ελλείψεις χρονικό, εκείνων των ημερών γιατί δεν υπάρχουν πλήρη συγκροτημένα αρχεία, ή είναι διασκορπισμένα, δείχνει την αγωνία των κατοίκων του νομού Έβρου, που τις νύχτες κρύβονταν σε αυτοσχέδια καταφύγια και γενικά υπέφεραν τα πάνδεινα. Δύσκολα χρόνια για όλους. Και ο εμφύλιος έληξε τον Αύγουστο του 1949……………………….………………………………………………………………
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
Διαβάστε περισσότερα στο https://sitalkisking.blogspot.com/2013/12/1946.html

Είναι ο άγνωστος Χ, αλλά φυσικό πρόσωπο που βοηθάει στην παραγωγή ειδήσεων στο Geopolitico.gr, αλλά και τη δημιουργία βίντεο στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως ανθρώπινο αλγόριθμο λόγω του όγκου των δεδομένων και πληροφοριών που αφομοιώνει καθημερινώς. Είναι καταδρομέας με ειδικότητα χειριστή ασύρματων μέσων.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιστορία - Πολιτισμός

Αιωνία σου η μνήμη Ανδρέα Κουζουπή, ζηλωτή της ελευθερίας, σαμποτέρ της ΕΟΚΑ

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Ως ο έσχατος των λογογράφων αδυνατώ να εικονίσω το μεγαλείον του ανδρος. Συλλαβίζω όμως τον κεκρυμμένο του θησαυρό. Την παρακαταθήκη που παιδιόθεν ψηλάφισα σε εκείνες τις συναντήσεις συναγωνιστών τις έμπλεες, ταπεινώσεως και ελληνορθόδοξου βίου. Παρακαταθήκη που την κουβάλησαν από τα χωριά της Λαόνας, της Πόλεως Χρυσοχούς, το Προδρόμι και τα χώματα του Ακάμα στην εργατομάνα Λεμεσό του Παπά-Σολομώντα Παναγίδη και των χριστιανών μαχητικών και ευγενικών μαθητών του. Την παρακαταθήκη της Λαϊκής ευσέβειας. Γνήσια τέκνα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Γνήσια παιδιά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Γράφει ο Γιάννης Πεγειώτης

Ο Ανδρέας Κουζουπής υπήρξε κορυφαίος και ανιδιοτελής αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. Έδρασε υποδειγματικά στον τομέα Λεμεσού ως επικεφαλής υπεύθυνος ομάδος Σαμποτέρ μέχρι της συλλήψεως του το Καλοκαίρι του 1958. Ο περιπετειώδης αγωνιστικός του βίος θα χρειαστεί τόμους βιβλίων για να καταγραφεί. Το ίδιο και η ψυχική του δύναμη κατά τα σκληρά βασανιστήρια πλάϊ στον ήρωα πεσόντα αγωνιστή Πλάτωνα, τις απόπειρες των Άγγλων να τον θανατώσουν δια να μην καταθέσει στις θανατικές ανακρίσεις και δίκες. Τις συνεχείς βασανιστικές του μετακινήσεις μέχρι την οριστική επιβίωση και την κράτηση του στα Κρατητήρια Πολεμίου. Ως ο υπ΄αριθμόν DP. 2716 Ανδρέας Ηρακλέους Κουζουπής.

Οι δεκάδες των συναγωνιστών του μαρτυρούν τους αγώνες, τις θυσίες, τους τραυματισμούς του στην συνεχή προσπάθεια δημιουργίας, διαφύλαξης παραλαβής και ασφαλούς μετακίνησης εκρηκτικών υλικών βομβών, χειροβομβίδων, βλημάτων και τόσων άλλων για να είναι δυναμικά και δυναμιτιστικά παρούσα σε εκείνο το πανηγύρι ελευθερίας και επανάστασης.

Ως ηγέτης υποδειγματικός είχε το χάρισμα της επιλογής συνεργατών και την αρετή της ακριβοδίκαιης αξιολόγησης στο πεδίο της δράσης. Τον θυμάμαι συχνά να μου λέει πότε έκρινε και αποφάσισε πως ο πατέρας μου Νεόφυτος Πεγειώτης ήταν κατάλληλος για να πορευτούν μαζί το δύσκολο έργο της μαχητικής Ε.Ο.Κ.Α. στη Λεμεσό του 1957 και 1958. Πλάϊ τους ένας ολόκληρος κόσμος συναγωνιστών, συνεργατών, ένα ολόκληρο επιτελείο στήριξης. Όλοι αυτοί που ο μακαριστός θείος Ανδρέας όπως τον λέγαμε από μικροί δεν τους ξέχασε ποτέ. Τους έψαχνε μέχρι την τελευταία μέρα του βίου του, τους εμψύχωνε, τους παρηγορούσε. Πάσχιζε να τους βρει όλους, το μαθητή που του δάνεισε το πηλίκιο για να διαφύγει, τον εργάτη μηχανικό που του έδωσε τα ρούχα του για να δραπετεύσει από τον κλοιό. Τόσους και τόσους αφανείς αγωνιστές στο ελληνορθόδοξο εργοτάξιο αρετής της Ε.Ο.Κ.Α.

Ο λίαν αγαπητός Ανδρέας συνέχισε τον αγώνα αρετής και ανιδιοτέλειας και μετά το τέλος του αγώνα και την απελευθέρωση του. Υποδειγματικός σύζυγος πατέρας και παππούς δεν αρνήθηκε κανένα προσκλητήριο της πατρίδας. Εθελοντής και ομαδάρχης πάλιν το 1963-64. Ακόλουθος του Χριστού και της Εκκλησίας πορεύτηκε την τελευταία τεσσαρακονταετία εν προσευχή και μετανοία. Με ζήλο, ιεραποστολικό με πύρωμα καρδιάς για τον συνάνθρωπο, για τα γηρατειά, τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, τους ξεχασμένους συναγωνιστάς. Σε όλες τις γειτονιές της Λεμεσού, στα νοσοκομεία στα ιδρύματα με την Καινή Διαθήκη όπλο παρηγοριάς. Στο αγαπημένο του Σταυροβούνι, το σταθμό μετανοίας για πολλούς αγωνιστές της Λεμεσού.

Ως ο έσχατος των λογογράφων αδυνατώ να εικονίσω το μεγαλείον του ανδρος. Συλλαβίζω όμως τον κεκρυμμένο του θησαυρό. Την παρακαταθήκη που παιδιόθεν ψηλάφισα σε εκείνες τις συναντήσεις συναγωνιστών τις έμπλεες, ταπεινώσεως και ελληνορθόδοξου βίου. Παρακαταθήκη που την κουβάλησαν από τα χωριά της Λαόνας, της Πόλεως Χρυσοχούς, το Προδρόμι και τα χώματα του Ακάμα στην εργατομάνα Λεμεσό του Παπά-Σολομώντα Παναγίδη και των χριστιανών μαχητικών και ευγενικών μαθητών του. Την παρακαταθήκη της Λαϊκής ευσέβειας. Γνήσια τέκνα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Γνήσια παιδιά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Ο Ανδρέας Κουζουπής ήταν και είναι μια παρουσία φωτεινή και μια διάψευση για όλες εκείνες τις φωνές που φόρτωναν τόσα και τόσα στα παιδιά της Ε.Ο.Κ.Α. Ακολούθως της οδού του Ιωάννη Μακρυγιάννη και του Μάρκου Δράκου ρυθροίς μυστικοίς εκόμισε σε εμάς ακριβέστερα από όλους την αλήθεια εκείνη που ήθελε μια μεγάλη μερίδα αγωνιστών της πόλεως και επαρχίας Λεμεσού να αγαπά, με ζήλο ενθέο την πνευματική μελέτη, την μελέτη της Καινής Διαθήκης και της μετοχής στα Άχραντα Μυστήρια και την κεχαριτωμένη Θεία Λειτουργία. Στη μετάνοια και την εξομολόγηση. Αυτό το μαρτυρώ ως μάρτυς αυτήκοος και αυτόπτης από τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια.

Όταν τον Αύγουστο του 1958 οι Βρετανοί, ανακάλυπταν στην οδό Ευρυπίδου εδώ κοντά στη Β΄Αστική Σχολή μετά από προδοσία ή σφάλμα μια περίτεχνη κρύπτη ελεγχόμενου θερμοκρασίας βάθους σχεδόν δύο μέτρων καμωμένη με οπλισμένο σκυρόδεμα ο υπεύθυνος Βρεττανός πυροτεχνουργός έκπληκτος αντίκρυζε την ζηλευτή τεχνική και κατασκευαστική πρόοδο της Ε.Ο.Κ.Α. στη Λεμεσό, την επινοητικότητα και την υπομονετική κατασκευαστική ακρίβεια, τον πλούτο υλικών και υποδομών. Διέταξε τότε την ανατίναξη της έκρηξης της κρύπτης, του κρησφύγετου και της οικίας. Εκείνη η ανατίναξη ήταν άλλο ένα παράσημο τιμής για δύο αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. Ο πρώτος των δύο ήταν ο αγαπητός Ανδρέας Κουζουπής. Υπήρξε όμως ακόμα ένα παράσημο αρετής. Χρόνια απέφευγαν τον ονοματισμό του ανθρώπου που έσφαλλε ή λύγισε. Ενώ επίμονα τα τελευταία χρόνια του διαμηνούσε τους χαιρετισμούς των δύο και το γεγονός ότι έμπρακτα τον είχαν συγχωρήσει.

Στο καλό ευγενικέ, κοινωνικέ, ζηλωτή της ελευθερίας και της εν Χριστώ ζωής Ανδρέα Κουζουπή.

Ας μου επιτραπεί κάτι εντελώς προσωπικό. Εμείς ως οικογένεια του αγαπητού του συντρόφου ορφάνεψαμε σήμερα για δεύτερη φορά, Γιατί τα τελευταία πέντε χρόνια υπήρξε δεύτερος μας πατέρας. Δεν μας ξέχασε και στις ώρες της δοκιμασίας προσευχόταν για μας και είχεν την έγνοια μας. Τον περασμένο Φεβρουάριο μου εξαναεπανάλαβε δακρυσμένος. Προσεύχομαι κάθε μέρα για το φίλο μου και είμαι σίγουρος ότι θα τον συναντήσω στον Παράδεισο».

Αιωνία σου η μνήμα Ανδρέα Κουζουπή και ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.

Γιάννης Πεγειώτης

ΟΜΙΛΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ

1. Στέλιος Θεοφάνους, Αντιπρόεδρος του «Μεγάλου Βασιλείου» εκ μέρους του Συλλόγου «Ο Μέγας Βασίλειος».

2. Φρίξος Δημητριάδης, εκ μέρους του κύκλου μελέτης Αγίας Γραφής

3. Νικόλαος Δίπλαρος, εκ μέρους του Κύκλου Πρόνοιας.

4. Γιάννης Πεγειώτης, εκ μέρους της οικογένειας του συναγωνιστή Νεόφυτου Πεγειώτη.

5. Αντρέας Ζαχαρουδιού, εκ μέρους του ΠΑΧΟΚ

6. Ευανθία Σωτηρίου, εγγονή εκ μέρους της οικογένειας.

Η γραπτή μαρτυρία του Ανδρέα Κουζούπη όπως δημοσιεύτηκε στο βιβλίο της Ελίνας Σταματίου«14 Εγκλήματα μιας Αυτοκρατορίας», Εκδόσεις Κ. Επιφανίου, Λευκωσία 2021:

Είμαι ο Ανδρέας Κουζούπης και συνελήφθη στη Λεμεσό στις 2 Αυγούστου 1958 από τον Λοχία Κένεντυ που ήταν κι ο υπεύθυνος για την κράτησή μου. Μεταφέρθηκα στα κρατητήρια Λανιτείου Γυμνασίου. Εκεί έμεινα δύο μέρες. Τη δεύτερη μέρα το πρωί 09.00 π.μ. ήρθαν δύο Τούρκοι αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα και με φώναξαν. Με πήραν στο γραφείο του κρατητηρίου και εκεί εγνώρισα τον Πλάτωνα Στυλιανού από το Βουνί Λεμεσού. Οι δύο Τούρκοι μας οδήγησαν και τους δύο σε αυτοκίνητο βαν κλειστό όπου τα παράθυρα ήταν σκεπασμένα με μαύρο ρούχο. Το αυτοκίνητο μόλις επέρασε τη φρουρά του Λανιτείου, σταμάτησε. Ο ένας από τους δύο Τούρκους πήρε δύο άδειους σάκκους τσιμέντου από το αυτοκίνητο και μας τους έβαλε στην κεφαλή για να μην βλέπουμε. Μας επέρασαν χειροπέδες. Προχωρήσαμε με το αυτοκίνητο ακόμη 15 λεπτά περίπου όπου και πάλι μας σταμάτησαν σ’ ένα ήσυχο μέρος. Μας άφησαν στο αυτοκίνητο ενώ αυτοί κατέβηκαν και έκλεισαν τις πόρτες. Η ζέστη ήταν αφόρητη κι αρχίσαμε να χτυπούμε με τα πόδια μας την πόρτα και να φωνάζουμε βοήθεια. Τότε άνοιξαν την πόρτα και μας οδήγησαν τον καθένα ξεχωριστά, αλλά στο ίδιο μέρος. Είχαμε κατέβει σε υπόγειο μέρος γιατί είχε σκαλοπάτια με τις χειροπέδες πίσω στα χέρια και άρχισαν τις ανακρίσεις. Μας απειλούσαν και μας φοβέριζαν για τους δώσουμε πληροφορίες για την οργάνωση της ΕΟΚΑ. Τότε μας είπαν ότι εδώ που σας μεταφέρουμε σκοτώνουμε και πυροβολούμε. Άρχισε το μαρτύριό μας. Με εγύμνωσαν, με έβαλαν πάνω σε κρεβάτι με σούστες χωρίς στρώμα (με τις χειροπέδες και το σακούλι στο πρόσωπο). Ανέβαιναν πάνω στο σώμα μου, με πίεζαν στη σούστα του κρεβατιού και με άφηναν απότομα.

Με χτυπούσαν με διάφορους τρόπους με ένα σακούλι άμμο στο στομάχι και στο στήθος, μου τραβούσαν τα γεννητικά όργανα και με άλλους χυδαίους τρόπους με βασάνιζαν για πολλές ώρες. Εκτός από αυτά άρχισαν μετά ένα άλλο είδος βασανιστηρίου. Τον τεχνητό πνιγμό. Ήταν ένα είδος πνιγμού με σακούλι στο πρόσωπο, που το έδεναν κάτω στο λαιμό και άφηναν το πάνω μέρος ανοικτό. Το γέμιζαν με βρώμικο νερό μέχρι πάνω, το περιστριφογύριζαν στο κεφάλι μέχρι λιποθυμίας. Αυτό μου το έκαμαν μερικές φορές. Ξαφνικά άκουσα φωνές και ταραχή μεγάλη. Κατάλαβα ότι με τον ίδιο τρόπο βασανιζόταν στο ίδιο ακριβώς δωμάτιο και ο συναγωνιστής μου Πλάτων Στυλιανού που δεν άντεξε στα βασανιστήρια και πέθανε. Ο θάνατος του συναγωνιστή μου τους έκανε να σταματήσουν τα δικά μου βασανιστήρια και να με μεταφέρουν στον κεντρικό σταθμό Λεμεσού. Όταν μου έβγαλαν το σακούλι από το κεφάλι είδα ότι ήταν παρών στα βασανιστήρια και ο ανακριτής μου Κένεντυ. Κόντευε να δύσει ο ήλιος όταν ήμουν στον κεντρικό σταθμό, κάτι που δείχνει ότι με χτυπούσαν όλη μέρα. Όταν μάλιστα πήγα στο αποχωρητήριο είδα ότι έχανα αίμα. Μετά από τα συμβάντα με οδήγησαν στις φυλακές Ομορφίτας όπου έμεινα 40 μέρες και μετά στα κρατητήρια, φυσικά εκεί ήταν μια άλλη ιστορία. Επειδή ήμουν ο μοναδικός μάρτυρας για τον θάνατο του συναγωνιστή μου Πλάτωνα Στυλιανού με οδήγησαν στο δικαστήριο. Στην εξέταση που μου έγινε παρουσίασα τα πράγματα όπως ακριβώς έγιναν. Με έκπληξη μου όμως διάβασα στην εφημερίδα «ΕΘΝΟΣ» της 27ης Σεπτεμβρίου 1958, ότι ο δικαστής κ. Μόργκαν εξέδωσε απόφαση ότι ο θάνατος του Πλάτωνα Στυλιανού οφειλόταν σε φυσικά αίτια!!! Ήταν μια δίκη παρωδία και ευχαριστώ το Θεό που με γλίτωσε από έναν βέβαιο θάνατο γιατί δεν ήμουν ακόμη έτοιμος.

Ανδρέας Κουζούπης

 

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιστορία - Πολιτισμός

Πως οι Τούρκοι μετατρέπουν τις ελληνικές αρχαιότητες σε ρωμαϊκές

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Οι Τούρκοι προβάλλουν πάντα τις “ρωμαϊκές” αρχαιότητες στα εδάφη τους με πάθος, όμως ο ιστορικός χρόνος για αυτούς είναι κάτι παράδοξο. Ο τουρισμός τους ζει από ό,τι έπλασαν Έλληνες στη Μικρά Ασία, εντούτοις οι αρχαιολόγοι τους μεταπηδούν από το 3.000 π.Χ. στον φερόμενο από αυτούς ως “ρωμαϊκό” πολιτισμό με ένα άλμα που δεν σχολιάζει σχεδόν κανείς στην Ελλάδα.

Γράφει η Όλγα Μαύρου

Θυμάμαι με θλίψη ότι βρέθηκαν αρχαίες ελληνικές επιγραφές στην Ιωνία προ ετών και τηλεφώνησα στο υπουργείο Πολιτισμού επειδή κάτω από το αρχαίο κείμενο οι Τούρκοι έγραφαν στη λεζάντα ότι ήταν λατινικά. Έψαχνα κάποιον επιγραφολόγο στην Αθήνα γιατί δεν μπορούσα να διαβάσω όλο το κείμενο της επιγραφής. Μου απάντησαν «δεν μπορούμε να ασχολούμαστε με ό,τι βρίσκουν εκεί».

Ό,τι ελληνικό ανασκάπτεται στην Τουρκία, βαφτίζεται “αρχαίο”, έργο του… κανενός ή “αρχαίου γλύπτη” γενικώς. Το έκαναν και με προτομή του Απόλλωνα που τον αναφέρουν γενικώς ως “πιθανόν αρχαίο θεό” τον περασμένο Αύγουστο. Το έκαναν και με το θέατρο της Πέργης, με αφορμή το οποίο γράφουμε το παρόν κείμενο. Η λέξη “ελληνικό” σπάνια έως ποτέ δεν αναφέρεται σε στις ανακοινώσεις των αρχαιολόγων τους που είναι μεν σοβαροί επιστήμονες, όμως πρωτίστως είναι Τούρκοι. Το άρθρο αυτό δεν γράφεται για εκείνους, αλλά για εμάς. Έχουμε μεγάλο μερτικό σε αυτό το παραμύθι που αφανίζει το ελληνικό στοιχείο από τους ελληνορωμαϊκούς χρόνους και από το ελληνικότατο Βυζάντιο.

Οι Τούρκοι έμμεσα στηρίζονται στους εθνοφοβικούς Έλληνες και σε μια ελληνική (;) Βικιπαίδεια που αναφέρεται σωρηδόν σε “Ρωμαίους” αυτοκράτορες του Βυζαντίου. Οι Ρωμιοί κατά τη γνώμη τους δεν ήταν Έλληνες και τα ελληνιστικά χρόνια, όπως και τα βυζαντινά αιωρούνται σε ένα λυκόφως εθνικότητας. Οι Τούρκοι εν προκειμένω προέβαλαν το στάδιο της Πέργης στην Αττάλεια και κομπάζουν για την πλήρη ανασκαφή ενός “περίφημου ρωμαϊκού σταδίου”.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ SLPRESS.GR

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιστορία - Πολιτισμός

Το άγνωστο πάθος του στρατηγού Μιχάλη Κωσταράκου

Η συλλογή με τα χιλιάδες στρατιωτάκια με τα οποία ασχολείτο με μεράκι και είχε σαν παιδιά του! Τί αναφέρει η χήρα του Κατερίνα-Σγουρού Κωσταράκου στο Geopolitico.gr

Δημοσιεύτηκε

στις

Η παγκόσμια ιστορία μέσα από τα μολυβένια στρατιωτάκια

«Ο Μιχάλης Κωσταράκος έφτασε να έχει 3000 κομμάτια με στρατιώτες απ’ όλον τον κόσμο! Ήταν κάτι που τον γέμιζε πολύ τις ελεύθερες ώρες. Ήξερε την ιστορία κάθε φιγούρας»

Κατερίνα Σγουρού-Κωσταράκου

Γράφει ο Χρήστος Κωνσταντινίδης

Η είδηση του θανάτου του στις 2 Ιουνίου 2023 έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο στρατηγός Μιχάλης Κωσταράκος άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 67 μετά από μάχη με την επάρατο νόσο.

Ο Κωσταράκος είχε διατελέσει αρχηγός Γενικού Επιτελείου Εθνικής Άμυνας και πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είχε τιμηθεί με όλα τα προβλεπόμενα στρατιωτικά μετάλλια και παράσημα του βαθμού του.

Η συμβολή του στην ανύψωση του ηθικού των Ελλήνων ήταν καθοριστική. Σε μια περίοδο που το εθνικό φρόνημα είχε πέσει στα Τάρταρα με τους Τούρκους να απειλούν ότι θα έρθουν βράδυ, ο Κωσταράκος ύψωνε ανάστημα και απαντούσε γενναία στο θράσος με το οποίο μας κουνούσαν το δάχτυλο οι γείτονες. Μνημειώδης θα μείνει η «φιλική συμβουλή», όπως είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος, τον Ιούνιο του 2022,  στον τότε εκπρόσωπο της τουρκικής προεδρίας, Ομέρ Τσελίκ, σε ανάρτησή του στο Facebook. Πρότεινε λοιπόν στον Τσελίκ και στους «ομοϊδεάτες» του να το σκεφτούν πολλές φορές «αν είναι να έρθουν βράδυ ή πρωί» και τους προειδοποίησε πως… «θα τους φάνε τα μαύρα ψάρια και το αλμυρό νερό».

Ένα βιβλίο μετά θάνατον

Πέρα απ’τα εθνικά θέματα, με τα οποία καταπιάστηκε με σπουδή ως στρατιωτικός, ο Μιχάλης Κωσταράκος υπήρξε μια πολυσχιδής προσωπικότητα, ένας άνθρωπος πολυδιαβασμένος, που απολάμβανε το γράψιμο και την ανάγνωση της ιστορίας. Μια άγνωστη πτυχή του χαρακτήρα του αποτελούσε η αγάπη του για τα στρατιωτάκια, τα οποία συνέλεγε διαρκώς, σε σημείο η συλλογή του να φτάσει τα 3000 κομμάτια. Ήταν ένα χόμπι, με το οποίο ο στρατηγός ασχολείτο με μεράκι. Επιθυμία του ήταν να περιγράψει την παγκόσμια στρατιωτική ιστορία μέσα απ’τις συγκεκριμένες φιγούρες.

Αυτό το, άγνωστο στο ευρύ κοινό, πάθος του στρατηγού μεταφέρεται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου «Η Παγκόσμια Ιστορία μέσα από τα μολυβένια στρατιωτάκια», το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ινφογνώμων. Την επιμέλεια αυτής της ξεχωριστής εργασίας ανέλαβε ο αντιστράτηγος ε.α. Νικόλαος Πιτσόλης, ο οποίος όπως καταθέτει στο βιβλίο, είχε την ηθική υποχρέωση, απέναντι στη μνήμη του στρατηγού, να παραδώσει στην οικογένειά του και στους αναγνώστες, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, το έργο το οποίο ξεκίνησε ο ίδιος και αφορούσε τη μεγάλη συλλογή του από στρατιωτάκια και τη σύνδεση της συλλογής αυτής με την μυθολογία και την παγκόσμια ιστορία.

Μέρος της συλλογής του αείμνηστου στρατηγού Μιχάλη Κωσταράκου | ΠΗΓΗ: Κατερίνα Σγουρού-Κωσταράκου

Θεωρούσε τις φιγούρες σαν παιδιά του

Μιλώντας στο Geopolitico.gr, η σύζυγος του αείμνηστου στρατηγού, Κατερίνα Σγουρού-Κωσταράκου, περιέγραψε όλη την ιστορία για το πως ξεκίνησε η συλλογή, αλλά και κάποια χαρακτηριστικά που διέκριναν τον Κωσταράκο ως προσωπικότητα.

«Η συλλογή με τα στρατιωτιάκια πηγαίνει πολλά χρόνια πίσω. Ξεκίνησε από το Βέλγιο, όταν ο Μιχάλης εργαζόταν στο NATO. Τότε είχε ανακαλύψει έναν άνθρωπο που κατασκεύαζε τέτοιες φιγούρες και έκανε αριστουργήματα. Από τότεξεκίνησε συλλογη και έγινε φανατικός συλλέκτης. Ήταν λάτρης της λεπτομέρειας και έκανε εξαιρετική δουλειά. Μαζί με τον άνδρα μου λάτρεψα και εγώ τη συλλογή. Έφτασε να έχει 3000 κομμάτια, με στρατιώτες απ’ όλον τον κόσμο. Αργότερα, το 2015 ανακαλύψαμε σε ένα πανηγύρι στην Αγία Μαρίνα, στην Αθήνα, κάποιον πλανώδιο που πουλούσε εκπληκτικά συλλεκτικά κομμάτια που δεν βρίσκονταν εύκολα στην Ελλάδα, απ’τον οποίο ξεκίνησε να προμηθεύεται φιγούρες. Διάλεγε πάντα εκείνες που είχαν έκφραση στο πρόσωπο», αναφέρει η χήρα του Κωσταράκου, η οποία παραδέχεται, ότι η διαδικασία αποτελούσε ένα χόμπι που «ο στρατηγός αφιέρωνε τις ελεύθερες ώρες του μεράκι».

«Ήταν κάτι που τον γέμιζε πάρα πολύ, όταν δεν έγραφε ή όταν δεν είχε ομιλίες. Ήξερε και την ιστορία της κάθε φιγούρας. Ποιός ήταν ο κάθε ήρωας. Ήξερε τη βιογραφία τους, πού πολέμησαν, αν πέθαναν ειρηνικά ή σκοτώθηκαν στη μάχη. Άνοιγε τα βιβλία του και μελετούσε την ιστορία του καθενός και ήξερε το βιογραφικό κάθε απεικονιζόμενου. Πηγαίναμε σε παρελάσεις στο εξωτερικό, στις 14 Ιουλίου στο Παρίσι, αλλά και στο Λονδίνο στα γενέθλια της βασίλισσας, όταν μας είχαν καλέσει. Μου έδειχνε τον κάθε στρατιώτη και εξηγούσε την ιδιότητά του. Συνέκρινε τις αυθεντικές φορεσιές που φορούσαν τα στρατιωτικά τμήματα και τα συνέκρινε με τις φιγούρες που είχαμε, θέλοντας να επιβεβαιώσει πόσο πιστά ήταν τα αντίγραφα», σημειώνει η κα Κατερίνα Σγουρού-Κωσταράκου και καταλήγει:

«Ήταν χόμπι και πάθος. Τα θεωρούσε σαν παιδιά του».

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΩΣΤΑΡΑΚΟΥ ΝΑ ΕΞΗΓΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΑΛΛΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ ΤΟΥ

Ο Μιχάλης Κωσταράκος θα ήταν υπερήφανος

Ο επικεφαλής των Εκδόσεων Ινφογνώμων, Σάββας Καλεντερίδης, αναφέρθηκε στο βιβλίο, στην εκπομπή που πραγματοποίησε στο κανάλι του στο Youtube, στις 4 Νοεμβρίου 2024. «Το βιβλίο περιγράφει την πολεμική ιστορία μέσα από τις φιγούρες με τα στρατωτάκια. Είχε κάνει μία εργασία ο στρατηγός, την οποία συνέχισε και ολοκλήρωσε ο Νίκος Πιτσόλης. Το βιβλίο είναι ογκώδες και πανόδετο, 706 σελίδων, για να τιμήσουμε τον στρατηγό», ανέφερε μεταξύ άλλων ο συγγραφέας και στρατιωτικός αναλυτής, ο οποίος απηύθυνε ιδιαίτερες ευχαριστές.

«Θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την υπεύθυνη των Εκδόσεων Ινφογνώμων, Σοφία Κεσίδου, γιατί από τον Μάιο δουλεύει εργωδώς σε αυτή τη δύσκολη έκδοση, η οποία ολοκληρώθηκε με επιτυχία και για την οποία ο Μιχάλης Κωσταράκος θα ήταν σίγουρα υπερήφανος», ανέφερε σχετικά.

Ο Μιχάλης Κωσταράκος ζωντανεύει ξανά μέσα από τις σελίδες του νέου βιβλίου των Εκδόσεων Ινφογνώμων, με τίτλο “Η Παγκόσμια Ιστορία μέσα από τα μολυβένια στρατιωτάκια“, το οποίο φέρει την υπογραφή του αείμνηστου στρατηγού, του αντιστράτηγου Νικόλαου Πιτσόλη που έκανε την επιμέλεια, με τη σφραγίδα και την ποιότητα των Εκδόσεων Ινφογνώμων.

Το βιβλίο θα παρουσιαστεί το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2024 και ώρα 19:30 στηνΑίθουσα Εκδηλώσεων της Λέσχης Αξιωματικών Φρουράς Θεσσαλονίκης (ΛΑΦΘ) (Εθν. Αμύνης 1, Θεσσαλονίκη) και το Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2024 και ώρα 19:00 στην Αίθουσα Αμφιθεάτρου του Πολεμικού Μουσείου (Ριζάρη 2-4, Αθήνα).

Για να παραγγείλετε το βιβλίο πατήστε ΕΔΩ

 

 

 

Συνέχεια ανάγνωσης

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Διεθνή55 λεπτά πριν

Πλήγματα της Χεζμπολάχ στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Ισραήλ

Ρουκέτες στο κέντρο του Ισραήλ εξαπέλυσε η Χεζμπολάχ στις 6 Νοεμβρίου, προκαλώντας ζημιές στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν κοντά στην πόλη...

Ενδιαφέροντα5 ώρες πριν

Αρχή που βγήκε ο Χριστός original Αναρχικός! Ο Ρουβίκωνας δέχτηκε ευχαριστήρια επιστολή από Ενορία για τις πυρκαγιές του Αυγούστου

Ευχαριστήρια επιστολή σε μέλη του Ρουβίκωνα για τη βοήθειά τους στην κατάσβεση της φωτιάς που είχε ξεσπάσει στην Πεντέλη τον Αύγουστο. Ο...

Αναλύσεις6 ώρες πριν

Τί είναι ο Τραμπισμος

Και αν εκλείψει ο Τράμπ, ο τραμπισμός είναι εκεί. Όχι, μόνο, εκεί αλλά σε όλο τον κόσμο.

Αναλύσεις6 ώρες πριν

Politico: Η νίκη Τραμπ φέρνει πόνο στην Ευρώπη

Οι επιπτώσεις σε Οικονομία, Βιομηχανία, Άμυνα

Αθλητικά7 ώρες πριν

Δεν πούλησε οπαδισμό! Δεν έπαιξε σε τουρκική ομάδα που θα τον απογείωνε οικονομικά – Αντώνης Φώτσης: Ο καλύτερος Έλληνας καλαθοσφαιριστής… ever

Ο κορυφαίος Έλληνας μπασκετμπολίστας του 21ου αιώνα για άλλους είναι ο Σπανούλης, για άλλους ο Διαμαντίδης, για άλλους ο Σλούκας,...

Δημοφιλή