Ακολουθήστε μας

Ινδία

Σύνοδος G20: Ερωτηματικό η απουσία του Κινέζου ηγέτη Σι Τζίνπινγκ

Δημοσιεύτηκε

στις

Evan Vucci/Pool via REUTERS

G20: «Μόνο η Κίνα μπορεί να εξηγήσει την απουσία του προέδρου Σι από τη σύνοδο»

Μόνο η Κίνα μπορεί να εξηγήσει τους λόγους για την απουσία του προέδρου Σι Τζινπίνγκ από την ετήσια σύνοδο κορυφής της G20 στο Νέο Δελχί αυτό το Σαββατοκύριακο, δήλωσε σήμερα Αμερικανός αξιωματούχος.

Η σύνοδος αυτή είχε θεωρηθεί ως κατάλληλο μέρος για μια πιθανή συνάντηση μεταξύ του Σι και του Αμερικανού προέδρου Τζο Μπάιντεν, έπειτα από μήνες που οι δύο παγκόσμιες δυνάμεις προσπαθούν να αποκαταστήσουν τις σχέσεις τους οι οποίες έχουν πληγεί λόγω γεωπολιτικών και εμπορικών εντάσεων.

«Η κινεζική κυβέρνηση είναι αυτή που πρέπει να εξηγήσει» για ποιον λόγο ο ηγέτης της «θα συμμετάσχει ή όχι», δήλωσε ο Τζον Φίνερ αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ μιλώντας σε δημοσιογράφους από το Νέο Δελχί.

Αν και οι ΗΠΑ έχουν κληθεί συχνά να εξηγήσουν τις ενέργειες της κινεζικής κυβέρνησης, δεν είναι αυτός ο ρόλος τους, πρόσθεσε ο Φίνερ, εξηγώντας ότι «είναι ατυχές αν η Κίνα δεν είναι δεσμευμένη στην επιτυχία του μπλοκ».

«Κάποιοι έχουν εικάσει ότι η απουσία της Κίνας σημαίνει ότι έχει παραιτηθεί από τη G20, ότι δημιουργεί μια εναλλακτική παγκόσμια τάξη και ότι προτιμά ενώσεις όπως οι BRICS», σχολίασε ο ίδιος.

Ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι Τσιάνγκ ηγείται της κινεζικής αποστολής στο Νέο Δελχί. Από τη σύνοδο της G20 απουσιάζει και ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, με τη χώρα να εκπροσωπείται από τον υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ.

Την προηγούμενη Κυριακή, αντιδρώντας στην είδηση ότι ο Σι δεν θα παραστεί στη σύνοδο της G20, ο Μπάιντεν δήλωσε «απογοητευμένος» που «δεν θα τον συναντήσω».

Η Ινδία, οικοδέσποινα της συνόδου, όπως η Βραζιλία και η Νότια Αφρική – οι δύο χώρες που πρόκειται να αναλάβουν στη συνέχει την προεδρία της G20– αλλά και οι ΗΠΑ είναι δεσμευμένες στην επιτυχία της, σημείωσε ο Φίνερ.

«Αν η Κίνα δεν είναι, είναι ατυχές για όλους μας», πρόσθεσε ο ίδιος. «Αλλά ακόμη πιο ατυχές, πιστεύουμε, για την Κίνα».

Reuters, Καθημερινή

Συνέχεια ανάγνωσης

ΗΠΑ

Geopolitical Monitor: Military Power Rankings Reflect Shifting Geopolitics of Indo-Pacific

Regional powers are catching up to US military capacity in the Indo-Pacific, eroding its former unrivaled position.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

 

The most recent military rankings for Asia released by the Lowy Institute note a significant rise in China’s position, narrowing the gap with the United States, and reflecting the shifting geopolitics of the region. The boost is largely down to China’s expanding economic and diplomatic ties in Asia, as well as the modernization and growth of the People’s Liberation Army (PLA). Russia, while maintaining its second-place ranking, has seen a sharp decline in military power amid the ongoing Ukraine war, which has drained Moscow’s resources and weakened its presence in Asia. India has also climbed the ranks, surpassing Japan as the fourth most powerful nation globally, and third in Asia. However, India’s ability to project power far from its shores remains limited. While China has greater reach than India, Beijing still lacks a network of overseas military bases, and the PLA Navy is not yet a blue-water force capable of projecting power far from home. On the other hand, the most likely flashpoint for a US-China conflict is Taiwan, a theater where China’s military capabilities are at their strongest.

Breaking down the rankings

The Lowy Institute Asia Power Index ranks the relative strength of 27 countries and territories across the region, from Pakistan to Russia, and as far into the Pacific as Australia, New Zealand, and the United States. In doing so it focuses on 131 indicators across eight key areas: military capability, defense networks, economic capability, economic relationships, diplomatic influence, cultural influence, resilience, and future resources.

The Global Fire Power (GFP) Index, a separate ranking system, similarly places the United States first, Russia second, China third, and India fourth globally. Unlike the Lowy Index, which considers broader factors like diplomatic and cultural influence, GFP focuses primarily on specifically military considerations such as manpower, airpower, land forces, naval forces, economics, logistics, and military budgets. Based on these metrics, the U.S. remains far ahead of China, with a GDP of about 50% larger and a military budget more than three times greater$916 billion for the U.S. to China’s $296 billion. However, some analysts argue that due to purchasing power parity—where money stretches further in China than in the United States—the gap between the two countries’ defense spending may not be as large as the nominal dollar figures suggest. The U.S. boasts over 13,000 aircraft compared to China’s 3,000, and 11 in-service aircraft carriers, while China has three: the Liaoning, Shandong, and Fujian.

Russia currently leads in nuclear capability, with 1,549 deployed strategic warheads and an additional 1-2,000 non-strategic warheads. The United States is close behind with 1,419 deployed strategic warheads and a total stockpile of 3,748 warheads. China, lagging in numbers, has around 500 nuclear weapons, 310 of which are assigned to strategic launchers. However, Beijing is rapidly expanding its arsenal and could reach 1,000 warheads by 2030. While Russia and the United States still dominate in overall numbers, China’s nuclear capabilities are growing fast.

There are important qualitative differences when delving into the rankings. For example, at first glance, China and the United States appear nearly equal in some areas, like submarines—China has 61, just three fewer than the United States. However, the U.S. has a much larger fleet of nuclear-powered submarines, which can stay submerged longer and operate farther from home, while China relies more on less-capable diesel-electric subs with shorter ranges. Simply comparing numbers doesn’t reflect overall military power. That’s why the Lowy Index is more comprehensive, taking into account factors like alliances and diplomatic power on top of military assets.

Diplomatic dimensions of military power

Overall, the United States remains a dominant force in Asia and the world, with power trending upward, though still below its 2018 peak. It leads in six of eight categories, including future resources, resilience, defense networks, cultural influence, economic strength, and military power. It’s not a clean sweep, however, as China surpasses the United States in economic relationships and diplomatic influence. On the latter, the U.S. fell to third place behind Japan due to its commitments elsewhere in the world and less concentrated diplomatic efforts in Asia.

The United States generally avoids joining multinational trade agreements and groupings, while China leads initiatives like the Belt and Road Initiative (BRI), BRICS, and the Shanghai Cooperation Organization (SCO). This involvement boosts China’s economic and diplomatic influence according to the Lowy Index, but whether this translates into an advantage in a potential war is debatable. The United States is part of NATOAUKUS, and the Quad, and has bilateral defense agreements with numerous nations, whereas China’s only formal defense agreement is with North Korea. The most powerful country aligned with China in a hypothetical conflict with the United States is Russia.

China and Russia’s growing defense cooperation has strengthened both nations’ military capabilities. China supports Russia’s defense industry, helping sustain its war in Ukraine, while Russia’s arms sales have bolstered China’s air, naval, and missile capabilities. Despite increased joint military exercises, the two countries still lack full interoperability and do not have a formal mutual defense agreement. This partnership complicates US defense strategy as it tries to manage threats in both the Indo-Pacific and Europe. The U.S. is also tied up with supporting Ukraine and is involved in conflicts in the Middle East. Yet conversely, Russia’s own commitments amid the Ukraine war limit its ability to aid China significantly in a hypothetical war with the United States. While China’s potential alliances remain uncertain, Washington’s capacity to handle a near-peer conflict alongside its global commitments is also in question.

India passes Japan in the rankings

In 2024, India surpassed Japan to become the third-most powerful country in Asia, with a 2.8-point increase in its overall score. Its greatest strength is in future resources, ranking just behind the United States and China, while its weakest area is economic relationships, partly due to limited participation in regional integration. Despite improvements in resilience, diplomatic influence, and military capability, India’s regional influence remains below expectations, as shown by its widening negative power gap. Although India has made gains, its performance in defense networks and economic relationships has declined, slipping to 9th and 10th places respectively.

In comparing India and Japan’s military power, India has a significant advantage in manpower, with an active military about six times the size of Japan’s Self-Defense Forces. Including paramilitary forces adds approximately 2.5 million more troops to India’s total. India’s defense budget is about 50% larger than Japan’s, and although Japan has a larger GDP, it carries far more external debt, which could complicate war financing. India also outmatches Japan in aircraft, tanks, and has about 90% more naval vessels, though Japan’s merchant fleet is three times larger. Another key difference is that India possesses an estimated 172 nuclear warheads, while Japan has none.

Japan’s strengths lie in diplomatic influence, where it ranked 2nd, surpassing the United States, and in defense networks, with a 13.1-point boost due to increased cooperation with the U.S. and regional allies such as Australia, the United Kingdom, India, France, the Philippines, and Vietnam. However, its weakest areas are resilience and future resources, where it ranks 7th. While Japan has made modest gains in military capability, it still lags behind India, whose growing military strength and regional influence have solidified its position as a formidable power.

China’s rise in military strength and diplomatic reach, coupled with Russia’s ongoing involvement in Ukraine, is forcing the United States and its allies to rethink strategies in both the Indo-Pacific and Europe. While China’s power has seemingly plateaued below the United States, it remains a dominant force in Asia. Russia, on the other hand, is losing relevance in the region as the Ukraine war drains its resources. India, now the third-most powerful country in Asia, has growing potential but still falls short of fully capitalizing on its resources. Japan, while surpassed by India in terms of military power, remains a top economic power and is evolving into an active player in defense and security diplomacy.

Source: Geopolitical Monitor

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινδία

Tο Πακιστάν χρησιμοποιεί διεθνή βοήθεια για τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Κατηγορίες από τον υπουργό Αμύνης της Ινδίας κατά του Πακιστάν, ότι χρησιμοποιεί κονδύλια από διεθνείς χρηματοδοτήσεις για την υποστήριξη της Τρομοκρατίας.

Ο υπουργός Άμυνας της Ινδίας Rajnath Singh δήλωσε την Κυριακή ότι η Ινδία θα ήταν πρόθυμη να παράσχει στο Πακιστάν πακέτο οικονομικής βοήθειας μεγαλύτερο από αυτό που ζητά η χώρα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), εάν το Ισλαμαμπάντ διατηρούσε φιλικές σχέσεις με το Νέο Δελχί.

Μιλώντας σε εκλογική συγκέντρωση στην περιοχή Bandipora, στο Τζαμού και Κασμίρ, ο Singh δήλωσε: «Ο πρώην πρωθυπουργός Atal Bihari Vajpayee έλεγε ότι μπορείτε να αλλάξετε τους φίλους σας, αλλά όχι τους γείτονές σας. Αν η γειτονική μας χώρα Πακιστάν διατηρούσε καλύτερες σχέσεις μαζί μας, θα είχαμε δώσει στο Πακιστάν περισσότερα κεφάλαια από αυτά που ζήτησαν από το ΔΝΤ».

Ο Σινγκ πρόσθεσε ότι οι εκλογές στο Τζαμού και Κασμίρ είναι μια επίδειξη της δημοκρατίας και της δύναμης της Ινδίας. Εξέφρασε την ελπίδα για την επιστροφή της περιοχής στην ειρήνη και την ανάπτυξη, σύμφωνα με το όραμα του Vajpayee για «Insaniyat (ανθρωπότητα), Jamhooriyat (δημοκρατία) και Kashmiriyat (το πνεύμα του Κασμίρ).»

Ο Ινδός υπουργός Άμυνας τόνισε ένα αναπτυξιακό πακέτο για το Τζαμού και το Κασμίρ, που ανακοινώθηκε από τον πρωθυπουργό Ναρέντρα Μόντι το 2014 και το 2015, το οποίο έκτοτε έχει αυξηθεί για να ξεπεράσει το ποσό που ζητά το Πακιστάν από το ΔΝΤ. «Εάν οι σχέσεις ήταν καλύτερες, θα είχαμε δώσει στο Πακιστάν περισσότερα χρήματα από αυτά που ζητούσαν από το ΔΝΤ», επανέλαβε ο Σινγκ.

Ο Σινγκ κατηγόρησε το Πακιστάν ότι χρησιμοποιεί διεθνή κονδύλια για να υποστηρίξει «εργοστάσια τρομοκρατίας» εντός των συνόρων του, σε αντίθεση με την οικονομική υποστήριξη της Ινδίας για την ανάπτυξη στο Τζαμού και Κασμίρ.

«Όποτε κάναμε έρευνα για την τρομοκρατία, βρήκαμε την εμπλοκή του Πακιστάν. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις μας προσπάθησαν να κάνουν το Πακιστάν να καταλάβει ότι πρέπει να σταματήσει τα τρομοκρατικά στρατόπεδα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα», είπε ο Σινγκ.

Υποστήριξε ότι η χρήση της τρομοκρατίας από το Πακιστάν ως εργαλείο πολιτικής κατά της Ινδίας οδήγησε στην απομόνωσή του σε διεθνείς πλατφόρμες, με ακόμη και τους παραδοσιακούς συμμάχους να αποστασιοποιούνται.

Ο Σινγκ προειδοποίησε για πιθανά αντίποινα σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης σε ινδικό έδαφος. «Εάν συμβεί μια τρομοκρατική επίθεση στην Ινδία, θα εξαπολύσουμε επίσης μια αντεπίθεση, ανεξάρτητα από το πού μπορεί να βρίσκεται ο εχθρός», υποστήριξε.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του, ο Σινγκ τόνισε ότι οι διαδοχικές ινδικές κυβερνήσεις προέτρεψαν το Πακιστάν να διαλύσει τα τρομοκρατικά στρατόπεδα που λειτουργούν στην επικράτειά του. «Το Πακιστάν απέτυχε να το κάνει. Το Πακιστάν δεν πρέπει να ξεχνά ότι αυτή είναι μια νέα Ινδία, έτοιμη να πολεμήσει την τρομοκρατία όχι μόνο από αυτήν την πλευρά αλλά, αν χρειαστεί, και από την άλλη πλευρά των συνόρων», είπε.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ινδία

Το “Μεγάλο Μπαγκλαντές” προκαλεί ανησυχία για την ασφάλεια στη νότια Ασία

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Οι ριζοσπαστικές ισλαμιστικές ομάδες έχουν εκφράσει ανοιχτά την επιθυμία τους να ιδρύσουν ένα «Μεγάλο Μπαγκλαντές», ένα έδαφος που θα περικλείει τμήματα της βορειοανατολικής περιοχής της Ινδίας.

 

Η πολιτική αναταραχή στο Μπαγκλαντές, με αποκορύφωμα την απομάκρυνση της εκλεγμένης πρωθυπουργού Σεΐχη Χασίνα, έχει αναζωπυρώσει τις ανησυχίες για τις επεκτατικές φιλοδοξίες της χώρας. Οι ριζοσπαστικές ισλαμιστικές ομάδες, τώρα στην εξουσία, έχουν εκφράσει ανοιχτά την επιθυμία τους να ιδρύσουν ένα «Μεγάλο Μπαγκλαντές», ένα έδαφος που θα περικλείει τμήματα της βορειοανατολικής περιοχής της Ινδίας.

Το προτεινόμενο «Μεγάλο Μπαγκλαντές» θα περιλαμβάνει τη Δυτική Βεγγάλη, το Μπιχάρ, την Οντίσα, το Τζαρκάντ, το Σικίμ, το Αρουνάτσαλ Πραντές, το Ασάμ, τη Μεγκαλάγια, την Τριπούρα, τη Μιζοράμ, τη Μανιπούρ και τη Ναγκαλάντ και τμήματα της Μιανμάρ.

Ενώ το Μπαγκλαντές δεν διαθέτει τη στρατιωτική δύναμη ή τους πόρους για να εισβάλει απευθείας στην Ινδία, ο καθαρός πληθυσμός του άνω των 171,2 εκατομμυρίων – σημαντικά μεγαλύτερος από αυτόν ολόκληρης της βορειοανατολικής περιοχής – αποτελεί σημαντική δημογραφική απειλή.

Η ιστορία της διείσδυσης από το Μπαγκλαντές στην Ινδία χρονολογείται δεκαετίες πίσω. Τα πορώδη σύνορα και η γοητεία των οικονομικών ευκαιριών έχουν διευκολύνει την εισροή εκατομμυρίων Μπαγκλαντεσιανών πολλοί από τους οποίους έχουν εγκατασταθεί παράνομα. Οι κοσμικές πολιτικές των προηγούμενων ινδικών κυβερνήσεων ενθάρρυναν άθελά τους αυτή την εισροή. Η πλειοψηφία των εισβολέων ήταν μουσουλμάνοι. Το ζήτημα δεν είναι απλώς ένα ζήτημα της μετανάστευσης, αλλά ένα θέμα των δημογραφικών αλλαγών που έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν το κοινωνικοπολιτικό τοπίο των συνοριακών κρατών της Ινδίας. Οι παράνομοι μετανάστες από το Μπαγκλαντές έχουν βρει πολιτικές και οικονομικές ευκαιρίες στην Ινδία, λαμβάνοντας συχνά υποστήριξη από ορισμένα πολιτικά κόμματα που επιδιώκουν να διευρύνουν τη βάση ψήφων τους.

Η άνοδος των ισλαμιστικών δυνάμεων στο Μπαγκλαντές, σε συνδυασμό με αυτή την ιστορική διείσδυση, αποτελεί σημαντική πρόκληση για την εσωτερική ασφάλεια της Ινδίας. Η έννοια του «Μεγάλου Μπαγκλαντές» μπορεί να φαίνεται τραβηγμένη στρατιωτικά, αλλά χρησιμεύει ως ιδεολογικό σημείο συγκέντρωσης ριζοσπαστικών στοιχείων στην περιοχή. Η πυκνότητα του πληθυσμού του Μπαγκλαντές, σε συνδυασμό με τα πορώδη σύνορα που μοιράζεται με την Ινδία, παρέχει ένα γόνιμο έδαφος για δημογραφική και πολιτιστική επιρροή στα συνορεύοντα ινδικά κράτη.

Τα βορειοανατολικά κράτη, ήδη ευάλωτα λόγω εξεγέρσεων, εθνοτικών εντάσεων και υπανάπτυξης, θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν πρόσθετες πιέσεις εάν η επεκτατική ρητορική του Μπαγκλαντές κερδίσει έλξη. Κράτη όπως το Assam και η Tripura έχουν ήδη δει σημαντικές δημογραφικές αλλαγές λόγω της παράνομης μετανάστευσης, η οποία έχει συχνά οδηγήσει σε εθνοτικές και κοινοτικές εντάσεις.

Επιπλέον, οι φιλοδοξίες του Μπαγκλαντές θα μπορούσαν επίσης να έχουν ευρύτερες περιφερειακές επιπτώσεις. Η Δυτική Βεγγάλη, το Μπιχάρ και η Οντίσα είναι ζωτικής σημασίας για την οικονομική και στρατηγική ασφάλεια της Ινδίας, με την Καλκούτα να λειτουργεί ως σημαντικό λιμάνι και τη βορειοανατολική περιοχή να λειτουργεί ως πύλη προς τη Νοτιοανατολική Ασία. Οποιαδήποτε αποσταθεροποίηση σε αυτή την περιοχή θα μπορούσε να έχει σοβαρές οικονομικές συνέπειες και συνέπειες για την ασφάλεια.

Καθώς ο Ινδο-Ειρηνικός αποκτά αυξημένη γεωστρατηγική σημασία, το Μπαγκλαντές έχει γίνει μια σημαντική χώρα και ένας πολυπόθητος σύμμαχος στην περιοχή για διάφορους λόγους. Πρώτιστο είναι η τοποθεσία του στα βόρεια του κόλπου της Βεγγάλης και κοντά στη συμβολή του Ινδικού και του Ειρηνικού Ωκεανού, που μαζί σχηματίζουν τον Ινδο-Ειρηνικό.

Το Μπαγκλαντές βρίσκεται σε στρατηγική θέση για χώρες που αναζητούν ερείσματα στον κόλπο και την ευρύτερη περιοχή Ινδο-Ειρηνικού. Γεωγραφικά, το Μπαγκλαντές βρίσκεται επίσης σε ιδανική τοποθεσία για να παρέχει στην ενδοχώρα του (που περιλαμβάνει τα βορειοανατολικά της Ινδίας και τα βασίλεια των Ιμαλαΐων του Νεπάλ και του Μπουτάν) και τις γειτονικές χώρες όπως η Κίνα με εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα να παραβλέψουμε σημαντικά σημεία πνιγμού και ναυτιλιακές διαδρομές μέσω των οποίων οι εισαγωγές ζωτικής σημασίας ενέργειας και άλλοι πόροι διασχίζουν τον Κόλπο της Βεγγάλης και τη Θάλασσα Ανταμάν πριν εισέλθουν στο στενό της Μαλάκα.

Αυτοί οι υποστηρικτές πιστεύουν ότι καθώς το Μπαγκλαντές βρίσκεται στη συμβολή της Νότιας και της Νοτιοανατολικής Ασίας, η χώρα μπορεί να ξεφύγει από το καλούπι της Νότιας Ασίας και να γίνει πιο παγκόσμια δύναμη, επεκτείνοντας προς τη Νοτιοανατολική Ασία, στη Μιανμάρ, ιδιαίτερα επεκτείνοντας την επικράτεια των Ροχίνγκια.

Με ακτογραμμή 580 χιλιομέτρων, το Μπαγκλαντές θεωρεί τον Κόλπο της Βεγγάλης εκτεταμένη επικράτειά του. Διαθέτει σημαντικά ανεξερεύνητα αποθέματα φυσικού αερίου στον κόλπο και περισσότερο από το 90 τοις εκατό του διεθνούς εμπορίου της πραγματοποιείται μέσω της θάλασσας. Οι υποστηρικτές της ιδέας του «Μεγάλου Μπαγκλαντές» επιθυμούν να αξιοποιήσουν στο έπακρο τη γεωστρατηγική τοποθέτηση της χώρας.

Παρόλο που το Μπαγκλαντές φιλοξενεί εκατομμύρια μουσουλμάνους Ροχίνγκια, υπάρχουν υποστηρικτές στην προσωρινή κυβέρνηση και τα ισλαμιστικά κόμματα που πιστεύουν ότι η Ντάκα δεν πρέπει να ενεργεί απλώς για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά ως στρατηγικός παράγοντας που σταθμίζει τα υπέρ και τα κατά των προσφυγικών πολιτικών της. Το Cox’s Bazar, στο νοτιοανατολικό Μπαγκλαντές, φιλοξενεί σχεδόν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες Ροχίνγκια και ισλαμιστές ριζοσπάστες είναι πιθανό να χρησιμοποιήσουν αυτή τη δύναμη εναντίον της Μιανμάρ για να εξαπολύσουν επιθέσεις στα σύνορα και πέρα ​​από αυτήν. Το ριζοσπαστικό ισλαμικό στρατιωτικό συγκρότημα Arakan Rohingya Salvation Army (ARSA), το οποίο έχει λάβει εκπαίδευση από το Jama’atul Mujahideen Bangladesh (JMB) με έδρα το Μπαγκλαντές και έχει δεσμούς με το Jamaat-e-Islami, εμπλέκεται σε δολοφονίες στην περιοχή Rakhine και μέλη του αυτό το ρούχο χρησιμοποιεί τακτικά τις συνοριακές περιοχές Μπαγκλαντές-Μυανμάρ και διαπράττει μια σειρά εγκλημάτων ενώ διαχειρίζεται επίσης διακίνηση ναρκωτικών, εμπορία όπλων, εμπορία ανθρώπων και απαγωγές. Κάθε λίγες μέρες, γίνονται ανελέητοι διασυνοριακοί πυροβολισμοί και βομβαρδισμοί μεταξύ του στρατού του Μπαγκλαντές και της Μιανμάρ. Οι κοινοτικές εντάσεις πυροδοτούνται από το Μπαγκλαντές, και αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις για τη Μιανμάρ συνολικά. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει μια τεράστια πρόκληση όσον αφορά τη βαθμονόμηση και την ενσωμάτωση των πολιτικών, πολιτικών και ασφαλών απαντήσεων της για να διασφαλίσει ότι η βία στα σύνορα και το Ραχίν δεν θα κλιμακωθεί και οι διακοινοτικές εντάσεις θα διατηρούνται υπό έλεγχο.

Ενώ το Μπαγκλαντές μπορεί να μην έχει τις στρατιωτικές δυνατότητες για να επεκτείνει φυσικά τα σύνορά του, οι δημογραφικές πιέσεις που μπορεί να ασκήσει στην Ινδία και τη Μιανμάρ είναι πραγματικές και ανησυχητικές. Η ανάληψη της εξουσίας από τους ριζοσπαστικούς ισλαμιστές στο Μπαγκλαντές και η αναβίωση της ιδέας του «Μεγάλου Μπαγκλαντές» θα πρέπει να χρησιμεύσει ως αφύπνιση για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής στη Μιανμάρ και την Ινδία. Από την πολιτική αναταραχή στο Μπαγκλαντές υπήρξε μια μετανάστευση ανθρώπων στη Μιανμάρ από το Μπαγκλαντές. Ένας αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων φθάνει στα σύνορα της Μιανμάρ καθώς οι φρικαλεότητες σε μειονότητες στο Μπαγκλαντές συνεχίζουν να απωθούν τους ανθρώπους από τις πόλεις τους.

Ο πιθανός διευρυμένος ρόλος του στρατού σε μια τάξη μετά τη Χασίνα δεν μπορεί να παραβλεφθεί δεδομένης της ιστορίας του Μπαγκλαντές με στρατιωτικά πραξικοπήματα και την κυριαρχία του στρατού. Η εφημερίδα του Μπαγκλαντές Prothom Alo ανέφερε ότι κορυφαία στελέχη του στρατού και της αστυνομίας έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στο να πείσουν τον κοσμικό ηγέτη Σέιχ Χασίνα να παραιτηθεί, ανοίγοντας το δρόμο για να αναλάβει μια φιλο-ισλαμιστική κυβέρνηση. Υπάρχει ήδη ένας πιο πολεμικός τόνος στη στάση των ενόπλων δυνάμεων του Μπαγκλαντές έναντι της Ινδίας και της Μιανμάρ.

Η ιδέα ενός Μεγάλου Μπαγκλαντές προωθείται επίσης μέσω της προπαγάνδας μέσω της οποίας οι ισλαμιστές προβάλλουν το Μπαγκλαντές ως προστάτη της κουλτούρας της Βεγγάλης και τη γη των πραγματικών Μπενγκαλέζων, ενώ η Ινδία υπό την τρέχουσα απαλλαγή προβάλλεται ως το ηγεμονικό κράτος των Χίντι που πρόκειται να καταστρέψει τη γλώσσα της Βεγγάλης. Προκειμένου να σώσουν τη βεγγαλική τους ταυτότητα, ο απώτερος στόχος των Μπενγκάλων της Δυτικής Βεγγάλης θα πρέπει να είναι η απόσχιση από την Ινδία και η συγχώνευση με το Μπαγκλαντές. Επομένως, είναι μια πραγματική μάχη προβολής στην οποία προωθείται αθόρυβα η ιδέα μιας ενωμένης και μεγαλύτερης Βεγγάλης. Οι ισλαμιστές στο Μπαγκλαντές βρίσκονται ήδη σε σύγκρουση με εγχώριους ισλαμιστές ριζοσπάστες στη Δυτική Βεγγάλη, για να δημιουργήσουν μια υπαρξιακή κρίση στην Ινδία.

Η Ινδία πρέπει να ενισχύσει την ασφάλεια των συνόρων της, να καταστείλει την παράνομη μετανάστευση και να συνεργαστεί διπλωματικά με το Μπαγκλαντές για να διασφαλίσει ότι αυτές οι επεκτατικές φαντασιώσεις δεν θα κλιμακωθούν σε πραγματικές απειλές για την εδαφική ακεραιότητα της Ινδίας. Ταυτόχρονα, η περιφερειακή συνεργασία πρέπει να ενισχυθεί για να διασφαλιστεί ότι οι ριζοσπαστικές ιδεολογίες δεν αποσταθεροποιούν την ευαίσθητη ισορροπία στη Νότια Ασία.

 

ΠΗΓΗ: Mekong News

Συνέχεια ανάγνωσης

ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ

Infognomon Logo

Περιηγηθείτε στα κορυφαία βιβλία του βιβλιοπωλείου μας

Προβολή όλων

Δημοφιλή