Τέτοιες μέρες φθινοπωρινές, φορτισμένες από την μεγάλη επέτειο η οποία κυοφορεί το πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου, δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι την πορεία αθανασίας της πατρίδας μας που συντροφεύει αιώνες τώρα τις γενιές των Ελλήνων.

   Τις συντροφεύει από το λίκνο που  γεννήθηκαν με τα αρχαιότατα παραμύθια της, όπου τον χορό του δράματος και του θαύματος της Ελλάδας στον κόσμο ανοίγει το ”αθάνατο νερό” της Γοργόνας του Μεγαλέξανδρου. Του Μεγαλέξανδρου του μύθου, της παράδοσης και της ιστορίας μας.

  Τις συντροφεύει με φορτία αειθαλούς μνήμης της κλασικής αρχαιότητας, των αλεξανδρινών, ελληνιστικών και βυζαντινών χρόνων, καθώς  και εκείνων της Νεότερης ιστορίας μας που άφησαν ένδοξο αποτύπωμα στα πεδία του Μακεδονικού Αγώνα, των Βαλκανικών Πολέμων και της ελληνικής εποποιίας του 1940-’41.

   Αποτύπωμα που έχει να κάνει με πρόσωπα, τοπία, περιστατικά και γεγονότα όπου πρωταγωνίστησαν τα παιδιά της Ελλάδας σε αγώνες για τη λευτεριά της με λάβαρο τη σημαίας μας, την οποία βλέπουμε να ανεμίζει χαιρετιστικά τέτοιες γιορτινές μέρες.

 Να ανεμίζει χαιρετιστικά στα δημόσια κτίρια και τα ”έρμα  σχολεία” μας σαν να τιμά τα ματωμένα χέρια των Ελλήνων προγόνων που την ανύψωσαν, συγκλονισμένοι από το τίμημα της λευτεριάς στις ψηλότερες κορυφές της νίκης.

  Μιλώ για τα ”έρμα σχολεία” κυριολεκτικά, στη σκέψη εκείνων που  έκλεισαν ή κινδυνεύουν να κλείσουν λόγω  της υπογεννητικότητας η οποία δοκιμάζει αλύπητα την ακριτική ηπειρωτική και νησιωτική  Επικράτειά μας.

 Μιλώ για τα ”έρμα σχολεία” που χτυπάει πανελλαδικά  διακυβερνητικά η… εκπαιδευτική μεταρρύθμιση  της ουδετεροπατρίας, η οποία αποκλείει τον όρθρο της ελληνικής ψυχής με προανάκρουσμα τις ιερές καμπάνες της Ορθοδοξίας και προδιαγράφει θολές γραμμές και αβέβαια σχήματα για το αύριο της Ελλάδας και των μελλοντικών γενεών των Ελλήνων.

   Θολές γραμμές απ’ την απαξίωση των προγονικών αξιών και τα ιδιοτελή συμφέροντα που μας κάνουν να νιώθουμε μεγαλύτερο το βάρος της βιοπάλης, γιατί (στο διάβα του χρόνου) έχουν πετύχει εντωμεταξύ οι πολιτικοί μας ταγοί να ξεθωριάσουν εντός μας τα οράματα και τα σύμβολα της φυλής μας.

  Έχουν πετύχει να μας κάνουν να προσπερνάμε με το βλέμμα τη σημαία μας και να χαμηλώνουμε τα μάτια και το πρόσωπο προς τη γη, αντί να ατενίζουμε ευθυτενείς και περήφανοι την υψηλή παρουσία της στον ιστό των δημοσίων κτιρίων και, προπάντων, των σχολείων.

 Παρουσία έμφορτη από ιερότητα, γιατί η ελληνική σημαία — με τον λευκό, ισοσκελή σταυρό σε κυανό τετράγωνο στο πάνω προσίστιο μέρος (σύμβολο της επικρατούσας θρησκείας μας) και τις εννιά κυανές και λευκές οριζόντιες παράλληλες λωρίδες που αντιπροσωπεύουν τις συλλαβές του ”Ελευθερία ή Θάνατος” και συμβολίζουν τη θάλασσα και τους κυματισμούς της —  έγινε μάρτυρας των θυσιών των προγόνων μας οι οποίοι υπερασπίστηκαν με αυταπάρνηση τη λευτεριά της.

  Όλα αυτά, δυστυχώς, ήταν και είναι ”ψιλά γράμματα” για τους εκάστοτε υπουργούς Παιδείας στα σύγχρονα χρόνια. Η κακή αρχή έγινε επί ημερών Γεράσιμου Αρσένη (1996-2000, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη), όταν το ΥΠΕΠΘ αποφάσισε την επίσημη έπαρση της σημαίας στα Δημοτικά σχολεία της πρωινής βάρδιας (υπό την ωδή του Εθνικού Ύμνου) μόνο την πρώτη Δευτέρα κάθε μήνα, στις εθνικές επετείους και τις τοπικές γιορτές μετά από απόφαση του συλλόγου των διδασκόντων ή των αρμοδίων αρχών.

 Έπειτα ήρθε σαν οδοστρωτήρας η… ”προοδευτικότερη” υπουργία Γαβρόγλου (2016-’19, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό τον Τσίπρα), για να καταργήσει το ’17 (βλ. παράγραφο 7 του άρθρου 3 του Προεδρικού Διατάγματος) την έπαρση της σημαίας και την ωδή του Εθνικού Ύμνου, παράλληλα, από τους μαθητές ορίζοντας πως ”Στα Δημοτικά σχολεία θα ακολουθείται το τελετουργικό της έπαρσης που τηρείται για τα δημόσια κτίρια της χώρας”.

   Έτσι πήρε τέλος το τελετουργικό της έπαρσης στα σχολεία, παρά τις αντιδράσεις της ΝΔ η οποία — ως Αξιωματική αντιπολίτευση –είχε υποσχεθεί να το επαναφέρει ως κυβέρνηση.  Πήρε τέλος ένα τελετουργικό που είχε καθιερωθεί προ αμνημονεύτων χρόνων στο πλαίσιο του Συντάγματος για την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης στους μαθητές της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

 Το πνεύμα που ταυτίζει εγκληματικά τη φιλοπατρία με τον φασιστικού τύπου εθνικισμό υπερίσχυσε, προφανώς, δυσφημώντας τον αγνό και άδολο πατριωτισμό ο οποίος  ήταν ανέκαθεν απέναντι στα άκρα και τις ακρότητες.

   Παράλληλα αποχρωματίστηκαν και παρακάμφθηκαν δολίως στα σχολικά μας βιβλία όλες οι εκφάνσεις της εθνικής μας ζωής και μαζί τους αυτές που αποτελούν φωτεινά μετέωρα ηρωισμού και εθελοθυσίας. Σύμβολα, πρόσωπα και σταθμοί στην πορεία του Ελληνισμού μέσα και έξω από τα σύνορα της Ελλάδας που ενοχλούν τους γείτονές της, οι οποίοι δεν έπαψαν να εποφθαλμιούν τη Γη και το Ύδωρ της.

  Ο χρόνος τρέχοντας, εντωμεταξύ, άλλαζε κυβερνήσεις φέρνοντας νέες, οι οποίες — παρά τις υποσχέσεις για αναμόρφωση της Παιδείας (βλ. ΝΔ) — υιοθέτησαν  τις ανιστόρητες απόψεις και τις στρεβλές ιδεοληψίες προηγούμενων ηγεσιών της.

 Αναμόρφωση όμως δεν γίνεται με διατήρηση των χαμηλού επιπέδου βιβλίων που διαιωνίζουν την ενθυλάκωση στο παραδοσιακό μοντέλο Παιδείας της ουδετεροπατρίας και της αθεῒας. Ως εκ τούτου, υποτιμούν την νοημοσύνη των μαθητών οι  πολιτικοί προϊστάμενοι του ΥΠΕΠΘ, όταν επιχειρούν – να καταστήσουν άγονο το υγιές και γόνιμο έδαφος της ελληνικής Εκπαίδευσης.

 Να το καταστήσουν άγονο δια της αφαίρεσης ή του ”στρογγυλέματος” της ιστορικής αλήθειας (βλ. Μέγας Αλέξανδρος, Μακεδονικός Αγώνας, Γενοκτονία Ποντίων κλπ), αλλά και  της απομείωσης όρων και γεγονότων που αποδεικνύουν  το αλυτρωτικό και αναθεωρητικό πνεύμα των γειτόνων μας.

   Και, επιπλέον, να καταστήσουν παθητική, αμέτοχη και εθνικά ανενεργή την  μαθητιώσα ελληνική νεολαία, ώστε να ενσωματωθεί ευκολότερα στον χυλό της πολυπολιτισμικότητας και να αποχαυνωθεί από ξένα ήθη και σύμβολα περιθωριοποιώντας τα δικά της με πρώτο αυτό της σημαίας.

   Της σημαίας που είναι το ιερότερο σύμβολο των αγώνων και των θυσιών του έθνους και της Φυλής μας (καθιερωμένο ως εθνικό σύμβολο την Πρωτοχρονιά του 1822 στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου), το οποίο υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους οι πρόγονοί μας.

   Το υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους γιατί ενσαρκώνει ιδανικά, εμψυχώνει αγώνες και υπενθυμίζει τις θυσίες των Ελλήνων διαχρονικά για την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία, τη Δημοκρατία και την Εθνική Ενότητα και Ομοψυχία.

 Το υπερασπίστηκαν με τη ζωή τους για να έρθουν οι απόγονοί τους να υιοθετήσουν ανερυθρίαστα τα κακώς κείμενα στο θέμα αυτό και γενικότερα στο όλον της παρεχόμενης Παιδείας, που αποπροσανατολίζει τους μαθητές και τους καθιστά ανίκανους να σκέφτονται και να αποφασίζουν χωρίς ποδηγέτες.

  Αποπροσανατολίζει τους μαθητές και ντροπιάζει τους ανθρώπους της διανόησης οι οποίοι παρακολουθούν παθητικά τα τεκταινόμενα στο υπουργείο Παιδείας (με την ψυχολογία του υπερώου της πανεπιστημιακής ελίτ) και ποντιοπιλατίζουν, αντί να παρέμβουν — έστω στο θέμα υποτίμησης της σημαίας μας — όπως είχαν υποσχεθεί προ του ’19 οι νυν κυβερνώντες ότι θα κάνουν.

 –  ”…” Το προεδρικό διάταγμα έχει τροποποιηθεί και δεν αλλάζει τίποτα”, ακούσαμε τις προάλλες με στόμφο να λέει η σπουδαγμένη στο Γιορκ και το Κέιμπριτζ αγγλοτραφής Δόμνα Μιχαηλίδου που κάνει ό,τι μπορεί για να επιδείξει την ξενομανία και την ολισθηρή ”προοδευτικότητά” της.

   Δεν έχει αντιληφθεί, προφανώς, ότι τα διδακτορικά και τα αριστεία της δεν της προσδίδουν καμιά αξία, όσο δεν συνειδητοποιεί ότι λειτουργεί ως πολιτική προϊστάμενος σε θώκο ελληνικής και όχι βρετανικής Παιδείας.

   Θώκο εθνικής ευθύνης με αντικείμενό του τη διάπλαση της διάνοιας, του χαρακτήρα και του φρονήματος των Ελλήνων μαθητών, ώστε να μην καταντήσουν ελληνόφωνοι έχοντας… εντρυφήσει στις μισές αλήθειες των σχολικών βιβλίων της Γλώσσας και της Ιστορίας.

   Γιατί οι μισές, στρογγυλεμένες αλήθειες είναι αυτές που οδήγησαν διακυβερνητικά στην απαξία το τελετουργικό έπαρσης της ελληνικής σημαίας στα σχολεία. Κίνηση τεχνηέντως υποτιμητική, που κρύβει τη δολιότητα όσων θέλουν να παγιδεύσουν την ελληνική μαθητιώσα νεολαία σε ένα πολυπολιτισμικό παίγνιο δια της αποξένωσής της — μεταξύ άλλων — από το κατ’ εξοχήν εθνικό μας σύμβολο.

   Αποξένωση που μετατρέπει σταδιακά, στα μάτια των μαθητών,  τη σημαία σε ένα κομμάτι πανί το οποίο υποστέλλεται στη συνείδησή τους καθημερινά, αν και σε αυτό συμπυκνώνεται η ιστορία, το παρελθόν, το παρόν και η προοπτική του μέλλοντος της Ελλάδας.

Κρινιώ Καλογερίδου