Ακολουθήστε μας

Αναλύσεις

Είκοσι χρόνια από την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ: Η στρατηγική επιτυχία του Ελληνισμού

Δημοσιεύτηκε στις

Η ένταξη οφείλεται εν πολλοίς στους Γιάννο Κρανιδιώτη και Θεόδωρο Πάγκαλο

Νίκος Μελέτης

Η πορεία για την ένταξη της Κύπρου δεν ήταν ευθύγραμμη ούτε χωρίς κινδύνους. Ξεκίνησε ως εγχείρημα από τον οραματιστή Γιάννο Κρανιδιώτη, τον Θ. Πάγκαλο και τους ανθρώπους, διπλωμάτες και πολιτικούς που στοιχήθηκαν γύρω τους, με ηγεσίες στην Αθήνα που θέλησαν να «συγχρονίσουν» την ένταξη της Κύπρου με την ανταμοιβή της Τουρκίας και με το πολιτικό προσωπικό της Κύπρου που έστω και με αμηχανία ακολούθησε και εργάσθηκε για την επιτυχία του εγχειρήματος.

Η προοπτική ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ αντιμετωπίσθηκε από τον διεθνή παράγοντα ως μια διαδικασία η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κίνητρο για την επίλυση του Κυπριακού και ως το αντάλλαγμα για την αναβάθμιση των ευρωτουρκικών σχέσεων.

Ουδείς βεβαίως μπορεί να παραβλέψει ότι η Τουρκία από την πρώτη στιγμή εναντιώθηκε σε αυτή τη διαδικασία. Οι απειλές ότι θα υπάρξει «αντίδραση άνευ ορίων» στην ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ με άλυτο το πολιτικό πρόβλημα επαναλαμβάνονταν μέχρι την τελευταία στιγμή. Απλώς η Τουρκία έβλεπε από ένα σημείο και μετά την πορεία ένταξης της Κύπρου ως μέσο για την ένταξη και ενός κατά το ήμισυ τουρκικού κράτους στο οποίο η ίδια θα είχε επιρροή, στην ΕΕ.

Η στρατηγική που διαμορφώθηκε στην Αθήνα προέβλεπε μια βήμα προς βήμα πορεία, δύσκολη καθώς έκτος των τουρκικών αντιδράσεων θα έπρεπε να ξεπερασθεί και η αρνητική στάση σημαντικών εταίρων οι οποίοι έδιναν προβάδισμα στην προνομιακή σχέση με την Τουρκία. Και κυρίως δεν ήθελαν να εισάγουν στην ΕΕ ένα μακροχρόνιο διεθνές πρόβλημα όπως το Κυπριακό.

Όμως, η κυβέρνηση Σημίτη ακολούθησε τη στρατηγική που είχαν χαράξει ο Γ. Κρανιδιώτης και ο Θ. Πάγκαλος και έτσι συνδέθηκε η ένταξη της Κύπρου με τις άλλες εννέα υποψήφιες χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, που η ευρωπαϊκή ενσωμάτωση τους αποτελούσε στρατηγικό διακύβευμα για την Ευρώπη αλλά και για τις ΗΠΑ.

Έτσι πλέον η πορεία της Κύπρου, μετά και την υπογραφή στη Στοά Αττάλου την 16η Απριλίου 2003 της Συνθήκης Προσχώρησης των δέκα νέων μελών ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία και των άλλων υποψηφίων χωρών δίνοντας έτσι ένα στρατηγικό πλεονέκτημα στα χέρια της Αθήνας και της Λευκωσίας.

Η υποψηφιότητα της Κύπρου συνδέθηκε αρχικά και με την επιδίωξη μιας συνολικής αντιμετώπισης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων με την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του Ελσίνκι το 1999 το οποίο προέβλεπε ένα χρονοδιάγραμμα για την επίλυση των «συνοριακών» διαφορών διαφορετικά επανεξέτασης της προοπτικής παραπομπής τους στη Χάγη.

Σύμμαχοι και εταίροι παραβλέποντας τις πραγματικές επιδιώξεις της Τουρκίας θεώρησαν ότι η ευρωπαϊκή προοπτική για την Τουρκία θα ήταν το αναγκαίο αντάλλαγμα προκειμένου να πεισθεί να συναινέσει με την Ελλάδα για την παραπομπή στη Χάγη των προβλημάτων στις διμερείς σχέσεις. Προσφέροντας της μάλιστα την αναφορά σε «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές» που παρέπεμπαν ουσιαστικά στην τουρκική θέση για «πακέτο διαφορών» που αφορούσε ακόμη και την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο (ήταν μόλις πρόσφατη η ανακίνηση της θεωρίας των «γκρίζων ζωνών» το 1996) και όχι απλώς για οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας.

Το άλλο εμπόδιο ήταν φυσικά το Κυπριακό. Είχε ξεκινήσει με εντατικό και πιεστικό ρυθμό η πρωτοβουλία που διαμόρφωσε το Σχέδιο Ανάν, με τη φιλοδοξία πριν φθάσει η στιγμή ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ να έχει επιτευχθεί η επίλυση του Κυπριακού και συγχρόνως να έχει δρομολογηθεί η παραπομπή των «εκκρεμών συνοριακών διαφορών» Ελλάδας – Τουρκίας στη Χάγη.

Η μεγάλη κατάκτηση από τη διαδικασία του Σχεδίου Ανάν ήταν η πρόβλεψη της έγκρισης της Συμφωνίας μέσω δημοψηφίσματος, ώστε να υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση μια νέας κατάστασης πραγμάτων που θα επικρατούσε σε μια χώρα που θα γινόταν μέλος της ΕΕ.

Δεν αποτέλεσε έκπληξη βεβαίως ότι η πρώτη εκδοχή του Σχεδίου Ανάν επιχειρούσε να παγιδεύσει την πορεία της Κύπρου προς την ΕΕ.

Διότι στο πολυσέλιδο κείμενο του Σχεδίου Ανάν περιλαμβανόταν και το ερώτημα του δημοψηφίσματος, το οποίο χωρίς περιστροφές συνέδεε την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν με την αποδοχή της ένταξης της χώρας στην ΕΕ. Έτσι ώστε εάν οι Κύπριοι πολίτες ψήφιζαν εναντίον του Σχεδίου Ανάν να απορρίπτουν συγχρόνως την ένταξη της χώρας στην ΕΕ.

Ήταν και αυτό μέρος του Σχεδίου ώστε να αποσπασθεί εκβιαστικά από τον κυπριακό ελληνισμό η έγκριση του Σχεδίου Ανάν, και αυτό αποτελούσε δυστυχώς μέρος της συνεννόησης της τότε ελληνικής και κυπριακής κυβέρνησης με τους διαπραγματευτές της ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Η κυβερνητική αλλαγή στην Κύπρο και η ανάδειξη του Τ. Παπαδόπουλου στην Προεδρία ανέτρεψε τα δεδομένα ενώ και η ανάληψη καθηκόντων από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή στην Αθήνα δημιουργούσε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο.

Η κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή αμήχανη αρχικά κράτησε «ουδέτερη» στάση επιμένοντας όμως όπως και η κυβέρνηση Σημίτη πριν ότι δεν θα δεχθεί να αλλάξει το πλάνο για έγκριση της ταυτόχρονης ένταξης των νέων δέκα μελών στην ΕΕ μεταξύ αυτών και της Κύπρου. Όμως σε ό,τι αφορά τη διαπραγμάτευση του Σχεδίου Ανάν, μάλλον κρατήθηκε μακριά αφήνοντας την «καυτή πατάτα» στη Λευκωσία.

Έτσι μετά τη διαπραγμάτευση και το παζάρι του Μπούργκενστοκ τον Μάρτιο του 2004 που οδήγησε στην επιδιαιτησία των Ηνωμένων Εθνών και τη διαμόρφωση ενός σχεδίου λύσης το οποίο δεν είχε την έγκριση της ελληνοκυπριακής πλευράς η πορεία ήταν προδιαγραμμένη.

Το Διάγγελμα του Τ. Παπαδόπουλου, με την ιστορική αναφορά «…παρέλαβα Κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο δεν θα παραδώσω κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα…» είχε εκφράσει τα συναισθήματα αλλά και το φρόνημα του κυπριακού ελληνισμού. Στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου  2004, το οποίο προφανώς για λόγους εκβιασμού του Κυπριακού Ελληνισμού είχε ορισθεί μια εβδομάδα πριν από την ημέρα επίσημης προσχώρησης της Κύπρου στην ΕΕ, οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν. Και η Κύπρος, με τη στήριξη της Αθήνας πέτυχε σε αντίθεση με τις επιδιώξεις του διεθνούς παράγοντα αλλά και της Τουρκίας να ενταχθεί στην ΕΕ έστω και με άλυτο το Κυπριακό πρόβλημα και πάντως χωρίς μια λύση, η οποία θα εξασφάλιζε κυρίως τα στρατηγικά συμφέροντα και τις επιδιώξεις της Τουρκίας.

Η Κύπρος άντεξε όλα αυτά τα χρόνια, μια δύσκολη πορεία. Από την οποία προφανώς είναι ωφελημένη και ενισχυμένη. Ισότιμο μέλος της ΕΕ, με ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί έναντι της κατοχικής δύναμης, με το ευρωπαϊκό κεκτημένο υποχρεωτικό πλαίσιο για μια λύση του Κυπριακού. Και ήδη επιτυγχάνει να αξιοποιήσει και στο εσωτερικό της ΕΕ τη γεωστρατηγική θέση της και προς όφελος της ίδιας της ΕΕ.

Είκοσι χρόνια μετά ίσως πρέπει να αναστοχαστούμε το μέγεθος εκείνης της εθνικής επιτυχίας. Που ήρθε μετά από έμπνευση, όραμα και σκληρή δουλειά σε όλα τα μέτωπα και με μια στρατηγική η οποία δεν μπόρεσε να ανατραπεί και από όσους στη διάρκεια της πορείας αυτής κουράστηκαν ή κιότεψαν μπροστά στον φόβο των αντιδράσεων της Τουρκίας και των Συμμάχων.

liberal.gr

Ο Σταύρος Καλεντερίδης, ξεκίνησε τις σπουδές του στην Αθήνα, σπουδάζοντας Πολιτική Επιστήμη στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έπειτα από τέσσερα χρόνια συμμετοχής στα φοιτητικά όργανα συνδιοίκησης της σχολής του και σε διάφορες οργανώσεις νέων, αποφάσισε να συνεχίσει τις σπουδές του στο εξωτερικό. Στη Βοστόνη των Η.Π.Α. ολοκλήρωσε δύο μεταπτυχιακά προγράμματα, στις Διεθνείς Σχέσεις (Αμερικανική εξωτερική πολιτική) και στην Επικοινωνία (Πολιτική Επικοινωνία), ενώ παράλληλα εργάστηκε στο Ελληνικό Προξενείο της Βοστόνης, στη σχολή του ως βοηθός έρευνας και σε δύο πολιτικές καμπάνιες Αμερικανών πολιτικών (Δημοκρατικών – Ρεπουμπλικάνων). Μετά από τρία χρόνια στις Η.Π.Α., άκουσε το κάλεσμα της πατρίδας του και επέστρεψε πίσω με μεγάλο πόθο για προσφορά στην Ελλάδα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος δύο κοινωφελών οργανισμών, του δέλτα – πολιτική επανάσταση (πολιτικός οργανισμός) και της Λεοντίδας (ίδρυμα προώθησης θεμάτων ιστορίας, πολιτισμού και δημοκρατίας). Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ασχολείται με διάφορα εγχειρήματα πολιτικής διπλωματίας και δημοκρατίας, γράφει πολιτικά άρθρα, σχολιάζει την επικαιρότητα και συνεχίζει την προσωπική του μελέτη στην ιστορία και την πολιτική φιλοσοφία.

Αναλύσεις

Ανδρέας Λιούμπας: Ποιόν “βλέπει” το Πεκίνο στο οβάλ γραφείο;

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Ανδρέας Λιούμπας: Ανεξάρτητα ποιος θα κάθεται στο οβάλ γραφείο την επόμενη μέρα, η στρατηγική των ΗΠΑ θεωρεί την Κίνα ως αντίπαλο. Θα προσπαθήσει να περιορίσει τη διείδυση της Κίνας στις ΗΠΑ και να την εμποδίσει να έχει πρόσβαση σε υψηλές τεχνολογίες. Η Κίνα έχει αντίμετρα και υπάρχουν σχέδια για να αντιμετωπίσει την εναντίον της πολιτική των ΗΠΑ. Τα οικονομικά της Κίνας είναι γρίφος δισεπίλυτος. Ο Τραμπ δεν θα είναι ο ίδιος όπως στην προηγούμενη θητεία. Είναι πραγματιστής ως επιχειρηματίας, αλλά είναι απρόβλεπτος. Πιθανότατα το Πεκίνο να ήθελαν περισσότερο να βγει η Κάμαλα Χάρις.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Middle East Forum: Οι Κούρδοι παραμένουν σημαντική παρουσία και οι περιφερειακές δυνάμεις αγνοούν τον κίνδυνο τους

Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα.

Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να παραμένουν σε άγνοια των αρχικών τους ονομάτων σημαίνει ουσιαστικά ότι εγκρίνουν την εθνοκάθαρση στην οποία υποβλήθηκε ή υπόκειται το καθένα.

Γράφει ο Λόκμαν Ραντπεΐ*, Middle East Forum

Το Κουρδιστάν είναι ένα μοναδικό κατασκεύασμα στη Μέση Ανατολή. Οι αναφορές στην Κάρδα χρονολογούνται στη δεύτερη χιλιετία π.Χ. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Ομαγιάδων, τα χρονικά ανέφεραν τους Κούρδους και το Κουρδιστάν. Αργότερα, η δυναστεία των Σελτζούκων δημιούργησε μια επαρχία, το «Κουρδιστάν», με κέντρο κοντά στο Χαμαντάν στα μέσα του 12ου αιώνα .

Το Κουρδιστάν σήμερα διαχέεται στο Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και την Τουρκία και τον Νότιο Καύκασο. Παρά την έλλειψη ενός ενιαίου, κυρίαρχου κράτους, το Κουρδιστάν μένει στο μυαλό του λαού του. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά κυρίως τα τελευταία εκατό χρόνια, τα κράτη προσπάθησαν να αλλάξουν τη δημογραφία και να διαγράψουν είτε την κουρδική παρουσία είτε την ταυτότητα με τον αναγκαστικό περσισμό, τον αραβισμό και τον τουρκισμό.

Είτε το αντιλαμβάνονται πολλοί δυτικοί διπλωμάτες είτε όχι, η προτίμηση των όρων εκείνων που υποτάσσουν τους Κούρδους και η παράβλεψη των όρων που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι Κούρδοι βάζει τους δυτικούς πολιτικούς σε στενό μανδύα και πολύ συχνά συσκοτίζει σημαντική δυναμική γεγονότων και συγκρούσεων.

Σήμερα οι διπλωμάτες μπορεί να μιλούν για το Ιρακινό και το Συριακό Κουρδιστάν ή τους Κούρδους του Ιράν και της Τουρκίας, αλλά πριν από έναν αιώνα, το λεξιλόγιο ήταν διαφορετικό. Βρετανοί διπλωμάτες μίλησαν ευρέως για τις τέσσερις περιοχές του Κουρδιστάν: το Ανατολικό Κουρδιστάν (στο Ιράν), το Δυτικό Κουρδιστάν (στη Συρία), το Βόρειο Κουρδιστάν (στην Τουρκία) και το Νότιο Κουρδιστάν (στο Ιράκ). Η εδραίωση αυτού του λεξιλογίου συνέβαλε στις προσπάθειες της Περσίας (αργότερα Ιράν) και των σχετικά νεαρών εθνών-κρατών της Τουρκίας, του Ιράκ και της Συρίας να απεικονίσουν το Κουρδιστάν ως τέσσερα διαφορετικά τμήματα και τους Κούρδους ως ένα διάσπαρτο, μη συνεχόμενο και ετερογενές έθνος .

Ενώ οι οροσειρές σηματοδοτούν τα σύνορα Τουρκίας-Ιράκ και Ιράκ-Ιράν, δεν διχάζουν ουσιαστικά το κουρδικό έθνος.

Οι κουρδικοί όροι, ωστόσο, για τις τέσσερις περιοχές — Rojhilat (στο Ιράν), Rojava (στη Συρία), Bakûr (στην Τουρκία) και Başûr (στο Ιράκ)— μοιάζουν περισσότερο με επαρχίες εντός ενός συνεχόμενου έθνους. Ενώ οι οροσειρές σηματοδοτούν τα σύνορα Τουρκίας-Ιράκ και Ιράκ-Ιράν, δεν διχάζουν ουσιαστικά το κουρδικό έθνος. Οι εμπορικοί δρόμοι και η αλληλεπίδραση συνεχίστηκαν μετά την επιβολή των συνόρων που χάραξαν ξένες δυνάμεις. Η αναγνώριση αυτών των συνδέσεων εξηγεί γιατί Κούρδοι από διαφορετικές περιοχές συσπειρώνονται για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον σε περιόδους αντιξοότητας. Κούρδοι αντάρτες από τη Ροζάβα έσωσαν Κούρδους Γιαζίντι από το Ισλαμικό Κράτος τον Αύγουστο του 2014 και οι peshmerga ταξίδεψαν από το Ιρακινό Κουρδιστάν για να βοηθήσουν να σπάσει την πολιορκία του Ισλαμικού Κράτους στο Κομπάνι . Μετά τους σεισμούς το 2011, το 2017 και το 2023, Κούρδοι γιατροί διέσχισαν τα σύνορα για να παράσχουν βοήθεια σε συμπατριώτες τους και σήμερα διανέμουν προϊόντα με την ένδειξη «Made in Kurdistan».

Η επιλογή του λεξιλογίου είναι πιο ολέθρια όταν πρόκειται για τοπικά τοπωνύμια. Όπως ο Ιρακινός Πρόεδρος Σαντάμ Χουσεΐν μετονόμασε την κατά κύριο λόγο κουρδική επαρχία Κιρκούκ σε al-Taʾmim για να τονίσει μια ψεύτικη αραβική ταυτότητα, έτσι και πολλά κράτη στα οποία ζουν Κούρδοι διαγράφουν τα κουρδικά ονόματα. Ακριβώς όπως ο Σαντάμ προσάρτησε τις κουρδικές συνοικίες εντός της επαρχίας Κιρκούκ στη Μοσούλη για να διασφαλίσει ότι οι Κούρδοι θα υπάγονταν στους Άραβες όπου κι αν ζούσαν, το ίδιο και το Ιράν έδιωξε τους Κούρδους σε τεχνητές επαρχιακές γραμμές για να εξασφαλίσει ότι οι Κούρδοι θα ήταν μειοψηφία σε όλες εκτός από την επαρχία «Κορντεστάν». .

Τα γλωσσικά παιχνίδια είναι πιο ολέθρια σε επίπεδο πόλης και χωριού. Η συριακή κυβέρνηση αραβοποίησε το Κομπάνι ως «Ayn al-Arab» («Άνοιξη των Αράβων»), μετονόμασε το Girê Spi σε «Tell Abyad» («Λευκός Λόφος») και η τουρκική κυβέρνηση μετονόμασε το Dêrsim σε «Tunceli» («Χάλκινη Γροθιά». ”), μεταξύ πολλών άλλων. Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να παραμένουν σε άγνοια των αρχικών τους ονομάτων σημαίνει ουσιαστικά ότι εγκρίνουν την εθνοκάθαρση στην οποία υποβλήθηκε ή υπόκειται το καθένα.

Επειδή η στρατηγική της πολιτιστικής διαγραφής λειτουργεί τόσο καλά, η Τουρκία την επανέλαβε όταν, το 2018, οι τουρκικές δυνάμεις και οι Άραβες πληρεξούσιοί τους κατέλαβαν τμήματα της Ροζάβα. Τούρκοι αξιωματούχοι, για παράδειγμα, μετονόμασαν τα κουρδικά χωριά Qustal Mekdad σε “Seljuk Obası”, Kotana σε “Zafer Obası” και Karzila σε “Dja’ar Obası”. Αφού οι Τούρκοι κατέλαβαν την περιοχή Αφρίν, αρνήθηκαν να εγγράψουν πολίτες με κουρδικά ονόματα, εκτός και αν υιοθετούσαν αραβικά. Η Τουρκία επέβαλε επίσης το τουρκικό πρόγραμμα σπουδών στα σχολεία.

Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να αγνοούν τα αρχικά τους ονόματα είναι ουσιαστικά ότι υποστηρίζουν την εθνοκάθαρση.

Στην ίδια την Τουρκία, οι αρχές συνεχίζουν να απαγορεύουν τη χρήση των κουρδικών γραμμάτων x, q και w επειδή δεν εμφανίζονται στα τουρκικά. Αυτό θα ήταν παρόμοιο με το FBI να κάνει επιδρομές σε σπίτια και να ρίχνει ανθρώπους στη φυλακή επειδή χρησιμοποίησαν ένα umlaut (ü).

Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα. Πολύ συχνά, οι δυτικοί αξιωματούχοι χάνουν αυτή την πτυχή των διαμαρτυριών απλώς και μόνο επειδή αποδέχονται την αραβική, τουρκική ή περσική φρασεολογία.

Πολλοί στην Ουάσιγκτον μιλούν για το πώς οι διαδηλώσεις «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» ήταν ένα αυθόρμητο κίνημα για να φέρει την ελευθερία στο Ιράν. Ήταν κάτι περισσότερο από αυτό, όμως. Ενώ οι Ιρανοί εθνικιστές και οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι συνομιλητές τους αναγνώρισαν τη σπίθα ως τη δολοφονία της 22χρονης Mahsa Amini υπό την αστυνομία, αγνόησαν το πραγματικό της όνομα: Τζίνα . Ιρανοί αξιωματούχοι το έκαναν για να καλύψουν τις κουρδικές ρίζες της διαμαρτυρίας.Ακολουθώντας το παράδειγμά τους και αρνούμενοι να αποκαλέσουν την εξέγερση «Επανάσταση της Τζίνα» όπως κάνουν οι Κούρδοι, το δυτικό κοινό επιβεβαιώνει την επιλεγμένη αφήγηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας.

Η δυτική αγκαλιά των peshmerga (“The Who Face Death”), ο κουρδικός όρος για την κουρδική πολιτοφυλακή, μπορεί να είναι η εξαίρεση που αποδεικνύει τον κανόνα. Οι Πεσμεργκά έχουν γενικά μια θετική χροιά στη Δύση, σε αντιπαράθεση με τους Χασντ αλ-Σάαμπι , τις σε μεγάλο βαθμό σιιτικές πολιτοφυλακές που θεωρούνται εγκληματικές συμμορίες που ανήκουν στο Ιράν. Ενώ τόσο οι peshmerga όσο και οι hashd al-shaabi περιγράφουν τους εαυτούς τους ως αφοσιωμένους στην υπεράσπιση των τοπικών τους κοινοτήτων και στην πραγματικότητα, δεν διαφέρουν σημαντικά στη συμπεριφορά, οι δυτικοί αξιωματούχοι αγκαλιάζουν πρόθυμα τους peshmerga αλλά αποφεύγουν τους σιίτες ομολόγους τους.

Η γλώσσα έχει σημασία. Οι περιφερειακές δυνάμεις προσπάθησαν να διαγράψουν διπλωματικά τους Κούρδους και το Κουρδιστάν, αλλά δεν τα κατάφεραν πολιτιστικά και πολιτικά. Οι Κούρδοι παραμένουν μια σημαντική παρουσία και οι περιφερειακές δυνάμεις αγνοούν τον κίνδυνο τους. Όταν οι δυτικοί αξιωματούχοι μιμούνται τη γλώσσα των καταπιεστών των Κούρδων, όχι μόνο επιλέγουν πλευρές, αλλά τους λείπει επίσης ένα σημαντικό στοιχείο της πολιτικής και της κοινωνίας της Μέσης Ανατολής, κάτι που δεν θα εξαφανιστεί.

 

 

*Ο Λόκμαν Ραντπεΐ (Loqman Radpey) είναι συνεργάτης του Middle East Forum και συγγραφέας του Towards a Independent Kurdistan: Self-Determination in International Law .

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Μάικλ Ρούμπιν στη National Security Journal: Είναι ο στρατός της Τουρκίας ο μεγαλύτερος… χάρτινος τίγρης στον κόσμο;

Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας  και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πήρε έναν τρομερό στρατό και προσπάθησε να τον ξαναφτιάξει με τη δική του εικόνα.

Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας  και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.

Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν, National Security Journal

Ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Telegram και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υποδηλώνει ότι οι ειδικές δυνάμεις της Βόρειας Κορέας που στάλθηκαν για να πολεμήσουν την Ουκρανία για λογαριασμό της Ρωσίας είδαν την πρώτη τους μάχη. Το βίντεο φέρεται να παίρνει συνέντευξη από έναν βορειοκορεάτη επιζώντα από μια μονάδα 40 συμπατριωτών που συνάντησαν ουκρανικές δυνάμεις κοντά στην κατεχόμενη από την Ουκρανία ρωσική πόλη Κουρσκ. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν το βίντεο είναι αυθεντικό -κάποιοι προτείνουν ότι πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο- είναι πιστευτό. Ενώ ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky προτρέπει τον κόσμο να μεσολαβήσει προτού φτάσουν στο πεδίο της μάχης περισσότερες βορειοκορεατικές μονάδες, στρατιωτικοί αναλυτές περιμένουν να δουν πώς θα κάνουν οι Βορειοκορεάτες στη μάχη. Άλλωστε, παρά τις τρομακτικές επιδείξεις και την πολεμική ρητορική τους, έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο στρατός της Βόρειας Κορέας συμμετείχε σε ανοιχτή μάχη. Οι Βορειοκορεάτες είναι όλο και πιο κοντοί και ελαφρύτεροι από τους Νοτιοκορεάτες γείτονές τους.

Η Βόρεια Κορέα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει φήμη. Όσο και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται την άνοδο της Κίνας , η μαχητική ικανότητα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού είναι άγνωστη. Είναι ίσως ο μόνος στρατός στον κόσμο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από μοναχοπαίδια. Την τελευταία φορά που η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας πολέμησε έναν ανοιχτό πόλεμο —μια σύγκρουση ενός μήνα με το Βιετνάμ το 1979— η Κίνα έχασε. Από τότε, η Κίνα έχει εμπλακεί μόνο σε μικρούς και άοπλους ή μόνο ελαφρά οπλισμένους αντιπάλους – ταχύπλοα της ακτοφυλακής των Φιλιππίνων, βιετναμέζικα ψαροκάικα ή μικρές ομάδες Ινδών στρατιωτών ψηλά στα Ιμαλάια. Η Κίνα μπορεί να διαφωνεί για την κατάκτηση της Ταϊβάν . Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός μπορεί να προκαλέσει απίστευτη καταστροφή με πυραύλους και drones, αλλά η ικανότητά του να καταλάβουν τη χώρα είναι άλλο θέμα. Τη δεύτερη φορά που ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός εμπλέκεται, το Πεκίνο γνωρίζει, η προσεκτικά σχεδιασμένη εικόνα του αήττητου μπορεί να κατρακυλήσει.

Η Ρωσία υπήρξε άλλη μια χάρτινη τίγρης. Καθώς οι ρωσικές δυνάμεις συγκεντρώνονταν στα ουκρανικά σύνορα τον Φεβρουάριο του 2022, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν προέτρεψαν τον Ζελένσκι να παραδοθεί προληπτικά και να φύγει από τη χώρα. Οι ενημερώσεις πληροφοριών που έλαβαν οι Μπάιντεν και Σάλιβαν από την κοινότητα πληροφοριών των ΗΠΑ υπερέβαλαν κατάφωρα τις δυνατότητες του ρωσικού στρατού. Αντί να βαδίσει θριαμβευτικά μέσα από το Κίεβο, ο ρωσικός στρατός χάνει σήμερα κάθε δύο μήνες περισσότερα από όσα έχασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε ολόκληρο τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Ρωσία μπορεί να κερδίσει ακόμα, αλλά όχι όπως οραματιζόταν. Αντίθετα, θα επιδιώξει απλώς να ξεπεράσει τους Ουκρανούς αντιπάλους της σε ένα νέο Στάλινγκραντ. Το Κρεμλίνο μπορεί να πούλησε την εικόνα του ως ένας πρώτος παγκόσμιος στρατός ικανός να προκαλέσει σοκ και δέος, αλλά αυτό που έδειξε στον κόσμο δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τις ρωσικές δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο ιρακινός στρατός της εποχής του Σαντάμ ήταν επίσης μια χάρτινη τίγρη. Ενόψει της Επιχείρησης Desert Storm του 1991 και της απελευθέρωσης του Κουβέιτ, το Ιράκ είχε τον πέμπτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο. Ο Κόλιν Πάουελ, τότε πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Επιτελείου, μπέρδεψε το μέγεθος με την ικανότητα και επεδίωξε έναν διπλωματικό συμβιβασμό με το Ιράκ, πρόταση που ο Πρόεδρος Τζορτζ Χ. Β. Μπους απέρριψε σοφά. Ο αποδεκατισμός του στρατού του Ιράκ που ακολούθησε έδειξε πόσο χάρτινη τίγρη ήταν.

Ενώ η Βόρεια Κορέα, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράκ της εποχής του Σαντάμ είναι ή ήταν όλοι αντίπαλοι των ΗΠΑ, η ίδια δυναμική μπορεί να ισχύει και για το ΝΑΤΟ . Ο τουρκικός στρατός αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη συνιστώσα δύναμης εντός του ΝΑΤΟ, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας στην K Street* και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πήρε έναν τρομερό στρατό και προσπάθησε να τον ξαναφτιάξει με τη δική του εικόνα. Για να επισπεύσει τη μεταμόρφωσή του, ανέφερε διάφορες συνωμοσίες ως γεγονός, με αποκορύφωμα το « πραξικόπημα της φωτιάς του Ράιχσταγκ ». Το αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων του Ερντογάν ήταν η προτεραιότητα της πολιτικής έναντι της αρμοδιότητας. Ένας στους πέντε Τούρκους πιλότους F-16 , για παράδειγμα, κατέληξαν στη φυλακή. Οι αντικαταστάτες τους είχαν ένα κλάσμα της εμπειρίας των φυλακισμένων συναδέλφων τους.

Το ίδιο ισχύει και με τις χερσαίες δυνάμεις της Τουρκίας. Ενώ οι τουρκικές δυνάμεις έχουν εισβάλει στη Συρία σε ορισμένες κουρδικές συνοικίες της Συρίας, το κάνουν μόνο με πληρεξούσιους ή εναντίον ελαφρά οπλισμένων αντιπάλων. Ενώ η Τουρκία έχει διεξαγάγει πόλεμο ενάντια στις μη στρατιωτικές υποδομές των Κούρδων της Συρίας, όπως πετρελαιαγωγούς και ηλεκτρικούς υποσταθμούς ή αγροκτήματα των Γεζίντι στα σύνορα στο Ιράκ, ο τουρκικός στρατός απέτυχε να εμπλέξει το Ισλαμικό Κράτος. Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις για αυτό: Είτε η Τουρκία στο σύνολό της είτε ορισμένοι διοικητές δεν θεωρούν το Ισλαμικό Κράτος εχθρό ή οι Τούρκοι διοικητές φοβούνται ότι η άμεση εμπλοκή του Ισλαμικού Κράτους θα αποκάλυπτε την αδυναμία των χερσαίων δυνάμεων της Τουρκίας μετά τον Ερντογάν.

Εδώ, η Λιβύη παρέχει κάποιες ενδείξεις ότι η Ομάδα Βάγκνερ ουσιαστικά κράτησε τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ σε ισοπαλία. Τα ελεγχόμενα από το κράτος τουρκικά ΜΜΕ θα αναφέρουν την αεροπορική υποστήριξή τους για την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν κατά των Αρμενίων ή την παροχή drones στην Ουκρανία, αλλά καμία από αυτές τις υποτιθέμενες επιτυχίες δεν αφορούσε την ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων με εξαίρεση ίσως κάποιες Ειδικές Δυνάμεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

*Η K Street είναι μια σημαντική οδός στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ουάσιγκτον, D.C., γνωστή ως κέντρο λόμπι και τοποθεσία πολλών ομάδων υπεράσπισης, νομικών γραφείων, εμπορικών ενώσεων και δεξαμενών σκέψης.

Συνέχεια ανάγνωσης

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Γενικά θέματα4 ώρες πριν

Από ποιούς ζήτησε βοήθεια ο Τραμπ;

Ελληνόφωνο δελτίο ειδήσεων με την υποστήριξη της Δημόσιας Ραδιοφωνίας της Αρμενίας

Διεθνή5 ώρες πριν

Τί λένε οι Αμερικανοί για τον πόλεμο με την Κίνα σε έρευνα πριν τις εκλογές;

Μόλις το 30 τοις εκατό του αμερικανικού κοινού πιστεύει ότι το εμπόριο με την Κίνα έχει δημιουργήσει «μερικές ή πολλές...

Αναλύσεις5 ώρες πριν

Ανδρέας Λιούμπας: Ποιόν “βλέπει” το Πεκίνο στο οβάλ γραφείο;

Ανδρέας Λιούμπας: Ανεξάρτητα ποιος θα κάθεται στο οβάλ γραφείο την επόμενη μέρα, η στρατηγική των ΗΠΑ θεωρεί την Κίνα ως...

Διεθνή7 ώρες πριν

Εξελίξεις στο Ισραήλ! Ο Νετανιάχου καρατόμησε τον Γκάλαντ – Αντικαταστάτης ο Κατς

Την καρατόμηση του Υπουργού Αμύνης του Ισραήλ Γιοάβ Γκάλαντ ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός Μπενιαμίν Νετανιάχου. Ο Γκάλαντ πρόκειται να αντικατασταθεί από...

Άμυνα8 ώρες πριν

Θρίλερ με πρώην πράκτορα της Mossad στη Ρόδο!

Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους αφέθηκε χθες έως την επόμενη εβδομάδα, οπότε και θα βρεθεί εκ νέου ενώπιον του Συμβουλίου Εφετών...

Δημοφιλή