Αναλύσεις
Η ιστορική διαδρομή των Ελλήνων του Πόντου πριν τη Γενοκτονία τους
Κάθε που θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου να τραγουδά τα λυπητερά τραγούδια του Πόντου σκέφτομαι πως οι Πόντιοι – είτε αυτοί που έχουν τις ρίζες τους στις βορειοανατολικές ακτές της Μικράς Ασίας είτε οι άλλοι από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας (”Καρά-Ντενίζ”, τουρκιστί) και τις εκβολές του Σαγγάριου ως τις παρυφές του Καυκάσου – ήταν και έναι ένα ηρωικό και βασανισμένο ελληνικό φύλο το οποίο βιώνει την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν του μέσα απ’ τη μνήμη.
Μέσα από την ιστορική μνήμη, που μαρτυρά το έπος του Ποντιακού Ελληνισμού. Το έπος της διαχρονικής παρουσίας Ελλήνων οι οποίοι έδεσαν τη ζωή και τη μοίρα τους με τις υψηλές και απρόσιτες οροσειρές του Πόντου, φυσικό οχυρό τους μέσα στους αιώνες με σημαίνουσα συμβολή στη διατήρηση της δυναμικής κοινωνικής συνοχής και του ακραίου φρονήματός τους.
Ενός φρονήματος άρρηκτα συνδεδεμένου με τις συνθήκες ζωής, τις παραδόσεις (ήθη, έθιμα, θρύλους και παραμύθια), τη γλώσσα (που κυοφορούσε ανέκαθεν τον ανεξάντλητο αρχαιοελληνικό πλούτο της πολιτισμικής της παράδοσης) και την ιστορία των Ποντίων από την αρχαιότητα μέχρι την απομάκρυνση από τις εστίες τους μετά τον μωαμεθανικό προσηλυτισμό και τις βιαιοπραγίες των Οθωμανών Τούρκων οι οποίες τους αποδεκάτισαν (δια της Γενοκτονίας) πληθυσμιακά μετατρέποντάς τους σε ανέστιους πρόσφυγες δια βίου.
Τους σκόρπισαν στους πέντε ανέμους μακριά από τη γενέθλια γη τους. Τη γη των Αμαζόνων της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, η οποία εξέπεμπε αρχαιόθεν (1300 πΧ) την ελληνικότητά της. Τη γη που συνδύαζε την αγριάδα της Μαύρης Θάλασσας βορειοανατολικά με το ”σφιχτό” κρύο και το άγονο έδαφος των απροσπέλαστων οροσειρών Σκυσίδη – Παρυάδρη – Αντίταυρου, τους οποίους διασχίζουν οι ποταμοί Άλυς, Ίρις, Μελάνθιος, Θερμώδοντας, Χαρσιώτης, Πρύτανης, Πυξίτης και Καλοπόταμος.
Συνδύαζε το ήπιο κλίμα του παράλιου Πόντου (Σινώπη, Αμισός, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Ριζούντα, Όφη, Οινόη, Σούρμενα, Τρίπολη κλπ) με το εύκρατο κλίμα του μεσογειακού (Χαλδία [η αρχαία Χαλύβη ή Χαλυβία], Αμάθεια, Λαοδίκεια, Αργυρούπολη, Νικόπολη, Σεβάστεια, Νεοκαισάρεια κλπ), σε περιοχές που διακρίνονταν για το πλούσιο σε χάλυβα και άργυρο υπέδαφός τους και τα ορεινά λιβάδια τους (”παρχάρια”).
Μίλησα για την αγριάδα της Μαύρης Θάλασσας στις βορειοανατολικές ακτές της Μικράς Ασίας και μου ήρθε στον νου η μετονομασία σε ”Εύξεινο” του άξεινου” (ιων. τύπος του ”άξενου”: αφιλόξενου) Πόντου από τους αρχαίους Έλληνες, όπως και πλήθος άλλων στοιχείων που προσδιορίζουν τα όριά του χωροταξικά (μεταξύ του Φάση ποταμού [σημερινό Βατούμ της Γεωργία] και της Ηράκλειας ή Ποντικής [αρχαίας ελληνικής πόλης της Παφλαγονίας στις ακτές της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας και τις εκβολές του ποταμού Λύκου] και ιστορικά.
Στον Ησίοδο και τον Πίνδαρο, για παράδειγμα (όπως και σε άλλους μεταγενέστερους αυτών) η λέξη “Πόντος” παραπέμπει στον Εύξεινο Πόντο. Στους Αττικούς ρήτορες, πάλι, παραπέμπει στην Ταυρική χερσόνησο (Κριμαία), ενώ σε αρκετούς συγγραφείς (μετά τον ιστορικό Ξενοφώντα που πέρασε από ”πόλεις ελληνίδας” της ποντιακής παραλίας του Εύξεινου Πόντου κατά την κάθοδο των Μυρίων το 401 π Χ [”Κύρου Ανάβασις”]) ”Πόντος” αποκαλείται η νότια περιοχή του Εύξεινου Πόντου μεταξύ του Άλυ ποταμού και της Κολχίδας (βλ. Αργοναύτες-χρυσόμαλλο δέρας).
Η ελληνική παρουσία στον Πόντο (κατά τον Ρώσο ιστορικό του 19ου-20ου αι Μιχαήλ Ροστόφτσεφ) αναγνωρίζεται – με βάση τα αρχαιοελληνικά ευρήματα – γύρω στο 1100 π Χ (εποχή του σιδήρου κοντά σχετικά στον Τρωικό πόλεμο (-1200 π Χ), η οποία συμπίπτει με την κάθοδο των Δωριέων στη Βόρεια και Νότια Ελλάδα), αν και ο Πόντος είχε κατοικηθεί στην υστεροελλαδική περίοδο (γύρω στα 1300 π Χ) από Πρωτοελληνικούς πληθυσμούς (κατά τον Βρετανό αρχαιολόγο και ιστορικό τέχνης G.Boardman).
Με τον τελευταίο συμφωνεί και ο Αυστριακός ιστορικός Φαλμεράυερ (μελετητής της αρχαίας και μεσαιωνικής ιστορίας του Πόντου), ο οποίος υποστηρίζει σε έργο του ότι η Σινώπη ιδρύθηκε από ελληνοπελασγικά φύλα το 1260 (και όχι στα μέσα του 7ου αι, όπως γνωρίζουμε).
Ας μην ξεχνάμε ότι διάφορες περιοχές του Πόντου αναφέρονται στην Ελληνική Μυθολογία με αφορμή την εντοπιότητα των Αμαζόνων, το ταξίδι του Ιάσονα και των Αργοναυτών στην Κολχίδα, τις περιπέτειες του Οδυσσέα στη χώρα των Κιμμερίων, την τιμωρία του Προμηθέα από τον Δία στον Καύκασο, το ταξίδι του Ηρακλή στον Πόντο κλπ. Όλα αυτά μαρτυρούν, προφανώς την ύπαρξη αρχαίων ελληνικών δρόμων στον Πόντο.
Στα ιστορικά χρόνια πάλι, η Σινώπη (τόπος καταγωγής του ”Κυνικού” Έλληνα φιλοσόφου Διογένη, 5ος-4ος αι. π Χ) και η Ηράκλεια είναι οι πρώτες καταγεγραμμένες, ελληνικές αποικίες στον Πόντο. Η πρώτη, μάλιστα, ίδρυσε την πρωτεύουσα του μικρασιατικού Πόντου Τραπεζούντα, την Αμισό (Σαμψούντα) και άλλες φημισμένες πόλεις, όπως η Αμάσεια (τόπο καταγωγής του Έλληνα φιλόσοφου, ιστορικού και γεωγράφου Στράβωνα, 63 π.Χ. – 23 μ.Χ).
Η κύρια μητρόπολη ωστόσο των ελληνικών πόλεων του Πόντου, που συγκέντρωνε τα ”φώτα” στην περίοδο της ακμής της, ήταν η Μίλητος. Η Μίλητος οποία, μαζί με και με άλλες ιωνικές πόλεις στα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας, γνώρισε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη πριν την κατάκτησή της από τους Πέρσες.
Ας σημειωθεί ότι τόσο στην Μίλητο όσο και σε άλλες πόλεις του Εύξεινου Πόντου είχε καταφύγει μέχρι τον 5ο αι. π Χ μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα από την Ιωνία λόγω των πολέμων της με την Λυδία και της περσικής κατάκτησης των πόλεών της μετά την ιωνική επανάσταση (499 – 494/’93 π.Χ).
Μετά την κατάλυσή τους από τους Πέρσες του Κύρου, οι πόλεις του Πόντου διατήρησαν τυπικά τον χαρακτήρα της πόλης-κράτους. Τέθηκαν μεν υπό την κηδεμονία τους, αλλά είχαν μια ανεξαρτησία δεδομένου ότι δεν κατοικήθηκαν από βαρβαρικά φύλα σ’ αυτό το διάστημα.
Κατά την αλεξανδρινή περίοδο, τα στρατεύματα του Μ. Αλεξάνδρου παρέκαμψαν τα ποντιακά παράλια στις πόλεις του Πόντου, χωρίς να τις ενοχλήσουν. Έτσι διατήρησαν αυτές την ανεξαρτησία τους, με εξαίρεση την Μίλητο που αποτελούσε ισχυρό οχυρό των Περσών (334 π Χ).
Για τον λόγο αυτό ακριβώς, ο Μακεδόνας στρατηλάτης αναγκάστηκε να την πολιορκήσει από ξηρά κι από θάλασσα. Ο ολιγαρχικός ηγέτης της τότε του πρότεινε να αφήσει την Μίλητο ουδέτερη απέναντι σε Πέρσες και Μακεδόνες, αλλά ο Αλέξανδρος αρνήθηκε και την κατέλαβε χωρίς να την καταστρέψει (χάριν της ικεσίας των κατοίκων της). Εγκατέστησε όμως δημοκρατικό πολίτευμα ανατρέποντας την φιλοπερσική ολιγαρχία. Ένα χρόνο μετά, ωστόσο, ο περσικός στόλος ανακατέλαβε την Μίλητο, αλλά και πάλι οι Μακεδόνες την έκαναν δική τους (332 π Χ).
Όταν πέθανε ο Αλέξανδρος (323 π Χ), οι Πέρσες επανήλθαν δριμύτεροι και μετέτρεψαν τις πόλεις του Πόντου σε ενιαίο βασίλειο: το βασίλειο του σατράπη Αριοβαζάνη, αρχικά [363-337 π.Χ], και μετά του Μιθριδάτη Α΄ [337-302 π.Χ]). Υπό τη δυναστεία των Μιθριδατών παρέμειναν μέχρι την ήττα από τους Ρωμαίους το 63 π.Χ (βλ. Μιθριδατικοί πόλεμοι μεταξύ Μιθριδάτη ΣΤ’ και Ρωμαίων: 88 π Χ-63 π Χ, με αφορμή την προσάρτηση από τον πρώτο της ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας στην Ποντιακή Αυτοκρατορία, η οποία περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας ).
Μετά την επικράτησή τους με τον Πομπήιο οι Ρωμαίοι συγκρότησαν την επαρχία Βιθυνίας-Πόντου (Πολεμωνιακός Πόντος [εξ ονόματος του διοικητή Πολέμωνα] ή Λαζική περιοχή, ΒΑ παράλια Μ. Ασίας: Αμισός, Σινώπη κλπ) και την επαρχία του Γαλατικού Πόντου: Αμάσεια, Κόμανα, συνοικισμός Αβραμάντων με το Ελληνικό Μεταλλείο του Ακ Δαγ κλπ, ενώ η περιοχή της Καππαδοκίας ονομάστηκε ”Καππαδοκικός Πόντος”.
Μετά την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης το 330 από τον Μ. Κωνσταντίνο, ο Πόντος χωρίστηκε σε τρία μέρη, διαίρεση που διατηρήθηκε μέχρι τον Ιουστινιανό και ανέδειξε περισσότερο στη διοίκηση την επιρροή του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού (παράγοντες ίδρυσης της ελληνοβυζαντινής αυτοκρατορίας), παρά του ρωμαϊκού πολιτισμού:
- Στον Ελενόποντο, δυτικά – προς τιμή της μητέρας του ιδρυτή της – με κυριότερες πόλεις την Αμάσεια, τη Σινώπη, την Αμισό κλπ, 2.Στον Πολεμωνιακό Πόντο, ανατολικά, με μεγαλύτερες πόλεις την Νεοκαισάρεια, το Πολεμώνιον, τα Κόμανα, την Κερασούντα και την Τραπεζούντα και 3. Την Κολώνεια με πρωτεύουσα την Νικόπολη και άλλες μεγάλες πόλεις τη Σεβάστεια, τα Σάταλα και τη Σεβαστούπολη.
Ουσιαστικά, μετά το διαχωρισμό του Ρωμαϊκού κράτους και τη διάδοση του Χριστιανισμού (βλ. διάταγμα Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας, 313 μ Χ, που χάρισε τη θρησκευτική ελευθερία στους χριστιανούς), διαμορφώθηκαν σταδιακά οι προϋποθέσεις (μεταφορά της έδρας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη από τον Μ. Κωνσταντίνο το 330 μ Χ) για τη δημιουργία του Βυζαντινού Πόντου στα όρια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Του Βυζαντινού Πόντου όπου άρχισε να εξαπλώνεται ο Χριστιανισμός με τον Απόστολο Ανδρέα και να εξαπλώνεται με τη δράση του Αγίου Γρηγορίου Νεοκαισαρείας του θαυματουργού. Εξάπλωση που άσκησε καταλυτική επίδραση στη ζωή και τη συνείδηση των Ελλήνων Ποντίων και εξηγεί γιατί ο Πόντος ήταν γενέθλιος τόπος καταγωγής πολλών Αγίων, Πατριαρχών και Επισκόπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Εξηγεί και γιατί γέμισε από κέντρα χριστιανικών, ελληνικών σπουδών και μοναστήρια, με διασημότερη τη Μονή της Παναγίας Σουμελά Τραπεζούντας, από την οποία μεταφέρθηκε στην Ελλαδα το 1931 η ομώνυμη θαυματουργή εικόνα (ιστορημένη από τον Ευαγγελιστή Λουκά, κατά την παράδοση).
Εικόνα που απ’ το 1951 βρίσκεται στον Ναό Παναγίας Σουμελά Βερμίου (Ημαθία) και αποτελεί σύμβολο της Ορθοδοξίας και της πίστης των Ελλήνων Ποντίων, οι οποίοι δεν ξεχνούν τη συμβολή του Ορθόδοξου κλήρου στην διάσωση του Ποντιακού Ελληνισμού .
Πέραν της θρησκευτικότητάς του, όμως, ο Πόντος μετατράπηκε στα βυζαντινά χρόνια σε σπουδαίο εμπορικό κέντρο με θαλάσσιους και οδικούς δρόμους (βλ. δρόμος του μεταξιού) που έφταναν μέχρι την Κίνα. Επιπλέον, λόγω της στρατηγικής θέσης του, χρησίμευε και σαν στρατιωτική βάση των Βυζαντινών κατά των Περσών και αργότερα των Αράβων.
Όταν κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη οι Σταυροφόροι της Δύσης το 1204 (Φραγκοκρατία 1204-1261), ιδρύθηκε στον Πόντο η Ελληνική Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, η Αυτοκρατορία των Κομνηνών (λόγω της άρχουσας δυναστείας). Αυτή έζησε μέχρι το 1461 (σ.σ: ήταν η τελευταία ανεξάρτητη ελληνική πολιτεία του Πόντου), οπότε την κατέλαβαν οι Οθωμανοί Τούρκοι οκτώ χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης και την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Στο διάστημα από την πτώση της Τραπεζούντας μέχρι το 1914 – αρχή της πρώτης φάσης των σφαγών και εκτοπισμών ελληνικών πληθυσμών του Πόντου, που κράτησε ως το ’19 (αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ [μετέπειτα Ατατούρκ] στη Σαμψούντα) – οι πόλεις και τα χωριά των Ποντίων πνίγηκαν στο αίμα απ’ τις επιδρομές των Νεοτούρκων οι οποίες κράτησαν συνολικά 8 χρόνια (1914-1922).
Χρόνια που θα τιμήσουμε και φέτος ατομικά, κοινωνικά και εθνικά οι Έλληνες την 19η Μαῒου (ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των 353.000 Ποντίων από την καθιέρωσή της το 1994), 105 χρόνια μετά την αρχή της αιματηρότερης φάσης του νεοοθωμανικού πογκρόμ κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Των Ελλήνων οι οποίοι εξακολουθούσαν να υφίστανται διωγμούς από τους Τούρκους και στους επόμενους αιώνες της Άλωσης, με αποκορύφωμα τον 17ο και 18ο, οπότε εξισλαμίστηκαν δια της βίας 250.000 Έλληνες Πόντιοι, ενώ οι δολοφονημένοι έφτασαν συνολικά τις 360.000 και οι μετανάστες στις περιοχές του Καυκάσου και τις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας (λόγω γειτνίασης με την ομόθρησκη Ρωσία) σε πάνω από 250.000. (Κων/νος Φωτιάδης: ”Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους”).
Μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο πογκρόμ των Νεοτούρκων του Κεμάλ, αποδείχθηκε ήδη ότι η ποντιακή ράτσα έχει βαθιά ερείσματα στην ελληνική ιστορία. Ο μικρασιατικός Πόντος, και κυρίως ο Καύκασος, υπήρξαν ανεξάντλητες δεξαμενές Ποντίων αγωνιστών οι οποίοι συμμετείχαν εθελοντικά σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες του ελληνικού έθνους.
Τελευταίοι αυτών ήταν ο άτυχος ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 (όπου μόνο απ’ το Καρς του Καυκάσου συμμετείχαν 400 Έλληνες Πόντιοι ως εθελοντές), και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-’13, ένα-δυο χρόνια από την αρχή των διώξεων του Μουσταφά Κεμάλ κατά των Μικρασιατών του Πόντου, η οποία εξελίχθηκε σε Γενοκτονία με αποκορύφωμα τη δεύτερη φάση της (1919-’22)…
Κρινιώ Καλογερίδου
Αναλύσεις
Ανδρέας Λιούμπας: Ποιόν “βλέπει” το Πεκίνο στο οβάλ γραφείο;
Ανδρέας Λιούμπας: Ανεξάρτητα ποιος θα κάθεται στο οβάλ γραφείο την επόμενη μέρα, η στρατηγική των ΗΠΑ θεωρεί την Κίνα ως αντίπαλο. Θα προσπαθήσει να περιορίσει τη διείδυση της Κίνας στις ΗΠΑ και να την εμποδίσει να έχει πρόσβαση σε υψηλές τεχνολογίες. Η Κίνα έχει αντίμετρα και υπάρχουν σχέδια για να αντιμετωπίσει την εναντίον της πολιτική των ΗΠΑ. Τα οικονομικά της Κίνας είναι γρίφος δισεπίλυτος. Ο Τραμπ δεν θα είναι ο ίδιος όπως στην προηγούμενη θητεία. Είναι πραγματιστής ως επιχειρηματίας, αλλά είναι απρόβλεπτος. Πιθανότατα το Πεκίνο να ήθελαν περισσότερο να βγει η Κάμαλα Χάρις.
Αναλύσεις
Middle East Forum: Οι Κούρδοι παραμένουν σημαντική παρουσία και οι περιφερειακές δυνάμεις αγνοούν τον κίνδυνο τους
Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα.
Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα.
Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να παραμένουν σε άγνοια των αρχικών τους ονομάτων σημαίνει ουσιαστικά ότι εγκρίνουν την εθνοκάθαρση στην οποία υποβλήθηκε ή υπόκειται το καθένα.
Γράφει ο Λόκμαν Ραντπεΐ*, Middle East Forum
Το Κουρδιστάν είναι ένα μοναδικό κατασκεύασμα στη Μέση Ανατολή. Οι αναφορές στην Κάρδα χρονολογούνται στη δεύτερη χιλιετία π.Χ. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας των Ομαγιάδων, τα χρονικά ανέφεραν τους Κούρδους και το Κουρδιστάν. Αργότερα, η δυναστεία των Σελτζούκων δημιούργησε μια επαρχία, το «Κουρδιστάν», με κέντρο κοντά στο Χαμαντάν στα μέσα του 12ου αιώνα .
Το Κουρδιστάν σήμερα διαχέεται στο Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και την Τουρκία και τον Νότιο Καύκασο. Παρά την έλλειψη ενός ενιαίου, κυρίαρχου κράτους, το Κουρδιστάν μένει στο μυαλό του λαού του. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά κυρίως τα τελευταία εκατό χρόνια, τα κράτη προσπάθησαν να αλλάξουν τη δημογραφία και να διαγράψουν είτε την κουρδική παρουσία είτε την ταυτότητα με τον αναγκαστικό περσισμό, τον αραβισμό και τον τουρκισμό.
Είτε το αντιλαμβάνονται πολλοί δυτικοί διπλωμάτες είτε όχι, η προτίμηση των όρων εκείνων που υποτάσσουν τους Κούρδους και η παράβλεψη των όρων που χρησιμοποιούν οι ίδιοι οι Κούρδοι βάζει τους δυτικούς πολιτικούς σε στενό μανδύα και πολύ συχνά συσκοτίζει σημαντική δυναμική γεγονότων και συγκρούσεων.
Σήμερα οι διπλωμάτες μπορεί να μιλούν για το Ιρακινό και το Συριακό Κουρδιστάν ή τους Κούρδους του Ιράν και της Τουρκίας, αλλά πριν από έναν αιώνα, το λεξιλόγιο ήταν διαφορετικό. Βρετανοί διπλωμάτες μίλησαν ευρέως για τις τέσσερις περιοχές του Κουρδιστάν: το Ανατολικό Κουρδιστάν (στο Ιράν), το Δυτικό Κουρδιστάν (στη Συρία), το Βόρειο Κουρδιστάν (στην Τουρκία) και το Νότιο Κουρδιστάν (στο Ιράκ). Η εδραίωση αυτού του λεξιλογίου συνέβαλε στις προσπάθειες της Περσίας (αργότερα Ιράν) και των σχετικά νεαρών εθνών-κρατών της Τουρκίας, του Ιράκ και της Συρίας να απεικονίσουν το Κουρδιστάν ως τέσσερα διαφορετικά τμήματα και τους Κούρδους ως ένα διάσπαρτο, μη συνεχόμενο και ετερογενές έθνος .
Ενώ οι οροσειρές σηματοδοτούν τα σύνορα Τουρκίας-Ιράκ και Ιράκ-Ιράν, δεν διχάζουν ουσιαστικά το κουρδικό έθνος.
Οι κουρδικοί όροι, ωστόσο, για τις τέσσερις περιοχές — Rojhilat (στο Ιράν), Rojava (στη Συρία), Bakûr (στην Τουρκία) και Başûr (στο Ιράκ)— μοιάζουν περισσότερο με επαρχίες εντός ενός συνεχόμενου έθνους. Ενώ οι οροσειρές σηματοδοτούν τα σύνορα Τουρκίας-Ιράκ και Ιράκ-Ιράν, δεν διχάζουν ουσιαστικά το κουρδικό έθνος. Οι εμπορικοί δρόμοι και η αλληλεπίδραση συνεχίστηκαν μετά την επιβολή των συνόρων που χάραξαν ξένες δυνάμεις. Η αναγνώριση αυτών των συνδέσεων εξηγεί γιατί Κούρδοι από διαφορετικές περιοχές συσπειρώνονται για να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον σε περιόδους αντιξοότητας. Κούρδοι αντάρτες από τη Ροζάβα έσωσαν Κούρδους Γιαζίντι από το Ισλαμικό Κράτος τον Αύγουστο του 2014 και οι peshmerga ταξίδεψαν από το Ιρακινό Κουρδιστάν για να βοηθήσουν να σπάσει την πολιορκία του Ισλαμικού Κράτους στο Κομπάνι . Μετά τους σεισμούς το 2011, το 2017 και το 2023, Κούρδοι γιατροί διέσχισαν τα σύνορα για να παράσχουν βοήθεια σε συμπατριώτες τους και σήμερα διανέμουν προϊόντα με την ένδειξη «Made in Kurdistan».
Η επιλογή του λεξιλογίου είναι πιο ολέθρια όταν πρόκειται για τοπικά τοπωνύμια. Όπως ο Ιρακινός Πρόεδρος Σαντάμ Χουσεΐν μετονόμασε την κατά κύριο λόγο κουρδική επαρχία Κιρκούκ σε al-Taʾmim για να τονίσει μια ψεύτικη αραβική ταυτότητα, έτσι και πολλά κράτη στα οποία ζουν Κούρδοι διαγράφουν τα κουρδικά ονόματα. Ακριβώς όπως ο Σαντάμ προσάρτησε τις κουρδικές συνοικίες εντός της επαρχίας Κιρκούκ στη Μοσούλη για να διασφαλίσει ότι οι Κούρδοι θα υπάγονταν στους Άραβες όπου κι αν ζούσαν, το ίδιο και το Ιράν έδιωξε τους Κούρδους σε τεχνητές επαρχιακές γραμμές για να εξασφαλίσει ότι οι Κούρδοι θα ήταν μειοψηφία σε όλες εκτός από την επαρχία «Κορντεστάν». .
Τα γλωσσικά παιχνίδια είναι πιο ολέθρια σε επίπεδο πόλης και χωριού. Η συριακή κυβέρνηση αραβοποίησε το Κομπάνι ως «Ayn al-Arab» («Άνοιξη των Αράβων»), μετονόμασε το Girê Spi σε «Tell Abyad» («Λευκός Λόφος») και η τουρκική κυβέρνηση μετονόμασε το Dêrsim σε «Tunceli» («Χάλκινη Γροθιά». ”), μεταξύ πολλών άλλων. Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να παραμένουν σε άγνοια των αρχικών τους ονομάτων σημαίνει ουσιαστικά ότι εγκρίνουν την εθνοκάθαρση στην οποία υποβλήθηκε ή υπόκειται το καθένα.
Επειδή η στρατηγική της πολιτιστικής διαγραφής λειτουργεί τόσο καλά, η Τουρκία την επανέλαβε όταν, το 2018, οι τουρκικές δυνάμεις και οι Άραβες πληρεξούσιοί τους κατέλαβαν τμήματα της Ροζάβα. Τούρκοι αξιωματούχοι, για παράδειγμα, μετονόμασαν τα κουρδικά χωριά Qustal Mekdad σε “Seljuk Obası”, Kotana σε “Zafer Obası” και Karzila σε “Dja’ar Obası”. Αφού οι Τούρκοι κατέλαβαν την περιοχή Αφρίν, αρνήθηκαν να εγγράψουν πολίτες με κουρδικά ονόματα, εκτός και αν υιοθετούσαν αραβικά. Η Τουρκία επέβαλε επίσης το τουρκικό πρόγραμμα σπουδών στα σχολεία.
Το να αποδέχονται οι διπλωμάτες τα αραβικά και τουρκικά ονόματα αλλά να αγνοούν ή να αγνοούν τα αρχικά τους ονόματα είναι ουσιαστικά ότι υποστηρίζουν την εθνοκάθαρση.
Στην ίδια την Τουρκία, οι αρχές συνεχίζουν να απαγορεύουν τη χρήση των κουρδικών γραμμάτων x, q και w επειδή δεν εμφανίζονται στα τουρκικά. Αυτό θα ήταν παρόμοιο με το FBI να κάνει επιδρομές σε σπίτια και να ρίχνει ανθρώπους στη φυλακή επειδή χρησιμοποίησαν ένα umlaut (ü).
Η κουρδική παρουσία και ταυτότητα διαποτίζει την περιοχή περισσότερο από έναν αιώνα αφότου η Συνθήκη της Λωζάνης αρνήθηκε στους Κούρδους μια ανεξάρτητη χώρα. Πολύ συχνά, οι δυτικοί αξιωματούχοι χάνουν αυτή την πτυχή των διαμαρτυριών απλώς και μόνο επειδή αποδέχονται την αραβική, τουρκική ή περσική φρασεολογία.
Πολλοί στην Ουάσιγκτον μιλούν για το πώς οι διαδηλώσεις «Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία» ήταν ένα αυθόρμητο κίνημα για να φέρει την ελευθερία στο Ιράν. Ήταν κάτι περισσότερο από αυτό, όμως. Ενώ οι Ιρανοί εθνικιστές και οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι συνομιλητές τους αναγνώρισαν τη σπίθα ως τη δολοφονία της 22χρονης Mahsa Amini υπό την αστυνομία, αγνόησαν το πραγματικό της όνομα: Τζίνα . Ιρανοί αξιωματούχοι το έκαναν για να καλύψουν τις κουρδικές ρίζες της διαμαρτυρίας.Ακολουθώντας το παράδειγμά τους και αρνούμενοι να αποκαλέσουν την εξέγερση «Επανάσταση της Τζίνα» όπως κάνουν οι Κούρδοι, το δυτικό κοινό επιβεβαιώνει την επιλεγμένη αφήγηση της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Η δυτική αγκαλιά των peshmerga (“The Who Face Death”), ο κουρδικός όρος για την κουρδική πολιτοφυλακή, μπορεί να είναι η εξαίρεση που αποδεικνύει τον κανόνα. Οι Πεσμεργκά έχουν γενικά μια θετική χροιά στη Δύση, σε αντιπαράθεση με τους Χασντ αλ-Σάαμπι , τις σε μεγάλο βαθμό σιιτικές πολιτοφυλακές που θεωρούνται εγκληματικές συμμορίες που ανήκουν στο Ιράν. Ενώ τόσο οι peshmerga όσο και οι hashd al-shaabi περιγράφουν τους εαυτούς τους ως αφοσιωμένους στην υπεράσπιση των τοπικών τους κοινοτήτων και στην πραγματικότητα, δεν διαφέρουν σημαντικά στη συμπεριφορά, οι δυτικοί αξιωματούχοι αγκαλιάζουν πρόθυμα τους peshmerga αλλά αποφεύγουν τους σιίτες ομολόγους τους.
Η γλώσσα έχει σημασία. Οι περιφερειακές δυνάμεις προσπάθησαν να διαγράψουν διπλωματικά τους Κούρδους και το Κουρδιστάν, αλλά δεν τα κατάφεραν πολιτιστικά και πολιτικά. Οι Κούρδοι παραμένουν μια σημαντική παρουσία και οι περιφερειακές δυνάμεις αγνοούν τον κίνδυνο τους. Όταν οι δυτικοί αξιωματούχοι μιμούνται τη γλώσσα των καταπιεστών των Κούρδων, όχι μόνο επιλέγουν πλευρές, αλλά τους λείπει επίσης ένα σημαντικό στοιχείο της πολιτικής και της κοινωνίας της Μέσης Ανατολής, κάτι που δεν θα εξαφανιστεί.
*Ο Λόκμαν Ραντπεΐ (Loqman Radpey) είναι συνεργάτης του Middle East Forum και συγγραφέας του Towards a Independent Kurdistan: Self-Determination in International Law .
Αναλύσεις
Μάικλ Ρούμπιν στη National Security Journal: Είναι ο στρατός της Τουρκίας ο μεγαλύτερος… χάρτινος τίγρης στον κόσμο;
Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πήρε έναν τρομερό στρατό και προσπάθησε να τον ξαναφτιάξει με τη δική του εικόνα.
Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.
Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν, National Security Journal
Ένα βίντεο που κυκλοφορεί στο Telegram και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υποδηλώνει ότι οι ειδικές δυνάμεις της Βόρειας Κορέας που στάλθηκαν για να πολεμήσουν την Ουκρανία για λογαριασμό της Ρωσίας είδαν την πρώτη τους μάχη. Το βίντεο φέρεται να παίρνει συνέντευξη από έναν βορειοκορεάτη επιζώντα από μια μονάδα 40 συμπατριωτών που συνάντησαν ουκρανικές δυνάμεις κοντά στην κατεχόμενη από την Ουκρανία ρωσική πόλη Κουρσκ. Αν και δεν είναι ξεκάθαρο αν το βίντεο είναι αυθεντικό -κάποιοι προτείνουν ότι πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο- είναι πιστευτό. Ενώ ο Πρόεδρος της Ουκρανίας Volodymyr Zelensky προτρέπει τον κόσμο να μεσολαβήσει προτού φτάσουν στο πεδίο της μάχης περισσότερες βορειοκορεατικές μονάδες, στρατιωτικοί αναλυτές περιμένουν να δουν πώς θα κάνουν οι Βορειοκορεάτες στη μάχη. Άλλωστε, παρά τις τρομακτικές επιδείξεις και την πολεμική ρητορική τους, έχουν περάσει δεκαετίες από τότε που ο στρατός της Βόρειας Κορέας συμμετείχε σε ανοιχτή μάχη. Οι Βορειοκορεάτες είναι όλο και πιο κοντοί και ελαφρύτεροι από τους Νοτιοκορεάτες γείτονές τους.
Η Βόρεια Κορέα δεν είναι η μόνη χώρα που έχει φήμη. Όσο και αν οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται την άνοδο της Κίνας , η μαχητική ικανότητα του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού είναι άγνωστη. Είναι ίσως ο μόνος στρατός στον κόσμο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από μοναχοπαίδια. Την τελευταία φορά που η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας πολέμησε έναν ανοιχτό πόλεμο —μια σύγκρουση ενός μήνα με το Βιετνάμ το 1979— η Κίνα έχασε. Από τότε, η Κίνα έχει εμπλακεί μόνο σε μικρούς και άοπλους ή μόνο ελαφρά οπλισμένους αντιπάλους – ταχύπλοα της ακτοφυλακής των Φιλιππίνων, βιετναμέζικα ψαροκάικα ή μικρές ομάδες Ινδών στρατιωτών ψηλά στα Ιμαλάια. Η Κίνα μπορεί να διαφωνεί για την κατάκτηση της Ταϊβάν . Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός μπορεί να προκαλέσει απίστευτη καταστροφή με πυραύλους και drones, αλλά η ικανότητά του να καταλάβουν τη χώρα είναι άλλο θέμα. Τη δεύτερη φορά που ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός εμπλέκεται, το Πεκίνο γνωρίζει, η προσεκτικά σχεδιασμένη εικόνα του αήττητου μπορεί να κατρακυλήσει.
Η Ρωσία υπήρξε άλλη μια χάρτινη τίγρης. Καθώς οι ρωσικές δυνάμεις συγκεντρώνονταν στα ουκρανικά σύνορα τον Φεβρουάριο του 2022, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Τζέικ Σάλιβαν προέτρεψαν τον Ζελένσκι να παραδοθεί προληπτικά και να φύγει από τη χώρα. Οι ενημερώσεις πληροφοριών που έλαβαν οι Μπάιντεν και Σάλιβαν από την κοινότητα πληροφοριών των ΗΠΑ υπερέβαλαν κατάφωρα τις δυνατότητες του ρωσικού στρατού. Αντί να βαδίσει θριαμβευτικά μέσα από το Κίεβο, ο ρωσικός στρατός χάνει σήμερα κάθε δύο μήνες περισσότερα από όσα έχασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες σε ολόκληρο τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η Ρωσία μπορεί να κερδίσει ακόμα, αλλά όχι όπως οραματιζόταν. Αντίθετα, θα επιδιώξει απλώς να ξεπεράσει τους Ουκρανούς αντιπάλους της σε ένα νέο Στάλινγκραντ. Το Κρεμλίνο μπορεί να πούλησε την εικόνα του ως ένας πρώτος παγκόσμιος στρατός ικανός να προκαλέσει σοκ και δέος, αλλά αυτό που έδειξε στον κόσμο δεν ήταν πολύ διαφορετικό από τις ρωσικές δυνάμεις στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο ιρακινός στρατός της εποχής του Σαντάμ ήταν επίσης μια χάρτινη τίγρη. Ενόψει της Επιχείρησης Desert Storm του 1991 και της απελευθέρωσης του Κουβέιτ, το Ιράκ είχε τον πέμπτο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο. Ο Κόλιν Πάουελ, τότε πρόεδρος του Μικτού Επιτελείου Επιτελείου, μπέρδεψε το μέγεθος με την ικανότητα και επεδίωξε έναν διπλωματικό συμβιβασμό με το Ιράκ, πρόταση που ο Πρόεδρος Τζορτζ Χ. Β. Μπους απέρριψε σοφά. Ο αποδεκατισμός του στρατού του Ιράκ που ακολούθησε έδειξε πόσο χάρτινη τίγρη ήταν.
Ενώ η Βόρεια Κορέα, η Κίνα, η Ρωσία και το Ιράκ της εποχής του Σαντάμ είναι ή ήταν όλοι αντίπαλοι των ΗΠΑ, η ίδια δυναμική μπορεί να ισχύει και για το ΝΑΤΟ . Ο τουρκικός στρατός αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη συνιστώσα δύναμης εντός του ΝΑΤΟ, μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Διπλωμάτες, αναλυτές και λομπίστες της Τουρκίας στην K Street* και στα think tanks της Ουάσιγκτον συγχέουν τη στρατιωτική ισχύ και τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας , αλλά σπάνια εξετάζουν εάν η στρατιωτική ισχύς της Τουρκίας είναι πραγματική.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν πήρε έναν τρομερό στρατό και προσπάθησε να τον ξαναφτιάξει με τη δική του εικόνα. Για να επισπεύσει τη μεταμόρφωσή του, ανέφερε διάφορες συνωμοσίες ως γεγονός, με αποκορύφωμα το « πραξικόπημα της φωτιάς του Ράιχσταγκ ». Το αποτέλεσμα των εκκαθαρίσεων του Ερντογάν ήταν η προτεραιότητα της πολιτικής έναντι της αρμοδιότητας. Ένας στους πέντε Τούρκους πιλότους F-16 , για παράδειγμα, κατέληξαν στη φυλακή. Οι αντικαταστάτες τους είχαν ένα κλάσμα της εμπειρίας των φυλακισμένων συναδέλφων τους.
Το ίδιο ισχύει και με τις χερσαίες δυνάμεις της Τουρκίας. Ενώ οι τουρκικές δυνάμεις έχουν εισβάλει στη Συρία σε ορισμένες κουρδικές συνοικίες της Συρίας, το κάνουν μόνο με πληρεξούσιους ή εναντίον ελαφρά οπλισμένων αντιπάλων. Ενώ η Τουρκία έχει διεξαγάγει πόλεμο ενάντια στις μη στρατιωτικές υποδομές των Κούρδων της Συρίας, όπως πετρελαιαγωγούς και ηλεκτρικούς υποσταθμούς ή αγροκτήματα των Γεζίντι στα σύνορα στο Ιράκ, ο τουρκικός στρατός απέτυχε να εμπλέξει το Ισλαμικό Κράτος. Υπάρχουν δύο πιθανές εξηγήσεις για αυτό: Είτε η Τουρκία στο σύνολό της είτε ορισμένοι διοικητές δεν θεωρούν το Ισλαμικό Κράτος εχθρό ή οι Τούρκοι διοικητές φοβούνται ότι η άμεση εμπλοκή του Ισλαμικού Κράτους θα αποκάλυπτε την αδυναμία των χερσαίων δυνάμεων της Τουρκίας μετά τον Ερντογάν.
Εδώ, η Λιβύη παρέχει κάποιες ενδείξεις ότι η Ομάδα Βάγκνερ ουσιαστικά κράτησε τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό του ΝΑΤΟ σε ισοπαλία. Τα ελεγχόμενα από το κράτος τουρκικά ΜΜΕ θα αναφέρουν την αεροπορική υποστήριξή τους για την επίθεση του Αζερμπαϊτζάν κατά των Αρμενίων ή την παροχή drones στην Ουκρανία, αλλά καμία από αυτές τις υποτιθέμενες επιτυχίες δεν αφορούσε την ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων με εξαίρεση ίσως κάποιες Ειδικές Δυνάμεις στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.
*Η K Street είναι μια σημαντική οδός στην πρωτεύουσα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ουάσιγκτον, D.C., γνωστή ως κέντρο λόμπι και τοποθεσία πολλών ομάδων υπεράσπισης, νομικών γραφείων, εμπορικών ενώσεων και δεξαμενών σκέψης.
-
Γενικά θέματα2 εβδομάδες πριν
Τί είναι αυτά τα μυστηριώδη φωτεινά στίγμα στον ουρανό της Κύπρου;
-
Διεθνή3 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστικές εικόνες με τον νεκρό ηγέτη της Χαμάς (ΦΩΤΟ)
-
Αναλύσεις2 εβδομάδες πριν
Η Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
-
Video4 εβδομάδες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Άμυνα4 εβδομάδες πριν
Έτοιμος σε 3 χρόνια ο ελληνικός Σιδερένιος Θόλος! Πόσο θα κοστίσει;
-
Άμυνα4 εβδομάδες πριν
Έτοιμη η «πρώτη» Belharra
-
Αναλύσεις4 εβδομάδες πριν
Πιέσεις στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση να ανοικτούν τα πρακτικά της Δίκης των Ελλήνων που εκτελέστηκαν στην Αμάσεια το 1921
-
Video4 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστική ομιλία Μπακασέτα πριν βγει η Εθνική στο Γουέμπλεϊ: “Να θυσιαστούμε για να τιμήσουμε τον Μπάλντοκ”