Την προαισθανόμουν, την μάντευα μήνες την κατηφορική πορεία της Νέας Δημοκρατίας, για να μην πω από την αρχή της νέας διακυβέρνησης μετά την επιλογή των ”αρίστων” του Κυριάκου Μητσοτάκη στο κυβερνητικό σχήμα.

   Σχήμα-αμάλγαμα ανέστιων κεντροαριστερών (πολιτικών και συμβούλων) και ”ξεβαμμένων” Σαμαρικών δεξιών με κερασάκι στην τούρτα τον φιλελευθερισμό του ”πατριωτισμού της αλήθειας”, η οποία ταυτίζεται εν τοις πράγμασι (στα εθνικά, τουλάχιστον, θέματα) με τον κατευνασμό της  ουδετεροπατρίας.

   Ναι, προαισθανόμουν και μάντευα την μεγάλη φθορά της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αποδείχθηκε τελικά μη ασφαλής, για να την ερμηνεύουν πολλοί ως σιωπηλή αποδοκιμασία με εκκωφαντικά μηνύματα για την ίδια και την ηγεσία. Αλλά με συγκρατούσε η σχεδόν απειλητική παρουσία έναντι της αλήθειας της άρχουσας τάξης των αυλοκολάκων της εξουσίας.

 Με συγκρατούσε η σχεδόν απειλητική παρουσία των βασιλικότερων του βασιλέως θαμώνων στα πρυτανεία του νεποτισμού. Με συγκρατούσε το ”ου μπλέξεις” με την κομματική φανατίλα των trolls στα ΜΜΕ και ΜΚΔ, που με λύσσα κακιά κολλάνε ταμπέλες υπονόμευσης σε κάθε ελεύθερη φωνή η οποία αρνείται να ευθυγραμμιστεί με τον συρφετό των υμνητών ή των καταστροφολόγων.

  Αρνείται να κλίνει το γόνυ αποθεώνοντας τις επιλογές προσώπων του πρωθυπουργού, έστω κι αν στην πλειοψηφία τους αυτά είναι λίγο πάνω ή λίγο κάτω του μετρίου, όπως κάτω του μετρίου είναι η πλειονότητα των ηγεσιών και των στελεχών του αντιπολιτευτικού πάγκου, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα για κάποιους που ξεπετάχτηκαν απ’ το τίποτα δηλώνοντας έτοιμοι να… κυβερνήσουν.

  Δηλώνοντας όχι τυχαία ”λόγον μετά θράσους” (για να θυμηθώ τις παραινέσεις του Ισοκράτη προς Δημόνικον), αφού έχουν προνοητικά διασφαλίσει προηγουμένως την πελατειακή μαγιά διακομματικών ψηφοφόρων τους οποίους προσεταιρίζονται μέσω πλατφόρμας τηλεπωλήσεων που την έχουν μετατρέψει τεχνηέντως σε δίαυλο πολιτικής επικοινωνίας μαζί τους.

  Έτσι, με όπλο την επωνυμία και την καθημερινή παρουσία στα ΜΜΕ, αυγατίζουν οι μέτριοι και το κοινό τους επιβεβαιώνοντας – αιώνες μετά – το σωκρατικό ”Τους μεν κενούς ασκούς το πνεύμα διίστησι, τους δ’ ανοήτους ανθρώπους το οίημα” (μ.τ.φ: Τα άδεια ασκιά ο αέρας τα φουσκώνει, τους ανόητους όμως ανθρώπους η έπαρση, η αλαζονεία)…

   Όμως η Ελλάδα δεν χρειάζεται μέτριους και ολίγιστους, για να την κυβερνήσουν. Δε χρειάζεται ”άριστους” μινιμαλιστές να τη συμβουλέψουν. Δεν χρειάζεται δειλούς και μοιραίους σε θέσεις εξουσίας, που θυσιάζουν με προθυμία κυριαρχικά της δικαιώματα (βλ. 12 ν μ), αλλά δεν τολμούν να υψώσουν φωνή αποστόμωσης στην θρασεία Τουρκία και την προκλητική τουρκοκυπριακή ηγεσία.

   Χρειάζεται ικανούς και αποφασισμένους πολιτικούς, για να βγάλουν φωνή αφύπνισης και εγρήγορσης στους φύλακες των Θερμοπυλών στα ”άκρα” της επικράτειάς μας. Φωνή αφύπνισης και εγρήγορσης στη Θράκη – κατά τον τρέχοντα χρόνο – μετά την πρωτιά του μειονοτικού DEB (ΚΙΕΦ, ελληνιστί) σε Κομοτηνή και Ξάνθη (πρωτιά χειραγώγησης από την Άγκυρα δια του Τουρκικού Προξενείου, των ψευτομουφτήδων και των μηχανισμών προπαγάνδας εκεί).

   Φωνή κατά της Τουρκίας για το θράσος της να ζητά – πέραν των άλλων – αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης (1923) προκειμένου να ανοίξει τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης!!!. Και φωνή καταδίκης, παράλληλα, της τουρκοκυπριακής ηγεσίας μετά την προκλητική δήλωση Τατάρ ότι η τουρκική προεδρία (βλ. Ταγίπ Ερντογάν) τού έχει διασφαλίσει ”διαβατήριο”  για τα ταξίδια του ως προέδρου της… ”τουρκοκυπριακής δημοκρατίας” (ΤΔΒΚ), με αφορμή την επίσκεψή του στην Αυστραλία .

   Πέραν αυτών, η Ελλάδα δε χρειάζεται πατριδοκάπηλους που εργαλειοποιούν ενσυνείδητα για λόγους ψηφοθηρικούς θρησκεία και πατρίδα ούτε αριστεροδεξιούς λαϊκιστές, που – μέσα στον οίστρο της ιδεοληπτικής πολιτικής προπαγάνδας τους – συμπεριφέρονται με αυταρέσκεια και εξουσιαστική βουλιμία.

 Συμπεριφέρονται με εγωπάθεια και έπαρση, αλαζονεία, επιβεβαιώνοντας τον λόγο του Σοφοκλή για τον Κρέοντα (”Αντιγόνη”) και του Αριστοτέλη για την πολιτική αλαζονεία (”Τα περί αυτού πάντα λέγειν και επαγγέλεσθαι, και τα αλλότρια αυτού φάσκειν, αλλαζονείας [ίδιον εστί] – μ.τ.φ: ”Το να λέγει κανείς διαρκώς για τον ίδιο τον εαυτό του και να δίνει υποσχέσεις και τα ξένα να τα παρουσιάζει για δικά του, είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της αλαζονείας”, Ρητορική Τέχνη Β’).

   Η Ελλάδα χρειάζεται μετριοπαθή ηγεσία η οποία να εμπνέει εθνικά και ηθικά την ελληνική κοινωνία μέσα από πράξεις προάσπισης των εθνικών συμφερόντων, πράξεις ισότητας, δικαιοσύνης, πίστης στην ελληνική οικογένεια, αξιοπρεπούς διαβίωσης (οικονομία, υγεία, παιδεία) και αξιοκρατίας (στην οποία δεν έχει θέση ο νεποτισμός, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός και η ημετεροκρατία).  

 Χρειάζεται μια ηγεσία με ειλικρινή λόγο, τίμιο βλέμμα, πολιτική ευθύτητα και αντιστοιχία λόγων και έργων. Ηγεσία που να λέει λιγότερα και να πράττει περισσότερα. Να μην ”ξορκίζει” με κομματικές πρακτικές και μέτρα για το θεαθήναι αγιάτρευτες τραγωδίες καλύπτοντας τεχνηέντως τις πελατειακές σχέσεις πολιτικών-ψηφοφόρων προς εξασφάλιση προσωπικών συμφερόντων.

 Χρειάζεται μια ηγεσία που να μη βάζει πάνω από τα συμφέροντα της Ελλάδας τα ξένα συμφέροντα (αμερικανικά και ευρωπαϊκά) κρατώντας σε ”πάγο διαρκείας” κυριαρχικά δικαιώματα της πατρίδας (βλ. Επέκταση ΕΧΥ στα 12 ν μ και διστακτικότητα επιβολής βέτο για μη είσοδο των Σκοπίων στην Ε.Ε, έστω και αν επιμένουν οι ηγεσίες τους στο ”Μακεδονία” πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων το ”Βόρεια”).

   Χρειάζεται μια ηγεσία, η οποία – με γνώμονα τον σεβασμό στα δικαιώματα των πολιτών, αλλά και την εθνική και οικονομική πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η χώρα – να μπορεί να διαμορφώσει άξονες πολιτικής και κατηγοριοποίησης αναγκών, οι οποίοι να μπορούν να ανταποκριθούν στις βραχυπρόθεσμες, μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες ανάγκες του Ελληνισμού γενικότερα, αφού Ελλάδα είναι και η Κύπρος και οι εθνικές μειονότητες που διαβιούν σε ιστορικές κοιτίδες Ελληνισμού εκτός των συνόρων.

 Χρειάζεται μια ηγεσία που να μην επενδύει σε κενές υποσχέσεις προς τους πολίτες για ψηφοθηρικούς λόγους. Να μην επενδύει στη… διαιώνιση γόνων στα βουλευτικά έδρανα ή στην παρουσία ”αιωνόβιων” στελεχών που παριστάνουν τους Νέστορες της Παράταξης, για να καθυστερήσουν  τη συνταξιοδότησής τους …

   Χρειάζεται μια ηγεσία που να μην επενδύει στο φαίνεσθαι δια της γλωσσομάθειας, της ημετεροκρατίας, του κάλλους (ως ψηφοθηρικού δέλεαρ) και της επικοινωνίας, γιατί δεν συνεπάγονται αναγκαστικά όλα αυτά πολιτική ωριμότητα και ικανότητα στην άσκηση εξουσίας.

 Χρειάζεται μια ειρηνόφιλη ηγεσία η οποία να μην οπισθοδρομεί κατευναστικά (βλ Γεραπετρίτη που ζητά αυτοκριτική, αντί να ξεκινήσει πρώτα από τον ”πειθήνιο” και ανεπαρκή εαυτό του για τις γονυκλισίες στον Ερντογάν και την… εκδούλευση που προσέφερε σε ”λαγούς” τύπου Ντόρας επιτρέποντάς τους να ασκούν εξωτερική πολιτική αντ’ αυτού για ξένα συμφέροντα) προς χάριν μιας εκβιαστικής ειρήνης.

  Η πατρίδα μας, τέλος, χρειάζεται ανθρωπιστική και όχι διεθνιστική ηγεσία. Ανθρωπιστική ηγεσία που να νοιάζεται πρωτίστως για την ευημερία και την πρόοδο των πολιτών της και να μην ρισκάρει την εθνική ομοιογένεια και ασφάλεια της κοινωνίας της – μέσω επιγαμιών με αλλοεθνείς και αλλόθρησκους – στον βωμό μιας φιλομεταναστευτικής πολιτικής για επίλυση του δημογραφικού και της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα…

Κρινιώ Καλογερίδου