Η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ και η αποδυνάμωση του Ιράν δημιουργούν νέες ευκαιρίες αλλά και προκλήσεις για τις περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις. Η Τουρκία αναδεικνύεται σε καθοριστικό παίκτη, ενώ το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τις στρατηγικές τους.

Η αναδιαμόρφωση της Μέσης Ανατολής

Γράφει ο Φίλιππος Χατζής, Intelligence and Security

Η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια περίοδο δυναμικών αλλαγών, όπου γεωπολιτικές δυνάμεις και στρατηγικά συμφέροντα συγκρούονται, διαμορφώνοντας το μέλλον της περιοχής. Στο επίκεντρο αυτών των εξελίξεων βρίσκεται η Συρία, μια χώρα με αρχαία ιστορία και πολιτισμό, αλλά και ένα πεδίο αδιάκοπης σύγκρουσης τα τελευταία χρόνια. Με το καθεστώς Άσαντ να βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης, νέες δυνάμεις αναδύονται, διεκδικώντας τον έλεγχο και καθορίζοντας τις ισορροπίες εξουσίας.

Η Κατάρρευση του Καθεστώτος Άσαντ

Το καθεστώς Άσαντ, το οποίο υπήρξε σύμβολο αυταρχικής σταθερότητας στη Συρία για δεκαετίες, έχει χάσει την ισχύ του. Από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου το 2011, η χώρα έχει βυθιστεί στο χάος, με πάνω από 13 εκατομμύρια ανθρώπους να έχουν εκτοπιστεί και εκατοντάδες χιλιάδες να έχουν χάσει τη ζωή τους. Σήμερα, οι αντάρτες – με διάφορες παρατάξεις, από δημοκρατικές δυνάμεις μέχρι τζιχαντιστικές ομάδες – διεκδικούν τον έλεγχο μεγάλων περιοχών, φέρνοντας το καθεστώς σε ακόμη πιο δυσμενή θέση.

Ο Ρόλος της Τουρκίας και η Γεωπολιτική Σκακιέρα

Η Τουρκία, υπό την ηγεσία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχει αναδειχθεί σε καθοριστικό παράγοντα στη Συρία. Η Άγκυρα εκμεταλλεύεται το κενό εξουσίας που δημιουργείται από την αποδυνάμωση του Ιράν και της Χεζμπολάχ, που έχουν υποστεί σοβαρά πλήγματα από το Ισραήλ. Με τις δυνάμεις HTS (Hayat Tahrir al-Sham) και τον Συριακό Εθνικό Στρατό να υποστηρίζονται από την Τουρκία, οι αντάρτες έχουν προωθηθεί νότια, απειλώντας το κέντρο εξουσίας του Άσαντ στη Δαμασκό.

Η στρατηγική του Ερντογάν έχει διπλό στόχο. Από τη μία, επιδιώκει να επεκτείνει την τουρκική επιρροή στη Συρία και να διασφαλίσει τα σύνορά της από κουρδικές δυνάμεις. Από την άλλη, προσπαθεί να ενισχύσει τη θέση της Τουρκίας ως απαραίτητου συμμάχου για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης.

Η Εξασθένιση του Ιράν και της Χεζμπολάχ

Το Ιράν, το οποίο υπήρξε για χρόνια βασικός υποστηρικτής του καθεστώτος Άσαντ, βρίσκεται πλέον σε θέση αδυναμίας. Το Ισραήλ, μέσα από συνεχείς στρατιωτικές επιχειρήσεις, έχει αποδυναμώσει τη Χεζμπολάχ, η οποία αποτελεί τη βασική στρατιωτική δύναμη του Ιράν στη Συρία. Αυτή η αποδυνάμωση ανοίγει τον δρόμο για την Τουρκία να αναλάβει ενεργότερο ρόλο, εκμεταλλευόμενη την έλλειψη αντίστασης από τις ιρανικές δυνάμεις.

Η Χεζμπολάχ, που ήταν ο βασικός πυλώνας της ιρανικής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή, έχει αποδυναμωθεί σημαντικά, γεγονός που επηρεάζει άμεσα την ικανότητα του Ιράν να προβάλλει ισχύ στην περιοχή. Εάν το καθεστώς Άσαντ καταρρεύσει, η Χεζμπολάχ θα βρεθεί σε ακόμη πιο δυσμενή θέση, δίνοντας στο Ισραήλ την ευκαιρία να εξαλείψει τη στρατιωτική της παρουσία.

Οι Στρατηγικές Επιλογές του Ισραήλ και των ΗΠΑ

Για το Ισραήλ, η αποδυνάμωση του Ιράν και η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ αποτελούν στρατηγικές προτεραιότητες. Η καταστροφή του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος και η διάλυση του «δαχτυλιδιού φωτιάς» του Ιράν – που περιλαμβάνει τη Χεζμπολάχ, τη Χαμάς και τους Χούθι – είναι απαραίτητα βήματα για τη διασφάλιση της περιφερειακής ασφάλειας.

Παράλληλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες, αν και διστάζουν να προβάλουν άμεση στρατιωτική ισχύ στη Μέση Ανατολή, αναζητούν συμμάχους για την προώθηση των συμφερόντων τους. Η Τουρκία, με την ικανότητά της να προβάλλει στρατιωτική ισχύ, αποτελεί έναν κρίσιμο σύμμαχο, παρά τις αντιφάσεις και τις προκλήσεις που παρουσιάζει η συνεργασία μαζί της.

Προοπτικές και Συμπεράσματα

Η Μέση Ανατολή βρίσκεται σε μια περίοδο μετασχηματισμού, όπου οι ισορροπίες αλλάζουν ραγδαία. Η κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ και η αποδυνάμωση του Ιράν δημιουργούν νέες ευκαιρίες αλλά και προκλήσεις για τις περιφερειακές και διεθνείς δυνάμεις. Η Τουρκία αναδεικνύεται σε καθοριστικό παίκτη, ενώ το Ισραήλ και οι Ηνωμένες Πολιτείες καλούνται να επαναπροσδιορίσουν τις στρατηγικές τους.

Η συνεργασία μεταξύ αυτών των δυνάμεων, παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές αντιθέσεις, είναι απαραίτητη για τη διασφάλιση της σταθερότητας και της ειρήνης στην περιοχή. Το μέλλον της Συρίας και της Μέσης Ανατολής γενικότερα παραμένει αβέβαιο, αλλά η στρατηγική προσαρμογή στις νέες συνθήκες είναι το κλειδί για τη διαμόρφωση μιας βιώσιμης γεωπολιτικής πραγματικότητας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να ελπίζουν ότι η Συρία θα υιοθετήσει μετριοπάθεια, αλλά ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αντιμετωπίζει την πρώτη του σημαντική απόφαση για τη Συρία

Το να  μετατραπεί σε βοηθό για την ανοικοδόμηση της Δαμασκού σημαίνει εμπλουτισμό εκείνων που αγκάλιασαν την Αλ Κάιντα και τώρα αναζητούν ένα εξτρεμιστικό κράτος στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.

Γράφει ο Μάικλ Ρούμπιν, Washington Examiner

Ο συριακός εμφύλιος αποδεκάτισε τη χώρα. Σκότωσε πάνω από 600.000 ανθρώπους και εκτόπισε περισσότερο από τον μισό πληθυσμό, με 7 εκατομμύρια εκτοπισμένους στο εσωτερικό και περισσότερα από 6 εκατομμύρια να καταφεύγουν στην Τουρκία και την Ευρώπη.

Η αποχώρηση του Σύρου προέδρου Μπασάρ Άσαντ επιλύει ένα πρόβλημα. Με τη σύγκρουση να έχει παγώσει, τα Ηνωμένα Έθνη και η διεθνής κοινότητα είχαν αρχίσει να συζητούν για την ανοικοδόμηση της Συρίας. Το πρόβλημα ήταν ότι οι υπηρεσίες του ΟΗΕ συντονίζονται με την κυβέρνηση στην εξουσία, και αυτό σήμαινε τον Άσαντ. Η διοχέτευση δισεκατομμυρίων δολαρίων μέσω της Δαμασκού και του διεφθαρμένου καθεστώτος του Άσαντ θα ανταμείψει ουσιαστικά τον Άσαντ για μαζικές δολοφονίες. Τώρα, με την αποχώρηση του Άσαντ, δεν μπορεί πλέον να επωφεληθεί από την καταστροφή του.

Ενώ οι χρήσιμοι ηλίθιοι της Ουάσιγκτον επιβεβαιώνουν τη νέα μετριοπάθεια των Σύριων ανταρτών, οι Σύροι ηγέτες δείχνουν ήδη ότι είναι ανειλικρινείς

Το πρόβλημα είναι τι ακολουθεί. Ενώ οι χρήσιμοι ηλίθιοι της Ουάσιγκτον επιβεβαιώνουν τη νέα μετριοπάθεια των Σύριων ανταρτών, οι Σύροι ηγέτες δείχνουν ήδη ότι είναι ανειλικρινείς. Προς τιμή του Προέδρου Τζο Μπάιντεν, συνέστησε προσοχή σχετικά με την ατζέντα των νέων ηγετών της Συρίας. «Λένε τα σωστά πράγματα τώρα, αλλά καθώς αναλαμβάνουν μεγαλύτερη ευθύνη, θα αξιολογήσουμε όχι μόνο τα λόγια τους αλλά και τις πράξεις τους», είπε.

Ωστόσο, οι δημοσιογράφοι και οι ειδικοί στους οποίους απευθύνονται για να αντανακλούν τις προκαταλήψεις τους, πιστεύουν ότι η συριακή αντιπολίτευση έχει απομακρυνθεί από το ριζοσπαστικό παρελθόν της. Ο ηγέτης των ανταρτών Abu Muhammad al Jawlani, πρώην συνεργάτης της Αλ Κάιντα που φέρεται να χώρισε με την ομάδα το 2016, έκανε την πρώτη του ομιλία στον συριακό λαό όχι από το προεδρικό μέγαρο ή το κοινοβούλιο, αλλά μάλλον από το τέμενος των Umayyad, τονίζοντας τους θρησκευτικούς τόνους του ατζέντα και αντικατοπτρίζει την δήλωση που έκανε στη Μοσούλη μια δεκαετία ο επίδοξος χαλίφης του Ισλαμικού Κράτους Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι πριν. Γίνεται χειρότερο. Ενώ ορισμένοι αγγλόφωνοι αντάρτες είπαν ότι δεν έβλαψαν το Ισραήλ, στις 8 Δεκεμβρίου, μετά την είσοδο του Hay’at Tahrir al Sham στο τέμενος των Umayyad, οι μαχητές της ομάδας δήλωσαν:

«Με την επιθυμία του Αλλάχ, θα μπούμε στο τέμενος Al Aqsa [στην Ιερουσαλήμ], το Τζαμί του Προφήτη [στη Μεδίνα] και την Κάαμπα [στη Μέκκα]».

Ο Jawlani μπορεί να κερδίσει πολλά από τον άμεσο πραγματισμό. Όχι μόνο μπορεί να κερδίσει ευρεία αναγνώριση ως ηγέτης μιας μεταβατικής ή ακόμα και μόνιμης νέας κυβέρνησης, αλλά μπορεί επίσης στη συνέχεια να την αξιοποιήσει στον έλεγχο του τρόπου με τον οποίο ξοδεύονται ίσως 10 δισεκατομμύρια δολάρια σε διεθνή βοήθεια. Καθώς ακολουθεί τον εγχειρίδιο της Τουρκίας, αυτό σημαίνει εκτροπή συμβάσεων σε επιχειρήσεις που συνδέονται με τον ίδιο, τους συναδέλφους του τζιχαντιστές ή τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος θα περιμένει ανταπόδοση για την υποστήριξή του.

Το εκκρεμές στη συνέχεια ταλαντεύεται πολύ προς την άλλη κατεύθυνση. Δεν χρειάζεται πλέον οι Ηνωμένες Πολιτείες να ανησυχούν για τα χρήματα που ρέουν στα ταμεία του Άσαντ, της Χεζμπολάχ και του Ιράν, αλλά τώρα χρειάζεται να ανησυχούν για δισεκατομμύρια δολάρια που εμπλουτίζουν έμμεσα τους μαχητές που αντικατοπτρίζονται αν όχι άμεσα πιστοί στην Αλ Κάιντα. Ο Μπάιντεν αντιμετώπισε αυτή τη δοκιμασία στο παρελθόν και απέτυχε όταν έδωσε το πράσινο φως για διοχέτευση δισεκατομμυρίων δολαρίων σε «ανθρωπιστική βοήθεια» μέσω των Ταλιμπάν. Οι γραφειοκράτες του και των Ηνωμένων Εθνών εξήγησαν ότι στην πραγματικότητα ήταν τα χρήματα του Αφγανιστάν. Ωστόσο, η απομάκρυνση από τη λογοδοσία δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Τα χρήματα που καταβλήθηκαν στο Αφγανιστάν ωφέλησαν τους Ταλιμπάν, αλλά όχι τις γυναίκες ή τις μειονότητες αυτής της χώρας. Ομοίως, τα χρήματα για την ανοικοδόμηση που διοχετεύονται μέσω κάποτε και μελλοντικών εξτρεμιστών δεν θα βοηθήσουν Χριστιανούς, Γεζίντι, Κούρδους, άλλες μειονότητες ή Σύριους μετριοπαθείς.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να ελπίζουν ότι η Συρία θα υιοθετήσει μετριοπάθεια, αλλά ο εκλεγμένος πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αντιμετωπίζει την πρώτη του σημαντική απόφαση για τη Συρία. Το να μετατραπεί σε βοηθό για την ανοικοδόμηση της Δαμασκού σημαίνει εμπλουτισμό εκείνων που αγκάλιασαν την Αλ Κάιντα και τώρα αναζητούν ένα εξτρεμιστικό κράτος στην καρδιά της Μέσης Ανατολής.

Όταν η δύση ξυπνήσει από τις ναρκισσιστικές της ονειρώξεις ότι ένας τζιχαντιστής θα την επιλέξει σαν σύμμαχο, θα είναι πολύ αργά και θα έχουμε έναν νέο Ντμπεϊμπά στα χέρια μας, μόνο που αυτός θα είναι και εξτρεμιστής που θα θέλει να εδραιώσει τον τζιχαντισμό σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Η επόμενη μέρα στη Συρία

Γραφεί ο Μανώλης Σκούληκας

Είναι ξεκάθαρο ότι πέρα από δυτικού τύπου στρατιωτική εκπαίδευση, οι τζιχαντιστές έχουν λάβει και εκπαίδευση σε μέσα δυτικής προπαγάνδας και επιρροής. Παρουσιάζονται σαν απελευθερωτές από την τυραννία, εγγυώνται τα δικαιώματα εθνικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, προστατεύουν τις γυναίκες και έχουν ήδη ιδρύσει δικιά τους σκιώδη κυβέρνηση ώστε να διαδεχθούν ομαλά την γραφειοκρατία που απαιτεί ένα κράτος για να λειτουργήσει.

Οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευθούν αυτή την νομιμοφάνεια και επαγγελματική οργάνωση των τζιχαντιστών για να κρατήσουν το κράτος ενιαίο και έχουν υποδείξει στον Αλ Τζολάνι να συνεργαστεί -τουλάχιστον αρχικά- με τους προηγούμενους υπουργούς του Άσαντ για να φανεί η συνέχεια του κρατικού μορφώματος οπότε με (προφανώς χειραγωγούμενες «α λα τούρκα» εκλογές να υπάρξει κρατική συνέχεια.

Έτσι θα αναγκαστούν οι Κούρδοι να παραδώσουν τα όπλα τους και τις περιοχές τους στους «στρατιώτες του κράτους» που δεν θα είναι άλλοι από τους τζιχαντιστές, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Μετά, όπως και με τη Συμφωνά της Βάρκιζας, θα τους προδώσουν και θα έχουμε μια «δημοκρατία α λα τούρκα» αντί για ιρανικού τύπου θεοκρατία, που θα μπορει να καταπωθεί ευκολότερα από τη Δύση.

Γιατί χαιρετίζει το καθεστώς το State Department;

Η Δύση όμως θα αποδεχθεί όλη αυτή την κατάσταση μόνο αν πιστέψει ότι το νέο καθεστώς είναι δυτικού τύπου και της «κλείνει το μάτι». Το διαβόητο για την κοντοφθαλμία του, State Department χαιρετίζει το νέο καθεστώς κυρίως γιατί με την έκπτωση του Άσαντ, η Ρωσία και το Ιράν παύουν να έχουν δυνάμεις και έλεγχο στην περιοχή. Αλλά πόσο θα κρατήσει ο μήνας του μέλιτος; Οι τζιχαντιστές δεν διώχνουν ακόμα τους Ρώσους από τις βάσεις τους, πιθανώς αναμένοντας μια συμφωνία. Τα έκτροπα και οι βαρβαρότητες δεν είναι επίσημα υποστηριζόμενα αλλά ούτε και μεμονωμένα ενώ τα δείγματα γραφής του HTS στο Ιντλίμπ -όσα χρόνια το κάτεχε- κάνουν τη σημερινή εξωραϊσμένη εικόνα τους να φαίνεται απόλυτα κίβδηλη. Παράλληλα, οι Τούρκοι θα συνεχίσουν να χτυπούν τους Κούρδους όσο ακόμα περιμένουμε να κατασταλάξουν τα πράγματα και να επέμβει η Δύση για να προστατευτούν οι Κούρδοι. Όμως αυτό θα αργήσει γιατί οι δυτικοί που ακόμα ονειρεύονται καλές σχέσεις με το νέο κράτος, θα προσπαθούν να το προσεταιριστούν και να το παρουσιάσουν στους λαούς τους σαν μια νέα ελπίδα δημοκρατίας δυτικού τύπου στην περιοχή, ενώ όσοι δεν έχουν συμφέροντα στην περιοχή θα σωπαίνουν ένοχα για να μην ενοχλήσουν τις τουρκικές/μουσουλμανικές μειονότητες στη χώρα τους. Η Τουρκία θα εκμεταλλευτεί αυτό το άμεσο χρονικό διάστημα για να πάρει εδάφη στα νότια σύνορά της και να επεκτείνει τη ζώνη ανάσχεσης των Κούρδων ώστε να απομειώσει τις Κουρδικές περιοχές με εθνοκάθαρση μέσω αντιπροσώπων, είτε και η ίδια αν η αντίσταση τους φανεί ισχυρότερη από τους άτακτους τζιχαντιστές. Ήδη το βλέπουμε στο ηρωικό και πολύπαθο Κομπάνι.

Η Συρία θα διασπαστεί

Οι Αμερικάνοι δεν φαίνονται να φεύγουν από την περιοχή, αλλά ούτε και οι Ρώσοι που μπορεί να βρουν κάποια συμφωνία με το νέο καθεστώς για τη διατήρηση των βάσεων τους-κάτι που θα αποξενώσει περαιτέρω τους δυτικούς. Φυσικά η Τουρκία θα επωφεληθεί από αυτή τη διαπραγμάτευση που θα χρησιμοποιήσει για να πάρει ανταλλάγματα από τον Πούτιν και τον Τραμπ μέσω ενός ιδιότυπου ρόλου ανατολίτη εμπόρου/προαγωγού. Οι Κούρδοι μάλλον δε θα αποχωρήσουν, ούτε θα παραδώσουν τις περιοχές τους στο νέο καθεστώς υπό την υποστήριξη των Αμερικάνων και των Ισραηλινών υπό το πρόσχημα της προστασίας της κουρδικής μειονότητας και της πιθανής διατήρησης μιας ασφαλιστικής δικλείδας κατά πιθανής ανάδυσης νέων ή και παλιών εξτρεμιστικών οργανώσεων στην περιοχή. Όμως οι Αμερικάνοι δεν ενδιαφέρονται να επενδύσουν σοβαρά στην περιοχή και υποστηρίζουν αποσπασματικά-ακόμα- και τοπικά μόνο τους Κούρδους σε περιοχές που ενδιαφέρουν μόνο τους ίδιους. Οι δε Ισραηλινοί ακόμα δεν κάνουν πολλά περιμένοντας το νέο καθεστώς που λέει ότι τους είναι ευγνώμον για την ευκαιρία που του παρείχαν, και εξάλλου ούτε αυτοί είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν -ακόμα τουλάχιστον- σε ισχυρή υποστήριξη των Κούρδων.

Αν λοιπόν οι Κούρδοι δεν παραδώσουν τις περιοχές τους, οι Τούρκοι θα προσπαθήσουν να τους παρουσιάσουν σαν τρομοκράτες που συνεργάζονται ή καθοδηγούνται από το ΡΚΚ και ως επαναστάτες εξτρεμιστές που αντιστέκονται καταχρηστικά σε ένα νόμιμο καθεστώς που αποτελεί την συνέχεια του νόμιμου Συριακού κράτους και συνεπώς ως καθοδηγούμενους των Ισραηλινών -πιθανώς και των Αμερικάνων, ανάλογα με το πόσο θα τους πιέσει ο Τραμπ- που δεν θέλουν τη δημοκρατία και την ειρήνη στην περιοχή.

Δεν μπορει να γίνει συνομοσπονδία στην περιοχή γιατί δεν υπάρχει ενιαία στρατιωτική κυριαρχία στη χώρα, ούτε μόνο μια ξένη μεγάλη δύναμη που καθορίζει τα τεκταινόμενα στην περιοχή. Το πιο πιθανό λοιπόν είναι το κράτος να διασπασθεί-είτε νομικά είτε απλώς de facto. Το ένα κομμάτι θα είναι το Κουρδικό ανατολικά του Ευφράτη που οι Ισραηλινοί θα προσπαθήσουν να το ενώσουν με τους Δρούζους στο νότο με ένα διάδρομο μεσα στην έρημο στην ευθεία ΒΑ-ΝΔ. Το άλλο κράτος θα είναι υπό την νεα προσωρινή-μόνιμη ηγεσία των τζιχαντιστών με φερετζέ δημοκρατών -για όσο αυτός κρατήσει-και δεν θα αφήσει να δημιουργηθεί αλαουιτικό/χριστιανικό κράτος στα παράλια γιατί απλά δεν ενδιαφέρεται ποσώς για την μειονότητα αυτή, μάλλον δε βλέπει την ώρα να πάρει τη σαδιστική «εκδίκηση» του από τους αλλόθρησκους.

Σαδιστής ο Τζολάνι

Όσον αφορά δε στον Αλ Τζολάνι δυστυχώς η γλώσσα του σώματός του ενδεικνύει ότι κατατάσσεται σε μια ιδιαζόντως απεχθή υποκατηγορία της αντικοινωνικής (ψυχοπαθητικής) διαταραχής προσωπικότητας: τη σαδιστική. Αυτοί είναι άνθρωποι που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά των αντικοινωνικών-έλλειψη ηθικών αναστολών, εγκληματική φύση, έντονη τάση για βία και εξαπάτηση. Όμως έχουν συνήθως υψηλό κατώφλι θυμού και μπορούν και συγκρατούνται οπότε μπορούν να αποπλανήσουν τα θύματά τους με ψέματα και ψυχο-συναισθηματική χειραγώγηση πολύ προηγμένης πολυπλοκότητας και αποτελεσματικότητας αναλόγως και της νοημοσύνης του σαδιστή. Απολαμβάνουν την αίσθηση παντοδύναμου ελέγχου που τους δίνει η αποπλανητική εξαπάτηση και η «υποδούλωση/υποταγή» των θυμάτων τους ενώ εξειδικεύονται στην αρχική καλή εντύπωση και σχεσιακή/συναισθηματική εξάρτηση του θύματός τους από αυτούς και στην μετέπειτα προδοσία του μέσα από συστηματική σωματική και συναισθηματική κακοποίηση, ταπείνωση και βασανιστήρια που συντηρούνται μεσα από εκφοβισμό και δημιουργία μια εντελώς ψευδούς πραγματικότητας όπου για όλα φταίει το θύμα τους που οφείλει να είναι και ευγνώμον για την μειωμένη τιμωρία που ίσως αποφασίσουν «μεγαλόψυχα» να του χαρίσουν. Το κεντρικό χαρακτηριστικό τους είναι η ανάγκη του για έλεγχο, μεσα στην οποία συμπεριλαμβάνεται και η διατήρηση της καλής τους έξωθεν μαρτυρίας ώστε να μην αποκαλυφθεί το περίτεχνο σχέδιο μυστικών και ψεμάτων που έχουν υφάνει γύρω από την εγκληματική τους συμπεριφορά.

Ο Αλ Τζολάνι φαίνεται από τις κινήσεις του να έχει απόλυτο έλεγχο της συμπεριφοράς του που ενδεικνύει αυτήν την ιδιαίτερη τάση του για σαδιστικό έλεγχο. Οι καρποί των χεριών του κατά την συνέντευξη στο CNN δεν ήταν προς τα κάτω αλλά οριζόντια ενώ δεν άφηνε τη σπονδυλική του στήλη προς τα πίσω αλλά πιο μπροστά με το κέντρο βάρος του έτοιμο να σηκωθεί άμεσα σε στάση εγρήγορσης. Έτσι κάθεται άλλωστε και σε άλλες στιγμές. Όταν η δημοσιογράφος του είπε ότι είναι επικηρυγμένος με 10 εκ δολάρια, υπό την απειλή της αποκάλυψης των ψεμάτων του και με την υποψία μόνο ότι η δημοσιογράφος δεν είναι πλέον υποτακτική και ευπροσήγορη στο αφήγημά του, έκανε μια απότομη επιθετική κίνηση προς αυτήν, που φυσικά απέσυρε αμέσως. Επίσης η συγκράτησή του όταν εξηγεί στους στρατιώτες του την κατάσταση και η ικανότητά του να εμπνέει όχι μέσω συναισθήματος και εκφοβισμού, αλλά μέσω ήρεμης ηγεσίας και προσωπικής αίγλης τον κατατάσσει στη σαδιστική υποκατηγορία των αντικοινωνικών χαρακτήρων. Οπότε θα περιμένει την ώρα του και μόλις εδραιωθεί και τους έχει όλους εκεί που θέλει, τότε θα ξεκινήσει τα βασανιστήρια και το σαδισμό στο λαό του και στους γύρω του. Άλλωστε τα μισόκλειστα βλέφαρά του δείχνουν ένα άτομο που στερείται ψυχικής ζωτικότητας και έχει μια πολύ βαθιά απαισιόδοξη άποψη για τον κόσμο λόγω σοβαρών ψυχικών τραυμάτων που τον καθιστούν ξένο προς το ανθρώπινο είδος και πιο κοντινό στον πρώιμο ερπετικό εγκέφαλο που χρησιμοποιούν οι πιο ειδεχθείς εγκληματίες.

Η δύση στρουθοκαμηλίζει μέχρι να μην μπορεί πλέον να αρνηθεί το προφανές, δίνοντας του χρόνο να εδραιωθεί και να γίνει ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί. Εν τω μεταξύ η μόνη λύση στο τζιχαντιστικό πρόβλημα βαίνει απομειούμενη μέσα από την σχεδόν απρόσκοπτη εκδίωξη των Κούρδων από θύλακες που την επαύριο θα χυθεί πολύ αίμα για να ανακαταληφθούν. Όταν η δύση ξυπνήσει από τις ναρκισσιστικές της ονειρώξεις ότι ένας τζιχαντιστής θα την επιλέξει σαν σύμμαχο, θα είναι πολύ αργά και θα έχουμε έναν νέο Ντμπεϊμπά στα χέρια μας, μόνο που αυτός θα είναι και εξτρεμιστής που θα θέλει να εδραιώσει τον τζιχαντισμό σε όλη τη Μέση Ανατολή. Από την άλλη το κοινό περί δικαίου αίσθημα και η στοιχειώδης δημοκρατική ηθική δεν επιτρέπουν την προεξόφληση της έκβασης αυτής και η Δύση πέφτει θύμα των αρχών της -και της ναρκισσιστικής της αφέλειας- για άλλη μια φορά.

Ανάμεσα σε όλα αυτά η ελληνική κυβέρνηση εντός ενός διαχρονικού συνδρόμου Στοκχόλμης παπαγαλίζει τον Φιντάν – να διατηρηθεί η ενότητα της Συρίας και να παραδοθούν αμαχητί οι Κουρδικές περιοχές- αφήνοντας την πόρτα ανοιχτή για την εδραίωση ενός πόλου ριζοσπαστικοποίησης στην περιοχή με την /Αίγυπτο σαν το επόμενο θύμα.