Μελέτης Μελετόπουλος : Η Κίνηση των 91 και τα σενάρια για Σαμαρά- Καραμανλή

Ο Μελέτης Μελετόπουλος, μιλάει στον 98.4 με αφορμή την Διακήρυξη των 91 και τα σενάρια που θέλουν αυτή την πρωτοβουλία, να απευθύνεται προς τους Αντώνη Σαμαρά- Κώστα Καραμανλή ώστε να μπουν μπροστά για να ανοίξει ο δρόμος για ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού της χώρας, το οποίο όπως λέει, όπως είναι σήμερα η χώρα, βρίσκεται σε οριακή κατάσταση αποσύνθεσης.

Ο κ. Μελετόπουλος, απαντάει στους ακροατές σε σχολιασμούς τους και δίνει το στίγμα της επόμενης ημέρας. Ο Μελέτης Μελετόπουλος, δρ. Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γενεύης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1990 υπηρετεί στην Μέση Εκπαίδευση, σε πρότυπα λύκεια. Έχει διδάξει Κοινωνιολογία και Πολιτική Οικονομία Δέσμης, Επαγγελματικό Προσανατολισμό, Ιστορία, Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος, ενώ έχει διατελέσει Σύμβουλος Τάξης και υπεύθυνος του προγράμματος της Βουλής των Εφήβων. Από το 1999 διδάσκει Οικονομικά στην Σχολή Μωραΐτη. Στις Πανελλήνιες Εξετάσεις είναι εξεταστής μαθητών με μαθησιακές δυσκολίες.

Γιατί τώρα η διακήρυξη των 91 πολιτών; Η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά επίκινδυνη δίνη και πολυεπίπεδη. Δημογραφική κατάρρευση, οικονομική δυσπραγία, τεράστιες φυσικές καταστροφές και προστίθενται τα Τέμπη, οι τεράστιες διαδηλώσεις που έδειξαν ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει την έγκριση της κοινωνίας, υπάρχει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠ και τις τελευταίες ημέρες υπάρχει ένα είδος ειρηνικής εισβολής στην ελληνική επικράτεια.

Είναι αναγκαία η δημιουργία μας νέας πολιτικής παράταξης. Αυτό που χρειάζεται τώρα καθώς καταρρέει η κυβέρνηση εν μέσω σκανδάλων είναι η δημιουργία μιας εναλακτικής, όπως έκανε ο Παπάγος. Αυτό που χρειάζεται είναι ένας πολιτικός αρχηγός με γνώση και νέες δυνάμεις για να δημιουργήσει μια νέα πολιτική σκηνή. Έτσι όπως πάει το πράγμα, ο κόσμος ανησυχείς εάν θα υπάρχει το κράτος τα επόμενα 5-10 χρόνια. Μόνο ένα τέτοιο πρόσωπο μπορεί να σχηματοποιήσει όσα περιγράφονται. Αντώνης Σαμαράς και Κώστας Καραμανλής έχουν αυτήν τη δυνατότητα. Γιατί αυτό που θέλουμε να κάνουμε δεν μπορεί να γίνει από πολίτες. Εμείς είμαστε απλοί στρατιώτες. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια πολιτική δίνη.

Λευτέρης Καραγιάννης: Προφανώς δεν είναι δημοκρατία και δεν υπάρχει κράτος δικαίου στην Τουρκία, τουλάχιστον όπως το εννοούν δυτικές χώρες, με τους οποίους συνεργάζεται ο κ. Ερντογάν.

Κανείς διεθνής παράγων δεν παρεμβαίνει, για τον απλούστατο λόγο, ότι προέχουν τα συμφέροντα των κρατών του δυτικού ημισφαιρίου. Αποφεύγουν να στενοχωρήσουν τον Ερντογάν. Απλά γίνονται συστάσεις για τα μάτια του κόσμου. Για να αντιμετωπίσει αυτό το κύμα των εισβολέων ο δυτικός κόσμος, γιατί δεν είναι πρόσφυγες αλλά μετανάστες και δεν ξέρουμε τι άνθρωποι είναι, θα έχει πολύ δύσκολο έργο. Αυτός ο οργανισμός των ευρωπαϊκων κρατών δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει πολιτική αντιμετώπισης του μεταναστευτικού.

Ο καθένας προσπαθεί με διακρατικές συμφωνίες. Όταν ξεκινήσαμε να συνομιλούμε με τον στρατάρχη Χαφτάρ, δεν ξέραμε ποιός ήταν; Με τη Λιβύη ήμασταν ευνοημένο κράτος. Είχαμε τεράστια επιρροή και διόδους επικοινωνίας με έναν τεράστιο αριθμό αποφοίτων από την Ευελπίδων που μιλούσαν Ελληνικά. Εμείς εγκαταλείψαμε το πλήθος των ανθρώπων που ήρθαν εδώ και σπούδασαν και εκπαιδεύτηκαν. Εμείς τους αγνοήσαμε. Μετά αρχίσαμε επαφές με Χαφτάρ, αρχίσαμε μετά να τον καταγγέλουμε και τώρα επανερχόμαστε πίσω για να τον αγκαλιάσουμε, γιατί δημιουργείται πρόβλημα. Από την ΕΕ έγιναν τραγικά λάθη προετοιμασία της επίσκεψης. Δεν φταίει μόνο ο Χάφταρ. Οι Ευρωπαίοι εξέθεσαν όλον τον οργανισμό, γιατί δεν προετοιμάστηκαν για την επίσκεψη. Η στόχευση της Γαύδου και της Κρήτης έχει προμελετηθεί. Στέλνονται νέοι άνδρες, όχι γυναίκες με μωρά. Είναι συγκεκριμένη αποστολή ανθρώπων για να δημιουργήσουν πρόβλημα, όχι για να επιβιώσουν. Υπάρχει αδυναμία πολιτικής αντιμετώπισης του προβλήματος από έναν οργανισμό που συγκεντρώνει 450 εκατ.Ευρωπαίους κατοίκους.

Στις 9 Ιουλίου 2025, ο φυλακισμένος ιδρυτής του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK), Αμπντουλάχ Οτσαλάν, παρουσίασε μια σειρά από «πρακτικά βήματα» για την επίτευξη «Ειρήνης και Δημοκρατικής Κοινωνίας» στην Τουρκία.

Πρόκειται για την πρώτη σημαντική του δήλωση από την έκκλησή του τον Φεβρουάριο του 2025 προς το PKK να καταθέσει τα όπλα και να διαλυθεί. Οι θέσεις του αποκλίνουν από τα ιδεολογικά θεμέλια πάνω στα οποία οικοδομήθηκε το PKK.

Η ιδέα ότι το Κουρδικό ζήτημα μπορεί να επιλυθεί μέσω ένταξης στο ίδιο θεσμικό πλαίσιο που προκάλεσε εξαρχής την ένοπλη αντίσταση μοιάζει, στην καλύτερη περίπτωση, ιστορικά αφελής.

Ο Οτσαλάν επιμένει πλέον ότι το PKK πρέπει να εγκαταλείψει τον «εθνικο-κρατικό του στόχο» και τη «στρατιωτική στρατηγική» του — ενέργειες που, κατά την άποψή του, πρέπει να οδηγήσουν στη διάλυση της οργάνωσης. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με δεκαετίες ένοπλου αγώνα εναντίον ενός κράτους που, από την αρχή, αρνείται την κουρδική ταυτότητα και τα δικαιώματα των Κούρδων, πόσο μάλλον την ιδέα ανεξάρτητου κουρδικού κράτους. Από τη φυλάκισή του το 1999, ο Οτσαλάν έχει απομακρυνθεί από τον μαρξιστικό-λενινιστικό ανταρτοπόλεμο και έχει στραφεί προς τον «δημοκρατικό συνομοσπονδισμό», όμως η πιο πρόσφατη έκκλησή του οδηγεί αυτή τη στροφή στα άκρα — προτείνοντας ουσιαστικά την απορρόφηση του κουρδικού κινήματος μέσα στο ίδιο κρατικό σύστημα που κάποτε αντιμαχόταν.

Η πρότασή του για μια «θετική ενσωματωτική προοπτική», κατά την οποία οι Κούρδοι θα συμμετέχουν στο εθνικό-κρατικό πλαίσιο της Τουρκίας, είναι παραδοξότητα. Το PKK γεννήθηκε μέσα από την άρνηση ύπαρξης των Κούρδων στην Τουρκία. Η ιδέα ότι το κουρδικό ζήτημα μπορεί να λυθεί μέσω αποδοχής των μηχανισμών που γέννησαν τον ίδιο τον αγώνα μοιάζει ιστορικά αφελής και πολιτικά ανεύθυνη.

Κατά τον Οτσαλάν, ο βασικός στόχος του PKK —η αναγνώριση της ύπαρξης των Κούρδων— «έχει επιτευχθεί». Πρόκειται για ατεκμηρίωτο ισχυρισμό. Αν και υπάρχει δημόσια αναφορά στην κουρδική ταυτότητα, το τουρκικό κράτος δεν έχει προβεί σε νομικές ή συνταγματικές ενέργειες προς πολιτική ή πολιτιστική αναγνώριση. Πολλοί Κούρδοι, συμπεριλαμβανομένων δημάρχων και βουλευτών, παραμένουν φυλακισμένοι. Παρ’ όλα αυτά, ο Οτσαλάν δηλώνει ότι «βλέπει την ειλικρίνεια» και έχει «εμπιστοσύνη» στα βήματα που ενδέχεται να κάνει το τουρκικό κράτος στο μέλλον.

Ακόμη χειρότερα, ο Οτσαλάν απορρίπτει τις επιφυλάξεις εντός του PKK και καλεί την οργάνωση να «αφοπλιστεί εθελοντικά» «ενώπιον της κοινής γνώμης και των αρμόδιων κύκλων», χωρίς καμία εγγύηση, προϋπόθεση ή ανταποδοτική χειρονομία. Το αποκαλεί «ιστορικό κέρδος, όχι ήττα» — αλλά για ποιον; Για τους Κούρδους αντάρτες που θυσίασαν τη ζωή τους από το 1982 στο όνομα του Κουρδιστάν και της κουρδικής ταυτότητας;

Ενώ δεν θέτει υποχρεώσεις στο τουρκικό κράτος, ζητά από το φιλοκουρδικό Κόμμα Ισότητας και Δημοκρατίας των Λαών (DEM Party) να «αναλάβει το μερίδιό του» και να συνεργαστεί με άλλα κόμματα για την επιτυχία της διαδικασίας. Αυτό όχι μόνο αποσείει την ευθύνη από το κράτος, αλλά επιπλέον επιβαρύνει ακόμη περισσότερο ένα φιλοκουρδικό κόμμα που ήδη λειτουργεί υπό τεράστια πίεση, νομική επιτήρηση και συνεχή απειλή διάλυσης.

Η αισιοδοξία του Οτσαλάν δείχνει αποκομμένη από την πραγματικότητα, στην οποία η καταστολή συνεχίζεται και οι μεταρρυθμίσεις είναι καθαρά επιφανειακές.

Λαμβάνοντας υπόψη τις πρόσφατες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, ο Οτσαλάν τονίζει «τη σημασία και την επείγουσα ανάγκη αυτού του ιστορικού βήματος» και το παρουσιάζει ως «νέο θεωρητικό πρόγραμμα», οδηγώντας σε μια «νέα στρατηγική και τακτική φάση σε εθνικό, περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο». Όμως αυτή η αισιοδοξία δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα επί του εδάφους: η καταστολή παραμένει, και οι μεταρρυθμίσεις είναι κατ’ επίφαση. Ο πόλεμος μεταξύ των ανταρτών του PKK και του τουρκικού στρατού στο έδαφος της Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν στο Ιράκ συνεχίζεται, παρά τη μονομερή κατάπαυση πυρός του PKK την 1η Μαρτίου και την απόφασή του να αφοπλιστεί στις 12 Μαΐου 2025.

Το νέο κάλεσμα του Οτσαλάν εγείρει σοβαρά ερωτήματα.

Χωρίς παραχωρήσεις του κράτους, νομικές εγγυήσεις ή διεθνή διαμεσολάβηση, ρισκάρει να αφοπλίσει το κουρδικό κίνημα με αντάλλαγμα υποσχέσεις που ενδέχεται να μην υλοποιηθούν ποτέ.

Το κάλεσμά του θέτει σε κίνδυνο μια σπάνια ιστορική ευκαιρία: σε μια περίοδο όπου η αποκεφαλιστική επίθεση του Ισραήλ στη Χαμάς και τη Χεζμπολάχ και η εκτεθειμένη αδυναμία του Ιράν έχουν ανατρέψει τις ισορροπίες, οι Κούρδοι ενδέχεται να είχαν μια μοναδική ευκαιρία, ίσως μία ανά αιώνα, να εδραιώσουν δεύτερη και τρίτη κουρδική οντότητα στη Συρία και το Ιράν.

Αν αυτή η στιγμή χαθεί, υπάρχει ο κίνδυνος οι Κούρδοι να μείνουν με άδεια χέρια στο νέο μεταψυχροπολεμικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής.

ΠΗΓΗ