Με φόντο τον Τραμπ Πρόεδρο των ΗΠΑ και την Ε.Ε. να βγάζει από μόνη της τα μάτια της

Έχουμε την καθαρή εντύπωση πως σήμερα ο Ζελένσκι είναι όπως ένας πυγμάχος «στη γωνία», καρφωμένος και βαλλόμενος προσπαθώντας να αποφύγει το χτύπημα του νόκ-άουτ.

Σε αυτή την αντικειμενική κατάσταση πραγμάτων – όπου εγκληματικά έφτασε απλά ανεγκέφαλα παραδομένος στις αμερικανικές πολεμικές απαιτήσεις η Ουκρανία να συνεχίσει τη μάχη «έως τον τελευταίο Ουκρανό»(!!) – ο Ζελένσκι άλλη διέξοδο δεν μπορεί να βρει, και εν τοις πράγμασι δεν έχει, από εκείνη που προϋποθέτει το τέλος των εχθροπραξιών.

Αυτούς τους τελευταίους τρεις μήνες ο Ουκρανός ηγέτης έχει υποστεί δύο σημαντικά νοκ-ντάουν:

αφ’ ενός, η λήξη της προεδρικής θητείας έτσι ώστε τα αξίωμα που προσπαθεί να προβάλλει, στο εσωτερικό και εξωτερικό, διαβάλλεται νομικά παρουσιάζοντας έναν ηγέτη μη εξουσιοδοτημένο και νομιμοποιημένο να κυβερνήσει και να πάρει σταθερές αποφάσεις για το μέλλον, εν απουσία εκλογών. Βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, και

αφ’ ετέρου, η δήθεν «Διάσκεψη ειρήνης» που είχε συγκαλέσει κατεπειγόντως και απερίσκεπτα κατάντησε μια φάρσα με απούσα τη Ρωσία, ένας βασικός συντελεστής αν όχι ο βασικότερος, με αρκετές χώρες που ούτε καν υπέγραψαν το τελικό ανακοινωθέν και οι άλλες να «συζητούν χωρίς τον ξενοδόχο». Άρα, τα πάντα στείρα και ανεδαφικά.

Απ’ την άλλη πλευρά, στον πολεμικό τομέα τα «πράγματα» δεν πάνε καθόλου καλά. Οι πάντες Δυτικοί θριαμβολογούσαν πρώτα με τα Himars που θα έδιναν ένα καλό μάθημα στους Ρώσους, και δεν έγινε τίποτα. Μετά ήρθε η σειρά των Attacsm που θα άλλαζαν τον ρου των γεγονότων υπέρ των Ουκρανών. Και πάλι τζίφος! Για να μη πούμε για να τρομερά γερμανικά τανκ και άλλα αεροπλάνα από νατοϊκές χώρες που θα έκαναν τη διαφορά. Δεν είδαμε τίποτα.

Στην ουσία μάλλον απ’ όλα τα όπλα που στάλθηκαν, πολλά καταστράφηκαν από τους Ρώσους, μια καλή μερίδα πουλήθηκε στη μαύρη αγορά και ό, τι απέμεινε, είναι ένα ωραίο ανέκδοτο.

Εκείνο που βλέπουμε είναι πως μόνο ένας ικανός αριθμός από drone «κυκλοφορεί» από ουκρανική μεριά, ποιος ξέρει όμως για πόσο καιρό ακόμη. θα δούμε.

Γι’ αυτό και φαίνεται πως τώρα πια ο Ζελένσκι βιάζεται, βιάζεται αρκετά να «τελειώσει» υπερβαίνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ μια ολόκληρη (τελείως άνου) απόφαση που ο ίδιος είχε επιβάλλει στο Συμβούλιο Ασφαλείας και Εθνικής Άμυνας στις 30 Σεπτεμβρίου 2022 όταν το όργανο αυτό είχε δηλώσει επισήμως ότι «δεν υπάρχει καμία δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τον πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας»!

Μερικές μέρες μετά το φιάσκο της πρώτης «Διάσκεψης», «του ήρθε πάλι η ιδέα» να συγκαλέσει μια άλλη «Διάσκεψη Ειρήνης» τον ερχόμενο Νοέμβριο, τι σύμπτωση!, ταυτόχρονη με τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές και την πιθανή έξοδο του «προστάτη» του Μπάιντεν από τον Λευκό Οίκο, αυτή τη φορά όμως με πρόσκληση να λάβει μέρος και η Ρωσία!

Βέβαια, διαφορετικά απ’ ό, τι συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις όπου ένας τρίτος παράγοντας, ξένος, ουδέτερος και ανεξάρτητος, προτείνει και οργανώνει μια διεθνή συνάντηση με σκοπό το τέλος ενός πολέμου, τώρα εδώ, στην Ουκρανία, είναι ο ένας από τους δύο άμεσους ενδιαφερόμενους παράγοντες «μπλεγμένους» σε πολεμική σύρραξη (ο Ουκρανός Ζελένσκι) που παίρνει την πρωτοβουλία να θέσει σε κίνηση τη διαδικασία οργάνωσης μιας διεθνούς συνάντησης ειρήνης ζητώντας επίσημα και την ενεργή συμμετοχή του έτερου άμεσου παράγοντα (ο Ρώσος Πούτιν).

Λίγο-πολύ ανώμαλα όλα αυτά, αλλά ζούμε σε μια εποχή όπου πολλά ανώμαλα γίνονται ομαλά και τα ομαλά απλώς αγνοούνται.

Ως τώρα η Μόσχα δεν έδειξε σχεδόν κανένα ενδιαφέρον γι’ αυτή τη πρωτοβουλία. Oπως δηλώνει ο εκπρόσωπος Τύπου του Κρεμλίνου Dmitry Peskov σε μια συνέντευξη στο τηλεοπτικό κανάλι Svezda: “Δεν καταλάβαμε τί έχει στο νου του ο Ουκρανός πρόεδρος, τον οποίο εξάλλου η Ρωσία θεωρεί απονομιμοποιημένο στην άσκηση κυβερνητικών καθηκόντων εν απουσία εκλογών. Πάντως, η πρώτη Διάσκεψη ειρήνης δεν ήταν ουδόλως διάσκεψη ειρήνης. Επομένως τώρα θα πρέπει να καταλάβουμε τί θέλει να κάνει ο Ζελένσκι».

Μένει λοιπόν τώρα να μάθουμε ποιο είναι το «σχέδιο Ζελένσκι» για την νέα Διάσκεψη για να δούμε αν όντως πρόκειται για κάτι το σοβαρό ή κι αυτό είναι ένα ουκρανικό πυροτέχνημα απλώς για Κάποιο κέρδος χρόνου.

Η αλήθεια πρέπει να είναι πως έφτασε η ώρα ο Ζελένσκι να κοιτάξει στα μάτια την πραγματικότητα. Με τους Ρώσους να προχωρούν παντού, αργά αλλά σίγουρα, και με όλα τα όπλα που οι Ουκρανοί λαμβάνουν να μην είναι καθόλου ικανά να ανακόπτουν τις ρωσικές επιχειρήσεις,

με την προοπτική μιας προεδρίας Τραμπ ενεργής ήδη από τον ερχόμενο Νοέμβριο, όπερ σημαίνει και «κλείσιμο» του πολέμου στην Ουκρανία στις σημερινές γραμμές του μετώπου, με το Ντονμπάς σε ρωσικά χέρια,

μη διαφεύγει σε κανέναν η βούληση του Τραμπ να μην υπάρχει κανένας πόλεμος στη Γη. Επ’ αυτού, αναμφίβολα ο Τραμπ είναι ο μόνος Αμερικανός Πρόεδρος που «έκλεισε» έναν πόλεμο (στο Αφγανιστάν) και ασφαλώς εννοεί να κλείσει και εκείνον στην Ουκρανία – αντιθέτως με όλους τους άλλους Αμερικανούς προέδρους οι οποίοι το μόνο που έκαναν είναι να «ανοίγουν» πολέμους παντού στο κόσμο!

Η πολύ πρόσφατη τηλεφωνική συνομιλία του Ζελένσκι με τον Τραμπ επ’ ευκαιρία του συγχαρητηρίου μηνύματος του πρώτου στον δεύτερο για την προεδρική υποψηφιότητά του, φέρνει καλά μαντάτα, νομίζουμε, για μια σύντομη «υπακοή» του Ουκρανού ηγέτη στην απόφαση ειρήνης του Αμερικανού.

Βέβαια, δεν μπορούμε να κρύψουμε την υποψία μας ότι, σε περίπτωση που ο Ζελένσκι έχει την κακή ιδέα να φερθεί με τον Τραμπ όπως φέρεται τώρα με τον Μπάιντεν, ο Τραμπ σίγουρα δεν θα φερθεί με «άσπρα γάντια» με τον Ουκρανό η αντικατάσταση του οποίου θα είναι ζήτημα ημερών, αν επιπλέον ευσταθούν οι φήμες ότι κιόλας τώρα «προετοιμάζεται» η «αναχώρηση» του Ζελένσκι και ο αντικαταστάτης του είναι ήδη έτοιμος!

Ο Ζελένσκι, ευρισκόμενος σε μια θέση θεσμικά κάπως παράνομη στην προεδρική εξουσία απ’ τη μια πλευρά και απ’ την άλλη με μια αποδοχή εξαιρετικά χαμηλή στην ίδια του τη χώρα η οποία με δική του θέληση συνεχίζει να καταστρέφεται και να πεθαίνει ο πληθυσμός της,

τρέχει τώρα να προλάβει να θέσει τις βάσεις μιας τελικής ειρήνευσης ελλείψει της οποίας η άλλη εναλλακτική λύση είναι η ολική ήττα, διότι εάν σήμερα το τίμημα είναι η απώλεια τεσσάρων περιοχών, έτσι κι αλλιώς με ρωσόφωνη πληθυσμιακή πλειοψηφία, και η ουδετερότητα του Κίεβου σε σχέση με το ΝΑΤΟ, αργότερα, σε τρεις μήνες, εάν τα πράγματα συνεχίσουν με τον σημερινό ρυθμό, και μάλλον θα συνεχίσουν, το τίμημα θα μπορεί είναι πολύ πιο ακριβό.

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα περιπλανιέται η Ευρωπαϊκή Ένωση με την εκτεταμένη διαφθορά, αποδεδειγμένη ανικανότητα, οικονομική πτώση άνευ προηγουμένου και πλήρη στρατηγική ανυποληψία.

Ούτε και φαίνεται να υπάρχει κάποια χαραμάδα βελτίωσης, αφού με την επανεκλογή της «σημαδεμένης» φον ντερ Λάιεν οι κατευθύνσεις της πολιτικής μάλλον παραμένουν αναλλοίωτες.

Και δεν μπορεί να μην είναι τρανή ένδειξη ηθικής κατάπτωσης το γεγονός ότι απτόητοι έμειναν οι «εκλέκτορες» της Γερμανίδας προέδρου μολονότι μια μέρα πριν είχε ανακοινωθεί η καταδικαστική γι΄ αυτήν απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου η οποία θα έπρεπε τουλάχιστον να βάλει σε σκέψεις πολλούς ευρωβολευτές για το «ποιον» της υποψήφιας προέδρου αναφορικά με την καταστροφική πολιτική της την περασμένη πενταετία.

Είναι γεγονός το ότι η ΕΕ αδυνατεί πλήρως να παίξει έναν ρόλο οποιονδήποτε στη κρίση που διανύουμε, μολονότι είναι ακριβώς οι χώρες μέλη της που την «πληρώνουν» πανάκριβα, διαλύονται οικονομικά και στρατιωτικά.

Μέσα σε 2½ χρόνια πολέμου η ΕΕ δεν υπήρξε ικανή να βρει ούτε μια ελάχιστη πρωτοβουλία συμφωνίας μεταξύ των δύο εμπόλεμων χωρών, κυριολεκτικά χαμένη μέσα στην αθεράπευτη στρατηγική της ανυπαρξία, εξαιτίας της ανεκδιήγητης ντερ Λάιεν, απολύτως υποτελής στις ΗΠΑ. Και σήμερα αυτή η ΕΕ είναι σίγουρα πιο αδύναμη από ό, τι ήταν πριν από 2½ χρόνια, πολύ πιο εύθραυστη, πελαγοδρομώντας σε φάση πνιγμού μέσα στα κύματα όπου την έριξαν, με τη δική της συναίνεση, οι φίλοι Αμερικανοί.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Δεν είναι μόνο η έλλειψη όποιας χρήσιμης πρωτοβουλίας. Σαν να μην έφτανε ετούτη η γενικευμένη αρνητικότητα, υπάρχει και η άκρως επιβαρυντική – κόντρα στα πιο εμφανή συμφέροντά της – παροξυσμική όξυνση των αντιρωσικών αισθημάτων εκ μέρους των ηγετίσκων της, μια βούληση, θα λέγαμε, αυτοκαταστροφής αφ’ ενός και αφ’ετέρου για να οδηγηθούν στα άκρα όλες οι σχέσεις με τη Ρωσία, ως το απόλυτο σημείο μη επιστροφής!

Κάτι το εντελώς αδιανόητο, εάν σκεφτούμε πως σχετίζεται με μια γεωγραφική πραγματικότητα που δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει και που σοφό θα ήταν να ήταν αντικείμενο της δέουσας προσοχής .

Έτσι, στην πλήρη αδράνεια της ΕΕ απαντά τώρα η σειρά πρωτοβουλιών του Ούγγρου Προέδρου Όρμπαν στα πλαίσια του ουγγρικού εξάμηνου προεδρίας, ενέργειες που αυτή η ανίκανη και υποταγμένη ΕΕ βέβαια καταδικάζει, απαξιώνει και υπονομεύει!

Οι ασήμαντοι καρεκλοκένταυροι των Βρυξελλών δεν μπορούν ακόμα να καταλάβουν – και να το καταλαβαίνουν, δεν θέλουν να το παραδεχθούν! – πως τα ταξίδια του Όρμπαν σε Κίεβο, Μόσχα, Πεκίνο και Mar – a – Lago άνοιξαν τον δρόμο διάπλατα για μια επιτέλους λύση του ουκρανικού ζητήματος.

Ό, τι κάνει τώρα ο Όρμπαν έπρεπε να το είχε κάνει καιρό τώρα η ΕΕ αν δεν ήταν τόσο ξεδιάντροπα υποτελής στους Αμερικανούς, όπως οι πάντες γνωρίζουν.

Τώρα πρέπει να δούμε πώς θα αντιδράσει στη πράξη, δηλαδή διπλωματικά, η Ρωσία.

Είναι προφανές πως στη Ρωσία δεν ενδιαφέρει μια κατάπαυση του πυρός μόνο και μόνο για να δοθεί η ευκαιρία στην Ουκρανία να «πάρει μια ανάσα».

Το θέμα με τη Ρωσία δεν είναι απλώς να νικήσει στην Ουκρανία και να πάρει τις περιοχές με τους ρωσόφωνους πληθυσμούς ως το 2022 υποκείμενες στις εκδιώξεις και εκτελέσεις των Ουκρανικών αρχών.

Η Ρωσία έχει στο νου κυρίως να οριστεί μια Συνθήκη Ειρήνης που να περιλαμβάνει και την εμπλοκή της Ευρώπης (της ΕΕ), των ΗΠΑ και της Κίνας, έτσι ώστε να επαναπροσδιοριστούν όλες οι διεθνείς σχέσεις. Ο στόχος της Ρωσίας είναι ένας κόσμος πολυπολικός μέσα στον οποίο η Ρωσία θα έχει θέση πρωταγωνιστή ή συμπρωταγωνιστή. Και η «Ουκρανία» είναι μια από τις ψηφίδες αυτού του ευρύτερου μωσαϊκού.

Σίγουρα ο Πούτιν δεν θέλει καμία τυπική συμφωνία που δεν θα δεσμεύει όλους τους συνομιλητές να παραμένουν εντός των συμφωνημένων γεωγραφικών ορίων εθνικής τους επιρροής.

Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε θέση ισχύος. Σε 4 μήνες, μια αλλαγή στην αμερικανική κυβέρνηση θα μπορέσει να δημιουργήσει μια επιπρόσθετη ώθηση στη σημερινή θέση ισχύος του. Και είναι σίγουρο πως ο Πούτιν θα πάει σε μια νέα Διάσκεψη Ειρήνης μόνο εφόσον, με τη βοήθεια του Τραμπ και του Τζινπίγκ, γίνεται δυνατή η οργάνωση μιας νέας διεθνούς αρχιτεκτονικής στα πλαίσια της οποίας όλοι οι συμμετέχοντες θα αναλαμβάνουν την επίσημη δέσμευση παραμονής στις διαμορφωμένες ζώνες τους επιρροής δίχως βλέψεις κατάκτησης άλλων ανηκόντων σε έτερους συμμετέχοντες.

Ουσιαστικά μια πολιτική πολυπολική συνύπαρξη με υποχρεωτικούς όρους ειρήνης και μη επέμβασης, πολύπλευρης συνεργασίας με σεβασμό στα συμφέροντα του καθενός.

Έτσι όπως βαίνουν οι καταστάσεις, θα ήταν ευχής έργον ο δυτικός κόσμος, και ειδικά ο ευρωδυτικός, τρομερά δοκιμαζόμενος, να αδράξει την ευκαιρία συμβάλλοντας στη κατάπαυση των εχθροπραξιών με έντιμους όρους για τους Ουκρανούς, βέβαια εντός της λογικής διαθεσιμότητας αμφοτέρων των πλευρών.

Σήμερα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει, ούτε και να εγγυηθεί ποια θα είναι τα ποσοστά μεταξύ του γεγονότος των επερχόμενων διαπραγματεύσεων για την Ουκρανία και της συμπεριφοράς των προσεχών Αμερικανών κυβερνώντων, υπό την έννοια μιας ενδεχόμενης ή όχι συμφωνίας Τραμπ-Πούτιν εις βάρος των Ουκρανών ηττημένων.

Επ’ αυτού η σκέψη πηγαίνει στην διαδικασία ειρήνευσης που είχαν υιοθετήσει οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν, όπου «έκλεισαν συμφωνία» απευθείας με τους Ταλιμπάν παρακάμπτοντας την αφγανική κυβέρνηση.

Επομένως, υπάρχει πάντα αυτό το «τετελεσμένο», ο «φόβος» μήπως οι νέες ΗΠΑ υπό Τραμπ επιλέξουν και για την Ουκρανία μια «διαδικασία ειρήνευσης» με συμφωνία απευθείας με την Ρωσία του Πούτιν παρακάμπτοντας την κυβέρνηση Ζαλένσκι, μια «κυβέρνηση» ουσιαστικά «φάντασμα», με τον Ζελένσκι εκτός νομίμου προεδρικού θώκου κιόλας από τον περασμένο Μάιο.

΄Ετσι μπορεί και να εξηγηθεί η σημερινή βιασύνη του Ουκρανού ηγέτη να οργανώσει μια δεύτερη «διάσκεψη ειρήνης» με τον Πούτιν παρόντα αυτή τη φορά, προλαμβάνοντας όποιες πιθανότητες και υποψίες μελλοντικού παραγκωνισμού του.

Απ’ ό, τι δείχνουν όλα τα «φαινόμενα», πρέπει να πλησιάζουμε στην ώρα μηδέν του πολέμου. Καιρός ήταν. Ή τουλάχιστον, ας ελπίσουμε.

Και τότε δεν μπορούμε να μη διερωτηθούμε για ποιο λόγο όλο αυτό το μακελειό 2½ χρόνια τώρα, όταν θα μπορούσε να σταματήσει ήδη τον Μάρτιο του 2022, ίσως και με πιο ευνοϊκά αποτελέσματα για την Ουκρανία!

Οι εγκληματίες Άγγλοι και Αμερικανοί – όλοι γνωρίζουν τα ονόματά τους: – που επέβαλαν την ακύρωση εκείνης της δυνατότητας και προκάλεσαν την εκατόμβη θα πρέπει να λογοδοτήσουν ως εγκληματίες πολέμου και να τιμωρηθούν από το αρμόδιο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο χωρίς να διαχωρίζει, όπως κάνει πάντα, «ημέτερους» από «υμέτερους».

Ορίστε μια ωραία ευκαιρία ανάδειξης πραγματικής δικαιοσύνης!

Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Ελληνιστής

…………………………………………………………………………….