Για να τοποθετήσουμε τα γεγονότα που παίζονται στην γεωστρατηγική πολιτική στην πραγματική τους διάσταση και να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους και χωρίς ψευδαισθήσεις, η Κύπρος δεν ήταν η Ουκρανία του σήμερα.

Όλοι γνώριζαν, μέρες, εβδομάδες ίσως και μήνες πριν, εκτός από το απατημένο θύμα, τον κυπριακό λαό που έμελλε να βιώσει μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στη σύγχρονη Ιστορία του. Τα μηνύματα από το εξωτερικό και τους απόδημους απανωτά. Η Τουρκιά ετοιμάζεται να μπουκάρει στην Κύπρο. Δυστυχώς, αφενός η έλλειψη επαρκούς ενημέρωσης και η αργή για την εποχή διάδοσή της και αφετέρου ο καθησυχασμός και η προδοσία έπιασαν έναν ολόκληρο λαό στον ύπνο με όλα τα μοιραία επακόλουθα…

Οι γνωστοί πλέον συνωμότες επιτέλεσαν τα σχέδια τους εν ψυχρώ και αγνοώντας για τις επιπτώσεις εις βάρος ενός ειρηνικού και ακίνδυνου λαού. Έτσι όμως ενεργούν πάντα οι ισχυροί. Κανένας, μα κανένας, δεν αντέδρασε στο προδιαγεγραμμένο έγκλημα. Κανένας δεν κούνησε το δακτυλάκι του. Η συνωμοσία ήταν προ των πυλών και οι τρίτοι ένιπταν τας χείρας. Το παιχνίδι παίχτηκε όπως το οργάνωσαν από χρόνια πριν και το εκτέλεσαν την προσχεδιασμένη στιγμή επικαλούμενοι το «Δίκαιο και την Ειρήνη»! Αν είναι δυνατόν. Ένοπλος Ειρήνη! Πού ξανακούστηκε; Προφανώς ακόμη και για την Ειρήνη προσδίδουν ερμηνεία όπως και για το Δίκαιο. Ναι, αυτό για του οποίου ο γράφων έχει αναφερθεί πολλές φορές για την ερμηνεία του. Κατά το δοκούν…, με επικρατέστερο αυτό του ισχυρού.

Ο Αττίλας ανέφανε στα παράλια της Κερύνειας αργά το απόγευμα της Παρασκευής. Κανένας δεν συγκινήθηκε. Χαράματα Σαββάτου άρχισαν οι κανονιοβολισμοί από τα πλοία και παράλληλα η επιχείρηση της εισβολής στις ακτές και στην ενδοχώρα η ρίψη αλεξιπτωτιστών.

Χιλιάδες άνθρωποι έτρεχαν να σωθούν παίρνοντας τον δρόμο της προσφυγιάς. Και όλοι νόμιζαν πως έφευγαν προσωρινά, για μερικές μέρες και θα επιστρέψουν. Οι μέρες έγιναν εβδομάδες, μήνες και φθάσαμε τα 50 χρόνια. Συγκλονιστικές οι σκηνές ανθρώπινου πόνου και δυστυχίας. Άρχισαν να στήνονται αντίσκηνα σε χώρους μακριά από το μέτωπο του πολέμου. Τα σχολεία άνοιξαν για να φιλοξενήσουν στις σχολικές αίθουσες τα πλήθη που συνέρρεαν κατά χιλιάδες. Μανάδες να κλαίνε τα σκοτωμένα ή αγνοούμενα παιδιά τους, συζύγους και συγγενείς. Παιδιά κοιμόντουσαν στο χώμα και γενικά άνθρωποι χωρίς στέγη, φαγητό και ρούχα.

Και το παράδοξο, κανένα ίχνος ευαισθητοποίησης και αλληλεγγύης τη δεδομένη περίοδο από τους ισχυρούς της Γης, κάτι το οποίο έπραξαν και με το παραπάνω στην περίπτωση της Ουκρανίας.

Προέλαυναν εν καιρό εκεχειρίας

Εκείνο που έχει παρατηρηθεί έντονα στην κυπριακή τραγωδία του ‘74, από όλες σχεδόν τις μαρτυρίες που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αυτά τα 50 χρόνια, είναι το γεγονός ότι οι τουρκικές δυνάμεις εισβολής δεν είχαν σεβαστεί κανένα κανόνα (γραπτό ή άγραφο) πολέμου. Αγνοούσαν κάθε συμφωνία κατάπαυσης του πυρός σε όλο το μέτωπο του πολέμου και εκμεταλλευόμενοι την εκεχειρία προέλαυναν κατά δεκάδες χιλιόμετρα προς το εσωτερικό της νήσου χωρίς σχεδόν καμία αντίσταση. Εν ολίγοις, η κατάληψη του μεγαλύτερου εδάφους της Κύπρου από τους Αττίλες έγινε σε περίοδο εκεχειρίας. Δεν χωράει καμία αμφιβολία πως η τακτική αυτή ήταν προμελετημένη. Eπιτυχή κατάληψη εδαφών με τις όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Από την αντίθετη πλευρά, η ανοργάνωτη υπό τις τότε περιστάσεις και άπειρη Εθνική Φρουρά ήταν αδύναμη να αντισταθεί στην προέλαση των κατακτητών. Εκεί και όπου, στις εκτός σχεδίων περιοχές κατάληψης, σύμφωνα πάντα με μαρτυρίες, υπήρξε έστω και η παραμικρή αντίσταση, έστω και μια τουφεκιά αναχαίτιζαν τον τουρκικό στρατό.

Δυστυχώς, τα συμφέροντα όπως ανέφερα και πιο πάνω, είναι αυτά που καθορίζουν την ερμηνεία του Δικαίου, της Ειρήνης, αλλά εν τέλει γράφουν… και την Ιστορία!

Φιλελεύθερος