Αναλύσεις
Αλήθεια, υπάρχουν και παχυλές «αμοιβές» για προέδρους/πρωθυπουργούς που εξυπηρετούν το «σχέδιο»;
Όπως ξέρουμε, η πρόσφατη, δεύτερο εκλογή της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν στο προεδρείο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής επετεύχθη χάρη στις ψήφους των βολικών Πρασίνων.
Αυτοί υπήρξαν λοιπόν αποφασιστικοί. Και η ντερ Λάιεν αμέσως, θεωρητικά τουλάχιστον, έσπευσε να τους ανταμείψει.
Στην ομιλία της επ’ ευκαιρία της ανάληψης των καθηκόντων της δήλωσε πως το Green Deal αποτελεί το μεγάλο μέλημά της, ούτε λίγο ούτε πολύ σε βάθος τριάντα ετών, περίπου δηλαδή έως το 2050!
Έτσι η ντερ Λάιεν εννοεί να «ξεπληρώσει» το χρέος της προς εκείνους που της έδωσαν άλλα πέντε χρόνια «σκληρής δουλειάς» ποιος ξέρει πόσης άλλης κοινοτικής διαφθοράς και πολιτικο-οικονομικού οπορτουνισμού.
Και κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι αυτή η περιβόητη λεγόμενη «πράσινη μετάβαση»
– της οποίας ο Έλληνας πρωθυπουργός. μαζί με άλλα πρόθυμα ευρωπαϊκά «φιλαράκια» εξουσίας, έγινε ένας από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές με ταυτόχρονη την περεταίρω φτωχοποίηση των Ελλήνων πολιτών (και των αντίστοιχων άλλων κοινοτικών κρατών), υποχρεωμένοι να πληρώσουν δυσανάλογα κόστη ηλεκτρικού ρεύματος –
είναι μια «υπόθεση εργασίας» τρισεκατομμυρίων ευρώ, μια πηγή πλούτου σε βάθος εικοσιπενταετίας!
Δεν είναι «παίξε-γέλασε», έχει «πολύ ψωμί», όπως λέει ο λαός, και σίγουρα η πονηρή Γερμανίδα κάτι ήξερε που ζητούσε με επιμονή την επανεκλογή της στη προεδρία της Επιτροπής: σίγουρα «μύρισε» πολύ χρήμα: τύφλα να ‘ χουν τα εμβόλια Covid-19, για τα οποία περιμένουμε ακόμα τις «εξηγήσεις» της αναφορικά με τα αμαρτωλά εμάιλ με την Pfizer και για τα οποία και το κατά τα άλλα περίφημο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απόλυτο μόκο!
Ψιλοπράγματα, μπροστά στον πακτωλό που ξανοίγεται μπροστά της, αρκεί να δουλέψει με λίγο «μυαλό» και με τον σωστό τρόπο και κατεύθυνση.
Έναν αρχικό υπολογισμό που έκανε το Institut Rousseau, γαλλικό think tank, βγάζει ως αποτέλεσμα πόσα ευρώ θα πρέπει να πληρώνουμε από σήμερα έως τα μέσα του αιώνα (2050): το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό των 40 χιλιάδων δισεκατομμυρίων ευρώ!
Ιλιγγιώδες ποσό που μοιάζει κυριολεκτικά με απόλυτη τρέλα και το υλικό μέγεθος του οποίου δύσκολα ένα μυαλό μπορεί να συνειδητοποιήσει επαρκώς. Εξωφρενικό ποσό για μια οπωσδήποτε προβληματική «αποκαρβουνοποίηση» της ευρωπαϊκής – μάλλον κοινοτικής – οικονομίας, αντίστοιχο με το 10% ολόκληρου του ΑΕΠ της Κοινότητας = 1520 δις ευρώ κάθε χρόνο!
Για να κάνουμε ένα παράδειγμα, ώστε να ξέρουμε πού βαδίζουμε και τί μας περιμένει εάν όντως αυτό το «σχέδιο» της ντερ Λάιεν προχωρήσει κανονικά, για την Ιταλία το μέγεθος των επενδύσεων που θα χρειαστούν για την «πράσινη μετάβαση» υπολογίζεται σε 118 δις ευρώ το χρόνο. Πολλαπλασιάζοντάς το επί 30 χρόνια, το σύνολο που προκύπτει δεν μπορεί να μη «ζαλίσει» οποιονδήποτε κυβερνήτη κράτους!
Η σχετική «αφαίμαξη» αντιστοιχεί σε 3.000 ευρώ περίπου για κάθε Ιταλό φορολογούμενο, λένε, αλλά ψεύδονται για να χρυσώσουν το χάπι, γιατί το «σχέδιο» στην πραγματικότητα προβλέπει 3.000 ευρώ το χρόνο να πληρωθούν από όλους τους Ιταλούς, από νεογέννητους έως υπέργηρους για 30 χρόνια. Αυτή πρόκειται να είναι και η ρεαλιστική πράξη που αναμένεται να τεθεί σε εφαρμογή.
Πολλαπλασιάζοντας όλα αυτά τα στοιχεία αναλογικά με τις 27 χώρες της ΕΕ, το τελικό και γενικό ποσοτικό αποτέλεσμα είναι απολύτως παρανοϊκό.
Όλα αυτά σημαίνουν πως η επιρροή που η λεγόμενη Green μετάβαση μπορεί να ασκήσει πάνω στα παραγωγικά στρώματα, εάν η συνολική διαδικασία δεν διαχειριστεί σωστά και υπάρξουν παρασπονδίες και λάθη, θα μπορεί να δημιουργήσει άκρως δυσάρεστες καταστάσεις όπως το κλείσιμο πολλών βιομηχανικών και όχι μόνο εγκαταστάσεων και την απώλεια πολλών θέσεων εργασίας.
Ειδικά για τις χώρες με αυτοκινητιστική παραγωγή, αλλά και για εκείνες που απλά αγοράζουν αυτοκίνητα, λ.χ. υπάρχει η περίπτωση να υποστούν εκτεταμένες ζημιές.
Η οδηγία της ΕΕ προβλέπει το στοπ στη παραγωγή και την πώληση αυτοκινήτων με ενδοθερμικούς κινητήρες, δηλαδή τα αυτοκίνητα εσωτερικής καύσης με βενζίνη, ντίζελ και αέριο, όπερ σημαίνει πως η πραγματοποίηση της οδηγίας θα περιλαμβάνει εκατοντάδες χιλιάδες απώλειες εργασίας.
Πάλι για όσο αφορά την Ιταλία, ενδεικτικά – κάτι που θα πρέπει να πολλαπλασιάσουμε με έναν σημαντικό Χ αριθμό για τα κοινοτικά δεδομένα – η ποσοτικοποίηση του κοστολογίου είναι και περίπλοκη και μάλλον πολύ υψηλή.
Με βάση τους υπολογισμούς της ACEA, της ευρωπαϊκής ένωσης παραγωγών αυτοκινήτων, το συνολικό κόστος για την μετάβαση σε αυτοκίνητα με μηδενικές εκπομπές, ανέρχεται σε 3.500 δισεκατομμύρια ευρώ.
Απ’ αυτά τα 3.500 τα 2.000 δις ευρώ θα είναι εις βάρος των ιδιοκτητών αυτοκινήτων υπό μορφή μεγαλύτερου κόστους του αυτοκινήτου και των υποδομών επαναφόρτισης.
Η ACEA, με βάση τους υπολογισμούς της, συγκεκριμενοποιεί το μεγαλύτερο κόστος των ηλεκτρικών και υβριδικών αυτοκινήτων σε σχέση με τα αυτοκίνητα βενζίνης και ντίζελ σε ένα ποσοστό των 20-30%.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο τα αυτοκίνητα. Αυτά είναι τα πιο «εύκολα»! Είναι και τα σπίτια, προπαντός τα σπίτια όπου το Green Deal θα έχει τις μεγαλύτερες και πιο οδυνηρές χρηματικές επιπτώσεις.
Η οδηγία για τα κατ΄ ευφημισμό Green σπίτια εισάγει μια roadmaps σε αναγκαστικά στάδια για την ενεργητική επαναβάθμιση των κτισμάτων. μεταξύ των άλλων υποχρεώσεων, βαρύ τίμημα προβλέπει η απαγόρευση, από το 2040 και μετά, εγκατάστασης καυστήρων που λειτουργούν με αέριο.
Η οδηγία παραπέμπει στα κράτη την συγκέντρωση χρηματοδοτήσεων και μέτρων υποστήριξης ώστε να μπορούν να πραγματοποιηθούν οι αναγκαίες επενδύσεις που θα «μετατρέψουν» το σύνολο των ακινήτων σε κτίρια με μηδέν εκπομπές έως το 2050.
Βέβαια μεγαλύτερο θα είναι το κόστος για εκείνα τα κράτη και πληθυσμούς όπου μεγάλο είναι το ποσοστό των ακινήτων στις κλάσεις F και G.
π.χ. στη Γαλλία αυτά τα ακίνητα αντιπροσωπεύουν το 21% του συνόλου των ακινήτων, ενώ στη Γερμανία το 45% και στην Ιταλία ακόμη περισσότερο το 63%! Στην Ελλάδα δεν γνωρίζουμε ποιο είναι αυτό το ποσοστό, ούτε και ξέρουμε εάν έγινε ως τώρα κάποια σχετική έρευνα/μελέτη. Πάντα επί παραδείγματος, με βάση τα ανωτέρω ποσοστά, μιλούν για ένα έξοδο μεταξύ 35.000 και 60.000 ευρώ για να αναπροσαρμοστεί ένα ακίνητο κατά μέσο όρο.
Είναι αναμφισβήτητο ότι χωρίς κατάλληλα, και όταν λέμε «κατάλληλα» εννοούμε «γενναιόδωρα» κοινοτικά κίνητρα, οι περισσότερες οικογένειες αφάνταστα θα δυσκολευτούν, αν δεν θα τους είναι κυριολεκτικά αδυνατον, για να αντιμετωπίσουν αυτά τα έξοδα, προκαλώντας έτσι ένα πολύ αρνητικό αποτύπωμα στην κατανάλωση και επομένως στη γενική οικονομία της χώρας.
Επ‘ αυτού στην Ιταλία υπενθυμίζουν πως το Superbonus 110% που η κυβέρνηση είχε πριν από καιρό θεσπίσει υπέρ των κατασκευών, έχει προκαλέσει στο δημόσιο χρέος μια «τρύπα» πάνω από 10 δις ευρώ.
Στην ομιλία της η ντερ Λάιεν αναφέρεται επίσης και σε μια προοπτική μείωσης των εκπομπών κατά 90% έως το 2040.
Κατά πόσο αυτό είναι ή δεν είναι εφικτό;
Στη πράξη για να πετύχουμε τιμές αυτού του μεγέθους θα πρέπει να χαμηλώνουμε τις εκπομπές κατά 11% κάθε χρόνο, δηλαδή με μια ταχύτητα 10 φορές μεγαλύτερη απ’ ό, τι έως τώρα!
Μάλλον ουτοπικό. Και φυσικά αυτή η πρόβλεψη της ντερ Λάιεν είναι μια ευχαριστήρια ανταπόκριση για τις ψήφους των Πρασίνων που επέτρεψαν στη κυρία αυτή να μείνει στην επιφάνεια για άλλη μια πενταετία.
Η ντερ Λάιεν όμως αναφέρθηκε και στην ενεργητική ουδετερότητα, κάτι που έχει άμεση σχέση με τις βιομηχανίες. Και εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Η ιδέα είναι να γίνει μέσα στο 2030 ό, τι δεν έγινε τα τελευταία 15 χρόνια.
Ουσιαστικά είναι άλλος ένας ζουρλομανδύας, τόσο που αμέσως η ευρωπαϊκή βιομηχανία είχε μια άκρως αρνητική αντίδραση. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά: τους πολίτες τους χειραγωγούμε όπως θέλουμε, τις βιομηχανίες όμως;! με τη δύναμη που έχουν…
Ήδη διάφορες βιομηχανίες μπήκαν σε συναγερμό – η τσιμεντοποιία, η χαλυβουργία, λ.χ. –: κρίσιμοι αρκούντως στρατηγικοί τομείς. Απ’ την άλλη, ήδη η αυτοβιομηχανία γονάτισε με την απολύτως βλακώδη ιδέα του «όλα ηλεκτρικά» που τα κράτη απολύτως άνοα επέβαλαν με αποτέλεσμα μια διπλή κατάρρευση: εκείνη της αποδοχής του ηλεκτρικού αυτοκινήτου, στη πράξη μια χρεοκοπία, και εκείνη της ίδιας της αυτοκινηστικής παραγωγής, με πολύ σημαντικές ζημιές στις εθνικές οικονομίες.
Η ντερ Λάιεν παρανοϊκά προτρέπει τους Κοινοτικούς σε δυσβάσταχτες θυσίες που στη πράξη δεν οδηγούν πουθενά. Βάζει όρους τρελούς. Θέτει προθεσμίες εξωφρενικές. Υπονοεί δράσεις ανέφικτες. Το μόνο συγκεκριμένο και αρκετά εύκολα υπολογίσιμο είναι το ασύλληπτο ποσό πληρωμής, το οποίο ωστόσο η ίδια, πονηρά, δεν προβλέπει, ούτε και προτείνει(!), αλλά οι ειδήμονες ανεβάζουν σε δυσθεώρητα ύψη για τους Κοινοτικούς «βάζοντας τους τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι»!
Προφανώς το ίδιο θα συμβαίνει και στα άλλα κράτη του φημισμένου(!) «δυτικού πολιτισμού», όλοι πολύ «ερωτευμένοι» με το «πράσινο» που φέρνει σε ορισμένους γνωστούς αλλά και άγνωστους πάμπολλα χρήματα διαφόρων χρωμάτων ως αντάλλαγμα μιας πραγματικής παγκόσμιας μπαρούφας.
Μένει να δούμε ποιες, εκτός από εκείνες της βιομηχανίας, θα είναι, εάν εκδηλωθούν, και οι διαφωνίες/ενστάσεις των πολιτών, οι τσέπες των οποίων πού δύσκολα αντέχουν κι άλλες αφαιμάξεις, μετά από εκείνες εξαιτίας του πανηλίθιου και εγκληματικού πολέμου της ΕΕ στη Ρωσία, που οι απερίσκεπτοι ταγοί της εξουσίας υπολογίζουν να επιβάλλουν σίγουρα οι ίδιο, εκ της θέσης τους,, μένοντας στο απυρόβλητο, ως συνήθως.
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Κρεσέντσιο
………………………………………………………………………………
Αναλύσεις
Κρίσιμες οι επόμενες ημέρες για επίθεση του Ιράν ή του Ισραήλ
Ο Σάββας Καλεντερίδης στην εκπομπή της Παρασκευής 1 Νοεμβρίου 2024
Θέματα Εκπομπής 1ης Νοεμβρίου 2024
1. Για εμβάθυνση των σχέσεων Ελλάδας-Ινδίας μίλησαν Μητσοτάκης-Μόντι
2. Κύπρος-Τουρκία: Η τουρκική κυβέρνησης σχεδιάζει γεωτρήσεις στις θαλάσσιες περιοχές του ψευδοκράτους το 2025 09:10
3. Κρίσιμες οι επόμενες ημέρες για επίθεση του Ιράν ή του Ισραήλ 20:40
4. ΗΠΑ: Στην «κόψη του ξυραφιού» ο προεκλογικός αγώνας 36:00
5. Ρωσία-Ουκρανία: Συνεχίζονται οι μάχες στα μέτωπα
Αναλύσεις
Το σιωνιστικό αδιέξοδο
Ο Νετανιάχου δεν αντιπροσωπεύει τον εαυτό του αλλά ένα αρχαίο σύστημα
Μπορούν οι Ισραηλινοί να σταματήσουν την αιώνια κλιμάκωση ή είναι καταδικασμένοι να συνεχίσουν μέχρι τον Αρμαγεδώνα;
Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ
Το συσσωρευμένο μίσος και το συσσωρευμένο τραύμα των δυο λαών ήταν και παραμένει τόσο μεγάλο ώστε και σήμερα να μην υφίσταται βιώσιμη λύση για ειρήνη στην περιοχή.
Γράφει ο Μανώλης Σκούληκας
Από την εποχή της Αιγυπτιακής και Βαβυλωνιακής δουλείας και της βίαιης Διασποράς, ο Εβραϊκός λαός έχει βιώσει ανείπωτες καταπιέσεις και διώξεις που έχουν αλλοτριώσει την ομαδική ψυχή του σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντιδρά εξίσου βίαια κατά την αδήριτη προσπάθειά του να διεκδικήσει μια γη για το Ισραηλινό έθνος. Η κλιμάκωση είναι συστημική επιταγή για τους Ισραηλινούς από την οποία δεν μπόρεσαν και πιθανώς δε θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαγούν.
Όταν στις αρχές τις δεκαετίας του 1920, ξεκίνησαν τα πρώτα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων εποίκων και κατοίκων της Παλαιστίνης, πολλοί διασώθηκαν από Άραβες γείτονες τους που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά από τις πόρτες των εβραϊκών οικογενειών και έκαναν τους ομόθρησκούς τους να οπισθοχωρήσουν. Όμως μέχρι το τέλος της δεκαετίας η κλιμακούμενη αντεκδίκηση από φανατικούς μουσουλμάνους που διεκδικούσαν την πατρίδα τους με τον μόνο τρόπο που τους έμενε εντός της άκριτα μεροληπτικής (υπέρ των Εβραίων) Αγγλικής επικυριαρχίας αλλά και της ακραίας Σιωνιστικής ακροδεξιάς στην Παλαιστίνη που αν και μειοψηφούσα, αποτελούσε το μόνο μέσο άμυνας στα μουσουλμανικά πογκρόμ, δεν θα άφηναν χώρο έκτοτε για μια ειρηνική λύση και συνύπαρξη.
Οι δολοφονίες του Σαντάτ, του Ραμπίν, όπως και η περιθωριοποίηση άλλων πολιτικών που προσπάθησαν για την ειρήνη, ενδεικνύουν ότι η πλειοψηφία των Εβραϊκών και Αραβικών πληθυσμών είτε δε θέλουν την ειρήνη είτε είναι εγκλωβισμένοι από τις ακραίες μειοψηφίες που έχουν σκοπό την εθνοκάθαρση ή και γενοκτονία των αντιπάλων τους.
Πως όμως ξεκίνησε όλη αυτή ακρότητα;
Ας θυμηθούμε τους Εβραίους στη Αίγυπτο που σύμφωνα με τη Βίβλο στέναζαν υπό το ζυγό του Φαραώ και δεν είχαν μια πατρίδα για να εδράσουν το έθνος τους. Όταν η Ερυθρά θάλασσα έκλεισε πίσω τους, ο μόνος δρόμος που τους έμενε ήταν εμπρός προς το άγνωστο μιας ακαθόριστης Θεϊκής υπόσχεσης, με μόνο τους όπλο την πίστη τους στο πεπρωμένο ενός περιούσιου λαού. Αν απομακρύνονταν από αυτήν την πεποίθηση ο όλεθρος θα ήταν άμεσος και αναπόφευκτος. Με την πλάτη στον τοίχο και καμένες όλες τις γέφυρες πολέμησαν με πολλούς λαούς -που σύμφωνα με τη Βίβλο γενοκτόνησαν- μέχρι να πετύχουν το αρχικά φαινομενικά ακατόρθωτο όνειρό τους- τη γη της Επαγγελίας. Αργότερα αντιστάθηκαν πέρα από κάθε λογική στους επικυρίαρχους τους μέσα από την ίδια πεποίθηση του περιούσιου λαού και την νοοτροπία των καμένων γεφυρών. Η υποταγή και η συνύπαρξη τους φαινόταν αδύνατη, ένα ανοσιούργημα απέναντι στη Διαθήκη του Θεού τους που απαιτούσε αποκλειστικότητα και υποσχόταν την περιούσια θέση. Όμως σαν αυτό-εκπληρούμενη προφητεία, σαν συστημική «κατάρα», η διασπορά επέπεσε για δεύτερη φορά μέσα από την σκληρή τιμωρία των Ρωμαίων επικυρίαρχων τους. Ο αυτοκράτορας Αδριανός τους διασκόρπισε σε όλη του την Αυτοκρατορία και έκτοτε εξαναγκάστηκαν να κρατούν τη θρησκευτική και εθνική τους ταυτότητα κάτω από ανείπωτες ταπεινώσεις και καταπιέσεις, σαν τις εποχές της σκλαβιάς στους Αιγυπτίους και τους Βαβυλωνίους. Αρκετοί αλλαξοπίστησαν υπό την πίεση αλλά οι υπόλοιποι ενδυναμώθηκαν μέσα από αυτήν την δοκιμασία αιώνων και κάθε χρόνο στο Γιομ Κιπούρ εύχονταν ο ένας στον άλλον: «Του Χρόνου στην Ιερουσαλήμ».
Μέχρι που η στιγμή ήρθε. Με την υποστήριξη των σιωνιστών τραπεζιτών του Λονδίνου, ο εποικισμός της Παλαιστίνης ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι κατατρεγμένοι Εβραίοι της Ουκρανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης του μεσοπολέμου έφτασαν και αυτοί στη Γη της επαγγελίας με καμένες τις γέφυρες πίσω τους. Συνάντησαν πάλι πογκρόμ και ρατσισμό από ένα λαό που έβλεπε τη χώρα του να εποικίζεται χωρίς καμμιά προστασία από τους Οθωμανούς και κατόπιν Άγγλους επικυρίαρχους του. Αν και η συντριπτική πλειοψηφία των εποίκων και των πολιτικών του ήταν προοδευτικοί κεντροαριστεροί που απλά ήλπιζαν σε μια ειρηνική συνύπαρξη, η άμετρη εποικιστική πολιτική και η τραγική κατάσταση των παλαιστινίων της εποχής που είχαν υποστεί ένα φρικτά πολύνεκρο λιμό κατά τον Α’ΠΠ δεν αφήσαν πολλές ελπίδες για μια τέτοια έκβαση και σύντομα οι αντεκδικήσεις από τις αντίπαλες ριζοσπαστικές/εθνικιστικές μερίδες των δυο λαών είχαν κλείσει οριστικά αυτήν την πόρτα.
Το 1930, η εναλλακτική να αποικισθεί μόνο η Γαλιλαία δεν ήταν ούτε και αυτή βιώσιμη καθώς δεν έλυνε το πρόβλημα της ιερής πόλης της Ιερουσαλήμ που διεκδικείτο και από τους δυο λαούς, δεν εξασφάλιζε και πάλι πληθυσμιακή πλειοψηφία των Εβραίων ακόμα και σε αυτή τη μικρή περιοχή χωρίς μια εθνοκάθαρση που εκείνη την εποχή ήταν αδύνατη, ενώ δεν εξασφάλιζε την ειρηνική συνύπαρξη του κράτους της Γαλιλαίας με τους εχθρικούς Άραβες γείτονές του.
Έτσι, οι Εβραίοι βρέθηκαν πάλι με καμένες τις γέφυρες πίσω τους. Η μόνη τους ελπίδα ήταν να πολεμήσουν μέχρι τέλους για να αποκτήσουν ένα κράτος στη Γη της Επαγγελίας, ακριβώς όπως το είχαν κάνει οι πρόγονοι τους. Η αντισημιτική στάση της Χιτλερικής Ευρώπης και η τραγική αποκάλυψη του Ολοκαυτώματος σφράγισαν την απόφαση τους αυτή και το πνεύμα της Μασάντα («Ποτέ ξανά») όπλισε τους νέους εποίκους που κατέκλυσαν το μεταπολεμικό Ισραήλ με την ιδιά ζέση που κατέκλυζε τους προγόνους τους έναντι των Φιλισταίων (από όπου κατά τραγική ειρωνεία έχει λάβει το όνομα της η Παλαιστίνη)
Απομονωμένοι και υπερφαλαγγισμένοι από παντού οι Εβραίοι πολέμησαν και δεν σταμάτησαν να πολεμούν μέχρι την τελική τους νίκη. Αυτή η ακραία συστημική τους θέση τους στερεί την πιθανότητα ειρηνικής συνύπαρξης και τους στοιχίζει τόσο στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων όσο και στις ειρηνικές περιόδους αλλά όσο νιώθουν ακόμα τα άρματα του Φαραώ να τους καταδιώκουν δεν θα σταματήσουν να εκδραματίζουν το ρόλο του πρόμαχου ενός «περιούσιου λαού».
Αναλύσεις
Τι θα σημάνει για την Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο μια εκλογή Τράμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ;
Ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ μπορεί να έχει σεισμικές επιπτώσεις και να οδηγήσει σε “ντόμινο” αλλαγών σχεδόν παντού
Ποιά είναι η “ατζέντα” που εκφράζει ο Τράμπ, αλλά συγκροτεί ένα πολύ ισχυρό “μέτωπο” μέσα στην Αμερικανική κοινωνία, με φιλοδοξίες να κυριαρχήσει στην αμερικανική πολιτική συνολικά;
Ενδεχόμενη εκλογή Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές μπορεί να έχει σεισμικές επιπτώσεις και να οδηγήσει σε “ντόμινο” αλλαγών όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σχεδόν παντού
Του Θανάση Κ.
Τι θα σημάνει για την Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως, τον δυτικό, μια εκλογή Τράμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ;
Ασφαλώς, τίποτα δεν είναι “βέβαιο”.
Όλοι συμφωνούν, ωστόσο, ότι είναι πολύ πιθανό πια.
Τι θα σημάνει κάτι τέτοιο;
Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι τα συμφέροντα των χωρών, ιδιαίτερα των Μεγάλων Δυνάμεων, δεν αλλάζουν όταν επέρχεται κυβερνητική αλλαγή.
Αυτό γενικά είναι σωστό, αλλά έχει και σημαντικές εξαιρέσεις. Ιδιαίτερα όταν μια «κυβερνητική αλλαγή» συνιστά σοβαρή ανατροπή υπαρχουσών συσχετισμών μέσα στη χώρα, οδηγεί σε μετατόπιση γεωπολιτικών ισορροπιών στο διεθνές σκηνικό – κι αυτά τα δύο μαζί δημιουργούν μια σοβαρή “τομή” σε σχέση με το παρελθόν…
Η Γερμανία δεν ήταν ίδια μετά τον Μπίσμαρκ, ούτε μετά την εκθρόνιση του Κάϊζερ (την επαύριο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου),
η Γαλλία δεν ήταν η ίδια μετά τον Ντεγκώλ,
η Βρετανία δεν ήταν η ίδια μετά τη Θάτσερ,
η Αμερική δεν ήταν η ίδια μετά τον Ρέηγκαν,
η Ισπανία δεν ήταν η ίδια μετά τον Φράνκο,
η Περσία δεν ήταν η ίδια μετά τον Σάχη,
η Ρωσία δεν ήταν η ίδια μετά την αναρρίχηση του Πούτιν στην εξουσία,
η Κίνα δεν ήταν η ίδια μετά τον Μάο,
η Τουρκία δεν ήταν η ίδια μετά την επικράτηση του Ερντογάν
και η Ελλάδα δεν ήταν η ίδια μετά το 1974…
Αλλού οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από εσωτερικές επαναστάσεις ή καθεστωτικές ανατροπές, αλλού έγιναν πιο ειρηνικά και ομαλά, όμως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μικρές, μεσαίες και μεγάλες χώρες άλλαξαν ουσιωδώς και την εσωτερική του λειτουργία και την εξωτερική τους συμπεριφορά.
Και, όταν μιλάμε πλέον για «υπερδυνάμεις», μεγάλες εσωτερικές ανατροπές, συχνά σηματοδότησαν σεισμικές αλλαγές και στον υπόλοιπο κόσμο…
Κάποιες φορές προχώρησαν σε δραστικές αλλαγές συμμαχιών, κάποιες άλλες σε μετατοπίσεις ενδιαφέροντος και προτεραιοτήτων, αλλά δεν είναι σπάνιο, καθώς εξελίσσονται, ωριμάζουν, δυναμώνουν ή παρακμάζουν μεγάλες δυνάμεις να ορίζουν πολύ διαφορετικά το εθνικό τους συμφέρον – ιδιαίτερα σε σχέδη με «τρίτες χώρες»…
Και μια τέτοια αλλαγή είναι πιθανό να σηματοδοτήσει ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ στην Αμερικανική Προεδρία…
* Πρώτον, θα πρόκειται για πολύ σπάνια εκλογή του ίδιου προσώπου για δεύτερη, ΜΗ συνεχόμενη, φορά στην Αμερικανική Προεδρία. Ο μόνος Αμερικανός Πρόεδρος μέχρι σήμερα, που εξελέγη μια φορά, ύστερα έχασε την επανεκλογή του κι ύστερα επανεξελέγη για δεύτερη φορά, ήταν ο Grover Cleveland – υπήρξε ο 22ος Πρόεδρος των ΗΠΑ (1885-89), και ο 24ος Πρόεδρος των ΗΠΑ (1893-97).
Αν το καταφέρει ο Τράμπ τώρα, θα είναι η δεύτερη φορά, σε μιαν ιστορική πορεία 225 ετών…
* Επίσης, ο Τράμπ ηγείται πλέον ενός Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που έχει μετεξελιχθεί σε αληθινό λαϊκό Κόμμα, όχι πλέον Κόμμα “των ελίτ και των προνομιούχων”, όπως ήταν για πολλές δεκαετίες.
Τον στηρίζουν κυρίως τα μεσαία στρώματα στις ΗΠΑ, κυρίως της Αμερικανικής ενδοχώρας, έξω από τις χαώδεις μεγαλουπόλεις (Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο κλπ.) της δυτικής και της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ.
Εκφράζει όσους αντιτίθενται στην «παγκοσμιοποίηση», για την ακρίβεια όσους αντιτίθενται στη υποταγή της αμερικανικής κοινωνίας στο «όραμα» και τις ντιρεκτίβες της «παγκόσμιας διακυβέρνησης».
Στην πραγματικότητα τον Τράμπ στηρίζουν όσοι πιστεύουν σε ένα “εθνοκεντρικό” και “πολυκεντρικό” διεθνές σύστημα, κι όχι στην υποταγή σε ένα παγκόσμιο «ιερατείο» των “αφανών ισχυρών” (τύπου World Economic Forum με έδρα το Νταβός) …
Τα τελευταία χρόνια την “παγκοσμιοποίηση” την αμφισβήτησαν δύο κινήματα στη Δύση. Ένα με αριστερές καταβολές, ενάντια στον “νεοφιλελευθερισμό”, κι ένα με δεξιό πρόσημο ενάντια στην παράνομη μετανάστευση και στη woke κουλτούρα…
Στην περίπτωση του Τράμπ αυτά τα δύο συνενώθηκαν και δημιούργησαν μια δυναμική που αγκάλιασε ολόκληρη τη μεσαία τάξη απ’ άκρου εις άκρον την Αμερικανικής Ομοσπονδίας…
Κι έτσι πολλοί Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί του παρελθόντος συσπειρώθηκαν πλέον με την Δημοκρατική υποψήφια Κάμαλα Χάρις (όπως ο πρώην Πρόεδρος Μπους και ο υπουργός του Άμυνας Ντίκ Τσέϊνι), αλλά και πολλοί επώνυμοι Δημοκρατικοί βγήκαν ανοιχτά υπέρ του Τράμπ -όπως η Τulsi Gabbard, πρώην αντιπρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος και βουλευτής από τη Χαβάη, ο Ρόμπερτ Κέννεντυ junior, η πρώην σύμβουλος του Προέδρου Κλίντον για τα “γυναικεία ζητήματα” Naomi Woolf κλπ.
Για να μην αναφερθούμε στον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία Εlon Mask, ο οποίος το 2020 είχε στηρίξει πολιτικά και οικονομικά τους Δημοκρατικούς και τώρα πέρασε με τον Τράμπ…
* Τρίτον, ενώ κατά την πρώτη Προεδρική του θητεία (2017-2021) ο Τράμπ δεν έλεγχε ούτε το ίδιο το Κόμμα του (με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλές τριβές ακόμα και με υπουργούς του), σήμερα το ελέγχει απόλυτα.
Οι λεγόμενοι RINO’s (Republican In Name Only) δηλαδή μόνον “κατ’ όνομα Ρεπουμπλικάνοι”, έχουν πλήρως περιθωριοποιηθεί και στο Κόμμα και στη Γερουσία και στο Κογκρέσο.
Ακόμα, όχι μόνο έλεγξε το Κόμμα του εσωτερικά, αλλά κατάφερε να το δυναμώσει σε μια σειρά από “κρίσιμες” Πολιτείες, όπως η Αϊόβα, το Οχάϊο, η Φλόριντα, το Τέξας (τώρα μάλλον και η Νεβάντα) οι οποίες πέρασαν σταθερά πια στους Ρεπουμπλικάνους, ενώ το ενίσχυσε σημαντικά και σε μια σειρά από άλλες Πολιτείες που ήταν για χρόνια “προπύργια” των Δημοκρατικών και όπου η μάχη είναι πλέον αμφίρροπη (Γουισκόνσιν, Μίσιγκαν, Πενσυλβάνια – τις οποίες το 2016 τις κέρδισε οριακά ο Τράμπ, το 2020 τις έχασε οριακά και τώρα τις διεκδικεί με σοβαρές πιθανότητες).
Άρα ο Τράμπ έχει ενισχύσει την εσωτερική ενότητα αλλά και την απήχηση του Κόμματός του απ’ άκρου εις άκρον…
Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι αυτή τη φορά έχει και στελέχη που υποστηρίζουν την ατζέντα του, έτοιμα να στελεχώσουν τις κυβερνητικές θέσεις. Αντίθετα απ’ ό,τι συνέβη την προηγούμενη φορά, όταν τα περισσότερα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που τέθηκαν στη διάθεσή του ήταν RINO’s, δηλαδή ΔΕΝ συμφωνούσαν με την “ατζέντα Τράμπ” (την οποία και ο ίδιος δεν είχε τότε απόλυτα ξεκάθαρη στο μυαλό του…)
* Ποιά είναι όμως η “ατζέντα” που εκφράζει σήμερα ο Τράμπ, αλλά συγκροτεί ένα πολύ ισχυρό “μέτωπο” μέσα στην Αμερικανική κοινωνία, με φιλοδοξίες να κυριαρχήσει στην αμερικανική πολιτική συνολικά;
— Η αντίθεση στην παράνομη μετανάστευση. Και η αποφασιστική αντιμετώπισή της…
— Η πλήρης αντίθεση προς την woke κουλτούρα.
— Η αντίθεση στην “βιαστική ενεργειακή μετάβαση” και στην εσπευσμένη κατάργηση των υδρογονανθράκων.
— Η αντίθεση στην υπερβολικά “παρεμβατική” εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που ανοίγει μέτωπα σε όλο τον κόσμο περισσότερα απ’ όσα αντέχει η Αμερική και συνασπίζει τους αντιπάλους της Αμερικής εναντίον της…
— Η αντιμετώπιση της “δημοσιονομικής εκτροπής” που εκτοξεύει το χρέος και προεξοφλεί νέα φορολογικά βάρη και οικονομική στασιμότητα για το μέλλον…
— Η αποκατάσταση πιο “δίκαιων” σχέσεων διεθνούς εμπορίου με τις ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις του υπόλοιπου κόσμου και η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της Αμερικανικής Οικονομίας…
Η δραστική αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης συνδέεται και με το κρίσιμο ζήτημα της εσωτερικής ασφάλειας και της εγκληματικότητας. Που βρίσκεται σε έξαρση σχεδόν σε όλες τις δυτικές χώρες και που πλήττει κυρίως τις μεσαίες τάξεις και τα λαϊκά στρώματα.
Η απόρριψη της “βιαστικής πράσινης μετάβασης” φιλοδοξεί να λύσει το πρόβλημα της ενεργειακής φτώχειας, της ακρίβειας που πλήττει τα νοικοκυριά και της φθίνουσας ανταγωνιστικότητας που κλείνει τις επιχειρήσεις. Με άμεση απελευθέρωση κοιτασμάτων και αγωγών υδρογονανθράκων που είχαν απαγορευτεί επί Προεδρίας Μπάϊντεν (drill, baby, drill…)
Η αντιμετώπιση της woke κουλτούρας φιλοδοξεί να εξουδετερώσει ακρότητες που απειλούν την παραδοσιακή – “πυρηνική” – οικογένεια και διχάζουν την κοινωνία.
Η αντιμετώπιση της “δημοσιονομικής εκτροπής” ουσιαστικά σηματοδοτεί μείωση-αναδιάρθρωση δαπανών και ταυτόχρονη μείωση φόρων, ώστε και η ανταγωνιστικότητα να ενισχυθεί και η ακρίβεια να υποχωρήσει…
Τέλος η μείωση του στρατιωτικού παρεμβατισμού της Αμερικής στον υπόλοιπο κόσμο μαζί με την αποκατάσταση “δίκαιων” συνθηκών διεθνούς εμπορίου φιλοδοξεί να αποκαταστήσει τον ηγετικό ρόλο της Αμερικής με λιγότερες – και πιο στοχευμένες” δαπάνες. Και κυρίως να μην επιδοτούν οι ίδιες οι ΗΠΑ τους εμπορικούς ανταγωνιστές τους (π.χ. την Ευρώπη) και να μην χρηματοδοτούν εμμέσως οι ΗΠΑ τους ανερχόμενους αντιπάλους τους (π.χ. της Κίνα)
* Τα περισσότερα από τα στοιχεία αυτής της ατζέντας (με εξαίρεση το τελευταίο) τα υιοθετεί πλέον όλο και μεγαλύτερο πολιτικό φάσμα στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο:
Στην Ευρώπη δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω από την Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, την Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία, τον Βιμ Βίλντερς στην Ολλανδία, τον Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, τον Pier Poilievre τον ανερχόμενο ηγέτη στον Καναδά, των Friendrich Merz στη Γερμανία και μια σειρά από κυβερνητικά κόμματα στην Ευρώπη που ήδη βρίσκονται στην εξουσία, αλλά νοιώθουν να “ασφυκτιούν” υπό το “ευρωκατεστημένο” των Βρυξελλών (Σουηδία, Φιλανδία, Σλοβακία κλπ.)
Για όλους αυτούς η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και της woke κουλτούρας, καθώς και το φρενάρισμα της “βεβιασμένης πράσινης μετάβασης” είναι ουσιώδη στοιχεία του προγράμματός τους. Αλλά προσκρούουν στο “δυτικό κατεστημένο” των χωρών τους. Το οποίο, αν εκλεγεί ο Τράμπ στις ΗΠΑ κι εφαρμόσει την ατζέντα του, θα αποδυναμωθεί! Κι αυτό θα ενισχύσει και τις δικές τους πιθανότητες, είτε να έλθουν στην εξουσία των χωρών τους μιαν ώρα αρχύτερα, είτε να εφαρμόσουν πολιτικές που σήμερα δεν μπορούν…
Ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ μπορεί να έχει σεισμικές επιπτώσεις και στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο! Και να οδηγήσει σε “ντόμινο” κυβερνητικών αλλαγών σχεδόν παντού. Πολύ περισσότερο, που σε πολλές δυτικές χώρες (όπως στον Καναδά, την Γερμανία και τη Γαλλία, για παράδειγμα) οι κυβερνήσεις τους είναι ετοιμόρροπες, είτε υφέρπει ήδη ακυβερνησία…
Μια ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ στην Προεδρία, ιδιαίτερα αν συνοδεύεται από επικράτηση των Ρεπουμπλικανών και στη Γερουσία (που μοιάζει ιδιαίτερα πιθανή σήμερα) ή και επικράτησή τους και στη Βουλή (που μοιάζει λιγότερο πιθανή, ωστόσο) θα οδηγήσει σε νέα “μεγάλη ευθυγράμμιση” (major realingnement) στη Δύση. Αλλά και πέραν αυτής…
— Με άμεση επίπτωση στον Ρωσο-Ουκρανικό Πόλεμο, όπου η Δύση, υπό νέα ηγεσία πλέον, θα επιδιώξει μάλλον “ιστορικό συμβιβασμό” με τη Ρωσία…
— Με επιπτώσεις στη Μέση Ανατολή, επίσης, όπου η νέα Αμερικανική ηγεσία θα επιδιώξει να επαναφέρει τις “Συμφωνίες του Αβραάμ” (που είχαν ξεκινήσει επί Τράμπ) και να δημιουργήσει τη “μεγάλη συμμαχία” ανάμεσα στο Ισραήλ, τα κοσμικά Αραβικά καθεστώτα και τον Δυτικό κόσμο, ενάντια στον Ισλαμικό φονταμενταλισμό (Σουνιτικό και Σιιτικό).
— Αλλά και με απώτερες επιπτώσεις στην αντιμετώπιση της Κίνας και την επανα-προσέγγιση με την Ινδία, ώστε να αποδυναμωθεί ο “Ευρωασιατισμός” που στρέφεται όλο και περισσότερο κατά της Δύσης.
— Στην περιοχή μας, ιδιαίτερα, η εγγύτητα Τράμπ-Νετανιάχου μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα οδυνηρή για τον Ερντογάν. Ο οποίος πέρα από την οξύτατη αντιπαράθεσή του με το Ισραήλ, έχει προσχωρήσει και στον “Ευρωασιατισμό” – πράγμα που ανέχεται παθητικά η τωρινή αμερικανική ηγεσία, αλλά μάλλον ΔΕΝ θα το ανεχθεί εύκολα μια νέα διακυβέρνηση Τράμπ.
Το νεοφιλελεύθερο “δυτικό κατεστημένο” των τελευταίων ετών, έκανε τραγικά λάθη ή επέδειξε δραματικές ανεπάρκειες.
Και η ζημιά που έγινε δεν διορθώνεται εύκολα.
Όπως αποδείχθηκε, ΔΕΝ ήταν και πολύ…”φιλελεύθερο”! Στηρίχθηκε σε πρωτοφανείς προσπάθειες φίμωσης αντίθετων απόψεων (που συλλήβδην χαρακτηρίζονταν “ακροδεξιές”) και σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων – χώρια που συχνά εναγκαλίστηκε ακραίες-woke αντιλήψεις…
[Δείτε μόνο τι κατήγγειλε πρόσφατα ο Mark Zukerberg της παγκόσμιας πλατφόρμας Facebook]
Δεν ήταν ούτε ιδιαίτερα “νέο”! Προσχώρησε σε “προ-νεωτερικές” λογικές αμφισβήτησης των εθνικών κρατών και των εθνικών συνόρων που θυμίζουν περισσότερο την “Ιερά Συμμαχία” του 19ου Αιώνα…
Σε κάθε περίπτωση ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ θα αποτελέσει την απαρχή της ιστορικής προσαρμογής της Δύσης σε ένα κόσμο πιο “πολυκεντρικό” και πιο “εθνοκεντρικό”.
Όσοι νόμιζαν ότι βρίσκονται στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας” μπορεί να βρεθούν μπροστά σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις…
-
Γενικά θέματα2 εβδομάδες πριν
Τί είναι αυτά τα μυστηριώδη φωτεινά στίγμα στον ουρανό της Κύπρου;
-
Διεθνή2 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστικές εικόνες με τον νεκρό ηγέτη της Χαμάς (ΦΩΤΟ)
-
Αναλύσεις2 εβδομάδες πριν
Η Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
-
Video4 εβδομάδες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Άμυνα4 εβδομάδες πριν
Έτοιμος σε 3 χρόνια ο ελληνικός Σιδερένιος Θόλος! Πόσο θα κοστίσει;
-
Άμυνα4 εβδομάδες πριν
Έτοιμη η «πρώτη» Belharra
-
Αναλύσεις4 εβδομάδες πριν
Πιέσεις στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση να ανοικτούν τα πρακτικά της Δίκης των Ελλήνων που εκτελέστηκαν στην Αμάσεια το 1921
-
Video3 εβδομάδες πριν
Ανατριχιαστική ομιλία Μπακασέτα πριν βγει η Εθνική στο Γουέμπλεϊ: “Να θυσιαστούμε για να τιμήσουμε τον Μπάλντοκ”