Ακολουθήστε μας

Αναλύσεις

Αναστάσιος Λαυρέντζος για Μεταναστευτικό: Τί επιδιώκει η Τουρκία μέσω της πληθυσμιακής αλλοίωσης της Ελλάδας

Δημοσιεύτηκε στις

Ευθύνη των σημερινών Ελλήνων είναι να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη και να μην αποτελέσει η γενιά τους το τέρμα μιας μεγάλης ιστορικής διαδρομής.

Του Αναστάσιου Λαυρέντζου

Στα δύο προηγούμενα άρθρα αυτού του αφιερώματος για το μεταναστευτικό, παρουσιάστηκε η τρέχουσα εικόνα των μεταναστευτικών ροών που καταφθάνουν στην Ελλάδα και δόθηκε ένα περίγραμμα της διαδικασίας διαχείρισης αυτών των ροών. Πρόκειται για μια διαδικασία που σε μεγάλο βαθμό μας έχει επιβληθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και καταλήγει στον συστηματικό εποικισμό της Ελλάδας από αφροασιατικούς πληθυσμούς.

Όπως αναφέραμε ήδη, βάσει της Συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας του 2016 για το μεταναστευτικό, η Ελλάδα διαθέτει ένα δυνατό χαρτί που όμως δεν χρησιμοποίησε έως τώρα. Η δυνατότητα αυτή αφορά τη ρήτρα επιστροφής στην Τουρκία των μεταναστών «που δεν αιτούνται άσυλο ή η αίτηση των οποίων κρίνεται αβάσιμη ή απαράδεκτη».

Η Ελλάδα γίνεται χώρα πολυπολιτισμική

Η αδυναμία της Ελλάδας να διεκδικήσει την εφαρμογή της ρήτρας επανεισδοχής αποτελεί μια ακόμη έκφανση του παράδοξου η Ελλάδα να είναι η χώρα που ομνύει στο διεθνές δίκαιο, αλλά που τελικά δεν διεκδικεί την εφαρμογή του για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Το κόστος όμως εν προκειμένω είναι κάτι πολύ περισσότερο από τη βλάβη κάποιων συμφερόντων. Είναι η μεταλλαγή της ίδιας της υπόστασης της χώρας και η απώλεια της κοινωνικής της συνοχής.

Όταν βεβαίως κάποιος αναλαμβάνει μια υποχρέωση, ο αναλαβών βρίσκει και τρόπους να το δικαιολογήσει. Έτσι ο Πρωθυπουργός είπε στη Βουλή ότι είναι υπερήφανος να πηγαίνει στις παρελάσεις και να βλέπει «μια κοινωνία η οποία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική, σιγά σιγά» (Πρακτικά Βουλής, 04/10/2019, σελ. 3020).

Το γιατί βεβαίως είναι επιθυμητό η Ελλάδα να αφεθεί στις παράνομες μεταναστευτικές ροές που άλλοι μας στέλνουν και άλλοι μας εγκλωβίζουν εδώ, δεν μας το εξηγεί κανείς. Επίσης κανείς δεν μας εξηγεί γιατί μια χώρα που είναι φορέας παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς και μήτρα των αξιών του δυτικού πολιτισμού πρέπει να χάσει την πολιτιστική της ιδιοπροσωπία και να κατοικηθεί από ένα αμάλγαμα αφροασιατικών πληθυσμών, οι οποίοι στην πλειονότητά τους συρρέουν στη χώρα, χωρίς καν να την έχουν ως τελικό τους προορισμό.

Να διευκρινίσουμε εδώ ότι κανείς δεν ζητά η Ελλάδα να είναι μια χώρα ερμητικά κλειστή στα ταλέντα άλλων χωρών. Ούτε είναι στην παράδοσή μας η άρνηση βοήθειας σε όσους πραγματικά την χρειάζονται. Όμως είναι άλλο πράγμα μια ελεγχόμενη μετανάστευση και άλλο πράγμα να αποκτάς μαζικά ετερόκλητους πληθυσμούς επειδή άλλοι το επιδιώκουν, και μάλιστα με τρόπο και σε βαθμό που οδηγεί στην αποσύνθεση της ιστορικά διαμορφωμένης σου ιδιοπροσωπίας.

Όλες αυτές πάντως οι αναφορές περί «πολυπολιτισμικότητας», την οποία κάποιοι αποθεώνουν στη Δύση αλλά ξεχνούν να την προστατεύσουν στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, είναι μάλλον ηθελημένα απλοϊκές προσεγγίσεις. Προσεγγίσεις οι οποίες δεν λαμβάνουν ούτε καν υπ’ όψιν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες με την ορατή αδυναμία τους να ενσωματώσουν ακόμη και μεταναστευτικούς πληθυσμούς δεύτερης και τρίτης γενιάς.

Τι επιδιώκει η Τουρκία

Υπάρχουν βεβαίως και οι αναφορές ότι οι μετανάστες θα μας λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα, με το οποίο δυστυχώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν ασχολήθηκε ποτέ σοβαρά. Όμως εκεί προκύπτουν άλλα ερωτήματα: Άραγε έχουμε αναθέσει στην Τουρκία να μας λύσει το δημογραφικό μας πρόβλημα και να επιλέξει για εμάς τον πληθυσμό που θα έχει μελλοντικά η Ελλάδα;

Αν κάποιοι υπονοούν κάτι τέτοιο ή δεν ενοχλούνται από μια τέτοια προοπτική, ας μπουν στον κόπο να διαβάσουν το βιβλίο του Νταβούτ Νταβούτογλου «Το στρατηγικό βάθος», στο οποίο ο Τούρκος πρώην Υπουργός Εξωτερικών αναφέρει ρητώς (σελ. 200), ότι ήταν λάθος της Τουρκίας να εκκενώσει τα Βαλκάνια από μουσουλμανικούς πληθυσμούς μετά την ήττα της στους Βαλκανικούς πολέμους. Σαφής πρόθεση λοιπόν της Τουρκίας είναι να ενισχύσει τις σχέσεις της με τους ομόθρησκους προς αυτήν πληθυσμούς, οι οποίοι βρίσκονται ήδη ή θα εγκατασταθούν μελλοντικά στη Βαλκανική. Αυτούς τους πληθυσμούς η νεοοθωμανική Τουρκία τους βλέπει ως ένα πολιτιστικό και πολιτικό προγεφύρωμα για την επιστροφή της στα Βαλκάνια.

Και για να μην έχουμε αμφιβολίες, ο Νταβούτογλου μας ξεκαθαρίζει ότι απώτερη επιδίωξη της Τουρκίας είναι να δημιουργηθεί ένα διεθνές νομικό πλαίσιο που θα της «παρέχει το δικαίωμα παρέμβασης στα ζητήματα που αφορούν τις μουσουλμανικές μειονότητες των Βαλκανίων», διότι όπως προσθέτει, «η νομιμότητα της επέμβασης στην Κύπρο, που αποτελεί ένα εντυπωσιακό παράδειγμα στη σύγχρονη εποχή, κατέστη δυνατή εντός ενός τέτοιου ειδικού νομικού πλαισίου».

Αντικατάσταση πληθυσμού

Για όποιον θέλει να σκεφτεί ελεύθερα τί συνεπάγονται όλα αυτά σε ένα βάθος χρόνου, το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Στο πρώτο εξάμηνο του 2024, περίπου 20.000 μετανάστες έλαβαν άσυλο, ενώ άλλοι τόσοι δεν πήραν άσυλο αλλά στην πλειονότητά τους θα παραμείνουν στην Ελλάδα ή θα μας επιστραφούν από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όταν επιχειρήσουν να πάνε σε αυτές. Αυτή είναι η τρέχουσα εικόνα. Λίγο πολύ όμως είναι ενδεικτική του τί συμβαίνει και του τί θα συμβαίνει στα επόμενα χρόνια.

Από την άλλη πλευρά, ο γηγενής ελληνικός πληθυσμός μειώνεται με έναν ρυθμό που υπερβαίνει τα 30.000 άτομα στο εξάμηνο. Με βάση τα πιο πρόσφατα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2022 η μείωση του γηγενούς ελληνικού πληθυσμού λόγω της αριθμητικής υπεροχής των θανάτων έναντι των γεννήσεων υπερέβη τις 65 χιλιάδες άτομα. Δηλαδή το 2022 χάθηκε μια μεγάλη επαρχιακή πρωτεύουσα του μεγέθους της Αλεξανδρούπολης και αυτό δεν συνέβη για πρώτη φορά. Από το 2009 έως σήμερα έχουν χαθεί περισσότεροι από 576 χιλιάδες Έλληνες λόγω της υπογεννητικότητας, και αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες έχουν φύγει στο εξωτερικό, λόγω της χρεοκοπίας και της φτωχοποίησης που αυτή επέφερε.

Οι δύο παραπάνω διεργασίες οδηγούν νομοτελειακά στη ριζική μεταβολή του πληθυσμού της χώρας και αναπόφευκτα και της ίδιας της φυσιογνωμίας της σε έναν ορίζοντα όχι πολύ μακρύτερο της εικοσαετίας. Είμαστε δηλαδή αντιμέτωποι με μια ιστορική μετάβαση, η οποία οδηγεί στο τέλος της τη νεοελληνική κοινωνία όπως την γνωρίσαμε στα τελευταία 200 χρόνια. Και οι συνέπειες μιας τέτοιας αλλαγής θα είναι αναπόφευκτα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους, που δύσκολα θα μπορεί κανείς να τις διαχειριστεί, ακόμη κι αν έχει από τώρα κάποιο σχέδιο για όλα αυτά που έρχονται. Πόσο μάλλον βέβαια, όταν δεν υπάρχει κανένα σχέδιο και απλώς έχουμε αφεθεί στις εξελίξεις να μας πάνε όπου αυτές θέλουν και όπου τις κατευθύνουν εκείνοι που τις διαμορφώνουν.

Τα κρίσιμα ερωτήματα

Πέρα λοιπόν από τα όποια τρέχοντα ή επείγοντα προβλήματα αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, το μείζον ερώτημα το οποίο καλείται να απαντήσει, είναι τί είδους χώρα θα είναι η Ελλάδα το 2050. Διότι μια χώρα που θα συνεχίσει να εποικίζεται με πληθυσμούς από όλα τα σημεία του ορίζοντα και από κάθε κρίση που συμβαίνει στον ευρύτερο περίγυρο, είναι σίγουρο ότι σε μερικές δεκαετίες δεν θα είναι η Ελλάδα που γνωρίζουμε.

Θα πρέπει λοιπόν τώρα και όχι αργότερα να απαντήσουμε σε μερικά θεμελιώδη ερωτήματα. Κατ’ αρχάς, θέλουμε να συμβεί μια τέτοια μεταβολή; Ποιες συνέπειες θα έχει αυτή; Θα μπορούμε άραγε να τις διαχειριστούμε ή μήπως τα παιδιά μας θα υποχρεωθούν να κάνουν μια σειρά από συμβιβασμούς, επειδή εμείς αφήσαμε τα πράγματα στην τύχη τους; Πόσο σημαντικό είναι άραγε να χαθεί η κοινωνική συνοχή και μάλιστα κατά έναν τρόπο που δεν θα γίνει ομοιόμορφα ή ομαλά, αλλά με την μάλλον απότομη και μαζική προσθήκη ετερόκλητων πληθυσμών που θα διαφέρουν σημαντικά στο αξιακό τους πλαίσιο από τον υπάρχοντα γηγενή πληθυσμό;

Σε αυτή τη συζήτηση επίσης, δεν καλούμαστε να εξετάσουμε μόνο το τί θα συμβεί. Πρέπει να δούμε το πώς και με τί ρυθμό θα συμβεί. Διότι αν οι ρυθμοί αυτών που έρχονται, υπερβαίνουν κάποια όρια (είτε ως ρυθμοί αφίξεων είτε ως ρυθμοί γεννήσεων), τότε δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα ενσωματώσουν τους συρρέοντες πληθυσμούς (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό), αλλά αυτοί που θα ενσωματώσουν ή θα αφομοιώσουν εμάς.

Οι κίνδυνοι της πληθυσμιακής μετάλλαξης

Τί σημαίνουν άραγε όλα αυτά για την εσωτερική ασφάλεια; Οι κοινωνικές αναταραχές που σημειώνονται κατά καιρούς στη Γαλλία, οι συγκρούσεις που σημειώθηκαν πρόσφατα στη Βρετανία μετά τη δολοφονία τριών κοριτσιών στο Σάουθπορτ από άτομο μεταναστευτικής καταγωγής, η αύξηση της εγκληματικότητας στη Σουηδία, η οποία ώθησε τον Σουηδό Πρωθυπουργό να πει ότι πιθανώς θα χρειαστεί η επέμβαση του στρατού για να επιβληθεί η τάξη σε περιοχές όπου επικρατεί η ανομία, είναι απλώς μερικά δείγματα των προβλημάτων συμβίωσης πληθυσμιακών ομάδων που διαφέρουν ριζικά ως προς την κοσμοαντίληψή τους.

Τί συνεπάγονται τέλος αυτές οι εξελίξεις για την εξωτερική ασφάλεια, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία αντιμετωπίζει τη διαρκή απειλή της Τουρκίας; Για παράδειγμα, ας σκεφτούμε: πόσο σημαντικό είναι αυτοί που έρχονται στη χώρα να έχουν περισσότερα κοινά πολιτισμικά στοιχεία με εκείνον που μας απειλεί, παρά με εμάς;

Οι παραπάνω εξελίξεις δυστυχώς είναι πέρα από τον αντιληπτικό και διαχειριστικό ορίζοντα του εγχώριου πολιτικού συστήματος, το οποίο είναι το ίδιο που χρεοκόπησε τη χώρα, που την οδήγησε στον δημογραφικό μαρασμό και την οικονομική καθήλωση και που αφήνει την ελληνική περιφέρεια να ερημώνει επί δεκαετίες. Αυτό το πολιτικό σύστημα επιτρέπει σήμερα με ασύγγνωστη αμεριμνησία να ανατρέπονται τα πληθυσμιακά δεδομένα που διαμόρφωσαν η Επανάσταση του 1821, η εποποιία των Βαλκανικών Πολέμων και η Μικρασιατική Καταστροφή. Μάλιστα κατά μια τραγική ειρωνεία της Ιστορίας, είναι αυτή η ίδια η Ευρώπη προς την οποία η Ελλάδα αναζήτησε ερείσματα απέναντι στην τουρκική απειλή, η οποία σήμερα μας ωθεί προς μια ανεπίστρεπτη πληθυσμιακή μετάλλαξη ιστορικών διαστάσεων.

Η επιβίωση του ελληνισμού

Όλες οι απόψεις σε αυτή τη συζήτηση είναι αποδεκτές ως αφετηρία ενός δημοκρατικού διαλόγου που θα καταλήξει σε κάποιες αποφάσεις. Αρκεί όμως να ειπωθεί η αλήθεια, να εκτιμηθούν οι συνέπειες και η ίδια η κοινωνία να αποφασίσει για το μέλλον της. Και όχι βέβαια να εξαπατάται από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο δρα ερήμην της, με κύρια προτεραιότητα το πώς θα δώσει τα διαπιστευτήριά του σε ξένα κέντρα εξουσίας, από τα οποία έλκει τη νομιμοποίησή του.

Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά. Μια κοινωνία δεν είναι απλώς ένα άθροισμα οικονομικά ενεργών προσώπων, όπως αρέσκεται να πιστεύει ο μεταεθνικός νεοφιλελευθερισμός και ο άσπονδος συνοδοιπόρος του, ο αριστερός κοσμοπολιτισμός. Μια κοινωνία είναι μια συλλογικότητα με κοινούς δεσμούς αίματος, κοινή ιστορία και κοινές αντιλήψεις. Είναι φορέας ενός συγκεκριμένου πολιτισμού και έχει μια συγκεκριμένη ιδιοπροσωπία. Όλα αυτά την καθιστούν κάτι ευρύτερο και ισχυρότερο από το απλό άθροισμα των συνιστώντων μερών της. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που κάποιοι επιθυμούν την αποσύνθεση της ελληνικής κοινωνίας, όπως και την αποσύνθεση όλων των εθνικών κοινωνιών. Ευθύνη των σημερινών Ελλήνων είναι να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη και να μην αποτελέσει η γενιά τους το τέρμα μιας μεγάλης ιστορικής διαδρομής.

Profile Picture
Γράφει ο

Είναι ο άγνωστος Χ, αλλά φυσικό πρόσωπο που βοηθάει στην παραγωγή ειδήσεων στο Geopolitico.gr, αλλά και τη δημιουργία βίντεο στο κανάλι του Σάββα Καλεντερίδη. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως ανθρώπινο αλγόριθμο λόγω του όγκου των δεδομένων και πληροφοριών που αφομοιώνει καθημερινώς. Είναι καταδρομέας με ειδικότητα χειριστή ασύρματων μέσων.

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Κρίσιμες οι επόμενες ημέρες για επίθεση του Ιράν ή του Ισραήλ

Ο Σάββας Καλεντερίδης στην εκπομπή της Παρασκευής 1 Νοεμβρίου 2024

Δημοσιεύτηκε

στις

Θέματα Εκπομπής 1ης Νοεμβρίου 2024
1. Για εμβάθυνση των σχέσεων Ελλάδας-Ινδίας μίλησαν Μητσοτάκης-Μόντι
2. Κύπρος-Τουρκία: Η τουρκική κυβέρνησης σχεδιάζει γεωτρήσεις στις θαλάσσιες περιοχές του ψευδοκράτους το 2025 09:10
3. Κρίσιμες οι επόμενες ημέρες για επίθεση του Ιράν ή του Ισραήλ 20:40
4. ΗΠΑ: Στην «κόψη του ξυραφιού» ο προεκλογικός αγώνας 36:00
5. Ρωσία-Ουκρανία: Συνεχίζονται οι μάχες στα μέτωπα

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Το σιωνιστικό αδιέξοδο

Ο Νετανιάχου δεν αντιπροσωπεύει τον εαυτό του αλλά ένα αρχαίο σύστημα

Δημοσιεύτηκε

στις

Μπορούν οι Ισραηλινοί να σταματήσουν την αιώνια κλιμάκωση ή είναι καταδικασμένοι να συνεχίσουν μέχρι τον Αρμαγεδώνα;

Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Το συσσωρευμένο μίσος και το συσσωρευμένο τραύμα των δυο λαών ήταν και παραμένει τόσο μεγάλο ώστε και σήμερα να μην υφίσταται βιώσιμη λύση για ειρήνη στην περιοχή.

Γράφει ο Μανώλης Σκούληκας

Από την εποχή της Αιγυπτιακής και Βαβυλωνιακής δουλείας και της βίαιης Διασποράς, ο Εβραϊκός λαός έχει βιώσει ανείπωτες καταπιέσεις και διώξεις που έχουν αλλοτριώσει την ομαδική ψυχή του σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντιδρά εξίσου βίαια κατά την αδήριτη προσπάθειά του να διεκδικήσει μια γη για το Ισραηλινό έθνος. Η κλιμάκωση είναι συστημική επιταγή για τους Ισραηλινούς από την οποία δεν μπόρεσαν και πιθανώς δε θα μπορέσουν ποτέ να απαλλαγούν.

Όταν στις αρχές τις δεκαετίας του 1920, ξεκίνησαν τα πρώτα πογκρόμ εναντίον των Εβραίων εποίκων και κατοίκων της Παλαιστίνης, πολλοί διασώθηκαν από Άραβες γείτονες τους που έβαλαν τα κορμιά τους μπροστά από τις πόρτες των εβραϊκών οικογενειών και έκαναν τους ομόθρησκούς τους να οπισθοχωρήσουν. Όμως μέχρι το τέλος της δεκαετίας η κλιμακούμενη αντεκδίκηση από φανατικούς μουσουλμάνους που διεκδικούσαν την πατρίδα τους με τον μόνο τρόπο που τους έμενε εντός της άκριτα μεροληπτικής (υπέρ των Εβραίων) Αγγλικής επικυριαρχίας αλλά και της ακραίας Σιωνιστικής ακροδεξιάς στην Παλαιστίνη που αν και μειοψηφούσα, αποτελούσε το μόνο μέσο άμυνας στα μουσουλμανικά πογκρόμ, δεν θα άφηναν χώρο έκτοτε για μια ειρηνική λύση και συνύπαρξη.

Οι δολοφονίες του Σαντάτ, του Ραμπίν, όπως και η περιθωριοποίηση άλλων πολιτικών που προσπάθησαν για την ειρήνη, ενδεικνύουν ότι η πλειοψηφία των Εβραϊκών και Αραβικών πληθυσμών είτε δε θέλουν την ειρήνη είτε είναι εγκλωβισμένοι από τις ακραίες μειοψηφίες που έχουν σκοπό την εθνοκάθαρση ή και γενοκτονία των αντιπάλων τους.

Πως όμως ξεκίνησε όλη αυτή ακρότητα;

Ας θυμηθούμε τους Εβραίους στη Αίγυπτο που σύμφωνα με τη Βίβλο στέναζαν υπό το ζυγό του Φαραώ και δεν είχαν μια πατρίδα για να εδράσουν το έθνος τους. Όταν η Ερυθρά θάλασσα έκλεισε πίσω τους, ο μόνος δρόμος που τους έμενε ήταν εμπρός προς το άγνωστο μιας ακαθόριστης Θεϊκής υπόσχεσης, με μόνο τους όπλο την πίστη τους στο πεπρωμένο ενός περιούσιου λαού. Αν απομακρύνονταν από αυτήν την πεποίθηση ο όλεθρος θα ήταν άμεσος και αναπόφευκτος. Με την πλάτη στον τοίχο και καμένες όλες τις γέφυρες πολέμησαν με πολλούς λαούς -που σύμφωνα με τη Βίβλο γενοκτόνησαν- μέχρι να πετύχουν το αρχικά φαινομενικά ακατόρθωτο όνειρό τους- τη γη της Επαγγελίας. Αργότερα αντιστάθηκαν πέρα από κάθε λογική στους επικυρίαρχους τους μέσα από την ίδια πεποίθηση του περιούσιου λαού και την νοοτροπία των καμένων γεφυρών. Η υποταγή και η συνύπαρξη τους φαινόταν αδύνατη, ένα ανοσιούργημα απέναντι στη Διαθήκη του Θεού τους που απαιτούσε αποκλειστικότητα και υποσχόταν την περιούσια θέση. Όμως σαν αυτό-εκπληρούμενη προφητεία, σαν συστημική «κατάρα», η διασπορά επέπεσε για δεύτερη φορά μέσα από την σκληρή τιμωρία των Ρωμαίων επικυρίαρχων τους. Ο αυτοκράτορας Αδριανός τους διασκόρπισε σε όλη του την Αυτοκρατορία και έκτοτε εξαναγκάστηκαν να κρατούν τη θρησκευτική και εθνική τους ταυτότητα κάτω από ανείπωτες ταπεινώσεις και καταπιέσεις, σαν τις εποχές της σκλαβιάς στους Αιγυπτίους και τους Βαβυλωνίους. Αρκετοί αλλαξοπίστησαν υπό την πίεση αλλά οι υπόλοιποι ενδυναμώθηκαν μέσα από αυτήν την δοκιμασία αιώνων και κάθε χρόνο στο Γιομ Κιπούρ εύχονταν ο ένας στον άλλον: «Του Χρόνου στην Ιερουσαλήμ».

Μέχρι που η στιγμή ήρθε. Με την υποστήριξη των σιωνιστών τραπεζιτών του Λονδίνου, ο εποικισμός της Παλαιστίνης ξεκίνησε στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι κατατρεγμένοι Εβραίοι της Ουκρανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης του μεσοπολέμου έφτασαν και αυτοί στη Γη της επαγγελίας με καμένες τις γέφυρες πίσω τους. Συνάντησαν πάλι πογκρόμ και ρατσισμό από ένα λαό που έβλεπε τη χώρα του να εποικίζεται χωρίς καμμιά προστασία από τους Οθωμανούς και κατόπιν Άγγλους επικυρίαρχους του. Αν και η συντριπτική πλειοψηφία των εποίκων και των πολιτικών του ήταν προοδευτικοί κεντροαριστεροί που απλά ήλπιζαν σε μια ειρηνική συνύπαρξη, η άμετρη εποικιστική πολιτική και η τραγική κατάσταση των παλαιστινίων της εποχής που είχαν υποστεί ένα φρικτά πολύνεκρο λιμό κατά τον Α’ΠΠ δεν αφήσαν πολλές ελπίδες για μια τέτοια έκβαση και σύντομα οι αντεκδικήσεις από τις αντίπαλες ριζοσπαστικές/εθνικιστικές μερίδες των δυο λαών είχαν κλείσει οριστικά αυτήν την πόρτα.

Το 1930, η εναλλακτική να αποικισθεί μόνο η Γαλιλαία δεν ήταν ούτε και αυτή βιώσιμη καθώς δεν έλυνε το πρόβλημα της ιερής πόλης της Ιερουσαλήμ που διεκδικείτο και από τους δυο λαούς, δεν εξασφάλιζε και πάλι πληθυσμιακή πλειοψηφία των Εβραίων ακόμα και σε αυτή τη μικρή περιοχή χωρίς μια εθνοκάθαρση που εκείνη την εποχή ήταν αδύνατη, ενώ δεν εξασφάλιζε την ειρηνική συνύπαρξη του κράτους της Γαλιλαίας με τους εχθρικούς Άραβες γείτονές του.

Έτσι, οι Εβραίοι βρέθηκαν πάλι με καμένες τις γέφυρες πίσω τους. Η μόνη τους ελπίδα ήταν να πολεμήσουν μέχρι τέλους για να αποκτήσουν ένα κράτος στη Γη της Επαγγελίας, ακριβώς όπως το είχαν κάνει οι πρόγονοι τους. Η αντισημιτική στάση της Χιτλερικής Ευρώπης και η τραγική αποκάλυψη του Ολοκαυτώματος σφράγισαν την απόφαση τους αυτή και το πνεύμα της Μασάντα («Ποτέ ξανά») όπλισε τους νέους εποίκους που κατέκλυσαν το μεταπολεμικό Ισραήλ με την ιδιά ζέση που κατέκλυζε τους προγόνους τους έναντι των Φιλισταίων (από όπου κατά τραγική ειρωνεία έχει λάβει το όνομα της η Παλαιστίνη)

Απομονωμένοι και υπερφαλαγγισμένοι από παντού οι Εβραίοι πολέμησαν και δεν σταμάτησαν να πολεμούν μέχρι την τελική τους νίκη. Αυτή η ακραία συστημική τους θέση τους στερεί την πιθανότητα ειρηνικής συνύπαρξης και τους στοιχίζει τόσο στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων όσο και στις ειρηνικές περιόδους αλλά όσο νιώθουν ακόμα τα άρματα του Φαραώ να τους καταδιώκουν δεν θα σταματήσουν να εκδραματίζουν το ρόλο του πρόμαχου ενός «περιούσιου λαού».

Συνέχεια ανάγνωσης

Αναλύσεις

Τι θα σημάνει για την Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο μια εκλογή Τράμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ;

Ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ μπορεί να έχει σεισμικές επιπτώσεις και να οδηγήσει σε “ντόμινο” αλλαγών σχεδόν παντού

Δημοσιεύτηκε

στις

από τον

Ποιά είναι η “ατζέντα” που εκφράζει ο Τράμπ, αλλά συγκροτεί ένα πολύ ισχυρό “μέτωπο” μέσα στην Αμερικανική κοινωνία, με φιλοδοξίες να κυριαρχήσει στην αμερικανική πολιτική συνολικά;

Ενδεχόμενη εκλογή Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές μπορεί να έχει σεισμικές επιπτώσεις και να οδηγήσει σε “ντόμινο” αλλαγών όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σχεδόν παντού

Του Θανάση Κ.

Τι θα σημάνει για την Αμερική και τον υπόλοιπο κόσμο, κυρίως, τον δυτικό, μια εκλογή Τράμπ στην Προεδρία των ΗΠΑ;

Ασφαλώς, τίποτα δεν είναι “βέβαιο”.

Όλοι συμφωνούν, ωστόσο, ότι είναι πολύ πιθανό πια.

Τι θα σημάνει κάτι τέτοιο;

Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι τα συμφέροντα των χωρών, ιδιαίτερα των Μεγάλων Δυνάμεων, δεν αλλάζουν όταν επέρχεται κυβερνητική αλλαγή.
Αυτό γενικά είναι σωστό, αλλά έχει και σημαντικές εξαιρέσεις. Ιδιαίτερα όταν μια «κυβερνητική αλλαγή» συνιστά σοβαρή ανατροπή υπαρχουσών συσχετισμών μέσα στη χώρα, οδηγεί σε μετατόπιση γεωπολιτικών ισορροπιών στο διεθνές σκηνικό – κι αυτά τα δύο μαζί δημιουργούν μια σοβαρή “τομή” σε σχέση με το παρελθόν…

Η Γερμανία δεν ήταν ίδια μετά τον Μπίσμαρκ, ούτε μετά την εκθρόνιση του Κάϊζερ (την επαύριο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου),
η Γαλλία δεν ήταν η ίδια μετά τον Ντεγκώλ,
η Βρετανία δεν ήταν η ίδια μετά τη Θάτσερ,
η Αμερική δεν ήταν η ίδια μετά τον Ρέηγκαν,
η Ισπανία δεν ήταν η ίδια μετά τον Φράνκο,
η Περσία δεν ήταν η ίδια μετά τον Σάχη,
η Ρωσία δεν ήταν η ίδια μετά την αναρρίχηση του Πούτιν στην εξουσία,
η Κίνα δεν ήταν η ίδια μετά τον Μάο,
η Τουρκία δεν ήταν η ίδια μετά την επικράτηση του Ερντογάν
και η Ελλάδα δεν ήταν η ίδια μετά το 1974…

Αλλού οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από εσωτερικές επαναστάσεις ή καθεστωτικές ανατροπές, αλλού έγιναν πιο ειρηνικά και ομαλά, όμως υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μικρές, μεσαίες και μεγάλες χώρες άλλαξαν ουσιωδώς και την εσωτερική του λειτουργία και την εξωτερική τους συμπεριφορά.

Και, όταν μιλάμε πλέον για «υπερδυνάμεις», μεγάλες εσωτερικές ανατροπές, συχνά σηματοδότησαν σεισμικές αλλαγές και στον υπόλοιπο κόσμο…

Κάποιες φορές προχώρησαν σε δραστικές αλλαγές συμμαχιών, κάποιες άλλες σε μετατοπίσεις ενδιαφέροντος και προτεραιοτήτων, αλλά δεν είναι σπάνιο, καθώς εξελίσσονται, ωριμάζουν, δυναμώνουν ή παρακμάζουν μεγάλες δυνάμεις να ορίζουν πολύ διαφορετικά το εθνικό τους συμφέρον – ιδιαίτερα σε σχέδη με «τρίτες χώρες»…

Και μια τέτοια αλλαγή είναι πιθανό να σηματοδοτήσει ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ στην Αμερικανική Προεδρία…

* Πρώτον, θα πρόκειται για πολύ σπάνια εκλογή του ίδιου προσώπου για δεύτερη, ΜΗ συνεχόμενη, φορά στην Αμερικανική Προεδρία. Ο μόνος Αμερικανός Πρόεδρος μέχρι σήμερα, που εξελέγη μια φορά, ύστερα έχασε την επανεκλογή του κι ύστερα επανεξελέγη για δεύτερη φορά, ήταν ο Grover Cleveland – υπήρξε ο 22ος Πρόεδρος των ΗΠΑ (1885-89), και ο 24ος Πρόεδρος των ΗΠΑ (1893-97).

Αν το καταφέρει ο Τράμπ τώρα, θα είναι η δεύτερη φορά, σε μιαν ιστορική πορεία 225 ετών…

* Επίσης, ο Τράμπ ηγείται πλέον ενός Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που έχει μετεξελιχθεί σε αληθινό λαϊκό Κόμμα, όχι πλέον Κόμμα “των ελίτ και των προνομιούχων”, όπως ήταν για πολλές δεκαετίες.

Τον στηρίζουν κυρίως τα μεσαία στρώματα στις ΗΠΑ, κυρίως της Αμερικανικής ενδοχώρας, έξω από τις χαώδεις μεγαλουπόλεις (Νέα Υόρκη, Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο κλπ.) της δυτικής και της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ.

Εκφράζει όσους αντιτίθενται στην «παγκοσμιοποίηση», για την ακρίβεια όσους αντιτίθενται στη υποταγή της αμερικανικής κοινωνίας στο «όραμα» και τις ντιρεκτίβες της «παγκόσμιας διακυβέρνησης».

Στην πραγματικότητα τον Τράμπ στηρίζουν όσοι πιστεύουν σε ένα “εθνοκεντρικό” και “πολυκεντρικό” διεθνές σύστημα, κι όχι στην υποταγή σε ένα παγκόσμιο «ιερατείο» των “αφανών ισχυρών” (τύπου World Economic Forum με έδρα το Νταβός) …

Τα τελευταία χρόνια την “παγκοσμιοποίηση” την αμφισβήτησαν δύο κινήματα στη Δύση. Ένα με αριστερές καταβολές, ενάντια στον “νεοφιλελευθερισμό”, κι ένα με δεξιό πρόσημο ενάντια στην παράνομη μετανάστευση και στη woke κουλτούρα…

Στην περίπτωση του Τράμπ αυτά τα δύο συνενώθηκαν και δημιούργησαν μια δυναμική που αγκάλιασε ολόκληρη τη μεσαία τάξη απ’ άκρου εις άκρον την Αμερικανικής Ομοσπονδίας…

Κι έτσι πολλοί Ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί του παρελθόντος συσπειρώθηκαν πλέον με την Δημοκρατική υποψήφια Κάμαλα Χάρις (όπως ο πρώην Πρόεδρος Μπους και ο υπουργός του Άμυνας Ντίκ Τσέϊνι), αλλά και πολλοί επώνυμοι Δημοκρατικοί βγήκαν ανοιχτά υπέρ του Τράμπ -όπως η Τulsi Gabbard, πρώην αντιπρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος και βουλευτής από τη Χαβάη, ο Ρόμπερτ Κέννεντυ junior, η πρώην σύμβουλος του Προέδρου Κλίντον για τα “γυναικεία ζητήματα” Naomi Woolf κλπ.

Για να μην αναφερθούμε στον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία Εlon Mask, ο οποίος το 2020 είχε στηρίξει πολιτικά και οικονομικά τους Δημοκρατικούς και τώρα πέρασε με τον Τράμπ…

* Τρίτον, ενώ κατά την πρώτη Προεδρική του θητεία (2017-2021) ο Τράμπ δεν έλεγχε ούτε το ίδιο το Κόμμα του (με αποτέλεσμα να υπάρξουν πολλές τριβές ακόμα και με υπουργούς του), σήμερα το ελέγχει απόλυτα.

Οι λεγόμενοι RINO’s (Republican In Name Only) δηλαδή μόνον “κατ’ όνομα Ρεπουμπλικάνοι”, έχουν πλήρως περιθωριοποιηθεί και στο Κόμμα και στη Γερουσία και στο Κογκρέσο.

Ακόμα, όχι μόνο έλεγξε το Κόμμα του εσωτερικά, αλλά κατάφερε να το δυναμώσει σε μια σειρά από “κρίσιμες” Πολιτείες, όπως η Αϊόβα, το Οχάϊο, η Φλόριντα, το Τέξας (τώρα μάλλον και η Νεβάντα) οι οποίες πέρασαν σταθερά πια στους Ρεπουμπλικάνους, ενώ το ενίσχυσε σημαντικά και σε μια σειρά από άλλες Πολιτείες που ήταν για χρόνια “προπύργια” των Δημοκρατικών και όπου η μάχη είναι πλέον αμφίρροπη (Γουισκόνσιν, Μίσιγκαν, Πενσυλβάνια – τις οποίες το 2016 τις κέρδισε οριακά ο Τράμπ, το 2020 τις έχασε οριακά και τώρα τις διεκδικεί με σοβαρές πιθανότητες).

Άρα ο Τράμπ έχει ενισχύσει την εσωτερική ενότητα αλλά και την απήχηση του Κόμματός του απ’ άκρου εις άκρον…

Το πιο σημαντικό όμως, είναι ότι αυτή τη φορά έχει και στελέχη που υποστηρίζουν την ατζέντα του, έτοιμα να στελεχώσουν τις κυβερνητικές θέσεις. Αντίθετα απ’ ό,τι συνέβη την προηγούμενη φορά, όταν τα περισσότερα στελέχη του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος που τέθηκαν στη διάθεσή του ήταν RINO’s, δηλαδή ΔΕΝ συμφωνούσαν με την “ατζέντα Τράμπ” (την οποία και ο ίδιος δεν είχε τότε απόλυτα ξεκάθαρη στο μυαλό του…)

* Ποιά είναι όμως η “ατζέντα” που εκφράζει σήμερα ο Τράμπ, αλλά συγκροτεί ένα πολύ ισχυρό “μέτωπο” μέσα στην Αμερικανική κοινωνία, με φιλοδοξίες να κυριαρχήσει στην αμερικανική πολιτική συνολικά;

— Η αντίθεση στην παράνομη μετανάστευση. Και η αποφασιστική αντιμετώπισή της…
— Η πλήρης αντίθεση προς την woke κουλτούρα.
— Η αντίθεση στην “βιαστική ενεργειακή μετάβαση” και στην εσπευσμένη κατάργηση των υδρογονανθράκων.
— Η αντίθεση στην υπερβολικά “παρεμβατική” εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, που ανοίγει μέτωπα σε όλο τον κόσμο περισσότερα απ’ όσα αντέχει η Αμερική και συνασπίζει τους αντιπάλους της Αμερικής εναντίον της…
— Η αντιμετώπιση της “δημοσιονομικής εκτροπής” που εκτοξεύει το χρέος και προεξοφλεί νέα φορολογικά βάρη και οικονομική στασιμότητα για το μέλλον…
— Η αποκατάσταση πιο “δίκαιων” σχέσεων διεθνούς εμπορίου με τις ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις του υπόλοιπου κόσμου και η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της Αμερικανικής Οικονομίας…

Η δραστική αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης συνδέεται και με το κρίσιμο ζήτημα της εσωτερικής ασφάλειας και της εγκληματικότητας. Που βρίσκεται σε έξαρση σχεδόν σε όλες τις δυτικές χώρες και που πλήττει κυρίως τις μεσαίες τάξεις και τα λαϊκά στρώματα.

Η απόρριψη της “βιαστικής πράσινης μετάβασης” φιλοδοξεί να λύσει το πρόβλημα της ενεργειακής φτώχειας, της ακρίβειας που πλήττει τα νοικοκυριά και της φθίνουσας ανταγωνιστικότητας που κλείνει τις επιχειρήσεις. Με άμεση απελευθέρωση κοιτασμάτων και αγωγών υδρογονανθράκων που είχαν απαγορευτεί επί Προεδρίας Μπάϊντεν (drill, baby, drill…)

Η αντιμετώπιση της woke κουλτούρας φιλοδοξεί να εξουδετερώσει ακρότητες που απειλούν την παραδοσιακή – “πυρηνική” – οικογένεια και διχάζουν την κοινωνία.

Η αντιμετώπιση της “δημοσιονομικής εκτροπής” ουσιαστικά σηματοδοτεί μείωση-αναδιάρθρωση δαπανών και ταυτόχρονη μείωση φόρων, ώστε και η ανταγωνιστικότητα να ενισχυθεί και η ακρίβεια να υποχωρήσει…

Τέλος η μείωση του στρατιωτικού παρεμβατισμού της Αμερικής στον υπόλοιπο κόσμο μαζί με την αποκατάσταση “δίκαιων” συνθηκών διεθνούς εμπορίου φιλοδοξεί να αποκαταστήσει τον ηγετικό ρόλο της Αμερικής με λιγότερες – και πιο στοχευμένες” δαπάνες. Και κυρίως να μην επιδοτούν οι ίδιες οι ΗΠΑ τους εμπορικούς ανταγωνιστές τους (π.χ. την Ευρώπη) και να μην χρηματοδοτούν εμμέσως οι ΗΠΑ τους ανερχόμενους αντιπάλους τους (π.χ. της Κίνα)

* Τα περισσότερα από τα στοιχεία αυτής της ατζέντας (με εξαίρεση το τελευταίο) τα υιοθετεί πλέον όλο και μεγαλύτερο πολιτικό φάσμα στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο:

Στην Ευρώπη δυνάμεις που συσπειρώνονται γύρω από την Μαρί Λεπέν στη Γαλλία, την Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία, τον Βιμ Βίλντερς στην Ολλανδία, τον Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, τον Pier Poilievre τον ανερχόμενο ηγέτη στον Καναδά, των Friendrich Merz στη Γερμανία και μια σειρά από κυβερνητικά κόμματα στην Ευρώπη που ήδη βρίσκονται στην εξουσία, αλλά νοιώθουν να “ασφυκτιούν” υπό το “ευρωκατεστημένο” των Βρυξελλών (Σουηδία, Φιλανδία, Σλοβακία κλπ.)

Για όλους αυτούς η αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης και της woke κουλτούρας, καθώς και το φρενάρισμα της “βεβιασμένης πράσινης μετάβασης” είναι ουσιώδη στοιχεία του προγράμματός τους. Αλλά προσκρούουν στο “δυτικό κατεστημένο” των χωρών τους. Το οποίο, αν εκλεγεί ο Τράμπ στις ΗΠΑ κι εφαρμόσει την ατζέντα του, θα αποδυναμωθεί! Κι αυτό θα ενισχύσει και τις δικές τους πιθανότητες, είτε να έλθουν στην εξουσία των χωρών τους μιαν ώρα αρχύτερα, είτε να εφαρμόσουν πολιτικές που σήμερα δεν μπορούν…

Ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ μπορεί να έχει σεισμικές επιπτώσεις και στον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο! Και να οδηγήσει σε “ντόμινο” κυβερνητικών αλλαγών σχεδόν παντού. Πολύ περισσότερο, που σε πολλές δυτικές χώρες (όπως στον Καναδά, την Γερμανία και τη Γαλλία, για παράδειγμα) οι κυβερνήσεις τους είναι ετοιμόρροπες, είτε υφέρπει ήδη ακυβερνησία…

Μια ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ στην Προεδρία, ιδιαίτερα αν συνοδεύεται από επικράτηση των Ρεπουμπλικανών και στη Γερουσία (που μοιάζει ιδιαίτερα πιθανή σήμερα) ή και επικράτησή τους και στη Βουλή (που μοιάζει λιγότερο πιθανή, ωστόσο) θα οδηγήσει σε νέα “μεγάλη ευθυγράμμιση” (major realingnement) στη Δύση. Αλλά και πέραν αυτής…

— Με άμεση επίπτωση στον Ρωσο-Ουκρανικό Πόλεμο, όπου η Δύση, υπό νέα ηγεσία πλέον, θα επιδιώξει μάλλον “ιστορικό συμβιβασμό” με τη Ρωσία…
— Με επιπτώσεις στη Μέση Ανατολή, επίσης, όπου η νέα Αμερικανική ηγεσία θα επιδιώξει να επαναφέρει τις “Συμφωνίες του Αβραάμ” (που είχαν ξεκινήσει επί Τράμπ) και να δημιουργήσει τη “μεγάλη συμμαχία” ανάμεσα στο Ισραήλ, τα κοσμικά Αραβικά καθεστώτα και τον Δυτικό κόσμο, ενάντια στον Ισλαμικό φονταμενταλισμό (Σουνιτικό και Σιιτικό).

— Αλλά και με απώτερες επιπτώσεις στην αντιμετώπιση της Κίνας και την επανα-προσέγγιση με την Ινδία, ώστε να αποδυναμωθεί ο “Ευρωασιατισμός” που στρέφεται όλο και περισσότερο κατά της Δύσης.
— Στην περιοχή μας, ιδιαίτερα, η εγγύτητα Τράμπ-Νετανιάχου μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα οδυνηρή για τον Ερντογάν. Ο οποίος πέρα από την οξύτατη αντιπαράθεσή του με το Ισραήλ, έχει προσχωρήσει και στον “Ευρωασιατισμό” – πράγμα που ανέχεται παθητικά η τωρινή αμερικανική ηγεσία, αλλά μάλλον ΔΕΝ θα το ανεχθεί εύκολα μια νέα διακυβέρνηση Τράμπ.

Το νεοφιλελεύθερο “δυτικό κατεστημένο” των τελευταίων ετών, έκανε τραγικά λάθη ή επέδειξε δραματικές ανεπάρκειες.
Και η ζημιά που έγινε δεν διορθώνεται εύκολα.

Όπως αποδείχθηκε, ΔΕΝ ήταν και πολύ…”φιλελεύθερο”! Στηρίχθηκε σε πρωτοφανείς προσπάθειες φίμωσης αντίθετων απόψεων (που συλλήβδην χαρακτηρίζονταν “ακροδεξιές”) και σπίλωσης πολιτικών αντιπάλων – χώρια που συχνά εναγκαλίστηκε ακραίες-woke αντιλήψεις…

[Δείτε μόνο τι κατήγγειλε πρόσφατα ο Mark Zukerberg της παγκόσμιας πλατφόρμας Facebook]

Δεν ήταν ούτε ιδιαίτερα “νέο”! Προσχώρησε σε “προ-νεωτερικές” λογικές αμφισβήτησης των εθνικών κρατών και των εθνικών συνόρων που θυμίζουν περισσότερο την “Ιερά Συμμαχία” του 19ου Αιώνα…

Σε κάθε περίπτωση ενδεχόμενη εκλογή Τράμπ θα αποτελέσει την απαρχή της ιστορικής προσαρμογής της Δύσης σε ένα κόσμο πιο “πολυκεντρικό” και πιο “εθνοκεντρικό”.

Όσοι νόμιζαν ότι βρίσκονται στη “σωστή πλευρά της Ιστορίας” μπορεί να βρεθούν μπροστά σε πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις…

Συνέχεια ανάγνωσης

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Ενδιαφέροντα10 λεπτά πριν

Κίνδυνος για τις τραπεζικές σας συναλλαγές μέσω Android!

FakeCalls: Το Νέο Εξελιγμένο Κακόβουλο Λογισμικό Που Απειλεί Τις Τραπεζικές Συναλλαγές Μέσω Android

Άμυνα40 λεπτά πριν

Έτοιμο νομοσχέδιο για τη στράτευση γυναικών στην Ελλάδα

Να ετοιμάζονται σιγά- σιγά όσες γυναίκες θα ήθελαν να καταταγούν εθελοντικά στις Ένοπλες Δυνάμεις με θητεία ίση με αυτήν των...

Άμυνα1 ώρα πριν

“Κειμήλια” κατασκοπείας! Η τουρκική MİT βγάζει στη βιτρίνα τα εργαλεία της

Κειμήλια…κατασκοπείας βγάζει στη “βιτρίνα” η τουρκική MİT. Όπως αναφέρει η Sözcü, ο τουρκικός Εθνικός Οργανισμός Πληροφοριών (MİT) άρχισε να εμφανίζει...

Άμυνα2 ώρες πριν

Ταυτοποιημήθηκε ο άνδρας που σκοτώθηκε στην έκρηξη στους Αμπελόκηπους! Συνελήφθη η γυναίκα – Που οδηγούν οι έρευνες της Αντιτρομοκρατικής

Στη σύλληψη της γυναίκας που τραυματίστηκε την Πέμπτη από την έκρηξη σε διαμέρισμα 3ου ορόφου στην οδό Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους...

Διεθνή2 ώρες πριν

Η Τεχεράνη μιλά με τη γλώσσα της Μόσχας! Το Ιράν συντηρεί τον πυρηνικό τρόμο

Ο Καμάλ Χαραζί, σύμβουλος του Ανώτατου Ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Αλί Χαμενεΐ, προειδοποίησε την 1η Νοεμβρίου ότι η Ισλαμική Δημοκρατία...

Δημοφιλή