Ιστορία - Πολιτισμός
29 Νοεμβρίου: Ο Ιερομάρτυρας Άγιος Φιλούμενος! Το στήριγμα των Ελλήνων της Κύπρου – Μαρτύρησε στα χέρια ακραίων Σιωνιστών το 1979 – Η δολοφονία του δεν έχει εξιχνιαστεί μέχρι σήμερα
Η Κύπρος και οι Έλληνες και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί απανταχού της Γης είχαν πλέον έναν νέον Αγιον, έναν Νεομάρτυραν τόσο κοντινό μας πούζησε στα καντούνια της Χώρας και μικρός ανέβηκε στο αγαπητόν μας Μοναστήρι του Σταυροβουνίου
Γράφει ο Γιάννης Πεγειώτης
Ήταν νομίζω στον πίνακα ανακοινώσεων του Ιδρύματος Παναγίδη που τον πρωτοείδα. ΄Ένα απόκομμα εφημερίδας στα χρόνια του ογδόντα. Ο Ιερομάρτυρας Φιλούμενος από την Κύπρο.
Ύστερα ήρθαν οι δημοσιεύσεις στις εφημερίδες για τον μαρτυρικό του θάνατο μα και την αγαπητική βιωτή του, τις Σταυροβουνιώτικες του ριίες και την φωτεινή εν τη απλότητι αγιοταφική του αφιέρωση. Μαθαίναμε και για τα θαύματα σημεία κατά την εκταφή του.
Ύστερα σκόρπιες θαυμαστές πληροφορίες για τον επίσης αξιόλογο δίδυμο αδερφό του Ελπίδιο.
Τα χρόνια περνούσαν μα η μορφή του μάρτυρος Φιλουμένου του Κυπρίου φωτιζόταν περισσότερο. ΄Αγνωστες λεπτομέρειες έρχονταν στο φως.
Εκτός από τα πολλά άρθρα μας εδωρήθηκε και η έκδοσις του βίου του από την Μονή του Αγίου Νικόλαου στην Ορούντα.
Η Κύπρος και οι Έλληνες και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί απανταχού της Γης είχαν πλέον έναν νέον Αγιον, έναν Νεομάρτυραν τόσο κοντινό μας πούζησε στα καντούνια της Χώρας και μικρός ανέβηκε στο αγαπητόν μας Μοναστήρι του Σταυροβουνίου για να πετάξει μετά πουλί αποδημητικό στην Αγία Γην των Ιεροσολύμων.
Και στις ημέρες μας έχουμεν έναν ποκούμπιν στην γωνιάν αυτη της πατρίδος του. Έχουμεν αγκωνάριν στηριγμού τον ΄Αγιον Φιλούμενον τον Ιερομάρτυραν του εικοστού αιώνος.
Παρακατώ παρουσιαζουμε τον συνοπτικον βιον του όπως τον επιμεληθηκε η Αδελφοτητα της Μονής Αγίου Νικολαου Τούντα
Ο Άγιος Φιλούμενος ο Νεοϊερομάρτυρας (29 Νοεμβρίου)
Ο Άγιος Φιλούμενος, κατά κόσμον Σοφοκλής Ορουντιώτης, ήταν γέννημα και θρέμμα της αγιοτόκου νήσου Κύπρου. Γεννήθηκε στις 15 του Οκτώβρη του έτους 1913 στην ενορία του Αγίου Σάββα στη Λευκωσία. Η καταγωγή του όμως ήταν από το χωριό της επισκοπής Μόρφου, Ορούντα. Γόνος ευλαβών γονέων –του Γεωργίου και της Μαγδαληνής Χασάπη- και «υποτακτικός» της ευλογημένης γιαγιάς του Αλεξάνδρας, ο Άγιος Φιλούμενος μυήθηκε από πολύ νωρίς σ’ ένα μοναχικό τυπικό ζωής.
Παιδιόθεν έμαθε να προσεύχεται, να νηστεύει, να εκκλησιάζεται και να μελετά την Αγία Γραφή και τα συναξάρια με τους βίους των Αγίων. Ιδιαίτερα του άρεσε να διαβάζει το βίο του Αγίου Ιωάννου του Καλυβίτου, του οποίου η βιοτή τόσο τον είχε θέλξει, ώστε άναψε μέσα του έντονη η επιθυμία να αναχωρήσει εκ του κόσμου για να ζήσει την κατά Θεό μοναχική ζωή.
Έτσι, το Καλοκαίρι του 1927 εγκατέλειψε, μαζί με τον αδελφό του Αλέξανδρο (τον μετέπειτα ιερομόναχο Ελπίδιο), το πατρικό του σπίτι και πήγε στο Σταυροβούνι όπου παρέμεινε για 5 χρόνια υποτασσόμενος «εν παντί» στον τότε ηγούμενο, μοναχό Βαρνάβα.
Το 1934 -Θεού τη νεύση- αναχώρησε, μαζί με τον αδελφό του, από τη Μονή του Σταυροβουνιού και μετέβη στα Ιεροσόλυμα για να εγγραφεί στο Γυμνάσιο του εκεί Πατριαρχείου.Στον τρίτο χρόνο φοίτησής του στο Γυμνάσιο εκάρη μοναχός, από τον τότε Πατριάρχη Τιμόθεο Θέμελη και λίγους μήνες μετά χειροτονήθηκε διάκονος. Το 1943 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και έξι χρόνια αργότερα έλαβε και το οφφίκιο του Αρχιμανδρίτη.
Αποφοιτώντας από τη Σχολή του Πατριαρχείου ο Άγιος Φιλούμενος, παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα όπου υπηρέτησε, ως μέλος της Αγιοταφικής αδελφότητας, για 45 συνεχή χρόνια. Σ’ αυτά τα χρόνια διορίστηκε ως ηγούμενος σε διάφορα προσκυνήματα –στην Τιβεριάδα, στην Ιόππη, στη Μονή του Αρχαγγέλου, στη Ραμάλλα, στον Αββά Θεοδόσιο, στον Προφήτη Ηλία, στο Φρέαρ του Ιακώβ- απ’ όπου διακόνησε με πολλή αγάπη και πόνο το εκάστοτε ποίμνιό του.
Ο κόσμος, και κυρίως οι απλοί άνθρωποι με τους οποίους συναναστρεφόταν καθημερινά, στηρίζοντάς τους πνευματικά και υλικά, τον αγαπούσαν και τον σέβονταν. Πολλοί μάλιστα τον ευλαβούνταν από τον καιρό που ήταν εν ζωή, αφού από πολύ νωρίς απέκτησε τη φήμη ενός εξαιρετικού ιερομονάχου και πνευματικού.
Η ζωή του ήταν απλή και ταπεινή – σύμφωνη, όσο ήταν δυνατόν, με το αυστηρό μοναχικό τυπικό που ως παρακαταθήκη παρέλαβε από τους πρώτους πνευματικούς του πατέρες στο Σταυροβούνι. Ο ίδιος ήταν πολύ αυστηρός νηστευτής –συνήθως έτρωγε ελάχιστα και χωρίς να έχει απαιτήσεις για το είδος του φαγητού. Το ίδιο αυστηρός ήταν και στο θέμα της προσευχής και της τέλεσης των ακολουθιών (Στις ακολουθίες ήθελε το τυπικό και η εκκλησιαστική τάξη να τηρείται με πολλή ακρίβεια).
Αγαπούσε τη μελέτη –γι’ αυτό και ήταν καλά καταρτισμένος θεολογικά- και του άρεσε να διηγείται κομμάτια από τα βιβλία που διάβαζε στους προσκυνητές που τον επισκέπτονταν. Πολλές φορές του είχαν προτείνει να φύγει από τα Ιεροσόλυμα για να σπουδάσει και επιστρέφοντας να ανεβεί σε μια ψηλότερη εκκλησιαστική τάξη. Ο Άγιος όμως πάντοτε αρνιόταν, αφού η μόνη του φιλοδοξία ήταν να αντιπροσωπεύει καλά το Μοναστήρι στα ηγουμενεία που διοριζόταν, όντας ένας σωστός μοναχός.
Το τελευταίο προσκύνημα στο οποίο διορίστηκε ήταν στο Φρέαρ του Ιακώβ. Εκεί είχε να αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες γιατί συχνά τον επισκέπτονταν φανατικοί Σιωνιστές απαιτώντας να αφαιρέσει τις εικόνες και το Σταυρό από το ναό. Πολλές φορές μάλιστα τον απειλούσαν ότι θα τον σκότωναν αν δεν έφευγε από το προσκύνημα, αλλά αυτός είχε πάρει την απόφαση να παραμείνει εκεί ό,τι και αν συνέβαινε.
Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, μέρα που η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου μάρτυρος Φιλουμένου –του εν Αγκύρα μαρτυρήσαντος εν έτη 270- «άγνωστοι» εισήλθαν στο Φρέαρ του Ιακώβ και επιτέθηκαν στον Άγιο. Τον σκότωσαν κτυπώντας τον με τσεκούρι στο πρόσωπο, στα χέρια και στα πόδια. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την εκκλησία, ενώ φεύγοντας έριξαν και μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας το χώρο σχεδόν ολοσχερώς.
Το σκήνωμα του Αγίου μεταφέρθηκε για νεκροψία στο Τελ Αβίβ και παρόλο που οι αρχές το έδωσαν στους πατέρες του Πατριαρχείου μετά από 5 μέρες, δεν παρουσίαζε νεκρική ακαμψία αλλά ήταν μαλακό και ευλύγιστο σαν να ήταν εν ζωή.
Η κηδεία έγινε στο ναό της Αγίας Θέκλας (στις 4 Δεκεμβρίου του 1979), παρόντων των Αγιοταφιτών πατέρων, συγγενών του Αγίου και πλήθους κόσμου, όχι μόνο ορθοδόξων αλλά και ετεροδόξων και μουσουλμάνων. Λίγο αργότερα έγινε και η ταφή του μάρτυρος στο κοιμητήριο της Αγιοταφικής αδελφότητας στην Αγία Σιών.
Τέσσερα περίπου χρόνια μετά το θάνατο του Αγίου Φιλουμένου, στις 30 Νοεμβρίου του 1983, πάρθηκε η απόφαση από το Πατριαρχείο να γίνει η ανακομιδή των οστών του. Όσοι ήταν παρόντες όμως βρέθηκαν μπροστά σε ένα θαυμαστό γεγονός: όταν ανοίχτηκε ο τάφος το σώμα του μάρτυρος ήταν άφθορο και ευωδιάζων, ως άνωθεν επισφράγιση της ένταξής του «εν σκηναίς Αγίων».
Στη συνέχεια ξανακλείστηκε ο τάφος και άνοιξε ξανά στις 26 Δεκεμβρίου του 1984. Το σκήνωμά του Αγίου βρέθηκε και πάλι να ευωδιάζει και να διατηρεί μερική αφθαρσία. Τότε, οι Αγιοταφίτες το τοποθέτησαν στο Ιερό Βήμα του ναού της Αγίας Σιών. Στις μέρες μας έχει ολοκληρωθεί στον τόπο μαρτυρίου του Αγίου περικαλλής τρίκλιτος ναός, του οποίου το ένα κλίτος είναι αφιερωμένο στον Άγιο Φιλούμενο. Εκεί μεταφέρθηκε το 2008 και το σκήνωμά του. Σ’ αυτό προστρέχουν και πολλοί που ευλαβούνται τον Άγιο –όχι μόνο ορθόδοξοι αλλά και άραβες ακόμη και ετερόδοξοι- ζητώντας τις προς τον Κύριο πρεσβείες του. Στις 29 Νοεμβρίου του 2009 έχει γίνει από τη Σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων η επίσημη Αγιοκατάταξη του Αγίου.
Πηγή: «Ο Άγιος Νέος Ιερομάρτυς Φιλούμενος ο Κύπριος», έκδ. Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Ορούντας, Ορούντα – Κύπρος 2007.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, ὁ Ἅγιος ἔνδοξος Νέος Ἱερομάρτυς Φιλούμενος ὁ Κύπριος, τοὐπίκλην Χασάπης, τὸ Ἱερὸν Προσκύνημα τοῦ Φρέατος Ἰακώβ διαφυλάσσων εὐλαβῶς καὶ πιστῶς ἐν Ἁγίοις Τόποις, καὶ ἑβδομήκοντα ψυχῶν ἐξ Ἑβραίων τὴν Βάπτισιν τελέσας, ἑβδομηκοντάκις διὰ πελέκεως τὴν κεφαλήν πλήττεται ὑπὸ φανατικοῦ Ἑβραίου καὶ μαρτυρικῶς τελειοῦται, ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἐννεακοσιοστῷ ἑβδομηκοστῷ και ἐννάτῳ (1979). Τὸ δὲ ἱερὸν αὐτοῦ σκῆνος ἀνακομισθὲν εὑρέθη ἄφθορον καὶ εὐωδιάζον, διατηρούμενον ἄχρι τοῦ νῦν ἀδιαλώβητον ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει.
ΣΥΝΑΞΑΡΙΟΝ
Σχόλιο Geopolitico.gr: Η δολοφονία του μοναχού Φιλούμενου παραμένει μέχρι σήμερα ανεξιχνίαστη.
Να λέτε την ευχή
«Ο Άγιος Φιλούμενος, αναφέρει η μοναχή Ευπραξία «ήταν πάρα πολύ ολιγόλογος. Όταν όμως πηγαίναμε στο προσκύνημα που διακονούσε, στο πέρας της Θείας Λειτουργίας, πάντοτε έκανε ένα σύντομο και απλό κήρυγμα. Μας έλεγε, για παράδειγμα, να έχουμε ταπείνωση, να έχουμε αγάπη, να ήμαστε ελεήμονες… “Να λέτε την Ευχή” μας έλεγε, “και η ευχή θα τα κανονίσει όλα. Όταν λέτε την Ευχή, μη φοβείστε τίποτα. Αλλά κι ο ίδιος ζούσε την Ευχή, η οποια δεν έλειπε από το στόμα του.
Η ευχή: Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.
Ιστορία - Πολιτισμός
2 Δεκεμβρίου: Εορτάζει ο όσιος Πορφύριος! Τέσσερα χαράγματα για τους λόγους του
Στις 2 Δεκεμβρίου τιμάται η μνήμη του οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη
Ο όσιος Γέρων Πορφύριος, κατά κόσμον Ευάγγελος Μπαϊρακτάρης, γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου 1906 μ.Χ., στην Εύβοια, στο χωριό Άγιος Ιωάννης της επαρχίας Καρυστίας. Οι γονείς του, Λεωνίδας Μπαϊρακτάρης και Ελένη, το γένος Αντωνίου Λάμπρου, ήταν ευσεβείς και φιλόθεοι άνθρωποι. Ο πατέρας του, μάλιστα, ήταν ψάλτης στο χωριό και είχε γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Νεκτάριο. Η οικογένειά του ήταν πολυμελής και οι γονείς, φτωχοί γεωργοί, δυσκολεύονταν να τη συντηρήσουν. Γι’ αυτό ο πατέρας υποχρεώθηκε να φύγει στην Αμερική, όπου δούλεψε στην κατασκευή της διώρυγας του Παναμά.
Ο μικρός Ευάγγελος ήταν το τέταρτο παιδί της οικογένειας. Φύλαγε πρόβατα στο βουνό και είχε παρακολουθήσει μόνο την πρώτη τάξη του δημοτικού, όταν αναγκάστηκε και αυτός λόγω της μεγάλης φτώχειας να πάει στη Χαλκίδα για να δουλέψει. Ήταν μόλις επτά χρονών. Εργάστηκε δύο τρία χρόνια σ ἕνα κατάστημα. Μετά πήγε στον Πειραιά, όπου δούλεψε δύο χρόνια στο παντοπωλείο ενός συγγενούς.
Στα δώδεκά του χρόνια έφυγε κρυφά για το Άγιον Όρος, με τον πόθο να μιμηθεί τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη, τον οποίο είχε ιδιαίτερα αγαπήσει, όταν παλαιότερα είχε διαβάσει το βίο του. Η χάρις του Θεού τον οδήγησε στην καλύβη του Αγίου Γεωργίου Καυσοκαλυβίων και στην υποταγή δύο Γερόντων, του Παντελεήμονος, ο οποίος ήταν και πνευματικός, και του Ιωαννικίου, αδελφών κατά σάρκα. Αφοσιώθηκε στους δύο Γέροντες, που κατά κοινή ομολογία ήταν ιδιαίτερα αυστηροί, με μεγάλη αγάπη και με πνεύμα απόλυτης υπακοής.
Έγινε μοναχός σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών και πήρε το όνομα Νικήτας. Μετά από δύο χρόνια έγινε μεγαλόσχημος. Λίγο αργότερα ο Θεός του δώρισε το διορατικό χάρισμα.
Στα δεκαεννέα του χρόνια ο Γέροντας αρρώστησε πολύ σοβαρά, γεγονός που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει οριστικά το Άγιον Όρος. Επέστρεψε τότε στην Εύβοια, όπου εγκαταβίωσε στη Μονή του Αγίου Χαραλάμπους Λευκών. Ένα χρόνο αργότερα, το έτος 1926 μ.Χ., σε ηλικία είκοσι ετών, χειροτονήθηκε ιερέας στον Άγιο Χαράλαμπο Κύμης από τον Πορφύριο Γ’ , Αρχιεπίσκοπο Σινά, ο οποίος του έδωσε το όνομα Πορφύριος. Στα είκοσι δύο του έγινε πνευματικός-εξομολόγος και λίγο αργότερα αρχιμανδρίτης. Για ένα διάστημα εργάστηκε ως εφημέριος στους Τσακαίους, χωριό της Εύβοιας.
Στην Εύβοια, στην Ιερά Μονή Αγίου Χαραλάμπους, έζησε δώδεκα χρόνια, διακονώντας τους ανθρώπους ως πνευματικός και εξολόγος, και τρία χρόνια στην Άνω Βάθεια, στην εγκαταλελειμμένη Μονή του Αγίου Νικολάου.
Το 1940 μ.Χ., παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γέροντας Πορφύριος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου και πνευματικού στην Πολυκλινική Αθηνών. Όπως ο ίδιος έλεγε, έζησε εκεί τριάντα τρία χρόνια σαν μία μέρα, ασκώντας ακαταπόνητα το πνευματικό έργο και ανακουφίζοντας τον πόνο και την ασθένεια των ανθρώπων.
Από το 1955 μ.Χ. είχε εγκατασταθεί στα Καλλίσια, όπου είχε μισθώσει από την Ιερά Μονή Πεντέλης το εκεί ευρισκόμενο μονύδριο του Αγίου Νικολάου με την αγροτική περιοχή που το περιέβαλλε, την οποία καλλιεργούσε με μεγάλη επιμέλεια. Εδώ, παράλληλα εξασκούσε το πλούσιο πνευματικό του έργο.
Το καλοκαίρι του 1979 μ.Χ., εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι με το όνειρο να χτίσει μοναστήρι. Εκεί ζούσε στην αρχή σε ένα τροχόσπιτο κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και μετά σε ένα απέριττο κελλάκι από τσιμεντόλιθους, όπου και υπέμενε αγόγγυστα τις πολλές δοκιμασίες της υγείας του. Το 1984 μ.Χ. μεταφέρθηκε σε κτίσμα του υπό ανέγερση μοναστηριού, για την ολοκλήρωση του οποίου ο Γέροντας, παρόλο που ήταν πολύ άρρωστος και τυφλός, εργαζόταν ακατάπαυστα και ακαταπόνητα. Με τη θεμελίωση του Καθολικού της Μονής Μεταμορφώσεως, στις 26 Φεβρουαρίου 1990 μ.Χ., αξιώθηκε να δει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα.
Τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του άρχισε να προετοιμάζεται για την κοίμησή του. Επιθυμούσε να αποσυρθεί στο Άγιον Όρος, στα αγαπημένα του Καυσοκαλύβια, όπου μυστικά και αθόρυβα, όπως έζησε, θα έδιδε την ψυχή του στο Νυμφίο της. Πολλές φορές τον άκουσαν να λέει: «Επιδιώκω και τώρα που εγήρασα να πάω και να πεθάνω εκεί πάνω».
Πράγματι, τον Ιούνιο του 1991 μ.Χ., προαισθανόμενος το τέλος του, και μη θέλοντας να κηδευθεί με τιμές, αναχώρησε για το καλύβι του Αγίου Γεωργίου στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους, όπου είχε καρεί μοναχός πριν από περίπου 70 χρόνια και στις 4:31΄ το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. παρέδωσε το πνεύμα στον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του.
Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του ήταν από την αρχιερατική προσευχή του Κυρίου, αυτά που τόσο αγαπούσε και πολύ συχνά επαναλάμβανε: «ἵνα ὦσιν ἓν».
Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου προχώρησε η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την συνεδρίαση της 27ης Νοεμβρίου 2013 μ.Χ., υπό τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Τα κύρια χαρακτηριστικά του
Τα κύρια χαρακτηριστικά του Γέροντος Πορφυρίου σε όλη τη ζωή του ήταν η άκρα ταπείνωσή του, η τέλεια αγάπη του στον Χριστό και τον συνάνθρωπο, η αίσθηση του ότι ανήκει στην Εκκλησία, με μία απόλυτη υπακοή σ΄ αυτήν εν Χριστώ και με μία απόλυτη ενότητα με όλους και η βίωση της αθανασίας και της ελευθερίας από τον φόβο και την κόλαση από αυτή εδώ τη ζωή. Σ΄ αυτά πρέπει να προστεθούν η αγόγγυστη υπομονή του στους αφόρητους πόνους, η σοφή διάκρισή του, η ασύλληπτη διόρασή του, η απέραντη φιλομάθειά του, η εκπληκτική ευρύτητα των γνώσεων του που ήταν καρπός της Χάρης και δώρο Θεού και όχι αποτέλεσμα σπουδής, η ανεξάντλητη φιλοπονία και εργατικότητα του, η αδιάλειπτη ταπεινή και για τον λόγο αυτόν αποτελεσματική προσευχή του, το ακραιφνώς ορθόδοξο, αλλά όχι φανατικό φρόνημά του, οι επιτυχείς συμβουλές του, η πολυμέρεια των διδαχών του, η βαθύτατη ευλάβειά του, το ιεροπρεπέστατο των ακολουθιών που τελούσε, και η μεγάλη φροντίδα του να κρατηθεί μυστική η εκτεταμένη προσφορά του.
Τα ουσιώδη
Προσπαθώντας να εμβαθύνουμε στα ουσιώδη στοιχεία που συγκροτούσαν την προσωπικότητα του Γέροντος Πορφυρίου καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι αυτά ήταν: πρώτον, η ένταξή του στην Εκκλησία κατά έναν ουσιαστικό και όχι τυπικό τρόπο, δεύτερον, η απέραντη αγάπη του στον Χριστό και δι΄ Αυτού στον συνάνθρωπο, που συνοδευόταν από αγία ταπείνωση, τρίτον, η βίωση της εν Χριστώ μυστικής χαράς και τέταρτον η βίωση της εν Χριστώ αθανασίας.
α) Η ένταξη στην Εκκλησία
Ο Γέρων Πορφύριος έλεγε μαζί με όλους τους Αγίους ότι ο Χριστός πρέπει να είναι μέσα στην Εκκλησία. Αυτό σημαίνει ενωμένος με τον Χριστό και με όλους τους ανθρώπους του Χριστού και προπαντός με τον αρχιερέα Του, που επέχει τόπο και τύπο Χριστού. Αλλά αυτό, το να είναι κανείς μέσα στην Εκκλησία δεν είναι κάτι τυπικό. Αυτό άλλωστε πρέπει να σημαίνει η διαθήκη του, στην όποια μας εύχεται να μπούμε στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία του Θεού, παρ΄ όλον που επιφανειακά σκεπτόμενοι θα του απαντούσαμε ότι είμαστε ήδη στην Εκκλησία, αφού είμαστε βαπτισμένοι.
Πράγματι είμεθα μέσα στην Εκκλησία, αλλά τόσο μόνο όσο είναι μέσα στην Ελλάδα ο ξένος ταξιδιώτης που πέρασε τα σύνορα της κατά ένα-δύο βήματα. Αυτός, αν και είναι στην Ελλάδα τυπικά και ουσιαστικά και μπορεί να ταξιδέψει παντού σ΄ αυτήν και να τη γνωρίσει όλη, όμως είναι σαν να μην είναι, αφού μόνο δυο βήματα πέρασε στο έδαφός της και τίποτε δεν ξέρει ακόμη από Ελλάδα. Έτσι και ο Χριστιανός που μια φορά πέρασε την πόρτα της Εκκλησίας και μπήκε μέσα σ΄ αυτήν, είναι ουσιαστικά σαν να μην μπήκε, άμα δεν προχωράει διαρκώς βαθύτατα σ΄ αυτήν μέχρι να φθάσει στον θρόνο του Θεού.
Ο Γέροντας είχε δει στην πράξη ότι η Χάρη του Θεού ενεργεί μέσα στην Εκκλησία, ότι οι πιστοί πρέπει να είναι μεταξύ τους ενωμένοι σαν ένα σώμα, το σώμα του Χριστού, ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί όταν ζητά μόνο την ατομική του σωτηρία, ότι η ενότητα ως αίτημα, πόθος και βίωμα του πιστού είναι βασικό στοιχείο της Εκκλησίας και προϋπόθεση της σωτηρίας και ότι η αγάπη, που ωθεί την ψυχή στην ενότητα, είναι απαραίτητη, για να μπει κανείς στην κοινότητα που συνιστά την επίγεια άκτιστη Εκκλησία και να σωθεί εκεί.
β) Η αγάπη
Η κινητήρια δύναμη για τη δημιουργία συμμέτοχων στην ύπαρξη και στη χαρά, για τη μετάδοση της ζωής, είναι η αγάπη. Αυτός που σκέπτεται ότι ο νέος άνθρωπος θα του στερήσει κάτι από την άνεσή του και τη χαρά του δεν σκέπτεται όπως ο Θεός, ο οποίος δημιούργησε το ανθρώπινο Γένος, παρ΄ όλον ότι αυτό Τον παρεπίκρανε (ανθρωποπαθώς μιλώντας). Η μόνη διάθεση, λοιπόν, που αρμόζει σε ανθρώπους πλασμένους εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν Θεού, είναι η αγάπη, δηλαδή το άνοιγμα της καρδιάς στο άλλο πρόσωπο, στο Σύ του Θεού και στο σύ του συνανθρώπου.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους όποιους προσπαθεί η Εκκλησία να πείσει τους ανθρώπους να βαδίσουν στον σωστό δρόμο. Όμως ο βασιλικός δρόμος της ευαίσθητης, ποιητικής και ευγενικής ψυχής που σου υπεδείκνυε ο Γέρων Πορφύριος είναι ο δρόμος της αγάπης, του θείου έρωτα προς τον Ιησού Χριστό και η ανιδιοτέλεια, δηλαδή η αδιαφορία για το αν η αγάπη σου στον Χριστό συνεπάγεται χαρές ή οδύνες. Είναι δρόμος γεμάτος αρχοντιά και ανωτερότητα, χωρίς μιζέριες, υπολογισμούς και φόβους, λεβέντικος και άξιος του θείου μεγαλείου και της απόλυτης εμπιστοσύνης στη φιλική διάθεση του Χρίστου που μας αγαπά.
Αυτό συνεπάγεται και μία ωραία μεθόδευση του πνευματικού αγώνα του χριστιανού, την οποία συχνά-πυκνά και με πολλά παραδείγματα ανέπτυσσε. Ας θυμηθούμε μερικά:
– Όταν είσαι σ΄ ένα κατασκότεινο δωμάτιο, μη χτυπάς το σκοτάδι για να το διώξεις. Δεν φεύγει έτσι. Άνοιξε το παράθυρο στο φως, δηλαδή δώσου στην αγάπη του Χριστού και τότε χωρίς κόπο φεύγει το σκοτάδι.
– Όταν έρχεται ο κακός λογισμός, η μελαγχολική σκέψη, ο φόβος, ο πειρασμός να σε καταλάβει, μην πολεμάς μαζί τους να τα διώξεις. Άνοιξε τα χέρια σου στην αγάπη του Χριστού και σε παίρνει στην αγκαλιά του και χάνονται αυτά μόνα τους.
– Όταν ο κήπος της ψυχής σου είναι γεμάτος αγκάθια (πάθη), μην προσπαθείς να τα ξεριζώσεις και βρίσκεσαι διαρκώς τραυματισμένος και μολυσμένος από την ασχολία σου μαζί τους. Δώσε όλη τη δύναμη σου στα λουλούδια της ψυχής σου, πότισέ τα, και τότε τ΄ αγκάθια θα ξεραθούν μόνα τους. Και το καλύτερο λουλούδι είναι η αγάπη σου στον Χριστό. Αν ποτίσεις αυτήν και αναπτυχθεί, όλα τα αγκάθια μαραίνονται.
γ) Η χαρά
Ο Γέρων Πορφύριος αγαπούσε όλους με την αγάπη του Χριστού που είναι μοναδική για τον καθένα. Αλλά η πλούσια καρδιά του Χριστού και όσων ομοιώθηκαν μ΄ Αυτόν, μπορεί ν΄ αγαπά με μοναδικό τρόπο τον κάθε άνθρωπο, που είναι εικόνα του αγαπημένου Χριστού. Και η αγάπη αυτή ελκύει τη Θεία Χάρη, που επιπίπτει στον αγαπώντα σαν χαρά μεγάλη και ανεξάντλητη. Αυτός που αγαπά είναι χαρούμενος, γιατί η αγάπη είναι δόσιμο και το δόσιμο συνεπάγεται τη μακαριότητα, όπως είπε ο Κύριος («μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν», Πράξ. 20,35). Έτσι ζούσε ο Γέροντας στη χαρά που κανείς, ούτε οι πόνοι ούτε οι θλίψεις, δεν αφαιρεί από εκείνον που είναι δοσμένος στην αγάπη του Χριστού. Ο Γέροντας Πορφύριος, ζώντας μέσα στην αγάπη του Χριστού είχε διαπιστώσει εμπειρικά αυτό που γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής: «ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον» (Α’ Ίω. 4,18) και γι΄ αυτό λέει σε μια ηχογραφημένη συνομιλία του με έμφαση και με γεμάτη πραότητα βεβαιότητα «Ο φίλος, ο αδελφός (ο Χριστός)…! Πώς το φωνάζει αυτό όμως…! και πόσο…! Τί βάθος κρύβεται μέσα σ’ αυτό…! Πολύ βάθος! Δηλαδή είναι το θάρρος. Δεν θέλει τον φόβο ο Χριστός, δεν τόνε θέλει τον φόβο!»
δ) Η αθανασία
Η νίκη πάνω στον θάνατο, η αίσθηση και η βεβαιότητα της αθανασίας είναι ένα βίωμα κοινό σε όλους τους Αγίους και στον Γέροντα Πορφύριο. Λέγει στην προαναφερθείσα ηχογραφημένη συνομιλία του: «Ο άνθρωπος του Χριστού πρέπει ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, κι όταν αγαπήσει τον Χριστό απαλλάττεται από τον διάβολο, από την κόλαση και από τον θάνατο». Δεν είναι αυτά λόγια ειπωμένα από κάποιον που συνέλαβε αυτή την αλήθεια με τη σκέψη του. Είναι λόγια βγαλμένα από ένα αληθινό προσωπικό βίωμα και γι΄ αυτό έχουν την αξία μαρτυρίας αυτόπτη μάρτυρα. Δεν αλλάζει το πράγμα από το γεγονός ότι ο Γέροντας Πορφύριος από ταπείνωση και βαθιά αίσθηση της ανθρώπινης ασθένειάς μας λέγει ότι δεν έχει φθάσει σε αυτή την κατάσταση. Μάλλον ενισχύεται η αξιοπιστία του, διότι δεν είναι πλέον ένας που νομίζει ότι έφθασε κάπου. «Δεν έχω φθάσει, αυτό ζητάω, αυτό θέλω. Και στη σιωπή μου και παντού προσπαθώ να ζήσω σ΄ αυτά. Δεν τα ζω όμως, …προσπαθώ. Δηλαδή, πως να σου πω, πως να σας πώ; Δεν έχω πάει σ΄ ένα μέρος, έτσι… ή πήγα μια φορά, το είδα, τώρα δεν είμαι εκεί, αλλά το θυμάμαι, το λαχταράω, το θέλω. Να τώρα, αυτή τη στιγμή, αύριο, μεθαύριο, κάθε στιγμή μούρχεται και το θέλω. Θέλω να πάω εκεί, το ζητάω. Δεν είμαι όμως εκεί… Ναι, αλλά ζω μέσα σ΄ αυτή την προσπάθεια…»
Βεβαιοί ο Άγιος Γρηγόριος ότι το ευρείν τον Θεόν έγκειται εις το αεί Αυτόν ζητείν. Δεν υπάρχει καλύτερη και εγκυρότερη επιβεβαίωση ότι ο Γέρων Πορφύριος βρήκε τον Θεό, και ότι ο δρόμος της αγάπης που μας υποδεικνύει είναι ο συντομότερος, ο ασφαλέστερος και ο καλύτερος για να μας βρει και μας ο Θεός και να περιμαζέψει τον καθένα μας, σαν το ένα απολωλός πρόβατο, με χαρά και με αγάπη και να μας οδηγήσει από αυτήν εδώ τη ζωή στην επίγεια άκτιστη Εκκλησία Του, που είναι χώρα αγάπης, χαράς, ειρήνης και αθανασίας.
Επιστολή Γέροντος Πορφυρίου προς τα πνευματικά του παιδιά
«Αγαπητά πνευματικά μου παιδιά.
Τώρα που ακόμα έχω τας φρένας μου σώας θέλω να σας πω μερικές συμβουλές. Από μικρό παιδί όλο στις αμαρτίες ήμουνα. Και όταν με έστελνε η μητέρα μου να φυλάξω τα ζώα στο βουνό, γιατί ο πατέρας μου, επειδή ήμασταν φτωχοί είχε πάει στην Αμερική για να εργαστεί στην διώρυγα του Παναμά, για εμάς τα παιδιά του, εκεί, που έβοσκα τα ζώα συλλαβιστά διάβαζα τον βίο του αγίου Ιωάννου του Καλλυβίτου και πάρα πολύ αγάπησα τον Άγιο Ιωάννη και έκανα πάρα πολλές προσευχές σαν μικρό παιδί που ήμουνα 12-15 χρονών δεν θυμάμαι ακριβώς καλά και θέλοντας να τον μιμηθώ με πολύ αγώνα έφυγα από τους γονείς μου κρυφά και ήλθα στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους και υποτάκτηκα σε δυο γεροντάδες αυταδέλφους τον Παντελεήμονα και τον Ιωαννίκιο. Μου έτυχε να είναι πολύ ευσεβείς και ενάρετοι και τους αγάπησα πάρα πολύ και γι’ αυτό με την ευχή τους τους έκανα άκρα υπακοή. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, αισθάνθηκα και μεγάλη αγάπη και προς τον Θεό και πέρασα πάρα πολύ καλά. Αλλά, κατά παραχώρηση του Θεού, για τις αμαρτίες μου αρρώστησα πολύ και οι Γεροντάδες μου μου είπαν να πάω στους γονείς μου στο χωριό μου εις τον Άγιον Ιωάννη Ευβοίας. Και ενώ από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες όταν ξαναπήγα στον κόσμο συνέχισα τις αμαρτίες οι οποίες μέχρι και σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα βεβαίως τα εξομολογήθηκα, αλλά γνωρίζω ότι γι αυτά που εξομολογήθηκα με συγχώρησε ο Θεός, αλλ’ όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα διότι και εγώ όταν ζούσα πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας, αλλ’ όμως τώρα που θα πάω για τον ουρανό έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πεί: τι θέλεις εσύ εδώ; Εγώ ένα έχω να του πω. Δεν είμαι άξιος Κύριε για εδώ, αλλ’ ότι θέλει η αγάπη σου ας κάμει για μένα. Από εκεί και πέρα δεν ξέρω τι θα γίνει. Επιθυμώ όμως να ενεργήσει η αγάπη του Θεού. Και πάντα εύχομαι τα πνευματικά μου παιδιά να αγαπήσουν το Θεό, που είναι το πάν, για να μας αξιώσει να μπούμε στην επίγειο άκτιστο εκκλησία του. Γιατί από εδώ πρέπει να αρχίσουμε. Εγώ πάντα είχα την προσπάθεια να προσεύχομαι και να διαβάζω τους Ύμνους της Εκκλησίας, την Αγία Γραφή και τους βίους των Αγίων μας και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Εγώ προσπάθησα με τη χάρη του Θεού να πλησιάσω τον Θεό και εύχομαι και εσείς να κάνετε το ίδιο. Παρακαλώ όλους σας να με συγχωρέσετε για ότι σας στεναχώρησα.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ
ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ
Να , θ ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους ‘
Να ξεκινήσουμε ξανά από τα απλά χωρίς φωνασκίες.Γράφει ο ευαίσθητός Κωσταντίνος Γιαννιτσιώτης.”Με τη γνωριμία του Γέροντα Πορφυρίου , γνώριζα έναν καινούριο ,εκπληκτικά θελκτικό Χριστό, μέσα στη διαδρομή των τριάντα ,ως τότε ετών, που άκουγα πολλούς να μου μιλούν για το Χριστό”
Τώρα που μεστώνουμε ολίγον με τα πάθη έστω και τα λάθη μας ας σκεφτούμε αν αυτό που μας παρουσίασαν ως Παράδοση ως τον Χριστό της Εκκλησίας μας δεν ήταν το όντως αληθές.
Αν μια βαθιά τραυματική μας εμπειρία μας φόρτισε αρνητικά έναντι της μεγάλης μας ελπίδας.
Αρκετές φορές συλλάβισα από την αρχή με την ανάμνηση της χαρούμενής γιαγιάς μου για να αναστήσω μέσα μου την παράδοση του τόπου μας.Τους Αγίους που ναι κοντά μας σαν τον Άην Κόνωναν που του μιλούσαν άνετα τζυπριώτικά οι βοσκοί οι βόσιενες του Ακάμα.
Σε άλλη περίπτωση ο Άγιος Πορφύριος έλεγε με αγάπη στον ευαίσθητο Κωνσταντίνο”Γιατι να κυνηγάμε τα σκοτάδια;Να , θ ανάψουμε το φως και τα σκοτάδια θα φύγουν μόνα τους ”
Απο τα απλά.Να ανοίξουμε ένα παράθυρο φωτός.
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ.ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟ
(ΕΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΘΥΜΑΤΑΙ)
Το πρωτοδιάβασα το 1995.Γραμμένο από τον Κωνσταντίνο Γιαννιτσιώτη.Έναν άνθρωπο ευαίσθητο με βαθιά μελέτη της Παράδοσης μας και εύστοχη κοινωνική παρατηρητικότητα.
Ο συγγραφέας όπως το βιβλίο προδίδει βίωσε δοκιμασίες στο βίο του.Καποιες μακράς διάρκειας και μεγάλης εντάσεως. Σε μια από αυτές συνάντησε τον Άγιο Πορφύριο.Έτσι έζησε κοντά του διαλεγόμενος και μαθητεύοντας.Μια μαθητεία ευαίσθητη ποιητική και γεμάτοι απορίες.
Όντας κοινωνικός ο συγγραφέας κομίζει στις συζητήσεις του πολλά από τα ερωτήματα εκείνης της εποχής μα και σημερινά σύγχρονα.
Ήταν η ανάγνωση του βιβλίου η απαρχή για τη μελέτη της βιωτής αυτού του μεγάλου Έλληνα του Εικοστού αιώνα.Μα προτίστως Ορθόδοξου Χριστιανού με πρωτόγνωρη καταβύθιση στα μυστήρια της υπάρξεως.
Ενα βιβλίο που μπορεί να διαβαστει και αργά ή αποσπασματικά γιατί είναι σύναξη πολλών ψηφίδων γραπτού λόγου.
Πρόταση ανάγνωσης δια καλοπροαιρέτους αναγνώστες.
Ουδεμία υποχρέωσης δια τυχόν διαφωνούντας.
Βιβλία προτείνουν και σοφότεροι και ικανότεροι ημών…
ΜΗΝ ΜΥΔΡΑΛΙΟΒΟΛΑΣ ΤΟΥΣ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΥΣ
Ο μακαριστός Κωνσταντίνος Γιανιτσιώτης σημείωνε προ ετών για την έντονη κοινωνική επιθετικότητα των ετών του ενενήντα και πως η ευαισθησία κάποιων ανθρώπων και το άγχος που τους επροξενείτο τους οδηγούσε σε δύσκολα ψυχοσωματικά συμπτώματα επιβαρυντικα για την υγεία τους.Ο Άγιος Πορφύριος τον βοήθησε με πολλούς τρόπους να υπερβεί αυτή τη δυσκολία στην πολύχρονη πνευματική τους σχέση και ευλογημένη διαλογική εμβάθυνση στα μυστήρια του σύνολου ανθρωπίνου βίου.
Σκέφτομαι συχνά τη σημέρινή κοινωνική επιθετικότητα στην Κύπρο μας και πόσο αυτή βασανίζει τους ευαίσθητούς ανθρώπους.Μια επιθετικότητα φανερή μα και συχνά κεκρυμμένη.Μια βασιλεία του συμφέροντος.Η δουλειά μου να γίνει και οι συνάνθρωποι μου δεν με αφορούν ούτε κατ ελάχιστόν.Το κόμμα μου, η εταιρική μου κερδοφορία, το χρήμα μου,
οι απόψεις μου η ιδεολογία μου οι ομοιδεάτες μου η ευκολία μου.
Κι όλα αυτά ενω ριμάχτηκαν όσο ριμάτηκαν οι φτωχοι και οι δυσκολεμένοι που δεν είχαν την αήθη μαγκιά να κλέβουν να πλουτίζουν από τα ναρκωτικά τις αρπαχτες τους τζόγους και άλλα πολλά λευκων κολλάρων.Διορισμούς με αντιμισθίες πέραν των εκατων χιλιάδων ευρώ το έτος…
Αν ήταν του χεριού τους δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι εις την νήσον δεν θα αφηναν τους ευαίσθητους και τους δικαιοσύνην διψώντας ούτε να αναπνέουν ελευθέρως.
Παράκλησις χωρικού παροικούντος εις Λεμεσόν
Μην μυδραλιοβολάς τους ευαίσθητους…
Στην πραγματικότητά κτυπάς αγενώς την ανθρωπια και το φιλότιμό που σου λείπει από ετών
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΤΑ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΑ ΜΝΗΜΑΤΑ
Ο Ιάκωβος Πατάτσος και οι άλλοι δώδεκα των Φυλακισμένων Μνημάτων είναι μες το Φως είπε περι το 1988 ο Αγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης σε μακαριστη κορυφαία ηγουμένη της Ελλάδος πρωτεργάτη του Κυπριακού Αγώνος σε πόλη στην Ελληνική Επαρχία.ΜΕΣ ΤΟ ΦΩΣ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΓΕΙΩΤΗΣ
Ιστορία - Πολιτισμός
Ο γάμος στη Μικρά Ασία τον 20ό αιώνα
Έκθεση που μας ταξιδεύει στις μνήμες των προγόνων μας, φέρνοντας στο φως τα έθιμα και τις παραδόσεις του γάμου.
Μια από τις ιεροτελεστικές στιγμές της ζωής στη Μικρά Ασία ήταν ο γάμος, σημαντικός τόσο για τους μελλόνυμφους όσο για τον οικογενειακό και φιλικό περίγυρο.
Γι’ αυτό και η ΕΣΤΙΑ Νέας Σμύρνης διάλεξε από τις συλλογές των μουσείων της γαμήλια ενδύματα, κειμήλια και αντικείμενα και δημιούργησε την έκθεση «Ο γάμος στη Μικρά Ασία», η οποία θα είναι επισκέψιμη έως τις 20 Δεκεμβρίου.
«Η έκθεση μας ταξιδεύει στις μνήμες των προγόνων μας, φέρνοντας στο φως τα έθιμα και τις παραδόσεις του γάμου. Αναβιώνουμε εκείνες τις μοναδικές στιγμές που η οικογένεια, οι φίλοι και όλη η κοινότητα συμμετείχαν στον εορτασμό ενός νέου ξεκινήματος.
Διαβάστε περισσότερα στο Pontos News
Αναλύσεις
Από τον «ζωτικό χώρο» στη «γαλάζια πατρίδα» και τα «σύνορα της καρδιάς μας»
Οι ομοιότητες σε πρακτικό και σε θεωρητικό επίπεδο των δύο καθεστώτων και των «θεωριών» είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.
Ο παραλληλισμός του «ζωτικού χώρου» του Χίτλερ και των Ναζί και των διάφορων εκφράσεων της θεωρίας που προωθείται από το καθεστώς Ερντογάν, είναι σκανδαλωδώς προφανής με κίνδυνο επανάληψης εάν ληφθούν ανάλογα «μέτρα» με αυτά της δεκαετίας του 1930, όταν η Βρετανία, η Γαλλία και η ΕΣΣΔ, επιδίδονταν σε μιαν ανέξοδη πολιτική κατευνασμού του Ναζιστικού αρπακτικού.
Οι ομοιότητες σε πρακτικό και σε θεωρητικό επίπεδο των δύο καθεστώτων και των «θεωριών» είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς.
Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης
«Οι Έλληνες μιλούν για το Νέο Ανατολικό ζήτημα, για τη λύση του Τουρκικού προβλήματος και για τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ελλάδας. Οι δούλοι, οι ηλίθιοι, μιλούν για τη Λωζάνη και για τα «ελληνοτουρκικά».
Μιχάλης Χαραλαμπίδης, Ιανουάριος 2024.
Το 1937, ο μαθητής του Μουσταφά Κεμάλ Αδόλφος Χίτλερ και οι μαθητές των Νεότουρκων Ναζί (προ)ετοιμάζοντας το αιματοκύλισμα του πλανήτη, υιοθετούσαν την αποκαλούμενη θεωρία του «ζωτικού χώρου» («Lebensraum»), την επέκταση δηλαδή των συνόρων της Γερμανίας προκειμένου να μπορεί να ζει «ανεκτά» ο Γερμανικός λαός.
Το 2024, μαθητής του Μουσταφά Κεμάλ Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και οι συγκυβερνήτες του δολοφόνοι Γκρίζοι Λύκοι (προ)ετοιμάζοντας τον επεκτατισμό τους, επαναλαμβάνουν ότι κάποιοι θέλουν «να φυλακίσουν την Τουρκία στα χερσαία σύνορά της», τονίζοντας επιπλέον ότι η Τουρκία έχει συρρικνωθεί. Άρα το «Στρατηγικό βάθος», παλαιότερα και σήμερα η «Γαλάζια Πατρίδα» και τα «Σύνορα της καρδιάς μας», είναι η μοναδική διέξοδος για την Τουρκία που ασφυκτιά…
Οι ομοιότητες σε πρακτικό και σε θεωρητικό επίπεδο των δύο καθεστώτων και των «θεωριών» που ανέπτυξαν και αναπτύσσουν, είναι κάτι παραπάνω από εμφανείς. Εμπνευστής του Ναζιστικού «Ζωτικού Χώρου» ήταν ο καθηγητής Φρίντριχ Ράτζελ, ο οποίος υποστήριξε την οργανική θεωρία ανάπτυξης του κράτους το οποίο, για να τραφεί, επιβάλλεται να προσαρτήσει νέες περιοχές. Στη συνέχεια στη σκυτάλη πήρε ο Καρλ Χαουσχόφερ, ενώ τελικός δίαυλος προς τον Χίτλερ ήταν ο μαθητής του Χαουσχόφερ και εκ των αρχιτεκτόνων του Ολοκαυτώματος και της «Τελικής Λύσης» Ρούντολφ Ες.
Αντιστοίχως ένας από τους ιδεολογικούς μέντορες του Ερντογάν, ο καθηγητής και πρώην υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, εισήγαγε τον όρο «ζωτικό χώρο» στο βιβλίο του «Στρατηγικό Βάθος». Έτσι αφού η Τουρκία το 2030 θα έχει διπλασιάσει τον πληθυσμό της φτάνοντας τα 150 εκατομμύρια, θα (έχει) προκύψει θέμα «ζωτικού χώρου» για τον τουρκικό κόσμο, ο οποίος εκτείνεται από την Αδριατική έως το Σινικό Τείχος. Στη συνέχεια η «θεωρία» αναπτύχθηκε από τον έμπιστο του Ερντογάν ναύαρχο Τζιχάτ Γιαϊτζί λαμβάνοντας την ονομασία «Γαλάζια Πατρίδα», η οποία αποκτά ιδιαίτερη σημασία αφού για τους υποστηρικτές της, « η Τουρκία δεν είναι απλώς μια χώρα του Αιγαίου, αλλά και μια χώρα που εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, σε μια περιοχή που ξεκινάει από την Αδριατική και εκτείνεται ώς τον κόλπο της Αλεξανδρέττας και τη Διώρυγα του Σουέζ».
Ο παραλληλισμός του «ζωτικού χώρου» του Χίτλερ και των Ναζί και των διάφορων εκφράσεων της θεωρίας που προωθείται από το καθεστώς Ερντογάν, είναι σκανδαλωδώς προφανής με κίνδυνο επανάληψης εάν ληφθούν ανάλογα «μέτρα» με αυτά της δεκαετίας του 1930, όταν η Βρετανία, η Γαλλία και η ΕΣΣΔ, επιδίδονταν σε μιαν ανέξοδη πολιτική κατευνασμού του Ναζιστικού αρπακτικού. Οι συμφωνίες της Μόσχας και του Μονάχου οι οποίες (παρ)έδωσαν Τσεχοσλοβακία, Αυστρία, Πολωνία, Φινλανδία, αποδείχτηκαν καταστροφικές για την ανθρωπότητα, αντιστοίχως οι προωθούμενες συμφωνίες και το άφθονο χρήμα (για να συγκρατηθούν «πρόσφυγες» και «μετανάστες») και με στόχο τον κατευνασμό της Τουρκίας και με δώρο Αιγαίο, Κύπρο, Κουρδιστάν, Συρία, Λιβύη, επίσης φαίνονται προδήλως καταστροφικές…..
Με αφορμή (αλλά και όχι μόνο) την αντιγραφή και εξέλιξη του Ναζιστικού «ζωτικού χώρου» ως «Στρατηγικό Βάθος» και «Γαλάζια Πατρίδα» και εντελώς ενδεικτικές πράξεις όπως η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος, το άνοιγμα των Βαρωσίων στην Κύπρο, η συνεχής παραβίαση σε γη, αέρα και θάλασσα της ελληνικής κυριαρχίας και κυρίως οι εξελίξεις στο λεγόμενο μεταναστευτικό –προσφυγικό, μετά τις σχετικές ανακοινώσεις της Γερμανίας, δείχνουν ως πρόκληση για την εθνική μας συνέχεια όχι τα «ελληνοτουρκικά», αλλά το Τουρκικό πρόβλημα, όπως εύστοχα έγραψε ο αείμνηστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης.
Όλα τα παραπάνω όμως φαίνεται ότι δεν έχουν γίνει κατανοητά και στην Ελλάδα και την Κύπρο ( πόσο μάλλον από τους Δυτικούς ), οι οποίοι ανέχονται τη βαρβαρότητα, την παρανομία και τις πρακτικές ζούγκλες που έρχονται από τα ανατολικά, ενώ επαναλαμβάνονται ανεκδιήγητες δηλώσεις αναντίστοιχες με το Τουρκικό πρόβλημα: «έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;» «να μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο», «η Τουρκία ασφαλώς και έχει δικαιώματα στην ανατολική Μεσόγειο διότι έχει τεράστια ακτογραμμή», «το Καστελλόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο», «οι δύο πλευρές συμφώνησαν στη συνέχιση των συζητήσεων για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης», «συνεκμετάλλευση με την Τουρκία ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο», «να μη δυναμιτίσουμε το κλίμα για την Κύπρο», «Το Καστελλόριζο είναι μακριά», «ήρεμα νερά», «και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει» …..
Και όλα τα παραπάνω τη στιγμή κατά την οποία ο Ερντογάν, o Φιντάν, ο Γκιουλέρ, ο Μπαχτσελί και τα λοιπά ορφανά του Κεμάλ, δηλώνουν πως «θα έρθουν νύχτα», ενώ εισβάλλουν σε θαλάσσιες ζώνες και υφαλοκρηπίδα και κατέχουν το 40% της Κύπρου, αποκαλώντας ειρωνικά και προκλητικά τα Σκόπια «Μακεδονία», λέγοντας ότι δεν υπάρχει ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου ακόμη και στην Κρήτη, προκαλώντας ευθέως στη Θράκη, στέλνοντας όποτε θέλουν και από όπου θέλουν εκατοντάδες χιλιάδες «πρόσφυγες» και «μετανάστες», αποσταθεροποιώντας τον Ελληνισμό από τον Έβρο μέχρι το Καστελλόριζο και τη Λευκωσία….
Αλήθεια η ανθρωπότητα, η Ευρώπη, δεν διδάχτηκαν κάτι από το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το «ζωτικό χώρο»;
Tα Ίμια, η Αμμόχωστος και η Κερύνεια, η Ίμβρος και η Τένεδος, ο Έβρος, αλλά και το Ντιγιαρμπακίρ, το Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραμπάχ), η Ροτζάβα και το Αφρίν, δεν έχουν διδάξει κάτι στον Ελληνισμό;
-
Γενικά θέματα1 μήνα πριν
Τί είναι αυτά τα μυστηριώδη φωτεινά στίγμα στον ουρανό της Κύπρου;
-
Διεθνή2 μήνες πριν
Ανατριχιαστικές εικόνες με τον νεκρό ηγέτη της Χαμάς (ΦΩΤΟ)
-
Αναλύσεις1 μήνα πριν
Η Αθήνα παραδίδει τη Θράκη
-
Αθλητικά4 εβδομάδες πριν
Δεν πούλησε οπαδισμό! Δεν έπαιξε σε τουρκική ομάδα που θα τον απογείωνε οικονομικά – Αντώνης Φώτσης: Ο καλύτερος Έλληνας καλαθοσφαιριστής… ever
-
Video2 μήνες πριν
Ισραήλ: Αν χτυπήσει πυρηνικά, αρχίζει η καταστροφή
-
Άμυνα2 μήνες πριν
Έτοιμος σε 3 χρόνια ο ελληνικός Σιδερένιος Θόλος! Πόσο θα κοστίσει;
-
Διεθνή2 εβδομάδες πριν
Οι Ουκρανοί ακολουθούν το… δόγμα Μπάιντεν! Χτύπησαν με ATACMS τη Ρωσία – Οδηγούμαστε σε πυρηνικό ολοκαύτωμα;
-
Άμυνα2 μήνες πριν
Έτοιμη η «πρώτη» Belharra