Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα από την Ιταλία του Μουσολίνι, τη Γερμανία του Χίτλερ μέχρι την Τουρκία του Ερντογάν πάντα χρησιμοποιούσαν το ποδόσφαιρο ως εργαλείο

Το ποδόσφαιρο στην Τουρκία δεν είναι όπιο του λαού, αλλά μηχανή παραγωγής εθνικισμού, ξενοφοβίας και αυταρχικής νοοτροπίας

Γράφει ο Θεοφάνης Μαλκίδης

Είναι γνωστό από την ιστορία ότι τα ολοκληρωτικά, διεφθαρμένα, φασιστικά καθεστώτα χρησιμοποίησαν τον αθλητισμό και ειδικότερα το ποδόσφαιρο για να επιβάλλουν (περαιτέρω) καταπίεση στους λαούς. Τα παραδείγματα πολλά, από την Ιταλία του Μουσολίνι και την Ισπανία του Φράνκο μέχρι τη Γερμανία του Χίτλερ, από τη Σταλινική Σοβιετική Ένωση και τη Ρουμανία του Τσαουσέσκου μέχρι την ανατολική Γερμανία του Χόνεκερ, από την Πορτογαλία του Σαλαζάρ, τη Αργεντινή του Βιντέλα και τη Χιλή του Πινοσέτ μέχρι την Τουρκία του Ερντογάν.

Σε ό,τι αφορά την τελευταία περίπτωση που μας ενδιαφέρει πιο άμεσα, σε συνέντευξή του σε ιταλική εφημερίδα ο βραβευμένος με Νόμπελ Τούρκος συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, είχε σημειώσει πως ο δικτάτορας Αντόνιο Σαλαζάρ χρησιμοποιούσε το ποδόσφαιρο ως «όπιο» για να ελέγχει τους Πορτογάλους. Για την Τουρκία όμως ο Παμούκ έκανε την εξής αποκαλυπτική παραδοχή: « το ποδόσφαιρο στην Τουρκία μακάρι να ήταν το όπιο του λαού. Είναι, αντιθέτως, μια μηχανή παραγωγής εθνικισμού, ξενοφοβίας και αυταρχικής νοοτροπίας. Και δεν έχει σημασία ποιος αναδεικνύεται νικητής γιατί ο εθνικισμός τρέφεται με καταστροφές, είτε είναι σεισμοί είτε είναι πόλεμοι, είτε ποδοσφαιρικοί αγώνες».

Ορθά επισημαίνει ο Παμούκ την ευθεία σχέση του ποδοσφαίρου με τους μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους στην κατοχική, αναθεωρητική, διεφθαρμένη, φασιστική Τουρκία. Εκτός βεβαίως από τη συνεχώς προβαλλόμενη εικόνα ότι ο Ερντογάν ήταν και αυτός ποδοσφαιριστής και ότι ο «μεγάλος τιμονιέρης» μπορεί να κάνει ακόμη και «ποδιές» πριν από την έναρξη μεγάλων ποδοσφαιρικών αγώνα, οφείλουμε να σημειώσουμε ένα (από τα χιλιάδες) σημεία της χρησιμοποίησης του ποδοσφαίρου από τον τουρκικό εθνικισμό.

Η Μπασακσεχίρ, είναι η ποδοσφαιρική ομάδα της Κωνσταντινούπολης η οποία αποχώρησε πριν τέσσερα χρόνια από αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ με την Παρί Σεν Ζερμέν γιατί, όπως ανέφερε, δέχθηκε ρατσιστική επίθεση.

Το περιστατικό με τη «ρατσιστική» επίθεση που αναφέραμε ήρθε στην κατάλληλη στιγμή για τα Γκεμπελικής έμπνευσης επικοινωνιακά Μέσα του Ερντογάν: σε γαλλικό έδαφος, ένας διαιτητής της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου ( UEFA) «επιτίθεται» σε μέλος τουρκικού συλλόγου, τη στιγμή που η Άγκυρα κατηγορεί την Ευρωπαϊκή Ένωση για «ρατσισμό», ενώ η Παρί η οποία στήριξε από την πρώτη στιγμή τον τουρκικό σύλλογο και αποχώρησε και αυτή από τον αγώνα, ανήκει στον Εμίρη του Κατάρ, δηλαδή το πιο στενό σύμμαχο και χρηματοδότη του Ερντογάν. Διαβάζεται και ως θεωρία συνωμοσίας ή τυχαίο γεγονός ή ως υπερβολή, αλλά σίγουρα για όσους παρακολουθούν και έχουν γνώσεις για την Τουρκία και τον Ερντογάν, τις συμμαχίες και οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός (του), δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά !

Η Μπασακσεχίρ δεν είναι ένας οποιοσδήποτε ποδοσφαιρικός σύλλογος, αλλά αποτελεί το «όπλο» του καθεστώτος που κυβερνά την Τουρκία, δηλαδή ισλαμιστές, Κεμαλικοί, Ναζί Γκρίζοι Λύκοι, στρατιωτικοί, ναρκέμποροι, διακινητές, εγκληματίες, βιαστές, κλπ και χρηματοδοτείται από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες.

Ειδικότερα οι κύριοι χορηγοί της ομάδας Μπασακσεχίρ έχουν στενούς δεσμούς με το καθεστώς και ειδικότερα η Medipol, ένα δίκτυο κλινικών και νοσοκομείων υγείας το οποίο ιδρύθηκε από τον πρώην υπουργό Υγείας του Ερντογάν, Φαχρετίν Κόκα, ενώ το νέο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης που συνορεύει με το γήπεδο, θεωρείται το έργο –σύμβολο της ευμάρειας και της ευημερίας που έφερε ο Ερντογάν στην Τουρκία.

Η Μπασακσεχίρ είναι το σωματείο το οποίο αναδείχθηκε ως αντίπαλο δέος μετά τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις της πλατείας Τακσίμ το 2013, στις οποίες έπαιξαν σημαντικό ρόλο οι οπαδοί των τριών ομάδων της Κωνσταντινούπολης, της Φενερμπαχτσέ, της Γαλατασαράι και της Μπεσίκτας, οι οποίοι ζητούσαν ελευθερία και δημοκρατία…..

Η Μπασακσεχίρ , η οποία σύμφωνα με την εφημερίδα Financial Times είναι «η πιο φιλοκυβερνητική ομάδα της Τουρκίας», υιοθέτησε στην εμφάνισή της τα χρώματα του κυβερνώντος κόμματος (AKP) , πορτοκαλί και μπλε. Πριν από την έναρξη των εντός έδρας αγώνων, τα μέλη των ποδοσφαιρικών ακαδημιών της, παιδιά, έφηβοι και νέοι εμφανίζονται με στολές Οθωμανών στρατιωτών (!), ενώ στις γιγαντοοθόνες του γηπέδου προβάλλονται εικόνες τουρκικών μαχητικών αεροσκαφών που πλήττουν στόχους στη Συρία !

Στα γραφεία της ομάδας καθώς και στο προπονητικό της κέντρο υπάρχουν παντού φωτογραφίες του Ερντογάν, ο οποίος έχει διορίσει στο προεδρείο της ομάδας τον συγγενή του και πρώην στέλεχος του ΑΚΡ Γκοσκέλ Γκουμουσάντ.

Το 2014 έγιναν τα εγκαίνια του γηπέδου της ομάδας που έλαβε την ονομασία ενός ακόμη υποστηρικτή του Ερντογάν, του γνωστού Τούρκου προπονητή (και του Παναθηναϊκού πριν λίγο καιρό), Φατίχ Τερίμ, ο οποίος είχε φωτογραφηθεί περιχαρής κάνοντας το σήμα των Γκρίζων Λύκων μετά από νίκη της ομάδας του!

Στα εγκαίνια του γηπέδου ο Ερντογάν ως παλιός ποδοσφαιριστής, όπως γράφουν όλες οι βιογραφίες του, πήρε μέρος σε έναν αγώνα επίδειξης. Ο πρόεδρος της κατοχικής Τουρκίας ο οποίος υπερηφανεύεται για τους πέντε τίτλους που κέρδισε ως αρχηγός της ομάδας του Οργανισμού Τροχιοδρόμων και Διαχείρισης Σηράγγων της Κωνσταντινούπολης τη δεκαετία του 1970, αφού σκόραρε ένα χατ τρικ (!), στη συνέχεια η Μπασακσεχίρ απέσυρε τη φανέλα της που φορούσε με το νούμερο 12, ενώ την ίδια στιγμή το τελετουργικό ολοκληρωνόταν από την εμφάνιση ενός υπερμεγέθους αγάλματός του με χιλιάδες εκστασιασμένους οπαδούς να αλαλάζουν…..

Έτσι (και ) το ποδόσφαιρο έχει μπει στην υπηρεσία του τουρκικού κρατικού και παρακρατικού μηχανισμού , της «Γαλάζιας Πατρίδας» και των «συνόρων της καρδιάς μας» και κάθε μέσο που φέρει το καθεστώς πιο κοντά στη επίτευξη των στόχων του είναι ευπρόσδεκτο!

Και ένα υστερόγραφο με ελληνικό ενδιαφέρον: Πριν από δύο δεκαετίες είχε δολοφονηθεί από ανήλικο στην καθολική εκκλησία της Τραπεζούντας ο πάστορας Αντρέα Σαντόρο. Ο ανήλικος αφού αφέθηκε ελεύθερος μετά την πράξη του, πήγε στο γήπεδο της Τραπεζούντας («Τράμπζονσπορ») όπου αποθεώθηκε από τους χιλιάδες «φιλάθλους» της ομάδας. Η δολοφονία του «άπιστου», επιβεβαίωσε τη διαπίστωση του Παμούκ για το ρόλο του ποδοσφαίρου στην Τουρκία, στην προώθηση του εθνικισμού, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας!

Στο ίδιο γήπεδο πριν τρία χρόνια η Τραπεζούντα σπορ, μετεξέλιξη των ποδοσφαιρικών ομάδων που είχαν δημιουργήσει οι Έλληνες που ζούσαν στην πρωτεύουσα του Πόντου πριν τη Γενοκτονία, πήρε το πρωτάθλημα της Τουρκίας. Ο πρόεδρος της ομάδας για να ευχαριστήσει τους δύο Έλληνες (Μπακασέτα, Σιώπη) που συμμετείχαν στην κατάκτηση του τροπαίου, κάλεσε ένα διάσημο λυράρη από την Ελλάδα για να παίξει ανάμεσα στα άλλα τραγούδια και τον ύμνο της ομάδας που συμπεριλαμβάνει ποντιακή λύρα. Ωστόσο οι θυγατρικές οργανώσεις των Γκρίζων Λύκων στην Τραπεζούντα, διαμαρτυρήθηκαν εντόνως, τρομοκρατώντας οποιονδήποτε θα ξέφευγε από την εθνικιστική πεπατημένη και έτσι η διοίκηση της ομάδας αναγκάστηκε να συμμορφωθεί, για το καλό της….

Τουρκία: «Κόπηκε» από τη φιέστα της Τράμπζονσπορ ο Ματθαίος Τσαχουρίδης – Δεν εμφανίστηκε ούτε ο Απόλας Λέρμι

Τέλος, πάντα στο ίδιο κλίμα, ας θυμηθούμε το μπούλιγκ που δέχτηκαν οι Έλληνες αθλητές που αγωνίστηκαν σε τουρκικές ομάδες όταν δεν κράτησαν το πανό με τον Κεμάλ τη 19^η Μαΐου, αλλά και την εκδήλωση που έγινε λίγες μέρες πριν στην Αθήνα για τον αθλητισμό στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και όσα ειπώθησαν. Πλέον «τα σύνορα της καρδιάς μας» και η «Γαλάζια Πατρίδα» παίζουν ποδόσφαιρο εντός αλλά και εκτός έδρας…..

Ζωντανή εκπομπή με τον Σταύρο Καλεντερίδη

Η ”αποθέωση” του αλληλοφαγώματος στον Εμφύλιο της Συρίας δεν έχει τέλος, δυστυχώς, δημιουργώντας ”παράπλευρες” απώλειες σε βάρος των ντόπιων αμάχων

Με τη συριακή αντιπολίτευση στο πλευρό των φιλότουρκων τζιχαντιστών και με τις ευχές του Ταγίπ Ερντογάν για κατάκτηση της συριακής πρωτεύουσας ”στενεύουν” τα περιθώρια για επιβίωση του Άσαντ και παραμονή των ρωσικών βάσεων

Γράφει η συγγραφέας και εκπαιδευτικός Κρινιώ Καλογερίδου

Διάβασα πρόσφατα μια ”ενδιαφέρουσα εξίσωση” για τα τεκταινόμενα στη Συρία του πανεπιστημιακού Δρ. Σαλίχ Γιλμάζ (καθηγητή Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Άγκυρας) και έγινα ακόμα πιο ανήσυχη στη σκέψη ότι παίρνει ανεξέλεγκτη διάσταση το Μεσανατολικό  με το άγριο ”στρίμωγμα” του Προέδρου Άσαντ.

   Του Προέδρου της Συρίας τον οποίο στήριζαν μέχρι πρότινος οι Ρώσοι, αλλά τώρα ξέμεινε από ρωσική βοήθεια (λόγω του ρωσο-ουκρανικού πολέμου που διεξάγεται με σφοδρότητα) και  έχει στο πλευρό του μόνο τη Χεζμπολάχ του Λιβάνου και τους φιλοϊρανούς μαχητές του Ιράκ (σ.σ: Το Ιράν σκοπεύει να τον ενισχύσει με πυραύλους, drones, συμβούλους και άνδρες).

   Αυτούς  που συμπαρατάχθηκαν στα πεδία της μάχης με τον κυβερνητικό στρατό απέναντι στους εισβολείς της χρηματοδοτούμενης από την Τουρκία Χαγιάτ Ταχρίρ Αλ Σαμ (”Οργανισμός για την Απελευθέρωση του Λεβάντε”, HTS, αρκτικόλεξο  ονομασίας της τουρκιστί).

    Τους τζιχαντιστές της πιο μαχητικής ομάδας, δηλαδή – που είναι συγχώνευση των ομάδων Τζαμπχάτ Φάταχ αλ-Σαμ (πρώην Μέτωπο αλ-Νούσρα) — Μετώπου Ανσάρ αλ-Ντιν — Τζαΐς αλ-Σούννα — Λίουα αλ-Χακ και  Νουρ αλ-Ντιν αλ-Ζένγκι) – με άμεση εμπλοκή στον Συριακό εμφύλιο πόλεμο.

    Πρόκειται για εξτρεμιστικές ένοπλες ομάδες, στην ουσία, υπό την ηγεσία της HTS και την καθοδήγηση της Τουρκίας. τζιχαντιστές-κατακτητές του Χαλεπίου (βλ. σχετική δήλωση του Τούρκου εθνικιστή Ντεβλέτ Μπαχτσελί ότι είναι τουρκικό το Χαλέπι ως το κόκαλο και μουσουλμανικό) και της πόλης Χάμα στην κεντρική Συρία, την οποία κατέλαβαν   μετά από έντονες μάχες με τον Συριακό Αραβικό Στρατό (SAA) του Άσαντ.

   Να σημειωθεί ότι τη Λαοδίκεια δεν μπόρεσαν να την κατακτήσουν οι φιλότουρκοι τζιχαντιστές (στο πλευρό των οποίων είναι οι αντάρτες του Συριακού Εθνικού Στρατού της αντιπολίτευσης, που εδρεύουν στο Ιντλίμπ, και τη Χομς) χάρη στην αντίσταση του συριακού κυβερνητικού στρατού του Άσαντ…

   Η ”αποθέωση” του αλληλοφαγώματος στον Εμφύλιο της Συρίας δεν έχει τέλος, δυστυχώς, δημιουργώντας ”παράπλευρες” απώλειες σε βάρος των ντόπιων αμάχων εκεί, προπάντων των δεκάδων χιλιάδων Σύρων της κοινότητας των Αλεβιτών κατοίκων της Χομς (απ’ την οποία κατάγεται ο Άσαντ), που είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Συρίας μετά τη Δαμασκό και το Χαλέπι (όπου παραμένουν εγκλωβισμένοι περίπου 250.000 Κούρδοι)..

 Η Χομς, σημειωτέον, είναι ”κυβερνείο” της Συρίας και απέχει 162 χ.λ.μ απ’ τη Δαμασκό προς την οποία κατευθύνονται οι τζιχαντιστές μετά την κατάκτηση της Χάμα, με σκοπό την κατάκτηση της συριακής πρωτεύουσας. Από την 5η Δεκεμβρίου, άλλωστε, τη μαζική φυγή της κοινότητας των Αλεβιτών κατοίκων της Χομς  ακολουθεί αυτή των ομογενών μας Ελλήνων χριστιανών της Συρίας – που εγκαταλείπουν τις εστίες τους με προορισμό τις δυτικές ακτές της χώρας.

    Ας σημειωθεί, παρεμπιπτόντως, ότι οι Έλληνες της Συρίας πρωτοεμφανίστηκαν εκεί τον 7ο π.Χ. αιώνα και ”βάφτισαν” την περιοχή ”Συρία” από το ”Ασσυρία”. Σ’ αυτούς τους… αμετανόητους Έλληνες δεν έχει απλώσει χέρι βοήθειας ακόμα η Ελλάδα – παρά τις συνεχείς εκκλήσεις τους.

  Έτσι αφέθηκαν έρμαιο στις ορέξεις των μουσουλμάνων τζιχαντιστών, οι οποίοι προελαύνουν προς την Χομς και είναι αποδεδειγμένα μίσθαρνα όργανα της Άγκυρας (σ.σ: Το ρωσικό δίκτυο Russia Today έφερε στο φως από οκταετίας ακόμα έγγραφα που αποδείκνυαν τις παράνομες συναλλαγές μεταξύ της Τουρκίας και των τζιχαντιστών της Ράκα, πόλης στα βόρεια της κεντρικής Συρίας, που είναι χτισμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Ευφράτη).

   Των τζιχαντιστών που τώρα εδρεύουν στις επαρχίες Ιντλίμπ και Λατάκια  και εξυπηρετούν αποδεδειγμένα το στόχο της Τουρκίας για ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, την κατάκτηση της Δαμασκού και τη γεωπολιτική αλλαγή στην περιοχή βάσει του αναθεωρητικού νεο-οθωμανικού δόγματος  το οποίο διακτινίζει τα όρια της ”Γαλάζιας Πατρίδας” από τη Θράκη και το Αιγαίο ως την Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρο), τη Μέση Ανατολή και τη Συρία.

 Τα δεδομένα αυτά πιστοποιούν τις εκτιμήσεις ξένων αναλυτών ότι, με τη συριακή αντιπολίτευση στο πλευρό των φιλότουρκων τζιχαντιστών και με τις ευχές του Ταγίπ Ερντογάν  για κατάκτηση της συριακής πρωτεύουσας (σ.σ: Η κατάκτηση της Δαμασκού στη Συρία και της Μοσούλης με το Κιρκούκ στο Ιράκ, σημειωτέον, είχαν ιστορικά ”φυσικό ενδιαφέρον” για τους Τούρκους και ”έδεναν” με τον Εθνικό Σύμφωνο του 1920, που θέλει τα ”σύνορα της καρδιάς” των Τούρκων να φτάνουν ως τη Θεσσαλονίκη),  ”στενεύουν” τα περιθώρια για επιβίωση του Άσαντ και παραμονή των ρωσικών βάσεων της Συρίας, εκτός κι αν προϋπάρξει συνεννόηση της Ρωσίας με τη συριακή αντιπολίτευση και την Τουρκία.

   Κάτι που φαντάζει απίθανο, αν πιστέψουμε την είδηση που μετέδωσε το Navalnews πρόσφατα ότι οι Ρώσοι εκκενώνουν τον ναύσταθμο στην Ταρτούς της Συρίας. Ναυτική βάση μεγάλης και καθοριστικής σημασίας, για την υποστήριξη του καθεστώτος Άσαντ και για τη διασφάλιση της επιρροής και των φιλοδοξιών τους στη Μέση Ανατολή και, κατ’ επέκταση στη διεθνή σκηνή”.

   Προφανώς, για να φτάσει να παίρνει προφυλάξεις η Ρωσία (σε χρόνο όπου ”τρέχει” κλιμακωτά ο πόλεμος στην Ουκρανία), οι γραμμές μάχης των τζιχαντιστών πλησιάζουν τις βάσεις της και δεν αποκλείεται η κλιμάκωση της ρευστότητας στη Συρία – δεδομένου ότι η αιματηρή εισβολή τους συμπίπτει με τον συνεχιζόμενο  εμφύλιο πόλεμο σε αυτήν – να προκαλέσει απότομη, δραματική αλλαγή της κατάστασης και του συνεχιζόμενου εμφυλίου πολέμου εκεί.

   Κι αν γίνει αυτό και επικρατήσουν οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης (οι οποίες κατέλαβαν, ήδη, την πόλη Σαναμαῒν) με τη βοήθεια των μουσουλμάνων τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, τότε θα αναγκαστεί να φύγει οριστικά η Ρωσία από τη Συρία και θα πάρει μαζί της (για να μην κινδυνέψουν) ό,τι πολύτιμο έχει στις βάσεις της: στις αεροπορικές της Λαττάκειας &  της Χμεϊμίμ και τη ναυτική στην Ταρτούς (ρωσική βάση από το 1971, αν και – μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης – η χρήση της μειώθηκε δραστικά).

  Σ’ αυτήν την τελευταία ναυλοχούσαν – ως τώρα, τουλάχιστον, πέντε πολεμικά πλοία και ένα υποβρύχιο, δύο φρεγάτες κλάσης Gorshkov, μία φρεγάτα κλάσης Grigorovitz, δύο βοηθητικά πλοία και ένα υποβρύχιο κλάσης Improved Kilo.

  Ανεπιβεβαίωτες ωστόσο πληροφορίες λένε ότι έφυγαν τα περισσότερα πλοία ήδη, ενώ το βοηθητικό πλοίο ανεφοδιασμού πετρελαίου ”Yelnya” αναχώρησε από την Ταρτούς το πρωί της 2ας Δεκεμβρίου 2024 για τη συντήρηση της δύναμης του Στόλου της Ρωσίας στη Μεσόγειο.

   Ο ρωσικός ναύσταθμος άρχισε να αδειάζει σιγά σιγά, εκεί που είχε μετατραπεί σε κύρια υπερπόντια ναυτική βάση της Ρωσίας από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στη Συρία (2012), ενώ – από την έναρξη της πλήρους εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία (2022) – απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη σημασία. Μέχρι που έφτασε τώρα στην… απορωσοποίησή της.

   Γιατί αυτό θα γίνει, αν καταρρεύσει ανεξέλεγκτα ο συριακός στρατός (κάτι που προβληματίζει τις ΗΠΑ). Η Ρωσία θα χάσει τα πάντα, μαζί με τον ναύσταθμο της Ταρτούς. Γι’ αυτό τη συμφέρει η έγκαιρη μετακίνηση όλων των σκαφών της από εκεί μαζί με τα πολύτιμα στοιχεία που κουβαλούν, αν αυτό δεν έγινε ήδη  – όπως προβλέπει ένας αναλυτής της Droxford Maritime (ανεξάρτητης συμβουλευτικής υπηρεσίας ναυτιλιακών πληροφοριών και αναλύσεων) – λόγω βαθμιαίας επιδείνωσης της κατάστασης.
Τελικά,  δεν αποκλείεται, η Ταρτούς (ναυτική βάση των μεγάλων ρωσικών πολεμικών πλοίων) να κρίνει το μέλλον της Ρωσίας στην Μέση Ανατολή, αν πέσει η Δαμασκός μαζί με τον Άσαντ, όπως προοιωνίζεται η επέλαση των τζιχαντιστών. Θα κρίνει, ίσως, και τις σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας αν επαναληφθεί αυτό που έγινε μετά την έναρξη της εισβολής στην Ουκρανία (24 Φεβρουαρίου 2022).

   Τότε που διατάχθηκαν τα περισσότερα ρωσικά πλοία που ήταν ελλισμενισμένα στην Ταρτούς (περιλαμβανομένων και δύο επιπλέον καταδρομικών κλάσης ”Slava”) να σπεύσουν προς αρωγή της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά εμποδίστηκαν από τη διπρόσωπη Τουρκία.

   Η Ρωσία κατάπιε αναγκαστικά εκείνη την περίοδο την οργή της για τη στρατηγική σύμμαχό της, με αποτέλεσμα να πλέουν ”αρόδου” τα πλοία της από την ναυτική βάση της Συρίας ανοιχτά της Ανατολικής Μεσογείου.

 Από εκεί της έστελναν υποστήριξη εξ αποστάσεως, προβαίνοντας ταυτόχρονα σε πίεση στο ΝΑΤΟ από τη θαλάσσια περιοχή όπου πρόσφατα οι Ρώσοι (εν μέσω της νέας ανάφλεξης στη Συρία) έκαναν μεγάλη αεροναυτική άσκηση εκτοξεύοντας τον υπερηχητικό πύραυλο ”Zircon”.

  Άσκηση η οποία – κατά πληροφορίες – ακολούθησε την εντολή εκκένωσης της βάσης τους στην Ταρτούς από τα πλοία του ρωσικού στόλου. Κίνηση που θα μπορούσε να γεννήσει υποψίες για ρωσική εγκατάλειψη του Άσαντ στο έλεος των τζιχαντιστών (που πολιορκούν προς ώρας τη Χομς) και των Σύρων αντικαθεστωτικών, αν η Ρωσία δεν επανατοποθετούσε τα οπλικά της συστήματα βαθύτερα στη Συρία.

   Αν δεν επανατοποθετούσε – μετά την κατάληψη της Χάμα – στα ελεγχόμενα ακόμα απ’ τον Άσαντ εδάφη της Συρίας (στην αεροπορική βάση της στην Χμεϊμίμ, μεταξύ των πόλεων Μασουάφ και Ταρτούς), ρωσικά συστήματα πυραύλων εδάφους-αέρος S-400 ”Triumph” και Tor-M2”.

   Συστήματα που είχε αναπτύξει η Ρωσία απ’ το 2017 εκεί και δεν τα μετακινεί τώρα εκτός Συρίας, πράγμα που δείχνει την αποφασιστικότητα του Πούτιν να στηρίξει τον Άσαντ μέχρι τέλος διαψεύδοντας τις φήμες που κυκλοφορούν ότι ο Σύρος ομόλογός του εγκατέλειψε ήδη την πατρίδα του με την οικογένειά του βρίσκοντας καταφύγιο στη Μόσχα ή την Τεχεράνη…