«Ευγενικός οικοδεσπότης» θέλησε να είναι ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Γεώργιος Γεραπετρίτης, την περασμένη Παρασκευή όταν συνάντησε στην Αθήνα τον Τούρκο ομόλογό του, Χακάν Φιντάν. Η… ευγένεια, βέβαια, μερικές φορές παρεξηγείται. Γιατί όταν η προσπάθεια είναι να μην ενοχληθεί ο συνομιλητής, τούτο παρεξηγείται. Είναι πολύ πιθανόν να εκλάβει η Άγκυρα την αφωνία ως αδυναμία. Και την μη σαφή τοποθέτηση, ως αποδοχή των όσων υποστηρίζει η κατοχική πλευρά.

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος, Φιλελεύθερος

Συνεπώς, δεν αρκεί να λέγεται πως στο Κυπριακό επιβεβαιώθηκε η διαφωνία των δυο πλευρών. Ο Έλληνας ΥΠΕΞ είπε ενώπιον του Χακά Φιντάν τα γνωστά και επαναλαμβανόμενα, που λέγονται από όλους εκείνους που αναφέρονται τυπικά στο Κυπριακό ή από αυτούς που δεν θέλουν να αγγίξουν την ουσία:

«Παραμένουμε σταθεροί στη θέση για μία λύση βασισμένη στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στο πλαίσιο μιας διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Παρά τις διαφορές μας, ελπίζουμε ότι θα δημιουργήσουν συνθήκες για την επανέναρξη ενός παραγωγικού διαλόγου για μία βιώσιμη, δίκαιη και λειτουργική λύση. Σε έναν κόσμο γεμάτο διχασμούς, μια ενωμένη ευρωπαϊκή Κύπρος, πέρα από τις συνθήκες ευημερίας που θα δημιουργούσε για τους πολίτες της, θα αποτελούσε ένα εξαιρετικά σημαντικό οικουμενικό σύμβολο». Μια γενική, λοιπόν, επαναλαμβανόμενη «ποιητική» αναφορά για το Κυπριακό.

Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών όφειλε και οφείλει να είναι πιο συγκεκριμένος. Να αναφέρεται στην παρουσία των κατοχικών στρατευμάτων στο νησί και στην ανάγκη πλήρους αποχώρησής τους. Αυτή είναι πραγματικότητα στην Κύπρο και όχι εκείνη που πιπιλίζει ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών και τέως αρχικατάσκοπος. Γι’ αυτόν η πραγματικότητα είναι η νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της κατοχής. Ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, Σενέρ Λεβέντ, αναφερόμενος χθες στο άρθρο του, στα όσα ειπώθηκαν από τον Φιντάν στην Αθήνα, διερωτήθηκε: «Τι σημαίνει ντε φάκτο πραγματικότητες; Σημαίνει πως κατακτήσαμε το 37% του νησιού και αποδεχτείτε το. Σημαίνει πως εσείς κατέχετε το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας, διώξατε τους Τουρκοκύπριους από αυτό το κράτος, αποδεχτείτε το. Σημαίνει ότι δεν είναι δικές σας πλέον η Κερύνεια, η Αμμόχωστος και η Μόρφου, ανήκουν στο τουρκοκυπριακό κράτος , αποδεχτείτε το…»

Η λύση του Κυπριακού περνά μέσα από την ανατροπή των κατοχικών δεδομένων, αυτή είναι η μόνη οδός και όχι τα ευχολόγια.

Ο Έλληνας υπουργός θα μπορούσε να ήταν πιο συγκεκριμένος. Όπως άλλωστε επέλεξε να πράξει αναφερόμενος στον πόλεμο στη Γάζα, ένα θέμα στο οποίο επίσης διαφωνούν Αθήνα και Άγκυρα. Σε αυτό το ζήτημα επικαλέσθηκε το διεθνές δίκαιο και το δικαίωμα ( παραμύθι) του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα»!

Η αποφυγή να ειπωθεί το αυτονόητο είναι αδυναμία και φόβος. Το φοβικό σύνδρομο όταν αποτελεί βασικό εργαλείο διαχείρισης, ενθαρρύνει την πλευρά στην αντίπερα όχθη να ζητά περισσότερα. Την ενθαρρύνει να επιμένει στις παράλογες διεκδικήσεις της.

Από τα όσα ειπώθηκαν και δημόσια ή δημοσιεύθηκαν ως πληροφορίες, προκύπτει ότι ο δρόμος για τα ελληνοτουρκικά είναι μακρύς και ανηφορικός. Γι αυτό και δεν βοηθά η λογική ότι πρέπει να κρύβονται τα ζητήματα κάτω από το χαλί για να μην… χαλάσει το «καλό κλίμα».

Ο κ. Γεραπετρίτης δεν είπε το αυτονόητο. Ό,τι δηλαδή στην Κύπρο υπάρχει η πραγματικότητα της συνεχιζόμενης κατοχής από την Τουρκία εδαφών της και παράλληλα επιχειρείται από την Άγκυρα μια συστηματική προσπάθεια εδραίωσης της παρουσίας της. Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να μην θεωρεί προϋπόθεση για εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων την επίλυση του Κυπριακού. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί να «κρύβει» το Κυπριακό μέχρι να ομαλοποιηθούν οι σχέσεις και στη συνέχεια «να διευκολυνθεί» η προσπάθεια για λύση.

Ο Έλληνας ΥΠΕΞ θα μπορούσε να πει το αυτονόητο για το συμβαίνει στην Κύπρο από το 1974. Και να πει στον Φιντάν πως πρέπει ο στρατός κατοχής να αποχωρήσει.