Γράφει ο Σάββας Ιακωβίδης, Σημερινή

Από την δεκαετία του ’50 η πιθανότητα ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ έχει αναφερθεί δεκάδες φορές. Το θέμα επανήλθε ξανά στην επικαιρότητα μετά από αποκαλυπτικές πληροφορίες της Λένας Αργύρη, ανταποκρίτριας της αθηναϊκής «Καθημερινής» στην Ουάσιγκτον. Όπως έγραψε η εφημερίδα (24/11/2024), ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, κατά την πρόσφατη συνάντησή του (30/10/2024), με τον απερχόμενο Αμερικανό Πρόεδρο, Μπάιντεν, παρουσίασε ένα «λεπτομερές, καλά μελετημένο σχέδιο, μακροπρόθεσμου προσανατολισμού, για μια ενδεχόμενη μελλοντική ένταξη της Κυπριακής ∆ημοκρατίας στο ΝΑΤΟ, όταν οι πολιτικές συνθήκες το επιτρέψουν». Το σχέδιο, αποτελούμενο από πολλά αλληλοεξαρτώμενα στάδια, έχει ήδη γίνει ασμένως αποδεκτό από την Ουάσιγκτον, υποστηρίζει η εφημερίδα.

Είναι χαρακτηριστικό, γράφει, ότι, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, Τζέικ Σάλιβαν, στο άκουσμά του το χαρακτήρισε «win-win», προσθέτοντας πως «οι προοπτικές που θα δημιουργούσε μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν τεράστιες». Ο Ν. Χριστοδουλίδης συζήτησε το σχέδιό του και με τον νέο Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Μαρκ Ρούτε. Πρώτος στόχος είναι «η θεσμοθέτηση της σχέσης της Κυπριακής Δημοκρατίας με το ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή της σε σημαντικό Οργανισμό που θεωρείται προθάλαμος της ένταξης στη Βορειοατλαντική Συμμαχία». Αυτός ο σημαντικός Οργανισμός είναι ο Συνεταιρισμός για την Ειρήνη (PfP). Να σημειώσουμε ότι ο Ν. Αναστασιάδης είχε δεσμευτεί (2013) να εντάξει την Κυπριακή Δημοκρατία στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, ως προστάδιο πιθανής ένταξης στο ΝΑΤΟ.

Για να ενταχθεί η Κύπρος στο ΝΑΤΟ, πρέπει να προηγηθεί ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, που είναι παρακλάδι της Συμμαχίας. Οι βασικοί στόχοι του PfP εστιάζονται στους εξής άξονες: >Αμοιβαία Ενίσχυση Ασφάλειας: Δημιουργία σχέσεων εμπιστοσύνης ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τις συνεργαζόμενες χώρες. >Προώθηση Ειρηνευτικών Επιχειρήσεων. >Δημοκρατικός Έλεγχος Στρατού: Υποστήριξη των χωρών στη θέσπιση δημοκρατικών αρχών για την οργάνωση και λειτουργία των ενόπλων δυνάμεών τους. Σε ανάλυσή του (11/10/2022), ο Φοίβος Κλόκκαρης, αντιστράτηγος ε.α., και με αφορμή την άρση του αμερικανικού εμπάργκο στην πώληση όπλων στην Κύπρο, υπεδείκνυε ότι η Κυβέρνηση έπρεπε το ταχύτερο να υποβάλει αίτηση ένταξης στον PfP.

«Η ένταξη ενός κράτους στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη», έγραφε, «προϋποθέτει υπογραφή συμφωνίας ασφαλείας (security agreement) με το ΝΑΤΟ. Η μη συμμετοχή της Κύπρου στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη έχει αρνητικές επιπτώσεις, οι κυριότερες των οποίων είναι: «Υφίσταται περιορισμούς στη συμμετοχή της, στον πυλώνα της ΚΕΠΠΑ (Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας) της ΕΕ. Δεν έχει ισότιμη συμμετοχή με τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ στον πολιτικοστρατιωτικό διάλογο EE-ΝΑΤΟ, για θέματα ασφάλειας που την ενδιαφέρουν.

>Δεν κοινοποιούνται στην Κύπρο διαβαθμισμένες πληροφορίες ΝΑΤΟ για θέματα ασφάλειας, που ενδιαφέρουν την Κύπρο. Είναι το μοναδικό κράτος-μέλος της ΕΕ, που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις στρατιωτικές επιχειρήσεις της ΕΕ όταν χρησιμοποιείται υποδομή ΝΑΤΟ, επειδή δεν είναι μέλος τού PfP. >Αποκλείεται η συμμετοχή της Κύπρου σε επιλεγμένα προγράμματα που προσφέρονται από το ΝΑΤΟ στις χώρες τού PfP, επειδή η Κύπρος δεν είναι μέλος του».

Η πρώτη αναφορά για πιθανή ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ, όπως αποκάλυψε η εκλεκτή ερευνήτρια-δημοσιογράφος, Φανούλα Αργυρού (23/3/2022), έγινε τον Σεπτέμβριο του 1951, κατά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Οτάβα του Καναδά. Με την επικείμενη, τότε, ένταξη της Ελλάδος και της Τουρκίας στη Συμμαχία, οι Αμερικανοί, σύμφωνα με βρετανικό έγγραφο (Οκτώβριος 1951), πρότειναν και την ένταξη της υπό βρετανική κατοχή, Κύπρου. Την τελευταία στιγμή αντέδρασαν οι Γάλλοι, οι οποίοι απαίτησαν ένταξη της Τυνησίας, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να αποσύρουν το αίτημά τους. Μετά την υπογραφή των Συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, έγινε η «Συμφωνία Κυρίων», των Πρωθυπουργών της Ελλάδος και της Τουρκίας, Καραμανλή και Μεντερές. Στην παρ.1 αναφερόταν:

«Η Ελλάς και η Τουρκία θα υποστηρίξουν την είσοδον της Δημοκρατίας της Κύπρου εις το ΝΑΤΟ. Η εγκατάστασις Βάσεων του ΝΑΤΟ εις την νήσον, ως και η σύνθεσις αυτών, εξαρτάται εκ της συμφωνίας των». Ο Μακάριος αρχικά τασσόταν υπέρ στροφής προς την Δύση και ένταξης στο ΝΑΤΟ. Λίγο πριν από την σύγκληση της Διάσκεψης της Ζυρίχης, είχε δηλώσει ότι «ήτο προς το απόλυτον συμφέρον των Κυπρίων το να συμμετάσχη η ανεξάρτητος Κύπρος εις την αμυντικήν συμμαχίαν του ΝΑΤΟ». Η στάση, όμως, της Δύσης και του ΝΑΤΟ έναντι του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και, αργότερα, κατά την τουρκική εισβολή, προκάλεσε τα αισθήματα των Κυπρίων.

Σήμερα, οι δύο από τις ΝΑΤΟϊκές εγγυήτριες είναι κατοχικές δυνάμεις: Η Τουρκία κατέχει το 37% της Κύπρου και η Βρετανία διατηρεί «κυρίαρχες Βάσεις» και άλλες διευκολύνσεις. Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, πιστός συνεχιστής της πολιτικής Αναστασιάδη, έκαμε πλήρη στροφή προς τις ΗΠΑ. Αμερικανοί στρατιωτικοί κατασκευάζουν μεγάλο ελικοδρόμιο στο Μαρί, ενώ φαίνεται να υπάρχουν σχέδια για επέκταση της αεροπορικής βάσης Α. Παπανδρέου στην Πάφο, για μόνιμη στάθμευση αμερικανικών στρατευμάτων. Η Κύπρος αμερικανοποιείται.

Είναι εφικτή πιθανή ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ; Υπό τις παρούσες συνθήκες, όχι. Ο σοβαρότερος λόγος είναι η άρνηση της Τουρκίας. Δεν θα ήθελε επ’ ουδενί υπαγωγή του Αττίλα υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ και ουσιαστικά αναίρεση της κατοχής. Από την άλλη, είναι σίγουρο ότι η Τουρκία θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα και στη Συμμαχία, αν η Κύπρος εντασσόταν σε αυτήν. Ακόμα και αν συναινούσε, είναι σίγουρο ότι θα απαιτούσε σοβαρά, γνωστά ανταλλάγματα στο Κυπριακό. Εξάλλου, οι Βρετανοί θα εκχωρούσαν τις Βάσεις τους στον έλεγχο των Αμερικανών και να χάσουν το τελευταίο προπύργιό τους στη Μέση Ανατολή; Είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο, αφού ήδη η Βάση Ακρωτηρίου χρησιμοποιείται από τους Αμερικανούς.

Υπάρχει και μια άλλη, πολύ σημαντική παράμετρος: Ποια θα είναι η πολιτική του νέου Αμερικανού Προέδρου, Τραμπ, έναντι της Τουρκίας και της Ελλάδος; Οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν όπως τα «ήρεμα νερά» στα Ελληνοτουρκικά συμβάλουν στην επίλυση του Κυπριακού, σε συνάρτηση προς επίτευξη συμφωνίας στο Παλαιστινιακό και ειρήνευση στη Μ. Ανατολή. Ο στόχος της Ουάσιγκτον είναι όπως επικρατήσει ειρήνη στην Αν. Μεσόγειο, ώστε να αφοσιωθεί απερίσπαστα με τον κινεζικό δράκο και την ρωσική αρκούδα. Με την πρότασή του, ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης παίζει ένα επικίνδυνο πόκερ. Ενδέχεται να μετατραπεί σε μπούμερανγκ και να πλήξει ανεπανόρθωτα την Κύπρο. Διότι, πέραν του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και των Βρετανών είναι και η Ρωσία, η Κίνα, η ΕΕ και άλλοι ισχυροί διεθνείς δρώντες, που δεν θα ήθελαν την Κύπρο ελεγχόμενη από την Τουρκία.

Γράφει η Φανούλα Αργυρού, Σημερινή

https://www.onisilos.gr/?p=46377

https://i-epikaira.blogspot.com/2024/11/blog-post_862.html

Ακολούθησε η συνέντευξη του κ. Πέτρου Μολυβιάτη στον κ. Αλέξη Παπαχελά που δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή» στις 2.12.2024, με τίτλο «Πέτρος Μολυβιάτης: Η Βέρνη, ο Καραμανλής και οι Τούρκοι» η οποία όμως είχε παρθεί πριν 20 χρόνια. Προφανώς με αφορμή το άρθρο στην ΕΣΤΙΑ.

https://www.kathimerini.gr/opinion/interviews/563349160/petros-molyviatis-stin-k-h-verni-o-karamanlis-kai-oi-toyrkoi/

Γι’ αυτό για περισσότερη ενημέρωση με αφορμή αμφότερα τα πιο πάνω, παραθέτω άμεσα σχετιζόμενα δημοσιεύματά μου μέσα από τα αποδεσμευμένα βρετανικά αρχεία, και τις μελέτες μου στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο και που έχω ήδη δημοσιεύσει στην εφημερίδα «Ελευθερία» Λονδίνου και «Σημερινή» στην Κύπρο με αναδημοσιεύσεις σε πολλές ιστοσελίδες Κύπρου, Ελλάδας και Αμερικής.

Καταρχήν αναφέρω το άρθρο «Τι δρομολογείται για τις ελληνικές θαλάσσιες ζώνες;», το οποίο δημοσιεύθηκε στις 17 Ιουλίου 2023.

https://i-epikaira.blogspot.com/2022/03/blog-post_274.html

2011

Στις 24 Φεβρουαρίου 2011, δημοσίευσα στην εφημερίδα «Ελευθερία» του Λονδίνου τη μελέτη μου με τίτλο «Απαράδεκτες τουρκικές προτάσεις για μοιρασιά του Αιγαίου και υφαλοκρηπίδας – Η θέση της Αθήνας για την ΑΟΖ το 1979», με χάρτη (ο οποίος φαίνεται να είναι από ελληνική πηγή καθώς έχει αναφορές προς τα πάνω στα ελληνικά τον παραθέτω στο δημοσίευμά μου πιο κάτω). Δέστε εδώ –

http://www.eleftheria.co.uk/pdf/912016162646ELEFTHERIA24022011.pdf page 22

Το ίδιο κείμενο δημοσιεύθηκε στη «Σημερινή» σε δύο συνέχειες 22 και 24 Φεβρουαρίου 2011 και αναδημοσιεύθηκαν αμφότερα (Μέρος Α και Μέρος Β) στην ελληνο-αμερικάνικη ιστοσελίδα www.greekamericannewsagency.com

Δέστε εδώ –

https://archive.greekamericannewsagency.com/2011/02/28/1979/

Επανήλθα στο θέμα στις 26 Μάιου 2019 στη «Σημερινή» «Γιατί η Αθήνα δεν οριοθετεί την ΑΟΖ της; Τι αποκάλυψαν τα βρετανικά αρχεία για τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο» (Αναφορά και στη επίκαιρη Κάσο).

Παραθέτω σήμερα ξανά το άρθρο αυτό λόγω επικαιρότητας και όχι μόνο.

https://simerini.sigmalive.com/article/2019/5/26/giati-e-athena-den-oriothetei-ten-aoz-tes/

https://simerini.sigmalive.com/media/documents/Simerini_26_05_2019.pdf σελ. 9 με το χάρτη.

https://www.onisilos.gr/?p=24375 με το χάρτη.

Προτού παραθέσω όμως το άρθρο μου της 26.9.2019 προσθέτω ακόμα δύο άρθρα με ενημέρωση από τα βρετανικά αρχεία, που πιστεύω δημοσίευσα κατά αποκλειστικότητα.

1) «1974 – Οι Τούρκοι ζήτησαν βοήθεια από τους Βρετανούς σε περίπτωση διαιτησίας για υφαλοκρηπίδα!», «Σημερινή» 3/10/23

https://simerini.sigmalive.com/article/2023/10/3/1974-oi-tourkoi-zetesan-boetheia-apo-tous-bretanous-se-periptose-diaitesias-gia-uphalokrepida/

2) «1981 -Γνωμάτευση Φόρείν Όφις υπέρ της Ελλάδας για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών.

R. G. Short- «Ελπίζω να μην αναγκαστούμε ποτέ να το πούμε»!!!»,

«Σημερινή» 11.9.2022.

https://simerini.sigmalive.com/media/documents/SHMERINI_15161_11.09.2022.pdf σελ 9

Γιατί η Αθήνα δεν οριοθετεί την ΑΟΖ της; Τι αποκάλυψαν τα βρετανικά αρχεία για τις τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο»

«Σημερινή», 26.5.2019, Φανούλα Αργυρού.

Γιατί η Αθήνα δεν οριοθετεί την ΑΟΖ της, είναι μια εύλογη απορία, που συχνά εκφράζεται από διάφορους, αλλά καμία απάντηση από τις διαδοχικές ελλαδικές κυβερνήσεις.
Μετά τα σημερινά νέα δεδομένα με την 3η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο (Κυπριακή Δημοκρατία), αυτήν τη φορά στην ΑΟΖ της, και το τονίζω αυτό, 3η εισβολή, εφόσον το 1974 ήταν ΔΥΟ οι εισβολές και όχι μια. Η πρώτη στις 20 Ιουλίου 1974 και η δεύτερη στις 14 Αυγούστου 1974, ας θυμίσουμε κάποια πράγματα.
Με την αποδέσμευση κάποιων βρετανικών εγγράφων για το 1979 είχα δημοσιεύσει στη «Σημερινή» δύο άρθρα, το πρώτο μέρος στις 22 Φεβρουαρίου 2011 και το δεύτερο μέρος στις 24 Φεβρουαρίου 2011.
Στα έγγραφα αυτά αποκαλύφθηκαν: α) η θέση της Αθήνας το 1979 να ΜΗΝ ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΕΙ ΑΟΖ, και β) οι απαράδεκτες τουρκικές προτάσεις για μοιρασιά του Αιγαίου και υφαλοκρηπίδας και ένας χάρτης.

Στις 24 Ιανουαρίου 1979, η βρετανική πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει τον κ. T.L.A. Daunt του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, για τις πληροφορίες που πήρε από τον τότε Γενικό Διευθυντή του ελληνικού ΥΠΕΞ, Ιωάννη Τζούνη, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις που είχε η ελληνική κυβέρνηση με την Τουρκία, για την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου. Εκ μέρους της Τουρκίας, διαπραγματευτής ήταν ο κ. Μπιλτζί.

Χάρτες

Η συνάντηση έγινε στις 23 Ιανουαρίου και είχε ήδη προηγηθεί συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων στο Παρίσι τον προηγούμενο Δεκέμβριο, την οποία ο κ. Τζούνης χαρακτήρισε ως σημαντικό βήμα, όταν αμφότερες οι πλευρές συμφώνησαν στο Παρίσι να συζητήσουν την πρακτική οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, καθώς και η συνάντηση της Βιέννης μεταξύ 9 και 12 Ιανουαρίου 1979.

Στη συνάντηση του Παρισιού είχε, επίσης, συμφωνηθεί όπως αμφότερες οι πλευρές παρουσιάσουν χάρτες με τις απόψεις τους ως προς τη γραμμή των ορίων αυτών. Τελικά, στη Βιέννη, σύμφωνα με τον κ. Τζούνη, οι Τούρκοι άρχισαν τη συζήτηση που διήρκεσε δύο μέρες, κατά πόσον έπρεπε να δώσουν χάρτη. Τελικά, δέχθηκαν να δώσουν χάρτη σε κλειστή συνεδρία. Έναν χάρτη που άφησε έκπληκτους τους Έλληνες για την έκταση των τουρκικών απαιτήσεων.

Ο τουρκικός χάρτης δεν έδιδε υφαλοκρηπίδα στα ελληνικά νησιά, δεν ελάμβανε υπόψη τις προηγηθείσες ελληνικές θέσεις, η τουρκική γραμμή οριοθέτησης περιελάμβανε μια μεγάλη περιοχή προς δυσμάς. Προς νότο και πάλι η τουρκική γραμμή δεν προνοούσε υφαλοκρηπίδα ούτε για την Κρήτη, πράγμα που οι Έλληνες βρήκαν απαράδεκτο, καθώς εγκλώβιζε μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών.
Η πρόταση της ελληνικής πλευράς βασιζόταν στη γραμμή ορίων που περνούσε μεταξύ των ελληνικών νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και των τουρκικών ακτών, και πρότεινε «τρία δάκτυλα» μεταξύ Λήμνου και Λέσβου, Λέσβου και Χίου, και Χίου και Ικαρίας. Η περιοχή νοτίως της Ικαρίας, τα σύνορα μεταξύ της Δωδεκανήσου και των τουρκικών ακτών είχαν διευθετηθεί με διεθνή συμφωνία του 1932.

Οι Τούρκοι δικαιολόγησαν τη γραμμή που πρότειναν, λέγοντας ότι η υφαλοκρηπίδα τους πρέπει να επεκτείνεται, δίχως εμπόδια, στο Αιγαίο πέραν των ελληνικών νήσων, για να μπορούν τα τουρκικά πλοία να έχουν προσπέλαση παραμένοντας στη δική τους υφαλοκρηπίδα. Η ελληνική πλευρά, από την άλλη, επέμενε ότι κανένα ελληνικό νησί δεν έπρεπε να μένει εγκλωβισμένο. Ο Τζούνης δεν μπορούσε να κατανοήσει τη λογική των Τούρκων.

Καθησυχαστικές προτάσεις

Σε μια προσπάθεια να καθησυχάσουν τους Τούρκους, οι Έλληνες προσέφεραν κάποιες δεσμεύσεις, περιλαμβανομένων εγγυήσεων για ελεύθερη διακίνηση για τα τουρκικά πλοία σε περιοχές ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ότι καμία πλευρά δεν θα προβεί σε ανακήρυξη αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (ΑΟΖ) στο Αιγαίο και πως καμία πλευρά δεν θα μεταφέρει επιθετικά όπλα στον θαλάσσιο βυθό στη δική της υφαλοκρηπίδα.

Οι Τούρκοι ούτε καν ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτές τις ιδέες.
Ο κ. Τζούνης, εν πάση περίπτωση, επέμενε ότι η ελληνική θέση στο θέμα του μη εγκλωβισμού νησιών δεν ήταν διαπραγματεύσιμη. Ο ελληνικός λαός πίστευε ότι οι Τούρκοι θα εκμεταλλεύονταν την κατάσταση, για να διεκδικήσουν κυριαρχία πάνω στα νησιά. Η ελληνική πλευρά δεν ήταν αισιόδοξη για συμφωνία για το θέμα αυτό με τους Τούρκους.

Τουρκικά τα ελληνικά νησιά

Εν τω μεταξύ, είχε προηγηθεί και η αναφορά του κ. Αθανασίου της ελληνικής πρεσβείας στο Λονδίνο, και πάλι προς τον κ. T.L.A. Daunt του Νοτίου Τμήματος Ευρώπης στο Φόρεϊν Όφις, ημερ. 17 Ιανουαρίου 1979, όταν ο κ. Αθανασίου τόνισε και εκείνος ότι «κανένα ελληνικό νησί δεν έπρεπε να εγκλωβιστεί, όμως η Ελλάδα είχε δεχθεί την ιδέα η Τουρκία να εξασφαλίσει υφαλοκρηπίδα μεταξύ των προεξοχών των ‘δακτύλων’ μεταξύ των ελληνικών νησιών».

Μετά από αυτήν την εισήγηση, προφανώς ο Τούρκος διαπραγματευτής Μπιλτζί διαμόρφωσε το τουρκικό αίτημα: Μια γραμμή που περνά διά μέσου του Αιγαίου δυτικά της διαχωριστικής γραμμής. Έθετε αριθμό μεγάλων ελληνικών νησιών σίγουρα μέσα στην τουρκική περιοχή (περιλαμβανομένων Λήμνου, Λέσβου, Χίου, Ικαρίας, Σάμου, Κω, Ρόδου, Καρπάθου και Κάσου). Η γραμμή δυτικά της Κάσου ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, τόνισε ο κ. Αθανασίου, γιατί υπονοούσε την τουρκική άποψη ότι η Κρήτη δεν έχει υφαλοκρηπίδα.
Παραθέτουμε τον χάρτη που συνοδεύει τα σχετικά έγγραφα και που βρίσκονται στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο. Ο χάρτης έχει την εξής χειρόγραφη σημείωση στα Ελληνικά «Τουρκική ”γραμμή” 11 Ιαν. 79» και διευκρινίζει τις γραμμές: 1) Μέση Γραμμή μεταξύ ηπειρωτικών ακτών, και 2) επιδειχθείσα υπό Τούρκων «γραμμή».

Ιστορικό (Σύμφωνα με τα βρετανικά αρχεία)

Μετά από πολύχρονες προσπάθειες ερευνών στο Αιγαίο τον Ιανουάριο του 1974, η Ελλάδα ανακάλυψε πετρέλαιο κοντά στη νήσο Θάσο. Τον προηγούμενο Νοέμβριο του 1973, η τουρκική κυβέρνηση έδωσε άδειες σε τουρκική κυβερνητική εταιρεία πετρελαίου να προχωρήσει με εξερευνήσεις σε 27 σημεία του βορειοανατολικού βυθού του Αιγαίου, πλησίον των ελληνικών νήσων Σαμοθράκης, Μυτιλήνης και Χίου (όμως, εκτός των χωρικών τους υδάτων).

Σε κατάθεσή της η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο το 1976 ισχυρίστηκε ότι οι άδειες που έδωσε η Τουρκία παραβίαζαν την υφαλοκρηπίδα ελληνικών νήσων.

Η Τουρκία απάντησε ισχυριζόμενη ότι κατά την ώρα εκείνη η Ελλάδα δεν είχε οριοθετημένα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, πέραν των δικών της χωρικών υδάτων.

Αφού ανταλλάχτηκαν σημειώσεις τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο του 1975 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι υπουργοί Εξωτερικών αμφοτέρων των χωρών συναντήθηκαν στη Ρώμη τον Μάιο (του 1975), όπου πάρθηκε απόφαση να καταθέσουν το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο. Στις 31 Μαΐου 1975, οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας συναντήθηκαν στις Βρυξέλλες και εξέδωσαν κοινό ανακοινωθέν, λέγοντας ότι αποφάσισαν τα προβλήματα μεταξύ των χωρών τους να «λυθούν ειρηνικά με διαπραγματεύσεις και, όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου, από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης».

Η ελληνική πλευρά ισχυρίστηκε ότι η Τουρκία υπαναχώρησε στην υποχρέωση αυτή. Με σημείωμά της η Τουρκία, ημερ. 18 Νοεμβρίου 1975, διαφώνησε ότι είχαν συμφωνήσει να παραπέμψουν το θέμα της υφαλοκρηπίδας στο Διεθνές Δικαστήριο. Η τουρκική πλευρά υποστήριζε ότι θα έπρεπε πρώτα να προηγηθούν διμερείς διαπραγματεύσεις και μόνον τα σημεία των διαφωνιών να αφεθούν για το Δικαστήριο.

Τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1976 βγήκε το «Σισμίκ» για έρευνες σε αμφισβητούμενες περιοχές στο Αιγαίο. Η Ελλάδα μονομερώς παρέπεμψε το θέμα στο Διεθνές Δικαστήριο στις 10 Αυγούστου 1976, ζητώντας από το δικαστήριο να αποφανθεί για τα σύνορα της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο.
Μετά από έντονες διαπραγματεύσεις, οι 4 δυτικές χώρες, μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, με το ψήφισμα 395 κάλεσαν αμφότερες τις πλευρές να αποφεύγουν εμπρηστικές ενέργειες και, μετά από συναντήσεις στη Νέα Υόρκη μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών, συμφωνήθηκε να επαναρχίσουν διαπραγματεύσεις στις 2 Νοεμβρίου. Στις 11 Σεπτεμβρίου, το δικαστήριο ανέβαλε την απόφασή του ενόσω συνεχίζονταν οι διαπραγματεύσεις. Περαιτέρω συνομιλίες έλαβαν χώρα στο Λονδίνο μεταξύ 31 Ιανουαρίου και 4 Φεβρουαρίου 1977, δίχως αποτέλεσμα, όπως και συνομιλίες στο Παρίσι 1 και 2 Ιουνίου 1977…

Ο χάρτης o οποίος βρίσκεται και στα βρετανικά αρχεία στο Βρετανικό Εθνικό Αρχείο.