Μια Επιτροπή με Πράσινους και Σοσιαλιστές στη πλειοψηφία είναι αδύνατον να συνομιλήσει με την Ουάσιγκτον του Τραμπ.

Πέρασαν σχεδόν έξι μήνες και ακόμη δεν βλέπουμε καμία συγκροτημένη ομάδα ικανή να δώσει τις απαντήσεις που περιμένουν οι πολίτες για μια σειρά κρισίμων καταστάσεων όπως η ενεργειακή κρίση, η οικονομία που συνεχώς χειροτερεύει, το «ουκρανικό» που κινδυνεύει να παρασύρει τους πάντες σε έναν όλεθρο άνευ προηγουμένου και μια διεθνή επικαιρότητα ό, τι πιο τραγική για την κοινοτική οντότητα.

Γράφει ο Κρεσέντζιο Σαντζίλιο

Τελικά και η Ισπανίδα Ribero και ο Ιταλός Fitto «εγκρίθηκαν» και αναλαμβάνουν τις εκτελεστικές αντιπροεδρίες στη νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα αρχίσει τη θητεία της στη 1^η Δεκέμβρη 2024 μετά από ευνοϊκή ψηφοφορία του Ευρωκοινοβουλίου στις 27.11.2024.

Η αρχική συμφωνία επί της αρχής δε κράτησε πολύ. Ο χρόνος πίεζε και οι Λαϊκοί της ΡΡΕ επέμεναν στην άποψη ότι η Ισπανίδα θα έπρεπε να παραιτηθεί εάν βρισκόταν υπό κατηγορία ή υποψία ευθύνης στις πλημμύρες της Βαλένσια, κάτι που οι Σοσιαλιστές απέκρουαν μετά βδελυγμίας, τόσο που, για να εκδικηθούν, έθεσαν βέτο στο διορισμό του Ιταλού Fitto της παράταξης της Meloni (Ecr), έστω κι αν αυτή είχε ψηφίσει εναντίον μιας δεύτερης θητείας της von der Layen.

Μπροστά στον κίνδυνο να βρεθούν όλοι μέσα σε ένα αδιέξοδο που κανείς δεν ήξερε πού θα κατέληγε, μάλλον με βαριά καρδιά στο τέλος βρέθηκε μια κάποια «χρυσή τομή» και ο κάθε ανταγωνιζόμενος απέσυρε τις ενστάσεις του επιτρέποντας τη δημιουργία μιας σύμφωνης γνώμης στη συγκρότηση του εκτελεστικού σχήματος της Κοινότητας.

Αυτό όμως σημαίνει πως η πλειοψηφία με την οποία η Ursula von der Layen απέκτησε τη προεδρία της Επιτροπής δεν υπάρχει πια.

Οι Σοσιαλιστές, οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι είδαν να ψαλιδίζεται η επιρροή τους και να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Βέβαια η έγκριση με τα 2/3 των ψήφων των διορισμών του Fitto και της Ribera επέτρεψε μεν στην von der Layen να «χτίσει» μια Επιτροπή, αλλά μόνο στα χαρτιά, γιατί στην ουσία δημιουργήθηκαν κομματικές καταστάσεις τις οποίες ουδείς γνωρίζει πώς θα εξελιχθούν στο μέλλον, άμεσο και απώτερο.

Το πρώτο «δείγμα» θα φανεί στις προσεχείς 27 του Δεκέμβρη. Οι Σοσιαλιστές και οι Πράσινοι περιμένουμε να καταψηφίσουν τη νέα Επιτροπή. Την ανισορροπία όμως θα «γιατρέψει» η Meloni που θα υπερψηφίσει.

Και εδώ βρίσκεται το rebus. Η von der Layen βλέπει την πλειοψηφία της, εκείνη που τον περασμένο Ιούνη την είχε οδηγήσει στη νίκη, να γίνεται κομμάτια και η υπαγωγή της στις ψήφους του Εcr να φαίνεται όλο και πιο αναπόφευκτο με το ΡΡΕ του Weber να είναι στα μαχαίρια με Πράσινους και Σοσιαλιστές.

Επομένως για το μέλλον εμφανίζεται μια πλειοψηφία που εμφανώς κλίνει προς τα δεξιά.

Αυτό σημαίνει επίσης ότι το ΡΡΕ με την «διέξοδο» Meloni, η ομάδα της οποίας αναλαμβάνει ρόλο δραστικού επιδιαιτητή, και το Εcr δεν υπόκειται πλέον στις ακρότητες της αριστεράς: έτσι, κάθε φορά που οι Λαϊκοί δεν θα συμφωνούν με τους Σοσιαλιστές, θα ψηφίζουν μαζί με την Δεξιά.

Και είναι πολύ πιθανόν ετούτο το «σύστημα να γίνει ο κανόνας μιας και κάπως δύσκολα βλέπουμε το ΡΡΕ να συμπορεύεται με μια σοσιαλιστική αριστερά γεμάτη με αθεράπευτες εξτρεμιστικές απαιτήσεις.

Βέβαια, κατά το στυλ του James Bond, Never say never again.

Σήμερα στην Ευρωβουλή η δεξιά παράταξη διαθέτει μια δύναμη αξιόλογη όσο ποτέ. Με τους υπερτερούντες Fratelli d’Italia της Meloni μαζί με τους Βέλγους της Ν-Va και τους Τσέχους του premier Fiala υπάρχει μια παράταξη η οποία νομιμοποιήθηκε οριστικά ως αξιόπιστο και συμπαγές πολιτικό συγκρότημα με συντηρητικούς, «κυριαρχιστές»(sovereignist), «ταυτοτιστές»(identity).

Δεν είναι μυστικό ότι τον τελευταίο καιρό οι Λαϊκοί ουκ ολίγες φορές ψήφισαν με αυτή την ομάδα αφήνοντας «στα κρύα του λουτρού» τους αριστερούς ή αριστερίζοντες «συμμάχους».

Ασφαλώς αυτή η νέα «διαδικασία ψήφου» που δημιουργήθηκε και τείνει να εδραιωθεί δεν μπορεί να μην είναι συνδεδεμένη και με μια προσεγμένη ιδεολογική προσέγγιση, κατά κάποιο τρόπο μια ιδεολογική αμοιβαία ισορροπία μεταξύ του ΡΡΕ και του Εcr που ευνοεί μια, έστω και με ευρύ εννοιολογικό πανόραμα, ταύτιση και υιοθέτηση του ιταλικού ιδεολογικού πειραματισμού των Fratelli d’Italia η επιτυχία των οποίων στην Ιταλία μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης παραμένει αναλλοίωτη και αδιαμφισβήτητη, μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη.

Και φαίνεται πως ο Manfred Weber «έπιασε το νόημα» αυτής της νέας πραγματικότητας η οποία, κατά τα άλλα, επιβεβαιώθηκε στην Ευρώπη με τις εκλογικές επιλογές του περασμένου Ιούνη.

Γι’ αυτό και ο Weber υπήρξε ο κύριος συντελεστής ώστε η Ιταλία της Meloni να αποκτήσει και διαθέτει στην Επιτροπή αντιπροσώπους με βαρύνοντα ρόλο, «κοντράροντας» έτσι επιτυχώς την, αντιθέτων υπολογισμών και λογισμών, von der Layen, γκαρδιακή αντίπαλος και εχθρός έστω και μέσα στο ίδιο κόμμα.

Βέβαια θα πρέπει να ειπωθεί ότι η μετάθεση προς τα δεξιά των Βρυξελλών πιότερο κι από συμφεροντολογικούς τακτικισμούς των περιστάσεων – οι οποίοι πάντως δεν έλειψαν έως ένα σημείο – υπήρξε, θα λέγαμε, απότοκος μιας μελετημένης γενικότερης ιδεολογικής μετακίνησης στην Ευρώπη θέτοντας σε ισχύ δραστικές, και βασισμένες σε έντονες λαϊκές επιταγές, εναλλακτικές πλειοψηφίες σε σχέση με τις παρελθούσες «φθαρμένες» μέσα στη μέγγενη λανθασμένων πολιτικών και ατελείωτων αποτυχημένων επιλογών στη διεθνή σκακιέρα, ειδικά οικονομικών και στρατηγικών σχέσεων, όσο όμως και εντός των στενότερων ενδοκοινοτικών πλαισίων.

Είναι δεδομένο πως με τις τελευταίες ευρωπαϊκές εκλογικές αναμετρήσεις οι Σοσιαλιστές, και γενικά η Αριστερά, υπέστησαν σημαντικές καθιζήσεις στη λαϊκή προτίμηση. Το ίδιο και οι Πράσινοι και οι Φιλελεύθεροι (βλ. κόμμα Μακρόν).

Η πτώση συνεχίζεται με πιο βαρύγδουπο τρόπο στη Γερμανία, ως τώρα «οδηγός» στα κοινοτικά δρώμενα.

Παράλληλα και εξ αντιθέτου αυξήθηκαν οι παρουσίες των Λαϊκών και της ομάδας της Δεξιάς.

Σε γενικό κανόνα, πάντως, η αριστερή πολιτική συνιστώσα λίγο πολύ σε όλη σχεδόν την Ευρώπη παρουσιάζει αισθητές δυσκολίες επιβίωσης (βλ. Ελλάδα, Ιταλία), πολύ πιθανόν γιατί βάσισε την επικράτησή της πάνω σε αστήρικτα θεωρήματα φιλο-μεταναστευτισμού, συνέχεια υπερβαίνοντας όρια και διαθέσεις με το να επικροτεί όχι μόνο με υπερβάλλον ζήλο δικαιωματισμούς που οδηγούν σε αχαλίνωτη μεταναστευτική αναρχία, αλλά και υποθάλποντας εξτρεμιστικές , επαναστατικές, αδικαιολόγητες και ανεπίτρεπτες ενέργειες των φιλοξενούμενων λαθραίων ξένων εις βάρος του τοπικού στοιχείου, αλλά και γενικά της τοπικής έννομης τάξης.

Η Ιταλία και η Γερμανία τρομερά υποφέρουν τις συνέπειες αυτής της αριστερής φιλοσοφίας και των diktat της ως προς το ανεξέλεγκτο λαθρομεταναστευτικό κύμα.

Στην Ιταλία, ειδικά, έφτασαν στο σημείο ώστε μεγάλο μέρος της λεγόμενης Τρίτης Εξουσίας(δικαστική), ενστερνιζόμενοι βαθιά τα «πιστεύω» της πολιτικής Αριστεράς μέσα στις θεωρήσεις των συνδικαλιστικών οργάνων της αλλά και της λεγόμενης «Δημοκρατικής» παράταξης (Partito Democratico), διεξάγουν έναν ανένδοτο αγώνα εναντίον των κυβερνητικών επιλογών ως προς την διαχείριση των λαθραίων «επισκεπτών» – την οποία, σημειωτέον, η ΕΕ και τα περισσότερα μέλη της υποστηρίζουν – και της κυβερνητικής μεταναστευτικής πολιτικής εκδίδοντας μια σειρά δικαστικών αποφάσεων που ακυρώνουν στη πράξη τις κυβερνητικές ενέργειες.

Έτσι, οι δικαστές/εισαγγελείς έχουν μετατρέψει το «μείγμα» ιταλικής και κοινοτικής νομοθεσίας σε ιδεολογικά πολιτικό όπλο κυρίως υπέρ των λαθρομεταναστών.

Η απτή εντύπωση είναι πως το ιταλικό δικαστικό σώμα (το μόνο στην Κοινότητα) δεν απαρτίζεται από Ιταλούς δικαστικούς λειτουργούς, αλλά από λαθρομετανάστες αφρικανούς και ασιάτες «ντυμένους» Ιταλούς εισαγγελείς και δικαστές!

Επιστρέφοντας στην «υπόθεση» της νέας Κοινοτικής Επιτροπής το μεγάλο «στοίχημα» της είναι η μελλοντική σχέση της με τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου.

Μια Επιτροπή με Πράσινους και Σοσιαλιστές στη πλειοψηφία είναι αδύνατον να συνομιλήσει με την Ουάσιγκτον του Τραμπ. Έτσι κι αλλιώς ποικιλοτρόπως έδειξε πως, μαζί με τους υπερτονικούς ιδεολογισμούς των Αριστερών και την αποξένωση απ’ την πραγματικότητα των Πρασίνων, η αρχική πλειοψηφία της Ursula von der Layen, έστω κιι αν την βοήθησε τα μάλα να αναρριχηθεί μια δεύτερη φορά στο κοινοτικό προεδριλίκι, δεν μπορούσε πλέον να συνεχίσει να είναι η επίσημη και σταθερή πλειοψηφία, αλλά μόνο μια ανεπίσημη και εφήμερη που καθαρά έδειχνε πως ο πολιτικο-διοικητικός μηχανισμός της αδυνατούσε να λειτουργήσει σωστά και προπαντός μακροχρόνια.

Εκ των ουκ άνευ ήταν λοιπόν η όσο γινόταν γρηγορότερη αντικατάστασή της.

Πέρασαν σχεδόν έξι μήνες και ακόμη δεν βλέπουμε καμία συγκροτημένη ομάδα ικανή να δώσει τις απαντήσεις που περιμένουν οι πολίτες για μια σειρά κρισίμων καταστάσεων όπως η ενεργειακή κρίση, η οικονομία που συνεχώς χειροτερεύει, το «ουκρανικό» που κινδυνεύει να παρασύρει τους πάντες σε έναν όλεθρο άνευ προηγουμένου και μια διεθνή επικαιρότητα ό, τι πιο τραγική για την κοινοτική οντότητα.

Υποτίθεται – αλλά μένει ακόμη να το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι – πως η Επιτροπή της νέας «μεταβλητής» ανάλογα των περιστάσεων πλειοψηφίας θα έχει τις αναμενόμενες απαντήσεις.

Ως τώρα το μόνο παρήγορο είναι ότι οι Πράσινοι με δική τους απόφαση (δεν είχαν άλλωστε ούτε έναν υποψήφιο να υπερασπιστούν) τέθηκαν «εκτός υπολογισμού» – μετά βέβαια τον αποκλεισμό τους από το «σύμφωνο συνασπισμού» που είχαν υπογράψει Σοσιαλιστές, Λαϊκοί και Φιλελεύθεροι – κρατώντας για τον εαυτό τους τις θρησκευτικές περιβαλλοντικές ουτοπίες τους και έναν εξτρεμισμό που μόνο ζημιές προξένησε, πολλές φορές ανεπανόρθωτα.

Η van der Layen αποσόβησε προς το παρόν την «εξέλιξη Draghi».

To «φάντασμά» του ωστόσο παραμένει μετέωρο, όπως και η εφαρμογή των δεδομένων της βασικής για την επιβίωση της ΕΕ διορατικής έκθεσής του. Δεν ξέρουμε αν αυτή θα είναι ο βραχνάς προς αποφυγή ή ο οδηγός προς υιοθέτηση για την Γερμανίδα πρόεδρο.

Η ευχή είναι πως δεν θα ήταν καθόλου άσχημο και χρήσιμο εάν αυτή η ίδια αντιλαμβανόταν επιτέλους τη πλήρη σημασία της έκθεσης και με νέες, ισχυρές πλειοψηφίες έθετε την Κοινότητα, επιτέλους, σε τροχιά ανάπτυξης οικονομικής, αναγνωρισιμότητας πολιτικής και ειρηνικής γεωστρατηγικής θετικότητας.